حمل و نقل در ساحل عاج
ساحل عاج در مقایسه با سایر کشورهای منطقه، از زیرساختهای نسبتاً قویتر و گستردهتری برخوردار است؛ از جمله در صنعت حملونقل، وضعیت مناسبتری دارد. در این زمینه نیز پس از کسب استقلال، گسترش و نوسازی زیرساختها در حملونقل جادهای، ریلی، دریایی و هوایی آغاز شده است و به پایهای رسیده که هماکنون، کشورهایی چون بورکینافاسو، مالی، نیجر و گینه کوناکری برای حملونقل و واردات و صادرات محصولات، از تجهیزات این کشور استفاده میکنند.
تابهحال حدود 85 هزار کیلومتر جاده در سطح این کشور کشیده شده است که البته تنها 150 کیلومتر آن بزرگراه و بیش از 80 درصد آن خاکی است. مجموع اتومبیلهایی که در کشور تردد میکنند، به حدود 600 هزار میرسد که از این تعداد، 75 درصد کهنه هستند. تعداد پلاکی که سالانه صادر میشود حدود 20 هزار است؛ اما طول خطآهن ساحل عاج حدود 1260 کیلومتر میشود که کشور را به بورکینافاسو و نیجریه متصل میکند. این خط، به ویژه در حمل احشام و کالا و نیز مسافر به کشورهای مذکور نقش مهمی ایفا میکند. طرح قطار شهری ابیجان نیز در مرحله مطالعه است و یک شرکت کرهای، عملیات اجرایی آن را در اختیار گرفته است.
اما درمورد حملونقل دریایی، شایانذکر است که دو بندر مهم ابیجان که به «ریه اقتصاد» ساحل عاج مشهور است و بندر سان پدرو، نقش ایفا میکنند. بندر نخست، در صدر بنادر مهم آفریقای غربی قرار دارد و پساز بندر دوربان در آفریقای جنوبی، مهمترین بندر کل آفریقا محسوب میگردد. این بندر در سال 1951 و بهدست فرانسوا میتران که در آن زمان وزیر مستعمرات فرانسه در ماورای بحار بود، افتتاح شد. ترافیک آن برای صادرات و واردات کالاهای مختلف در سال 2005، بیشاز 18 میلیون تن کالا برآورد شده است. این بندر در مساحتی معادل 770 هکتار بنا شده است و 60 درصد صنایع کشور را در خود دارد. باید توجه داشت که همسایگان شمال ساحل عاج محصور در خشکی هستند و به آبهای آزاد دسترسی ندارند. همین عامل باعث شده تا بندر ابیجان، عملاً توسط کشورهای همسایه هم مورد استفاده قرار بگیرد که سود سرشاری را عاید ساحل عاج میکند. البته دولت ساحل عاج، درحال توسعه و لایروبی بندرهای این کشور است. شرکتهای چینی در زمینه ساخت و توسعه بنادر، بهشدت در ساحل عاج فعال هستند. در شهر ابیجان، نوعی قایق اتوبوسی بهنام «بتو-بوس» نیز وجود دارد که در مسیر تالابهای این شهر، اقدام به جابهجایی شهروندان میکند؛ به طور کلی استفاده از قایقهای کوچک در قالب وسایل حملونقل عمومی در برخی مناطق ساحل عاج شایع است.
ساحل عاج در حوزه حملونقل هوایی، دارای 2 فرودگاه بینالمللی فعال در ابیجان و یاموسوکرو است. 14 فرودگاه غیرنظامی داخلی نیز دارد که در حال حاضر، فقط فرودگاههای اودینه، کوروگو، مان، سان پدرو و بواکه پذیرای پروازهای داخلی شرکت هواپیمایی ساحل عاج هستند. تمام فرودگاهها بهدست مؤسسهای دولتی بهنام «آنام» (ANAM) اداره میشوند. از زمانی که شرایط بحرانی پیش آمده، تنها 5 فرودگاه قابلاستفادهاند که 90 درصد ترافیک هوایی در فرودگاه ابیجان (فرودگاه فلیکس هوفوئه بوآنی) انجام میگیرد. البته شرکتهای هوایی اروپایی چون ایر فرانس، کرس ایر (متعلق به جزیره کرس در جنوب فرانسه)، بروسل ایرلاینز (هواپیمایی بلژیک)، به اضافه شرکتهای بزرگ هواپیمایی امارات و ترکیش و شرکتهای هواپیمایی از لبنان، مراکش، مصر، تونس، آفریقای جنوبی، کنیا و اتیوپی، عمده حملونقل هوایی را بر عهده دارند. از سال 2018 قرار بود که فرودگاه ابیجان، با همکاری هواپیمایی اتیوپی، پرواز مستقیم برای نیویورک هم داشته باشد که فعلاً این پروژه عملی نشده است و با توجه به بحران ناشی از همهگیری کرونا و کاهش تقاضا برای پروازهای خارجی، عملاً اجرای چنین برنامهای در کوتاهمدت منتفی است.
تنها شرکت هواپیمایی فعال خود کشور ساحل عاج در این بخش، «ایر ایوار» (Air Ivoire) است که عمده پروازهایش بهسمت کشورهای منطقه غرب و مرکز آفریقاست؛ در حال حاضر 18 پایتخت یا شهر بزرگ در قاره آفریقا، در لیست پروازهای خارجی ایر ایوار قرار دارد. این شرکت که پس از چند سال رکود، فعالیت جدی خود را مجدداً از سال 2012 آغاز کرده است، در سالهای اخیر، با خرید هواپیماهای کوچک (از شرکتهای سازنده هواپیما، چون بمباردیه کانادا)، به تجهیز بیشتر ناوگان هوایی و افزایش مسیرهای پروازی خود پرداخته است. شرکت ایر ایوار، درکل 10 هواپیما دارد که شامل 6 هواپیما از نوع ایرباس A320 و 4 هواپیما از نوع بمباردیه Q400 است. این شرکت 5 هواپیمای ایرباس دیگر نیز سفارش داده است که اولین فروند آن را در ژوئیه 2017 دریافت کرد. دولت پروژههای عظیمی را برای گسترش فرودگاه بینالمللی فلیکس هوفوئه بوآنی در دست اجرا دارد. عملیات اجرایی پروژههای توسعه فرودگاه ابیجان، بیشتر به شرکتهای خارجی سپرده شده است. چندین هتل هم در سالهای اخیر در اطراف این فرودگاه ساخته شدهاند.[۱]
نیز نگاه کنید به
حمل و نقل در کانادا؛ حمل و نقل در فرانسه
کتابشناسی
- ↑ حسینی، روح الله، خان آبادی، سعید(1400). جامعه و فرهنگ ساحل عاج. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،ص 128-131.