مزارات شیعه در سوریه

حرم حضرت زینب(س) در جنوب دمشق و در منطقه‌‎ای به نام السیده زینب واقع شده ‌‌‌‌است. این منطقه جزء ‌‌‌‌استان ریف دمشق محسوب می‌شود.

در مورد محل دفن حضرت زینب سه دیدگاه وجود دارد. بر اساس نظریه مشهور مدفن ایشان در شام و در جنوب شهر دمشق ‌‌‌‌است.  برخی از مورخین مقبره وی را در مصر دانسته‌‌‌‌‌‌اند که اکنون این محل در منطقه سیدة الزینب قاهره با عنوان مقام السیدة زینب مشهور ‌‌‌‌است. دیدگاه سومی نیز وجود دارد که قبرستان بقیع در مدینه را محل دفن حضرت زینب(س) می‌د‌‌‌‌‌اند. سید محسن امین این دیدگاه را پذیرفته و دلائلی را در رد دو قول نخست ارائه کرده ‌‌‌‌است.

ابن جبیر، سیاح عرب، در گزارش خود به وجود بارگاه حضرت زینب(س) در روستای راویه در یک فرسخی شهر دمشق اشاره کرده ‌‌‌‌است و گفته: مسجد بزرگی بر آن بنا شده و خانه‌‌‌هایی بیرون آن ‌‌‌‌است و دارای موقوفاتی ‌‌‌‌است.

بنای حرم شامل صحن وسیعی با پلان مربع ‌‌‌‌است که حرم در میان آن قرار گرفته ‌‌‌‌است و دارای گنبد و دو گلدسته ‌‌‌‌است. گلدسته‌‌‌ها و دیوار‌‌های صحن و رواق‌‌‌های آن را هنرمندان ایرانی کاشی‌کاری کرده­‌‌‌‌‌اند؛ همچنین سقف و دیوار‌‌های حرم نیز از داخل آینه‌کاری و گنبد نیز از بیرون طلاکاری شده ‌‌‌‌است.

در ضلع شرقی صحن، ساختمان مصلای زینبیه با صحن کوچکی، ساخته شده ‌‌‌‌است و در آن نماز‌‌های جماعت یومیه و نماز جمعه و مراسم ویژه مناسبت‌‌‌های مذهبی برگزار می‌شود. صحن جدیدی نیز اخیراً در ضلع شمالی آستانه مقدسه ساخته شده ‌‌‌‌است.

در محدوده حرم حضرت زینب(س) و قبرستان‌‌‌های اطراف آن، چند تن از علما و مشاهیر شیعه مدفونند. از جمله در راهروی ورودی غربی صحن آستانه، قبر سید محسن امین عاملی و نیز قبر سید حسین یوسف مکی عاملی، از علمای شیعه در شام قرار دارد. در قبرستان واقع در شمال حرم نیز قبر علی شریعتی قرار دارد.

حرم نخستین بار در سال ۷۶۸ قمری توسعه و بازسازی شده ‌‌‌‌است. این اقدام توسط «سید حسین بن موسی موسوی حسینی»، از سادات و اشراف دمشق و جدّ سادات آل مرتضی در شام، انجام گرفته ‌‌‌‌است.

در سده ۱۴قمری، حرم سه بار بازسازی و توسعه یافت. ابتدا در سال ۱۳۰۲ق توسط سلطان عبدالعزیزخان عثمانی با کمک تجار، سپس در سال ۱۳۵۴ق هجری توسط سادات آل نظام و در سال ۱۳۷۰ق توسط سیدمحسن امین و با کمک تجار. (همان) بعد از انقلاب اسلامی نیز سید احمد فهری زنجانی، نماینده ولی فقیه در سوریه، مصلی را احداث نمود.

به دنبال افزایش حملات انتحاری و خمپاره‌ای گروه‌‌‌های تکفیری به حرم حضرت زینب(س) بخش‌‌‌هایی از گنبد، صحن‌‌‌ها و در‌‌های حرم آسیب دید. این مسأله موجب شد تا ستاد بازسازی عتبات عالیات طرح ترمیم و بازسازی گنبد و در‌‌های حرم که آسیب بیشتری دیده بود را در دستور کار خود قرار داده و به اجرا گذارد.بر این اساس نقاط آسیب داده با طلا‌‌هایی که مردم خوزستان اهدا کرده بودند طلاکاری شده و ترمیم شد.[

با شروع بحران در سوریه و افزایش اقدامات گروه‌‌‌های تروریستی تکفیری در این کشور پس از سال ۲۰۱۲م، حرم حضرت زینب(س) بار‌‌ها توسط این گروه‌‌‌ها مورد حمله انتحاری و خمپاره‌ای قرار گرفته ‌‌‌‌است. حملات تروریستی از سال ۱۳۹۱ تا ۱۳۹۴ منجر به آسیب دیدگی بخش‎‌‌‌هایی از حرم از جمله گنبد، صحن و در‌‌های اصلی حرم شده ‌‌‌‌است. بخشی از این حملات نیز در مناطق اطراف حرم اتفاق افتاده ‌‌‌‌است که منجر به ش‌‌هادت برخی از زائران و ساکنان اطراف حرم شده ‌‌‌‌است.

به دنبال تهدید تروریست‌‌‌های تکفیری به تخریب حرم‌‎‌‌های اهل‌بیت(ع) به ویژه حرم حضرت زینب، گروه‎‌‌‌های زیادی از شیعیان سوریه و کشور‌‌های دیگر به ویژه ایران، عراق، لبنان و افغانستان برای دفاع از حرم‎‌‌‌های اهل بیت(ع) و اماکن زیارتی در برابر گروه‎‌‌‌های تکفیری عازم سوریه شدند. گردان «ابوالفضل العباس» که بعد‌‌ها به تیپ ارتقا یافت، شامل رزمندگان عراقی و لبنانی بود. تیپ فاطمیون که بعد‌‌ها به لشکر ارتقا یافت، متشکل از شیعیان افغانستان ‌‌‌‌است که با هدف دفاع از اماکن مقدس به سوریه اعزام شدند.گروه‌‎‌‌های مختلفی نیز از ایران برای دفاع از حرم به سوریه اعزام شدند که در میان آنان فرم‌‌‌‌‌اند‌‌هان نظامی نیز حضور داشتند.

آستانه حضرت رقيه دختر امام حسين (ع)

این مزار در مقبره عمومی باب الفرادیس و در شمال غربی محلۀ قدیمی دمشق (انت‌‌های بازار حمیدیه) و کنار باب الفرادیس قرار داشت که امروزه به «سوق العماره» معروف ‌‌‌‌است. از سمت شمال حرم به جامع اموی نیز راه ‌‌‌‌است.

در انتساب حرم حضرت رقیه به رقیه دختر امام حسین یا رقیه دختر امام علی(ع) اختلاف نظر وجود دارد. در منابع مربوط به دوره عثمانی، این زیارتگاه، به عنوان مزار حضرت رقیه معرفی شده ‌‌‌‌است؛ البته در شماری از همین منابع، افزون‌ بر قبر حضرت رقیه، به وجود جایگاه سر امام حسین(ع) در آن نیز اشاره شده ‌‌‌‌است؛ با این تفاوت که رقیه در منابع قدیمی‌تر، دختر امام علی(ع)، و در منابع جدیدتر، دختر امام حسین(ع) معرفی شده ‌‌‌‌است. در برخی منابع دو قرن اخیر، به حادثه آشکار شدن بدن حضرت رقیه اشاره شده ‌‌‌‌است که نشان می‌دهد صاحب مزار، دختری خردسال بوده ‌‌‌‌است. این حادثه را با اختلافاتی در برخی جزئیات، سه نفر نقل کرده‌‌‌‌‌‌اند.[34]

اطلاعاتی درباره بنای نخستین زیارتگاه و روند بازسازی آن تا پیش از قرن نهم قمری در دست نیست. به نوشته ابن طولون دمشقی، نویسنده کتاب الشذرات الذهبیة، در نیمه دوم این قرن، «امیر بردبک ظاهری» که در سال ۸۷۱ قمری، منصب نیابت دمشق را از سوی پادشاه مملوکی بر عهده گرفت، ساختمان مزار را بازسازی کرد. یکی از کتیبه‌‌‌های سنگی که در مزار وجود داشته نشان می‌دهد که «میرزا بابا مستوفی گیلانی»، در سال ۱۱۲۵قمری، بنای حرم را بازسازی کرد. سپس در اواخر دوره عثمانی، «علی‌اصغرخان اتابک»، صدر اعظم دربار قاجار، مزار را در سال ۱۳۲۳ق بازسازی کرد. (همان، 246)

در سال ۱۳۴۳ق، «کامل و محمدعلی آل نظام»، از شیعیان دمشق، بنای زیارتگاه را با هزینه خود بازسازی کردند. بنای زیارتگاه پیش از آن، شامل اتاقی بوده که قبر میان آن قرار داشت. مسجد کوچکی نیز در مجاورت آن وجود داشته و مساحت بنا در مجموع از ۶۰ مترمربع فراتر نمی‌رفته ‌‌‌‌است. (همان)

در اوایل دهه ۷۰ قرن بیستم میلادی، تعدادی از شیعیان از جمله «نصرالله خلخالی» و «امام موسی صدر»، کمیته‌ای را با هدف توسعه زیارتگاه حضرت رقیه تشکیل دادند. آن‌‌ها تعدادی از خانه‌‌‌ها و مغازه‌‌‌های مجاور را خریداری کردند. کار توسعه بنا در سال ۱۴۰۴ق برابر با ۱۹۸۴م. آغاز شد و بخش عمده آن در سال ۱۴۱۰ق. به پایان رسید.

مجموع مساحت حرم تقریباً ۴۵۰۰ متر مربع ‌‌‌‌است که ۶۰۰ متر مربع آن مساحت فضای باز و باقی زیربنا ‌‌‌‌است و در قسمت جنوبی ساختمان مسجدی به وسعت ۸۰۰ متر مربع ساخته شده ‌‌‌‌است. وسعت حرم و رواق‌‌‌هایش در بنای جدید تقریباً ۲۶۰۰ متر مربع ‌‌‌‌است.

آستانه حضرت رقیه از ساختمانی تشکیل شده ‌‌‌‌است که آمیخته‌ای از هنر و معماری اسلامی محلی و ایرانی ‌‌‌‌است؛ نما‌‌های خارجی آستانه با قالب‌‌‌های سنگی بزرگ سفیدرنگ پوشیده شده ‌‌‌‌است. در بالا‌‌‌ترین قسمت نما، یک کتیبه نواری از آیات قرآن با رنگ طلایی بر زمینه سبزرنگ به چشم می‌خورد. بنا دارای چند ورودی ‌‌‌‌است که مهم‌‌‌‌ترین آن، ورودی جنوب غربی ‌‌‌‌است. سردر این ورودی دارای طاقی ‌‌‌‌است که در آن مقرنس‌‌‌هایی پوشیده شده با کاشی ‌‌‌‌است و بالای این سردر، مناره‌ای به ارتفاع ۳۴ متر از کف زمین قرار دارد.

ورودی متصل به صحن اصلی بنا به شکل مستطیل ‌‌‌‌است و گرداگرد آن رواق‌‌‌هایی وجود دارد. این رواق‌‌‌ها با سنگ‌‌‌های سفیدرنگ پوشیده شده ‌‌‌‌است و نمای آن‌‌ها شامل طاق‌‌‌های بزرگ و کوچک متوالی ‌‌‌‌است؛ به‌گونه‌ای‌ که هر طاق بزرگ، میان دو طاق کوچک قرار دارد. بالای طاق‌‌‌های کوچک، اسامی ائمه معصوم(ع) درون قاب‌‌‌های مدوّری نقش بسته ‌‌‌‌است. سقف رواق‌‌‌ها از داخل، با نقوش گیاهی تزیین یافته ‌‌‌‌است.

متصل به این صحن از ضلع شرقی آن، صحن کوچک‌تری به شکل مربع وجود دارد که از نظر معماری، شبیه صحن غربی ‌‌‌‌است و گرداگرد آن را رواق‌‌‌هایی فرا گرفته ‌‌‌‌است. این صحن در سال ۱۴۲۷ق. ـ ۲۰۰۶م. احداث شده ‌‌‌‌است. در ضلع جنوبی صحن و در شرق ورودی اصلی بنا، شبستانی وجود دارد که سقف آن بر ستون‌‌‌هایی ‌‌‌‌استوار گشته، و دارای چندین گنبد نیم‌کره‌ای کوچک ‌‌‌‌است.

در ضلع شمالی دو صحن، بخش اصلی بنا قرار دارد که شامل حرم اصلی در غرب، و دو شبستان وسیع در مرکز و شرق ‌‌‌‌است که هر بخش نیز دارای یک ورودی در رواق‌‌‌های شمالی صحن می‌باشد. ورودی حرم، مقابل رواق غربی صحن قرار دارد. گرداگرد حرم رواق‌‌‌هایی با سقف آینه‌کاری شده وجود دارد که رواق واقع در شرق حرم، آن را از شبستان میانی جدا می‌کند. سقف حرم با کاشی‌کاری‌‌‌هایی پوشیده، و بخش‌‌‌هایی از آن مقرنس‌کاری شده ‌‌‌‌است. میان کاشی‌کاری‌‌‌ها، نوشته‌‌‌هایی از آیات قرآن و احادیثی در فضایل اهل‌بیت(ع) به چشم می‌خورد.

قبر حضرت رقیه میان حرم قرار گرفته ‌‌‌‌است و روی آن نیز یک صندوقچه چوبی پوشیده از پارچه‌‌‌های سبزرنگ و حاوی آیات قرآن وجود دارد. روی قبر یک ضریح نقره‌ای وجود دارد که در سال ۱۳۷۶ق. ـ ۱۹۵۶م. از سوی مجمع بنی‌زهرای تهران، به حرم حضرت رقیه اهدا شده ‌‌‌‌است. این ضریح، میان ضریح نقره و طلاکوب جدید و بزرگ‌تری قرار گرفته که در اصف‌‌هان ساخته و در سال ۱۴۱۴ق - ۱۹۹۴م نصب شده ‌‌‌‌است.

بالای ضریح، گنبد اصلی حرم به ارتفاع ۱۴ متر از کف زمین قرار دارد که سطح خارجی آن با تزیینات هندسی پوشیده شده ‌‌‌‌است. سطح داخلی آن نیز مقرنس‌کاری و آینه‌کاری شده ‌‌‌‌است. گنبد دارای گردن مدوّری حاوی شانزده پنجره کوچک ‌‌‌‌است و گرداگرد آن، بالای پنجره‌‌‌ها، کتیبه‌ای از آیات قرآنی وجود دارد.

دو شبستان میانی و شرقی نیز مربع شکل می‌باشد و رواق‌‌‌هایی نیز اطراف آن ‌‌‌‌است. سقف هریک از گنبد‌‌ها، از داخل به صورت گنبد کم‌خیز، و از بیرون به‌صورت پشت‌بام صاف ‌‌‌‌است؛ به‌طوری که حالت گنبدی آن مشخص نیست. شکل‌‌‌های گیاهی ظریف و نیز اسامی ائمه معصوم(ع)، آذین‌بخش دیوار‌‌ها و سقف این دو شبستان از داخل ‌‌‌‌است. ساختمان شبستان شرقی، هم‌زمان با صحن شرقی آستانه تکمیل و افتتاح شده ‌‌‌‌است. بخش جنوب شرقی آستانه به‌صورت دو طبقه ایجاد، و طبقه دوم برای دانشکده مطالعات اسلامی در نظر گرفته شده ‌‌‌‌است.

در سال اول وقوع تحرکات تروریستی در سوریه، شیخ عباس اللحام، امام جماعت حرم حضرت رقیه در مقابل درب ورودی حرم هدف حمله تروریست‌‌‌ها قرار گرفت و با شلیک چندین گلوله به ش‌‌هادت رسید. تروریست‌‌‌های مستقر در منطقه جوبر واقع در شرق شهر دمشق چندین بار اقدام به پرتاب خمپاره به سمت مقام حضرت رقیه کرده‌‌‌‌‌‌اند ولی خمپاره ‌‌ها به هدف اصابت نکرده ‌‌‌‌است.

در حال حاضر، با هماهنگی مسئولان نظامی و امنیتی سوریه، مسئولیت حفاظت از حرم حضرت زینب و حضرت رقیه در شهر دمشق بر عهده یگانی متشکل از رزمندگان حزب الله لبنان و حزب الله سوریه قرار دارد.

قبرستان باب الصغیر

قبرستان باب الصغیر یکی از قدیمی‌‌‌‌ترین قبرستان‌‌‌های دمشق ‌‌‌‌است که تاریخچه آن به سال‌‌‌های نخستین ورود اسلام به این سرزمین برمی‌گردد. این قبرستان در نزدیکی یکی از دروازه‌‌‌های قدیمی شهر دمشق با نام باب الصغیر واقع شده ‌‌‌‌است.

بناي كنونيِ بيشتر اين زيارتگاه‌‌‌ها از اواخر دورة عثماني ‌‌‌‌است و معماري آن تقريباً شبيه يكديگر ‌‌‌‌است. ساختمان آن‌‌ها معمولاً از سنگ‌‌‌هايي به طور متناوب در دو رنگ (سياه و سفيد) ساخته شده و داراي گنبد‌‌هاي سبز رنگ ‌‌‌‌است. بيشتر مزارات در وسط قبرستان قرار دارند، اما برخي نيز در حاشية قبرستان واقع‌‌‌‌‌‌اند و صحني مستقل از فضاي قبرستان دارند. برخي از زيارتگاه‌‌‌هاي باب‌الصغير داراي زيرزمين ‌‌‌‌است كه با پله‌‌‌هايي به همكف متصل مي‌گردد و قبور اصلي در آنجا قرار دارد، اما در عين حال نيز در طبقة همكف، قبوري نمادين ايجاد شده ‌‌‌‌است.

قبر منسوب به بلال حبشی؛ البته اقوال ديگري در محل مدفن بلال ذكر شده ‌‌‌‌است؛ از جمله در شهر دارَيّا، كه هنوز هم قبر منسوب به وي در قبرستان «ابومسلم خولاني» اين شهر باقي م‌‌‌‌‌انده ‌‌‌‌است. اما قول مشهور آن ‌‌‌‌است كه بلال در باب‌الصغير دفن شده ‌‌‌‌است.

زیارتگاه سر‌‌های شهدای کربلا

روبروی باب الصغیر؛ مدفن سر‌‌های ۱۶ تن از شهدای کربلا قرار دارد که اسامی آن‌‌ها بدین شرح ‌‌‌‌است: عباس، عبدالله، محمد، جعفر، عثمان و عمر فرزندان امام علی(ع)، علی‌اکبر و عبدالله فرزندان امام حسین(ع)، قاسم بن حسن(ع)، جعفر بن عقیل، محمد بن مسلم بن عقیل، عون بن عبدالله بن جعفر، حبیب بن مظاهر، عبدالله بن عقیل، عبدالله بن عوف و حر بن یزید. اما سید محسن امین، با ‌‌‌‌استناد به کتیبه‌ای که پس از سال ۱۳۲۱ق در این زیارتگاه دیده که در آن تن‌‌ها نام سه تن از شهدای کربلا برده شده بود، اینجا را مدفن سر‌‌های سه تن از شهدای کربلا؛ یعنی حضرت عباس، علی‌اکبر و حبیب بن مظاهر دانسته ‌‌‌‌است.

زیارتگاه سر‌‌های شهدا دارای صحن مستقل و از محوطه قبرستان کاملاً جد‌‌‌‌است. بنا در میان صحن قرار دارد و برروی قبر، ضریحی نقره‌ای نصب شده ‌‌‌‌است. در داخل ضریح، شانزده کلاه خود رزم به نشانه شانزده سر شهدای کربلا وجود دارد. ضلع شرقی صحن، متصل به صحن مسجدِ نسبتاً جدیدی ‌‌‌‌است که در شبستان آن، محرابی منتسب به امام زین‌العابدین (ع) وجود دارد. در داخل صحن نیز چاه آبی وجود دارد که به باور زائران، با آب آن سر‌‌های شهدای کربلا شستشو داده شده ‌‌‌‌است؛ همچنین در نزدیکی محل دفن سر‌‌های شهدا، مسجد امام زین‌العابدین، قرار دارد که اسیران کربلا در آن اقامت داشتند.

قبر مقداد بن اسود[38]

در مسیر دمشق به زینبیه، در شهرکی به نام «بَب­بیلا» (Bab Bila) که به احتمال اشتباه ‌‌‌‌است و ممکن ‌‌‌‌است متعلق به کس دیگری باشد. کما این که شیخ عباس قمی در منتهی الاآمال محل دفن او را بقیع ذکر کرده ‌‌‌‌است.

مزار حجر بن عدي

این مزاردر ریف دمشق در منطقه «عدرا» در شرق دمشق واقع ‌‌‌‌است. «حجر بن عدی» از صحابه بزرگ رسول خدا صلی الله علیه وآله و از شیعیان وفادار امام علی علیه‌السلام بود و در جنگ جمل، صفین و نهروان از فرم‌‌‌‌‌اند‌‌هان سپاه آن حضرت به شمار می‌رفت. «حجر» به دفاع از امیرالمومنین علیه‌السلام و انتقاد از معاویه می‌پرداخت، که سرانجام به دستور او در منطقه مرج عذراء به همراه تعدادی از یارانش به ش‌‌هادت رسید.

در سال ۵۰ قمری که زیاد بن ابیه حکومت کوفه را، علاوه بر بصره، از طرف معاویه به دست گرفت، با وجود دوستی‌اش با حجر بن عدی، به او درباره دفاع از علی بن ابی طالب علیه‌السلام و انتقاد از معاویه هشدار داد؛ اما حجر همچنان بی‌پروا مردم را برضد معاویه تحریک می‌کرد.

هنگامی که زیاد در بصره به سر می‌برد، حجر و یارانش به عَمْرو بن حُرَیث، جانشین زیاد در کوفه، هنگام ایراد خطبه که با بدگویی و ناسزا به امیرمؤمنان علیه‌السلام همراه بود، سنگ ریزه پرتاب کردند. عمرو به زیاد گزارش داد و زیاد به سرعت به کوفه بازگشت و مأموران خود را فرستاد تا حجر و یارانش را دستگیر کنند.

حجربن عدی و سیزده تن دیگر دستگیر شدند. زیاد، دستگیر شدگان را همراه صد تن از لشکریانش نزد معاویه فرستاد . چون حجر و یارانش به قریه مرج عذراء در دوازده میلی دمشق رسیدند، معاویه فرمان قتل آنان را صادر کرد، اما به شفاعت کسانی، به حجر و شش نفر دیگر فرصت داده شد تا جان خود را با سَبّ علی علیه‌السلام نجات دهند؛ اما آنان نپذیرفتند و تن به کشته شدن دادند. حجر و یارانش شب قبل از ش‌‌هادت را به نماز خو‌‌‌‌‌اندن گذر‌‌‌‌‌اندند و حجر قبل از ش‌‌هادت نیز دو رکعت نماز گزارد.

چون خبر ش‌‌هادت حجر بن عدی به امام حسین (ع) رسید، ‌‌‌‌‌اندوهگین شد. نامه ای به معاویه نوشت و او را سرزنش کرد و ش‌‌هادت حجر را سند سیه روزی و جنایت پیشگی معاویه برشمرد.

مقام رأس الحسين (ع) در مسجد امـوي

كاروان اسراي كربلا وقتي به شام وارد مي شوند به اين مسجد آورده مي شوند. هنگامي كه كاروان اسرا و سر‌‌هاي بريده شهدا به سمت دمشق در حركت بود، سر امام حسين(ع) در پايان همه سر‌‌ها و مقابل زنان و اهل بيت حركت داده مي شد. آنگاه به فرمان يزيد، سر را از مجلس بيرون برده و به همراه ساير سر‌‌هاي شهدا، سه روز بر باب القصر آويزان كردند. پس از آن مدت، سر امام حسين(ع) را پايين آورده و در گوشه شمال شرقي مسجد در اطاقكي قرار دادند. سر مبارك امام چند روز در اين مكان قرار داشت.

بعد‌‌ها در آنجا بقعه اي به يادبود اين حادثه غم انگيز ساختند كه به رأس الحسين مشهور شد. اين مكان پس از محراب و مسجد امام زين العابدين(ع) در داخل اطاقي به ابعاد 3×4 متر قرار دارد و در جدار داخلي گنبد آن، اسامي ائمه نقش بسته ‌‌‌‌است.

در داخل شبستان، مقام امام سجاد، محفظه كوچكي از نقره به ‌‌‌‌‌اندازه سر يك انسان، در داخل ديوار، به ياد محل قرار دادن سر مبارك آن حضرت جا سازي شده ‌‌‌‌است. در سمت چپ اين محفظه نقره اي، شبستان و يا اطاقي كه از آن ياد كرديم، به وسيله دري آهنين جدا مي شود. در سمت چپ آن، ضريحي كوچك از نقره و به صورت مستطيل شكل با ابعاد 1×5/1 متر قرار دارد. داخل اين مكان يا ضريح، پايه اي مستقر شده و بالاي آن چيزي به شكل سر با پوشش قرمز رنگ كه گويا از چوب و يا سنگ ساخته ‌‌‌‌‌اند قرار داده شده ‌‌‌‌است.

مقام امام زين العابدين (ع) در مسجد اموی

هنگامي كه امام سجاد در حال اسارت در مسجد اموي حضور داشت، در شمال شرقي جامع و در مكاني به تهجد و عبادت مي پرداختند. ابن عساكر گويد: آن حضرت هر شب و روز در اين مكان هزار ركعت نماز مي­گذاشته­‌‌‌‌‌اند. نمازگاه امام سجاد در سمت شمال شرقي مسجد اموي و كنار در شرقي آن ‌‌‌‌است كه پس از شبستان بزرگي قرار داشته و داراي محرابي زيبا از سنگ مي باشد.

براي رسيدن به مقام امام زين‌العابدين (ع)، ابتدا بايد از تالار بزرگ سرپوشيده‌اي در شرق صحن مسجد اموي عبور كرد. در ديوار ضلع شرقي اتاق زيارتگاه، محرابي وجود دارد كه درون ضريحي از چوب و شيشه قرار گرفته ‌‌‌‌است. اين محراب در كتيبة بالاي آن، محل نشستن امام زين‌العابدين (ع) معرفي شده ‌‌‌‌است. در كنار محراب، طاقچه يا فرورفتگي كوچكي در داخل ديوار وجود دارد كه داراي پوشش نقره‌اي ‌‌‌‌است. زائران با وارد كردن سر خود به اين طاقچه آن را مي‌بوسند. در كنار آن، ورودي مقام رأس الحسين (ع) قرار دارد.

اين زيارتگاه شامل اتاق مربع و داراي گنبد كوچكي ‌‌‌‌است. در زاوية شمال غربي آن، يعني در نقطه‌اي كه دقيقاً پشت آن طاقچة مقام امام سجاد (ع) قرار دارد، ضريحي نقره‌اي به چشم مي‌خورد كه محل قرار دادن سر امام مبارك امام (ع) دانسته شده ‌‌‌‌است. اين ضرح از سوي محمد بر‌‌هان‌الدين، داعي اسماعيليان هند، در سال 1414 ق/ 1993م نصب شده ‌‌‌‌است. بيشتر زائران حضرت رقيه (س)، در مسير خود، زيارتگاه رأس‌الحسين (ع) و امام زين‌العابدين (ع) در مسجد اموي و همچنين زيارتگاه سر حضرت يحيي (ع) در داخل شبستان اين مسجد را زيارت مي‌كنند.

محل دفن سر حضرت یحیی (ع) در مسجد اموی

در زمان حضرت یحیی (علیه السلام) حاکم جباری به نام هیرودیس در دمشق حکومت می کرد. او دلباخته­ی دختر برادرش شد و قصد ازدواج با او را داشت. حضرت یحیی (علیه السلام) در مقابل این تصمیم شرم آور، سرسختانه ایستاد و فرمود: «تو را داشتن آن زن، حلال نیست.» پس حضرت یحیی (علیه السلام) دستگیر و به زندان افتاد و هیرودیس به خواهش برادرزاده­اش دستور داد تا آن پیامبر خدا را در زندان سربریدند و سرش را در تشتی ‌‌‌‌‌‌نهاده به نزد او بردند.

از «زيد بن واقد» كه سرپرست ساختمان و بناى جامع اموى در دورۀ وليد بود، نقل شده ‌‌‌‌است كه: من به هنگام كار در جامع اموى شكافى در ديوار يافتم و به وليد بن عبدالملك گزارش دادم. وى آمد و آن را بررسى كرد. در داخل آن شكاف، صندوقى بود، وقتى آن را گشوديم، در داخل سبدى سرى بريده يافتيم. بر روى آن سبد نوشته شده بود:«هذا رَأسُ يَحْيىَ بْنِ زَكَريا». وليد فرمان داد آن را بر جاى خود گذاشته، ستون‌‌‌هايى بر آن قرار داديم.از«وليد بن مسلم» نقل شده كه آن سر را از زير گوشه‌اى از زواياى ديوار قبله به دست آورديم كه پوست و مو داشت و هنوز تغيير نيافته بود. گويند سر يحيى عليه السلام در ابتدا از دمشق به «بعلبك» منتقل شد و پس از آن به حمص و آنگاه در قلعۀ حلب قرار داده شد. هنگام تسلّط مغول بر حلب و قلعۀ آن، اين سر به مكان جامع‌ دمشق منتقل گردید.

قبر اولاد علی (ع) در مزّه دمشق

در محله قدیمی المزّه در دمشق، چندین قبر منسوب به فرزندان امیرالمومنین (ع) وجود دارد؛ از جمله، قبر محمد بن امام حسن (ع) و فرزند وی قاسم بن محمد بن امام حسن (ع) در یک مکان در کنار یکدیگر؛ همچنین مزاری منسوب به محمد حنفیه فرزند امام علی (ع)، و مزار فرزند دیگری از امیرالمؤمنین (ع) به نام محمد. بنای بیشتر این مزارات هم بسیار کوچک و محقّر ‌‌‌‌است و گاه از یک چهاردیواری بدون سقف فراتر نمی رود.

مـشهد الحـسين حلب (مسجد النقطه)

هنگامی که کاروان اسرا و سر‌‌های شهدای کربلا از سرزمین عراق به حلب رسیدند، در کنار تپه یا کوهی به نام جوشن در غرب حلب و کنار معبدی به نام «مارت مروثا» کاروان یک شب متوقف شد تا لَختی بیاساید و صبحگا‌‌هان حرکت به سوی دمشق را از سر گیرد.نگهبانان و حاملان سر‌‌های مقدس نیز به ‌‌‌‌استراحت نشستند. اینکوه را نیز از همین بایت جوشن نامیده ‌‌‌‌‌اند؛ زیرا شمر بن ذی الجوشن سر مبارک امام حسین(ع) را بر این تپه‌گذاشته بود.

راهبی که در آن دیر بود، با دادن مبلغی به نگهبانان کاروان، سر مبارک امام حسین(ع) را بر سنگی در داخل دیر قرار داد و تا صبح کنار سر مقدس بود. هنگام طلوع آفتاب که سر مقدس را برداشتند، چند قطره‌ای خون بر این صخره یا سنگ جاری گشته بود. پس از حرکت کاروان، مردم حلب از این مسأله خبر یافته و اطراف آن سنگ، جمع شده و به عزاداری و شیون و زاری بر کشتگان کربلا و نوادۀ پیامبر خدا(ص) پرداختند.

بر اساس روایات شیعه، همه ساله در روز عاشورا آن خون بر سنگ می‌جوشید و توجه بسیاری از مردم شام را به خود جلب کرده بود. برخی گفته‌‌‌‌‌‌اند عبدالملک بن مروان اموی دستور انتقال سنگ را از آن نقطه داد و از آن پس اثری از آن دیده نشد؛ اما نویسنده کتاب حلب و التشیع معتقد ‌‌‌‌است این سنگ از ابتدا تا کنون برجای خود باقی بوده ‌‌‌‌است؛ مگر مدت کوتاهی در سال ١٩٢٠م که مشهد النقطه پایگاه ذخیره سلاح عثمانی‌‌‌ها بوده و چون به خاطر انفجار در تسلیحات موجود، مشهد النقطه تخریب و دچار آسیب شد این سنگ موقتاً به مشهد المحسن در جوار آن منتقل و پس از بازسازی به سال ١٩6٠م دوباره بر جای خود بازگشت داده شد.

سیف الدوله حمدانی شیعه نخستین کسی ‌‌‌‌است که بر مکان آن سنگ؛ یعنی دیر یاد شده، حجره و جامعی به سال 350 هجری ساخت و آن را مسجد النقطه نامید. او به این مکان اعتقاد ویژه‌ای داشت و همواره به زیارت آن می‌رفت. مشهد الحسین(ع) امروزه در شهر حلب معروف ‌‌‌‌است و از سوی ا‌‌هالی و زائران حضرت زینب (س) که از طریق ترکیه و مرز زمینی به سوریه می‌روند-زیارت می‌شود.

منطقه مشهد الحسین(ع) اکنون به «حیّ الانصاری» مشهور ‌‌‌‌است.ت پۀ جوشن نیز به رغم این­که خانه‌‌‌های متعددی بر فراز آن ساخته شده ‌‌‌‌است؛ ولی همچنان باقی ‌‌‌‌است. مکان مشهدالحسین(ع) سمت ر‌‌‌‌است خیابان اصلی و حدود پنجاه متر بالاتر از پل هوایی ‌‌‌‌است که صحن بزرگی داشته و بر در ورودی، نام این مکان بر روی سنگی حجاری شده ‌‌‌‌است.

در انت‌‌های صحن و حیاط درب دیگری ‌‌‌‌است که به داخل شبستان و محل اصلی مشهد مرتبط ‌‌‌‌است، بر در ورودی آن کتیبه‌ای به خط کوفی دیده می‌شود که بر آن نوشته شده ‌‌‌‌است: «هذا مقام و مشهد الحسین(ع) » و پایین آن نیز نام سیف الدّوله حمدانی به عنوان سازندۀ این بنا به چشم می‌خورد.

پس از ورود؛ به شبستان کوچک دیگری می‌رسیم که در انت‌‌های آن ایوانی قرار دارد و کنار آن ضریحی کوچک به ابعاد 5/1 در ١ متر و به رنگ زرد دیده می‌شود. در داخل آن سنگی بر روی ‌‌‌‌استوانه‌ای قرار داده شده و این جا همان مکانی ‌‌‌‌است که سر مقدس امام حسین(ع) بر آن گذاشته شده و قطره‌‌‌هایی از خون بر آن ریخته ‌‌‌‌است.

در سال ١٩6٠م برای بازسازی مشهد الحسین مؤسسه بازسازی و احسان اسلامی جعفری تأسیس شد و از آن سال، ضمن بازسازی این مکان، اقدامات عمرانی دیگری از جمله مسجد، مرکز پزشکی تخصصی، حوزه علمیه به ریاست شیخ ابراهیم نصراللّه تا عصر حاضر انجام شده ‌‌‌‌است. شیخ ابراهیم نصراللّه نویسنده کتاب حلب و التشیع، خود امامت نماز در مشهد الحسین را امروزه بر عهده دارد.

مشهد محسن السقط

ديگر زيارتگاه شيعي در حلب، در حدود 300 متـري جنـوب مـشهد الحسين قرار دارد . گفته شده ‌‌‌‌است محسن فرزند امام حسين (ع) بوده كه در زمان توقف كاروان اسراي اهل بيت در كوه جوشن، از يكي از زنان امام حسين (ع) سقط و در اينجا دفن شده ‌‌‌‌است. اين زيارتگاه توسط سيف الدوله حمداني بنـا و سـپس بارهـا بازسـازي شده ‌‌‌‌است.

در سال ۳۵۱ق سیف الدوله در نقطه‌ای از شهر نوری دید، پس از حفاری آن مکان، سنگی را یافتند که بر آن نوشته شده بود: «هذا قبر محسن بن الحسین بن علی علیه‌السلام» او علویان را گرد آورد و از آنان پرسید که آیا امام حسین(ع) فرزندی به نام محسن داشته ‌‌‌‌است؟ برخی از آنان گفتند: ما خبر نداریم. شنیده‌ایم حضرت فاطمه(س) باردار بود و پیامبر(ص) از جنین در شکم او به محسن یاد کرده ‌‌‌‌است. محسن در حمله به خانه علی(ع) سقط شده ‌‌‌‌است. برخی دیگر گفتند هنگامی که اسیران کربلا را از آنجا عبور دادند، یکی از همسران امام حسین (ع) در آنجا سقط جنین کرد؛ سپس سیف الدوله گفت: «خداوند اذن داده ‌‌‌‌است که این مکان آباد شود و من آن را به نام اهل بیت آباد می‌کنم». و دستور داد تا مزار و مرقدی بر روی آن ساختند.

این زیارتگاه امروزه در خیابان مشهد شهر حلب واقع شده و نزد ا‌‌هالی این شهر، به شیخ محسن شناخته می‌شود. در نزدیکی این زیارتگاه، مشهدالنقطه و قبور برخی علمای شیعه مانند ابن زهره (۵۸۵ق)، ابن شهرآشوب و احمد بن منیر طرابلسی (۵۴۸ق) قرار دارد.

آستانه شهداي صفين (عمار یاسر و اویس قرنی)

آستانه شهداي صفين در جزيـره (بین دجله و فرات) در منطقـة حفاظت شده «الثوره» در درياچه اسد در نزدیکی شهر رقه،  محل وقوع نبرد صفین، واقع اسـت . در محـل ايـن زيارتگاه، قبرستاني وجود داشته ‌‌‌‌است كه گفته شده تعدادي از شهداي جنگ صـفين در آن دفن شده­‌‌‌‌‌اند. از اين ميان، تن‌‌ها قبور عمار ياسر و اويس قرني و قبر ديگري كه از آنِ ابي بنقيس دانسته شده ‌‌‌‌است، باقي م‌‌‌‌‌انده ‌‌‌‌است.

دولت جمهوري اسـلامي، در اين محل ساختمان عظيمي داراي صحن وسيع و رواق‌‌هاي دو طبقه و گنبد‌‌ها و مناره­‌‌هاي مرتفع ساخته ‌‌‌‌است؛ البته مزاری نیز منسوب به اویس قرنی در شرق قبرستان «میدان» در جنوب دمشق، وجود دارد. در بحران اخیر سوریه، داعش، با بمب‌گذاري در این حرم ، آن را منفجر و ويران كردند.

عمار بن ياسر بن مالك بن كنانه از قبيله بنى ثعلبه، كنيه اش ابويقظان و مادرش سميه نخستين شهيد زن در اسلام بود. عمار و مادر او و همچنين ياسر از كسانى بودند كه در راه اسلام شكنجه فراوانى متحمل شدند. بار‌‌ها مشركان بدن عمار را مى سوزانيدند. پيامبر(ص) هنگام شكنجه آنان دعا مى كرد، «خدايا خاندان ياسر را بيامرز! اى آل ياسر! شكيبايى كنيد زيرا موعد شما بهشت ‌‌‌‌است.» عمار در تمامى غزوات آن حضرت حضور داشت. در نبرد يمامه نيز براى سركوبى مرتدين حضور يافته، مجروح شد و باگوش بريده، سپاهيان را به جنگ و پايدارى ترغيب مى كرد.

پيامبر(ص) در حق او سخنان بسيارى فرموده ‌‌‌‌است، از جمله: «عمار تا ‌‌‌‌استخوان سرش از ايمان آكنده ‌‌‌‌است،»در جاى ديگرى، از ش‌‌هادت عمار به دست گروهى ستمكار خبر مى دهد «يَقْتُلُ العَمّار الْفِئَةَ الباغَيه.»؛ یعنی عمار را گروهی باغی (سرکشان محارب در مقابل ولی خدا) خواهند کشت.سرانجام عمار در نبرد با گروه ياغى و ستمكار در جنگ صفين، در ركاب على(ع)، به ش‌‌هادت رسيد و على(ع) او را بدون غسل در همان ميدان جنگ مدفون ساخت.

اما اویس قرنی که در یمن می‌زیسته و هرگز موفق به دیدار پیامبر(ص) نشد. او از راه شتربانی روزگار را با مادر پیر، نابینا و ناتوان خود سپری می‏‌کرد. زمانی که آوازه دعوت پیامبر (ص) را شنید، از مادرش درخو‌‌‌‌است کرد برای دیدن رسول خدا (ص) به مدینه برود. مادرش به او اجازه داد ولی شرط کرد که بیش از نصف روز در آنجا نم‌‌‌‌‌اند. اویس به مدینه سفر کرد ولی زمانی که به خانۀ پیامبر رسید، ایشان در خانه نبود. به ناچار به خاطر قولی که مادر از او گرفته بود مدینه را به قصد یمن ترک کرد. زمانی که پیامبر اسلام(ص) به خانه بازگشت، فرمود: این نور کیست که در این خانه می‏‌نگرم. گفتند: شتربانی که اویس نام داشت به اینجا آمد و زود رفت. فرمود: این نور را در خانه ما هدیه گذاشت و رفت. وی در پیکار صفین، در سپاه امیرالمؤمنین علی (ع) حضور یافت و پیکر وی را در میان شهدای این واقعه یافتند.

مشهد امام علي در ادلب

در «معرة مصرين» در ادلب، زيارتگاهي به نام «مشهد امام علي » (ع) وجـود دارد كه قدمت آن، بر اساس كتيبه سردر آن، از سال (426 قمری)؛ يعني دوره حکومت شیعی «بني مرداس» در لبنان ‌‌‌‌است.

قـدم گاه امـام علـي در ادلب

در «فوعه» در ادلب نيز چند زيارتگاه از جملـه قـدم گاه امـام علـي (ع)

مشهد رأس الحسین در حمص

در حمص زیارتگاهی از آن رأس الحسین (ع) نیز وجود داشته که یکی از نقاط محل قرار دادن سر مبارک سیدالشهداء (ع) در مسیر انتقال آن از کوفه به شام به شمار می آمده، اما امروزه از بین رفته ‌‌‌‌است.

مزار عبدالله و عبیدالله بن جعفر طيار در حمص

این زیارتگاه در شهر حمـص واقع ‌‌‌‌است و شامل مقبره ای تاریخی از دوره ایوبی یا مملوکی ‌‌‌‌است که امروزه در داخل مسجد جدیدی در محله «باب الدریب» در جنوب شرقی بافت قدیمی شهر قرار دارد.

مقام ابوذر غفاری در دمشق

در مسجدی در محله شارع الامین دمشق

مزار نفیسه دختر امام علی (ع) در ریف دمشق

در روستای «حتیتة الجرش» نزدیک روستای «زبدین» در حدود 10 کیلومتری جنوب شرقی دمشق