پیشینه روابط سیاسی و اقتصادی آرژانتین و ایران
بر اساس آنچه در اسناد روابط دوجانبه ایران و آرژانتین آمده است، روابط دو کشور بر اساس عهدنامه مودت و تجارت بین دو کشور در تاریخ ۲۷ ژوئیه ۱۹۰۲ برقرار شده است.این قرارداد را بین اسحاقخان مفخم‌الدوله، وزیر مختار و ایلچی مخصوص دولت ایران در آمریکا، با دکتر ادواردو وایلد وزیر مختار و سفیر مخصوص دولت آرژانتین در مکزیک و هلند امضا کرده‌اند در مفاد این عهدنامه آمده است که چون دولتین ایران و آرژانتین مایل به استقرار روابط مودت و تجارت بین دو کشور می‌باشند، این عهدنامه صلح و دوستی بین دو کشور به امضا می‌رسد. عهدنامه مودت دو کشور در عهد مظفرالدین شاه در ایران و خولیو روکا در آرژانتین بوده است[۱].
این عهدنامه پس از امضا و تأیید آن توسط دولت‌های دو کشور در سال ۱۹۰۵ در بلژیک مبادله گردید. بعدها در سال ۱۹۳۷ نیز عهدنامه مودت جدیدی بین دو کشور به امضا رسید که چون اسناد آن بین دو کشور مبادله نشد، لازم الاجرا نیز نگردید.
سفارت ایران در بوئنوس‌آیرس در مردادماه ۱۳۱۴ خورشیدی افتتاح گردید و آقای نادر آراسته تا فروردین ماه ۱۳۱۶ به عنوان وزیر مختار در آن سفارت مشغول خدمت بود. در این سال سفارت به دلیل مشکلات بودجه‌ای تعطیل شد. در مردادماه ۱۳۲۲ یدالله عضدی، وزیر مختار ایران در برزیل، به عنوان اکرودیته نزد دولت آرژانتین تعیین گردید. از این زمان تا سال ۱۳۳۴ سفرای ایران در برزیل نزد دولت آرژانتین وزیر مختار اکرودیته بودند[۲].
در اسفندماه ۱۳۳۴ سفارت مجددا افتتاح گردید. دو سال بعد سفارت ایران به درجه سفارت کبری ارتقاء یافت. ابوالقاسم پوروالی اولین سفیر تام الاختیار ایران در آرژانتین بودکه از ۱۹۳۶ تا ۱۹۴۰ در این کشور اقامت داشت. از آن زمان تاکنون سفارت ایران در بوئنوس‌آیرس به صورت دائمی فعال می‌باشد[۲]. روابط دو کشور تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران به صورت عادی در جریان بوده است و سفرهایی نیز در بالاترین سطوح بین دو کشور در جریان بوده است.
با پیروزی انقلاب اسلامی، روابط دوکشور ایران و آرژانتین اگرچه متأثر از این موضوع شد و همسان با سایر کشورهای آمریکای لاتین در مقطع کوتاهی کاهش یافت اما با پایان یافتن دوره دیکتاتوری آرژانتین و بازگشت دموکراسی به این کشور و انتخاب دولت جدید به رهبری حزب رادیکال، روابط رشد صعودی یافت. آلفونسین در روابط خارجی از آمریکا فاصله گرفت، در ایران نیز نظام جمهوری اسلامی ایران با آمریکا قطع رابطه نموده بود. با آغاز تحریم‌های آمریکای علیه جمهوری اسلامی ایران و شروع جنگ تحمیلی، ایران اقدام به واردکردن کالاهای اساسی از این کشور نمود. در این مقطع حساس، آرژانتین یکی از خریداران نفت ایران بود. این دوره که در زمان ریاست جمهوری آلفونسین رادیکال بود، روابط به خوبی توسعه یافت و همکاری‌هایی در بخش‌های مختلف از جمله هسته‌ای بین دو کشور شکل‌گرفت. ایران سه یادداشت تفاهم در زمینه‌های هسته‌ای با آرژانتین به امضا رساند که بر اساس یکی از آن‌ها، ایران سوخت رآکتور تهران را از این کشور خریداری می‌نماید[۳].
نیز نگاه کنید به
پیشینه روابط سیاسی و اقتصادی روسیه و ایران؛ روابط کانادا و ایران قبل از انقلاب اسلامی؛ پیشینه روابط ژاپن و ج.ا.ایران در دوران باستان؛ پیشینه روابط ژاپن و ج.ا.ایران در سده های میانی؛ پیشینه روابط فرهنگی تونس و ایران؛ پیشینه روابط تاریخی لبنان و ایران؛ پیشینه روابط مصر و ایران؛ پیشینه ی روابط اقتصادی ایران و چین؛ پیشینه روابط سیاسی و اقتصادی سنگال با ج.ا.ایران؛ پیشینه روابط سیاسی و اقتصادی فرانسه و ایران؛ پیشینه روابط سیاسی و اقتصادی مالی و ایران؛ پیشینه روابط سیاسی و اقتصادی ساحل عاج و ایران؛ پیشینه روابط سیاسی و اقتصادی زیمبابوه و ایران؛ پیشینه روابط سیاسی و اقتصادی تایلند و ایران؛ پیشینه روابط سیاسی و اقتصادی اوکراین و ایران؛ پیشینه روابط سیاسی و اقتصادی اسپانیا و ایران؛ پيشينه روابط سياسی و اقتصادی اردن با ايران؛ پیشینه روابط سیاسی و اقتصادی اتیوپی و ایران؛ پیشینه روابط سیاسی و اقتصادی سیرالئون و ایران؛ پیشینه روابط سیاسی و اقتصادی قطر و ایران؛ پیشینه روابط سیاسی و فرهنگی بنگلادش و ایران؛ پیشینه روابط سیاسی و فرهنگی سریلانکا و ج. ا. ایران؛ پیشینه روابط سیاسی و اقتصادی گرجستان و ایران
کتابشناسی
منبع اصلی
خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی.
نویسنده مقاله
احمدرضا خیرمند