جغرافیای طبیعی و انسانی اتیوپی
جغرافیای طبیعی و انسانی در کشور اتیوپی شامل جغرافیای طبیعی مشتمل بر آب و هوا و رودهاست و نیز جغرافیای انسانی مشتمل بر جمعیت اتیوپی است.
جغرافیای طبیعی
کشور اتیوپی در منطقه موسوم به شاخ افریقا قرار دارد. این کشور از سمت شمال و شمال شرقی با اریتره، از شرق با جیبوتی و سومالی، از جنوب با کنیا، از شمال غربی با سودان و از جنوب غربی با سودان جنوبی هم مرز است. از نظر جغرافیایی اتیوپی با وسعتی در حدود 1/127/127 کیلومتر مربع دربرگیرنده مجموعهای از کوهستان و فلاتهای پست است که دره بزرگ ریفت آنها را از هم مجزا ساختهاست. دره بزرگ ریفت یکی از مهمترین مناطق جغرافیایی این کشور محسوب میشود که از جنوب غرب تا شمال شرق کشور امتداد یافته و زمینهای پستی موسوم به استپ (زمینهای نیمه صحرایی)، آن را پوشاندهاست.
آب و هوای اتیوپی
تنوع چشمگیر جغرافیایی در اتیوپی موجب پدید آمدن شرایط آب و هوایی مختلف در این کشور شدهاست:
- منطقه سرد و کوهستانی در شمال و مرکز کشور با آب و هوایی سرد و خشک؛
- منطقه معتدل با آب و هوایی مطبوع؛
- منطقه گرم و پست با آب و هوای حارهای.
فصل بارندگی در این کشور از نیمه اردیبهشت تا اواسط شهریور است و در دیگر ماههای سال به ندرت بارش باران صورت میگیرد.
رودهای اتیوپی
مهم ترین رودخانه اتیوپی رودخانه نیل آبی است که از دریاچه تانا سرچشمه می گیرد. دیگر رودخانه های مهم این کشور عبارتند از: رودخانه تکزه (Tekeze) در شمال، رودخانه آبای (Abay) در مرکز اتیوپی، رودخانه سوبات (Sobat) در جنوب کشور، رودخانه آواش (Awash)، رودخانه شبله (Shebelle)، رودخانه جوبا (Jubba)، در ناحیه جنوب شرقی اتیوپی و رود اومو (Omo) که تأمینکننده اصلی آب دریاچه تورکانا (Turkana) محسوب میشود. اتیوپی از قدیم الایام به علت موقعیت جغرافیایی و دسترسی به دریا از اهمیت استرتژیکی ویژه ای در سطح جهان و قاره آفریقا برخوردار بودهاست[۱].
جغرافیای انسانی
هرچند این کشور جدایی اریتره از این کشور در سال 1993 و محرومیت از دسترسی به آبهای آزاد موجب کاهش نسبی اهمیت سوق الجیشی اتیوپی در سطح بین المللی گردید با این حال اتیوپی با توجه به سابقه تاریخی و فرهنگی خود و همچنین استقرار اتحادیه آفریقا در آدیس آبابا، کماکان از اهمیت خاصی در منطقه شاخ آفریقا برخوردار است[۲].
جمعیت
بر اساس برآورد سال 2012 کشور اتیوپی دارای جمعیتی بالغ بر 91 میلیون و 195 هزار و 675 نفر است که 44 درصد از آنها زیر 14 سال، 15درصد از آنها بین 15 تا 22 سال، 29 درصد بالاتر از 24-54 سال، 4 درصد بین 54 تا 64 و 3 درصد بالای 64 سال میباشند.
میانگین نرخ رشد جمعیت سالانه این کشور در سال 2012، 2/9 درصد است. اتیوپی چهاردهمین کشور پرجمعیت جهان و دومین کشور پرجمعیت افریقا (بعد از نیجریه) است و پیش بینی میشود جمعیت این کشور در سال 2020 به 106 میلیون نفر نائل آید. نرخ زاد و ولد در اتیوپی هم اکنون 38/5 نفر در هر هزار نفر و میزان مرگ و میر 9/3 نفر در هر هزار نفر است.
میانگین امید به زندگی در اتیوپی بر اساس برآورد سال 2012، 54 سال برای مردان و 59 سال برای زنان) است. میانگین باسوادی عمومی در این کشور42/7 درصد است که مردان 50/3 و زنان 35/1 درصد از کل میانگین باسوادان کشور را تشکیل میدهند[۳][۴].
در حال به روز رسانی و ویرایش
نیز نگاه کنید به
جغرافیای طبیعی و انسانی روسیه؛ جغرافیای طبیعی و انسانی کانادا؛ جغرافیای طبیعی و انسانی تونس؛ جغرافیای طبیعی و انسانی کوبا؛ جغرافیای طبیعی و انسانی افغانستان؛ جغرافیای طبیعی و انسانی فرانسه؛ جغرافیای طبیعی و انسانی سوریه؛ جغرافیایی طبیعی و انسانی سنگال؛ جغرافیای طبیعی و انسانی مصر؛ جغرافیای طبیعی و انسانی لبنان؛ جغرافیای طبیعی و انسانی سیرالئون؛ جغرافیای طبیعی و انسانی ژاپن؛ جغرافیای طبیعی و انسانی تایلند؛ جغرافیای طبیعی و انسانی بنگلادش؛ جغرافیای طبیعی و انسانی گرجستان؛ جغرافیای طبیعی و انسانی تاجیکستان؛ جغرافیای طبیعی و انسانی سریلانکا؛ جغرافیای طبیعی و انسانی قزاقستان؛ جغرافیای طبیعی و انسانی زیمبابوه؛ جغرافیای طبیعی و انسانی ساحل عاج؛ جغرافیای طبیعی و انسانی اسپانیا؛ جغرافیای طبیعی و انسانی مالی؛ جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی؛ جغرافیای طبیعی و انسانی قطر؛ جغرافیای طبیعی و انسانی سودان؛ جغرافیای طبیعی و انسانی چین؛ جغرافیای طبیعی و انسانی اوکراین؛ جغرافیای طبیعی و انسانی آرژانتین؛ جغرافیای طبیعی و انسانی اردن
کتابشناسی
- ↑ عرب احمدی، امیر بهرام، کریمی، مهرداد (1392). جامعه و فرهنگ اتیوپی. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص 13-16.
- ↑ برگرفته از http://www.theodora.com/ethiopia
- ↑ برگرفته از http://www.theodora.com/wfbcurrent/ethiopia/ethiopia_people.html
- ↑ عرب احمدی، امیر بهرام، کریمی، مهرداد (1392). جامعه و فرهنگ اتیوپی. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص 15-16.