تاریخچه ی تلویزیون در چین: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).)
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۷: خط ۷:
لذا، پخش برنامه‌های عادی تلویزیون [[پکن]] و متعاقب آن در سایر ایستگاه‌­‌های محلی در سال1967متوقف شد. تنها در اوایل دهه 1970 بود که برنامه‌های تلویزیونی به تدریج عادی شده و گسترش یافت. در این دوران، بخش خصوصی و رسانه‌های خارجی حق حضور در گسترش [[رسانه های صوتی و تصویری(لوح فشرده) در چین|رسانه‌ای دیداری و شنیداری]] نداشته و تمام مراحل ‌سیاست‌گذاری، تولید و پخش برنامه‌ها در اختیار حزب و دولت بود.   
لذا، پخش برنامه‌های عادی تلویزیون [[پکن]] و متعاقب آن در سایر ایستگاه‌­‌های محلی در سال1967متوقف شد. تنها در اوایل دهه 1970 بود که برنامه‌های تلویزیونی به تدریج عادی شده و گسترش یافت. در این دوران، بخش خصوصی و رسانه‌های خارجی حق حضور در گسترش [[رسانه های صوتی و تصویری(لوح فشرده) در چین|رسانه‌ای دیداری و شنیداری]] نداشته و تمام مراحل ‌سیاست‌گذاری، تولید و پخش برنامه‌ها در اختیار حزب و دولت بود.   


سیاست [[مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین|مائو]] این بود که [[تلویزیون در چین|تلویزیون]] باید«چشم، گوش و زبان» حزب باشد و کاملا در خدمت تبلیغ سیاست‌ها حزبی و دولت قرار گیرد. به همین جهت، کنترل شدیدی بر تولید و پخش تمام برنامه‌های این رسانه اعمال می‌شد و از سوی بخش تبلیغات حزب و مدیرکل (وزارت) [[رادیو در چین|رادیو]]، فیلم و [[تلویزیون در چین|تلویزیون]] تحت نظارت قرار داشت. ایستگاه‌­های محلی هم به همین منوال تحت کنترل و نظارت کمیته محلی حزب و نماینده نهاد دولتی فوق در آن استان قرار داشتند.
سیاست [[مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین|مائو]] این بود که [[تلویزیون در چین|تلویزیون]] باید«چشم، گوش و زبان» حزب باشد و کاملا در خدمت تبلیغ سیاست‌ها حزبی و دولت قرار گیرد. به همین جهت، کنترل شدیدی بر تولید و پخش تمام برنامه‌های این رسانه اعمال می‌شد و از سوی بخش تبلیغات حزب و مدیرکل (وزارت) [[رادیو در چین|رادیو]]، فیلم و [[تلویزیون در چین|تلویزیون]] تحت نظارت قرار داشت. ایستگاه‌­های محلی هم به همین منوال تحت کنترل و نظارت کمیته محلی حزب و نماینده نهاد دولتی فوق در آن استان قرار داشتند. برنامه‌های قابل پخش نیز محدود به اخبار، تفسیر سیاسی، بیانیه‌های سیاسی و تبلیغاتی حزبی و دولتی و برخی برنامه‌های تفریحی مورد تأیید کمیته تبلیغات حزب می‌شد. پخش فیلم­‌ها و برنامه‌های خارجی تنها یک درصد از برنامه‌ها را تشکیل می‌داد. آن هم صرفا شامل برنامه‌ها تولید شده در کشورهای سوسیالیستی می‌شد<ref>MBC. The Museum of Boroadcast Communication: www.museum.tv.China</ref><ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی].</ref>.
 
برنامه‌های قابل پخش نیز محدود به اخبار، تفسیر سیاسی، بیانیه‌های سیاسی و تبلیغاتی حزبی و دولتی و برخی برنامه‌های تفریحی مورد تأیید کمیته تبلیغات حزب می‌شد. پخش فیلم­‌ها و برنامه‌های خارجی تنها یک درصد از برنامه‌ها را تشکیل می‌داد. آن هم صرفا شامل برنامه‌ها تولید شده در کشورهای سوسیالیستی می‌شد<ref>MBC. The Museum of Boroadcast Communication: www.museum.tv.China</ref><ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.</ref>.  


== نیز نگاه کنید به ==
== نیز نگاه کنید به ==
 
[[رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین]]؛ [[رسانه های چین]]؛ [[رادیو در چین]]؛ [[تلویزیون در چین]]
* [[رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین]]
* [[رسانه های چین]]
* [[رادیو در چین]]
* [[تلویزیون در چین]]
= کتابشناسی =
= کتابشناسی =
<references />
[[رده:رادیو و تلویزیون]]

نسخهٔ ‏۸ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۵۵


نخستین ایستگاه تلویزیونی در چین(تلویزیون پکن) در اول ماه مه سال 1958 راه اندازی شد و طی دو سال تعداد این ایستگاه‌­ها در شهرهای مختلف به 12 مورد رسید.

در اوایل دهه 1960 که اتحاد جماهیر شوروی سابق کمک‌­های مالی و فنی خود را به کشور چین قطع کرد، توسعه ایستگاه‌­های نوپای تلویزیونی نیز در این کشور دچار بحران شده و از 23 ایستگاه به 5 ایستگاه کاهش یافته و بقیه تعطیل شدند. با آغاز انقلاب فرهنگی(1966 تا1976) همه برنامه‌های تلویزیونی ایستگاه‌­های مختلف یک­سان شدند تا سیاست‌ها «مبارزات طبقاتی»، «ضد امپریالیستی، ضد بورژوازی، و ضد سرمایه داری»حزب کمونیست و اندیشه‌های مائو را تبلیغ و تشریح کنند.

لذا، پخش برنامه‌های عادی تلویزیون پکن و متعاقب آن در سایر ایستگاه‌­‌های محلی در سال1967متوقف شد. تنها در اوایل دهه 1970 بود که برنامه‌های تلویزیونی به تدریج عادی شده و گسترش یافت. در این دوران، بخش خصوصی و رسانه‌های خارجی حق حضور در گسترش رسانه‌ای دیداری و شنیداری نداشته و تمام مراحل ‌سیاست‌گذاری، تولید و پخش برنامه‌ها در اختیار حزب و دولت بود.

سیاست مائو این بود که تلویزیون باید«چشم، گوش و زبان» حزب باشد و کاملا در خدمت تبلیغ سیاست‌ها حزبی و دولت قرار گیرد. به همین جهت، کنترل شدیدی بر تولید و پخش تمام برنامه‌های این رسانه اعمال می‌شد و از سوی بخش تبلیغات حزب و مدیرکل (وزارت) رادیو، فیلم و تلویزیون تحت نظارت قرار داشت. ایستگاه‌­های محلی هم به همین منوال تحت کنترل و نظارت کمیته محلی حزب و نماینده نهاد دولتی فوق در آن استان قرار داشتند. برنامه‌های قابل پخش نیز محدود به اخبار، تفسیر سیاسی، بیانیه‌های سیاسی و تبلیغاتی حزبی و دولتی و برخی برنامه‌های تفریحی مورد تأیید کمیته تبلیغات حزب می‌شد. پخش فیلم­‌ها و برنامه‌های خارجی تنها یک درصد از برنامه‌ها را تشکیل می‌داد. آن هم صرفا شامل برنامه‌ها تولید شده در کشورهای سوسیالیستی می‌شد[۱][۲].

نیز نگاه کنید به

رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین؛ رسانه های چین؛ رادیو در چین؛ تلویزیون در چین

کتابشناسی

  1. MBC. The Museum of Boroadcast Communication: www.museum.tv.China
  2. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.