ترجمه کتاب در تونس: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «ترجمه در تونس از زمان حاکمیت اغلبیان سرعت گرفت (کعاک، ۳۹:۱۳۸۷) و در دوران عثمانیان و فرانسویان شتاب بیشتری به خود گرفت. افتتاح مدرسه نظامی «باردو» در سال ۱۸۴۰ میلادی، و تلاش برای آشنایی و تسلط به دیگر زبان‌های خارجی، نقش مهمی در گسترش حرکت ترج...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
ترجمه در | [[ترجمه کتاب در تونس|ترجمه در تونس]] از زمان حاکمیت [[اغلبیان در تونس|اغلبیان]] سرعت گرفت، و در [[عثمانیان در تونس|دوران عثمانیان]] و [[فرانسویان در تونس|فرانسویان]] شتاب بیشتری به خود گرفت. افتتاح مدرسه نظامی «باردو» در سال ۱۸۴۰ میلادی، و تلاش برای آشنایی و تسلط به دیگر زبان‌های خارجی، نقش مهمی در گسترش حرکت [[ترجمه کتاب در تونس|ترجمه در تونس]] داشته است.جنبش ترجمه پس از استقلال [[تونس]] تا سال ۱۹۹۸ میلادی دچار رکود شدیدی شد؛ به‌گونه‌ای که در این فاصله فقط ۱۴۰ کتاب ترجمه شده است.احمد ابن ابی ضیاف، خیرالدین باشا، بیرمخامس و شیخ محمد سنوسی اصلاح‌طلبانی بودند که با شعار «همانا ترجمه از بزرگ‌ترین راه‌های پیوند امت‌هاست» در راه‌اندازی حرکت ترجمه نقش مهمی داشتند. خیرالدین پاشاکتاب «اقوم المسالک فی معرفه احوال الممالک» خود را به فرانسه، انگلیسی و ترکی ترجمه کرد. فرانسه، انگلیسی، ایتالیایی، آلمانی و اسپانیایی بیشترین مبدأ ترجمه در [[تونس]] به زبان عربی هستند. [[تونس]] می‌کوشد تا حرکت ترجمه در جهان عرب را، که بسیار کند است، شتاب بیشتری ببخشد. شیخ محمد بن عمر تونسی، حمادی ساحلی، عبدالرزاق حلیوی، خانم سعاد تریکی، صالح قرمادی و احمد طویلی از برجسته‌ترین مترجمان معاصر [[تونس]] هستند. سال ۲۰۰۸ میلادی، در [[تونس]] سال ملی ترجمه اعلام شد. مهم‌ترین مراکز ترجمه در [[تونس]] از این قرارند: | ||
====بیت‌الحکمه==== | |||
این مرکز از زمان تأسیس آن در سال ۱۹۸۳ تا سال ۲۰۰۸ میلادی، تعداد ۳۹ کتاب را ترجمه کرده است. | |||
====[https://www.cenatra.nat.tn/ مرکز ملی ترجمه]==== | |||
مرکز ملی ترجمه که در سال ۲۰۰۶ میلادی، راه‌اندازی شده است، تاکنون ده‌ها کتاب را از زبان‌های [[فرانسه]] و روسی و انگلیسی به عربی ترجمه کرده است.<ref name=":12">عصمتی‌بایگی، سیدحسن (1395). جامعه و فرهنگ [[تونس]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی, هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی], ص 121.</ref> | |||
{{به روز رسانی}} | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[ترجمه ی کتاب از زبان های خارجی به چینی و بالعکس]]؛ [[ترجمه کتاب در سنگال]]؛ [[ترجمه آثار آرژانتینی به زبان های دیگر]]؛ [[ترجمه در کشور مالی]]؛ [[ترجمه آثار نویسندگان زیمبابوه]]؛ [[ترجمه در کشور اردن]] | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۴۳
ترجمه در تونس از زمان حاکمیت اغلبیان سرعت گرفت، و در دوران عثمانیان و فرانسویان شتاب بیشتری به خود گرفت. افتتاح مدرسه نظامی «باردو» در سال ۱۸۴۰ میلادی، و تلاش برای آشنایی و تسلط به دیگر زبان‌های خارجی، نقش مهمی در گسترش حرکت ترجمه در تونس داشته است.جنبش ترجمه پس از استقلال تونس تا سال ۱۹۹۸ میلادی دچار رکود شدیدی شد؛ به‌گونه‌ای که در این فاصله فقط ۱۴۰ کتاب ترجمه شده است.احمد ابن ابی ضیاف، خیرالدین باشا، بیرمخامس و شیخ محمد سنوسی اصلاح‌طلبانی بودند که با شعار «همانا ترجمه از بزرگ‌ترین راه‌های پیوند امت‌هاست» در راه‌اندازی حرکت ترجمه نقش مهمی داشتند. خیرالدین پاشاکتاب «اقوم المسالک فی معرفه احوال الممالک» خود را به فرانسه، انگلیسی و ترکی ترجمه کرد. فرانسه، انگلیسی، ایتالیایی، آلمانی و اسپانیایی بیشترین مبدأ ترجمه در تونس به زبان عربی هستند. تونس می‌کوشد تا حرکت ترجمه در جهان عرب را، که بسیار کند است، شتاب بیشتری ببخشد. شیخ محمد بن عمر تونسی، حمادی ساحلی، عبدالرزاق حلیوی، خانم سعاد تریکی، صالح قرمادی و احمد طویلی از برجسته‌ترین مترجمان معاصر تونس هستند. سال ۲۰۰۸ میلادی، در تونس سال ملی ترجمه اعلام شد. مهم‌ترین مراکز ترجمه در تونس از این قرارند:
بیت‌الحکمه
این مرکز از زمان تأسیس آن در سال ۱۹۸۳ تا سال ۲۰۰۸ میلادی، تعداد ۳۹ کتاب را ترجمه کرده است.
مرکز ملی ترجمه
مرکز ملی ترجمه که در سال ۲۰۰۶ میلادی، راه‌اندازی شده است، تاکنون ده‌ها کتاب را از زبان‌های فرانسه و روسی و انگلیسی به عربی ترجمه کرده است.[۱]
در حال به روز رسانی و ویرایش
نیز نگاه کنید به
ترجمه ی کتاب از زبان های خارجی به چینی و بالعکس؛ ترجمه کتاب در سنگال؛ ترجمه آثار آرژانتینی به زبان های دیگر؛ ترجمه در کشور مالی؛ ترجمه آثار نویسندگان زیمبابوه؛ ترجمه در کشور اردن
کتابشناسی
- ↑ عصمتی‌بایگی، سیدحسن (1395). جامعه و فرهنگ تونس. تهران: موسسه فرهنگی, هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی, ص 121.