رویکرد رقابتی رسانه های چین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
از سالی كه [[عضویت چین در سازمان تجارت جهانی|چین به سازمان تجارت جهانی]] پیوسته است(2001)، صنعت رسانه ای [[چین]] به سوی تشكیل گروه های«بین رسانه ای» و «رسانه ی منطقه ای» حركت كرده است تا بتواند با گروه های قوی رسانه ای خارج از كشور رقابت نماید. گروه رادیو، تلویزیون، و فیلم [[چین]] (China Radio, Film and TV. Group)، با سایر سازمان های رادیو، تلویزیون، فیلم و شركت های متعدد رادیویی، تلویزیونی، و اینترنتی پیوند خورده و به بزرگترین و قویترین گروه چند رسانه ای در این کشور تبدیل شده اند. | از سالی كه [[عضویت چین در سازمان تجارت جهانی|چین به سازمان تجارت جهانی]] پیوسته است(2001)، صنعت رسانه ای [[چین]] به سوی تشكیل گروه های«بین رسانه ای» و «رسانه ی منطقه ای» حركت كرده است تا بتواند با گروه های قوی رسانه ای خارج از كشور رقابت نماید. گروه رادیو، تلویزیون، و فیلم [[چین]] (China Radio, Film and TV. Group)، با سایر سازمان های رادیو، تلویزیون، فیلم و شركت های متعدد رادیویی، تلویزیونی، و اینترنتی پیوند خورده و به بزرگترین و قویترین گروه چند رسانه ای در این کشور تبدیل شده اند. | ||
این گروه ها با شرکت های رسانه ای خارج از كشور مبادله و همكاری دارند. از سال 2003، 30 ایستگاه تلویزیونی خارجی از جمله تلویزیون ماهواره ای فونیكس، و تلویزیون بلومبرگ، در [[چین]] شعبه دایر كرده اند و كانال انگلیسی زبان [https://english.cctv.com/ سی.سی.تی.وی.]، برنامه های خود را از طریق شبكه ی خبری فاكس در اختیار بینندگان آمریكایی خود قرار می دهد.<ref>www. | این گروه ها با شرکت های رسانه ای خارج از كشور مبادله و همكاری دارند. از سال 2003، 30 ایستگاه تلویزیونی خارجی از جمله تلویزیون ماهواره ای فونیكس، و تلویزیون بلومبرگ، در [[چین]] شعبه دایر كرده اند و كانال انگلیسی زبان [https://english.cctv.com/ سی.سی.تی.وی.]، برنامه های خود را از طریق شبكه ی خبری فاكس در اختیار بینندگان آمریكایی خود قرار می دهد.<ref>برگرفته از https://www.china.org.cn/</ref> | ||
شبكه های ارتباطی همچون شین خوا، [https://english.cctv.com/ سی.سی.تی.وی.]، و روزنامه ی مردم، هنوز هم بخش مهمی از سهم بازار داخلی و خارجی رسانه ای را به خود اختصاص می دهند. رسانه های غیر وابسته ی داخلی( به جز هنگ كنگ، و ماكائو)، دیگر با جدیت از خطوط ترسیم شده توسط دولت تبعیت نمی كنند. اما اداره ی کل مطبوعات و نشریات وابسته به [[شورای دولتی چین|شورای دولتی]] و وزارت رادیو، فیلم و تلویزیون، همچنان مقررات سختگیرانه و شدیدی برای موضوعات ممنوعه و خطوط قرمز خبری تنظیم و به [[رسانه های چین|رسانه ها]] ابلاغ می كنند. از جمله موضوعات ممنوعه را می توان مشروعیت [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]]، سیاست های دولت در مورد تبت و سینك یانگ، فساد و فحشای مقامات و دولت، و گروه غیر قانونی فالون گونگ بر شمرد.البته پس از برگزاری هجدهمین [[کنگره حزب کمونیست چین|کنگره ی حزب کمونیست]] و برگزیده شدن نخبگان نسل پنجم برای رهبری کشور در اواخر سال 2012، به نظر می رسد در پاره ای از سیاست های اِعمال شده در خصوص محدود کردن [[مطبوعات در چین|مطبوعات]] به ویژه در زمینه ی فساد مقامات تجدید نظرهایی صورت گرفته است. | شبكه های ارتباطی همچون شین خوا، [https://english.cctv.com/ سی.سی.تی.وی.]، و روزنامه ی مردم، هنوز هم بخش مهمی از سهم بازار داخلی و خارجی رسانه ای را به خود اختصاص می دهند. رسانه های غیر وابسته ی داخلی( به جز هنگ كنگ، و ماكائو)، دیگر با جدیت از خطوط ترسیم شده توسط دولت تبعیت نمی كنند. اما اداره ی کل مطبوعات و نشریات وابسته به [[شورای دولتی چین|شورای دولتی]] و وزارت رادیو، فیلم و تلویزیون، همچنان مقررات سختگیرانه و شدیدی برای موضوعات ممنوعه و خطوط قرمز خبری تنظیم و به [[رسانه های چین|رسانه ها]] ابلاغ می كنند. از جمله موضوعات ممنوعه را می توان مشروعیت [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]]، سیاست های دولت در مورد تبت و سینك یانگ، فساد و فحشای مقامات و دولت، و گروه غیر قانونی فالون گونگ بر شمرد.البته پس از برگزاری هجدهمین [[کنگره حزب کمونیست چین|کنگره ی حزب کمونیست]] و برگزیده شدن نخبگان نسل پنجم برای رهبری کشور در اواخر سال 2012، به نظر می رسد در پاره ای از سیاست های اِعمال شده در خصوص محدود کردن [[مطبوعات در چین|مطبوعات]] به ویژه در زمینه ی فساد مقامات تجدید نظرهایی صورت گرفته است. | ||
علیرغم نظارت شدید دولت، [[رسانه های چین]] تجاری شده اند. نظارت دولت شامل حال [[ورزش در چین|ورزش]]، سرمایه گذاری و سرگرمی های سود آور نمی شود. در دهه ی 1980 و در [[دنگ شیائوپینگ، معمار اصلاحات چین|دوران دنگ شیائوپینگ]]، اندكی از نظارت شدید دولت بر [[رسانه های چین|رسانه ها]] كاسته شد. همچنانکه اشاره شد، بعد از اعتراضات میدان تیَن آنمِن در سال 1989، كنترل رسانه ها شدت یافت ولی در دوران جیانگ زمین و در دهه ی 1990 مجددا كنترل ها كمتر شد. اما با نفوذ فزاینده ی [[اینترنت در چین|اینترنت]] و امكان بالقوه ی آن در تشویق ناراضیان، مقررات شدیدی در دوران خو جین تائو وضع شد. طبق گزارش خبرنگاران بدون مرز، [[چین]] در سال 2010 از این نظر در رتبه 168 از میان 178 كشور جهان قرار داشت | علیرغم نظارت شدید دولت، [[رسانه های چین]] تجاری شده اند. نظارت دولت شامل حال [[ورزش در چین|ورزش]]، سرمایه گذاری و سرگرمی های سود آور نمی شود. در دهه ی 1980 و در [[دنگ شیائوپینگ، معمار اصلاحات چین|دوران دنگ شیائوپینگ]]، اندكی از نظارت شدید دولت بر [[رسانه های چین|رسانه ها]] كاسته شد. همچنانکه اشاره شد، بعد از اعتراضات میدان تیَن آنمِن در سال 1989، كنترل رسانه ها شدت یافت ولی در دوران جیانگ زمین و در دهه ی 1990 مجددا كنترل ها كمتر شد. اما با نفوذ فزاینده ی [[اینترنت در چین|اینترنت]] و امكان بالقوه ی آن در تشویق ناراضیان، مقررات شدیدی در دوران خو جین تائو وضع شد. طبق گزارش خبرنگاران بدون مرز، [[چین]] در سال 2010 از این نظر در رتبه 168 از میان 178 كشور جهان قرار داشت<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1298-1300</ref>. | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
[[رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین]]؛ [[رسانه ها و مطبوعات در چین]]؛ [[رسانه های چین]]؛ [[شکل گیری رسانه ها در چین]]؛ [[استقلال رسانه ای در چین]] | |||
= کتابشناسی = | = کتابشناسی = | ||
<references /> | |||
[[رده:طرح های کلان، نوآوری ها و تجارب در زمینه رسانه]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۰۰
از سالی كه چین به سازمان تجارت جهانی پیوسته است(2001)، صنعت رسانه ای چین به سوی تشكیل گروه های«بین رسانه ای» و «رسانه ی منطقه ای» حركت كرده است تا بتواند با گروه های قوی رسانه ای خارج از كشور رقابت نماید. گروه رادیو، تلویزیون، و فیلم چین (China Radio, Film and TV. Group)، با سایر سازمان های رادیو، تلویزیون، فیلم و شركت های متعدد رادیویی، تلویزیونی، و اینترنتی پیوند خورده و به بزرگترین و قویترین گروه چند رسانه ای در این کشور تبدیل شده اند.
این گروه ها با شرکت های رسانه ای خارج از كشور مبادله و همكاری دارند. از سال 2003، 30 ایستگاه تلویزیونی خارجی از جمله تلویزیون ماهواره ای فونیكس، و تلویزیون بلومبرگ، در چین شعبه دایر كرده اند و كانال انگلیسی زبان سی.سی.تی.وی.، برنامه های خود را از طریق شبكه ی خبری فاكس در اختیار بینندگان آمریكایی خود قرار می دهد.[۱]
شبكه های ارتباطی همچون شین خوا، سی.سی.تی.وی.، و روزنامه ی مردم، هنوز هم بخش مهمی از سهم بازار داخلی و خارجی رسانه ای را به خود اختصاص می دهند. رسانه های غیر وابسته ی داخلی( به جز هنگ كنگ، و ماكائو)، دیگر با جدیت از خطوط ترسیم شده توسط دولت تبعیت نمی كنند. اما اداره ی کل مطبوعات و نشریات وابسته به شورای دولتی و وزارت رادیو، فیلم و تلویزیون، همچنان مقررات سختگیرانه و شدیدی برای موضوعات ممنوعه و خطوط قرمز خبری تنظیم و به رسانه ها ابلاغ می كنند. از جمله موضوعات ممنوعه را می توان مشروعیت حزب کمونیست، سیاست های دولت در مورد تبت و سینك یانگ، فساد و فحشای مقامات و دولت، و گروه غیر قانونی فالون گونگ بر شمرد.البته پس از برگزاری هجدهمین کنگره ی حزب کمونیست و برگزیده شدن نخبگان نسل پنجم برای رهبری کشور در اواخر سال 2012، به نظر می رسد در پاره ای از سیاست های اِعمال شده در خصوص محدود کردن مطبوعات به ویژه در زمینه ی فساد مقامات تجدید نظرهایی صورت گرفته است.
علیرغم نظارت شدید دولت، رسانه های چین تجاری شده اند. نظارت دولت شامل حال ورزش، سرمایه گذاری و سرگرمی های سود آور نمی شود. در دهه ی 1980 و در دوران دنگ شیائوپینگ، اندكی از نظارت شدید دولت بر رسانه ها كاسته شد. همچنانکه اشاره شد، بعد از اعتراضات میدان تیَن آنمِن در سال 1989، كنترل رسانه ها شدت یافت ولی در دوران جیانگ زمین و در دهه ی 1990 مجددا كنترل ها كمتر شد. اما با نفوذ فزاینده ی اینترنت و امكان بالقوه ی آن در تشویق ناراضیان، مقررات شدیدی در دوران خو جین تائو وضع شد. طبق گزارش خبرنگاران بدون مرز، چین در سال 2010 از این نظر در رتبه 168 از میان 178 كشور جهان قرار داشت[۲].
نیز نگاه کنید به
رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین؛ رسانه ها و مطبوعات در چین؛ رسانه های چین؛ شکل گیری رسانه ها در چین؛ استقلال رسانه ای در چین
کتابشناسی
- ↑ برگرفته از https://www.china.org.cn/
- ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1298-1300