وضعیت بهداشت و سلامت جامعه در چین

از دانشنامه ملل
نسخهٔ تاریخ ‏۲ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۲۹ توسط Rashid (بحث | مشارکت‌ها)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

براساس آمار سال2007میلادی، در سرتاسر چین بیش از 315هزار مرکز درمانی، از جمله 60هزار بیمارستان عمومی، 3007زایشگاه و مرکز طبی کودکان و 1400مرکز درمانی تخصصی وجود دارد. در بیمارستان­‌های عمومی بیش از3/279میلیون تخت بیمارستانی وجود دارد با4/68میلیون پرسنل پزشکی شامل2/04میلیون پزشک و 1/47میلیون پرستار. هم­چنین، 39هزار مرکز پزشکی روستایی با675هزار تخت بیمارستانی و863هزار پرسنل شاغل برای بهبود سلامت جامعه به کار گرفته شده‌­اند. در طول سال2007، به بیش از2/842میلیارد بیمار در این مراکز بهداشتی و درمانی رسیدگی شده و98/28میلیون نفر نیز بستری شده‌­اند. براساس اعلام وزارت بهداشت چین، تا سال2015میلادی، حدود 90 درصد از جمعیت مناطق فقیر نشین چین تحت پوشش نظام بهداشت و درمان روستایی قرار خواهند گرفت و سرانه­‌ی یارانه­‌ی دولتی برای بهداشت روستاییان از 200یوان کنونی به 360 یوان افزایش خواهد یافت[۱].

براساس آمارهای منتشره، درحال حاضر وضعیت عمومی بهداشت مردم چین در رأس کشورهای درحال توسعه قرار دارد و دولت برای تأمین حداقل هزینه­‌های بهداشتی و درمانی روستاییان تلاش‌­های زیادی به عمل آورده و برنامه­‌های گسترده­‌تری را مد نظر قرار دارد.

وضعیت نا سالم محیط زیست در چین

کشور چین، علی­رغم توسعه و رشد سریع اقتصادی که در سه دهه­‌ی گذشته­‌ی پس از اجرای اصلاحات داشته، در زمینه­‌ی محیط زیست، جزو فقیرترین کشورهای جهان و عفب مانده­‌ترین آن­‌ها به شمار می­‌رود. براساس گزارش تهیه شده از سوی آکادمی علوم چین و وزارت علوم و فن­‌آوری و پژوهشگران دانشگاهی این کشور تحت عنوان «مدرن سازی محیط زیست» در سال2006تهیه شده است، چین بین118کشورجهان از نظر محیط زیست در ردیف یکصدم قرار دارد. در این رتبه بندی 30 موضوع برای تعیین جایگاه کشورها در نظر گرفته شده که از جمله­‌ی آن­‌ها می­‌توان به تخلیه­‌ی کربن دی ­اکسید، تولید زباله، جنگل تحت پوشش، و سلامت آب شرب اشاره کرد. در این گزارش کشورها به چهار گروه تقسیم بندی شده­‌اند: الف- شامل 15کشور پیشرفته­‌ی جهان با پیشتازی سوئد. ب- شامل 37کشور با پیشتازی اسپانیا. ج- شامل 40کشور که در رأس آن­‌ها برزیل قرار دارد. د- که آخرین گروه است شامل 26کشور می­‌شود که چین هم جزو این گروه قرار دارد.

طبق این گزارش، دولت چین در سال‌­های اخیر حتی برنامه‌­های مصوب خود پیرامون محیط زیست را نتوانسته است به مورد اجرا بگذارد. با این که توسعه­‌ی اقتصادی و رشد تولید ناخالص این کشور در سال2006به 10/7درصد رسیده است، ولی در زمینه­‌ی محیط زیست حتی از کشورهای در حال توسعه و عقب افتاده نیز عقب­‌تر است. در این گزارش پیش ­بینی شده که این عقب ماندگی در سال­‌های پیش رو لطمات جبران ناپذیری نه تنها به منابع طبیعی و محیط زیست چین، بلکه به روند رشد سریع اقتصادی این کشور نیز وارد خواهد ساخت. در این گزارش آمده است، چنان­چه از سوی دولت برای رفع این معضل چاره اندیشی نشود، در 50سال آینده هم این ضرر و زیان‌­ها قابل جبران نخواهند بود[۲].

مراقبت از مادران و کودکان

در سال2007 میزان مرگ و میر مادران در اثر زایمان از 1500مورد در هر100 هزار نفر در سال1949به 36/6 مورد کاهش یافته است. هم­چنین، مرگ و میر کودکان زیر 5سال از 200مورد در هر هزار نفر به 10/7مورد کاهش پیدا کرده و مرگ نوزادان از 32مورد در هر هزار نفر در سال 2000 به 15/3مورد کاهش یافته و میزان واکسن 3گانه 99درصد کودکان را تحت پوشش قرار داده است.

فرزند خواندگی کودکان چینی

طبق آمار، سالانه بیش از 10هزار کودک چینی توسط خارجی­‌ها به فرزندی پذیرفته می­‌شود که نیمی از آن­‌ها را آمریکایی­‌ها به فرزندی قبول می‌­کنند. تنها در سال2006میلادی، حدود6493هزار کودک چینی از این طریق وارد آمریکا شدند و در 10سال گذشته بیش از50هزار کودک چینی در اختیار افراد خواهان فرزند گذاشته شده که 80درصد آنان توسط خانواده­‌های آمریکایی به فرزند خواندگی پذیرفته شده‌­اند[۳]. براساس آمار منتشره، تا سال2004 بیش از1/6میلیون کودک خارجی زیر 18سال توسط خانواده‌­های آمریکایی به فرزند خواندگی پذیرفته شده‌­اند که تنها در سال2002 حدود21هزار کودک توسط آمریکایی‌­ها به فرزند خواندگی پذیرفته شد که 6هزار نفر از آن­‌ها چینی بوده و این کشور در رتبه­‌ی نخست واگذاری کودک برای فرزند خواندگی قرار دارد. تنها در واشنگتن بیش از یک­‌هزار خانواده دارای فرزند چینی هستند و انجمنی به نام انجمن خانواده‌­های دارای فرزند چینی تشکیل شده است.

دولت چین برای واسپاری کودکان چینی به فرزند خواندگی اداره‌­ای تحت عنوان«مرکز فرزند خواندگی چین(China Centre of Adoption Affairs. CCAA)» ایجاد کرده که ضمن نظارت بر یتیم­‌خانه­‌ها، صلاحیت افراد پذیرنده­‌ی کودک به فرزند خواندگی را تعیین می­‌کند. این مرکز قوانین و مقررات سفت و سختی را برای تحویل دادن کودک به خانواده­‌های متقاضی وضع کرده است که از جمله می‌­توان به مجرد نبودن متقاضی، چاق نبودن، داشتن حداقل تحصیلات مقطع دیپلم، نداشتن بیماری‌­های حاد هم­چون ایدز و سرطان، نداشتن سوء سابقه‌­ی کیفری، داشتن حداقل80هزار دلار سرمایه و داشتن درآمد سالانه 20هزار دلار اشاره کرد. این اداره پس از یک سال تحقیق و بررسی پیرامون خصوصیات اخلاقی فردی و خانوادگی افراد متقاضی، بین 3 تا5 هزار دلار بابت هزینه‌­های مرکز و 10 هزار دلار برای پدر و مادر کودک از متقاضی دریافت و با شرایط خاصی کودک را تحویل آنان می‌­دهد. متقاضیان بایستی هر سال حداقل یک بار کودک را برای دیدار با والدین به چین بیاورد و در طول سال با سفارت و یا کنسولگری چین در آن کشور در ارتباط بوده و در کارگاه‌­های مشاوره‌­ای و مراسم و جشن­‌های چینی که در نمایندگی چین در آن کشور برگزار می­‌شود کودک را شرکت دهد. این مرکز چنان­چه تشخیص دهد خانوده‌­ای دیگر صلاحیت نگه‌داشتن کودک را ندارد، او را پس می­‌گیرد. چین از این طریق بخشی از نیروهای مورد نیاز خود را با هزینه­‌ی دیگران تربیت و در میان جامعه­‌ی آمریکایی نفوذ پیدا می­‌کند[۴].

در حال به روز رسانی و ویرایش

نیز نگاه کنید به

بهداشت و سلامت آرژانتین؛ بهداشت و سلامت ژاپن؛ بهداشت و سلامت روسیه؛ بهداشت و سلامت کانادا؛ بهداشت و سلامت کوبا؛ بهداشت و سلامت لبنان؛ بهداشت و سلامت در مصر؛ بهداشت و سلامت تونس؛ بهداشت و سلامت افغانستان؛ بهداشت و سلامت سنگال؛ بهداشت و سلامت فرانسه؛ بهداشت و سلامت در مالی؛ بهداشت و سلامت سوریه؛ بهداشت و سلامت ساحل عاج؛ بهداشت و سلامت زیمبابوه؛ بهداشت و سلامت اوکراین؛ بهداشت و سلامت اسپانیا؛ وضعیت بهداشت و سلامتی در اردن؛ بهداشت و سلامت اتیوپی؛ بهداشت و سلامت سیرالئون؛ بهداشت و سلامت قطر؛ بهداشت و سلامت گرجستان؛ بهداشت و سلامت بنگلادش؛ بهداشت و سلامت قزاقستان؛ بهداشت و سلامت سریلانکا؛ وضعیت بهداشت و سلامت سودان؛ بهداشت و سلامت تایلند

کتابشناسی

  1. Global Tomes. 2012
  2. www.Xinhuanet.com: 2007
  3.   Ewing, kent(2007). The Mistery of China’s lost Girls. Asia Times
  4. سابقی،علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد1، ص.374-385.