مشاهیر ادبی اسپانیا: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۷ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۲۰

مشاهیر ادبی کشور اسپانیا عبارت از خوان بوسکان آلموگاور، گارثیلاسو دِلاوگا، فرای لوئیس دِ لئون، میگل دِ سِروانتس سابِدرا، لوئیس دِ گونکورا، فلیکس لوپه دِ وگا کارپیو، میگلمیگل دِ اونامونو، رامیرو د مائثتو، پیو باروخا، خوسه مارتینِز روییز(آثورین)، بایِ این کلن، آنتونیو ماچادو، فدریکو گارسیا لورکا، خوان رامون خیمنس و میگل ارناندث است که در ذیل شرح داده می شود:

خوان بوسکان آلموگاور، قابل بازیابی ازhttps://www.buscabiografias.com/img/people/?C=M;O=A

خوان بوسکان آلموگاور

خوان بوسکان آلموگاور (1487-1542)، در خانواده‌ای اشرافی رشد یافت. به عنوان سفیر از سوی اسپانیا به ایتالیا فرستاده شد و در آنجا با گارثیلاسو دِ لا وگا آشنا شد. آموگاور سبک یازده هجایی ایتالیایی را وارد اشعار اسپانیایی کرد و قطعه‌های هشت مصراعی و سه مصراعی را بکار برد. او کتاب درباری (libro del cortegiano) اثر انسانگرایِ ایتالیایی کاستیلیونه (Baldassare Castiglione) را به اسپانیایی ترجمه کرد. اشعار بوسکان در سال1543 به چاپ رسید.

گارثیلاسو دِ لا وگا

گارثیلاسو دِ لا وگا، قابل بازیابی ازhttps://commons.wikimedia.org/wiki/File:Retrato_de_Garcilaso_de_la_Vega.jpg

گارثیلاسو دِ لا وگا (1501-1536)، از خانواده‌ای درباری در شهر تولدو متولد شد، به زبان‌های یونانی، لاتین و چندین زبان دیگر آشنایی داشت. مضمون عمده‌ی اشعار او عشق است، از او سه شعرِ شبانی[xliii]، سی و هشت غزل، دو مرثیه و یک رساله به جای مانده است. او به بهترین شکل روح دوره رنسانس اسپانیا را نمایان کرد و از نظر ساختار و موضوعات نوشته‌هایش تأثیر زیادی از پِترارکا پذیرفته بود. اشعار او از پرخواننده ترین اشعار در عصر طلایی به شمار می‌رود و در قرن هفدهم بارها مورد چاپ قرار گرفت. داماسو آلونسو از او به عنوان اولین شاعر مدرن اروپا یاد می‌کند. در حالی که در طول زندگی خود هیچ اثری را از خود به چاپ نرساند بود در سن سی پنج سالگی درگذشت. به همت همسر خوان بوسکان اشعار گارثیلاسو و بوسکان در سال 1543 به چاپ رسید^[۱].

فرای لوئیس دِ لئون

فرای لوئیس دِ لئون، قابل بازیابی از https://spanishinquisitionthetruestory.weebly.com/famous-people.html

فرای لوئیس دِ لئون (1528-1591)، یکی از چهره‌های برجسته رنسانس به شمار می‌رود، در سال 1543 برای تحصیل در الاهیات به صومعه آگوستین در سالامانکا رفت و هجده سال بعد در دانشگاه سالامانکا به تدریس پرداخت. معروف ترین اثر منثور او نام‌های عیسی (De Los Nombres de Cristo) می‌باشد، او این اثر را در بین سال‌های 1574 و 1575 در زندان نوشته است و در آن به تفسیر معنای رمزی نام‌های عیسی می‌پردازد.

در زمان برپایی دادگاه تفتیش عقاید تئوری‌های سفید و سیاه کلیسا توسط برخی از روشنفکران زیر سوال رفته بود، یکی از این چهره‌های برجسته فرای لوئیس بود.

سالن سخنرانی دانشگاه سالامانکا جایی بود که او دیدگاه منحصر به فرد خود را درباره دین، پرسشگری ژرف و درگیری عمیق ذهنی خود با انجیل را تفسیر می‌کرد.

همین سخنرانی‌ها توجه دادگاه تفتیش عقاید اسپانیا را به خود جلب کرد، جرم او ترجمه یکی از بحث برانگیزترین بخش‌های انجیل بود، این متن جنجالی در کوچه و بازار دست به دست می‌گشت.

برای توقف این جریان در 27 مارس 1572 مأموران تفتیش عقاید به اتاق او حمله کردند و برای مدت پنج سال او را در زندان حبس کردند. دادگاه تفتیش عقاید توانست در فضای شک و تردید یکی از انسانی ترین صداهای موجود را خاموش سازد^[۲].

میگل دِ سِروانتس سابِدرا

میگل دِ سِروانتس سابِدرا، برگرفته از ویکی مدیا، قابل بازیابی ازhttps://commons.wikimedia.org/wiki/File:Miguel_de_Cervantes_lithography.jpg

میگل دِ سِروانتس سابِدرا (۱۵۴۷- ۱۶۱۶)، رمان‌نویس، شاعر و نمایشنامه‌نویس اسپانیایی در شهر آلکالا دِ اِنارس متولد شد.او نیز به مانند گارثیلاسو دِ لاوگا زندگی خود را وقف نوشتن و جنگ کرد. در بین سال‌های 1569 و 1570 به ایتالیا نقل مکان کرد، به سال 1571 در جنگ لپانتو [xlvi] شرکت جست و دست چپ خود را در این جنگ از دست داد. در بازگشت به اسپانیا (1575) دزدان دریایی او و برادرش را اسیر کرده و به بردگی گرفتند، پس از گذشت پنج سالِ سخت او توانست به مادرید بازگردد. در گذر این سال‌ها او دل به زنی بست که هجده سال از او کوچکتر بود، هیجان این عشق منجر به نگارش داستانِ شبانی عاشقانه‌ای با نام گالاتئا شد. سروانتس اولین بخش از شاهکار خود به نام دون کیشوت را در سال 1605 به نگارش در آورد و با فراغت خاطر به نگاشتن قسمت دوم پرداخت، در سال 1613 برای مدتی دست از نوشتن برداشت و شروع به نگارش دوازده داستان نمونه (Novelas Ejemplares) کرد.

موفقیت بخش اول کتاب دون کیشوت فردی به نام فرناندس دِ آبِیاندا (Alonso Fernández de Avellaneda) را بر آن داشت تا قسمت دوم آن را در 1614 خود به چاپ برساند، انتشار بخش دوم کتاب موجب رنجش خاطر سروانتس شد و این امر او را به تسریع در کار بر انگیخت و بخش دوم کتاب را به پایان رساند، در نهایت این بخش در سال 1615 انتشار یافت. موفقیت کتاب دون کیشوت موجب آن شد که کُنت لموس و کاردینال شهر تولدو از او حمایت کنند و مستمری ناچیزی برای او در نظر بگیرند.

سروانتش یک سال پیش از مرگش، هشت نمایشنامه به نگارش در آورد. او می‌پنداشت که شهرت آینده اش در گرو نگارش درام‌هایش می‌باشد، و اینگونه با طرز فکری آمیخته به حسادت از موفقیتی که نصیب لوپه دوِگا (Lope de Vega) شده بود سخن می‌گفت. وی با پیروی از مَنِش شخصیت اول داستان خود دون کیشوت، بیش بینی کرده بود که سی میلیون از این کتاب به فروش خواهد رسید، اما امروزه شاهد هستیم که نه تنها سی میلیون نسخه از آن به فروش رسید، بلکه بیش از هر کتاب دیگری به جز کتاب مقدس به زبان‌های دیگر ترجمه شد. او از سال 1606 تا به هنگام مرگ(1616) در مادرید زندگی کرد و تمام وقت خود را تا پایان عمر به نویسندگی اختصاص داد. از دیگر آثار او می‌توان به گالاتِئا (La Galatea) (1585) و داستان‌های نمونه (Novelas ejemplares) (1613) اشاره کرد^[۳].

لوئیس دِ گونکورا

لوئیس دِ گونکورا، برگرفته از بریتانیکا، قابل بازیابی ازhttps://www.britannica.com/biography/Luis-de-Gongora

لوئیس دِ گونکورا (1561-1627)، در کُردوبا متولد شد و بیشتر عمر خویش را در این شهر سپری کرد، به تحصیل در دانشگاه سالامانکا پرداخت و کمی‌ بعد به مادرید نقل مکان کرد. اشعار خود را در ساختار‌های مختلف جای میداد، بعضی از آنها پیچیده و بعضی دیگر ساده و روان هستند. از ویژگی‌های آثار او می‌توان به استفاده از استعاره، سود جستن از کلمات آهنگین و خلق تصاویری بدیع اشاره کرد. لوپه دِ وگا این شاعر را تحسین می‌کرد، گونگورا نیز در باره او می‌گفت که استعداد خود در شعر نویسی را با نوشتن نمایشنامه به هدر می‌دهد.

پدر ادبیات مكتوب اسپانیا در سال 1626 به شدت بیمار شد و به کُردوبا بازگشت، جایی که یک سال بعد از آن زندگی را بدرود گفت. بخش زیادی از آثار او در طول عمرش به چاپ نرسید، بلکه به صورت دست نوشته پخش میشد. تأثیر این شاعر بزرگ سه قرن پس از مرگش بر روی شاعران نوگرای اسپانیایی قابل مشاهده است^[۴].

فلیکس لوپه دِ وگا کارپیو

فلیکس لوپه دِ وگا کارپیو، قابل بازیابی ازhttps://salamancavisit.com/2024/03/27/fernando-de-rojas-1465-1541/

فلیکس لوپه دِ وگا کارپیو (1562-1635)، نمایشنامه نویس، شاعر و کشیش اسپانیایی در مادرید متولد شد. او یکی از پر کارترین نمایشنامه نویسان دنیا محسوب می‌شود، علاوه بر بیست و یک اثر غیر نمایشی، هزار و پانصد اثر به صورت نمایشنامه دارد، با این وجود امروزه تنها 314 کمدی و 42 قطعه نمایشی مذهبی از او بجای مانده است. با اینکه بیشترین شهرت او مرهون نمایشنامه‌های اوست اما در دیگر قالب‌های ادبی از جمله آثار حماسی، رمان، شعر غنایی دست به تجربه زده است. آثار حماسی او به رویداد‌های تاریخی، مذهبی و رمانتیک می‌پردازد.

این شاعر پرکار در سال 1609 منظومه‌ای در قالب شعر یازده هجایی بدون قافیه به نام هنر جدید کمدی پردازی (El Arte Nuevo de Hacer Comedias) سرود، در این رساله به بررسی قواعد نمایشنامه نویسی می‌پردازد، نمایشنامه‌های او نیز در قالب همین قواعد است که به نگارش در آمده است. از دیگر آثار او: دراگونتِئا[xlix](1598)، دوروتِئا[l] (1632)، دلربائی آنجلیکا[li] (1602)، آرکادیا[lii](1598) تاج غم آلود[liii](1627) و ایزیدرو[liv](1599)^[۵].

میگلمیگل دِ اونامونو

میگلمیگل دِ اونامونو، برگرفته از سایت ویستا، قابل بازیابی از https://vista.ir/w/a/21/uw4vw

میگلمیگل دِ اونامونو (1864-1936)، نمایش نامه نویس، رمان نویس، شاعر، مقاله نویس و فیلسوف نا آرام اسپانیایی در ۲۹ سپتامبر ۱۸۶۴ در بیلبائو متولد شد.بیش از نیمی‌ از عمرخویش را در شهر سالامانکا گذراند و در سال 1891 استاد زبان و ادبیات یونانی در این شهر شد. در سال 1901 به ریاست دانشگاه سالامانکا منصوب گشت و سیزده سال بعد به دلایل سیاسی از این سِمت عزل شد، در سال 1924 در زمان دیکتاتوری پریمو دِ ریبِرا به جزایر قناری و سپس به فرانسه تبعید شد. او یکی از چهره‌های برجسته نسل 98 می‌باشد، به شانزده زبان دنیا کتاب می‌خواند، در سیرِ مطالعاتِ آثار متفکران برجسته غرب، کی یِر کِگارد فیلسوف اگزیستانسیالیسمِ دانمارکی نظر او را به خود جلب کرد.

وی تمام عمر خویش را در کشاکش درونی بین شک و یقین بسر برد، تناقض و تعارض درونی اونامونو ریشه در این مسئله داشت، او با نوشتن کتاب سرشت سوزناک هستی(1913) به مسئله ابدی زندگی، مرگ و وجود انسان می‌پردازد. انسان برای او موجودیست که در کشاکش درونی ‌می‌زید، از دیگر سو فانی است و نمی‌تواند بر عاقبت خویش اندوهناک نباشد و از سویی دیگر قادر به فرونشاندن میلِ به جاودانگی خود نیست، او در کتاب سرشت سوزناک هستی و دیگر آثارش به طرح این موضوع پرداخته است و اینگونه تناقض‌های پویای چهره انسانی را نمایان می‌کند. این نویسنده برجسته‌ی اسپانیایی در ۳۱ دسامبر ۱۹۳۶ در سالامانکاچشمانش را برای همیشه بست^[۶].

در داستان‌های او شاهد آن هستیم که گاهی شخصیت‌های داستان چنان تشخص ‌میابند که خود نویسنده را بازخواست ‌می‌کنند. او در کتاب "سرشت سوگناک هستی" اظهار می‌دارد که دون کیشوت از سروانتس حقیقی‌تر و برجسته‌تر است. در یکی از داستان‌های او به نام مه (Niebla) شاهد آن هستیم که شخصیتِ داستان به اونامونو ‌می‌گوید:" تو حقیقی تری یا من؟، اگر من مخلوق و ساخته تو هستم، تو و خوانندگانت مخلوق و ساخته خالق دیگری هستی و افسانه‌ای بیش نیستید."

برخی از آثار: صلح در جنگ (Paz en la guerra) (1897)؛ عشق و تربیت (Amor y pedagogía) (1902)؛ آینه مرگ (El espejo de la muerte) (1913)؛مه(1914)؛ ابل سانچز (Abel Sánchez) (1917)؛ تولیو مونتالبان (Tulio Montalbán) (1920)

رامیرو د مائثتو

رامیرو د مائثتو (Ramiro de Maeztu) (1875 تا 1936)، یکی از نویسندگان انقلابی نسل 98 اسپانیا است که در 4 مه 1875 در ویتوریا متولد شد. بخشی از جوانی اش را در پاریس و‌هاوانا به روزنامه نگاری سپری کرد، در سال 1897 به مادرید نقل مکان کرد و به همکاری با روزنامه‌ها و مجلات مهم اسپانیا پرداخت، در همین سالها بود که با دو نفر از متفکران آن دوران یعنی آثورین و باروخا جمعی را با نام گروه سه نفره تشکیل دادند. رگه‌هایی از افکار نیچه و مارکس در او مشهود بود. به عنوان خبرنگار در جنگ جهانی اول حضور داشت و در نهایت به تاریخ 29 اُکتبر 1936 در شهر آرِباکا درگذشت^[۷].

پیو باروخا

پیو باروخا، قابل بازیابی ازhttps://m.filmaffinity.com/en/film734196.html

پیو باروخا (1872-1956)، به سال 1872 در سان سپاستیان متولد شد و در 1956 در مادرید درگذشت. رشته پزشکی را برای تحصیل در پیش گرفت و تز دکترای خود را به مسئله درد اختصاص داد، مدت کوتاهی از عمر خویش را در سستینا به پزشکی پرداخت، کمی بعد در 1896 برای کار در مغازه نانوایی خانوادگیشان به مادرید نقل مکان کرد. او هرگز ازدواج نکرد. باروخا نویسنده‌ای ساختارشکن و بدبین به شمار ‌می‌رود، به خدا اعتقاد نداشت و بر این باور بود که انسان همچون حیوانی بی رحم، حسود، پیمان شکن در دنیایی بس ترسناک می‌زید، باور او به تهی و پوچ بودن معنی زندگی منجر به خلق شخصیت‌هایی ‌می‌شود که از جامعه جدا افتاده اند و در جستجوی خویشتن سرگردانند.

بدبینی و صراحت در همه آثارش مشهود است، هر آنچه را فکر ‌می‌کرد بر زبان می‌آورد و این رفتار برای او مشکلاتِ فراوانی را بوجود آورده بود. در نگارش از جملات و پارگراف‌های کوتاه استفاده ‌می‌کرد و پیچیده نمی‌نوشت. او به مانند همه نویسندگان نسل 98 به اسپانیا عشق می‌ورزید، اما با خُلق و خویی که او داشت این عشق به کشورش منجر به میهن پرستی در او نشد بلکه مشکلات و مسائل کشور را در نظرش برجسته کرد. او در داستان نویسی خود را محدود به چهارچوبی نمی‌دید و از قواعد و قالبهای معینی که دیگر نویسندگان برای نوشتن رمان قائل بودند شکوه ‌می‌کرد. علاوه بر مقاله‌ها و اشعارش او بیش از شصت رمان از خود بجای گذاشته است. در نهایت به سال 1956 در سن 84 سالگی از زندگی کناره گرفت.از آثار او می‌توان به بی قراری‌های شانتی آندیا (Las inquietudes de Shanti Andia) اشاره کرد^[۷].

آثورین

آثورین، قابل بازیابی ازhttps://www.goconqr.com/es/p/1556342

خوسه مارتینِز روییز (José Martínez Ruiz) (1873-1967)، مشهور به آثورین در سال 1873 در آلیکانته به دنیا آمد. بر خلاف دیگر دوستانش در نسل 98، زندگی آرامی داشت. از سال 1888 در شهر والنسیا به تحصیل در رشته حقوق پرداخت ,بخش عمده‌ای از عمر خود را به روزنامه نگاری اختصاص داد. در سال 1895 به انتشار دو مقاله مهم با نام‌های آنارشیست‌های ادبی و یادداشتهای اجتماعی پرداخت، مقالاتی که به طرح و تبیین تئوری اصلی آنارشیست می‌پرداختند.

آثوریندر خلق آثارش بسیار به جزئیات می‌پردازد؛ گذرایی زندگی، زمان و جریان آن به سوی مرگ از جمله مسائلی است که آثار آثورین رنگ آنها را به خود گرفته است. در سال 1896 به مادرید جایی که باقی عمر خویش را در آن بسر برد نقل مکان کرد. در طول سال‌های زندگیش در این شهر تمام وقت خود را به مقاله نویسی، روزنامه نگاری، تاریخ نگاری، نقد آثار و داستان نویسی سپری کرد و در نهایت در 2 مارس 1967 در مادرید از دنیا رفت^[۸].

بایِ این کلن

دون رامون ماریا(1866-1936) به سال 1866 در پونتِبِدرا متولد شد، شاعر، رمان نویس و درام نویس بود و در حوزه تئاتر به فعالیت می‌پرداخت. تحصیلاتش در رشته حقوق را نیمه تمام رها کرد و به مکزیک رفت و پس از گذشت سه سال به مادرید بازگشت، در مدرسه هنرهای زیبا به تدریس زیبایی شناسی پرداخت. در طی سال‌های جنگ جهانی اول مشکلات سیاسی اسپانیا نظر او را به خود جلب کرد و را بر انگیخت تا به برجسته کردن آنها برآید. وی به سال 1924 در زمان دیکتاتوری پریمو دِ ریبرا برای مدتی به زندان رفت. بایِ این کلن نقش بسزایی در رشد تئاتر اسپانیا داشت و خالق آثار بزرگی به نام اعوجاج (Esperpento) می‌باشد. در سال 1936 در سانتیاگو بر اثر سرطان درگذشت^[۹].

آنتونیو ماچادو

آنتونیو ماچادو (1875-1939)، به سال 1875 در سِویا به دنیا آمد. با اینکه هنوز نسبتاً جوان بود استعداد خود را در سرودن شعر نشان داد و آنگونه پیش رفت که بزرگترین شاعر نسل ادبی 98 محسوب می‌شود؛ او عنصر شعر را تپش عمیق روح می‌دانست. در کلاس‌های فلسفه بِرگسون در سال 1910 شرکت جست و اینگونه با ایده‌های این فیلسوف در رابطه با زمان آشنا شد. نمایشنامه‌های زیادی را به همراه برادرش مانوئل ماچادو به نگارش در آورد. چندی پس از آغاز جنگ به والنسیا و پس از آن به بارسلونا نقل مکان کرد، در طول جنگ در مادرید و والنسیا از آرمان جمهوری خواهان حمایت کرد و در سال1939 در فرانسه در گذشت. نخستین کتاب مهم او تنهایی‌ها، دهلیزها و دیگر شعر‌ها (Soledades. Galerías. Otros poemas) (1907) نام دارد^[۱۰].

فدریکو گارسیا لورکا

فدریکو گارسیا لورکا، برگرفته از فیسبوک، قابل بازیابی ازhttps://m.facebook.com/hemayat.shahin666/photos/a.730214480378196/755329121200065/?type=3

فدریکو گارسیا لورکا (1898-1936)، موسیقی دان، شاعر و نمایشنامه نویس اسپانیایی در فوئنتِ باکِروس (Fuente Vaqueros) (گرانادا) چشم به جهان گشود. در دانشگاه گرانادا به تحصیل در رشته‌های حقوق، فلسفه و موسیقی پرداخت، به کشورهای مختلفی از جمله آمریکا، کانادا، کوبا، آرژانتین و اروگوئه سفر کرد.

در سال 1919 به مادرید نقل مکان کرد و ارتباط تنگاتنگی با نویسندگان نسل خود و هنرمندانی از جمله سالوادور دالی و لوئیس بونیوئل بر قرار کرد، قرار گرفتن دالی و بونوئل در کنار لورکا نمایانگر سورئالیسم در سه حوزه مختلف هنری شد. اولین کتاب شعر خود را از 19 تا 22 سالگی به نگارش در آورد، اشعار اولیه او تحت تأثیر آنتونیو ماچادو، خوان رامون خیمنس و بکر به نگارش در آمده است.

با قتل لورکا درآگوست 1936 یکی از دردناکترین وقایع جنگ داخلی اسپانیا رقم خورد. از جمله مشهورترین نمایشنامه‌های او عروسی خون[lxvii](1933)؛ یرما[lxviii](1934)؛ خانه برنارد آلبا (La casa de Bernarda Alba) (1936)؛ ماریانا پیندا (Mariana Pineda) (1927)؛ و چنین این پنج سال گذشت (Así que pasen cinco años) (1930)؛ طلسم پروانه (El maleficio de la mariposa) (1920)؛ قصیده کلی (Romancero gitano) (1928)؛ شاعر در نیویورک[lxix](1930)^[۱۱].

خوان رامون خیمنس

خوان رامون خیمنس، برگرفته از bridgemanimages، قابل بازیابی ازhttps://www.bridgemanimages.com/en/noartistknown/juan-jamon-jimenez-1881-1958-spanish-poet-literature-nobel-prize-in-1956-here-c-1930/nomedium/asset/1708779

خوان رامون خیمنس (1881-1958)، شاعر و نثر نویس اسپانیایی که در موگِر (Moguer) متولد شد. از بکر و روبن داریو متأثر بود و تاًثیر مدرنیسم در اولین آثارش مشهود است، او در جستجوی شعری ناب بود تا به بیان زندگی درونی بپردازد. به سال 1949 در مقدمه‌ای بر کتاب حیوان اعماق (Animal de fondo) آثارش را به سه دوره تقسیم می‌کند:

ویژگی دوره اول سرمستی عشق است؛

ویژگی دوره دوم عطش جاودانگی است و اینکه خدا پدیده‌ای است عقلانی؛ و

ویژگی سوم لزوم وجدان درونی است.

بعدها او به طرح تقسیم بندی دیگری که دربردارنده دو دوره بود پرداخت. در سال 1916 با زنی فرهیخته که به شعر می‌پرداخت ازدواج کرد، در انزوا می‌زیست و شعر می‌سرود. سه روز پس از دریافت جایزه ادبی نوبل در سال 1956، همسرش را از دست داد و دچار افسردگی شد. دو سال بعد نیز خود به انتهای راه زندگی رسید^[۱۲]. بیش از چهل کتاب شعر از خود به چاپ رساند، برخی از آثار او: سنگ و آسمان (Piedra y cielo) (1919)، روزنگار یک شاعرتازه ازدواج کرده (Diario de un poeta recién casado) (1916)، من و پلاترو (Platero y yo) (1914).

میگل اِرناندِث

میگل اِرناندِث (1910-1942)، در سی اکتبر 1910 در دهکده اُری اِلا در آلیکانته به دنیا آمد، پدرش نام خود را بر او که پسر سوم بود گذاشت. او چوپان بود و در روستا رشد یافته بود، این نوع زندگی در آثارش تجلی کرد. با هر سختی که از سوی پدرش به او تحمیل می‌شد به مطالعه‌ی آثار خوان رامون خیمِنِس و روبن داریو می‌پرداخت. در سال 1934 به مادرید نقل مکان کرد جایی که آثارش تحسین بسیاری را بر انگیخت. باتوجه به شرایط سنی اِرناندِث می‌توان او را در زمره نسل ادبی 36 جای داد، اما رابطه او با لورکا، آلکساندر و آلبرتی او را به نسل ادبی 27 نزدیک‌تر می‌کند. با بر افروختن آتش جنگ به صورت داوطلبانه در کنار جمهوری خواهان به جنگ پرداخت. سال‌های سختی را در پایان عمرش تجربه کرد، اولین پسرش را از دست داد و پسر دومش در حالیکه آتش جنگ رو به خاموشی بود متولد شد اما اِرناندث در زندان به سر می‌برد و چندی بعد در سن سی دو سالگی بر اثر بیماری سل در زندان آلیکانته درگذشت. لالایی پیاز (Nanas de la cebolla) شعر تأثیرگذاری است که در سوگ فرزندش سروده است^[۱۳]^[۱۴].

نیز نگاه کنید به

پاورقی

[xliii] در این نوع شعر شبانان به روایت رنج عشق خود می‌پردازند.

[xlvi]Lepanto. جنگ لپانتو در سال ۱۵۷۱ میلادی که عثمانیها در این جنگ شکست خوردند است.

La Dragontea[xlix].روایتی از شکست دزد دریایی انگلیسی به نام دریک است.

[l]La Dorotea. این رمان زندگینامه ای خود نگاشت می‌باشد.

[li]La hermosura de Angélica. از جمله حماسه‌های او به شمار میرود.

[lii]la Arcadia. این یک رمانس شبانی به شمار می‌رود.

[liii]La Corona Trágicaبه روایت داستان ماری استوارت می‌پردازد

El Isidro[liv]. روایتی است از زندگی San Isidro Labrador

[lxvii]Bodas de sangre. به طرح ماجرای یک کینه‌ی خانوادگی و گریز عاشقان با معشوقه‌هایشان می‌پردازد.

[lxviii]Yerma داستان زنی است که نداشتن فرزند و آرزوی یک بچه، لحظه ای او را رها نمی‌کند.

[lxix]Poeta en Nueva York. قدرت پول، به بردگی گرفته شدن انسان بوسیله ماشین، ناعدالتی اجتماعی و جهانی انسان زدایی شده، از موضوعات کتاب "شاعر در نیویورک" می‌باشد.

کتابشناسی

↑ .Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 116
↑ .Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 123
↑ Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 147.
↑ .Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 184
↑ .Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 166
↑ .Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 336
↑ ^۷٫۰ ^۷٫۱ José Luis, Oscar, literatura española contemporánea, Madrid, 1997, p. 52.
↑ José Luis, Oscar, literatura española contemporánea, Madrid, 1997, p. 53.
↑ Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 361.
↑ Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 369.
↑ Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 397.
↑ Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 325.
↑ Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 420.
↑ فاخری، مهدی(1392). جامعه و فرهنگ اسپانیا. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)

[1] .Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 116

[2] .Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 123

[3] Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 147.

[4] .Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 184

[5] .Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 166

[6] .Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 336

[:02-7] ۷٫۰ ^۷٫۱ José Luis, Oscar, literatura española contemporánea, Madrid, 1997, p. 52.

[8] José Luis, Oscar, literatura española contemporánea, Madrid, 1997, p. 53.

[9] Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 361.

[10] Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 369.

[11] Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 397.

[12] Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 325.

[13] Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 420.

[14] فاخری، مهدی(1392). جامعه و فرهنگ اسپانیا. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-'''مشاهیر ادبی'''
+مشاهیر ادبی [[اسپانیا|کشور اسپانیا]] عبارت از [[خوان بوسکان آلموگاور]]، [[گارثیلاسو دِلاوگا]]، [[فرای لوئیس دِ لئون]]، [[میگل دِ سِروانتس سابِدرا]]، [[لوئیس دِ گونکورا]]، [[فلیکس لوپه دِ وگا کارپیو]]، [[میگلمیگل دِ اونامونو]]، [[رامیرو د مائثتو]]، [[پیو باروخا]]، [[خوسه مارتینِز روییز(آثورین)]]، [[بایِ این کلن]]، [[آنتونیو ماچادو]]، [[فدریکو گارسیا لورکا]]، [[خوان رامون خیمنس]] و [[میگل ارناندث]] است که در ذیل شرح داده می شود:[[پرونده:خوان بوسکان آلموگاور.jpg|بندانگشتی|250x250px|خوان بوسکان آلموگاور، قابل بازیابی از<nowiki/>https://www.buscabiografias.com/img/people/?C=M;O=A]]
+=== [[خوان بوسکان آلموگاور]] ===
+[[خوان بوسکان آلموگاور|خوان بوسکان آلموگاور (1487-1542)]]، در خانواده‌ای اشرافی رشد یافت. به عنوان سفیر از سوی [[اسپانیا]] به ایتالیا فرستاده شد و در آنجا با گارثیلاسو دِ لا وگا آشنا شد. آموگاور سبک یازده هجایی ایتالیایی را وارد اشعار اسپانیایی کرد و قطعه‌های هشت مصراعی و سه مصراعی را بکار برد. او کتاب درباری (libro del cortegiano) اثر انسانگرایِ ایتالیایی کاستیلیونه (Baldassare Castiglione) را به اسپانیایی ترجمه کرد. اشعار بوسکان در سال1543 به چاپ رسید.
-'''[[خوان بوسکان آلموگاور]] (1487-1542)                  '''
+=== [[گارثیلاسو دِلاوگا|گارثیلاسو دِ لا وگا]] ===
+[[پرونده:گارثیلاسو دِ لا وگا.jpg|بندانگشتی|259x259px|گارثیلاسو دِ لا وگا، قابل بازیابی از<nowiki/>https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Retrato_de_Garcilaso_de_la_Vega.jpg]][[گارثیلاسو دِلاوگا|گارثیلاسو دِ لا وگا (1501-1536)]]، از خانواده‌ای درباری در شهر تولدو متولد شد، به زبان‌های یونانی، لاتین و چندین زبان دیگر آشنایی داشت. مضمون عمده‌ی اشعار او عشق است، از او سه شعرِ شبانی[xliii]، سی و هشت غزل، دو مرثیه و یک رساله به جای مانده است. او به بهترین شکل روح دوره رنسانس [[اسپانیا]] را نمایان کرد و از نظر ساختار و موضوعات نوشته‌هایش تأثیر زیادی از پِترارکا پذیرفته بود. اشعار او از پرخواننده ترین اشعار در عصر طلایی به شمار می‌رود و در قرن هفدهم بارها مورد چاپ قرار گرفت. داماسو آلونسو از او به عنوان اولین شاعر مدرن اروپا یاد می‌کند. در حالی که در طول زندگی خود هیچ اثری را از خود به چاپ نرساند بود در سن سی پنج سالگی درگذشت. به همت همسر خوان بوسکان اشعار گارثیلاسو و بوسکان در سال 1543 به چاپ رسید<ref>.Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 116</ref>.
-در خانواده ای اشرافی رشد یافت. به عنوان سفیر از سوی [[اسپانیا]] به ایتالیا فرستاده شد و در آنجا با گارثیلاسو دِ لا وگا آشنا شد. آموگاور سبک یازده هجایی ایتالیایی را وارد اشعار اسپانیایی کرد و قطعه های هشت مصراعی و سه مصراعی را بکار برد. او '''کتاب درباری'''[1] اثر انسانگرایِ ایتالیایی '''کاستیلیونه'''[2] را به اسپانیایی ترجمه کرد. اشعار بوسکان در سال1543 به چاپ رسید.
+=== [[فرای لوئیس دِ لئون]] ===
+[[پرونده:فرای لوئیس دِ لئون.jpg|بندانگشتی|213x213px|فرای لوئیس دِ لئون، قابل بازیابی از https://spanishinquisitionthetruestory.weebly.com/famous-people.html]][[فرای لوئیس دِ لئون|فرای لوئیس دِ لئون (1528-1591)]]، یکی از چهره‌های برجسته رنسانس به شمار می‌رود، در سال 1543 برای تحصیل در الاهیات به صومعه آگوستین در سالامانکا رفت و هجده سال بعد در دانشگاه سالامانکا به تدریس پرداخت. معروف ترین اثر منثور او نام‌های عیسی (De Los Nombres de Cristo) می‌باشد، او این اثر را در بین سال‌های 1574 و 1575 در زندان نوشته است و در آن به تفسیر معنای رمزی نام‌های عیسی می‌پردازد.
+در زمان برپایی دادگاه تفتیش عقاید تئوری‌های سفید و سیاه کلیسا توسط برخی از روشنفکران زیر سوال رفته بود، یکی از این چهره‌های برجسته فرای لوئیس بود.
-'''گارثیلاسو دِ لا وگا (1501-1536)'''
+سالن سخنرانی دانشگاه سالامانکا جایی بود که او دیدگاه منحصر به فرد خود را درباره دین، پرسشگری ژرف و درگیری عمیق ذهنی خود با انجیل را تفسیر می‌کرد.
-از خانواده ای درباری در شهر تولدو متولد شد، به زبان های یونانی، لاتین و چندین زبان دیگر آشنایی داشت. مضمون عمده ی اشعار او عشق است، از او سه شعرِ شبانی[1]، سی و هشت غزل، دو مرثیه و یک رساله به جای مانده است. او به بهترین شکل روح دوره رنسانس اسپانیا را نمایان کرد و از نظر ساختار و موضوعات نوشته هایش تأثیر زیادی از پِترارکا پذیرفته بود. اشعار او از پرخواننده ترین اشعار در عصر طلایی به شمار می رود و در قرن هفدهم بارها مورد چاپ قرار گرفت. داماسو آلونسو از او به عنوان اولین شاعر مدرن اروپا یاد می کند. در حالی که در طول زندگی خود هیچ اثری را از خود به چاپ نرساند بود در سن سی پنج سالگی درگذشت.  به همت همسر خوان بوسکان اشعار گارثیلاسو و بوسکان در سال 1543 به چاپ رسید.[2]
+همین سخنرانی‌ها توجه دادگاه تفتیش عقاید اسپانیا را به خود جلب کرد، جرم او ترجمه یکی از بحث برانگیزترین بخش‌های انجیل بود، این متن جنجالی در کوچه و بازار دست به دست می‌گشت.
-'''[[فرای لوئیس دِ لئون]] (1528-1591)'''
+برای توقف این جریان در 27 مارس 1572 مأموران تفتیش عقاید به اتاق او حمله کردند و برای مدت پنج سال او را در زندان حبس کردند. دادگاه تفتیش عقاید توانست در فضای شک و تردید یکی از انسانی ترین صداهای موجود را خاموش سازد<ref>.Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 123</ref>.
-او یکی از چهره های برجسته رنسانس به شمار می رود، در سال 1543 برای تحصیل در الاهیات به صومعه آگوستین در سالامانکا رفت و هجده سال بعد در دانشگاه سالامانکا به تدریس پرداخت. معروف ترین اثر منثور او نام های عیسی[3] می باشد، او این اثر را در بین سال های 1574 و 1575 در زندان نوشته است و در آن به تفسیر معنای رمزی نام های عیسی می پردازد. در زمان برپایی دادگاه تفتیش عقاید تئوری های سفید و سیاه کلیسا توسط برخی از روشنفکران زیر سوال رفته بود، یکی از این چهره های برجسته فرای لوئیس بود. سالن سخنرانی دانشگاه سالامانکا جایی بود که او دیدگاه منحصر به فرد خود را درباره دین، پرسشگری ژرف و درگیری عمیق ذهنی خود با انجیل را تفسیر می کرد، همین سخنرانی ها توجه دادگاه تفتیش عقاید اسپانیا را به خود جلب کرد، جرم او ترجمه یکی از بحث برانگیزترین بخش های انجیل بود، این متن جنجالی در کوچه و بازار دست به دست می گشت، برای توقف این جریان در 27 مارس 1572 مأموران تفتیش عقاید به اتاق او حمله کردند و برای مدت پنج سال او را در زندان حبس کردند. دادگاه تفتیش عقاید توانست در فضای شک و تردید یکی از انسانی ترین صداهای موجود را خاموش سازد. [4]
+=== [[میگل دِ سِروانتس سابِدرا]] ===
+[[پرونده:میگل دِ سِروانتس سابِدرا.jpg|بندانگشتی|264x264px|میگل دِ سِروانتس سابِدرا، برگرفته از ویکی مدیا، قابل بازیابی از<nowiki/>https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Miguel_de_Cervantes_lithography.jpg]][[میگل دِ سِروانتس سابِدرا]] (۱۵۴۷- ۱۶۱۶)، رمان‌نویس، شاعر و نمایشنامه‌نویس اسپانیایی در شهر آلکالا دِ اِنارس متولد شد.او نیز به مانند گارثیلاسو دِ لاوگا زندگی خود را وقف نوشتن و جنگ کرد. در بین سال‌های 1569 و 1570 به ایتالیا نقل مکان کرد، به سال 1571 در جنگ لپانتو [xlvi] شرکت جست و دست چپ خود را در این جنگ از دست داد. در بازگشت به [[اسپانیا]] (1575) دزدان دریایی او و برادرش را اسیر کرده و به بردگی گرفتند، پس از گذشت پنج سالِ سخت او توانست به مادرید بازگردد. در گذر این سال‌ها او دل به زنی بست که هجده سال از او کوچکتر بود، هیجان این عشق منجر به نگارش داستانِ شبانی عاشقانه‌ای با نام گالاتئا شد. سروانتس اولین بخش از شاهکار خود به نام دون کیشوت را در سال 1605 به نگارش در آورد و با فراغت خاطر به نگاشتن قسمت دوم پرداخت، در سال 1613 برای مدتی دست از نوشتن برداشت و شروع به نگارش دوازده داستان نمونه (Novelas Ejemplares) کرد.
+موفقیت بخش اول کتاب دون کیشوت فردی به نام فرناندس دِ آبِیاندا (Alonso Fernández de Avellaneda) را بر آن داشت تا قسمت دوم آن را در 1614 خود به چاپ برساند، انتشار بخش دوم کتاب موجب رنجش خاطر سروانتس شد و این امر او را به تسریع در کار بر انگیخت و بخش دوم کتاب را به پایان رساند، در نهایت این بخش در سال 1615 انتشار یافت. موفقیت کتاب دون کیشوت موجب آن شد که کُنت لموس و کاردینال شهر تولدو از او حمایت کنند و مستمری ناچیزی برای او در نظر بگیرند.
-'''[[میگل دِ سِروانتس سابِدرا]]  (۱۵۴۷- ۱۶۱۶)'''
+سروانتش یک سال پیش از مرگش، هشت نمایشنامه به نگارش در آورد. او می‌پنداشت که شهرت آینده اش در گرو نگارش درام‌هایش می‌باشد، و اینگونه با طرز فکری آمیخته به حسادت از موفقیتی که نصیب لوپه دوِگا (Lope de Vega) شده بود سخن می‌گفت. وی با پیروی از مَنِش شخصیت اول داستان خود دون کیشوت، بیش بینی کرده بود که سی میلیون از این کتاب به فروش خواهد رسید، اما امروزه شاهد هستیم که نه تنها سی میلیون نسخه از آن به فروش رسید، بلکه بیش از هر کتاب دیگری به جز کتاب مقدس به زبان‌های دیگر ترجمه شد. او از سال 1606 تا به هنگام مرگ(1616) در مادرید زندگی کرد و تمام وقت خود را تا پایان عمر به نویسندگی اختصاص داد. از دیگر آثار او می‌توان به گالاتِئا (La Galatea) (1585) و داستان‌های نمونه (Novelas ejemplares) (1613) اشاره کرد<ref>Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 147.</ref>.
-رمان‌نویس،شاعر ونمایشنامه‌نویس اسپانیایی در شهر آلکالا دِ اِنارس متولد شد.او نیز به مانند گارثیلاسو دِ لاوگا زندگی خود را  وقف نوشتن و جنگ کرد. در بین سال های 1569 و 1570 به ایتالیا نقل مکان کرد، به سال 1571 در جنگ لپانتو[5]شرکت جست و دست چپ خود را در این جنگ از دست داد. در بازگشت به اسپانیا (1575) دزدان دریایی او و برادرش را اسیر کرده و به بردگی گرفتند، پس از گذشت پنج سالِ سخت او توانست به مادرید بازگردد. در گذر این سال ها او دل به زنی بست که هجده سال از او کوچکتر بود، هیجان این عشق منجر به نگارش داستانِ شبانی عاشقانه ای با نام گالاتئا شد. سروانتس اولین بخش از شاهکار خود به نام دون کیشوت را در سال 1605 به نگارش در آورد و با فراغت خاطر به نگاشتن قسمت دوم پرداخت، در سال 1613 برای مدتی دست از نوشتن برداشت و شروع به نگارش دوازده داستان نمونه[6] کرد. موفقیت بخش اول کتاب دون کیشوت فردی به نام فرناندس دِ آبِیاندا [7]را بر آن داشت تا قسمت دوم آن را در 1614 خود به چاپ برساند، انتشار بخش دوم کتاب موجب رنجش خاطر سروانتس شد و این امر او را به تسریع در کار بر انگیخت و بخش دوم کتاب را به پایان رساند، در نهایت این بخش در سال 1615 انتشار یافت. موفقیت کتاب دون کیشوت موجب آن شد که کُنت لموس و کاردینال شهر تولدو از او حمایت کنند و مستمری ناچیزی برای او در نظر بگیرند. سروانتش یک سال پیش از مرگش، هشت نمایشنامه به نگارش در آورد. او می پنداشت که شهرت آینده اش در گرو نگارش درام هایش می باشد، و اینگونه با طرز فکری آمیخته به حسادت از موفقیتی که نصیب لوپه دوِگا[8]شده بود سخن می گفت. وی با پیروی از مَنِش شخصیت اول داستان خود دون کیشوت، بیش بینی کرده بود که سی میلیون از این کتاب به فروش خواهد رسید، اما امروزه شاهد هستیم که نه تنها سی میلیون نسخه از آن به فروش رسید، بلکه بیش از هر کتاب دیگری به جز کتاب مقدس به زبان های دیگر ترجمه شد. او از سال 1606 تا به هنگام مرگ(1616) در مادرید زندگی کرد و تمام وقت خود را تا پایان عمر به نویسندگی اختصاص داد. از دیگر آثار او می توان به گالاتِئا[9](1585) و داستان های نمونه[10](1613) اشاره کرد.[11]
+=== [[لوئیس دِ گونکورا]] ===
+[[پرونده:لوئیس دِ گونکورا.jpg|بندانگشتی|238x238px|لوئیس دِ گونکورا، برگرفته از بریتانیکا، قابل بازیابی از<nowiki/>https://www.britannica.com/biography/Luis-de-Gongora]][[لوئیس دِ گونکورا|لوئیس دِ گونکورا (1561-1627)]]، در کُردوبا متولد شد و بیشتر عمر خویش را در این شهر سپری کرد، به تحصیل در دانشگاه سالامانکا پرداخت و کمی‌ بعد به مادرید نقل مکان کرد. اشعار خود را در ساختار‌های مختلف جای میداد، بعضی از آنها پیچیده و بعضی دیگر ساده و روان هستند. از ویژگی‌های آثار او می‌توان به استفاده از استعاره، سود جستن از کلمات آهنگین و خلق تصاویری بدیع اشاره کرد. لوپه دِ وگا این شاعر را تحسین می‌کرد، گونگورا نیز در باره او می‌گفت که استعداد خود در شعر نویسی را با نوشتن نمایشنامه به هدر می‌دهد.
-'''لوئیس دِ گون[[کورا]](1561-1627)'''
+پدر ادبیات مكتوب [[اسپانیا]] در سال 1626 به شدت بیمار شد و به کُردوبا بازگشت، جایی که یک سال بعد از آن زندگی را بدرود گفت. بخش زیادی از آثار او در طول عمرش به چاپ نرسید، بلکه به صورت دست نوشته پخش میشد. تأثیر این شاعر بزرگ سه قرن پس از مرگش بر روی شاعران نوگرای اسپانیایی قابل مشاهده است<ref>.Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 184</ref>.
-در کُردوبا متولد شد و بیشتر عمر خویش را در این شهر سپری کرد، به تحصیل در دانشگاه سالامانکا پرداخت و کمی بعد به مادرید نقل مکان کرد. اشعار خود را در ساختار های مختلف جای میداد، بعضی از آنها پیچیده و بعضی دیگر ساده و روان هستند. از ویژگی های آثار او می توان به استفاده از استعاره، سود جستن از کلمات آهنگین و خلق تصاویری بدیع اشاره کرد. لوپه دِ وگا این شاعر را تحسین می کرد، گونگورا نیز در باره او می گفت که استعداد خود در شعر نویسی را با نوشتن نمایشنامه به هدر می دهد. پدر ادبيات مكتوب اسپانيا در سال 1626 به شدت بیمار شد و به کُردوبا بازگشت، جایی که یک سال بعد از آن زندگی را بدرود گفت. بخش زیادی از آثار او در طول عمرش به چاپ نرسید، بلکه به صورت دست نوشته پخش میشد. تأثیر این شاعر بزرگ سه قرن پس از مرگش بر روی شاعران نوگرای اسپانیایی قابل مشاهده است. [1]
+=== [[فلیکس لوپه دِ وگا کارپیو]] ===
+[[پرونده:فلیکس لوپه دِ وگا کارپیو.jpg|بندانگشتی|285x285px|فلیکس لوپه دِ وگا کارپیو، قابل بازیابی از<nowiki/>https://salamancavisit.com/2024/03/27/fernando-de-rojas-1465-1541/]][[فلیکس لوپه دِ وگا کارپیو]] (1562-1635)، نمایشنامه نویس، شاعر و کشیش اسپانیایی در مادرید متولد شد. او یکی از پر کارترین نمایشنامه نویسان دنیا محسوب می‌شود، علاوه بر بیست و یک اثر غیر نمایشی، هزار و پانصد اثر به صورت نمایشنامه دارد، با این وجود امروزه تنها 314 کمدی و 42 قطعه نمایشی مذهبی از او بجای مانده است. با اینکه بیشترین شهرت او مرهون نمایشنامه‌های اوست اما در دیگر قالب‌های ادبی از جمله آثار حماسی، رمان، شعر غنایی دست به تجربه زده است. آثار حماسی او به رویداد‌های تاریخی، مذهبی و رمانتیک می‌پردازد.
-'''[[فلیکس لوپه دِ وگا کارپیو]] (1562-1635)'''
+این شاعر پرکار در سال 1609 منظومه‌ای در قالب شعر یازده هجایی بدون قافیه به نام هنر جدید کمدی پردازی (El Arte Nuevo de Hacer Comedias) سرود، در این رساله به بررسی قواعد نمایشنامه نویسی می‌پردازد، نمایشنامه‌های او نیز در قالب همین قواعد است که به نگارش در آمده است. از دیگر آثار او: دراگونتِئا[xlix](1598)، دوروتِئا[l] (1632)، دلربائی آنجلیکا[li] (1602)، آرکادیا[lii](1598) تاج غم آلود[liii](1627) و ایزیدرو[liv](1599)<ref>.Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 166</ref>.
-لوپه دِ وِگا نمایشنامه نویس، شاعر و کشیش اسپانیایی در مادرید متولد شد. او یکی از پر کارترین نمایشنامه نویسان دنیا محسوب می شود، علاوه بر بیست و یک اثر غیر نمایشی، هزار و پانصد اثر به صورت نمایشنامه دارد، با این وجود امروزه تنها 314 کمدی و 42 قطعه نمایشی مذهبی از او بجای مانده است. با اینکه بیشترین شهرت او مرهون نمایشنامه های اوست اما در دیگر قالب های ادبی از جمله آثار حماسی، رمان، شعر غنایی دست به تجربه زده است. آثار حماسی او به رویداد های تاریخی، مذهبی و رمانتیک می پردازد. این شاعر پرکار در سال 1609 منظومه ای در قالب شعر یازده هجایی بدون قافیه به نام '''هنر جدید کمدی پردازی'''[1] سرود، در این رساله به بررسی قواعد نمایشنامه نویسی می پردازد، نمایشنامه های او نیز در قالب همین قواعد است که به نگارش در آمده است. از دیگر آثار او: دراگونتِئا[2](1598)، دوروتِئا[3] (1632)، دلربائی آنجلیکا[4] (1602)، آرکادیا[5](1598) تاج غم آلود[6](1627) و ایزیدرو[7](1599).[8]
+=== [[میگلمیگل دِ اونامونو]] ===
+[[پرونده:میگلمیگل دِ اونامونو.jpg|بندانگشتی|میگلمیگل دِ اونامونو، برگرفته از سایت ویستا، قابل بازیابی از https://vista.ir/w/a/21/uw4vw|266x266پیکسل]][[میگلمیگل دِ اونامونو]] (1864-1936)، نمایش نامه نویس، رمان نویس، شاعر، مقاله نویس و فیلسوف نا آرام اسپانیایی در ۲۹ سپتامبر ۱۸۶۴ در بیلبائو متولد شد.بیش از نیمی‌ از عمرخویش را در شهر سالامانکا گذراند و در سال 1891 استاد زبان و ادبیات یونانی در این شهر شد. در سال 1901 به ریاست دانشگاه سالامانکا منصوب گشت و سیزده سال بعد به دلایل سیاسی از این سِمت عزل شد، در سال 1924 در زمان دیکتاتوری پریمو دِ ریبِرا به جزایر قناری و سپس به [[فرانسه]] تبعید شد. او یکی از چهره‌های برجسته نسل 98 می‌باشد، به شانزده زبان دنیا کتاب می‌خواند، در سیرِ مطالعاتِ آثار متفکران برجسته غرب، کی یِر کِگارد فیلسوف اگزیستانسیالیسمِ دانمارکی نظر او را به خود جلب کرد.
-'''[[میگلمیگل دِ اونامونو]](1864-1936)'''
+وی تمام عمر خویش را در کشاکش درونی بین شک و یقین بسر برد، تناقض و تعارض درونی اونامونو ریشه در این مسئله داشت، او با نوشتن کتاب سرشت سوزناک هستی(1913) به مسئله ابدی زندگی، مرگ و وجود انسان می‌پردازد. انسان برای او موجودیست که در کشاکش درونی ‌می‌زید، از دیگر سو فانی است و نمی‌تواند بر عاقبت خویش اندوهناک نباشد و از سویی دیگر قادر به فرونشاندن میلِ به جاودانگی خود نیست، او در کتاب سرشت سوزناک هستی و دیگر آثارش به طرح این موضوع پرداخته است و اینگونه تناقض‌های پویای چهره انسانی را نمایان می‌کند. این نویسنده برجسته‌ی اسپانیایی در ۳۱ دسامبر ۱۹۳۶ در سالامانکاچشمانش را برای همیشه بست<ref>.Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 336</ref>.
+در داستان‌های او شاهد آن هستیم که گاهی شخصیت‌های داستان چنان تشخص ‌میابند که خود نویسنده را بازخواست ‌می‌کنند. او در کتاب "سرشت سوگناک هستی" اظهار می‌دارد که دون کیشوت از سروانتس حقیقی‌تر و برجسته‌تر است. در یکی از داستان‌های او به نام مه (Niebla) شاهد آن هستیم که شخصیتِ داستان به اونامونو ‌می‌گوید:" تو حقیقی تری یا من؟، اگر من مخلوق و ساخته تو هستم، تو و خوانندگانت مخلوق و ساخته خالق دیگری هستی و افسانه‌ای بیش نیستید."
-اونامونو، نمایش نامه نویس، رمان نویس، شاعر، مقاله نویس و فیلسوف نا آرام اسپانیایی در ۲۹  سپتامبر ۱۸۶۴ در بیلبائو متولد شد.بیش از نیمی از عمرخویش را در شهر سالامانکا گذراند و در سال 1891 استاد زبان و ادبیات یونانی در این شهر شد. در سال 1901 به ریاست دانشگاه سالامانکا منصوب گشت و سیزده سال بعد به دلایل سیاسی از این سِمت عزل شد، در سال 1924 در زمان دیکتاتوری پریمو دِ ریبِرا به جزایر قناری و سپس به [[فرانسه]] تبعید شد. او یکی از چهره های برجسته نسل 98 می باشد، به شانزده زبان دنیا کتاب می خواند، در سیرِ مطالعاتِ آثار متفکران برجسته غرب، کی یِر کِگارد فیلسوف اگزیستانسیالیسمِ دانمارکی نظر او را به خود جلب کرد. وی تمام عمر خویش را در کشاکش درونی بین شک و یقین بسر برد، تناقض و تعارض درونی اونامونو ریشه در این مسئله داشت، او با نوشتن کتاب سرشت سوزناک هستی(1913)[1] به مسئله ابدی زندگی، مرگ و وجود انسان می پردازد. انسان برای او موجودیست که در کشاکش درونی میزید، از دیگر سو فانی است و نمی تواند بر عاقبت خویش اندوهناک نباشد و از سویی دیگر قادر به فرونشاندن میلِ به جاودانگی خود نیست، او در کتاب سرشت سوزناک هستی و دیگر آثارش به طرح این موضوع پرداخته است و اینگونه تناقض های پویای چهره انسانی را نمایان می کند. این نویسنده برجسته ی اسپانیایی  در ۳۱ دسامبر ۱۹۳۶ در سالامانکاچشمانش را برای همیشه بست.[1]
+برخی از آثار: صلح در جنگ (Paz en la guerra) (1897)؛ عشق و تربیت (Amor y pedagogía) (1902)؛ آینه مرگ (El espejo de la muerte) (1913)؛مه(1914)؛ ابل سانچز (Abel Sánchez) (1917)؛ تولیو مونتالبان (Tulio Montalbán) (1920)
-در داستان های او شاهد آن هستیم که گاهی شخصیت های داستان چنان تشخص میابند که خود نویسنده را بازخواست میکنند. او در کتاب "سرشت سوگناک هستی" اظهار می دارد که دون کیشوت از سروانتس حقیقی تر و برجسته تر است. در یکی از داستان های او به نام مه[2] شاهد آن هستیم که شخصیتِ داستان به اونامونو میگوید:" تو حقیقی تری یا من؟، اگر من مخلوق و ساخته تو هستم، تو و خوانندگانت مخلوق و ساخته خالق دیگری هستی و افسانه ای بیش نیستید".
+=== [[رامیرو د مائثتو]] ===
+[[رامیرو د مائثتو]] (Ramiro de Maeztu) (1875 تا 1936)، یکی از نویسندگان انقلابی نسل 98 [[اسپانیا]] است که در 4 مه 1875 در ویتوریا متولد شد. بخشی از جوانی اش را در [[پاریس]] و‌هاوانا به روزنامه نگاری سپری کرد، در سال 1897 به مادرید نقل مکان کرد و به همکاری با روزنامه‌ها و مجلات مهم اسپانیا پرداخت، در همین سالها بود که با دو نفر از متفکران آن دوران یعنی آثورین و باروخا جمعی را با نام گروه سه نفره تشکیل دادند. رگه‌هایی از افکار نیچه و مارکس در او مشهود بود. به عنوان خبرنگار در جنگ جهانی اول حضور داشت و در نهایت به تاریخ 29 اُکتبر 1936 در شهر آرِباکا درگذشت<ref name=":02">José Luis, Oscar, literatura española contemporánea, Madrid, 1997, p. 52.</ref>.
-برخی از آثار: صلح در جنگ[1](1897)؛ عشق و تربیت[2](1902)؛ آینه مرگ[3](1913)؛مه(1914)؛ ابل سانچز[4](1917)؛ تولیو مونتالبان[5](1920)؛
+=== [[پیو باروخا]] ===
+[[پرونده:پیو باروخا.jpg|بندانگشتی|298x298px|پیو باروخا، قابل بازیابی از<nowiki/>https://m.filmaffinity.com/en/film734196.html]][[پیو باروخا|پیو باروخا (1872-1956)]]، به سال 1872 در سان سپاستیان متولد شد و در 1956 در مادرید درگذشت. رشته پزشکی را برای تحصیل در پیش گرفت و تز دکترای خود را به مسئله درد اختصاص داد، مدت کوتاهی از عمر خویش را در سستینا به پزشکی پرداخت، کمی بعد در 1896 برای کار در مغازه نانوایی خانوادگیشان به مادرید نقل مکان کرد. او هرگز ازدواج نکرد. باروخا نویسنده‌ای ساختارشکن و بدبین به شمار ‌می‌رود، به خدا اعتقاد نداشت و بر این باور بود که انسان همچون حیوانی بی رحم، حسود، پیمان شکن در دنیایی بس ترسناک می‌زید، باور او به تهی و پوچ بودن معنی زندگی منجر به خلق شخصیت‌هایی ‌می‌شود که از جامعه جدا افتاده اند و در جستجوی خویشتن سرگردانند.
-...................................( از متن اصلی اورده شود
+بدبینی و صراحت در همه آثارش مشهود است، هر آنچه را فکر ‌می‌کرد بر زبان می‌آورد و این رفتار برای او مشکلاتِ فراوانی را بوجود آورده بود. در نگارش از جملات و پارگراف‌های کوتاه استفاده ‌می‌کرد و پیچیده نمی‌نوشت. او به مانند همه نویسندگان نسل 98 به اسپانیا عشق می‌ورزید، اما با خُلق و خویی که او داشت این عشق به کشورش منجر به میهن پرستی در او نشد بلکه مشکلات و مسائل کشور را در نظرش برجسته کرد. او در داستان نویسی خود را محدود به چهارچوبی نمی‌دید و از قواعد و قالبهای معینی که دیگر نویسندگان برای نوشتن رمان قائل بودند شکوه ‌می‌کرد. علاوه بر مقاله‌ها و اشعارش او بیش از شصت رمان از خود بجای گذاشته است. در نهایت به سال 1956 در سن 84 سالگی از زندگی کناره گرفت.از آثار او می‌توان به بی قراری‌های شانتی آندیا (Las inquietudes de Shanti Andia) اشاره کرد<ref name=":02" />.
-'''[[رامیرو د مائثتو]][1](1875-1936)'''
+=== آثورین ===
+[[پرونده:آثورین.png|بندانگشتی|331x331px|آثورین، قابل بازیابی از<nowiki/>https://www.goconqr.com/es/p/1556342]]خوسه مارتینِز روییز (José Martínez Ruiz) (1873-1967)، مشهور به آثورین در سال 1873 در آلیکانته به دنیا آمد. بر خلاف دیگر دوستانش در نسل 98، زندگی آرامی داشت. از سال 1888 در شهر والنسیا به تحصیل در رشته حقوق پرداخت ,بخش عمده‌ای از عمر خود را به روزنامه نگاری اختصاص داد. در سال 1895 به انتشار دو مقاله مهم با نام‌های آنارشیست‌های ادبی و یادداشتهای اجتماعی پرداخت، مقالاتی که به طرح و تبیین تئوری اصلی آنارشیست می‌پرداختند.
-یکی از نویسندگان انقلابی نسل 98 اسپانیا است که در 4 مه 1875 در ویتوریا متولد شد. بخشی از جوانی اش را در [[پاریس]] و هاوانا به روزنامه نگاری سپری کرد، در سال 1897 به مادرید نقل مکان کرد و به همکاری با روزنامه ها و مجلات مهم اسپانیا پرداخت، در همین سالها بود که با دو نفر از متفکران آن دوران یعنی آثورین و باروخا جمعی را با نام گروه سه نفره تشکیل دادند.رگه هایی از افکار نیچه و مارکس در او مشهود بود. به عنوان خبرنگار در جنگ جهانی اول حضور داشت و در نهایت به تاریخ 29 اُکتبر 1936 در شهر آرِباکا درگذشت.[2]
+آثوریندر خلق آثارش بسیار به جزئیات می‌پردازد؛ گذرایی زندگی، زمان و جریان آن به سوی مرگ از جمله مسائلی است که آثار آثورین رنگ آنها را به خود گرفته است. در سال 1896 به مادرید جایی که باقی عمر خویش را در آن بسر برد نقل مکان کرد. در طول سال‌های زندگیش در این شهر تمام وقت خود را به مقاله نویسی، روزنامه نگاری، تاریخ نگاری، نقد آثار و داستان نویسی سپری کرد و در نهایت در 2 مارس 1967 در مادرید از دنیا رفت<ref>José Luis, Oscar, literatura española contemporánea, Madrid, 1997, p. 53.</ref>.
-'''[[پیو باروخا]](1872-1956)'''
+=== [[بایِ این کلن]] ===
+دون رامون ماریا(1866-1936) به سال 1866 در پونتِبِدرا متولد شد، شاعر، رمان نویس و درام نویس بود و در حوزه تئاتر به فعالیت می‌پرداخت. تحصیلاتش در رشته حقوق را نیمه تمام رها کرد و به مکزیک رفت و پس از گذشت سه سال به مادرید بازگشت، در مدرسه هنرهای زیبا به تدریس زیبایی شناسی پرداخت. در طی سال‌های جنگ جهانی اول مشکلات سیاسی [[اسپانیا]] نظر او را به خود جلب کرد و را بر انگیخت تا به برجسته کردن آنها برآید. وی به سال 1924 در زمان دیکتاتوری پریمو دِ ریبرا برای مدتی به زندان رفت. بایِ این کلن نقش بسزایی در رشد تئاتر اسپانیا داشت و خالق آثار بزرگی به نام اعوجاج (Esperpento) می‌باشد. در سال 1936 در سانتیاگو بر اثر سرطان درگذشت<ref>Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 361.</ref>.
-به سال 1872 در سان سپاستیان متولد شد و در 1956 در مادرید درگذشت. رشته پزشکی را برای تحصیل در پیش گرفت و تز دکترای خود را به مسئله درد اختصاص داد، مدت کوتاهی از عمر خویش را در سستینا به پزشکی پرداخت، کمی بعد در 1896 برای کار در مغازه نانوایی خانوادگیشان به مادرید نقل مکان کرد. او هرگز ازدواج نکرد. باروخا نویسنده ای ساختار شکن و بدبین به شمار میرود، به خدا اعتقاد نداشت و بر این باور بود که انسان همچون حیوانی بی رحم، حسود، پیمان شکن در دنیایی بس ترسناک  میزید، باور او به تهی و پوچ بودن معنی زندگی منجر به خلق شخصیت هایی میشود که از جامعه جدا افتاده اند و در جستجوی خویشتن سرگردانند. بدبینی و صراحت در همه آثارش مشهود است،  هر آنچه را فکر میکرد بر زبان می آورد و این رفتار برای او مشکلاتِ فراوانی را بوجود آورده بود. در نگارش از جملات و پارگراف های کوتاه استفاده میکرد و پیچیده نمی نوشت. او به مانند همه نویسندگان نسل 98 به اسپانیا عشق میورزید، اما با خُلق و خویی که او داشت این عشق به کشورش منجر به میهن پرستی در او نشد بلکه مشکلات و مسائل کشور را در نظرش برجسته کرد. او در داستان نویسی خود را محدود به چهارچوبی نمیدید و از قواعد و قالبهای معینی که دیگر نویسندگان برای نوشتن رمان قائل بودند شکوه میکرد. علاوه بر مقاله ها و اشعارش او بیش از شصت رمان از خود بجای گذاشته است. در نهایت به سال 1956 در سن 84 سالگی از زندگی کناره گرفت.از آثار او می توان به بی قراری های شانتی آندیا[1] اشاره کرد.[2]
+=== [[آنتونیو ماچادو]] ===
+[[آنتونیو ماچادو|آنتونیو ماچادو (1875-1939)]]، به سال 1875 در سِویا به دنیا آمد. با اینکه هنوز نسبتاً جوان بود استعداد خود را در سرودن شعر نشان داد و آنگونه پیش رفت که بزرگترین شاعر نسل ادبی 98 محسوب می‌شود؛ او عنصر شعر را تپش عمیق روح می‌دانست. در کلاس‌های فلسفه بِرگسون در سال 1910 شرکت جست و اینگونه با ایده‌های این فیلسوف در رابطه با زمان آشنا شد. نمایشنامه‌های زیادی را به همراه برادرش مانوئل ماچادو به نگارش در آورد. چندی پس از آغاز جنگ به والنسیا و پس از آن به بارسلونا نقل مکان کرد، در طول جنگ در مادرید و والنسیا از آرمان جمهوری خواهان حمایت کرد و در سال1939 در فرانسه در گذشت. نخستین کتاب مهم او تنهایی‌ها، دهلیزها و دیگر شعر‌ها (Soledades. Galerías. Otros poemas) (1907) نام دارد<ref>Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 369.</ref>.
-'''آثورین(1873-1967)'''
+=== [[فدریکو گارسیا لورکا]] ===
+[[پرونده:فدریکو گارسیا لورکا.jpg|بندانگشتی|268x268px|فدریکو گارسیا لورکا، برگرفته از فیسبوک، قابل بازیابی از<nowiki/>https://m.facebook.com/hemayat.shahin666/photos/a.730214480378196/755329121200065/?type=3]]فدریکو گارسیا لورکا [[فدریکو گارسیا لورکا|(1898-1936)،]] موسیقی دان، شاعر و نمایشنامه نویس اسپانیایی در فوئنتِ باکِروس (Fuente Vaqueros) (گرانادا) چشم به جهان گشود. در دانشگاه گرانادا به تحصیل در رشته‌های حقوق، فلسفه و موسیقی پرداخت، به کشورهای مختلفی از جمله آمریکا، [[کانادا]]، [[کوبا]]، [[آرژانتین]] و اروگوئه سفر کرد.
-خوسه مارتینِز روییز[1] مشهور به آثورین در سال 1873 در آلیکانته به دنیا آمد. بر خلاف دیگر دوستانش در نسل 98، زندگی آرامی داشت. از سال 1888  در شهر والنسیا به تحصیل در رشته حقوق پرداخت ,بخش عمده ای از عمر خود را به روزنامه نگاری اختصاص داد. در سال 1895 به انتشار دو مقاله مهم با نام های '''آنارشیست های ادبی و یادداشتهای اجتماعی''' پرداخت، مقالاتی که به طرح و تبیین تئوری اصلی آنارشیست می پرداختند.آثوریندر خلق آثارش بسیار به جزئیات می پردازد؛ گذرایی زندگی، زمان و جریان آن به سوی مرگ از جمله مسائلی است که آثار آثورین رنگ آنها را به خود گرفته است. در سال 1896 به مادرید جایی که باقی عمر خویش را در آن بسر برد نقل مکان کرد. در طول سال های زندگیش در این شهر تمام وقت خود را به  مقاله نویسی، روزنامه نگاری، تاریخ نگاری، نقد آثار و داستان نویسی سپری کرد و در نهایت در 2 مارس 1967 در مادرید از دنیا رفت.[2]
+در سال 1919 به مادرید نقل مکان کرد و ارتباط تنگاتنگی با نویسندگان نسل خود و هنرمندانی از جمله سالوادور دالی و [[لوئیس بونیوئل]] بر قرار کرد، قرار گرفتن دالی و بونوئل در کنار لورکا نمایانگر سورئالیسم در سه حوزه مختلف هنری شد. اولین کتاب شعر خود را از 19 تا 22 سالگی به نگارش در آورد، اشعار اولیه او تحت تأثیر آنتونیو ماچادو، [[خوان رامون خیمنس]] و بکر به نگارش در آمده است.
-'''[[بایِ این کلن]](1866-1936)'''
+با قتل لورکا درآگوست 1936 یکی از دردناکترین وقایع جنگ داخلی [[اسپانیا]] رقم خورد. از جمله مشهورترین نمایشنامه‌های او عروسی خون[lxvii](1933)؛ یرما[lxviii](1934)؛ خانه برنارد آلبا (La casa de Bernarda Alba) (1936)؛ ماریانا پیندا (Mariana Pineda) (1927)؛ و چنین این پنج سال گذشت (Así que pasen cinco años) (1930)؛ طلسم پروانه (El maleficio de la mariposa) (1920)؛ قصیده کلی (Romancero gitano) (1928)؛ شاعر در نیویورک[lxix](1930)<ref>Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 397.</ref>.
-دون رامون ماریا به سال 1866 در پونتِبِدرا متولد شد، شاعر، رمان نویس و درام نویس بود و در حوزه تئاتر به فعالیت می پرداخت. تحصیلاتش در رشته حقوق را  نیمه تمام رها کرد و به مکزیک رفت و پس از گذشت سه سال به مادرید بازگشت، در مدرسه هنرهای زیبا به تدریس زیبایی شناسی پرداخت. در طی سال های جنگ جهانی اول مشکلات سیاسی اسپانیا نظر او را به خود جلب کرد و را بر انگیخت تا به برجسته کردن آنها برآید. وی به سال 1924 در زمان دیکتاتوری پریمو دِ ریبرا برای مدتی به زندان رفت. بایِ این کلن نقش بسزایی در رشد تئاتر اسپانیا داشت و خالق آثار بزرگی به نام اعوجاج[1]می باشد. در سال1936 در سانتیاگو بر اثر سرطان درگذشت.[2]
+=== [[خوان رامون خیمنس]] ===
+[[پرونده:خوان رامون خیمنس.jpg|بندانگشتی|304x304px|خوان رامون خیمنس، برگرفته از bridgemanimages، قابل بازیابی از<nowiki/>https://www.bridgemanimages.com/en/noartistknown/juan-jamon-jimenez-1881-1958-spanish-poet-literature-nobel-prize-in-1956-here-c-1930/nomedium/asset/1708779]][[خوان رامون خیمنس|خوان رامون خیمنس (1881-1958)]]، شاعر و نثر نویس اسپانیایی که در موگِر (Moguer) متولد شد. از بکر و روبن داریو متأثر بود و تاًثیر مدرنیسم در اولین آثارش مشهود است، او در جستجوی شعری ناب بود تا به بیان زندگی درونی بپردازد. به سال 1949 در مقدمه‌ای بر کتاب حیوان اعماق (Animal de fondo) آثارش را به سه دوره تقسیم می‌کند:
-'''[[آنتونیو ماچادو]](1875-1939)'''
+ویژگی دوره اول سرمستی عشق است؛
-به سال 1875 در سِویا به دنیا آمد. با اینکه هنوز نسبتاً جوان بود استعداد خود را در سرودن شعر نشان داد و آنگونه پیش رفت که بزرگترین شاعر نسل ادبی 98 محسوب می شود؛ او عنصر شعر را تپش عمیق روح می دانست.  در کلاس های فلسفه بِرگسون در سال 1910 شرکت جست و اینگونه با ایده های این فیلسوف در رابطه با زمان آشنا شد. نمایشنامه های زیادی را به همراه برادرش مانوئل ماچادو به نگارش در آورد. چندی پس از آغاز جنگ به والنسیا و پس از آن به بارسلونا نقل مکان کرد، در طول جنگ در مادرید و والنسیا از آرمان جمهوری خواهان حمایت کرد و در سال1939 در فرانسه در گذشت. نخستین کتاب مهم او '''تنهایی ها، دهلیزها و دیگر شعر ها[[زبان و ادبیات اسپانیا# ftn1|[1]]](1907)''' نام دارد.[[زبان و ادبیات اسپانیا# ftn2|[2]]]
+ویژگی دوره دوم عطش جاودانگی است و اینکه خدا پدیده‌ای است عقلانی؛ و
-'''[[فدریکو گارسیا لورکا]] (1898-1936)'''
+ویژگی سوم لزوم وجدان درونی است.
-فدریکو گارسیا لورکا موسیقی دان، شاعر و نمایشنامه نویس اسپانیایی در فوئنتِ باکِروس[1](گرانادا) چشم به جهان گشود. در دانشگاه گرانادا به تحصیل در رشته های حقوق، فلسفه و موسیقی پرداخت، به کشورهای مختلفی از جمله آمریکا، کانادا، کوبا، [[آرژانتین]] و اروگوئه سفر کرد.  در سال 1919 به مادرید نقل مکان کرد و ارتباط تنگاتنگی با نویسندگان نسل خود و هنرمندانی از جمله سالوادور دالی و [[لوئیس بونیوئل]] بر قرار کرد، قرار گرفتن  دالی و  بونوئل در کنار لورکا نمایانگر سورئالیسم در سه حوزه مختلف هنری شد. اولین کتاب شعر خود را از 19 تا 22 سالگی به نگارش در آورد، اشعار اولیه او تحت تأثیر آنتونیو ماچادو، [[خوان رامون خیمنس]] و بکر به نگارش در آمده است. با قتل لورکا درآگوست 1936 یکی از دردناکترین وقایع جنگ داخلی اسپانیا رقم خورد. از جمله مشهورترین نمایشنامه های او عروسی خون[2](1933)؛ یرما[3](1934)؛ خانه برنارد آلبا[4](1936)؛ ماریانا پیندا[5](1927)؛ و چنین این پنج سال گذشت[6](1930)؛ طلسم پروانه[7](1920)؛ قصیده کلی[8](1928)؛ شاعر در نیویورک[9](1930).[10]
+بعدها او به طرح تقسیم بندی دیگری که دربردارنده دو دوره بود پرداخت. در سال 1916 با زنی فرهیخته که به شعر می‌پرداخت ازدواج کرد، در انزوا می‌زیست و شعر می‌سرود. سه روز پس از دریافت جایزه ادبی نوبل در سال 1956، همسرش را از دست داد و دچار افسردگی شد. دو سال بعد نیز خود به انتهای راه زندگی رسید<ref>Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 325.</ref>. بیش از چهل کتاب شعر از خود به چاپ رساند، برخی از آثار او: سنگ و آسمان (Piedra y cielo) (1919)، روزنگار یک شاعرتازه ازدواج کرده (Diario de un poeta recién casado) (1916)، من و پلاترو (Platero y yo) (1914).
-'''خوان رامون خیمنس(1881-1958):'''
+=== [[میگل ارناندث|میگل اِرناندِث]] ===
+[[میگل ارناندث|میگل اِرناندِث (1910-1942)]]، در سی اکتبر 1910 در دهکده اُری اِلا در آلیکانته به دنیا آمد، پدرش نام خود را بر او که پسر سوم بود گذاشت. او چوپان بود و در روستا رشد یافته بود، این نوع زندگی در آثارش تجلی کرد. با هر سختی که از سوی پدرش به او تحمیل می‌شد به مطالعه‌ی آثار خوان رامون خیمِنِس و روبن داریو می‌پرداخت. در سال 1934 به مادرید نقل مکان کرد جایی که آثارش تحسین بسیاری را بر انگیخت. باتوجه به شرایط سنی اِرناندِث می‌توان او را در زمره نسل ادبی 36 جای داد، اما رابطه او با لورکا، آلکساندر و آلبرتی او را به نسل ادبی 27 نزدیک‌تر می‌کند. با بر افروختن آتش جنگ به صورت داوطلبانه در کنار جمهوری خواهان به جنگ پرداخت. سال‌های سختی را در پایان عمرش تجربه کرد، اولین پسرش را از دست داد و پسر دومش در حالیکه آتش جنگ رو به خاموشی بود متولد شد اما اِرناندث در زندان به سر می‌برد و چندی بعد در سن سی دو سالگی بر اثر بیماری سل در زندان آلیکانته درگذشت. لالایی پیاز (Nanas de la cebolla) شعر تأثیرگذاری است که در سوگ فرزندش سروده است<ref>Lazar, Fernando, Literatura Española, Baracaldo, 1995, p. 420.</ref><ref>فاخری، مهدی(1392). جامعه و فرهنگ [[اسپانیا]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)</ref>.
+==نیز نگاه کنید به==
+[[مشاهیر ادبی روسیه]]؛ [[مشاهیر ادبی کانادا]]؛ [[مشاهیر ادبی کوبا]]؛ [[مشاهیر ادبی لبنان]]؛ [[مشاهیر ادبی تونس]]؛ [[مشاهیر ادبی افغانستان]]؛ [[معرفی برخی از شخصیت های مهم ادبیات کلاسیک چین]]؛ [[مشاهیر ادبی سنگال]]؛ [[مشاهیر ادبی آرژانتین]]؛ [[مشاهیر ادبی در مالی]]؛ [[مشاهیر ادبی در ساحل عاج]]؛ [[مشاهیر ادبی زیمبابوه]]؛ [[مشاهیر ادبی اوکراین]]؛ [[مشاهیر ادبی اردن]]؛ [[مشاهیر ادبی اتیوپی]]؛ [[مشاهیر ادبی سیرالئون]]؛ [[مشاهیر ادبی قطر]]
-شاعر و نثر نویس اسپانیایی که در موگِر[1]  متولد شد. از بکر و روبن داریو متأثر بود و تاًثیر مدرنیسم در اولین آثارش مشهود است، او در جستجوی شعری ناب بود تا به بیان زندگی درونی بپردازد. به سال 1949 در مقدمه ای بر کتاب حیوان اعماق[2] آثارش را به سه دوره تقسیم می کند: ویژگی دوره اول سرمستی عشق است، ویژگی دوره دوم عطش جاودانگی است و اینکه خدا پدیده ای است عقلانی؛ و ویژگی سوم لزوم وجدان درونی است. بعدها او به طرح تقسیم بندی دیگری که دربردارنده دو دوره بود پرداخت.   در سال 1916 با زنی فرهیخته که به شعر می پرداخت ازدواج کرد، در انزوا می زیست و شعر می سرود. سه روز پس از دریافت جایزه ادبی نوبل در سال 1956، همسرش را از دست داد و دچار افسردگی شد.  دو سال بعد نیز خود به انتهای راه زندگی رسید.[3]
+== پاورقی ==
+<small>[xliii] در این نوع شعر شبانان به روایت رنج عشق خود می‌پردازند.</small>
-بیش از چهل کتاب شعر از خود به چاب رساند، برخی از آثار او: سنگ و آسمان[4](1919)، روزنگار یک شاعرتازه ازدواج کرده[5] (1916)، من و پلاترو[6](1914).
+<small>[xlvi]Lepanto. جنگ لپانتو در سال ۱۵۷۱ میلادی که عثمانیها در این جنگ شکست خوردند است.</small>
-'''میگل اِرناندِث(1910-1942)'''
+<small>La Dragontea[xlix].روایتی از شکست دزد دریایی انگلیسی به نام دریک است.</small>
-در سی اکتبر 1910 در دهکده اُری اِلا در آلیکانته به دنیا آمد، پدرش نام خود را بر او که پسر سوم بود گذاشت. او چوپان بود و در روستا رشد یافته بود، این نوع زندگی در آثارش تجلی کرد. با هر سختی که از سوی پدرش به او تحمیل می شد به مطالعه ی آثار خوان رامون خیمِنِس و روبن داریو می پرداخت. در سال 1934 به مادرید نقل مکان کرد جایی که آثارش تحسین بسیاری را بر انگیخت. باتوجه به شرایط سنی اِرناندِث می توان او را در زمره نسل ادبی 36 جای داد، اما رابطه او با لورکا، آلکساندر و آلبرتی او را به نسل ادبی 27 نزدیک تر می کند. با بر افروختن آتش جنگ به صورت داوطلبانه در کنار جمهوری خواهان به جنگ پرداخت. سال های سختی را در پایان عمرش تجربه کرد، اولین پسرش را از دست داد و پسر دومش در حالیکه آتش جنگ رو به خاموشی بود متولد شد اما اِرناندث در زندان به سر می برد و چندی بعد در سن سی دو سالگی بر اثر بیماری سل در زندان آلیکانته درگذشت. لالایی پیاز[1] شعرتأثیر گذاری است که در سوگ فرزندش سروده است. [2]
+<small>[l]La Dorotea. این رمان زندگینامه ای خود نگاشت می‌باشد.</small>
+<small>[li]La hermosura de Angélica. از جمله حماسه‌های او به شمار میرود.</small>
+<small>[lii]la Arcadia. این یک رمانس شبانی به شمار می‌رود.</small>
+<small>[liii]La Corona Trágicaبه روایت داستان ماری استوارت می‌پردازد</small>
+<small>El Isidro[liv]. روایتی است از زندگی San Isidro Labrador</small>
+<small>[lxvii]''Bodas de sangre''. به طرح ماجرای یک کینه‌ی خانوادگی و گریز عاشقان با معشوقه‌هایشان می‌پردازد.</small>
+<small>[lxviii]''Yerma'' داستان زنی است که نداشتن فرزند و آرزوی یک بچه، لحظه ای او را رها نمی‌کند.</small>
+<small>[lxix]Poeta en Nueva York. قدرت پول، به بردگی گرفته شدن انسان بوسیله ماشین، ناعدالتی اجتماعی و جهانی انسان زدایی شده، از موضوعات کتاب "شاعر در نیویورک" می‌باشد.</small>
+== کتابشناسی ==