موقعیت زبان فارسی در چین معاصر

از اوایل قرن بیستم، با فروپاشی نظام امپراتوری در چین و ایجاد جمهوری چین که همزمان با نهضت مشروطه طلبی در ایران بود، دور تازه­ای از فعالیت ­ها برای آشنایی میان ایران و چین آغاز شد که متأسفانه به دلیل درگیر شدن چین در جنگ ­های داخلی و تجاوز ژاپن به این کشور که سرتاسر نیمه ­ی نخست این قرن را به خود مشغول کرد، این تلاش ­ها راه به جایی نبرد. اما پس از استقرار جمهوری خلق چین در سال1949، و در اواسط دهه ­ی1950میلادی که رابطه ­ی سیاسی میان ایران و چین به دلیل روی کارآمدن حزب کمونیست در این کشور قطع شده بود، یکی از اساتید تاریخ بخش شرق‌شناسی دانشگاه پكن به نام پروفسور جی شیان ­لین كه خود زبان فارسی را در دانشگاه كمبریج یاد گرفته بود، اولین دوره ­ی آموزش زبان فارسی را با یازده دانشجو در دانشگاه پكن آغاز كرد. در سال1960، از آن یازده نفر تنها 4 نفر مدرك تحصیلی(کارشناسی) خود را در رشته­ ی زبان و ادبیات فارسی اخذ نمودند و در همان دانشگاه تدریس زبان فارسی را پی گرفتند.

با گسترش روابط سیاسی میان ایران و چین در اوایل دهه­ 1970،(آغاز مجدد روابط بین دو کشور در سال 1971میلادی) از همین فارغ‌التحصیلان به عنوان مترجم در سفرهای دیپلماتیك استفاده شد و این گونه بود كه آموزش زبان فارسی در چین، از میانه­ ی دهه­ ی 1970و پس از بیست سال تجربه­ ی آموزش مستقل در این كشور، از حمایت دولت وقت ایران نیز برخوردار شد. پس از انقلاب اسلامی نیز آموزش زبان فارسی در كشورهای مختلف مورد حمایت دولت‌های وقت قرار گرفت و تلاش اساتید برجسته ­ی كشور همچون آقایان دكتر شهیدی، دكتر ستوده، دكتر دبیرسیاقی و ذیبح الله صفا در تشویق و حمایت از ایران‌شناسان و مدرسان زبان فارسی در چین قابل توجه و تقدیر بوده است. ترجمه شاهكارهای ادبی زبان فارسی به زبان چینی شامل شاهنامه فردوسی، مثنوی مولوی، بوستان و گلستان سعدی، رباعیات خیام، دیوان حافظ و نگاشتن فرهنگ لغت فارسی به چینی و بالعكس حاصل تلاش‌های اساتید چینی و حمایت و همكاری اساتید ایرانی زبان و ادبیات فارسی است.

حال كه بیش از نیم قرن از آغاز آموزش زبان فارسی به ­صورت آكادمیك در چین می‌گذرد، به نظر می رسد علاقه و تلاش دولت مردان، زبان‌آموزان و مدرسان در این كشور، حمایت‌های علاقه‌مندان به فرهنگ و ادب فارسی در بدنه ­ی دولت‌ و مراکز آموزش عالی ایران از طریق رایزنی های فرهنگی و اعزام اساتید مجرب و پیگیری مفاخر علمی و فرهنگی كشورمان، شرایط به گونه‌ای رقم خورده كه آموزش زبان فارسی در چین، برخلاف خیلی از کشورهایی که به صورت سنتی زبان فارسی در دانشگاه­ های آن­ها رواج خوبی داشت و تدریس می­ شد ولی اکنون درحال افول و تنزل است، از وضعیت نسبتا خوب و روبه رشدی برخوردار است. وجود مراكز مختلف آموزش زبان فارسی در دانشگاه‌های پكن، شانگهای و چند دانشگاه دیگر كه اخیرا تفاهم‌نامه‌های همكاری میان دانشگاه‌های ایرانی و چینی منعقد شده است، در كنار پژوهشگاه فرهنگ ایران در دانشگاه پكن كه از سال 1991 به فعالیت خود مشغول است، آموزش‌های پراكنده و مقطعی زبان فارسی در دانشگاه نظامی لویانگ و دانشگاه رادیو و تلویزیون چین، سبب شده تا امروز در بسیاری از مراكز دولتی چین از وزارت خارجه و وزارت بازرگانی گرفته تا رادیو چین، نیروهایی متخصص و آشنا به زبان فارسی حضور داشته و روابط همه جانبه­ ی دو كشور را تسهیل و تسریع می‌كنند. وجود مراكز متعدد ایران‌شناسی در چین و تأسیس مراكزی جدید خبر از تخصصی شدن حوزه­ ی مطالعات ایران در این کشور می دهد.

نیز نگاه کنید به

زبان فارسی در چین؛ پیشینه ی زبان فارسی در چین؛ عوامل توسعه و ترویج زبان فارسی در چین؛ نقش زبان فارسی در پیدایش زبان های بومی اسلامی در چین