معبد، اقامتگاه و جنگل سنگی کنفوسیوس

از دانشنامه ملل
نسخهٔ تاریخ ‏۴ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۰:۰۹ توسط Rashid (بحث | مشارکت‌ها)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
معبد، اقامتگاه و جنگل سنگی کنفوسیوس. قابل بازیابی از http://www.teachenglishinchina.com/index.aspx?id=1272

کنفوسیوس یکی از بزرگ­ترین فلسوفان جهان و بنیادگذار مکتب فکری کنفوسیوس در چین است. در شهر چو فو(Qufu) در استان شاندونگ(Shandong) در شرق چین، برای بزرگداشت این اندیشمند بزرگ، مجموعه بنایی ساخته شده كه معروف به«معبد، اقامتگاه، و جنگل سنگی کنفوسیوس(Temple and Cemetery of Confucius. Shandong Parovince)» است. این مجموعه در طول دو هزار سال اخیر، همیشه مورد توجه و احترام امپراتوران و مردم چین بوده و مکتب فکری وی را محترم شمرده و اندیشه­‌های او در تاریخ و فرهنگ چین و جهان شرق جایگاه برجسته‌­ای دارد.

این مجموعه در سال 478 پیش از میلاد، یعنی دو سال پس از فوت کنفوسیوس، توسط پادشاه کشور«لو» در زادگاه کنفوسیوس ساخته شده و در آن لباس و کلاه و ظروف قربانی متعلق به کنفوسیوس نگهداری و همه ساله مراسم یادبود وی برگزار می ­شود. این مجموعه در طول تاریخ و به دست امپراتوران و پیروان کنفوسیوس مرتب بازسازی و تجدید بنا شده و در اوایل قرن 18 به دستور امپراتور«یون­ جِن» از سلسله­‌ی چینگ(Qing) مرمت و امروزه به ساختمان پر شکوه و جلالی مبدل شده است. معبد فعلی همان بنای مرمت شده است .

در این مجموعه، افزون بر معبد کنفوسیوس تعداد 9 قصر باشكوه و بیش از دو هزار لوح سنگی متعلق به سلسله­‌های مختلف چین به­‌صورت عمودی با نوشته‌­هایی در خصوص شخص کنفوسیوس و افكار و اندیشه‌­های او قرار داده شده كه بزرگترین جنگل سنگی(با بیش از 100هزار آرامگاه فرزندان کنفوسیوس و 5هزار لوح سنگی) در چین به­‌شمار می ­رود.

این مجموعه اقامتگاه به مساحت 50 هزار متر مربع و500 اتاق كه نسل­‌های کنفوسیوس در آن سكونت داشتند، پس اقامتگاه­‌های خاندان امپراتوران مینگ و چینگ (1368- 1911) بزرگترین مجموعه اقامتگاهی در چین است. این مجموعه‌­ی عظیم در سال 1994میلادی در فهرست میراث جهانی به ثبت رسید[۱].

نیز نگاه کنید به

آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی؛ دیوار بزرگ چین

کتابشناسی

  1. سابقی،علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2، ص.609-610.