طریقت نقشبندیه در قزاقستان

طریقت نقشبندیه که یکی دیگر از طریقت های صوفیه در آسیای مرکزی است توسط خواجه بهاءالدین محمد نقشبندی بخارایی (۷۱۸ تا ۷۹۱ ه.ق) با الهام از طریقت یسویه و صوفیان خراسان مخصوصا خواجه یوسف همدانی تثبیت شد. در حقیقت طریقت نقشبندی آمیخته‌ای شد از تعالیم‌عبدالخالق غجدوانی و بهاءالدین بخارایی، این طریقت که پس ازبهاءالدین خلفای او خواجه علاءالدین عطار(متوفی ۸۰۲) و محمد پارسا (متوفی۸۲۲) و یعقوب چرخی (متوفی ۸۵۱) ادامه یافت به سرعت در ماوراءالنهر منتشر شد.

یکی از تفاوت های اساسی نقشبندیه با طریقت‌های دیگر در "ذکر" است که به صورت خفیه انجام می‌گیرد.. تمامی اذکار طریقت های مختلف به صورت جهر اجرا می‌شود. ذکر خفیه، یعنی ذکر درونی که توسط لطایف انجام می‌گیرد، اما ذکر جهر، یعنی ذکری که لسانی است و با زبان ادا می‌گردد. نقشبندیه طریقتی است سهل الوصول. یک شیخ نقشبندی پس از رسیدن به مراتب طریقت خود، به راحتی از عهده‌ی ذکر دیگر طریقت‌ها برمی‌آید.

امروزه طریقت نقشبندیه در بسیاری از کشورهای آسیای میانه، ایران، افغانستان، پاکستان، هند، ترکیه، عراق و... رواج دارد. در ایران طریقت نقشبندیه، گذشته از اقوام دیگر مانند کردها، در میان ترکمن‌ها نیز از دیرباز رواج دارد.

مهم‌ترین وجه تمایز یسویه با اخلاف خواجگانی و معاصران نقشبندی خود در نحوه برگزاری مراسم ذکر بوده است. یسویه هوادار ذکر جلی ( جهری ) بوده‌اند و به همین سبب آنان را «علانیه» یا«جهریه» «نیز گفته‌اند، حال آن که نقشبندیه و خواجگان بیش‌تر بر ذکر خفی تاکید داشته‌اند.

نیز نگاه کنید به

ادیان در قزاقستان؛ تصوف در قزاقستان؛ طریقت یسویه در قزاقستان؛ جایگاه طریقت های صوفیه در قزاقستان

منبع اصلی

صابری، اصغر (1395). جامعه و فرهنگ قزاقستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص 230-249.

نویسنده مقاله

اصغر صابری