سیاست اعطای خودمختاری به مناطق اقلیت نشین در چین
«نظام خودگردانی ویژه‌ی مناطق اقلیت های قومی» یكی از ساختارهای مهم سیاسی و از سیاست‌های اساسی دولت چین است كه برپایه‌ی شرایط واقعی این کشور اتخاذ شده است.
سیاست اعطای خودمختاری
براساس این سیاست، هر منطقه از کشور(استان، شهر، شهرستان، بخش، دهستان و روستا) که جمعیت یکی از اقلیت‌های به رسمیت شناخته شده دارای بیشترین میزان جمعیت باشد، آن منطقه منطقه‌ی خودمختار آن اقلیت خاص شمرده شده و مدیریت عالی منطقه به آن سپرده شده و اغلب مدیران دولتی منطقه از اعضای آن قوم و نژاد انتخاب می شوند[۱].
از میان 55 اقلیت قومی در سراسر چین،44 اقلیت دارای منطقه ی خودمختار مربوط به خود هستند. بر این اساس، 75 درصد از كل جمعیت اقلیت های قومی چین از ساختار مدیریت خودگردان در مناطق اقلیت نشین برخوردارند و مساحت مناطق دارای مدیریت خودمختار اقلیت های قومی، 64 درصد از كل مساحت این كشور را تشكیل می‌دهد[۲].
نیز نگاه کنید به
اقلیت های قومی چین؛ سیاست دولت چین برای اداره ی مناطق اقلیت نشین؛ امتیازهای در نظر گرفته شده برای اقلیت های قومی در چین
کتابشناسی
- ↑ سایت اینترنتی امور اقلیت های دولت چین. WWW.seac.gov.cn
- ↑ سابقی، علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد1، ص.97-99.