سیاست اعطای خودمختاری به مناطق اقلیت نشین در چین
«نظام خودگردانی ویژه‌ی مناطق اقلیت های قومی» یكی از ساختارهای مهم سیاسی و از سیاست‌های اساسی دولت چین است كه برپایه‌ی شرایط واقعی این کشور اتخاذ شده است.
سیاست اعطای خودمختاری
براساس این سیاست، هر منطقه از کشور(استان، شهر، شهرستان، بخش، دهستان و روستا) که جمعیت یکی از اقلیت‌های به رسمیت شناخته شده دارای بیشترین میزان جمعیت باشد، آن منطقه منطقه‌ی خودمختار آن اقلیت خاص شمرده شده و مدیریت عالی منطقه به آن سپرده شده و اغلب مدیران دولتی منطقه از اعضای آن قوم و نژاد انتخاب می شوند[۱].
از میان 55 اقلیت قومی در سراسر چین،44 اقلیت دارای منطقه‌ی خودمختار مربوط به خود هستند. بر این اساس، 75 درصد از كل جمعیت اقلیت های قومی چین از ساختار مدیریت خودگردان در مناطق اقلیت نشین برخوردارند و مساحت مناطق دارای مدیریت خودمختار اقلیت های قومی، 64 درصد از كل مساحت این كشور را تشكیل می‌دهد[۲].
نیز نگاه کنید به
اقلیت های قومی چین؛ سیاست دولت چین برای اداره ی مناطق اقلیت نشین؛ امتیازهای در نظر گرفته شده برای اقلیت های قومی در چین
کتابشناسی
- ↑ سایت اینترنتی امور اقلیت های دولت چین. WWW.seac.gov.cn
- ↑ سابقی، علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد1، ص.97-99.