ارتفاعات و ناهمواری های بنگلادش
به طور کلی، بنگلادش به عنوان سرزمینی دلتایی با جلگه پهن رسوبی شناخته میشود. از نظر جغرافیای طبیعی و براساس پستی و بلندی به سه ناحیه مشخص تقسیم می شود:
- تپه ها؛
- سرزمین های مرتفع؛
- جلگه ها.
تپه ها
منطقه تپهای در بخش چیتاگنگ در جنوب شرقی قرار دارد و عمدتاً از سنگهای رسی تشکیل شده است. متوسط ارتفاع تپهها 1000 پاست . بلندترین قله «مودوک موال» با ارتفاع 3292 پا، در مرز بنگلادش با برمه میباشد.
سرزمینهای مرتفع
سرزمینهای مرتفع شامل ناحیه «مدهوپور» در شمال شهر داکا و باربند در شمال غربی کشور می باشد. ارتفاع ناحیه مدهوپور، که وسعتی حدود 1500 مایل مربع دارد، بین 30 و 60 پاست. جلگهها به کوهپایهای، سیلابی، دلتایی، آبگیر و ساحلی تقسیم میشوند.
جلگهها
جلگههای کوهپایهای در شمال غربی، از شمال به جنوب با یک شیب متوسط سه مایلی امتداد دارند. جلگههای سیلابی از رسوبات قارهای پدید آمدهاند. جلگههای دلتایی از رسوبات دریایی و قارهای تشکیل شده و جلگههای آبگیر از رسوبات دریایی شکل گرفتهاند. وسعت جلگهها حدود 90 درصد سرزمین بنگلادش را تشکیل می دهد. قطعهای باریک در طول ساحل چیتاگنگ، جلگه ساحلی را مشخص می کند. مردابها در بنگلادش وسعت بسیار دارند و تقریباً در همه مناطق مشاهده می شوند[۱].
نیز نگاه کنید به
ناهمواری های آرژانتین؛ ناهمواری های روسیه؛ ارتفاعات و ناهمواری های سوریه؛ ارتفاعات و ناهمواری های سودان؛ ارتفاعات و ناهمواری های زیمبابوه؛ ارتفاعات و ناهمواری های اوکراین؛ ارتفاعات و ناهمواری های اسپانیا؛ ارتفاعات و ناهمواری های اردن؛ ارتفاعات و ناهمواری های قطر؛ ارتفاعات و ناهمواری های سریلانکا؛ سلسله کوه های چین؛ ارتفاعات روسیه؛ ارتفاعات کانادا؛ ارتفاعات مصر؛ ارتفاعات افغانستان؛ ارتفاعات کوبا؛ ارتفاعات تونس؛ ارتفاعات ساحل عاج؛ ارتفاعات آرژانتین؛ ارتفاعات گرجستان؛ ارتفاعات تاجیکستان؛ ارتفاعات قزاقستان
کتابشناسی
- ↑ فرزين نيا، زیبا (1374). بنگلادش. تهران: دفتر مطالعات سياسی بين المللي وزارت امورخارجه، ص.5-6.
منبع اصلی
توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ بنگلادش. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)
نویسندگان مقاله
محمدمهدی توسلی، عزیز علی زاده کندی و سینا توسلی