جغرافیای سیاسی کوبا: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:مجلس کوبا.jpg|جایگزین=نقشه کوبا|بندانگشتی|مجلس کوبا، قابل بازیابی از<nowiki/>https://www.voltairenet.org/article167799.html]] | |||
[[پرونده: | |||
یکی از رویاهای [[فیدل کاسترو]] در دهه ۱۹۶۰، ترویج و اشاعه [[انقلاب کوبا]] به دیگر کشورهای آمریکای لاتین بود، به همین دلیل به حمایت گروه‌های چریکی و حملات مسلحانه در بعضی از کشورهای منطقه اقدام نمود، اما مرگ غم انگیز ارنستو چه‌گوارا در بولیوی در سال۱۹۶۷ نشان داد که تکرار موفقیت سی‌یرا مائسترا در سلسله جبال لس‌آندس کار آسانی نیست، در دهه ۱۹۷۰، کاسترو یک سیستم نظامی در اختیار داشت که توسط شوروی سابق حمایت می‌شد که توانسته بود نقش مهمی را در فعالیت‌های انقلابی و چریکی که در آن سال‌ها در آمریکای مرکزی اتفاق می‌افتادند ایفا نماید. | |||
در همان زمان، [[کوبا]] اقدام به حمایت نظامی قابل توجهی در آفریقا نیز نمود. این کشور ماموریتی نظامی را در سال ۱۹۷۵ در آنگولا آغاز کرد که تا سال ۱۹۹۱ ادامه داشت: در این عملیات که "عملیات کارلوتا"' (Operacion Carlota) نام داشت کاسترو ارتشی متشکل از حدود ۳۶۰۰۰ کوبایی را برای حمایت از "جنبش مردمی مارکسیستی برای آزادی آنگولا" (Movimiento Popular de Liberacion de Angola) اعزام کرد، طی حضور ۱۶ ساله کوبا در آنگولا، حود 450/000 پزشک، معلم، مهندس و سرباز به آنگولا اعزام‌شدند. حضور [[کوبا]] در آنگولا باعث شکست ارتش زایره، شکست ارتش آفریقای جنوبی، شکست ارتش‌های دیگری که مورد حمایت ایالات‌متحده [[آمریکا]] بودند شد و از نظر سیاسی نیز استقلال آنگولا حفظ شد و همین‌طور پایه‌های استقلال نامیبیا را بنا نهاد و فروپاشی تبعیض نژادی در آفریقای جنوبی را نیز پایه‌ریزی کرد. | |||
دو سال بعد، ۱۵۰۰۰ سرباز کوبایی برای حمایت دولت [[اتیوپی]] در برابر حمله سو[[مالی]] اعزام شدند.<ref>Cantón Navarro, J. (1996). Historia de Cuba: El desafío del yugo y la estrella: biografía de un pueblo. Editorial SI-MAR, 214.</ref> اعزام نیروهای کوبایی، برای نگران کردن دولت‌های ریچارد نیکسون و جرالد فورد و بعد برای دولت جیمی کارتر به‌طور فوق‌العاده‌ای موثر واقع شد، به‌طوری که [[فیدل کاسترو|کاسترو]] خود را به‌عنوان یک سیاستمدار با تاثیر جهانی و رهبرکشورهای غیرمتحد می‌دانست و نقطه اوج این احساس، زمانی بود که [[فیدل کاسترو]] در سال ۱۹۷۹ میزبان و رئیس ششمین اجلاس سران کشورهای غیرمتحد در هاوانا بود.<ref>حق‌روستا، مریم (1397). جامعه و فرهنگ [[کوبا]]. تهران:[https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص65-66.</ref> | |||
== نیزنگاه کنید == | == نیزنگاه کنید == | ||
[[جغرافیای سیاسی آرژانتین]]؛ [[اهمیت ژئوپولوتیک سودان]]؛ [[جغرافیای سیاسی ژاپن]]؛ [[جغرافیای سیاسی روسیه]]؛ [[جغرافیای سیاسی افغانستان]] | |||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
<references /> | |||
[[رده:اهمیت جغرافیایی در حوزه های ژئو پلتیک]] | |||
نسخهٔ ۱۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۲:۰۲
یکی از رویاهای فیدل کاسترو در دهه ۱۹۶۰، ترویج و اشاعه انقلاب کوبا به دیگر کشورهای آمریکای لاتین بود، به همین دلیل به حمایت گروه‌های چریکی و حملات مسلحانه در بعضی از کشورهای منطقه اقدام نمود، اما مرگ غم انگیز ارنستو چه‌گوارا در بولیوی در سال۱۹۶۷ نشان داد که تکرار موفقیت سی‌یرا مائسترا در سلسله جبال لس‌آندس کار آسانی نیست، در دهه ۱۹۷۰، کاسترو یک سیستم نظامی در اختیار داشت که توسط شوروی سابق حمایت می‌شد که توانسته بود نقش مهمی را در فعالیت‌های انقلابی و چریکی که در آن سال‌ها در آمریکای مرکزی اتفاق می‌افتادند ایفا نماید.
در همان زمان، کوبا اقدام به حمایت نظامی قابل توجهی در آفریقا نیز نمود. این کشور ماموریتی نظامی را در سال ۱۹۷۵ در آنگولا آغاز کرد که تا سال ۱۹۹۱ ادامه داشت: در این عملیات که "عملیات کارلوتا"' (Operacion Carlota) نام داشت کاسترو ارتشی متشکل از حدود ۳۶۰۰۰ کوبایی را برای حمایت از "جنبش مردمی مارکسیستی برای آزادی آنگولا" (Movimiento Popular de Liberacion de Angola) اعزام کرد، طی حضور ۱۶ ساله کوبا در آنگولا، حود 450/000 پزشک، معلم، مهندس و سرباز به آنگولا اعزام‌شدند. حضور کوبا در آنگولا باعث شکست ارتش زایره، شکست ارتش آفریقای جنوبی، شکست ارتش‌های دیگری که مورد حمایت ایالات‌متحده آمریکا بودند شد و از نظر سیاسی نیز استقلال آنگولا حفظ شد و همین‌طور پایه‌های استقلال نامیبیا را بنا نهاد و فروپاشی تبعیض نژادی در آفریقای جنوبی را نیز پایه‌ریزی کرد.
دو سال بعد، ۱۵۰۰۰ سرباز کوبایی برای حمایت دولت اتیوپی در برابر حمله سومالی اعزام شدند.[۱] اعزام نیروهای کوبایی، برای نگران کردن دولت‌های ریچارد نیکسون و جرالد فورد و بعد برای دولت جیمی کارتر به‌طور فوق‌العاده‌ای موثر واقع شد، به‌طوری که کاسترو خود را به‌عنوان یک سیاستمدار با تاثیر جهانی و رهبرکشورهای غیرمتحد می‌دانست و نقطه اوج این احساس، زمانی بود که فیدل کاسترو در سال ۱۹۷۹ میزبان و رئیس ششمین اجلاس سران کشورهای غیرمتحد در هاوانا بود.[۲]
نیزنگاه کنید
جغرافیای سیاسی آرژانتین؛ اهمیت ژئوپولوتیک سودان؛ جغرافیای سیاسی ژاپن؛ جغرافیای سیاسی روسیه؛ جغرافیای سیاسی افغانستان
کتابشناسی
- ↑ Cantón Navarro, J. (1996). Historia de Cuba: El desafío del yugo y la estrella: biografía de un pueblo. Editorial SI-MAR, 214.
- ↑ حق‌روستا، مریم (1397). جامعه و فرهنگ کوبا. تهران:موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص65-66.