هویت ملی در آرژانتین

هویت ملّی، همان احساس تعلّق و تعهّد نسبت به اجتماع ملّی و نسبت به کلّ جامعه می‌باشد و می‌توان گفت هویت ملّی به این معناست که افراد یک جامعه، نوعی منشأ مشترک را در خود احساس میکنند. در تعبیری کامل‌تر، هویت ملّی، مجموعه‌ای از گرایش‌ها و نگرش‌های مثبت نسبت به عوامل، عناصر و الگوهای هویت‌بخش و یکپارچه‌کننده در سطح یک کشور به عنوان یک واحد سیاسی است. همان‌گونه که از تعریف هویّت ملّی برمی‌آید، این مفهوم دارای عناصر سازنده‌ای می‌باشد. از جمله مهم‌ترین آن‌ها، می‌توان به ارزش‌های ملّی، دینی، اجتماعی و انسانی اشاره کرد. ارزش‌های ملّی، تمامی مشترکات فرهنگی اعم از سرزمین، زبان، نمادهای ملّی، سنّت‌ها و ادبیات را شامل می‌شود؛ ارزش‌های دینی، تمام مشترکات دینی و فرهنگ دینی را شامل می‌شود؛ ارزش‌های جامعه‌ای به اصول، قواعد و هنجارهای اجتماعی نظر دارد. وجود درد و طلب مشترک، عامل اصلی سازندهی ملّیت است و می‌تواند عامل تشکّل، وحدت و هویّت‌یابی آن‌ها شود؛ و ملّتی که پویا و زنده نگهداشته شده است، به عوامل دیگری چون زبان، سنن، نژاد و شرایط جغرافیایی معنا و هویّت می‌دهد.

بررسی جامعهشناختی آرژانتین نشان می‌دهد که آرژانتین تنها پس از استقلال به دنبال کسب ماهیت و هویّت واحد از طریق اندیشمندان خود بوده است. خوزه هرناندز در اثر «گائوچو مارتین فیرو» اصل سرزمین و اقدامات آزادیخواهان کشور را در هویّت ملّی تقویت میکند، سارمینتو در اثر خود با نام فاکوندو به دنبال تعمیق این هویّت از طریق شهرنشینی و مدرنیته است. در قرن بیستم تلاشهایی از سوی برخی رهبران سیاسی و اندیشمندان و نخبگان آرژانتینی در این راستا به کار رفت. گفته می‌شود که یکی از اهداف جنگ مالویناس در سال 1982 تعمیق هویّت ملّی آرژانتینی بود. به هرحال علیرغم تمامی تلاشها، هویّت ملّی آرژانتینی همچنان یکی از دغدغه‌های سیاستمداران این کشور است و از ابزارهای مختلف از جمله فوتبال، تانگو (موسیقی) و جزایر مالویناس (سیاسی ـ حاکمیتی) برای تقویت آن استفاده می‌شود.

نیز نگاه کنید به

هویت ملی سنگال؛ هویت فرهنگی و ملی چین؛ هویت ملی در ژاپن؛ هویت ملی در روسیه؛ هویت ملی در کوبا؛ هویت ملی در لبنان؛ هویت ملی مصر؛ هویت ملی در تونس؛ هویت ملی در فرانسه؛ هویت ملی در اردن؛ هویت ملی در اوکراین؛ هویت ملی در سیرالئون؛ هویت ملی در قطر