بهار پکن

رابطین قوی دِنگ در ارتش، حزب و بروکراسی دولتی، در تحکیم پایه­ های سیاسی وی بسیار مؤثر بودند. این روابط زمینه را برای کنار زدن هواکوفِنگ جانشین انتصابی مائو در سال1977 و جایگزین شدن طرفداران دِنگ در پست­ های کلیدی فراهم ساخت. او هم­چنین، با اجرای سیاست«بهار پکن» اجازه ­داد سیاست­ ها و کارهای دوران انقلاب فرهنگی مورد نقد قرار گرفته و محدودیت­ های ایجاد شده برای طبقات اجتماعی در آن دوران از میان برداشته شود.

وی با اقدامات اصلاحی خود در سطح رهبری، سیاست­ ها و مقامات حزبی و در کنار آن اصلاحات اقتصادی که اجرا کرد، محبوبیت زیادی کسب نمود. وی پس از تثبیت جایگاه سیاسی، موفق شد برنامه­ های استراتژیک مدرن سازی سریع اقتصادی خود را در دسامبر1979 به مورد اجرا بگذارد. این استراتژی که شامل چهار بخش کلیدی از نظام کشور(کشاورزی، صنعت، دفاع ملی و علوم و فنون) می­شد، مبتنی بر بیانیه­ای بود که چوئِن­لای در اوایل دهه­ ی1970 طراحی کرده بود ولی موفق به اجرای آن نشد. در نتیجه­ ی این تغییر و تحولات بود که دِنگ به«معمار اصلاحات چین» شهرت یافت.

دِنگ پس از تغییر مسیر سیاسی کشور در سال1978، سفری به کشورهای تایلند، سنگاپور و مالزی داشت. در این سفر لی­کوان­یو(Li Kuan Yew) نخست وزیر سنگاپور، اجرای اصلاحات در سیستم چین را به دِنگ ارایه کرد. و در همان دوران بود که وی اجرای اصلاحات اقتصادی را در دستور کار خود قرار داد. با اصلاح ساختار و سیستم سیاسی و اقتصادی دوران مائو و برکناری افراد دارای تفکرات رادیکال دوران انقلاب فرهنگی و روی کار آمدن افراد میانه رو و طرفدار اصلاحات، و اصلاح قوانین و مقررات داخلی و مجاز شدن سرمایه گذاری­ های خارجی در این کشور، زمینه برای ورود سرمایه­ های خارجی فراهم و آمریکا روابط خود با چین را عادی کرد و تمام شرکت­ های غربی، به ویژه چینی­ های مقیم خارج به تعامل اقتصادی و سرمایه گذاری در زمینه­ های مختلف را آغاز نمودند. در سال 1979، دِنگ سفری به آمریکا داشت و در آن­جا اولویت رژیم چین را توسعه­ ی اقتصادی اعلام نمود. او تلاش کرد عملگرایی جدید را در سیاست چین نهادینه کند و به جای سیستم قدرت و تصمیم گیری متمرکز که در دوران مائو متداول بود، سیستم نوینی با عنوان اجماع رهبران را جایگزین سازد. در این سیستم به جای این که یک نفر تصمیم گیری کند، گروهی و در واقع خرد جمعی بود که تصمیم می گرفت, و لذا از اشتباهات فاحش دوران مائو در امان بود.

دِنگ پس از کسب موفقیت­ های اولیه در زمینه ­های سیاسی و اقتصادی، برای پاسخگویی حزب به مردم پیرامون اشتباهات دوران انقلاب فرهنگی و پذیرش مسئولیت برنامه­ های نادرست پیشین(در دوران مائو)، در سال1982کمیته ­ی مرکزی را وادار به صدور بیانیه­ ای تحت عنوان«پیرامون مسایل مختلف تاریخی از زمان تأسیس جمهوری خلق چین»[i] نمود که در آن مسئولیت فجایع دوران انقلاب فرهنگی بر عهده­ ی باند چهارنفره و به جایگاه مائو به عنوان مارکسیست بزرگ، انقلابی پرولتاریایی، نظامی برجسته و... تأکید و اعلام شد بایستی دستاوردهای مائو قبل از اشتباهاتش در نظر گرفته شود. در این اجلاس دِنگ شخصا گفت:«70درصد کارهای مائو درست و تنها 30درصد اشتباه بوده است.» وی ضمن مذاکره با دولت انگلیس و با پذیرش و اعلام سیاست یک کشور و دو سیستم، توانست بازگشت هنگ­ کنگ در سال1997 را تضمین نماید. متعاقب آن دولت پرتغال را نیز تحت فشار قرار داد و الحاق ماکائو در سال1999هم به دست آمد و این سیاست الگویی شد برای الحاق تایوان به سرزمین اصلی در آینده­ای نه چندان دور.

نیز نگاه کنید به

• دنگ شیائوپینگ، معمار اصلاحات چین
• اصلاحات دنگ شیائوپینگ

پاورقی

[i]- On The Various Historical Issues Since The Founding of the People’s Republic of China.