پیشینه آموزش تایلند: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:دانشگاه کاستسارت (Kasetsart University).jpg|بندانگشتی|[http://ku.ac.th/ دانشگاه کاستسارت (Kasetsart University)]]] | [[پرونده:دانشگاه کاستسارت (Kasetsart University).jpg|بندانگشتی|[http://ku.ac.th/ دانشگاه کاستسارت (Kasetsart University) . برگرفته از سایت الی گشت،قابل بازیابی از]https://www.eligasht.com/?gad_source=1&gclid=EAIaIQobChMI_fOaroHFhgMViFNBAh2ErwrbEAAYASAAEgL0efD_BwE]] | ||
ریشه‌های آموزش رسمی در [[تایلند]] به مدارس مذهبی که در کنار یا درون معابد تشکیل می‌شد و در زمان‌های قدیم ویژهٔ پسران بود، می‌رسد. از میانهٔ سدهٔ شانزدهم، [[تایلند]] عرصهٔ فعالیت و نفوذ فرانسویان کاتولیک شد و این ماجرا به مدت یک‌سده، تا میانهٔ سدهٔ هفدهم ادامه داشت، ولی توفیقی در پی نداشت. از آنجا که، [[تایلند]] برعکس دیگر کشورهای جنوب شرقی آسیا هرگز مستعمره غرب نشد، رواج نظام آموزشی غرب هم در این کشور تا اواخر سدهٔ نوزدهم، پیشرفت چندانی نداشت. | ریشه‌های آموزش رسمی در [[تایلند]] به مدارس مذهبی که در کنار یا درون معابد تشکیل می‌شد و در زمان‌های قدیم ویژهٔ پسران بود، می‌رسد. از میانهٔ سدهٔ شانزدهم، [[تایلند]] عرصهٔ فعالیت و نفوذ فرانسویان کاتولیک شد و این ماجرا به مدت یک‌سده، تا میانهٔ سدهٔ هفدهم ادامه داشت، ولی توفیقی در پی نداشت. از آنجا که، [[تایلند]] برعکس دیگر کشورهای جنوب شرقی آسیا هرگز مستعمره غرب نشد، رواج نظام آموزشی غرب هم در این کشور تا اواخر سدهٔ نوزدهم، پیشرفت چندانی نداشت. | ||
در دوران [[سوخوتای]] (۱۲۳۸تا ۱۳۷۸م)، آموزش مختص محافل درباری و اشرافی بود و مردم عادی نزد راهبان بودایی درس می‌خواندند. در دوران [[آیوتایا]] (۱۳۵۰ م تا ۱۷۶۷ م) و در زمان سلطنت نارای کبیر، راهبی بودایی به نام «پرا هورا تیبودی» (Phra Horatibodi) برای مقابله با نفوذ مدارس مسیحی فرانسوی در [[تایلند]]، کتاب دستور زبان تایی و شکل‌های رسمی مکاتبات را نوشت و این کتاب تا هنگام سلطنت رامای پنجم (۱۸۶۸م تا ۱۹۱۰م) درس داده می‌شد. شاه نارای شاعر بود؛ دربار او محفل نویسندگان و شاعران و مرکز تولید متون نظم و نثر تایی بود و به‌سبب نفوذی که بر مردم داشت، علاقه به ادبیات تایی رشد چشمگیری کرد؛ در همین حال، مبلغان کاتولیک از ۱۵۶۷م و زیر نظر پرتغالی‌های پیرو فرقهٔ دومینکین[i]، فعالیت می‌کردند و فرانسویان یسوعی[ii] در ۱۶۶۲م، اجازهٔ اقامت و تبلیغ در [[آیوتایا]] گرفتند؛ از این رو، دوران او عرصهٔ رفت‌وآمد هیئت‌های دیپلماتیک میان اروپا و سیام بود. پس از شاه نارای، به‌دلیل ترس از افزایش نفوذ فرهنگ بیگانه بر آموزش و فرهنگ مردم سیام و رشد مسیحیت در این کشور، جلوی این فعالیت‌ها گرفته شد؛ تا این که در هنگام سلطنت رامای چهارم (۱۸۵۱م تا ۱۸۶۸م)، با آمدن چاپخانه به کشور و چاپ کتاب‌هایی به زبان تایلندی، رواج شدید زبان انگلیسی در سرزمین‌های شرق دور و ناکافی‌بودن آموزش‌های بودایی برای مقامات دولتی، پادشاه رامای چهارم فرمان نوسازی نظام آموزشی و تدریس زبان انگلیسی در معابد را صادر کرد. در دوران رامای پنجم این روند ادامه یافت و در ۱۸۷۱م، نخستین مدرسهٔ نسبتاً مدرن در ساختمانی جدا از معابد، با آموزگاران غیرروحانی و برنامه‌ای مدون برای تدریس مردان خاندان شاهی و پسران اعیان و اشراف در دربار به راه افتاد. سپس با فرمانی که صادر شد تدریس انگلیسی در مدرسهٔ کاخ پادشاهی اجباری شد و مدارسی هم در بیرون از دربار برای تعلیم و تربیت فرزندان مردم عادی تأسیس شد.[[پرونده:دانشگاه چولالون کورن.jpg|بندانگشتی|[https://chula.ac.th/ دانشگاه چولالون کورن]]]در ۱۸۸۷م با کمک مشاوران خارجی، به‌ویژه انگلیسی‌ها، ادارهٔ آموزش تأسیس شد. در این هنگام ۳۲ مدرسه، بیش از ۸۰ آموزگار و حدود ۲۰۰۰ دانش‌آموز در [[تایلند]] سرگرم فعالیت بودند؛ در ۱۸۹۲م اداره آموزش به وزارت آموزش و پرورش تبدیل شد. ۵ سال بعد با مساعی ملکهٔ وقت [[تایلند]]، دختران هم وارد نظام آموزشی [[تایلند]] شدند؛ در ۱۸۹۸م، طرح آموزش دو بخشی برای [[بانکوک]] و دیگر ایالات [[تایلند]] که شامل دوره‌های کودکستان، ابتدایی، دبیرستان، هنرستان و آموزش عالی بود، پیاده شد. در ۱۹۰۱ م نخستین مدرسهٔ دولتی دخترانه و در ۱۹۱۳م نخستین دانشکدهٔ تربیت معلم برای زنان در بانکوک آغاز به کار کرد. در ۱۹۱۷م نخستین دانشگاه تایلند به نام «[https://chula.ac.th/ چولالون کورن]» (رامای پنجم) تأسیس و در ۱۹۲۱م قانون آموزش اجباری تصویب شد. | در دوران [[سوخوتای]] (۱۲۳۸تا ۱۳۷۸م)، آموزش مختص محافل درباری و اشرافی بود و مردم عادی نزد راهبان بودایی درس می‌خواندند. در دوران [[آیوتایا]] (۱۳۵۰ م تا ۱۷۶۷ م) و در زمان سلطنت نارای کبیر، راهبی بودایی به نام «پرا هورا تیبودی» (Phra Horatibodi) برای مقابله با نفوذ مدارس مسیحی فرانسوی در [[تایلند]]، کتاب دستور زبان تایی و شکل‌های رسمی مکاتبات را نوشت و این کتاب تا هنگام سلطنت رامای پنجم (۱۸۶۸م تا ۱۹۱۰م) درس داده می‌شد. شاه نارای شاعر بود؛ دربار او محفل نویسندگان و شاعران و مرکز تولید متون نظم و نثر تایی بود و به‌سبب نفوذی که بر مردم داشت، علاقه به ادبیات تایی رشد چشمگیری کرد؛ در همین حال، مبلغان کاتولیک از ۱۵۶۷م و زیر نظر پرتغالی‌های پیرو فرقهٔ دومینکین[i]، فعالیت می‌کردند و فرانسویان یسوعی[ii] در ۱۶۶۲م، اجازهٔ اقامت و تبلیغ در [[آیوتایا]] گرفتند؛ از این رو، دوران او عرصهٔ رفت‌وآمد هیئت‌های دیپلماتیک میان اروپا و سیام بود. پس از شاه نارای، به‌دلیل ترس از افزایش نفوذ فرهنگ بیگانه بر آموزش و فرهنگ مردم سیام و رشد مسیحیت در این کشور، جلوی این فعالیت‌ها گرفته شد؛ تا این که در هنگام سلطنت رامای چهارم (۱۸۵۱م تا ۱۸۶۸م)، با آمدن چاپخانه به کشور و چاپ کتاب‌هایی به زبان تایلندی، رواج شدید زبان انگلیسی در سرزمین‌های شرق دور و ناکافی‌بودن آموزش‌های بودایی برای مقامات دولتی، پادشاه رامای چهارم فرمان نوسازی نظام آموزشی و تدریس زبان انگلیسی در معابد را صادر کرد. در دوران رامای پنجم این روند ادامه یافت و در ۱۸۷۱م، نخستین مدرسهٔ نسبتاً مدرن در ساختمانی جدا از معابد، با آموزگاران غیرروحانی و برنامه‌ای مدون برای تدریس مردان خاندان شاهی و پسران اعیان و اشراف در دربار به راه افتاد. سپس با فرمانی که صادر شد تدریس انگلیسی در مدرسهٔ کاخ پادشاهی اجباری شد و مدارسی هم در بیرون از دربار برای تعلیم و تربیت فرزندان مردم عادی تأسیس شد.[[پرونده:دانشگاه چولالون کورن.jpg|بندانگشتی|[https://chula.ac.th/ دانشگاه چولالون کورن.برگرفته از سایت الی گشت،قابل بازیابی از]https://www.eligasht.com/?gad_source=1&gclid=EAIaIQobChMI_fOaroHFhgMViFNBAh2ErwrbEAAYASAAEgL0efD_BwE]]در ۱۸۸۷م با کمک مشاوران خارجی، به‌ویژه انگلیسی‌ها، ادارهٔ آموزش تأسیس شد. در این هنگام ۳۲ مدرسه، بیش از ۸۰ آموزگار و حدود ۲۰۰۰ دانش‌آموز در [[تایلند]] سرگرم فعالیت بودند؛ در ۱۸۹۲م اداره آموزش به وزارت آموزش و پرورش تبدیل شد. ۵ سال بعد با مساعی ملکهٔ وقت [[تایلند]]، دختران هم وارد نظام آموزشی [[تایلند]] شدند؛ در ۱۸۹۸م، طرح آموزش دو بخشی برای [[بانکوک]] و دیگر ایالات [[تایلند]] که شامل دوره‌های کودکستان، ابتدایی، دبیرستان، هنرستان و آموزش عالی بود، پیاده شد. در ۱۹۰۱ م نخستین مدرسهٔ دولتی دخترانه و در ۱۹۱۳م نخستین دانشکدهٔ تربیت معلم برای زنان در بانکوک آغاز به کار کرد. در ۱۹۱۷م نخستین دانشگاه تایلند به نام «[https://chula.ac.th/ چولالون کورن]» (رامای پنجم) تأسیس و در ۱۹۲۱م قانون آموزش اجباری تصویب شد. | ||
با انقلاب مشروطه در ۱۹۳۲م، نظام آموزش و پرورش گسترش بیشتری یافت و در ۱۹۶۰ آموزش اجباری به ۷ سال افزایش یافت و برای نخستین بار مقررات خاصی برای کودکان استثنایی وضع شد. در ۱۹۷۷م قسمت‌های گوناگون آموزش ابتدایی و متوسطه از نظام ۴،۳،۳،۲ به نظام ۶،۳،۳ تبدیل شد که تا امروز ادامه دارد. در ۱۹۸۰م به دستور وزیر وقت آموزش و پرورش [[تایلند]]، آموزش ابتدایی از وزارت کشور جدا شد و به وزارت آموزش سپرده شد؛ در حال حاضر نظام آموزشی کشور، زیر نظر وزارت آموزش و وزارت امور دانشگاهی قرار دارد<ref>الهی، امیر سعید(1391). جامعه و فرهنگ [[تایلند]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بین‌المللی الهدی]،ص.271-273.</ref>. | با انقلاب مشروطه در ۱۹۳۲م، نظام آموزش و پرورش گسترش بیشتری یافت و در ۱۹۶۰ آموزش اجباری به ۷ سال افزایش یافت و برای نخستین بار مقررات خاصی برای کودکان استثنایی وضع شد. در ۱۹۷۷م قسمت‌های گوناگون آموزش ابتدایی و متوسطه از نظام ۴،۳،۳،۲ به نظام ۶،۳،۳ تبدیل شد که تا امروز ادامه دارد. در ۱۹۸۰م به دستور وزیر وقت آموزش و پرورش [[تایلند]]، آموزش ابتدایی از وزارت کشور جدا شد و به وزارت آموزش سپرده شد؛ در حال حاضر نظام آموزشی کشور، زیر نظر وزارت آموزش و وزارت امور دانشگاهی قرار دارد<ref>الهی، امیر سعید(1391). جامعه و فرهنگ [[تایلند]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بین‌المللی الهدی]،ص.271-273.</ref>. | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
[[پیشینه آموزش کانادا]]؛ [[پیشینه آموزش روسیه]]؛ [[پیشینه آموزش افغانستان]]؛ [[پیشینه آموزش تونس]]؛ [[پیشینه آموزش ژاپن]]؛ [[پیشینه آموزش کوبا]]؛ [[پیشینه آموزش لبنان]]؛ [[پیشینه آموزش مصر]]؛ [[پیشینه ی آموزش در چین باستان]]؛ [[پیشینه آموزش سنگال]]؛ [[پیشینه آموزش فرانسه]]؛ [[پیشینه آموزش آرژانتین]]؛ [[پیشینه آموزش و پرورش در مالی]] ؛ [[پیشینه آموزش ساحل عاج]]؛ [[پیشینه آموزش زیمبابوه | [[پیشینه آموزش کانادا]]؛ [[پیشینه آموزش روسیه]]؛ [[پیشینه آموزش افغانستان]]؛ [[پیشینه آموزش تونس]]؛ [[پیشینه آموزش ژاپن]]؛ [[پیشینه آموزش کوبا]]؛ [[پیشینه آموزش لبنان]]؛ [[پیشینه آموزش مصر]]؛ [[پیشینه ی آموزش در چین باستان]]؛ [[پیشینه آموزش سنگال]]؛ [[پیشینه آموزش فرانسه]]؛ [[پیشینه آموزش آرژانتین]]؛ [[پیشینه آموزش و پرورش در مالی]] ؛ [[پیشینه آموزش ساحل عاج]]؛ [[پیشینه آموزش زیمبابوه]]؛ [[پیشینه آموزش اسپانیا]]؛ [[پیشینه آموزش سیرالئون]]؛ [[پیشینه آموزش قطر]]. | ||
==پاورقی== | |||
<small>[i] - از فرقه‌های مسیحی کاتولیک‌که در قرن سیزدهم میلادی به وجود آمد و رهبر آن سن دومینیک کشیش اسپانیایی بود.</small> | |||
<small>[ii] - راهبان مسیحی کاتولیک (فرهنگ بزرگ سخن).</small> | |||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۴۰
.jpg)
ریشه‌های آموزش رسمی در تایلند به مدارس مذهبی که در کنار یا درون معابد تشکیل می‌شد و در زمان‌های قدیم ویژهٔ پسران بود، می‌رسد. از میانهٔ سدهٔ شانزدهم، تایلند عرصهٔ فعالیت و نفوذ فرانسویان کاتولیک شد و این ماجرا به مدت یک‌سده، تا میانهٔ سدهٔ هفدهم ادامه داشت، ولی توفیقی در پی نداشت. از آنجا که، تایلند برعکس دیگر کشورهای جنوب شرقی آسیا هرگز مستعمره غرب نشد، رواج نظام آموزشی غرب هم در این کشور تا اواخر سدهٔ نوزدهم، پیشرفت چندانی نداشت.
در دوران سوخوتای (۱۲۳۸تا ۱۳۷۸م)، آموزش مختص محافل درباری و اشرافی بود و مردم عادی نزد راهبان بودایی درس می‌خواندند. در دوران آیوتایا (۱۳۵۰ م تا ۱۷۶۷ م) و در زمان سلطنت نارای کبیر، راهبی بودایی به نام «پرا هورا تیبودی» (Phra Horatibodi) برای مقابله با نفوذ مدارس مسیحی فرانسوی در تایلند، کتاب دستور زبان تایی و شکل‌های رسمی مکاتبات را نوشت و این کتاب تا هنگام سلطنت رامای پنجم (۱۸۶۸م تا ۱۹۱۰م) درس داده می‌شد. شاه نارای شاعر بود؛ دربار او محفل نویسندگان و شاعران و مرکز تولید متون نظم و نثر تایی بود و به‌سبب نفوذی که بر مردم داشت، علاقه به ادبیات تایی رشد چشمگیری کرد؛ در همین حال، مبلغان کاتولیک از ۱۵۶۷م و زیر نظر پرتغالی‌های پیرو فرقهٔ دومینکین[i]، فعالیت می‌کردند و فرانسویان یسوعی[ii] در ۱۶۶۲م، اجازهٔ اقامت و تبلیغ در آیوتایا گرفتند؛ از این رو، دوران او عرصهٔ رفت‌وآمد هیئت‌های دیپلماتیک میان اروپا و سیام بود. پس از شاه نارای، به‌دلیل ترس از افزایش نفوذ فرهنگ بیگانه بر آموزش و فرهنگ مردم سیام و رشد مسیحیت در این کشور، جلوی این فعالیت‌ها گرفته شد؛ تا این که در هنگام سلطنت رامای چهارم (۱۸۵۱م تا ۱۸۶۸م)، با آمدن چاپخانه به کشور و چاپ کتاب‌هایی به زبان تایلندی، رواج شدید زبان انگلیسی در سرزمین‌های شرق دور و ناکافی‌بودن آموزش‌های بودایی برای مقامات دولتی، پادشاه رامای چهارم فرمان نوسازی نظام آموزشی و تدریس زبان انگلیسی در معابد را صادر کرد. در دوران رامای پنجم این روند ادامه یافت و در ۱۸۷۱م، نخستین مدرسهٔ نسبتاً مدرن در ساختمانی جدا از معابد، با آموزگاران غیرروحانی و برنامه‌ای مدون برای تدریس مردان خاندان شاهی و پسران اعیان و اشراف در دربار به راه افتاد. سپس با فرمانی که صادر شد تدریس انگلیسی در مدرسهٔ کاخ پادشاهی اجباری شد و مدارسی هم در بیرون از دربار برای تعلیم و تربیت فرزندان مردم عادی تأسیس شد.
در ۱۸۸۷م با کمک مشاوران خارجی، به‌ویژه انگلیسی‌ها، ادارهٔ آموزش تأسیس شد. در این هنگام ۳۲ مدرسه، بیش از ۸۰ آموزگار و حدود ۲۰۰۰ دانش‌آموز در تایلند سرگرم فعالیت بودند؛ در ۱۸۹۲م اداره آموزش به وزارت آموزش و پرورش تبدیل شد. ۵ سال بعد با مساعی ملکهٔ وقت تایلند، دختران هم وارد نظام آموزشی تایلند شدند؛ در ۱۸۹۸م، طرح آموزش دو بخشی برای بانکوک و دیگر ایالات تایلند که شامل دوره‌های کودکستان، ابتدایی، دبیرستان، هنرستان و آموزش عالی بود، پیاده شد. در ۱۹۰۱ م نخستین مدرسهٔ دولتی دخترانه و در ۱۹۱۳م نخستین دانشکدهٔ تربیت معلم برای زنان در بانکوک آغاز به کار کرد. در ۱۹۱۷م نخستین دانشگاه تایلند به نام «چولالون کورن» (رامای پنجم) تأسیس و در ۱۹۲۱م قانون آموزش اجباری تصویب شد.
با انقلاب مشروطه در ۱۹۳۲م، نظام آموزش و پرورش گسترش بیشتری یافت و در ۱۹۶۰ آموزش اجباری به ۷ سال افزایش یافت و برای نخستین بار مقررات خاصی برای کودکان استثنایی وضع شد. در ۱۹۷۷م قسمت‌های گوناگون آموزش ابتدایی و متوسطه از نظام ۴،۳،۳،۲ به نظام ۶،۳،۳ تبدیل شد که تا امروز ادامه دارد. در ۱۹۸۰م به دستور وزیر وقت آموزش و پرورش تایلند، آموزش ابتدایی از وزارت کشور جدا شد و به وزارت آموزش سپرده شد؛ در حال حاضر نظام آموزشی کشور، زیر نظر وزارت آموزش و وزارت امور دانشگاهی قرار دارد[۱].
نیز نگاه کنید به
پیشینه آموزش کانادا؛ پیشینه آموزش روسیه؛ پیشینه آموزش افغانستان؛ پیشینه آموزش تونس؛ پیشینه آموزش ژاپن؛ پیشینه آموزش کوبا؛ پیشینه آموزش لبنان؛ پیشینه آموزش مصر؛ پیشینه ی آموزش در چین باستان؛ پیشینه آموزش سنگال؛ پیشینه آموزش فرانسه؛ پیشینه آموزش آرژانتین؛ پیشینه آموزش و پرورش در مالی ؛ پیشینه آموزش ساحل عاج؛ پیشینه آموزش زیمبابوه؛ پیشینه آموزش اسپانیا؛ پیشینه آموزش سیرالئون؛ پیشینه آموزش قطر.
پاورقی
[i] - از فرقه‌های مسیحی کاتولیک‌که در قرن سیزدهم میلادی به وجود آمد و رهبر آن سن دومینیک کشیش اسپانیایی بود.
[ii] - راهبان مسیحی کاتولیک (فرهنگ بزرگ سخن).
کتابشناسی
- ↑ الهی، امیر سعید(1391). جامعه و فرهنگ تایلند. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بین‌المللی الهدی،ص.271-273.