پیام آوران آیین مانوی به سرزمین چین
آیین مانوی که در ایران، زادگاه مانی و سرزمین پیدایش آیین مانوی، مورد سرکوب قرار گرفت، و مانی بنیانگذار آن در سال274 پس از میلاد به قتل رسید، برای ادامه ی حیات، به سرزمین های پیرامون ایران روی آورد. یکی از این مناطق سرزمین های آسیای میانه و سپس منطقه ی اویغور نشین غرب چین بود. گرچه براساس اسناد و مدارک چینی، این آیین در سال694 پس از میلاد به چین وارد شد و پیروان مانی در سال768 میلادی رسما در شهر چانگاَن پایتخت چین اقدام به ساخت محل نیایش مانوی کردند،[۱] ولی این آشنایی می تواند بسیار زودتر از این تاریخ اتفاق افتاده باشد.
از ویژگی های آیین مانی اقتباس و به عاریت گرفتن نکاتی از دیگر ادیان بود، لذا وقتی وارد چین شد نیز خود را با اندیشه های دینی موجود در این کشور از جمله آیین بودایی تطبیق داد. با این که هیچکدام از ادیان پارسی که وارد چین شدند، اقدام به تبلیغ رسمی آیین خود نکردند، ولی آیین مانی در این زمینه استثنا بود، زیرا نمایندگان و مبلغان رسمی آن تبلیغات دینی مؤثری در این کشور به راه انداختند. با آغاز موج حرکت های ضد خارجی و ضد ادیان وارداتی در چین در سال843 میلادی، غارت مایملک مانوی ها و به آتش کشیده شدن کتاب ها و معابد آنان نیز آغاز و تنها در شهر چانگاَن70 نفر از مبلغان مانوی کشته شدند. اگرچه آیین مانوی پس از این واقعه به شکل زیر زمینی باقی ماند و از شورش های دهقانی در دوره های مختلف از جمله در قرن چهاردهم با شورشیان علیه حاکمان مغولی و بنیانگذاران سلسله مینگ حمایت کرد، ولی پس از سرکوب بزرگ سال843، دیگر نتوانست به شکوه گذشته ی خود باز گردد. امروزه تنها زیارتگاه باقی مانده از آیین مانوی در جهان، در خارج از شهر چوانجو (Quanzhuo) در شرق چین و در استان فوجیان(Fujian) قرار دارد که پس از باز دید هیئتی از سوی یونسکو، صحت انتساب آن به آیین مانوی مورد تأیید قرار گرفته است.[۲]
در دهه های اخیر، تحقیقات زیادی پیرامون نحوه ی ورود و گسترش آیین مانوی در چین، اعتقادات و آداب و رسوم و مراسم آیینی آنان، بومی شدن آیین مانوی، تأثیر متقابل آیین های مانوی و بودایی چینی، تاریخ و فرهنگ مانوی در چین، بررسی آثار و کشفیات به دست آمده از استان فوجیان، اسناد و نسخ خطی به دست آمده از منطقه ی تورفان، رابطه ی مانوی ها با قوم «هویهو(Huihu)» (یکی از اقوام قدیمی ساکن در شمال چین)، و... صورت گرفته و به صورت کتاب و مقاله منتشر شده است.[۳][۴]
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ -Bai, Shouyi,(2007). An outline History of China, foreign languages Press, Beijing.
- ↑ سابقی علی محمد (1384). شهر تاریخی چوانجو (زیتون) یادگاری از فرهنگ و هنر ایرانی.
- ↑ فنگ، وانگ (12 شهریور 1390). بررسی اجمالی پیرامون روابط فرهنگی چین و ایران، ارایه شده در سمینار «مبادلات فرهنگی و همکاری‌های استراتژیک میان چین و ایران» فرهنگستان علوم اجتماعی چین.
- ↑ سابقی، علی محمد (1392).جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد سوم.