گروه‌ها و نهاد‌های اجتماعی بنگلادش: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''گروه ها و نهاد های مؤثر اجتماعی''' كشور بنگلادش در شرق شبه قاره هند واقع است كه از لحاظ زبان و فرهنگ تقريباً يكپارچگي خاصي دارد، به طوري كه زبان بنگلا، زبان رسمي، ادبي و گويش قشرهای مختلف اين مرز و بوم است. البته در كنار زبان بنگلا زبان هاي معد...» ایجاد کرد)
 
 
(۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
'''گروه ها و نهاد های مؤثر اجتماعی'''
کشور [[بنگلادش]] در شرق شبه قاره هند واقع است که از لحاظ زبان و فرهنگ تقریباً یکپارچگی خاصی دارد، به طوری که زبان بنگلا، زبان رسمی، ادبی و گویش قشرهای مختلف این مرز و بوم است. البته در کنار زبان بنگلا زبان‌های معدودی نیز در بین اقوام وعشایر مختلف رایج است که می‌توان آن‌ها را به عنوان گویش اقلیت‌ها تلقی کرد.


كشور بنگلادش در شرق شبه قاره هند واقع است كه از لحاظ زبان و فرهنگ تقريباً يكپارچگي خاصي دارد، به طوري كه زبان بنگلا، زبان رسمي، ادبي و گويش قشرهای مختلف اين مرز و بوم است. البته در كنار زبان بنگلا زبان هاي معدودي نيز در بين اقوام وعشاير مختلف رايج است كه مي توان آن ها را به عنوان گويش اقليت ها تلقي کرد.
در اینجا به صورت فشرده به معرفی اقلیت‌های قومی تاثیر گذار و زبان یا گویش‌های آنان اشاره می‌کنیم.
======قوم چکما ======
[[پرونده:قوم چکما.jpg|بندانگشتی|306x306پیکسل|قوم چکما، قابل بازیابی از<nowiki/>https://selliliar.live/product_details/32977533.html]]قوم چکما(Chakma) در چیتاگنگ جنگلی سکونت دارد و جمعیت آن‌ها بالغ بر 250000 نفر می‌باشد. گویش آن‌ها "کوکی [[چین]]" نام دارد که منشعب از گویش محلی چیتاگنگ است. این قوم از نظر اجتماعی و فرهنگی در منطقه چیتاگنگ جنگلی بر دیگر اقوام ساکن در جنگل برتری دارد.
======قوم مرما (مغ‌) ======
دومین قــــوم مهم منطقه چیتاگنگ، «مرما»(Marma) یا قوم «مغ»(mog) است. تعداد آنها به 150000 نفر می‌رسد. این قوم در گذشته از میانمار (‌برمه سابق‌) مهاجرت کرده و به گویش "برمه ای" تکلم می‌کنند. زبان نوشتاری آن‌ها نیز برمه‌ای است و در منطقه پتواکهالی سکونت دارند.
======قوم منی پوری ======
حدود 50000 نفر از قوم منی پوری (‌مانی پوری)(Manipuri) در منطقه [[سیلهت]] [[بنگلادش]] زندگی می‌کنند و به گویش محلی Meithei تکلم می‌کنند. زبان نوشتاری آنان به زبان "آسامی" (‌ساکنان ایالت آسام هند‌) شباهت دارد.
======قوم میزو ======
در حدود 10 الی 15 هزار تن از قوم میزو (Mizu) در بنگلادش زندگی می‌کنند. زبان گفتگو و محاوره‌ای آن‌ها "لوشای" است و زبان نوشتاری آنان لاتین می‌باشد.
======قوم مرو ======
«مرو» (Mru)، یکی از عشایر بادیه نشین است. تعداد آن‌ها به حدود 30000 نفر بالغ می‌شود. زبان این قوم یکی از زبان‌های محلی غیر نوشتاری تبت و برمه می‌باشد.
======قوم کورمی======
قوم کورمی (Kurmi) تقریباً 10000 نفر می‌باشند که از سلسله عشایر جنگلی اراکان میانمار هستند. آن‌ها به زبان "کمی" گفتگو می‌کنند که از شاخه‌های زبان "کوکی" محسوب می‌شود و شکل نوشتاری ندارد.
======قوم تنچنگا ======
قوم تنچنگا (Tonchongya)، ممکن است از شاخه قوم چکما باشد. در حال حاضر تعداد آن‌ها به 15000 نفر می‌رسد و دارای گویش مستقلی است.
======قوم کوکی======
قوم کوکی (Kuki)، قبلاً قوم بزرگی بود ولی در حال حاضر بین 3 الی 5 هزار نفر از آنان در نزدیکی شهر رنگاماتی زندگی می‌کنند. زبان آن‌ها شکل نوشتاری ندارد.
======قوم بام ======
قوم بام (Bam/ Baum)، مسیحی هستند و بیشتر تجارت می‌کنند. این قوم دارای 10000 نفر جمعیت می‌باشند و با گویش مخصوص خود "بامی" صحبت و مکالمه می‌کنند.
======قوم خیان ======
این قوم خیان (Khyen) با قوم کرین، ساکنان جنوب غربی میانمار، شباهت و نزدیکی دارند. این قوم 5000 نفری به گویش محلی خودشان مکالمه می‌کنند و شباهتی با دیگر اقوام ساکن در حومه خود ندارند.
======قوم سک ======
این قوم سک (Sak, Thak , Tsak) با قوم چکما ارتباط دارد، تعداد آنها 2000 نفر است و به زبان مستقلی تکلم می‌کنند.
======قوم پنخو/ پنکو ======
تعداد نفرات قوم پنخو/ پنکو (Pankho) 1500 نفر می‌باشند. زبان آن‌ها همانند زبان "لوشی" است.
======قوم بنزوگی ======
این قوم بنزوگی (Banjogi) دارای 12000 نفر است که با قوم پنخو رابطه تنگاتنگی دارد.
======قوم شندو ======
این قوم شندو (Shandu)، زبان مستقل دارد که از ریشه زبان کوکی چین محسوب می‌شود.
======قوم کیانگ ======
این قوم کیانگ (Hyau/ khyang)، به تازگی از اراکان برمه مهاجرت کرده است و یک گروه کوچک 1000 نفره را شامل می‌شود و به گویش محلی خود تکلم می‌کنند.
======قوم گارو ======
قوم گارو (Garo)، از نظر تعداد جمعیت حدود 130000 نفر می‌باشند که در منطقه میمنسینگ زندگی می‌کنند. آن‌ها به زبان "گارو" که در مدارس هندو، در منطقه میگالوی هندوستان استفاده می‌شود، تکلم می‌کنند.
======قوم تپیرا ======
این قوم تپیرا (‌Tipra‌) در سراسر [[بنگلادش]] پراکنده هستند و تعداد آن‌ها به 50000 نفر می‌رسد. زبـــــان قوم تیپرا شکل نوشتاری ندارد. آن‌ها در حال حاضر به زبان بنگلا گرایش پیدا کرده اند. گروه کوچکی بنام مرونگ در چیتاگنگ جنگلی زندگی می‌کنند که به زبان "تیپرا" مکالمه می‌کنند.
======قوم رینگ ======
قوم رینگ (Riang)یک گروه کوچک است که در منطقه چیتاگنگ جنگلی زندگی کرده و گویش آن‌ها شبیه زبان "تیپرا" است.
======قوم هزونگ ======
قوم هزونگ (Hazong) دارای جمعیت 50000 نفر می‌باشند و زبان آن‌ها در حال حاضر به زبان بنگالی است. تعداد بسیار کمی‌ از این گروه به زبان قومی خود مکالمه می‌کنند.
======قوم کاکری /کاچری ======
قوم کاکری /کاچری (Kacari)، گروه کوچکی است و پیرو آئین هندو می‌باشند. بخشی از آن‌ها به گویش جداگانه محلی خود مکالمه می‌کنند.
======قوم خسی/ کسی ======
[[پرونده:قوم خسی.jpg|بندانگشتی|قوم خسی، برگرفته از vajiramias، قابل بازیابی از<nowiki/>https://vajiramias.com/current-affairs/who-are-khasi-people/64648b71c302e758de2fea90/]]تعداد قوم خسی/ کسی (Khasi)، حدود 1000 نفر است و به زبان "خسی" مکالمه می‌کنند. این زبان در هند کمی پیشرفته است و در مدارس نیز تدریس می‌شود. زبان "پنار" که شکل گویشی دیگری از خسی است، در منطقه سیلهت بنگلادش تکلم می‌شود. گویش خسی تشابه فراوانی با زبان‌های برمه، کامبوج، ویتنام و نیکاراگوئه دارد.
======قوم سنتال ======
قوم سنتال (Santal)، قوم مهمی است که به زبان "سنتال" تکلم می‌کنند. این زبان در هند پیشرفته تر از بنگلادش است. اصالت این زبان از زبان مانداه است ولی با الفبای لاتین و یا الفبای دیوناگری نوشته می‌شود. آنان از ایلات عشایری هستند که در زمان حکومت بریتانیا به بنگلادش مهاجرت کرده‌اند و هم اکنون تعداد آن‌ها به 10000 نفر می‌رسد.
======قوم ماهیلی======
قوم ماهیلی (Mahili)، به زبان جداگانه مکالمه می‌کنند که کمی به زبان سنتالی شباهت دارد.
======قوم مونداری ======
قوم مونداری (Mundari)، اصالتاً از بیهار هند هستند و حدود ده هزار نفر از آنان در مناطق دیناجپور، [[راجشاهی]] و بوگرا در بنگلادش زندگی می‌کنند.
======قوم هو ======
قوم هو (‌Ho)، گروه کوچکی هستند که با گویش قومی "ماندا" مکالمه می‌کنند و در راجشاهی سکونت دارند.
======قوم اوراون ======
قوم اوراون (‌Oraon‌) یکی از دو عشایر بنگلادشی هستند که به زبان " دراویدی " مکالمه می‌کنند. تعداد آنان 50000 نفر می‌باشند و گویش کوروک نیز بین آن‌ها رواج دارد. اوراون‌ها عمدتاً در دیناجپور زندگی می‌کنند.
======قوم پاهاریا ======
قوم پاهاریا (‌Paharia)، دارای سه شاخه هستند و گویش آن‌ها با هم کمی تفاوت دارد. اکثر آن‌ها به گویش "دراویدی" و "مالیته" مکالمه می‌کنند.
======قوم ملا / مالو (‌Malla/ Mallao)======
قوم ملا / مالو (‌Malla/ Mallao)،  عمدتاً ماهیگیر هستند و به گویش صدری که از گویش هند و آریایی منشعب شده است، گفتگو می‌کنند. جمعیت آن‌ها 15000 نفر می‌باشد. گروه دیگرکه مهاتو نام دارد و جمعیتی بالغ بر 1300 نفر هستند به گویش "صورت" تکلم می‌کنند.


    در اینجا به صورت فشرده به معرفی اقليت هاي قومي تاثیر گذار و زبان یا گویش هاي آنان اشاره می کنیم.
دو گروه دیگر هم در بنگلادش به نام‌های گنگو (11000) و کوکارام (12000‌) نفر زندگی می‌کنند که به گویش "صورت" گفتگو می‌کنند. آنان در مناطق ش[[مالی]] بنگلادش به خصوص منطقه رانگپور و دیناجپور سکونت دارند.


شایان ذکر است که زبان بنگالی در حال حاضر زبان ملی است و بر همه این زبان‌های قومی و عشایری و گویش‌ها تسلط کامل دارد و زبان غالب و رسمی محسوب می‌شود. محققان معتقدند، رفته رفته بعضی از این زبان‌ها و گویش‌ها از میان خواهد رفت.
====سازمان‌های مردم نهاد (N.G.O)====
[[بنگلادش]] یکی از کشورهایی است که سازمان‌های مردم نهاد (Non-Government Organizations‌)، چه از طرف نهادهای خارجی و چه از طرف جوامع ملی، به طور فراوان در آن شکل گرفته‌اند و نقشی اساسی در مسائل اجتماعی و سیاسی بنگلادش بازی می‌کنند<ref>Lewis, D. (2011). Bangladesh; Politics, Economy and Civil Society. New York: Cambridge University Press, P.109</ref>. تعداد اندکی از این سازمان‌های غیر دولتی، قدرتی در حد کشوری دارند و گاه تهدیدی برای دولت ملی هستند. تا سال 2004، حدود 54536 سازمان غیر دولتی در بنگلادش به ثبت رسیده بود. در سال 2005م.، بانک جهانی در گزارشی از تعداد 206000 ان.جی.او در بنگلادش نام برده است<ref>Lewis, D. (2011). Bangladesh; Politics, Economy and Civil Society. New York: Cambridge University Press, P.110</ref><ref>توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ [[بنگلادش]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی]( در دست انتشار)</ref>.
==نیز نگاه کنید به==
[[گروه‌ها و نهاد‌های اجتماعی مالی]]؛ [[گروه‌ها و نهاد‌های اجتماعی اردن]]؛ [[گروه‌ها و نهاد‌های اجتماعی سیرالئون]]؛ [[گروه‌ها و نهاد‌های اجتماعی روسیه]]؛ [[گروه‌ها و نهاد‌های اجتماعی کانادا]]؛ [[گروه‌ها و نهاد‌های اجتماعی  تونس]]؛ [[گروه‌ها و نهاد‌های اجتماعی کوبا]]؛ [[گروه‌ها و نهاد‌های اجتماعی ژاپن]]؛ [[گروه‌ها و نهاد‌های موثر اجتماعی سنگال]]؛ [[گروه‌ها و نهاد‌های موثر اجتماعی مصر]]؛ [[نهادها و سازمان‌های فرهنگی لبنان]]


قوم چكما (Chakma)
== کتابشناسی ==
 
قوم چکما در چيتاگنگ جنگلي سكونت دارد و جمعیت آن ها بالغ بر 250000 نفر می باشد. گويش آن ها "كوكي چين" نام دارد که منشعب از گويش محلي چيتاگنگ است. این قوم از نظر اجتماعی و فرهنگی در منطقه چيتاگنگ جنگلي بر ديگر اقوام ساكن در جنگل برتري دارد.
 
 
قوم مرما (مغ ) (Marma/ mog)
 
دومين قــــوم مهم منطقه چيتاگنگ، « مرما » يا قوم « مغ » است. تعداد آنها به 150000 نفر مي رسد. اين قوم در گذشته از ميانمار ( برمه سابق ) مهاجرت كرده و به گويش "برمه اي" تکلم مي كنند. زبان نوشتاري آن ها نيز برمي است و در منطقه پتواكهالي سکونت دارند.
 
 
قوم مني پوري (Manipuri)                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      
 
حدود 50000 نفر از قوم مني پوري ( مانی پوری) در منطقه سيلهت بنگلادش زندگي مي كنند و به گويش محلي Meithei تكلم مي کنند. زبان نوشتاري آنان به زبان "آسامي" ( ساكنان ايالت آسام هند ) شباهت دارد.
 
 
قوم ميزوMizu))
 
در حدود 10 الي 15 هزار تن از اين قوم در بنگلادش زندگي مي كنند. زبان گفتگو و محاوره اي آن ها  "لوشاي"  است و زبان نوشتاري آنان لاتين مي باشد.
 
 
قوم مرو (Mru)
 
«مرو» يكي از عشاير باديه نشين است. تعداد آن ها به حدود 30000 نفر بالغ مي شود. زبان اين قوم يكي از زبان هاي محلي غير نوشتاري تبت و برمه مي باشد.
 
 
قوم كورمي (Kurmi)
 
اين قوم تقريباً 10000 نفر مي باشند كه از سلسله عشاير جنگلي اراكان ميانمار هستند. آن ها به زبان "كمي" گفتگو مي كنند كه از شاخه هاي زبان "كوكي" محسوب مي شود و شكل نوشتاري ندارد.
 
 
قوم تنچنگا (Tonchongya)
 
قوم تنچنگا ممكن است از شاخه قوم چكما باشد. در حال حاضر تعداد آن ها به 15000 نفر مي رسد و داراي گويش مستقلي است.
 
 
قوم كوكي (Kuki)
 
قوم كوكي قبلاً قوم بزرگي بود ولي در حال حاضر بين 3 الي 5 هزار نفر از آنان در نزديكي شهر رنگاماتي زندگي مي كنند. زبان آن ها شكل نوشتاري ندارد.
 
 
قوم بام Bam/ Baum)  (
 
قوم بام مسيحي هستند و بيشتر تجارت مي كنند. اين قوم داراي 10000 نفر جمعيت مي باشند و با گويش مخصوص خود "بامي" صحبت و مكالمه مي كنند.
 
 
قوم خيان (Khyen)
 
اين گروه با قوم كرين، ساكنان جنوب غربي ميانمار، شباهت و نزديكي دارند. اين قوم 5000 نفري به گويش محلي خودشان مكالمه مي كنند و شباهتي با ديگر اقوام ساكن در حومه خود ندارند.
 
 
قوم سك Sak, Thak , Tsak) (
 
اين  قوم با قوم چكما ارتباط دارد، تعداد آنها 2000 نفر است و به زبان مستقلي تكلم مي كنند.
 
 
قوم پنخو/ پنکو (Pankho)
 
تعداد نفرات اين قوم 1500 نفر مي باشند. زبان آن ها همانند زبان "لوشي" است.
 
 
قوم بنزوگي (Banjogi)
 
اين قوم كوچك داراي 12000 نفر است كه با قوم پنخو رابطه تنگاتنگي دارد.
 
 
قوم شندو (Shandu)
 
اين قوم كوچك، زبان مستقل دارد كه از ريشه زبان كوكي چين محسوب مي شود.
 
 
قوم كيانگ ( (Hyau/ khyang
 
اين قوم به تازگي از اراكان برمه مهاجرت كرده است و يك گروه كوچك 1000 نفره را شامل می شود و به گويش محلي خود تكلم مي كنند.
 
 
قوم گارو (Garo)
 
قوم گارو از نظر تعداد جمعیت حدود 130000 نفر مي باشند كه در منطقه ميمنسينگ زندگي مي كنند. آن ها به زبان "گارو" که در مدارس هندو، در منطقه ميگالوي هندوستان استفاده مي شود، تکلم می کنند.
 
 
قوم تپيرا ( Tipra )
 
این قوم در سراسر بنگلادش پراکنده هستند و تعداد آن ها به 50000 نفر مي رسد. زبـــــان قوم تيپرا شكل نوشتاري ندارد. آن ها در حال حاضر به زبان بنگلا گرايش پيدا كرده اند. گروه كوچكي بنام مرونگ در چيتاگنگ جنگلي زندگي مي كنند كه به زبان "تيپرا" مكالمه مي كنند.
 
 
قوم رينگ (Riang)
 
قوم رينگ يك گروه كوچك است كه در منطقه چيتاگنگ جنگلي زندگي كرده و گويش آن ها شبيه زبان "تيپرا" است.
 
 
قوم هزونگ (Hazong)
 
قوم هزونگ داراي جمعيت 50000 نفر مي باشند و زبان آن ها در حال حاضر به زبان بنگالي است. تعداد بسيار كمي از اين گروه به زبان قومي خود مكالمه مي كنند.
 
 
قوم كاكري /كاچري (Kacari)
 
قوم كاكري گروه كوچكي است و پیرو آئين هندو مي باشند. بخشي از آن ها به گويش جداگانه محلي خود مكالمه مي كنند.
 
 
قوم خسي/ کسی (Khasi)
 
تعداد خسی ها حدود 1000 نفر است و به زبان "خسي" مكالمه مي كنند. اين زبان در هند كمي پيشرفته است و در مدارس نيز تدريس مي شود. زبان "پنار" كه شكل گويشي دیگری از خسي است، در منطقه سيلهت بنگلادش تکلم می شود. گويش خسي تشابه فراوانی با زبان هاي برمه، كامبوج، ويتنام و نيكاراگوئه دارد.
 
 
قوم سنتال (Santal)
 
سنتال قوم مهمي است كه به زبان "سنتال" تكلم مي كنند. اين زبان در هند پيشرفته تر از بنگلادش است. اصالت اين زبان از زبان مانداه است ولي با الفباي لاتين و يا الفباي ديوناگري نوشته مي شود. آنان از ايلات عشايري هستند كه در زمان حكومت بريتانيا به بنگلادش مهاجرت كرده اند و هم اکنون تعداد آن ها به 10000 نفر مي رسد.
 
 
قوم ماهيلي (Mahili)
 
اين قوم به زبان جداگانه مكالمه مي كنند كه كمي به زبان سنتالي شباهت دارد.
 
 
قوم مونداري (Mundari)
 
اين قوم اصالتاً از بيهار هند هستند و حدود ده هزار نفر از آنان در مناطق ديناجپور، راجشاهي و بوگرا در بنگلادش زندگي مي كنند.
 
 
قوم هو  ( Ho)
 
اين گروه كوچك با گويش قومي  "ماندا" مكالمه مي كنند و در راجشاهي سكونت دارند.
 
 
قوم اوراون ( Oraon )
 
اين قوم يكي از دو عشاير بنگلادشي هستند كه به زبان " دراويدي " مكالمه مي كنند. تعداد آنان 50000 نفر مي باشند و گويش كوروك نیز بین آن ها رواج دارد. اوراون ها عمدتاً در ديناجپور زندگي مي كنند.
 
 
قوم پاهاريا ( Paharia)
 
قوم پاهاريا داراي سه شاخه هستند و گويش آن ها با هم كمي تفاوت دارد. اكثر آن ها به گويش  "دراويدي" و "ماليته" مكالمه مي كنند.
 
 
قوم  ملا / مالو ( Malla/ Mallao)
 
آن ها عمدتاً ماهيگير هستند و به گويش صدري كه از گويش هند و آريايي منشعب شده است، گفتگو مي كنند. جمعيت آن ها 15000 نفر می باشد. گروه ديگركه مهاتو نام دارد و جمعيتی بالغ بر 1300 نفر هستند به گويش "صورت" تکلم مي كنند.
 
دو گروه ديگر هم در بنگلادش به نام هاي گنگو (11000) و كوكارام (12000 ) نفر زندگي مي كنند كه به گويش "صورت" گفتگو مي كنند. آنان در مناطق شمالي بنگلادش به خصوص منطقه رانگپور و ديناجپور سكونت دارند.
 
       شایان ذكر است كه زبان بنگالي در حال حاضر زبان ملي است و بر همه اين زبان هاي قومي و عشايري و گويش ها تسلط كامل دارد و زبان غالب و رسمی محسوب مي شود. محققان معتقدند، رفته رفته بعضي از اين زبان ها و گويش ها از ميان خواهد رفت.
 
 
'''3. 2. 1. سازمان های مردم نهاد (N.G.O)'''
 
بنگلادش یکی از کشورهایی است که سازمان های مردم نهاد (Non-Government Organizations )، چه از طرف نهادهای خارجی و چه از طرف جوامع ملی، به طور فراوان در آن شکل گرفته اند و نقشی اساسی در مسائل اجتماعی و سیاسی بنگلادش بازی می کنند  Lewis,2011:109) ). تعداد اندکی از این سازمان های غیر دولتی، قدرتی در حد کشوری دارند و گاه تهدیدی برای دولت ملی هستند. تا سال 2004، حدود 54536 سازمان غیر دولتی در بنگلادش به ثبت رسیده بود. در سال 2005م.، بانک جهانی در گزارشی از تعداد 206000 ان.جی.او در بنگلادش نام برده است (Ibid:110 ).

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۷ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۳۴

کشور بنگلادش در شرق شبه قاره هند واقع است که از لحاظ زبان و فرهنگ تقریباً یکپارچگی خاصی دارد، به طوری که زبان بنگلا، زبان رسمی، ادبی و گویش قشرهای مختلف این مرز و بوم است. البته در کنار زبان بنگلا زبان‌های معدودی نیز در بین اقوام وعشایر مختلف رایج است که می‌توان آن‌ها را به عنوان گویش اقلیت‌ها تلقی کرد.

در اینجا به صورت فشرده به معرفی اقلیت‌های قومی تاثیر گذار و زبان یا گویش‌های آنان اشاره می‌کنیم.

قوم چکما
قوم چکما، قابل بازیابی ازhttps://selliliar.live/product_details/32977533.html

قوم چکما(Chakma) در چیتاگنگ جنگلی سکونت دارد و جمعیت آن‌ها بالغ بر 250000 نفر می‌باشد. گویش آن‌ها "کوکی چین" نام دارد که منشعب از گویش محلی چیتاگنگ است. این قوم از نظر اجتماعی و فرهنگی در منطقه چیتاگنگ جنگلی بر دیگر اقوام ساکن در جنگل برتری دارد.

قوم مرما (مغ‌)

دومین قــــوم مهم منطقه چیتاگنگ، «مرما»(Marma) یا قوم «مغ»(mog) است. تعداد آنها به 150000 نفر می‌رسد. این قوم در گذشته از میانمار (‌برمه سابق‌) مهاجرت کرده و به گویش "برمه ای" تکلم می‌کنند. زبان نوشتاری آن‌ها نیز برمه‌ای است و در منطقه پتواکهالی سکونت دارند.

قوم منی پوری

حدود 50000 نفر از قوم منی پوری (‌مانی پوری)(Manipuri) در منطقه سیلهت بنگلادش زندگی می‌کنند و به گویش محلی Meithei تکلم می‌کنند. زبان نوشتاری آنان به زبان "آسامی" (‌ساکنان ایالت آسام هند‌) شباهت دارد.

قوم میزو

در حدود 10 الی 15 هزار تن از قوم میزو (Mizu) در بنگلادش زندگی می‌کنند. زبان گفتگو و محاوره‌ای آن‌ها "لوشای" است و زبان نوشتاری آنان لاتین می‌باشد.

قوم مرو

«مرو» (Mru)، یکی از عشایر بادیه نشین است. تعداد آن‌ها به حدود 30000 نفر بالغ می‌شود. زبان این قوم یکی از زبان‌های محلی غیر نوشتاری تبت و برمه می‌باشد.

قوم کورمی

قوم کورمی (Kurmi) تقریباً 10000 نفر می‌باشند که از سلسله عشایر جنگلی اراکان میانمار هستند. آن‌ها به زبان "کمی" گفتگو می‌کنند که از شاخه‌های زبان "کوکی" محسوب می‌شود و شکل نوشتاری ندارد.

قوم تنچنگا

قوم تنچنگا (Tonchongya)، ممکن است از شاخه قوم چکما باشد. در حال حاضر تعداد آن‌ها به 15000 نفر می‌رسد و دارای گویش مستقلی است.

قوم کوکی

قوم کوکی (Kuki)، قبلاً قوم بزرگی بود ولی در حال حاضر بین 3 الی 5 هزار نفر از آنان در نزدیکی شهر رنگاماتی زندگی می‌کنند. زبان آن‌ها شکل نوشتاری ندارد.

قوم بام

قوم بام (Bam/ Baum)، مسیحی هستند و بیشتر تجارت می‌کنند. این قوم دارای 10000 نفر جمعیت می‌باشند و با گویش مخصوص خود "بامی" صحبت و مکالمه می‌کنند.

قوم خیان

این قوم خیان (Khyen) با قوم کرین، ساکنان جنوب غربی میانمار، شباهت و نزدیکی دارند. این قوم 5000 نفری به گویش محلی خودشان مکالمه می‌کنند و شباهتی با دیگر اقوام ساکن در حومه خود ندارند.

قوم سک

این قوم سک (Sak, Thak , Tsak) با قوم چکما ارتباط دارد، تعداد آنها 2000 نفر است و به زبان مستقلی تکلم می‌کنند.

قوم پنخو/ پنکو

تعداد نفرات قوم پنخو/ پنکو (Pankho) 1500 نفر می‌باشند. زبان آن‌ها همانند زبان "لوشی" است.

قوم بنزوگی

این قوم بنزوگی (Banjogi) دارای 12000 نفر است که با قوم پنخو رابطه تنگاتنگی دارد.

قوم شندو

این قوم شندو (Shandu)، زبان مستقل دارد که از ریشه زبان کوکی چین محسوب می‌شود.

قوم کیانگ

این قوم کیانگ (Hyau/ khyang)، به تازگی از اراکان برمه مهاجرت کرده است و یک گروه کوچک 1000 نفره را شامل می‌شود و به گویش محلی خود تکلم می‌کنند.

قوم گارو

قوم گارو (Garo)، از نظر تعداد جمعیت حدود 130000 نفر می‌باشند که در منطقه میمنسینگ زندگی می‌کنند. آن‌ها به زبان "گارو" که در مدارس هندو، در منطقه میگالوی هندوستان استفاده می‌شود، تکلم می‌کنند.

قوم تپیرا

این قوم تپیرا (‌Tipra‌) در سراسر بنگلادش پراکنده هستند و تعداد آن‌ها به 50000 نفر می‌رسد. زبـــــان قوم تیپرا شکل نوشتاری ندارد. آن‌ها در حال حاضر به زبان بنگلا گرایش پیدا کرده اند. گروه کوچکی بنام مرونگ در چیتاگنگ جنگلی زندگی می‌کنند که به زبان "تیپرا" مکالمه می‌کنند.

قوم رینگ

قوم رینگ (Riang)یک گروه کوچک است که در منطقه چیتاگنگ جنگلی زندگی کرده و گویش آن‌ها شبیه زبان "تیپرا" است.

قوم هزونگ

قوم هزونگ (Hazong) دارای جمعیت 50000 نفر می‌باشند و زبان آن‌ها در حال حاضر به زبان بنگالی است. تعداد بسیار کمی‌ از این گروه به زبان قومی خود مکالمه می‌کنند.

قوم کاکری /کاچری

قوم کاکری /کاچری (Kacari)، گروه کوچکی است و پیرو آئین هندو می‌باشند. بخشی از آن‌ها به گویش جداگانه محلی خود مکالمه می‌کنند.

قوم خسی/ کسی
قوم خسی، برگرفته از vajiramias، قابل بازیابی ازhttps://vajiramias.com/current-affairs/who-are-khasi-people/64648b71c302e758de2fea90/

تعداد قوم خسی/ کسی (Khasi)، حدود 1000 نفر است و به زبان "خسی" مکالمه می‌کنند. این زبان در هند کمی پیشرفته است و در مدارس نیز تدریس می‌شود. زبان "پنار" که شکل گویشی دیگری از خسی است، در منطقه سیلهت بنگلادش تکلم می‌شود. گویش خسی تشابه فراوانی با زبان‌های برمه، کامبوج، ویتنام و نیکاراگوئه دارد.

قوم سنتال

قوم سنتال (Santal)، قوم مهمی است که به زبان "سنتال" تکلم می‌کنند. این زبان در هند پیشرفته تر از بنگلادش است. اصالت این زبان از زبان مانداه است ولی با الفبای لاتین و یا الفبای دیوناگری نوشته می‌شود. آنان از ایلات عشایری هستند که در زمان حکومت بریتانیا به بنگلادش مهاجرت کرده‌اند و هم اکنون تعداد آن‌ها به 10000 نفر می‌رسد.

قوم ماهیلی

قوم ماهیلی (Mahili)، به زبان جداگانه مکالمه می‌کنند که کمی به زبان سنتالی شباهت دارد.

قوم مونداری

قوم مونداری (Mundari)، اصالتاً از بیهار هند هستند و حدود ده هزار نفر از آنان در مناطق دیناجپور، راجشاهی و بوگرا در بنگلادش زندگی می‌کنند.

قوم هو

قوم هو (‌Ho)، گروه کوچکی هستند که با گویش قومی "ماندا" مکالمه می‌کنند و در راجشاهی سکونت دارند.

قوم اوراون

قوم اوراون (‌Oraon‌) یکی از دو عشایر بنگلادشی هستند که به زبان " دراویدی " مکالمه می‌کنند. تعداد آنان 50000 نفر می‌باشند و گویش کوروک نیز بین آن‌ها رواج دارد. اوراون‌ها عمدتاً در دیناجپور زندگی می‌کنند.

قوم پاهاریا

قوم پاهاریا (‌Paharia)، دارای سه شاخه هستند و گویش آن‌ها با هم کمی تفاوت دارد. اکثر آن‌ها به گویش "دراویدی" و "مالیته" مکالمه می‌کنند.

قوم ملا / مالو (‌Malla/ Mallao)

قوم ملا / مالو (‌Malla/ Mallao)، عمدتاً ماهیگیر هستند و به گویش صدری که از گویش هند و آریایی منشعب شده است، گفتگو می‌کنند. جمعیت آن‌ها 15000 نفر می‌باشد. گروه دیگرکه مهاتو نام دارد و جمعیتی بالغ بر 1300 نفر هستند به گویش "صورت" تکلم می‌کنند.

دو گروه دیگر هم در بنگلادش به نام‌های گنگو (11000) و کوکارام (12000‌) نفر زندگی می‌کنند که به گویش "صورت" گفتگو می‌کنند. آنان در مناطق شمالی بنگلادش به خصوص منطقه رانگپور و دیناجپور سکونت دارند.

شایان ذکر است که زبان بنگالی در حال حاضر زبان ملی است و بر همه این زبان‌های قومی و عشایری و گویش‌ها تسلط کامل دارد و زبان غالب و رسمی محسوب می‌شود. محققان معتقدند، رفته رفته بعضی از این زبان‌ها و گویش‌ها از میان خواهد رفت.

سازمان‌های مردم نهاد (N.G.O)

بنگلادش یکی از کشورهایی است که سازمان‌های مردم نهاد (Non-Government Organizations‌)، چه از طرف نهادهای خارجی و چه از طرف جوامع ملی، به طور فراوان در آن شکل گرفته‌اند و نقشی اساسی در مسائل اجتماعی و سیاسی بنگلادش بازی می‌کنند[۱]. تعداد اندکی از این سازمان‌های غیر دولتی، قدرتی در حد کشوری دارند و گاه تهدیدی برای دولت ملی هستند. تا سال 2004، حدود 54536 سازمان غیر دولتی در بنگلادش به ثبت رسیده بود. در سال 2005م.، بانک جهانی در گزارشی از تعداد 206000 ان.جی.او در بنگلادش نام برده است[۲][۳].

نیز نگاه کنید به

گروه‌ها و نهاد‌های اجتماعی مالی؛ گروه‌ها و نهاد‌های اجتماعی اردن؛ گروه‌ها و نهاد‌های اجتماعی سیرالئون؛ گروه‌ها و نهاد‌های اجتماعی روسیه؛ گروه‌ها و نهاد‌های اجتماعی کانادا؛ گروه‌ها و نهاد‌های اجتماعی  تونس؛ گروه‌ها و نهاد‌های اجتماعی کوبا؛ گروه‌ها و نهاد‌های اجتماعی ژاپن؛ گروه‌ها و نهاد‌های موثر اجتماعی سنگال؛ گروه‌ها و نهاد‌های موثر اجتماعی مصر؛ نهادها و سازمان‌های فرهنگی لبنان

کتابشناسی

  1. ↑ Lewis, D. (2011). Bangladesh; Politics, Economy and Civil Society. New York: Cambridge University Press, P.109
  2. ↑ Lewis, D. (2011). Bangladesh; Politics, Economy and Civil Society. New York: Cambridge University Press, P.110
  3. ↑ توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ بنگلادش. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=گروه‌ها_و_نهاد‌های_اجتماعی_بنگلادش&oldid=47281»