بهداشت و سلامت زیمبابوه: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۱ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۲:۰۸

بیمارستان کودکان در زیمبابوه (1403). برگرفته از سایت News Day، قابل بازیابی از https://www.newsday.co.zw/theindependent/local/article/200014241/cure-childrens-hospital-receives-major-facelift

در دوان حاکمیت سفیدپوستان، مراکز درمانی خدمات پزشکی را به سفیدپوستان ارائه می‌داد و جامعه سیاهان از این خدمات بی‌بهره بودند. به دلیل تبعیض نژادی، بومیان از مشکلات بهداشتی و بیماری‌های زیادی رنج می‌بردند.

تا قبل از استقلال، زیمبابوه دارای دو نوع روش خدمات بهداشتی و پزشکی بود. تمرکز روی مراکز شهری در کل و ارائه خدمات پزشکی به سفیدپوستان به طور خاص مورد نظر دستگاه حاکمه استعماری بود. در مناطق روستایی، سفید پوستان زمین‌دار کارگران و خدمه سیاه‌پوست خود را به هنگام نیاز به مراکز بهداشتی کلیساها و یا کلینیک‌های خاص سیاهان می‌فرستادند. در آن دوران 280 پزشک کشور مسئولیت رسیدگی به امور بهداشتی و درمانی 232422 نفر سفیدپوست را بر عهده داشتند در حالی که در سال 1978 برای هفت میلیون آفریقایی فقط 850 پزشک خدمات بهداشتی و پزشکی ارائه می‌دادند^[۱].

در زمان استقلال، دو بیمارستان دولتی در حراره و دو بیمارستان دولتی در شهر بولاوایو فعالیت داشته دو واحد بیمارستان برای سفیدپوستان و دو بیمارستان دیگر برای سیاهان خدمات بهداشتی ارایه می‌کردند. پس از استقلال دولت ضمن ترمیم 161 مرکز درمانی که در زمان جنگ داخلی آسیب دیده بودند، طی چهار سال اقدام به تأسیس 163 مرکز درمانی و 450 مرکز بهداشتی جدید برای ارایه مراقبت‌های اولیه پزشکی نمود. برگزاری دوره‌های آموزش پرستاری از جمله کارهایی بود که مورد توجه دولت قرار گرفت. سال‌های 2005 تا 2006، افراد بیشتری به ویژه زنان زیمبابوه توانستند از خدمات درمانی دولتی بهره مند شوند.

بعد از استقلال پیشرفت قابل ملاحظه‌ای در شاخص‌های اجتماعی نظیر کاهش نرخ مرگ و میر کودکان و بزرگسالان، امید به زندگی و... اتفاق افتاد و امکان دسترسی نسبی به حداقل خدمات بهداشتی برای همه فراهم شد. بهداشت، بخش مهمی از توسعه جامعه زیمبابوه است که مدیریت اجرایی آن را وزارت بهداشت و رفاه کودک بر عهده دارد. براساس چشم‌انداز دولت زیمبابوه، ارائه هر گونه خدمات بهداشتی برای سلامت طبقات مختلف مردم از اهداف مهم وزارت بهداشت و رفاه کودک است^[۲]^[۳].

در حال به روز رسانی و ویرایش

نیز نگاه کنید به

کتابشناسی

↑ برگرفته از https://www.zimfa.gov.zw/joomlaorg/health
↑ سیف، احمد (1380). جهانی کردن فقروفلاکت (استراتژی تعدیل ساختاری در عمل). تهران: آگاه. ص. 247.
↑ ایپکچی، محمدحسن (1339). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی. ص. 70-71.

[1] برگرفته از https://www.zimfa.gov.zw/joomlaorg/health

[2] سیف، احمد (1380). جهانی کردن فقروفلاکت (استراتژی تعدیل ساختاری در عمل). تهران: آگاه. ص. 247.

[3] ایپکچی، محمدحسن (1339). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی. ص. 70-71.

[۱]

[۲]

[۳]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
+[[پرونده:بهداشت و سلامت در زیمبابوه.jpg|بندانگشتی|بیمارستان کودکان در [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]] (1403). برگرفته از سایت News Day، قابل بازیابی از https://www.newsday.co.zw/theindependent/local/article/200014241/cure-childrens-hospital-receives-major-facelift]]
 در دوان حاکمیت سفیدپوستان، مراکز درمانی خدمات پزشکی را به سفیدپوستان ارائه می‌داد و جامعه سیاهان از این خدمات بی‌بهره بودند. به دلیل تبعیض نژادی، بومیان از مشکلات بهداشتی و بیماری‌های زیادی رنج می‌بردند.
 تا قبل از استقلال، [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]] دارای دو نوع روش خدمات بهداشتی و پزشکی بود. تمرکز روی مراکز شهری در کل و ارائه خدمات پزشکی به سفیدپوستان به طور خاص مورد نظر دستگاه حاکمه استعماری بود. در مناطق روستایی، سفید پوستان زمین‌دار کارگران و خدمه سیاه‌پوست خود را به هنگام نیاز به مراکز بهداشتی کلیساها و یا کلینیک‌های خاص سیاهان می‌فرستادند. در آن دوران 280 پزشک کشور مسئولیت رسیدگی به امور بهداشتی و درمانی 232422 نفر سفیدپوست را بر عهده داشتند در حالی که در سال 1978 برای هفت میلیون آفریقایی فقط 850 پزشک خدمات بهداشتی و پزشکی ارائه می‌دادند<ref>برگرفته از https://www.zimfa.gov.zw/joomlaorg/health</ref>.
-در زمان استقلال، دو بیمارستان دولتی در [[حراره]] و دو بیمارستان دولتی در شهر [[بولاوایو]] فعالیت داشته دو واحد بیمارستان برای سفیدپوستان و دو بیمارستان دیگر برای سیاهان خدمات بهداشتی ارایه می‌کردند
+در زمان استقلال، دو بیمارستان دولتی در [[حراره]] و دو بیمارستان دولتی در شهر [[بولاوایو]] فعالیت داشته دو واحد بیمارستان برای سفیدپوستان و دو بیمارستان دیگر برای سیاهان خدمات بهداشتی ارایه می‌کردند. پس از استقلال دولت ضمن ترمیم 161 مرکز درمانی که در زمان جنگ داخلی آسیب دیده بودند، طی چهار سال اقدام به تأسیس 163 مرکز درمانی و 450 مرکز بهداشتی جدید برای ارایه مراقبت‌های اولیه پزشکی نمود. برگزاری دوره‌های آموزش پرستاری از جمله کارهایی بود که مورد توجه دولت قرار گرفت. سال‌های 2005 تا 2006، افراد بیشتری به ویژه [[زنان در زیمبابوه|زنان زیمبابوه]] توانستند از خدمات درمانی دولتی بهره مند شوند.
-پس از استقلال دولت ضمن ترمیم 161 مرکز درمانی که در زمان جنگ داخلی آسیب دیده بودند، طی چهار سال اقدام به تأسیس 163 مرکز درمانی و 450 مرکز بهداشتی جدید برای ارایه مراقبت‌های اولیه پزشکی نمود. برگزاری دوره‌های آموزش پرستاری از جمله کارهایی بود که مورد توجه دولت قرار گرفت. سال‌های 2005 تا 2006، افراد بیشتری به ویژه [[زنان در زیمبابوه|زنان زیمبابوه]] توانستند از خدمات درمانی دولتی بهره مند شوند.
+بعد از استقلال پیشرفت قابل ملاحظه‌ای در شاخص‌های اجتماعی نظیر کاهش نرخ مرگ و میر کودکان و بزرگسالان، امید به زندگی و... اتفاق افتاد و امکان دسترسی نسبی به حداقل خدمات بهداشتی برای همه فراهم شد. بهداشت، بخش مهمی از توسعه [[جامعه زیمبابوه]] است که مدیریت اجرایی آن را [https://www.zim.gov.zw/index.php/en/my-government/government-ministries/health-and-child-care/228-sectors/373-health-child-care وزارت بهداشت و رفاه کودک] بر عهده دارد. براساس چشم‌انداز دولت [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]، ارائه هر گونه خدمات بهداشتی برای سلامت طبقات مختلف مردم از اهداف مهم وزارت بهداشت و رفاه کودک است<ref>سیف، احمد (1380). جهانی کردن فقروفلاکت (استراتژی تعدیل ساختاری در عمل). تهران: آگاه. ص. 247.</ref><ref>ایپکچی، محمدحسن (1339). جامعه و فرهنگ [[زيمبابوه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]. ص. 70-71.</ref>.
-بعد از استقلال پیشرفت قابل ملاحظه‌ای در شاخص‌های اجتماعی نظیر کاهش نرخ مرگ و میر کودکان و بزرگسالان، امید به زندگی و... اتفاق افتاد و امکان دسترسی نسبی به حداقل خدمات بهداشتی برای همه فراهم شد.
+{{به روز رسانی}}
-بهداشت، بخش مهمی از توسعه [[جامعه زیمبابوه]] است که مدیریت اجرایی آن را [https://www.zim.gov.zw/index.php/en/my-government/government-ministries/health-and-child-care/228-sectors/373-health-child-care وزارت بهداشت و رفاه کودک] بر عهده دارد. براساس چشم‌انداز دولت [[زیمبابوه در یک نگاه|زیمبابوه]]، ارائه هر گونه خدمات بهداشتی برای سلامت طبقات مختلف مردم از اهداف مهم وزارت بهداشت و رفاه کودک است<ref>سیف، احمد (1380). جهانی کردن فقروفلاکت (استراتژی تعدیل ساختاری در عمل). تهران: آگاه. ص. 247.</ref>.
+== نیز نگاه کنید به ==
+[[بهداشت و سلامت آرژانتین]]؛ [[بهداشت و سلامت ژاپن]]؛ [[بهداشت و سلامت روسیه]]؛ [[بهداشت و سلامت کانادا]]؛ [[بهداشت و سلامت کوبا]]؛ [[بهداشت و سلامت لبنان]]؛ [[بهداشت و سلامت در مصر]]؛ [[بهداشت و سلامت تونس]]؛ [[بهداشت و سلامت افغانستان]]؛ [[بهداشت و سلامت سنگال]]؛ [[بهداشت و سلامت فرانسه]]؛ [[بهداشت و سلامت در مالی]]؛ [[بهداشت و سلامت سوریه]]؛ [[بهداشت و سلامت ساحل عاج]]؛ [[بهداشت و سلامت اوکراین]]؛ [[بهداشت و سلامت اسپانیا]]؛ [[وضعیت بهداشت و سلامتی در اردن]]؛ [[بهداشت و سلامت اتیوپی]]؛ [[بهداشت و سلامت سیرالئون]]؛ [[بهداشت و سلامت قطر]]؛ [[بهداشت و سلامت گرجستان]]؛ [[بهداشت و سلامت بنگلادش]]؛ [[بهداشت و سلامت قزاقستان]]؛ [[بهداشت و سلامت سریلانکا]]؛ [[وضعیت بهداشت و سلامت سودان]]؛ [[بهداشت و سلامت تایلند]]؛ [[وضعیت بهداشت و سلامت جامعه در چین]]
+== کتابشناسی ==
+<references />
+[[رده:بهداشت و سلامت]]