سیاست اعطای خودمختاری به مناطق اقلیت نشین در چین

از دانشنامه ملل
تقسیمات اداری مناطق خودمختار چین. قابل بازیابی از https://www.mdpi.com/2071-1050/11/18/4840

«نظام خودگردانی ویژه­‌ی مناطق اقلیت­ های قومی» یكی از ساختارهای مهم سیاسی و از سیاست­‌های اساسی دولت چین است كه برپایه‌ی شرایط واقعی این کشور اتخاذ شده است.

سیاست اعطای خودمختاری

براساس این سیاست، هر منطقه از کشور(استان، شهر، شهرستان، بخش، دهستان و روستا) که جمعیت یکی از اقلیت­‌های به رسمیت شناخته شده دارای بیشترین میزان جمعیت باشد، آن منطقه منطقه­‌ی خودمختار آن اقلیت خاص شمرده شده و مدیریت عالی منطقه به آن سپرده شده و اغلب مدیران دولتی منطقه از اعضای آن قوم و نژاد انتخاب می­ شوند[۱].

از میان 55 اقلیت قومی در سراسر چین،44 اقلیت دارای منطقه‌ی خودمختار مربوط به خود هستند. بر این اساس، 75 درصد از كل جمعیت اقلیت­ های قومی چین از ساختار مدیریت خودگردان در مناطق اقلیت نشین برخوردارند و مساحت مناطق دارای مدیریت خودمختار اقلیت­ های قومی، 64 درصد از كل مساحت این كشور را تشكیل می‌­دهد[۲].

نیز نگاه کنید به

اقلیت های قومی چین؛ سیاست دولت چین برای اداره ی مناطق اقلیت نشین؛  امتیازهای در نظر گرفته شده برای اقلیت های قومی در چین

کتابشناسی

  1. سایت اینترنتی امور اقلیت ­های دولت چین. WWW.seac.gov.cn
  2. سابقی، علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد1، ص.97-99.