سفالگری در تایلند: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۲ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۴۱

بان چیانگ.برگرفته از سایت شیدا گشت،قابل بازیابی ازh ttp://www.sheidagasht.com/%D8%A8%D8%AF%D9%88%D9%86-%D8%A7%DB%8C%D9%86-%D8%B3%D9%88%D8%BA%D8%A7%D8%AA%DB%8C%E2%80%8C%D9%87%D8%A7-%D8%A7%D8%B2-%D8%AA%D8%A7%DB%8C%D9%84%D9%86%D8%AF-%D8%A8%D8%B1%D9%86%DA%AF%D8%B1%D8%AF%DB%8C%D8%AF/01-3/

ظروف سفالی شکیلی که از ۵۰۰۰ سال پیش در منطقهٔ بان چیانگ در شمال شرقی تایلند، پیدا شده است خبر از ریشه‌داربودن این هنر در تایلند می‌دهد که تا امروز هم ادامه یافته است. هنوز هم ظروف سفالین برای آشپزی و نگهداری مواد غذایی در تایلند به‌کار می‌رود و هم‌زمان با آن، ظروف لعابی نیز که با همان روش‌های قدیمی ۷۰۰ سال پیش چین تولید می‌شود، کاربرد دارد؛ هر منطقه از تایلند سفالگری سنتی خاصی دارد.

در دوران سوخوتای که حدود ۳۰۰ نفر از هنرمندان چینی را برای ترویج تولید ظروف لعابی به سیام آوردند؛ در مدت کوتاهی تجارت ظروف سفالینهٔ لعاب‌دار سراسر منطقه جنوب شرقی آسیا را تا اندونزی و فیلیپین فراگرفت.گرچه این هنر در آن زمان رو به زوال رفت، لیکن در سال‌های اخیر بار دیگر در چیانگ مای رواج یافته است و خاکستری که برای رنگ‌آمیزی آن نیاز است، از چوب‌های جنگل‌های شمال چیانگ مای به دست می‌آید^[۱].

نیز نگاه کنید به

صنایع دستی در تایلند؛ ابریشم‌بافی در تایلند؛ قلم‌زنی در تایلند؛ نقره‌جات در تایلند؛ سرامیک در تایلند

کتابشناسی

↑ الهی، امیر سعید(1391). جامعه و فرهنگ تایلند. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بین‌المللی الهدی،ص.262-263.

[1] الهی، امیر سعید(1391). جامعه و فرهنگ تایلند. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بین‌المللی الهدی،ص.262-263.

[۱]

نسخهٔ ‏۲۹ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۴۷ (نمایش مبدأ) Samiei (بحث \| مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایشگر دیداری → تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر		نسخهٔ کنونی تا ‏۲۲ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۴۱ (نمایش مبدأ) Shekvati (بحث \| مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایشگر دیداری
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱:		خط ۱:
	[[پرونده:بان چیانگ.jpg\|بندانگشتی\|بان چیانگ]]ظروف سفالی شکیلی که از ۵۰۰۰ سال پیش در منطقهٔ بان چیانگ در شمال شرقی [[تایلند]]، پیدا شده است خبر از ریشه‌داربودن این هنر در [[تایلند]] می‌دهد که تا امروز هم ادامه یافته است. هنوز هم ظروف سفالین برای آشپزی و نگهداری مواد غذایی در [[تایلند]] به‌کار می‌رود و هم‌زمان با آن، ظروف لعابی نیز که با همان روش‌های قدیمی ۷۰۰ سال پیش [[چین]] تولید می‌شود، کاربرد دارد؛ هر منطقه از [[تایلند]] سفالگری سنتی خاصی دارد.		[[پرونده:بان چیانگ.jpg\|بندانگشتی\|بان چیانگ.برگرفته از سایت شیدا گشت،قابل بازیابی از[http://www.sheidagasht.com/%D8%A8%D8%AF%D9%88%D9%86-%D8%A7%DB%8C%D9%86-%D8%B3%D9%88%D8%BA%D8%A7%D8%AA%DB%8C%E2%80%8C%D9%87%D8%A7-%D8%A7%D8%B2-%D8%AA%D8%A7%DB%8C%D9%84%D9%86%D8%AF-%D8%A8%D8%B1%D9%86%DA%AF%D8%B1%D8%AF%DB%8C%D8%AF/01-3/ h]<nowiki/>[http://www.sheidagasht.com/%D8%A8%D8%AF%D9%88%D9%86-%D8%A7%DB%8C%D9%86-%D8%B3%D9%88%D8%BA%D8%A7%D8%AA%DB%8C%E2%80%8C%D9%87%D8%A7-%D8%A7%D8%B2-%D8%AA%D8%A7%DB%8C%D9%84%D9%86%D8%AF-%D8%A8%D8%B1%D9%86%DA%AF%D8%B1%D8%AF%DB%8C%D8%AF/01-3/ ttp://www.sheidagasht.com/%D8%A8%D8%AF%D9%88%D9%86-%D8%A7%DB%8C%D9%86-%D8%B3%D9%88%D8%BA%D8%A7%D8%AA%DB%8C%E2%80%8C%D9%87%D8%A7-%D8%A7%D8%B2-%D8%AA%D8%A7%DB%8C%D9%84%D9%86%D8%AF-%D8%A8%D8%B1%D9%86%DA%AF%D8%B1%D8%AF%DB%8C%D8%AF/01-3/]]]ظروف سفالی شکیلی که از ۵۰۰۰ سال پیش در منطقهٔ بان چیانگ در شمال شرقی [[تایلند]]، پیدا شده است خبر از ریشه‌داربودن این هنر در [[تایلند]] می‌دهد که تا امروز هم ادامه یافته است. هنوز هم ظروف سفالین برای آشپزی و نگهداری مواد غذایی در [[تایلند]] به‌کار می‌رود و هم‌زمان با آن، ظروف لعابی نیز که با همان روش‌های قدیمی ۷۰۰ سال پیش [[چین]] تولید می‌شود، کاربرد دارد؛ هر منطقه از [[تایلند]] سفالگری سنتی خاصی دارد.

	در [[دوران سوخوتای در تایلند\|دوران سوخوتای]] که حدود ۳۰۰ نفر از هنرمندان چینی را برای ترویج تولید ظروف لعابی به سیام آوردند؛ در مدت کوتاهی تجارت ظروف سفالینهٔ لعاب‌دار سراسر منطقه جنوب شرقی آسیا را تا اندونزی و فیلیپین فراگرفت.گرچه این هنر در آن زمان رو به زوال رفت، لیکن در سال‌های اخیر بار دیگر در [[چیانگ مای و چیانگ رای\|چیانگ مای]] رواج یافته است و خاکستری که برای رنگ‌آمیزی آن نیاز است، از چوب‌های جنگل‌های شمال [[چیانگ مای و چیانگ رای\|چیانگ مای]] به دست می‌آید<ref>الهی، امیر سعید(1391). جامعه و فرهنگ [[تایلند]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بین‌المللی الهدی]،ص.262-263.</ref>.		در [[دوران سوخوتای در تایلند\|دوران سوخوتای]] که حدود ۳۰۰ نفر از هنرمندان چینی را برای ترویج تولید ظروف لعابی به سیام آوردند؛ در مدت کوتاهی تجارت ظروف سفالینهٔ لعاب‌دار سراسر منطقه جنوب شرقی آسیا را تا اندونزی و فیلیپین فراگرفت.گرچه این هنر در آن زمان رو به زوال رفت، لیکن در سال‌های اخیر بار دیگر در [[چیانگ مای و چیانگ رای\|چیانگ مای]] رواج یافته است و خاکستری که برای رنگ‌آمیزی آن نیاز است، از چوب‌های جنگل‌های شمال [[چیانگ مای و چیانگ رای\|چیانگ مای]] به دست می‌آید<ref>الهی، امیر سعید(1391). جامعه و فرهنگ [[تایلند]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بین‌المللی الهدی]،ص.262-263.</ref>.