معماری دوران سلسله ی مینگ: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی « == ''معماری دوران سلسلهی«مینگ» '' == در عصر سلسلهی«مینگ»(1368 تا 1644میلادی)، چین وارد دوران پایانی جامعهی فودالیستی شد. سبک معماری در این دوران عمدتا سبک سلسله«سونگ» را به ارث برده و تغییرات زیادی نداشت، اما در زمینهی طراحی و نقشهکشی این ب...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
طراحی شهر و سبک معماری | در عصر [[سلسله مینگ|سلسله ی«مینگ»]](1368 تا 1644میلادی)، [[چین]] وارد دوران پایانی جامعه ی فودالیستی شد. [[هنر معماری در چین|سبک معماری]] در این دوران عمدتا سبک[[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|سلسله«سونگ»]] را به ارث برده و تغییرات زیادی نداشت، اما در زمینه ی طراحی و نقشه کشی این بناها کاملا از سبک سایر دوران ها متمایز هستند. | ||
طراحی شهر و [[معماری بنای قصرها و کاخ ها در چین|سبک معماری کاخ های این دوران]]، توسط نسل های بعدی نیز مورد استفاده قرار گرفت. شهرهای [[پکن]] و نان کن، بزرگترین شهرهای باستانی موجود در [[چین]]، مدیون طراحی و [[هنر معماری در چین|سبک معماری]] این سلسله به شمار می روند. در این دوران، [[پکن]] پایتخت [[چین]] تجدید بنا شد و به سه بخش بیرونی، داخلی و امپراتوری تقسیم گردید. در این دوران، همچنین ساخت«[[دیوار بزرگ چین|دیوار دفاعی بزرگ چین]]» صورت گرفت که دیوارها، قلاع وگذرگاه ها و بسیاری از قسمت های مهم این دیوار، با آجر و مهارت و استادی از کرانه ی رود«یالوزیانگ» در شرق تا گذرگاه«زیایوگوانگ» در استان«گَنسو» در غرب [[چین]] به طول 5660کیلومتر امتداد دارد، آغاز و به پایان رسید. در این دوران، شیوه و سبک تعمیر و تزئین بنا، با مصالح گوناگون مانند سنگ، آجر، شیشه و الوارهای چوبی متداول و ترکیب بندی ساختمان ها پخته تر شد.<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.</ref> | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[هنر در چین]]؛ [[هنر معماری در چین]]؛ [[وضعیت عمومی معماری باستانی چین]]؛ [[معماری دوران سلسله ی تانگ]]؛ [[معماری دوران سلسله ی سونگ]]؛ [[معماری دوران سلسله ی یوان]]؛ [[معماری دوران سلسله ی چینگ]]؛ [[معماری دوران معاصر چین]]؛ [[سلسله مینگ]] | |||
= کتابشناسی = | |||
<references /> | |||
[[رده:هنرهای تجسمی]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۲۵
در عصر سلسله ی«مینگ»(1368 تا 1644میلادی)، چین وارد دوران پایانی جامعه ی فودالیستی شد. سبک معماری در این دوران عمدتا سبکسلسله«سونگ» را به ارث برده و تغییرات زیادی نداشت، اما در زمینه ی طراحی و نقشه کشی این بناها کاملا از سبک سایر دوران ها متمایز هستند.
طراحی شهر و سبک معماری کاخ های این دوران، توسط نسل های بعدی نیز مورد استفاده قرار گرفت. شهرهای پکن و نان کن، بزرگترین شهرهای باستانی موجود در چین، مدیون طراحی و سبک معماری این سلسله به شمار می روند. در این دوران، پکن پایتخت چین تجدید بنا شد و به سه بخش بیرونی، داخلی و امپراتوری تقسیم گردید. در این دوران، همچنین ساخت«دیوار دفاعی بزرگ چین» صورت گرفت که دیوارها، قلاع وگذرگاه ها و بسیاری از قسمت های مهم این دیوار، با آجر و مهارت و استادی از کرانه ی رود«یالوزیانگ» در شرق تا گذرگاه«زیایوگوانگ» در استان«گَنسو» در غرب چین به طول 5660کیلومتر امتداد دارد، آغاز و به پایان رسید. در این دوران، شیوه و سبک تعمیر و تزئین بنا، با مصالح گوناگون مانند سنگ، آجر، شیشه و الوارهای چوبی متداول و ترکیب بندی ساختمان ها پخته تر شد.[۱]
نیز نگاه کنید به
هنر در چین؛ هنر معماری در چین؛ وضعیت عمومی معماری باستانی چین؛ معماری دوران سلسله ی تانگ؛ معماری دوران سلسله ی سونگ؛ معماری دوران سلسله ی یوان؛ معماری دوران سلسله ی چینگ؛ معماری دوران معاصر چین؛ سلسله مینگ