تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی بنگلادش: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۴ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۵:۲۴

تاریخ ادبیات بنگلادش حداقل به قرن هفتم هجری باز می‌گردد. احتمالاً ادبیات بنگلادش به سه دوره اصلی شامل دوره باستان، قرون وسطی و دوره جدید (معاصر) تقسیم شده است. تقریباً دوره باستان از 650_1200 میلادی، دوره وسطی ( میانه ) از 1200_1800 میلادی و دوره جدید از 1800 تاکنون را در بر می‌گیرد.

به گفته پروفسور هارون الرشید رئیس سابق فرهنگستان بنگلادش ، ادبیات معاصر و ادبیات مدرن دو واژه مستقل هستند و دارای تفاوت‌هایی با یکدیگر می‌باشند. ادبیات مدرن از چهار صد سال پیش رقم خورده است و به زمان شکسپیر باز می‌گردد. پس باید ابتدا ادبیات مدرن و معاصر را مرخص و از هم تفکیک کرد.

در این خصوص نیز اسد چودری، از شعرا و نویسندگان سرشناس و معروف بنگلادش، معتقد است که در زمان حسین شاه، زبان بنگلادش شکوفا شد. سال 1600 میلادی زمان تولد ادبیات بنگلادش می‌باشد. دوره معاصر به دوره حضور انگلیسی‌ها اتلاق می‌شود و سال 1800 میلادی می تواند آغاز تاریخ ادبیات معاصر باشد که با ویژگی‌های متفاوت با ادبیات گذشته همراه است.

به‌هرحال در زمینه تاریخ دقیق شروع ادبیات معاصر بنگلادش، بین صاحب نظران و اندیشمندان فرهنگی این سرزمین اختلاف نظر وجود دارد. برخی دیگر مانند المجاهد، بر این باورند که ادبیات معاصر بنگلادش بعد از جنگ جهانی اول شروع شده است، برخی هم مانند الطاف الرحمان، شروع آن را از زمان رابیندرانات تاگور و نذر الاسلام بزرگ‌ترین و مشهورترین شاعران و نویسندگان این سرزمین به حساب می‌آورند.

قدیمی‌ترین متن موجود ادبیات بنگالی، حدود هزار سال قدمت دارد. دوره ای که از آن زمان تا ظهور مسلمین را در بر می‌گیرد، دوره‌ای به حساب می‌آید که در طی آن ادبیات توسعه بسیار کندی داشته است. در طی دوره میانی (1200_1800م) ادبیات به طور چشمگیری با حکومت حاکمان مسلمان توسعه یافت. چندی داس، کریتی باس، دولت قاضی علائول، بعضی از شعرای مشهور این دوره هستند.

دوره جدید ادبیات بنگالی در اواخر قرن نوزدهم شروع شد. «رابیندرانات تاگور»(Rabindranath Tagore) برنده جایزه نوبل، «قاضی نذر الاسلام»، «مایکل مادوسودان»، «دات»، «سرات»، «چاندرا چاترجی»، «بانکی چاندار چاترجی» و نیز «مشرف حسین» از جمله برجستگان ادبیات جدید بنگالی هستند.

در بنگلادش، زبان بنگالی از نقش خاصی برخوردار است و درصد عظیمی (98 درصد ) از مردم به این زبان تکلم می‌کنند. این زبان با لغت‌های عاریتی که از زبان‌های گوناگون به عاریه گرفته، به زبان معجون تبدیل شده است و در این میان، زبان فارسی رتبه و اهمیت بالایی دارد. این زبان از جمله زبان‌های هندی و اروپایی و از متفرعات سنسکریت بوده و از قدیمی‌ترین زبان‌های دنیا به شمار می‌رود. اختلاط عجیب آن از زبان‌های هندی، فارسی، عربی، انگلیسی و ... به دلیل نفوذ فرهنگ‌های مختلف و اقوام گوناگون در طی قرون متمادی به این سرزمین می‌باشد. این زبان دارای هشت تا نه هزار لغت فارسی است که در محاورات به کار برده می‌شود.

در آستانه استقلال پاکستان از هند، نزدیک به 75 میلیون سکنه کشور یعنی 98 تا 99 درصد مردم، بنگالی زبان بودند و این وحدت و یگانگی و تفاوت آن با زبان اعلام شده پاکستان(اردو)، از عوامل مهم تکوین ناسیونالیسم بنگالی و استقلال کشور بنگلادش بوده است.

همچنین بعضی از لهجه‌ها و گویش‌های روستانشینان با گروه زبان‌های تبتی و برمه‌ای مربوط است. این زبان در سرتاسر کشور دارای لهجه‌ها و گویش‌های متفاوت و نیز ادبیات غنی است. در نیمه اول قرن نوزدهم، ادبیات معاصر این زبان به سرحد شکوفایی خود رسید. آثار نویسندگان معروفی چون «رابیندرانات تاگور»(Rabindranath Tagore) در سال 1913 برنده جایزه نوبل شد. کوشش های دولت پاکستان به پوشاندن آثار «تاگور» پس از استقلال در 1974 از دیگر عوامل روی آوری بنگلادش به زبان و ادبیات بنگالی شد. «ویدیاساگار»(Viddiya Sagar)، «بنیکم چاندرا»(Bankim Chandra)و «میرمشرف حسین» از جمله چهره‌های معروف دیگر ادبیات بنگالی در این دوره هستند^[۱].

خط بنگالی نیز اصلاح شده خط سنسکریت یا دواناگاری( Devanagari) می باشد و شباهتی به خط اردو، که از دستخط عربی استفاده کرده است، ندارد. زبان انگلیسی زبانی رسمی در بنگلادش تلقی نمی‌شود؛ اما به طور غیررسمی توانسته است جایگاه خوبی به خصوص در محافل علمی و دانشگاهی پیدا کند و تقریباً به زبان دوم مردم این سرزمین تبدیل شده است و هر روز نیز بر دامنه وسعت و نفوذش افزوده می شود^[۲].

بعد از اینکه سازمان یونسکو^[۳] 21 فوریه را روز بین‌المللی زبان‌های مادری پذیرفت، دولت بنگلادش برای تاسیس انستیتو زبان‌های مادری اقدام کرد. بدین منظور ستاد 21 نفره‌ای برای انجام طرح مذکور تشکیل شد و دکتر خبر الانعام به سمت مدیر پروژه منصوب شد. مبلغی برای ساخت بنا، در ماه ژوئن همان سال در اختیار وزارت آموزش و پرورش قرار داده شد. این انستیتو در 21 فوریه 2010 افتتاح مقدماتی شد، ولی هنوز کار آموزشی در آن انجام نمی‌شود؛ قرار است در این مرکز 7 زبان از جمله زبان فارسی تدریس گردد. سازمان یونسکو^[۳] در 17 نوامبر سال 1999 در سی امین جلسه خود در پاریس به اتفاق 27 کشور عضو از جمله ایران ، روز 21 فوریه را روز بین‌المللی زبان مادری ثبت کرد.

مدت زمان ساخت سه طبقه ساختمان مذکور یک سال پیش بینی شده بود و در آن مدت مقرر شد کارهای اداری در ساختمانی استیجاری انجام شود. از اهم فعالیت‌های این انستیتو می توان پژوهش، محافظت، هماهنگی، جمع‌آوری اطلاعات در خصوص زبان‌های مادری دنیا، الفباها، کتاب، نوار، ویدئو و بررسی و تبادل اطلاعات بین زبان‌هایی که در تداخل فرهنگ‌ها از بین رفته‌اند را برشمرد. علاوه بر این برای ترجمه کتاب‌های علوم تکنولوژی از زبان‌های دیگر به زبان بنگلادش و از بنگلادش به زبان‌های دیگر اقدام می‌شود.

به گفته آگاهان، مدیر انستیتو مذکور از طریق آگهی بین‌المللی منصوب می‌شود و چنانچه فرد لایقی در این خصوص داوطلب نشود، اقدام‌های لازم برای جذب شخصیتی که متخصص در زبان‌شناسی و مدیریت فرهنگی باشد، انجام می‌شود. همچنین مقرر شده است که کلیه فعالیت‌های انستیتو زبان‌های مادری با حفظ استانداردهای بین‌المللی انجام شود.

نیز نگاه کنید به

کتابشناسی

↑ فرزين نيا، زیبا (1374). بنگلادش. تهران: دفتر مطالعات سياسی بين المللی وزارت امورخارجه،
↑ Al-Rashid , A. (1991) Geography of Bangladesh. Dhaka: University press
↑ ^۳٫۰ ^۳٫۱ برگرفته از https://www.unesco.org

منبع اصلی

توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ بنگلادش. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)

نویسندگان مقاله

محمدمهدی توسلی، عزیز علی زاده کندی و سینا توسلی

[1] فرزين نيا، زیبا (1374). بنگلادش. تهران: دفتر مطالعات سياسی بين المللی وزارت امورخارجه،

[2] Al-Rashid , A. (1991) Geography of Bangladesh. Dhaka: University press

[:0-3] ۳٫۰ ^۳٫۱ برگرفته از https://www.unesco.org

[۱]

[۲]

[۳]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-'''8. 2.تاریخ ادبیات و سبک های ادبی'''
+[[پرونده:اسد چودری.jpg|بندانگشتی|اسد چودری، از شعرا و نویسندگان سرشناس و معروف [[بنگلادش]] ، قابل بازیابی از https://anandabhuban.com/news/1155]]
+تاریخ ادبیات [[بنگلادش]] حداقل به قرن هفتم هجری باز می‌گردد. احتمالاً ادبیات [[بنگلادش]] به سه دوره اصلی شامل دوره باستان، قرون وسطی و دوره جدید (معاصر) تقسیم شده است. تقریباً دوره باستان از 650_1200 میلادی، دوره وسطی ( میانه ) از 1200_1800 میلادی و دوره جدید از 1800 تاکنون را در بر می‌گیرد.
-تاريخ ادبيات بنگلا حداقل به قرن هفتم هجري باز مي گردد. احتمالاً ادبيات بنگلا به سه دوره اصلي شامل دوره باستان، قرون وسطي و دوره جديد (معاصر ) تقسيم شده است. تقريباً دوره باستان از 1200- 650 ميلادي، دوره وسطي ( ميانه ) از 1800- 1200 ميلادي و دوره جديد از 1800 تاكنون را در بر می گیرد.
+به گفته پروفسور هارون الرشید رئیس سابق فرهنگستان [[بنگلادش]] ، ادبیات معاصر و ادبیات مدرن دو واژه مستقل هستند و دارای تفاوت‌هایی با یکدیگر می‌باشند. ادبیات مدرن از چهار صد سال پیش رقم خورده است و به زمان شکسپیر باز می‌گردد. پس باید ابتدا ادبیات مدرن و معاصر را مرخص و از هم تفکیک کرد.
-    به گفته پروفسور هارون الرشيد رئيس سابق فرهنگستان بنگلا ، ادبيات معاصر و ادبيات مدرن دو واژه مستقل هستند و داراي تفاوت هايي بايكديگر مي باشند. ادبيات مــــدرن از چهار صـــد سال پيش رقم خورده است و به زمان شكسپير باز مي گردد. پس بايد ابتدا ادبيات مدرن و معاصر را مرخص و از هم تفكيك كرد.
+در این خصوص نیز اسد چودری، از شعرا و نویسندگان سرشناس و معروف [[بنگلادش]]، معتقد است که در زمان حسین شاه، زبان [[بنگلادش]] شکوفا شد. سال 1600 میلادی زمان تولد ادبیات [[بنگلادش]] می‌باشد. دوره معاصر به دوره حضور انگلیسی‌ها اتلاق می‌شود و سال 1800 میلادی می تواند آغاز تاریخ ادبیات معاصر باشد که با ویژگی‌های متفاوت با ادبیات گذشته همراه است.
-  در اين خصوص نیز اسد چودري، از شعرا و نويسندگان سرشناس و معروف بنگلادش، معتقد است که در زمان حسين شاه، زبان بنگلا شكوفا شد. سال 1600 ميلادي زمان تولد ادبيات بنگلا مي باشد. دوره معاصر به دوره حضور انگليسی ها اتلاق مي شود و سال 1800 ميلادي مي تواند آغاز تاريخ ادبيات معاصر باشد كه با ويژگي هاي متفاوت با ادبيات گذشته همراه است.
+به‌هرحال در زمینه تاریخ دقیق شروع ادبیات معاصر [[بنگلادش]]، بین صاحب نظران و اندیشمندان فرهنگی این سرزمین اختلاف نظر وجود دارد. برخی دیگر مانند المجاهد، بر این باورند که ادبیات معاصر [[بنگلادش]] بعد از جنگ جهانی اول شروع شده است، برخی هم مانند الطاف الرحمان، شروع آن را از زمان رابیندرانات تاگور و نذر الاسلام بزرگ‌ترین و مشهورترین شاعران و نویسندگان این سرزمین به حساب می‌آورند.
-بهر حال در زمينه تاريخ دقيق شروع ادبيات معاصر بنگلا، بين صاحب نظران وانديشمندان فرهنگي اين سرزمين اختلاف نظر وجود دارد. برخي دیگر مانند المجاهد، بر اين باورند كه ادبيات معاصر بنگلا بعد از جنگ جهاني اول شروع شده است، برخي هم مانند الطاف الرحمان، شروع آن را از زمان رابيندرانات تاگور و نذر الاسلام بزرگ ترين و مشهورترين شاعران ونويسندگان این سرزمین به حساب می آورند.
+قدیمی‌ترین متن موجود ادبیات بنگالی، حدود هزار سال قدمت دارد. دوره ای که از آن زمان تا ظهور مسلمین را در بر می‌گیرد، دوره‌ای به حساب می‌آید که در طی آن ادبیات توسعه بسیار کندی داشته است. در طی دوره میانی (1200_1800م) ادبیات به طور چشمگیری با حکومت حاکمان مسلمان توسعه یافت. چندی داس، کریتی باس، دولت قاضی علائول، بعضی از شعرای مشهور این دوره هستند.
-    قديمي ترين متن موجود ادبيات بنگالي، حدود هزار سال قدمت دارد. دوره اي كه از آن زمان تا ظهور مسلمين را در بر مي گيرد، دوره اي به حساب مي آيد كه در طي آن ادبیات توسعه بسيار كندي داشته است.
+دوره جدید ادبیات بنگالی در اواخر قرن نوزدهم شروع شد. «رابیندرانات تاگور»(Rabindranath Tagore) برنده جایزه نوبل، «[[قاضی نذر الاسلام]]»، «مایکل مادوسودان»، «دات»، «سرات»، «چاندرا چاترجی»، «بانکی چاندار چاترجی» و نیز «مشرف حسین» از جمله برجستگان ادبیات جدید بنگالی هستند.
-  در طي دوره مياني ( 1800- 1200م ) ادبيات به طور چشمگيري با حكومت حاكمان مسلمان توسعه يافت. چندي داس، كريتي باس، دولت قاضي علائول، بعضي از شعراي مشهور اين دوره هستند.
+در [[بنگلادش]]، زبان بنگالی از نقش خاصی برخوردار است و درصد عظیمی (98 درصد ) از مردم به این زبان تکلم می‌کنند. این زبان با لغت‌های عاریتی که از زبان‌های گوناگون به عاریه گرفته، به زبان معجون تبدیل شده است و در این میان، [https://iranology-e.ir/index.php?title=%D9%81%D8%A7%D8%B1%D8%B3%DB%8C زبان فارسی] رتبه و اهمیت بالایی دارد. این زبان از جمله زبان‌های هندی و اروپایی و از متفرعات سنسکریت بوده و از قدیمی‌ترین زبان‌های دنیا به شمار می‌رود. اختلاط عجیب آن از زبان‌های هندی، [https://iranology-e.ir/index.php?title=%D9%81%D8%A7%D8%B1%D8%B3%DB%8C فارسی]، [https://iranology-e.ir/index.php?title=%D8%B9%D8%B1%D8%A8%DB%8C عربی]، انگلیسی و ... به دلیل نفوذ فرهنگ‌های مختلف و اقوام گوناگون در طی قرون متمادی به این سرزمین می‌باشد. این زبان دارای هشت تا نه هزار لغت [https://iranology-e.ir/index.php?title=%D9%81%D8%A7%D8%B1%D8%B3%DB%8C فارسی] است که در محاورات به کار برده می‌شود.
-  دوره جديد ادبيات بنگالي در اواخر قرن نوزدهم شروع شد. « رابيندرانات تاگور » برنده جايزه نوبل، « قاضي نذر الاسلام»، «مايكل مادوسودان»، «دات»، «سرات»، «چاندرا چاترجي»، «بانكي چاندار چاترجي» و نيز «مشرف حسين» از جمله برجستگان ادبيات جديد بنگالي هستند.
+در آستانه استقلال [[پاکستان]] از هند، نزدیک به 75 میلیون سکنه کشور یعنی 98 تا 99 درصد مردم، بنگالی زبان بودند و این وحدت و یگانگی و تفاوت آن با زبان اعلام شده [[پاکستان]](اردو)، از عوامل مهم تکوین ناسیونالیسم بنگالی و استقلال کشور [[بنگلادش]] بوده است.
-  در بنگلادش، زبان بنگالي از نقش خاصي برخوردار است و درصد عظيمي (98 درصد ) از مردم به اين زبان تكلم مي كنند. اين زبان با لغت هاي عاريتي كه از زبان هاي گوناگون به عاريه گرفته، به زبان معجون تبديل شده است و در اين ميان، زبان فارسي رتبه و اهميت بالايي دارد. این زبان از جمله زبان هاي هندي و اروپايي و از متفرعات سنسكريت بوده و از قديمي ترين زبان هاي دنيا به شمار مي رود. اختلاط عجيب آن از زبان های هندی، فارسی، عربی، انگلیسی و ... به دلیل نفوذ فرهنگ هاي مختلف واقوام گوناگون در طي قرون متمادي به اين سرزمين مي باشد. اين زبان داراي هشت تا نه هزار لغت فارسي است كه در محاورات به كار برده مي شود.
+همچنین بعضی از لهجه‌ها و گویش‌های روستانشینان با گروه زبان‌های تبتی و برمه‌ای مربوط است. این زبان در سرتاسر کشور دارای لهجه‌ها و گویش‌های متفاوت و نیز ادبیات غنی است. در نیمه اول قرن نوزدهم، ادبیات معاصر این زبان به سرحد شکوفایی خود رسید. آثار نویسندگان معروفی چون «رابیندرانات تاگور»(Rabindranath Tagore) در سال 1913 برنده جایزه نوبل شد. کوشش های دولت [[پاکستان]] به پوشاندن آثار «تاگور» پس از استقلال در 1974 از دیگر عوامل روی آوری [[بنگلادش]] به زبان و ادبیات بنگالی شد. «ویدیاساگار»(Viddiya Sagar)، «بنیکم چاندرا»(Bankim Chandra)و «میرمشرف حسین» از جمله چهره‌های معروف دیگر ادبیات بنگالی در این دوره هستند<ref>فرزين نيا، زیبا (1374). [[بنگلادش]]. تهران: دفتر مطالعات سياسی بين المللی وزارت [https://mfa.gov.ir امورخارجه]،</ref>.
-  در آستانة استقلال پاكستان از هند، نزدیک به 75 ميليون سكنه كشور یعنی 98 تا 99 درصد مردم، بنگالی زبان بودند و اين وحدت و يگانگي و تفاوت آن با زبان اعلام شده پاكستان (اردو ) ، از عوامل مهم تكوين ناسيوناليسم بنگالي واستقلال كشور [[بنگلادش]] بوده است.
+خط بنگالی نیز اصلاح شده خط سنسکریت یا دواناگاری( Devanagari) می باشد و شباهتی به خط اردو، که از دستخط عربی استفاده کرده است، ندارد. زبان انگلیسی زبانی رسمی در [[بنگلادش]] تلقی نمی‌شود؛ اما به طور غیررسمی توانسته است جایگاه خوبی به خصوص در محافل علمی و دانشگاهی پیدا کند و تقریباً به زبان دوم مردم این سرزمین تبدیل شده است و هر روز نیز بر دامنه وسعت و نفوذش افزوده می شود<ref>Al-Rashid , A. (1991) Geography of Bangladesh. Dhaka: University press</ref>.
-    همچنین بعضي از لهجه ها و گویش هاي روستانشينان با گروه زبان هاي تبتي و برمه اي مربوط است. این زبان در سرتاسر کشور دارای لهجه ها و گویش های متفاوت و نیز ادبيات غني است.
+بعد از اینکه [https://www.unesco.org/en سازمان یونسکو]<ref name=":0">برگرفته از https://www.unesco.org</ref> 21 فوریه را روز بین‌المللی زبان‌های مادری پذیرفت، دولت [[بنگلادش]] برای تاسیس انستیتو زبان‌های مادری اقدام کرد. بدین منظور ستاد 21 نفره‌ای برای انجام طرح مذکور تشکیل شد و دکتر خبر الانعام به سمت مدیر پروژه منصوب شد. مبلغی برای ساخت بنا، در ماه ژوئن همان سال در اختیار وزارت آموزش و پرورش قرار داده شد. این انستیتو در 21 فوریه 2010 افتتاح مقدماتی شد، ولی هنوز کار آموزشی در آن انجام نمی‌شود؛ قرار است در این مرکز 7 زبان از جمله زبان فارسی تدریس گردد. [https://www.unesco.org/en سازمان یونسکو]<ref name=":0" /> در 17 نوامبر سال 1999 در سی امین جلسه خود در [[پاریس]] به اتفاق 27 کشور عضو از جمله ایران ، روز 21 فوریه را روز بین‌المللی زبان مادری ثبت کرد.
-    در نيمة اول قرن نوزدهم، ادبيات معاصر اين زبان به سرحد شكوفايي خود رسيد . آثار نویسندگان معروفی چون« رابيندرانات تاگور »[1] در سال 1913 برنده جايزة نوبل شد. كوشش هاي دولت پاكستان به پوشاندن آثار « تاگور » پس از استقلال در 1974 از ديگر عوامل روي آوري بنگلادش به زبان وادبيات بنگالي شد. « ويدياساگار » [2] ، « بنيكم چاندرا [3]» و «ميرمشرف حسين» از جمله چهره هاي معروف دیگر ادبيات بنگالي در این دوره هستند (فرزین نیا، 1373: 25).
+مدت زمان ساخت سه طبقه ساختمان مذکور یک سال پیش بینی شده بود و در آن مدت مقرر شد کارهای اداری در ساختمانی استیجاری انجام شود. از اهم فعالیت‌های این انستیتو می توان پژوهش، محافظت، هماهنگی، جمع‌آوری اطلاعات در خصوص زبان‌های مادری دنیا، الفباها، کتاب، نوار، ویدئو و بررسی و تبادل اطلاعات بین زبان‌هایی که در تداخل فرهنگ‌ها از بین رفته‌اند را برشمرد. علاوه بر این برای ترجمه کتاب‌های علوم تکنولوژی از زبان‌های دیگر به زبان [[بنگلادش]] و از [[بنگلادش]] به زبان‌های دیگر اقدام می‌شود.
-  خط بنگالي نيز اصلاح شده خط سنسكريت يا دواناگاري[4] مي باشد و شباهتي به خط اردو،كه از دستخط عربي استفاده كرده است، ندارد.
+به گفته آگاهان، مدیر انستیتو مذکور از طریق آگهی بین‌المللی منصوب می‌شود و چنانچه فرد لایقی در این خصوص داوطلب نشود، اقدام‌های لازم برای جذب شخصیتی که متخصص در زبان‌شناسی و مدیریت فرهنگی باشد، انجام می‌شود. همچنین مقرر شده است که کلیه فعالیت‌های انستیتو زبان‌های مادری با حفظ استانداردهای بین‌المللی انجام شود.
-  زبان انگليسي زبانی رسمي در بنگلادش تلقي نمي شود؛ اما به طور غيررسمي توانسته است جايگاه خوبي به خصوص در محافل علمی و دانشگاهی پيدا كند و تقريباً به زبان دوم مردم اين سرزمين تبدیل شده است و هر روز نیز بر دامنة وسعت ونفوذش افزوده مي شود(Haroun Al –Rashid, 1991: 157).
+== نیز نگاه کنید به ==
+[[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی روسیه]]؛  [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی کانادا|تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی کانادا؛]] [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی کوبا]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی تونس]]؛ [[ادبیات کلاسیک ژاپنی]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی افغانستان]]؛ [[تاریخ ادبیات معاصر لبنان|تاریخ ادبیات معاصر لبنان؛]] [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی مصر]]؛ [[ادبیات باستان در چین]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی آرژانتین]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی فرانسه|تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی فرانسه؛]] [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی مالی]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی تایلند]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی اوکراین]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی اسپانیا]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی اردن]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی سیرالئون]]؛ [[تاریخ ادبیات و سبک‌های ادبی سنگال]]
-  بعد از اينكه سازمان يونسكو 21 فوريه را روز بين المللي زبان هاي مادري پذيرفت، دولت بنگلادش براي تاسيس انستيتو زبان هاي مادري اقدام کرد. بدين منظور ستاد 21 نفره اي براي انجام طرح مذكور تشكيل شد و دكتر خبر الانعام به سمت مدير پروژه منصوب شد. مبلغی براي ساخت بنا، در ماه ژوئن همان سال در اختيار وزارت آموزش و پرورش قرار داده شد. این انستیتو در 21 فوریه 2010 افتتاح مقدماتی  شد، ولی هنوز کار آموزشی در آن انجام نمی شود؛ قرار است در این مرکز 7 زبان از جمله زبان فارسی تدریس گردد . سازمان يونسكو در 17 نوامبر سال 1999 در سي امين جلسه خود در پاريس به اتفاق 27 كشور عضو از جمله ايران ، روز 21 فوريه را روز بين المللي زبان مادري ثبت كرد.
+== کتابشناسی ==
+<references />
-    مدت زمان ساخت سه طبقه ساختمان مذكور يك سال پيش بيني شده بود و در آن مدت مقرر شد کارهای اداري در ساختمانی استيجاري انجام شود.
+== منبع اصلی ==
+توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ [[بنگلادش]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی]( در دست انتشار)
-  از اهم فعاليت هاي اين انستيتو مي توان پژوهش، محافظت، هماهنگي، جمعاوري اطلاعات در خصوص زبان هاي مادري دنيا، الفباها، كتاب، نوار، ويدئو و بررسي وتبادل اطلاعات بين زبان هايي كه در تداخل فرهنگ ها از بين رفته اند را برشمرد. علاوه بر اين براي ترجمه كتاب هاي علوم تكنولوژي از زبان هاي ديگر به زبان بنگلا و از بنگلا به زبان هاي ديگر اقدام می شود.
+== نویسندگان مقاله ==
+محمدمهدی توسلی، عزیز علی زاده کندی و سینا توسلی
-    به گفته آگاهان، مدير انستيتو مذكور از طريق آگهي بين المللي منصوب می شود و چنانچه فرد لايقي در اين خصوص داوطلب نشود، اقدام هاي لازم براي جذب شخصیتي كه متخصص در زبان شناسی و مدیریت فرهنگی باشد، انجام می شود. همچنین مقرر شده است که کلیه فعاليت هاي انستيتو زبان هاي مادري با حفظ استانداردهاي بين المللي انجام شود.