جامعه برده داری و ظهور و سقوط مدارس ابتدایی در چین
بر اساس مدارک تاریخی، مدارس ابتدا در دوران سلسله ی شیا (Xia) (2100 تا 1600 پیش از میلاد) پدید آمدند. وجود مدارس را نه تنها می توان از طریق مدارک تاریخی اثبات کرد، بلکه از طریق یافته های باستان شناسی، به ویژه از نوشته های روی استخوان ها یا لاکِ لاک پشت های خرابه های یین هم می توان به این حقیقت پی برد. در آن زمان مدارس «شیانگ» (Xiang)، «شیائو» (Xiao) یا «شو» (Xu) نامیده می شدند.
مدارس دیگر«شوه» (Xue)، «دَ شوِه» (Da Xue) یا «گو زونگ» (Gu Zong) نام داشتند. در این ایام، کم کم مدارس دولتی ایجاد و بیش از پیش توسعه پیدا کرد. در این مدارس نوشتن و ریاضیات آموزش داده می شد و آموزش در زمینه های دینی، امور نظامی، آیین ها و به ویژه موسیقی نیز مورد تأکید بود. در دوران جو غربی(قرن یازدهم تا سال 771 پیش از میلاد)، یک نظام واقعی آموزشی مدرسه ای آغاز به کار کرد.
در آن زمان، دو سیستم آموزش وجود داشت: مدارس ملی و مدارس محلی. مدارس ملی مدارس مرکزی دولتی بودند که در منطقه ی پادشاهی و پایتخت کشورهای وابسته به حکومت مرکزی دایر می شدند. مدارس محلی، مدارس دولت های محلی بودند که در مناطق تحت مدیریت مدیران محلی قرار داشتند. در این دوران، آموزش بر محور «هنرهای ششگانه» متمرکز بود که عبارتند از: آداب و رفتار، موسیقی، تیر اندازی، ارابه رانی، نوشتن و ریاضیات. از اواسط تا اواخر دوران سلسله های بهار و پاییز، مدارس خصوصی پا به عرصه ی وجود گذاشتند، و به سرعت در همه جا گسترش یافتند.[۱]