مهم ترین نشریات ادواری زیمبابوه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
در سال 1981 دولت [[زيمبابوه|زیمبابوه]] با خرید 5 میلیون دلار ارزش سهام شرکت انتشاراتی رودزیا برنامه نشر کشور را رونق بخشید. در همین زمان دو نشریه دوران یان اسمیت یعنی روزنامه‌های "هرالد" و "کرونیکل" که زمانی سیاست‌های حکومت اسمیت را تبلیغ می‌کردند، تحت نظارت دولت قرار گرفتند. پس از آن "اتحادیه رسانه‌های جمعی" در ژانویه 1981 تأسیس شد. "شامیاریرا"، وزیراطلاعات وقت، رئیس اتحادیه روزنامه نگاران [[زيمبابوه|زیمبابوه]] شد. از سال 1986 به بعد که کشور تک حزبی شد، روزنامه‌های "هرالد" در [[حراره]] و "کرونیکل" در [[بولاوایو]] و دو نشریه‌ی ساندی میل و ساندی نیوز، به عنوان نشریات دولتی فعالیت خود را توسعه دادند و توزیع آن‌ها در مناطق روستایی گسترش یافت. فقدان یک روزنامه مستقل در برابر روزنامه‌های رسمی کشور احساس می‌شد تا این که دولت تصمیم به چاپ روزنامه "گازت" گرفت. گازت، بیانگر افکار عمومی جامعه در برابر اقدامات دولت بود و به نوعی آرای مخالفین را هم انتشار می‌داد. متعاقباً، دولت با چاپ روزنامه‌های منطقه‌ای یا ایالتی موافقت نمود و روزنامه‌های "مانیکا پست" در شهر [[موتاره]] و " گوئرو تایمز" در منطقه میدلند اجازه فعالیت یافتند. در اوایل دهه 1990 دولت با همکاری و حمایت [https://www.unesco.org/en سازمان یونسکو] موافقت خود را با چاپ شش عنوان روزنامه به زبان‌های محلی اعلام نمود. دولت بعدها چاپ هفته نامه "صدای مردم" را که ارگان حزب حاکم بود، در دستور کار خود قرار داد و با تأسیس "مؤسسه اخبار داخلی [[زيمبابوه|زیمبابوه]]" نظارت بر انتشار اخبار در مطبوعات را آغاز کرد. | در سال 1981 دولت [[زيمبابوه|زیمبابوه]] با خرید 5 میلیون دلار ارزش سهام شرکت انتشاراتی رودزیا برنامه نشر کشور را رونق بخشید. در همین زمان دو نشریه دوران یان اسمیت یعنی روزنامه‌های "هرالد" و "کرونیکل" که زمانی سیاست‌های حکومت اسمیت را تبلیغ می‌کردند، تحت نظارت دولت قرار گرفتند. پس از آن "اتحادیه رسانه‌های جمعی" در ژانویه 1981 تأسیس شد. "شامیاریرا"، وزیراطلاعات وقت، رئیس اتحادیه روزنامه نگاران [[زيمبابوه|زیمبابوه]] شد. از سال 1986 به بعد که کشور تک حزبی شد، روزنامه‌های "هرالد" در [[حراره]] و "کرونیکل" در [[بولاوایو]] و دو نشریه‌ی ساندی میل و ساندی نیوز، به عنوان نشریات دولتی فعالیت خود را توسعه دادند و توزیع آن‌ها در مناطق روستایی گسترش یافت. فقدان یک روزنامه مستقل در برابر روزنامه‌های رسمی کشور احساس می‌شد تا این که دولت تصمیم به چاپ روزنامه "گازت" گرفت. گازت، بیانگر افکار عمومی جامعه در برابر اقدامات دولت بود و به نوعی آرای مخالفین را هم انتشار می‌داد. متعاقباً، دولت با چاپ روزنامه‌های منطقه‌ای یا ایالتی موافقت نمود و روزنامه‌های "مانیکا پست" در شهر [[موتاره]] و " گوئرو تایمز" در منطقه میدلند اجازه فعالیت یافتند. در اوایل دهه 1990 دولت با همکاری و حمایت [https://www.unesco.org/en سازمان یونسکو] موافقت خود را با چاپ شش عنوان روزنامه به زبان‌های محلی اعلام نمود. دولت بعدها چاپ هفته نامه "صدای مردم" را که ارگان حزب حاکم بود، در دستور کار خود قرار داد و با تأسیس "مؤسسه اخبار داخلی [[زيمبابوه|زیمبابوه]]" نظارت بر انتشار اخبار در مطبوعات را آغاز کرد. | ||
در دهه 1990 به دنبال افزایش موج انتقادها بر سیاست‌های دولت موگابه، روزنامه‌های منتقد مستقل در جامعه منتشر شدند. از جمله این مطبوعات می‌توان به"گازت مالی" (Financial Gazette)، “"دیلی نیوز" (Daily News) و "استاندارد" (The Standard) اشاره کرد. هفته نامه "ایندیپندنت" (Independent) نیز بیشتر با برنامه‌های رسانه‌ای دولتی (ZBC) رقابت می‌کرد. | در دهه 1990 به دنبال افزایش موج انتقادها بر سیاست‌های دولت موگابه، روزنامه‌های منتقد مستقل در جامعه منتشر شدند. از جمله این مطبوعات می‌توان به"گازت [[مالی]]" (Financial Gazette)، “"دیلی نیوز" (Daily News) و "استاندارد" (The Standard) اشاره کرد. هفته نامه "ایندیپندنت" (Independent) نیز بیشتر با برنامه‌های رسانه‌ای دولتی (ZBC) رقابت می‌کرد. | ||
از زمان استقلال تا سال 2000 بخش مطبوعات غیر دولتی توسعه نسبتاً چشمگیری یافت. هفته‌نامه‌ها و ماهنامه‌ها به زبان انگلیسی و برای طبقه متوسط جامعه چاپ می‌شد و کمتر به مسائل سیاسی می‌پرداخت. برخی مراکز انتشاراتی نیز بعد از استقلال کشور با مدیریت سفید پوستان آغاز به کار کردند<ref>عرب‌احمدی، امیربهرام (1382). [https://wikimelal.ir/%D8%B2%D9%8A%D9%85%D8%A8%D8%A7%D8%A8%D9%88%D9%87 زیمبابوه] سرزمین رازهای جاودان. تهران: توسعه دانش و پژوهش ایران. ص. 97.</ref><ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.261-263.</ref>. | از زمان استقلال تا سال 2000 بخش مطبوعات غیر دولتی توسعه نسبتاً چشمگیری یافت. هفته‌نامه‌ها و ماهنامه‌ها به زبان انگلیسی و برای طبقه متوسط جامعه چاپ می‌شد و کمتر به مسائل سیاسی می‌پرداخت. برخی مراکز انتشاراتی نیز بعد از استقلال کشور با مدیریت سفید پوستان آغاز به کار کردند<ref>عرب‌احمدی، امیربهرام (1382). [https://wikimelal.ir/%D8%B2%D9%8A%D9%85%D8%A8%D8%A7%D8%A8%D9%88%D9%87 زیمبابوه] سرزمین رازهای جاودان. تهران: توسعه دانش و پژوهش ایران. ص. 97.</ref><ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.261-263.</ref>. | ||
نسخهٔ ۶ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۳:۰۱
در سال 1981 دولت زیمبابوه با خرید 5 میلیون دلار ارزش سهام شرکت انتشاراتی رودزیا برنامه نشر کشور را رونق بخشید. در همین زمان دو نشریه دوران یان اسمیت یعنی روزنامه‌های "هرالد" و "کرونیکل" که زمانی سیاست‌های حکومت اسمیت را تبلیغ می‌کردند، تحت نظارت دولت قرار گرفتند. پس از آن "اتحادیه رسانه‌های جمعی" در ژانویه 1981 تأسیس شد. "شامیاریرا"، وزیراطلاعات وقت، رئیس اتحادیه روزنامه نگاران زیمبابوه شد. از سال 1986 به بعد که کشور تک حزبی شد، روزنامه‌های "هرالد" در حراره و "کرونیکل" در بولاوایو و دو نشریه‌ی ساندی میل و ساندی نیوز، به عنوان نشریات دولتی فعالیت خود را توسعه دادند و توزیع آن‌ها در مناطق روستایی گسترش یافت. فقدان یک روزنامه مستقل در برابر روزنامه‌های رسمی کشور احساس می‌شد تا این که دولت تصمیم به چاپ روزنامه "گازت" گرفت. گازت، بیانگر افکار عمومی جامعه در برابر اقدامات دولت بود و به نوعی آرای مخالفین را هم انتشار می‌داد. متعاقباً، دولت با چاپ روزنامه‌های منطقه‌ای یا ایالتی موافقت نمود و روزنامه‌های "مانیکا پست" در شهر موتاره و " گوئرو تایمز" در منطقه میدلند اجازه فعالیت یافتند. در اوایل دهه 1990 دولت با همکاری و حمایت سازمان یونسکو موافقت خود را با چاپ شش عنوان روزنامه به زبان‌های محلی اعلام نمود. دولت بعدها چاپ هفته نامه "صدای مردم" را که ارگان حزب حاکم بود، در دستور کار خود قرار داد و با تأسیس "مؤسسه اخبار داخلی زیمبابوه" نظارت بر انتشار اخبار در مطبوعات را آغاز کرد.
در دهه 1990 به دنبال افزایش موج انتقادها بر سیاست‌های دولت موگابه، روزنامه‌های منتقد مستقل در جامعه منتشر شدند. از جمله این مطبوعات می‌توان به"گازت مالی" (Financial Gazette)، “"دیلی نیوز" (Daily News) و "استاندارد" (The Standard) اشاره کرد. هفته نامه "ایندیپندنت" (Independent) نیز بیشتر با برنامه‌های رسانه‌ای دولتی (ZBC) رقابت می‌کرد.
از زمان استقلال تا سال 2000 بخش مطبوعات غیر دولتی توسعه نسبتاً چشمگیری یافت. هفته‌نامه‌ها و ماهنامه‌ها به زبان انگلیسی و برای طبقه متوسط جامعه چاپ می‌شد و کمتر به مسائل سیاسی می‌پرداخت. برخی مراکز انتشاراتی نیز بعد از استقلال کشور با مدیریت سفید پوستان آغاز به کار کردند[۱][۲].
نیز نگاه کنید به
مهم ترین نشریات ادواری مصر؛ مهم ترین نشریات ادواری مالی؛ مهم ترین نشریات ادواری اسپانیا؛ مهم ترین نشریات ادواری اردن؛ مهم ترین نشریات ادواری اتیوپی؛ مجلات و نشریات ادواری تاثیرگذار در قطر؛ مجلات تاثیرگذار در کوبا؛ مجلات و نشریات تاثیرگذار فرانسه؛ روزنامه‌های مهم و پرتیراژ به زبان تایلندی
کتابشناسی
- ↑ عرب‌احمدی، امیربهرام (1382). زیمبابوه سرزمین رازهای جاودان. تهران: توسعه دانش و پژوهش ایران. ص. 97.
- ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.261-263.