معماری دوران سلسله ی مینگ: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
در عصر [[سلسله مینگ|سلسلهی «مینگ»]] (1368 تا 1644 میلادی)، [[چین]] وارد دوران پایانی جامعهی فودالیستی شد. سبک معماری در این دوران عمدتاً سبک [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|سلسلهی «سونگ»]] را به ارث برده و تغییرات زیادی نداشت، اما در زمینهی طراحی و نقشهکشی این بناها کاملاً از سبک سایر دورانها متمایز هستند. | |||
در | طراحی شهر و سبک معماری کاخهای این دوران، توسط نسلهای بعدی نیز مورد استفاده قرار گرفت. شهرهای [[پکن]] و نانکن، بزرگترین شهرهای باستانی موجود در [[چین]]، مدیون طراحی و سبک معماری این سلسله بهشمار میروند. در این دوران، [[پکن]] پایتخت [[چین]] تجدید بنا شد و به سه بخش بیرونی، داخلی و امپراتوری تقسیم گردید. در این دوران، همچنین ساخت «[[دیوار بزرگ چین|دیوار دفاعی بزرگ چین»]] صورت گرفت که دیوارها، قلاع و گذرگاهها و بسیاری از قسمتهای مهم این دیوار، با آجر و مهارت و استادی از کرانهی رود «یالو زیانگ» در شرق تا گذرگاه «زیایو گوانگ» در استان «گنسو» در غرب [[چین]] به طول 5660 کیلومتر امتداد دارد، آغاز و به پایان رسید. در این دوران، شیوه و سبک تعمیر و تزئین بنا، با مصالح گوناگون مانند سنگ، آجر، شیشه و الوارهای چوبی متداول و ترکیب بندی ساختمانها پختهتر شد. | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
[[هنر در چین]]؛ [[هنر معماری در چین]]؛ [[وضعیت عمومی معماری باستانی چین]]؛ [[معماری دوران سلسله ی تانگ]]؛ [[معماری دوران سلسله ی سونگ]]؛ [[معماری دوران سلسله ی یوان]]؛ [[معماری دوران سلسله ی چینگ]]؛ [[معماری دوران معاصر چین]]؛ [[سلسله مینگ]] | [[هنر در چین]]؛ [[هنر معماری در چین]]؛ [[وضعیت عمومی معماری باستانی چین]]؛ [[معماری دوران سلسله ی تانگ]]؛ [[معماری دوران سلسله ی سونگ]]؛ [[معماری دوران سلسله ی یوان]]؛ [[معماری دوران سلسله ی چینگ]]؛ [[معماری دوران معاصر چین]]؛ [[سلسله مینگ]] | ||
== منبع اصلی == | |||
= منبع اصلی = | <sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی].</big></sub> | ||
< | |||
== نویسنده مقاله == | == نویسنده مقاله == | ||
علی محمد سابقی | علی محمد سابقی | ||
[[رده:هنرهای تجسمی]] | [[رده:هنرهای تجسمی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۶:۳۸
در عصر سلسلهی «مینگ» (1368 تا 1644 میلادی)، چین وارد دوران پایانی جامعهی فودالیستی شد. سبک معماری در این دوران عمدتاً سبک سلسلهی «سونگ» را به ارث برده و تغییرات زیادی نداشت، اما در زمینهی طراحی و نقشهکشی این بناها کاملاً از سبک سایر دورانها متمایز هستند.
طراحی شهر و سبک معماری کاخهای این دوران، توسط نسلهای بعدی نیز مورد استفاده قرار گرفت. شهرهای پکن و نانکن، بزرگترین شهرهای باستانی موجود در چین، مدیون طراحی و سبک معماری این سلسله بهشمار میروند. در این دوران، پکن پایتخت چین تجدید بنا شد و به سه بخش بیرونی، داخلی و امپراتوری تقسیم گردید. در این دوران، همچنین ساخت «دیوار دفاعی بزرگ چین» صورت گرفت که دیوارها، قلاع و گذرگاهها و بسیاری از قسمتهای مهم این دیوار، با آجر و مهارت و استادی از کرانهی رود «یالو زیانگ» در شرق تا گذرگاه «زیایو گوانگ» در استان «گنسو» در غرب چین به طول 5660 کیلومتر امتداد دارد، آغاز و به پایان رسید. در این دوران، شیوه و سبک تعمیر و تزئین بنا، با مصالح گوناگون مانند سنگ، آجر، شیشه و الوارهای چوبی متداول و ترکیب بندی ساختمانها پختهتر شد.
نیز نگاه کنید به
هنر در چین؛ هنر معماری در چین؛ وضعیت عمومی معماری باستانی چین؛ معماری دوران سلسله ی تانگ؛ معماری دوران سلسله ی سونگ؛ معماری دوران سلسله ی یوان؛ معماری دوران سلسله ی چینگ؛ معماری دوران معاصر چین؛ سلسله مینگ
منبع اصلی
سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی.
نویسنده مقاله
علی محمد سابقی