موزه‌های تونس: تفاوت میان نسخه‌ها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
[[موزه‌های روسیه]]؛ [[موزه‌های کانادا]]؛ [[موزه های لبنان]]؛ [[موزه های چین]]؛ [[موزه های سنگال]]؛ [[موزه‌های کوبا|موزه های کوبا]]؛ [[موزه‌های فرانسه]]؛ [[موزه های ساحل عاج]]؛ [[موزه‌های زیمبابوه]]؛ [[موزه‌های تایلند]]؛ [[موزه های اردن]]؛ [[موزه‌های اتیوپی]]؛ [[موزه‌های سیرالئون]]؛ [[موزه‌های قطر]]؛ [[موزه های مالی]] | |||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۴۷
مهم‌ترین موزه‌های ملی تونس به شرح زیر است:
موزه باردو. ساختمان این موزه را در سال ۱۸۸۸ میلادی حکومت حسینیون ساخته است. در آغاز نام آن موزه علوی بود و پس از استقلال تونس به موزه باردو تغییر نام داد. بزرگ‌ترین مجموعه فسیفساء یا نقاشی روی موزاییک جهان در این موزه قرار دارد. باردو کلمه‌ای اسپانیایی (برادو)، به معنی بوستان و مشتق از پردیس فارسی است.
موزه قرطاج. ساختمان این موزه در سال ۱۸۷۵ تأسیس شده و درهای آن به‌عنوان موزه، در سال ۱۹۶۳ میلادی به روی عموم باز شده است.
موزه رقاده. این موزه در سال ۱۹۸۶ میلادی در قیروان تأسیس شده و آثار هنری اسلامی را در خود جای داده است. نسخه خطی قرآنی آن معروف به «مصحف الازرق» شهرت جهانی دارد.
موزه طب. این موزه ملی در سال ۱۹۹۷ میلادی به دستور زین‌العابدین بن علی در شهر تونس راه‌اندازی شد.
موزه‌های باستانی تونس در مناطقی مانند جم، قفصه، کرکوان، بلمطه، سلقطه، صفاقس، سوسه، منستیر، توزر و بولاریجیا قرار دارد. دیگر موزه‌های مهم تونس در شهرهای نفیضه، دوز،کاف، مهدیه، نابل، جرجیس، موزه نظامی، موزه پست (۱۸۸۸م) و موزه پول نیز در شهر تونس قرار دارد. از دیگر موزه‌های شهر تونس می‌توان به موزه تمدنی قصرالسعید اشاره کرد.[۱][۲]
نیز نگاه کنید به
موزه‌های روسیه؛ موزه‌های کانادا؛ موزه های لبنان؛ موزه های چین؛ موزه های سنگال؛ موزه های کوبا؛ موزه‌های فرانسه؛ موزه های ساحل عاج؛ موزه‌های زیمبابوه؛ موزه‌های تایلند؛ موزه های اردن؛ موزه‌های اتیوپی؛ موزه‌های سیرالئون؛ موزه‌های قطر؛ موزه های مالی
کتابشناسی
- ↑ برگرفته از سایت المعهد الوطنی للتراث http://www.inp.rnrt.tn
- ↑ عصمتی‌بایگی، سیدحسن (1395). جامعه و فرهنگ تونس. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص196-197.