آثار ادبیات توده در فرانسه: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۷ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۲۷

روح توده مکنونات خود را در ضمن آثار متعدد و متنوعی ابراز داشته است که گاهی آن را «بورژواز» می‌نامند و این صفت برای مشخص نمودن جنبه معقولانه و مبتذل آنهاست. گاهی نیز صفت «گولواز» به آنها اطلاق می‌شود و این از لحاظ روح بذله گوئی و سبکسری نسبت به مبانی اخلاقی و مقدسات مذهبی می‌باشد. آثار ادبیات توده را می‌توان به‌سه دسته تقسیم نمود: هجا، فابل، رومان دورنات یا قصه حیوانات.

هجا یا هجو گفتن

هجا در طی قرون وسطی جنبه عمومی دارد و روح هجائی تقریباً در تمامی آثار حتی گاهی به‌طور غیرمترقبه نفوذ کرده است. مشهورترین هجونویسان روتبوف(Rutebeuf) نام دارد که قلندری بدبخت و عیاش بود در اواخر عمر با ایمان گشت و آثار مبنی بر زهد و تقوی از خود باقی گذاشت.

فابل (قصص و حکایات)

استعداد و قریحه توده در فابل به ‌طرز شایانی جلوه‌گر شد. فابل‌ها منظومه‌های مضحک و خنده‌آوری‌ هستند که به دست روحانیون اخراج شده، برای تفریح و خوش‌‌آیند توده به‌رشته تحریر در آمده است. منظومه‌های مزبور در عین حال مولد شادی و خنده طبیعی بوده و نسبت به ضعفا و خاضعین نیشدار می‌باشد. بسیاری از آنها از جاده نزاکت خارج شده‌اند.

رمان دور نارت یا قصه‌ حیوانات

مجموعه هجائیه‌ای‌ست از داستان حیوانات که مبارزه روباه را با گرگ توصیف می‌نماید. یعنی در حقیقت مبارزه حیله و تدبیر را با زور مجسم می‌سازد. البته کلیه حیوانات در این داستان شرکت دارند و به‌طور کلی رمان دورنارت تقلید مسخره‌آمیزی از حماسه است. در طی قرن سیزدهم جنبه هجائی این داستان‌ها تقویت شد و در قرن چهاردهم یک نوع «سمبولیسم» در آن وارد گشت به‌طوری‌که روباه، مظهر شیطان قلمداد شده که همه مردمان باید بر ضد وی جهاد نمایند.^[۱]

نیز نگاه کنید به

کتابشناسی

↑ نعیمی گورابی، محمدحسین(1392). جامعه و فرهنگ فرانسه. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی ( در دست انتشار )،

[1] نعیمی گورابی، محمدحسین(1392). جامعه و فرهنگ فرانسه. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی ( در دست انتشار )،

[۱]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-'''ادبيات توده'''
+روح توده مکنونات خود را در ضمن آثار متعدد و متنوعی ابراز داشته است که گاهی آن را «بورژواز» می‌نامند و این صفت برای مشخص نمودن جنبه معقولانه و مبتذل آنهاست. گاهی نیز صفت «گولواز» به آنها اطلاق می‌شود و این از لحاظ روح بذله گوئی و سبکسری نسبت به مبانی اخلاقی و مقدسات مذهبی می‌باشد. آثار ادبیات توده را می‌توان به‌سه دسته تقسیم نمود: هجا، فابل، رومان دورنات یا قصه حیوانات.
+====هجا یا هجو گفتن====
+هجا در طی قرون وسطی جنبه عمومی دارد و روح هجائی تقریباً در تمامی آثار حتی گاهی به‌طور غیرمترقبه نفوذ کرده است. مشهورترین هجونویسان روتبوف(Rutebeuf) نام دارد که قلندری بدبخت و عیاش بود در اواخر عمر با ایمان گشت و آثار مبنی بر زهد و تقوی از خود باقی گذاشت.
+====فابل (قصص و حکایات)====
+استعداد و قریحه توده در فابل به ‌طرز شایانی جلوه‌گر شد. فابل‌ها منظومه‌های مضحک و خنده‌آوری‌ هستند که به دست روحانیون اخراج شده، برای تفریح و خوش‌‌آیند توده به‌رشته تحریر در آمده است. منظومه‌های مزبور در عین حال مولد شادی و خنده طبیعی بوده و نسبت به ضعفا و خاضعین نیشدار می‌باشد. بسیاری از آنها از جاده نزاکت خارج شده‌اند.
+====رمان دور نارت یا قصه‌ حیوانات====
+مجموعه هجائیه‌ای‌ست از داستان حیوانات که مبارزه روباه را با گرگ توصیف می‌نماید. یعنی در حقیقت مبارزه حیله و تدبیر را با زور مجسم می‌سازد. البته کلیه حیوانات در این داستان شرکت دارند و به‌طور کلی رمان دورنارت تقلید مسخره‌آمیزی از حماسه است. در طی قرن سیزدهم جنبه هجائی این داستان‌ها تقویت شد و در قرن چهاردهم یک نوع «سمبولیسم» در آن وارد گشت به‌طوری‌که روباه، مظهر شیطان قلمداد شده که همه مردمان باید بر ضد وی جهاد نمایند.<ref>نعیمی گورابی، محمدحسین(1392). جامعه و فرهنگ [[فرانسه]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] ( در دست انتشار )،</ref>
+==نیز نگاه کنید به==
+[[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی سوریه]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی سیرالئون]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی فرانسه]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی اردن]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی اسپانیا]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی اوکراین]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی تایلند]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی آرژانتین]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی سودان]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی روسیه]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی سنگال]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی افغانستان]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی کوبا]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی تونس]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی مصر]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی کانادا]]
-روح توده مکنونات خود را در ضمن آثار متعدد و متنوعي ابراز داشته است که گاهي آن را «بورژواز» مي‌نامند و اين صفت براي مشخص نمودن جنبه معقولانه و مبتذل آنهاست. گاهي نيز صفت «گولواز» به آنها اطلاق مي‌شود و اين از لحاظ روح بذله گوئي و سبکسري نسبت به مباني اخلاقي و مقدسات مذهبي مي‌باشد. آثار ادبيات توده را مي‌توان به‌سه دسته تقسيم نمود: هجا ، فابل ، رومان دورنات يا قصه حيوانات.
+== کتابشناسی ==
+[[رده:مطالعات و آثار علمی برجسته در زمینه خط، زبان و ادبیات]]
-'''1- هجا يا هجو گفتن:''' هجا در طي قرون وسطي جنبه عمومي دارد و روح هجائي تقريباً در تمامي آثار حتي گاهي به‌طور غيرمترقبه نفوذ کرده است. مشهورترين هجونويسان روتبوف[31] نام دارد که قلندري بدبخت و عياش بود در اواخر عمر با ايمان گشت و آثار مبني بر زهد و تقوي از خود باقي گذاشت.
-'''2- فابل (قصص و حکايات):''' استعداد و قريحه توده در فابل به ‌طرز شاياني جلوه‌گر شد. فابل ها منظومه‌هاي مضحک و خنده آوري‌ هستند که به دست روحانيون اخراج شده، براي تفريح و خوش‌ آيند توده به‌رشته تحرير در آمده است. منظومه‌هاي مزبور در عين حال مولد شادي و خنده طبيعي بوده و نسبت به ضعفا و خاضعين نيشدار مي‌باشد. بسياري از آنها از جاده نزاکت خارج شده اند.
-'''3- رمان دور نارت يا قصه‌ حيوانات :''' مجموعه هجائيه‌اي‌ست از داستان حيوانات که مبارزه روباه را با گرگ توصيف مي‌نمايد. يعني در حقيقت مبارزه حيله و تدبير را با زور مجسم مي‌سازد. البته کليه حيوانات در اين داستان شرکت دارند و به‌طور کلي رمان دورنارت تقليد مسخره‌آميزي از حماسه است. در طي قرن سيزدهم جنبه هجائي اين داستان‌ها تقويت شد و در قرن چهاردهم يک نوع «سمبوليسم» در آن وارد گشت به‌طوري‌که روباه، مظهر شيطان قلمداد شده که همه مردمان بايد بر ضد وي جهاد نمايند.