فرهنگ سیاسی در بنگلادش

از دانشنامه ملل

فرهنگ سیاسی

روند تغییر قدرت از ریاست جمهوری به نخست وزیری طبق قانون اساسی بنگلادش از دهه 1990 شکل گرفت. همان گونه که اشاره کردیم تا قبل از دهه 1990 ، رئیس جمهوری این کشور نقش اول را داشت و در واقع قدرت در دست رئیس جمهور بود؛ اما به دلیل پاره ای از مشکلات و درگیری های حزبی که عمدتاً دو حزب «عوامی لیگ» و «نشنال پارتی» در دوره‌های متعدد قدرت، داشته‌اند، سرانجام رهبران این دو حزب که قدرت بیشتری در مجلس داشتند، برای تغییر در ساختار فوق به توافق رسیدند. در دوره حکومت خانم خالده ضیاء و نیز در حکومت خانم شیخ حسینه، هر دو نخست وزیر باگذراندن لایحه ای در مجلس، ریاست جمهوری را به مقام تشریفات تبدیل و نخست وزیر را به  شخصیت اول سیاسی کشور تبدیل کردند.

بر اساس قانون اساسی این کشور، نخست وزیر در رأس قوه مجریه قرار دارد. پس از تشکیل پارلمان، حزب حاکم، نخست وزیر را تعیین می‌کند و وی کابینه خود را به تأیید مجلس می‌رساند. رئیس جمهور نیز از طرف مجلس برای مدت پنج سال انتخاب می‌شود. طبق آخرین اصلاحات در قانون اساسی بنگلادش، ریاست قوه مجریه به عهده نخست وزیر می‌باشد و رئیس جمهور نقش دوم را بر عهده دارد. در قانون اساسی بنگلادش تصریح شده است که در پایان دوه هر دولت، دولتی موقت تشکیل می‌شود[i] و دولت او انتخابات سراسری را برگزار می‌کند. پس از پایان مراحل انتخابات، دولت موقت قدرت را به دولت جدید تحویل خواهد داد.

نیز نگاه کنید به

فرهنگ سیاسی در روسیه؛ فرهنگ سیاسی تونس؛ فرهنگ سیاسی ژاپن؛ فرهنگ سیاسی سنگال؛ فرهنگ سیاسی در فرانسه؛ فرهنگ سیاسی در اردن؛ فرهنگ سیاسی در اسپانیا

پانویس

[i] طبق قانون اساسی، آخرین رئیس بازنشسته دادگاه عالی کشور، رئیس موقت دولت خواهد بود