شخصیت های مسلمان دوران سلسله مینگ: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
(صفحه‌ای تازه حاوی « == ''شخصیت­های مسلمان دوران ‌سلسله­ی ‌مينگ‌:'' == دوران‌ حاكميت ‌سلسله­ی ‌مينگ‌ هم‌ دوران‌ مهمي‌ براي‌ رشد قوم‌ خوي‌ بود. اولا، در دوران‌ مينگ ‌بود كه‌ تعدادي‌ از شخصيت­هاي ‌مهم ‌مسلمان همچون جِنگ خِه، خَی‌­رویي[1]، مقام‌ عاليرتبه‌...» ایجاد کرد)
 
 
(۱۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:


== ''شخصیت­های مسلمان دوران ‌سلسله­ی ‌مينگ‌:'' ==
دوران‌ حاكمیت ‌[[سلسله مینگ]] هم‌ دوران‌ مهمی‌ برای‌ رشد قوم‌ خوی بود.
دوران‌ حاكميت ‌سلسله­ی ‌مينگ‌ هم‌ دوران‌ مهمي‌ براي‌ رشد قوم‌ خوي‌ بود.


اولا، در دوران‌ مينگ ‌بود كه‌ تعدادي‌ از شخصيت­هاي ‌مهم ‌مسلمان همچون جِنگ خِه، خَی‌­رویي[1]، مقام‌ عاليرتبه‌­ی عادل ‌و درستكار، لي­جي[2]‌، انديشمند، تاريخدان ‌و اديب ‌معروف‌ چين، خودنگ­جو[3بينانگذار آموزش ‌مسجدي،‌ وانگ‌دَي‌يو[4]، متفکر و اندیشمند بزرگ را می توانام برد.  
اولا، در [[سلسله مینگ]] ‌بود كه‌ تعدادی‌ از شخصیت های ‌مهم ‌مسلمان همچون جِنگ خِه، خَی‌­رویی( Hai Rui)، مقام‌ عالیرتبه‌­ی عادل ‌و درستكار، لی­جی(Li Zhi)، اندیشمند، تاریخدان ‌و ادیب ‌معروف‌ [[چین]خودنگ­جو(Hu Deng Zhou)، بینانگذار [[آموزش مسجدی در چین|آموزش ‌مسجدی]]،‌ وانگ‌دَی‌یو(Wang Dai Yu)، متفکر و اندیشمند بزرگ را می توان نام برد.


ثانيا، اگرچه تا دوران‌ سلسله‌­ی يوان، ‌اكثر ‌قريب ‌به ‌اتفاق مسلمانان ‌نام‌­هاي ‌معمولي‌ اسلامي ‌و يا اسامي‌ عربي، فارسي ‌و تركي ‌خود را حفظ‌ كرده‌ بودند، ولي ‌در دوران ‌سلسله­ی ‌مينگ نام و نام‌خانوادگي‌ مسلمانان به ‌اسامي ‌چيني ‌تبديل ‌شد.
ثانیا، اگرچه تا دوران‌ [[سلسله یوان]]، ‌اكثر ‌قریب ‌به ‌اتفاق مسلمانان ‌نام‌­های ‌معمولی‌ اسلامی ‌و یا اسامی‌ عربی، فارسی ‌و تركی ‌خود را حفظ‌ كرده‌ بودند، ولی ‌در دوران ‌[[سلسله مینگ]] نام و نام‌خانوادگی‌ مسلمانان به ‌اسامی ‌چینی ‌تبدیل ‌شد.


ثالثا، در بين ‌شخصيت­هاي ‌برجسته‌­ی مسلمان در دوران‌ مينگ، تعداد شخصيت­ها و مقامات عالیرتبه­ي ‌نظامي بيش از ساير مقامات بود. جو يوان­جانگ[5]‌، نخستين ‌امپراتور دودمان‌ مينگ،‌ برحسب‌ جايگاه ‌و نقش ‌مسلمانان در آن ‌زمان‌، بسياري ‌از افسران ‌و ژنرال­هاي ‌مسلمان را به کار گرفت. در آن‌ زمان ‌ده ‌ژنرال ‌عالیرتبه ‌از جمله‌ چانگ‌يو­چون[6]‌، خو دَ­خي[7]‌، خو دِ­جي[8]‌، دِنگ‌دِشينگ[9]،‌ مو اينگ[10]‌، لان‌يو[11فنگ‌شنگ‌[12]، فنگ‌گوِه يونگ[13]‌،  همگي‌ مسلمان و از نژاد خوي ‌‌بودند.
ثالثا، در بین ‌شخصیت های ‌برجسته‌­ی مسلمان در [[سلسله مینگ]]، تعداد شخصیت­ها و مقامات عالی رتبه­ ی ‌نظامی بیش از سایر مقامات بود.  


در اواخر دودمان مینگ و اوایل دودمان چینگ، در روند توسعه­ی اسلام و جامعه­ی مسلمانان خوی، سه پدیده­ی مهم به وقوع پیوست: 1) شکل گیری مکتب­های صوفیانه در شمال غربی چین؛ 2) آغاز آموزش و پرورش مسجدی در چین؛ 3) آغاز تألیف کتاب­ها و آثار اسلامی به زبان چینی[i].
جو یوان­جانگ(Zhu Yuang Zhang‌)، نخستین ‌امپراتور [[سلسله مینگ]]،‌ برحسب‌ جایگاه ‌و نقش ‌مسلمانان در آن ‌زمان‌، بسیاری ‌از افسران ‌و ژنرال ­های ‌مسلمان را به کار گرفت. در آن‌ زمان ‌ده ‌ژنرال ‌عالیرتبه ‌از جمله‌ چانگ‌یو­چون(Chang Yu Chun)، خو دَ­خی(Hu Da Hai‌)، خو دِ­جی( Hu De Ji)، دِنگ‌دِشینگ(Deng De Xing)،‌ مو اینگ(Mu Ying)، لان‌یو(Lan Yu)، فنگ‌شنگ‌(Feng Sheng)، فنگ‌گوِه یونگ(Feng Guo Yong)،  همگی‌ مسلمان و از نژاد خوی ‌‌بودند.
----[1] - Hai Rui.


[2] - Li Zhi.
در اواخر [[سلسله مینگ|دودمان مینگ]] و اوایل [[سلسله چینگ|دودمان چینگ]]، در روند توسعه­ ی اسلام و [[مسلمانان قوم هویی(خویی) در چین|جامعه­ ی مسلمانان خویی]]، سه پدیده ­ی مهم به وقوع پیوست: 1) شکل گیری [[جریان اسلامی پیرو طریقت های صوفیانه در چین|مکتب ­های صوفیانه]] در شمال غربی [[چین]]؛ 2) آغاز [[آموزش مسجدی در چین|آموزش و پرورش مسجدی در چین]]؛ 3) آغاز تألیف کتاب ­ها و آثار اسلامی به [[زبان چینی]]<ref>وانگ فنگ(2007)، پژوهش های افکار فلسفی چهار مترجم و نویسنده­ی بزرگ مسلمان چینی در [[سلسله مینگ|دوران سلسله ­های مینگ]] و [[سلسله چینگ|چینگ]]، مرکز پژوهش های ملت هوی، دانشگاه نینگ شیا.   </ref><ref>سابقی، علی محمد(1392).جامعه و فرهنگ چین.تهران:موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2، ص787</ref>


[3] - Hu Deng Zhou.
== نیز نگاه کنید به ==


[4] - Wang Dai Yu.
* [[اسلام در چین]]
* [[شخصیت های مهم و تاثیرگذار مسلمان در چین]] 
* [[سلسله مینگ]] 
* [[آموزش مسجدی در چین]] 
* [[جریان اسلامی پیرو طریقت های صوفیانه در چین]] 
* [[مسلمانان قوم هویی(خویی) در چین]]


[5] - Zhu Yuang Zhang.
== کتابشناسی ==
 
[6] - Chang Yu Chun.
 
[7] - Hu Da Hai.
 
[8] - Hu De Ji.
 
[9] - Deng De Xing.
 
[10] - Mu Ying.
 
[11] Lan Yu.
 
[12] - Feng Sheng.
 
[13] - Feng Guo Yong.
----[i] - وانگ فنگ، پژوهش های افکار فلسفی چهار مترجم و نویسنده­ی بزرگ مسلمان چینی در دوران سلسله­های مینگ و چینگ، مرکز پژوهش های ملت هوی، دانشگاه نینگ شیا. ژانویه 2007.  

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۳ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۲۴

دوران‌ حاكمیت ‌سلسله مینگ هم‌ دوران‌ مهمی‌ برای‌ رشد قوم‌ خوی بود.

اولا، در سلسله مینگ ‌بود كه‌ تعدادی‌ از شخصیت های ‌مهم ‌مسلمان همچون جِنگ خِه، خَی‌­رویی( Hai Rui)، مقام‌ عالیرتبه‌­ی عادل ‌و درستكار، لی­جی(Li Zhi)، اندیشمند، تاریخدان ‌و ادیب ‌معروف‌ چین، خودنگ­جو(Hu Deng Zhou)، بینانگذار آموزش ‌مسجدی،‌ وانگ‌دَی‌یو(Wang Dai Yu)، متفکر و اندیشمند بزرگ را می توان نام برد.

ثانیا، اگرچه تا دوران‌ سلسله یوان، ‌اكثر ‌قریب ‌به ‌اتفاق مسلمانان ‌نام‌­های ‌معمولی‌ اسلامی ‌و یا اسامی‌ عربی، فارسی ‌و تركی ‌خود را حفظ‌ كرده‌ بودند، ولی ‌در دوران ‌سلسله مینگ نام و نام‌خانوادگی‌ مسلمانان به ‌اسامی ‌چینی ‌تبدیل ‌شد.

ثالثا، در بین ‌شخصیت های ‌برجسته‌­ی مسلمان در سلسله مینگ، تعداد شخصیت­ها و مقامات عالی رتبه­ ی ‌نظامی بیش از سایر مقامات بود.

جو یوان­جانگ(Zhu Yuang Zhang‌)، نخستین ‌امپراتور سلسله مینگ،‌ برحسب‌ جایگاه ‌و نقش ‌مسلمانان در آن ‌زمان‌، بسیاری ‌از افسران ‌و ژنرال ­های ‌مسلمان را به کار گرفت. در آن‌ زمان ‌ده ‌ژنرال ‌عالیرتبه ‌از جمله‌ چانگ‌یو­چون(Chang Yu Chun)، خو دَ­خی(Hu Da Hai‌)، خو دِ­جی( Hu De Ji)، دِنگ‌دِشینگ(Deng De Xing)،‌ مو اینگ(Mu Ying)، لان‌یو(Lan Yu)، فنگ‌شنگ‌(Feng Sheng)، فنگ‌گوِه یونگ(Feng Guo Yong)،  همگی‌ مسلمان و از نژاد خوی ‌‌بودند.

در اواخر دودمان مینگ و اوایل دودمان چینگ، در روند توسعه­ ی اسلام و جامعه­ ی مسلمانان خویی، سه پدیده ­ی مهم به وقوع پیوست: 1) شکل گیری مکتب ­های صوفیانه در شمال غربی چین؛ 2) آغاز آموزش و پرورش مسجدی در چین؛ 3) آغاز تألیف کتاب ­ها و آثار اسلامی به زبان چینی[۱][۲]

نیز نگاه کنید به

کتابشناسی

  1. وانگ فنگ(2007)، پژوهش های افکار فلسفی چهار مترجم و نویسنده­ی بزرگ مسلمان چینی در دوران سلسله ­های مینگ و چینگ، مرکز پژوهش های ملت هوی، دانشگاه نینگ شیا.  
  2. سابقی، علی محمد(1392).جامعه و فرهنگ چین.تهران:موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2، ص787