تاریخ هنر بنگلادش

موسسات هنری و صنایع دستی را در اواخر دهه 1940 اشخاصی همچون زین العابدین، انوارالحق، قمرالحسن شفیع الدین احمد تاسیس کردند.

از آن جایی که، اغلب هنرمندان بنگلادشی در کلکته آموزش دیده اند و با همه سبک های هندی آشنا شده اند، بنابراین در ارایه آثار هنری از ترکیبی از هنرهای مدرن هندی و هنرهای فولکلور سنتی بهره می برند.

معرفی هنرهای سنتی

در صنایع دستی بنگلادش مربوط به دوره قرون وسطی، آثار برتر را می توان در بین کارهای جشن زن و مرد مشاهده کرد. کنده کاری های روی چوب و سنگ، اشکال کنده شده بر روی عاج فیل، سفالگری، بافتن پارچه های چیت، ساختن ابزار آلات فلزی، بافتن کنف و بوریا، ملیله دوزی، گلدوزی، سوزن دوزی همه از جمله بهترین نمونه ها می باشند. طی قرون 17 و 18 اغلب این وسایل به اروپا، آفریقا و بخش هایی از آسیا صادر شد. در طی هجوم بریتانیا و اعمال قوانین انگلیسی، تولید چنین ابزار سنتی برای بنگلادشی ها منع شد. به این ترتیب انتظار می رفت که این گونه صنایع دستی از صحنه هنر این کشور خارج شود. اما بعد از آزادی کشور در سال 1971، مردم دوباره به صنایع دستی روی آورده و مجددا به احیای آن پرداختند. ابزارهای تاریخی و میراث فرهنگی کشور بنگلادش در واقع شاهدی برای فرهنگ و هنر متداول و رایج این کشور از زمان های باستان تا زمان عصر حاضر می باشد. دایره باستان شناسی و موزه های کشور بنگلادش به حفاری مکان های مختلف و شناسایی تمدن های باستانی موجود در این کشور اقدام کرده است. در این راه اشیای مختلف هنری و صنایع دستی نظیر مجسمه ها، سفالینه ها، لوحه های سنگی، کتیبه ها، سکه های قدیمی و ابتدایی ترین سلاح ها را کشف کرده است.اشیای مکشوفه، حفاظت و نگهداری می شوند و در مکان های مخصوص مانند موزه و نمایشگاه ها در معرض دید علاقه مندان قرار می گیرند. از آن جایی که این گونه اشیای هنری و فرهنگی را اغلب هنرمندان پیشین کشور ساخته بودند، بنابراین مطالعه بر روی چنین آثاری، تصویر روشنی از جامعه گذشته کشور را برای مردم عصر حاضر منعکس خواهد کرد.

نیز نگاه کنید به

تاریخ هنر مصر؛ تاریخ هنر تونس؛ تاریخ هنر روسیه؛ تاریخ هنر ژاپن؛ تاریخ هنر کانادا؛ تاریخ هنر کوبا؛ تاریخ هنر سنگال؛ تاریخ هنر آرژانتین؛ تاریخ هنر ساحل عاج؛ تاریخ هنر تایلند؛ تاریخ هنر اسپانیا؛ تاریخ هنر اردن؛ تاریخ هنر تاجیکستان؛ تاریخ هنر سریلانکا؛ تاریخ هنر قزاقستان