جغرافیای طبیعی امارات متحده عربی: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).)
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
جغرافياي طبيعي
از نظر موقعیت می توان کشور [[امارات متحده عربی]] را در شبه جزیره عربستان دانست جایی بین کشور عمان و کشور عربستان سعودی و از سمت شمال نیز در حاشیه خلیج عمان و خلیج فارس قرار دارد و در مرکزی پر مناقشه و مهم و استراتژیک تنگه هرمز البته بخاطر شرایط ساحلی این تنگه، تسلط ایران بر تنگه هرمز بیشتر از [[امارات متحده عربی|امارات]] می باشد.


از نظر موقعيت مي توان کشور امارات متحده عربي را در شبه جزيره عربستان دانست جايي بين کشور عبمان و کشور عربستان سعودي و از سمت شمال نيز در حاشيه خليج عبمان و خليج فارس قرار دارد و در مرکزي پر مناقشه و مهم و استراتژيک تنگه هرمز البته بخاطر شرايط ساحلي اين تنگه، تسلط ايران بر تنگه هرمز بيشتر از امارات مي باشد.
=== [[مساحت امارات متحده عربی|وسعت]][<nowiki/>[[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&veaction=edit&section=2|ویرایش]] | [[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&action=edit&section=2|ویرایش مبدأ]]] ===
دولت [[امارات متحده عربی]] کل منطقه را 83600 کیلومتر مربع تخمین زده است که اینها به غیر از سه جزیره در تنگه هرمز می باشد. از این بین ابوظبی که بزرگترین شیخ نشین [[امارات متحده عربی]] می باشد وسعتی در حدود 67350 کیلومتر مربع دارد<ref name=":0">Vine, Paula and Ibrahim Al Abed (2001), United Arab Emirates: A New Perspective, U.K.: Trident Press</ref>


'''وسعت'''
==== مرز خشکی[<nowiki/>[[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&veaction=edit&section=3|ویرایش]] | [[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&action=edit&section=3|ویرایش مبدأ]]] ====
با توجه به آخرین برآوردهای مشخص شده در مرزهای خشکی کشور [[امارات متحده عربی]] 867 کیلومتر کل مرز خشکی این کشور می باشد. از این مقدار امیرنشین های مرز عمان در شمال و شرق 410 کیلومتر مرز خشکی آنها می باشد و در مرز مشترک [[امارات متحده عربی|امارات]] و عربستان سعودی در غرب و جنوب 457 کیلومتر مرز مشترک وجود دارد<ref name=":0" />


دولت امارات متحده عربي کل منطقه را 83600 کيلومتر مربع تخمين زده است که اينها به غير از سه جزيره در تنگه هرمز مي باشد. از اين بين ابوظبي که بزرگترين شيخ نشين امارات متحده عربي مي باشد وسعتي در حدود 67350 کيلومتر مربع دارد. (Abed, 2001:39)
==== اختلافات مرزی و منطقه ای [[امارات متحده عربی|کشور امارات متحده عربی]][<nowiki/>[[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&veaction=edit&section=4|ویرایش]] | [[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&action=edit&section=4|ویرایش مبدأ]]] ====
شیخ نشین ابوظبی در سال 1974 میلادی با کشور عربستان سعودی بر سر منطقه مورد مناقشه ابوقریب و سایر مناطق جنوب به یک توافق رسیدند اما این توافق اولیه به هیچ عنوان مورد تایید دولت [[امارات متحده عربی]] قرار نگرفت. البته علت اصلی عدم توافق بر سر این مرزبندی سازماندهی نمودن آن توسط کشور عربستان بود که به صورتی تقریباً یک طرفه به نفع آن کشور طراحی شده بود.


'''مرز خشکي'''
کشور [[امارات متحده عربی]] در سال 2003 میلادی توافق نامه مرزی را با کشور عمان امضا کرد که در آن مرزها و مناطق مورد مناقشه دو طرف که شامل جزیره موسندان عمان و منطقه تحت محاصره مرجانها می باشد، قرار داشت. اما این توافق نامه نیز به علت مغایرت با نقشه های ملی مورد تایید قرار نگرفت و در نهایت به تفاهم نرسیدند.


با توجه به آخرين برآوردهاي مشخص شده در مرزهاي خشکي کشور امارات متحده عربي 867 کيلومتر کل مرز خشکي اين کشور مي باشد. از اين مقدار اميرنشين هاي مرز عبمان در شمال و شرق 410 کيلومتر مرز خشکي آنها مي باشد و در مرز مشترک امارات و عربستان سعودي در غرب و جنوب 457 کيلومتر مرز مشترک وجود دارد. (Ibid: 42)
حاکمان دولت [[امارات متحده عربی]] مدعی هستند که ایران در سال 1992 میلادی بصورت یک طرفه کنترل کامل سه جزیره تنگه هرمز را بدست گرفته است که شامل جزایر تنب بزرگ، کوچک و ابوموسی می باشد. آنها مدعی هستند این جزایر جایی است که متعلق به شیخ نشین شارجه بوده که از سال 1971 در آن سهیم بوده اند ولی به اینکه پیش از آن این جزایر به کدام کشور تعلق داشته اشاره ­ای نکرده اند<ref name=":0" />


'''اختلافات مرزي و منطقه اي کشور امارات متحده عربي'''
در ماه دسامبر سال 2006 میلادی سران کشورهای عربی شرکت کننده در اتحادیه خلیج<ref name=":1">https://arabmpi.org/en/home</ref> بیان کردند که سه جزیره مورد مناقشه به [[امارات متحده عربی|امارات]] تعلق بیشتری دارد تا ایران و ایران بایستی بطور صلح آمیز اختیار اداره آنها را به [[امارات متحده عربی|امارات]] واگذار نماید. همچنین 22 عضو شورای پارلمانی اتحادیه عرب<ref name=":1" /> در سال 2007 دوباره تصریح کردند که این سه جزیره به [[امارات متحده عربی|امارات]] تعلق دارد و می بایستی بوسیله مذاکره تقسیم و یا بوسیله اسناد و مدارک و شکایت در دادگاه­هابین المللی این مسئله را پیگیری کرد و اینها دقیقاً مطالبی است که ایران به هیچ عنوان قبول ندارد و تاکید می کند که با توجه به اسناد تاریخی این جزایر از دیرباز متعلق به ایران بوده و به هیچ کشوری اجازه تعرض به آنها را نخواهد داد.<ref name=":0" />


شيخ نشين ابوظبي در سال 1974 ميلادي با کشور عربستان سعودي بر سر منطقه مورد مناقشه ابوقريب و ساير مناطق جنوب به يک توافق رسيدند اما اين توافق اوليه به هيچ عنوان مورد تاييد دولت امارات متحده عربي قرار نگرفت. البته علت اصلي عدم توافق بر سر اين مرزبندي سازماندهي نمودن آن توسط کشور عربستان بود که به صورتي تقريباً یک طرفه به نفع آن کشور طراحی شده بود.
==== طول خط ساحلی[<nowiki/>[[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&veaction=edit&section=5|ویرایش]] | [[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&action=edit&section=5|ویرایش مبدأ]]] ====
[[امارات متحده عربی]] چیزی در حدود 1318 کیلومتر خط ساحلی دارد که کل این خطوط ساحلی در امتداد خلیج فارس و خلیج عمان قرار دارد.


کشور امارات متحده عربي در سال 2003 ميلادي توافق نامه مرزي را با کشور عبمان امضا کرد که در آن مرزها و مناطق مورد مناقشه دو طرف که شامل جزيره موسندان عبمان و منطقه تحت محاصره مرجانها مي باشد، قرار داشت. اما اين توافق نامه نيز به علت مغايرت با نقشه هاي ملي مورد تاييد قرار نگرفت و در نهايت به تفاهم نرسيدند.
==== اختلافات دریایی[<nowiki/>[[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&veaction=edit&section=6|ویرایش]] | [[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&action=edit&section=6|ویرایش مبدأ]]] ====
[[امارات متحده عربی]] مدعی است که منطقه­ای 12 مایلی برای کشتیرانی در اختیار دارد و یک منطقه یکپارچه 24 مایلی کشتیرانی و در قسمتی دیگراز خط ساحلی خود منطقه انحصاری اقتصادی را راه­اندازی نموده است که در حدود 200 مایل کشتیرانی می باشد. در مجموع چیزی در حدود 436 مایل دریایی کل منطقه ادعایی دریایی کشور [[امارات متحده عربی|امارات]] می باشد<ref name=":0" />


حاکمان دولت امارات متحده عربي مدعي هستند که ايران در سال 1992 ميلادي بصورت يک طرفه کنترل کامل سه جزيره تنگه هرمز را بدست گرفته است که شامل جزاير تنب بزرگ، کوچک و ابوموسي مي باشد. آنها مدعي هستند اين جزاير جايي است که متعلق به شيخ نشين شارجه بوده که از سال 1971 در آن سهيم بوده اند ولي به اينکه پيش از آن اين جزاير به کدام کشور تعلق داشته اشاره­اي نکرده اند. (همان: 63)
=== '''مکان شناسی'''[<nowiki/>[[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&veaction=edit&section=7|ویرایش]] | [[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&action=edit&section=7|ویرایش مبدأ]]] ===
کشور [[امارات متحده عربی]] در اصل یک بیابان هموار و کاملاً مسطح می باشد و در قسمتی دیگر از این کشور کرانه هایی است که منتهی به سواحل جنوبی خلیج فارس می شود همچنین کشور [[امارات متحده عربی|امارات]] دشت های نمکی بسیاری دارد که بخشی از آنها جزایر کوچکی را تشکیل داده است. این دشت ­ها یکی از اماکن گردشگری مهم [[امارات متحده عربی|امارات]] شده است و بزرگترین بندرگاه طبیعی [[امارات متحده عربی|امارات]] که در دبی قرار دارد. گستره­ی [[امارات متحده عربی]] در طول خلیج عمان در حدود 90 کیلومتر می­باشد که این منطقه با عنوان التبیناح شناخته می شود. جالب توجه است اگر بدانید که بلندترین نقطه [[امارات متحده عربی]] 1537 متر نسبت به سطح دریا ارتفاع دارد<ref name=":0" />


در ماه دسامبر سال 2006 ميلادي سران کشورهاي عربي شرکت کننده در اتحادیه خليج بيان کردند که سه جزيره مورد مناقشه به امارات تعلق بيشتري دارد تا ايران و ايران بايستي بطور صلح آميز اختيار اداره آنها را به امارات واگذار نمايد. همچنين 22 عضو شوراي پارلماني اتحاديه عرب در سال 2007 دوباره تصريح کردند که اين سه جزيره به امارات تعلق دارد و مي بايستي بوسيله مذاکره تقسيم و يا بوسيله اسناد و مدارک و شکايت در دادگاه­هابين المللي اين مسئله را پيگيري کرد و اينها دقيقاً مطالبي است که ايران به هيچ عنوان قبول ندارد و تاکيد مي کند که با توجه به اسناد تاريخي اين جزاير از ديرباز متعلق به ايران بوده و به هيچ کشوري اجازه تعرض به آنها را نخواهد داد. (همان: 98)
کوه یبیر یا جبل یبیر(Jabalyabir) جایی در برآمدگی های رشته کوه­های سنگ القریب قرار دارد این نقطه دقیقاً جایی است که کشور [[امارات متحده عربی]] از سمت شمال به جنوب از هم جدا می شود و در جایی که ش[[مالی]] ترین شیخ نشین­ ها قرار دارند، مرز کشور عمان و [[امارات متحده عربی]] آغاز می شود.


'''طول خط ساحلي'''
این مرز از روی کرانه­ های خلیج فارس کشیده می شود و از شبه جزیره موسندان می گذرد و از روی کوه­ های حجرالقریب به سمت جنوب شرقی [[امارات متحده عربی|امارات]] امتداد پیدا می کند و چیزی در حدود 150 کیلومترمربع تا جنوبی ترین نقطه مرزی با عمان کشیده شده است. به طور کلی بخش اعظم این سرزمین از صحرا تشكیل شده است و گاهی واحه هایی در آن یافت می شود. با این وجود دو رشته كوه نیز در این كشور وجود دارد. سواحل این كشور، كه اكثر جمعیت در آن ساكنند، عمدتا پوشیده از نمكزار است<ref name=":0" />


امارات متحده عربي چيزي در حدود 1318 کيلومتر خط ساحلي دارد که کل اين خطوط ساحلي در امتداد خليج فارس و خليج عبمان قرار دارد.  
=== [[رودهای امارات متحده عربی|'''رودخانه های مهم''']][<nowiki/>[[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&veaction=edit&section=8|ویرایش]] | [[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&action=edit&section=8|ویرایش مبدأ]]] ===
با توجه به شرایط اقلیمی [[ایالات متحده]] عربی و قرار گرفتن در منطقه ­ای خشک بیابانی بطور عمده در این کشور رودخانه دائمی وجود ندارد، اما در منطقه بیابانی شیخ نشین ابوظبی که منطقه ­ای بین دو کویر می باشد. منابع زیر زمینی آب وجود دارد که از نظر این شیخ نشین و بطور کل این کشور بسیار مهم می باشد البته وقتی به این منابع زیر زمینی در دل کویر توجه کنید متوجه اهمیت بسیار زیاد آن می شوید، این منابع به حدی است که از آنها در آبیاری مزارع علاوه بر استفاده خوراکی نیز استفاده می شود.


'''اختلافات دريايي'''
البته آبادی های دیگری نیز در [[امارات متحده عربی]] به خاطر وجود منابع آبی بوجود آمده است. آبادی هایی مانند واحه پهناور الیوا(Alliwa) در جنوب کشور [[امارات متحده عربی|امارات]] نزدیک مرز عربستان سعودی و آبادی هایی در قسمت شرقی کشور [[امارات متحده عربی]] و آبادی هایی که نزدیک مرز عمان با [[امارات متحده عربی|امارات]] وجود دارد که همه آنها به خاطر وجود منابع آب زیر زمینی شکل گرفته است.


امارات متحده عربي مدعي است که منطقه­اي 12 مايلي براي کشتيراني در اختيار دارد و يک منطقه يکپارچه 24 مايلي کشتيراني و در قسمتي ديگراز خط ساحلي خود منطقه انحصاري اقتصادي را راه­اندازي نموده است که در حدود 200 مايل کشتيراني مي باشد. در مجموع چيزي در حدود 436 مايل دريايي کل منطقه ادعايي دريايي کشور امارات مي باشد. (Ibid: 63)
=== [[آب و هوای امارات متحده عربی|'''آب و هوا''']][<nowiki/>[[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&veaction=edit&section=9|ویرایش]] | [[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&action=edit&section=9|ویرایش مبدأ]]] ===
[[آب و هوای امارات متحده عربی|آب و هوای]] کشور [[امارات متحده عربی]] عموما گرم و خشک و ماه های تابستان(جولای و آگوست میلادی) جزء گرمترین ماه های این کشور است، با دمایی بالغ بر 40 درجه سانتی گراد. وقتی این گرما بیشترآزاردهنده می شود که با رطوبت بالای این کشور اجین می ­شود. و این هم مسئله ای است که عمومیت بیشتری دارد یعنی هوایی شرجی وگرم<ref name=":2">https://fa.wikipedia.org</ref>


'''مکان شناسي'''
میانگین دما در زمستان(ژانویه و فوریه میلادی) چیزی حدود 17 الی 20 درجه سانتیگراد می باشد و فقط در نقاط مرتفع [[امارات متحده عربی|امارات]] مانند کوه­­ های الحجرالقریب دما پایین­تر بوده و خنک می شود. این مناطق جزء منطقه ­های خوش آب و هوا و ییلاق [[امارات متحده عربی|امارات]] محسوب می شود.


کشور امارات متحده عربي در اصل يک بيابان هموار و کاملاً مسطح مي باشد و در قسمتي ديگر از اين کشور کرانه هايي است که منتهي به سواحل جنوبي خليج فارس مي شود همچنين کشور امارات دشت هاي نمکي بسياري دارد که بخشي از آنها جزاير کوچکي را تشکيل داده است. اين دشت ­ها يکي از اماکن گردشگري مهم امارات شده است و بزرگترين بندرگاه طبيعي امارات که در دبي قرار دارد. گستره­ي امارات متحده عربي در طول خليج عبمان در حدود 90 کيلومتر مي­باشد که اين منطقه با عنوان التبيناح شناخته مي شود. جالب توجه است اگر بدانيد که بلندترين نقطه امارات متحده عربي 1537 متر نسبت به سطح دريا ارتفاع دارد. (Ibid: 67)
میانگین بارش سالیانه باران در مناطق ساحلی [[امارات متحده عربی|امارات]] به نسبت آنچه که تصور می­شود پایین تر می­باشد. چیزی مابین 100 تا 200 میلیمتر. اما در برخی از مناطق کوهستانی [[امارات متحده عربی|امارات]] این آمار صورت بهتری پیدا می­کند یعنی چیزی در حدود 350 میلیمتر. همین باران کمی هم که در منطقه ساحلی می­­بارد بسیار کوتاه اما سیل آسا و مخرب می باشد و بصورت پی در پی می ­بارد<ref name=":0" />


کوه يبير يا جبل يبير(Jabalyabir) جايي در برآمدگي هاي رشته کوه­هاي سنگ القريب قرار دارد اين نقطه دقيقاً جايي است که کشور امارات متحده عربي از سمت شمال به جنوب از هم جدا مي­شود و در جايي که شمالي ترين شيخ نشين­ها قرار دارند، مرز کشور عبمان و امارات متحده عربي آغاز مي شود.  
=== [[منابع طبیعی امارات متحده عربی|'''منابع طبیعی''']][<nowiki/>[[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&veaction=edit&section=10|ویرایش]] | [[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&action=edit&section=10|ویرایش مبدأ]]] ===
کشور [[امارات متحده عربی]] هم مانند بسیاری دیگر از کشورهای حوزه­ ی خلیج فارس از منابع غنی نفت و گاز بهره می­ برد و این صنعت در [[امارات متحده عربی|امارات]] بسیار با اهمیت و استراتژیک می­با­شد.


اين مرز از روي کرانه­هاي خليج فارس کشيده مي شود و از شبه جزيره موسندان مي گذرد و از روي کوه­هاي حجرالقريب به سمت جنوب شرقي امارات امتداد پيدا مي کند و چيزي در حدود 150 کيلومترمربع تا جنوبي ترين نقطه مرزي با عبمان کشيده شده است. به طور کلی بخش اعظم اين سرزمين از صحرا تشكيل شده است و گاهی واحه هايی در آن يافت می شود. با اين وجود دو رشته كوه نيز در اين كشور وجود دارد. سواحل اين كشور، كه اكثر جمعيت در آن ساكنند، عمدتا پوشيده از نمكزار است. (Ibid: 72)
==== نفت[<nowiki/>[[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&veaction=edit&section=11|ویرایش]] | [[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&action=edit&section=11|ویرایش مبدأ]]] ====
ابوظبی در سال ۱۹۶۶ به عضویت اوپک<ref name=":3">https://www.opec.org/</ref> درآمد. سپس در سال ۱۹۷۱ با تشکیل کشور امیرنشین فدراتی و این عضـویت به [[امارات متحده عربی|امـارات متحده عربی]] انتقال یافـت. گرچه ابوظبی سایر امیـرنشین ها را نمـایندگی می کند. امـا نمـی تواند بر آن ها اعمال قدرت نماید زیرا هر امیرنشین منابع زیر زمینی خود را تحت کنترل دارد. حق صدور مجوز اکتشاف، استخراج و توسعه میادین نفتی در هر امیر نشین در اختیار حاکم همان منطقه است. بنابراین وزارت نفت<ref name=":4">https://www.adnoc.ae/</ref> و منابع طبیعی فدرال برای سیاست گذاری و برنامه ریزی همه جانبه قدرت محدودی دارد. اداره نفت و هیئت مدیره شرکت نفت ابوظبی در سال ۱۹۸۸ منحل گردید. وظائف این نهادها (اداره و نظارت بر امور نفت کشور) به شورای عالی نفت که جدیدا تأسیس شده بود واگذار گردید. این شورا یازده عضو داشت و ریاست آن را بعهده شیخ خلیفه ابن زیاد آل خلیفه به عهده گرفت<ref name=":5">Parker, 2007</ref>


'''رودخانه هاي مهم'''
اکتشافات انجام شده در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ میزان ذخائر نفت و گاز [[امارات متحده عربی]] را به نحو چشمگیری افزایش داد. بیشتر ذخائر نفت خام ثابت شده [[امارات متحده عربی]] تا سال ۱۹۹۲ در چهار امیرنشین واقع بود. میزان ذخائر این امیرنشین ها ۹۸ میلیارد بشکه نفت و ۲/۵ تریلیون مترمکعب گاز است. بخش عمده این ذخائر در ابوظبی قرار دارند<ref name=":5" />


با توجه به شرايط اقليمي ايالات متحده عربي و قرار گرفتن در منطقه­اي خشک بياباني بطور عمدهدر اين کشور رودخانه دائمي وجود ندارد، اما در منطقه بياباني شيخ نشين ابوظبي که منطقه­اي بين دو کوير مي باشد. منابع زير زميني آب وجود دارد که از نظر اين شيخ نشين و بطور کل اين کشور بسيار مهم مي باشد البته وقتي به اين منابع زير زميني در دل کوير توجه کنيد متوجه اهميت بسيار زياد آن مي شويد، اين منابع به حدي است که از آنها در آبياري مزارع علاوه بر استفاده خوراکي نيز استفاده مي شود.  
ابوظبی و سایر امیرنشین های تولید کننده نفت هر یک با توجه به میزان ذخائر و برنامه های خود برای تولید نفت در دراز مدت سیاست های جداگانه ای را دنبال می کنند. ابوظبی با توجه به ذخائر عظیمی که در اختیار دارد برنامه های توسعه تولید و اقتصادی خود را بیشتر برای دراز مدت طراحی می کند. این امیر نشین به ندرت تولید و قیمت را فدای مقاصد نهائی خود می نماید. سایر امیرنشین ها که ذخائر نفت و گاز کمتری دارند بیشتر در پی تولید و کسب منافع خود در کوتا مدت هستند.


البته آبادي هاي ديگري نيز در امارات متحده عربي به خاطر وجود منابع آبي بوجود آمده است. آبادي هايي مانند واحه پهناور اليوا(Alliwa) در جنوب کشور امارات نزديک مرز عربستان سعودي و آبادي هايي در قسمت شرقي کشور امارات متحده عربي و آبادي هايي که نزديک مرز عبمان با امارات وجود دارد که همه آنها به خاطر وجود منابع آب زير زميني شکل گرفته است.
ابوظبی در سال های ۱۹۸۰ سهمیه اوپک<ref name=":3" /> را رعایت می کرد اما دبی از سهمیه خود تجاوز کرد. با این حال سهمیه ابوظبی و دبی هر دو بعد از سال ۱۹۸۷ افزایش یافت. بعنوان مثال در اوایل سال ۱۹۸۷ اوپک<ref name=":3" /> سهمیه ابوظبی را ۶۸۲,۰۰۰ بشکه در روز و سهمیه دبی را ۲۲۰,۰۰۰ بشکه در روز تعیین نمود. اما تولید ابوظبی به ۱,۰۸۲,۰۰۰ بشکه در روز (۶۴ درصد بیش از سهمیه) و تولید دبی به ۳۶۵,۰۰۰ بشکه در روز(۶۰ درصد بیش از سهمیه) رسید. درنتیجه اوپک<ref name=":3" /> کمیته ای را برای نظارت بر تولید کشورهائی مانند [[امارات متحده عربی|امارات]] که سهمیه خود را رعایت نمی کنند تعیین نمود. [[امارات متحده عربی|امارات]] در پاسخ اظهارداشت که میزان سهمیه این کشور با توجه به ذخائر گسترده نفتی که در اختیار دارد در مقایسه با سایر کشورها کم است<ref name=":5" />


'''آب و هوا'''
اوپک<ref name=":3" /> سهمیه تولید [[امارات متحده عربی]] را چندین بار افزایش داد و در ماه مارس سال ۱۹۹۰ به ۱/۱ میلیون بشکه در روز رسانید. در آن زمان هم [[امارات متحده عربی|امارات]] با زیرپا گذاشتن سهمیه اوپک تولید خود را به ۱/۲ میلیون بشکه در روز رسانید. قیمت نفت در جولای سال ۱۹۹۰ به بشکه ای ۱۴ دلار سقوط کرد. سرانجام [[امارات متحده عربی|امارات]] موافقت کرد تا با سهمیه تولید ۵/۱ میلیون بشکه در روز آن را رعایت کند. در آن زمان مقامات عراقی بر این اعتقاد بودند که کویت و [[امارات متحده عربی|امارات]] با افزایش تولید باعث سقوط قیمت نفت شده و از این طریق عراق را که شدیدا” به درآمد نفتی خود نیاز دارد از حق خود محروم کرده اند<ref name=":5" />


آب و هواي کشور امارات متحده عربي عموما گرم و خشک و ماههاي تابستان(جولاي و آگوست ميلادي) جزء گرمترين ماههاي اين کشور است، با دمايي بالغ بر 40 درجه سانتي گراد. وقتي اين گرما بيشترآزاردهنده مي شود که با رطوبت بالاي اين کشور اجين مي­شود. و اين هم مسئله اي است که عموميت بيشتري دارد يعني هوايي شرجي وگرم. (برگرفته شده از سایت ویکی پدیا)
اوپک <ref name=":3" />در ماه اوت سال ۱۹۹۰ بدنبال تجاوز عراق به کویت برای جبران کمبود قطع تولید عراق و کویت سهمیه های تعیین شده را لغو کرد. [[امارات متحده عربی]] در سال ۱۹۹۰ با تولید روزانه ۱/۲ میلیون بشکه ۱۵ میلیارد دلار درآمد کسب کرد و سال بعد با تولید ۴/۲ میلیون بشکه در روز به ۱۴ میلیارد دلار دست یافت. اوپک<ref name=":3" /> در ماه مارس سال ۱۹۹۲ سهمیه [[امارات متحده عربی|امارات]] را ۲/۲ میلیون بشکه تعیین نمود. بنظر می رسد [[امارات متحده عربی|امارات]] از این سهمیه تبعیت نمود. [[امارات متحده عربی]] در ماه مارس سال ۱۹۹۱ اعلام کرده بود که با اجرای یک برنامه توسعه چند میلیارد دلاری قصد دارد ظرفیت تولید خود را تا اواسط سال های ۱۹۹۰ به ۴ میلیون بشکه در روز برساند<ref name=":5" />


ميانگين دما در زمستان(ژانويه و فوريه ميلادي) چيزي حدود 17 الي 20 درجه سانتيگراد مي باشد و فقط در نقاط مرتفع امارات مانند کوه­­هاي الحجرالقريب دما پايين­تر بوده و خنک مي شود. اين مناطق جزء منطقه­هاي خوش آب و هوا و ييلاق امارات محسوب مي شود.
=== [[امارات متحده عربی|امارات متحده]][<nowiki/>[[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&veaction=edit&section=12|ویرایش]] | [[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&action=edit&section=12|ویرایش مبدأ]]] ===


ميانگين بارش ساليانه باران در مناطق ساحلي امارات به نسبت آنچه که تصور مي­شود پايين تر مي­باشد. چيزي مابين 100 تا 200 ميليمتر. اما در برخي از مناطق کوهستاني امارات اين آمار صورت بهتري پيدا مي­کند يعني چيزي در حدود 350 ميليمتر. همين باران کمي هم که در منطقه ساحلي مي­­بارد بسيار کوتاه اما سيل آسا و مخرب مي باشد و بصورت پي در پي مي­بارد. (همان)
==== ابوظبی[<nowiki/>[[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&veaction=edit&section=13|ویرایش]] | [[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&action=edit&section=13|ویرایش مبدأ]]] ====
ابوظبی برای اولین بار در سال ۱۹۳۹ امتیاز استخراج نفت در منطقه خود را به شرکت تروشیال کوست دولوپمنت اویل کمپانی (این شرکت در سال ۱۹۶۲ به شرکت نفت ابوظبی یا (ADPC)<ref name=":6">https://www.adpc.net/</ref> تغییر نام داد) داد. نفت در این منطقه در سال ۱۹۶۰ کشف شد و تولید و صادرات نفت دریائی از سال ۱۹۶۲ و نفت خشکی از سال ۱۹۶۳ آغاز گردید. شرکت ملی نفت ابوظبی (ADNOC) <ref name=":4" />در اوایل سال های ۱۹۷۰، ۶۰ درصد از سهام شرکت نفت ابوظبی را خریداری نمود. شرکت نفت ابوظبی <ref name=":6" />در سال ۱۹۸۷ با تغییر اساسنامه خود مسئولیت عملیات در مناطق خشکی ابوظبی را بعهده گرفت. شرکت نفت ابوظبی<ref name=":6" /> در اواخر سال های ۱۹۸۰ باقیمانده سهام خود را به این شرح واگذار نمود: بریتیش پترولیوم، رویال داچ شل، و کامپاین فرانسیس دس پترولس هر کدام ۵/۹ درصد ؛ موبایل اویل و اکسان هر یک ۷۵/۴ درصد ؛ و پارتکس ۲ درصد. میادین عمده خشکی عبارت بودند از بوالحسا، باب، و العصاب. تولید نفت میادین خشکی در سال ۱۹۸۰ برابر ۲۶۷ میلیون بشکه بود.


'''منابع طبيعي'''
این امیر نشین در سال ۱۹۵۳ امتیاز اکتشاف نفت در مناطق دریائی که تحت پوشش شرکت نفت ابوظبی<ref name=":6" /> نبودند را به شرکت انگلیسی دی آرکی اکسپلوریشن کمپانی واگذار نمود. شرکت ابوظبی مارین اریاز که یک کنسرسیوم چند ملیتی بود در سال ۱۹۵۵ این امتیاز را خریداری کرد. این شرکت به اولین اکتشاف اقتصادی خود در سال ۱۹۵۸ دست یافت و تولید و صادرات نفت را از سال ۱۹۶۲ آغاز نمود. این شرکت و شرکت ملی نفت ابوظبی <ref name=":4" />در سال ۱۹۷۷ توافق کردند شرکت ابوظبی مارین اریاز آپریتینگ کمپانی(ADMA-Opco)<ref name=":4" /> را برای فعالیت در مناطق دریائی تأسیس نمایند. در اواخر سال های ۱۹۸۰، ۶۰ درصد از سهام این شرکت به شرکت ملی نفت ابوظبی<ref name=":4" /> ؛ ۱۲ درصد به شرکت [[ژاپن]] اویل دولوپمنت کمپانی؛12/7 درصد به شرکت بریتیش پترولیوم ؛ و13/3 درصد به شرکت کمپین فرانسیس دس پترولس تعلق داشت. ام الشیف، زقوم السفلی، دالما,ام الدلخ از جمله میادین نفت دریائی ابوظبی هستند. جزیره داس واقع در شمال شرقی جزیره دالما بعنوان مرکز فعالیت های دریائی تعیین گردید<ref name=":0" />


کشور امارات متحده عربي هم مانند بسياري ديگر از کشورهاي حوزه­ي خليج فارس از منابع غني نفت و گاز بهره مي­برد و اين صنعت در امارات بسيار با اهميت و استراتژيک مي­با­شد.  
ابوظبی در سال ۱۹۹۲ برخلاف آنچه که در بین کشورهای خلیج فارس معمول بود ادعای مالکیت کامل بر تمام صنعت نفت خود را نداشت. شرکت ملی نفت ابوظبی<ref name=":4" /> در سال ۱۹۷۱ تأسیس شد. این شرکت علاوه بر در اختیار داشتن اغلب سهام شرکت نفت خشکی ابوظبی و شرکت ابوظبی مارین اریاز <ref name=":4" />وظیفه تولید، پالایش، توزیع و حمل گاز را نیز بعهده دارد. ۵۱ درصد از سهام شرکت گاز مایع ابوظبی به شرکت ملی نفت ابوظبی<ref name=":4" /> تعلق دارد. از سال ۱۹۷۷ تا کنون از تأسیسات این شرکت واقع در جزیره داس گاز طبیعی و گاز مایع به کشور [[ژاپن]] صادر می شود. در سال ۱۹۸۸ در تأسیسات داس ۵/۲ میلیون تن (LNG)که از میادین دریائی استخراج شده بود تولید گردید. شرکت ملی نفت ابوظبی<ref name=":4" />۶۸ درصد از صنایع گاز ابوظبی را در اختیار دارد. در این صنایع پروپان، بوتان و میعانات گازی از میادین خشکی بوالحسا، باب، و العصاب استخراج و در پالایشگاه الرویس پالایش می شود<ref>Gonzalez, G. (2007). Facing HumanCapital Challenges of the 21st Century: Education and Labor Market Initiatives in Lebanon, Oman, Qatar,and the United Arab Emirates, ''' '''Rand-Qatar Policy Institute.</ref>


پالایشگاه های ام النار والرویس در ابوظبی نیز تحت کنترل شرکت ملی نفت ابوظبی<ref name=":4" /> می باشند. کل ظرفیت پالایشگاه های ابوظبی در سال ۱۹۹۱ روزانه ۱۸۵,۰۰۰ بشکه بود که از این مقدار ۱۰۰,۰۰۰ بشکه قابل صدوربه خارج بود. بازاریابی و توزیع توسط یکی از شرکت های تابعه شرکت ملی نفت ابوظبی<ref name=":4" /> انجام می شود. شرکت ملی نفت ابوظبی <ref name=":4" />و شرکت سرمایه گذاری ابوظبی برای خرید پالایشگاه و پمپ های بنزین مشترکا” شرکتی بنام شرکت بین المللی سرمایه گذاری نفت (IPIC) <ref>https://www.ipic.com</ref>تأسیس کرده اند. ۲۰ درصد از سهام پالایشگاه مادرید در سال ۱۹۸۹ متعلق به این شرکت بود. نفت این امیرنشین از طریق ترمینال های جبل الزانه و جزیره داس صادر می شود. ترمینال کوچکی هم در المبرز وجود دارد<ref name=":0" />


'''نفت'''
==== دبی[<nowiki/>[[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&veaction=edit&section=14|ویرایش]] | [[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&action=edit&section=14|ویرایش مبدأ]]] ====
شرکت نفت عراق(IPC)<ref name=":7">https://www.paralympic.org</ref> از سال ۱۹۳۷ تا ۱۹۶۱ مجوز اکتشاف و استخراج نفت در دبی را در اختیار داشت. شرکت کمپین فرانسیس دس پترولس و یک شرکت اسپانیائی به نام هیسپانویل در سال ۱۹۵۴ شرکتی به نام دبی مارین اریاز تأسیس و امتیاز اکتشاف و استخراج نفت در دبی را اخذ کردند. شرکت نفت کنتینانتال در سال ۱۹۶۳ امتیاز شرکت نفت عراق<ref name=":7" /> را خریداری و شرکت نفت دبی (DPC)<ref name=":8">https://liquipedia.net</ref>را تأسیس نمود. در همان سال شرکت نفت دبی<ref name=":8" /> ۵۰ درصد از سهام شرکت دبی مارین اریاز را خریداری و بخشی از سهام خود را به سایر شرکت ها واگذار نمود. نفت در آب های دبی در سال ۱۹۶۶ کشف و تولید آن از اواخرسال ۱۹۶۹ شروع شد. دولت دبی در سال ۱۹۷۵، ۶۰ درصد از سهام شرکت نفت دبی<ref name=":8" /> را خریداری کرد.


ابوظبی در سال ۱۹۶۶ به عضویت اوپک درآمد. سپس در سال ۱۹۷۱ با تشکیل کشور امیرنشین فدراتیو این عضـویت به امـارات متحده عربی انتقال یافـت. گرچه ابوظبی سایر امیـرنشین ها را نمـایندگی می کند. امـا نمـی تواند بر آن ها اعمال قدرت نماید زیرا هر امیرنشین منابع زیر زمینی خود را تحت کنترل دارد. حق صدور مجوز اکتشاف، استخراج و توسعه میادین نفتی در هر امیر نشین در اختیار حاکم همان منطقه است. بنابراین وزارت نفت و منابع طبیعی فدرال برای سیاست گذاری و برنامه ریزی همه جانبه قدرت محدودی دارد. اداره نفت و هیئت مدیره شرکت نفت ابوظبی در سال ۱۹۸۸ منحل گردید. وظائف این نهادها (اداره و نظارت بر امور نفت کشور) به شورای عالی نفت که جدیدا تأسیس شده بود واگذار گردید. این شورا یازده عضو داشت و ریاست آن را بعهده شیخ خلیفه ابن زیاد آل خلیفه بعهده گرفت. (Parker, 2007:64)
ذخائر نفت دبی در سال ۱۹۹۱ حدود ۴ میلیارد بشکه برآورد می شد. سیاست تولید نفت اوپک<ref name=":3" /> در اغلب اوقات نادیده گرفتن سهمیه اوپک<ref name=":3" /> بوده است. دبی بیشتر بر استخراج مؤثر از میادین نفت این امیرنشین تمرکز داشته است. این بدان معناست که تولید در اغلب اوقات با حداکثر ظرفیت یا در همان حدود انجام شده است. میادین عمده نفتی دبی عبارتند از: فتح، رشید، مرقام و فلاح در دریا<ref name=":5" />


اکتشافات انجام شده در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ میزان ذخائر نفت و گاز [[امارات متحده عربی]] را به نحو چشمگیری افزایش داد. بیشتر ذخائر نفت خام ثابت شده امارات متحده عربی تا سال ۱۹۹۲ در چهار امیرنشین واقع بود. میزان ذخائر این امیرنشین ها ۹۸ میلیارد بشکه نفت و ۲/۵ تریلیون مترمکعب گاز است. بخش عمده این ذخائر در ابوظبی قرار دارند. (Ibid: 82)
دولت دبی در سال ۱۹۷۵ شرکت گاز دبی (Dugas)<ref name=":9">https://www.dugas.fr</ref> را به منظور پالایش گاز حاصل از میادین دریائی تأسیس نمود. این شرکت در اوائل سال های ۱۹۹۰ برای پالایش گازهای میدان خشکی مرقام نیز برنامه ریزی کرد. شرکت سیمیتار اویل که وابسته به شرکت [[کانادا|کانادائی]] سانینگ دال اویلز بود با شرکت گاز دبی مشارکت داشت. پالایشگاه شرکت گاز دبی<ref name=":9" /> درمینا جبل علی قرار دارد. در سال۱۹۸۰ روزانه ۲۰,۰۰۰ بشکه گاز طبیعی مایع (پروپان، بوتان، و مایعات سنگین) و2/1 میلیون بشکه گاز خشک (متان) از طریق لوله به این پالایشگاه منتقل می شد. گاز خشک با لوله به شرکت آلومینیوم دبی<ref>https://dubalholding.ae</ref> فرستاده میشود تا در آن جا بعنوان سوخت در نیروگاه برق و تصفیه خانه آب به مصرف برسد. بخش کمی از گاز مایع طبیعی بصورت کپسول گاز در داخل مصرف می شد و بیشتر آن به [[ژاپن]] صادر می گردید. ترمینالی ویژه گاز در سال ۱۹۸۰ در مینا جبل علی ساخته شد که می تواند به کشتی های حامل گاز با ظرفیت ۴۸,۰۰۰ تن خدمت ارائه کند. میزان ذخائر گاز این امیرنشین ۱۲۵ میلیارد مترمکعب برآورد می شود<ref name=":2" />


ابوظبی و سایر امیرنشین های تولید کننده نفت هر یک با توجه به میزان ذخائر و برنامه های خود برای تولید نفت در دراز مدت سیاست های جداگانه ای را دنبال می کنند. ابوظبی با توجه به ذخائر عظیمی که در اختیار دارد برنامه های توسعه تولید و اقتصادی خود را بیشتر برای دراز مدت طراحی می کند. این امیر نشین به ندرت تولید و قیمت را فدای مقاصد نهائی خود می نماید. سایر امیرنشین ها که ذخائر نفت و گاز کمتری دارند بیشتر در پی تولید و کسب منافع خود در کوتا مدت هستند.  
==== شارجه[<nowiki/>[[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&veaction=edit&section=15|ویرایش]] | [[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&action=edit&section=15|ویرایش مبدأ]]] ====
امیرنشین شارجه در سال ۱۹۶۹ امتیاز اکتشاف و استخراج نفت در مناطق دریائی را بمدت ۴۰ سال به یک کنسرسیوم امریکائی به نام شرکت کرسنت اویل کمپانی داد.


ابوظبی در سال های ۱۹۸۰ سهمیه اوپک را رعایت می کرد اما دبی از سهمیه خود تجاوز کرد. با این حال سهمیه ابوظبی و دبی هر دو بعد از سال ۱۹۸۷ افزایش یافت. بعنوان مثال در اوایل سال ۱۹۸۷ اوپک سهمیه ابوظبی را ۶۸۲,۰۰۰ بشکه در روز و سهمیه دبي را ۲۲۰,۰۰۰ بشکه در روز تعیین نمود. اما تولید ابوظبی به ۱,۰۸۲,۰۰۰ بشکه در روز (۶۴ درصد بیش از سهمیه) و تولید دبی به ۳۶۵,۰۰۰ بشکه در روز(۶۰ درصد بیش از سهمیه) رسید. درنتیجه اوپک کمیته ای را برای نظارت بر تولید کشورهائی مانند امارات که سهمیه خود را رعایت نمی کنند تعیین نمود. امارات در پاسخ اظهارداشت که میزان سهمیه این کشور با توجه به ذخائر گسترده نفتی که در اختیار دارد در مقایسه با سایر کشورها کم است. (Ibid: 98)
نفت در سال ۱۹۷۳ در میدان مبارک واقع در آب های جزیره ابوموسی کشف شد و تولید از آن میدان از سال ۱۹۷۴ آغاز گردید.


اوپک سهمیه تولید امارات متحده عربی را چندین بار افزایش داد و در ماه مارس سال ۱۹۹۰ به ۱/۱ میلیون بشکه در روز رسانید. در آن زمان هم امارات با زیرپا گذاشتن سهمیه اوپک تولید خود را به ۱/۲ میلیون بشکه در روز رسانید. قیمت نفت در جولای سال ۱۹۹۰ به بشکه ای ۱۴ دلار سقوط کرد. سرانجام امارات موافقت کرد تا با سهمیه تولید ۵/۱ میلیون بشکه در روز آن را رعایت کند. در آن زمان مقامات عراقی بر این اعتقاد بودند که کویت و امارات با افزایش تولید باعث سقوط قیمت نفت شده و از این طریق عراق را که شدیدا” به درآمد نفتی خود نیاز دارد از حق خود محروم کرده اند. (Ibid: 112)
==== سایر امیرنشین ها[<nowiki/>[[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&veaction=edit&section=16|ویرایش]] | [[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&action=edit&section=16|ویرایش مبدأ]]] ====
ذخائر نفت و گاز در امیرنشین رأس الخیمه محدود است. این امیرنشین از اوائل سال های ۱۹۸۰ مورد اکتشاف قرار گرفت. تولید نفت در این منطقه در سال ۱۹۸۶ به ۰۰۰، ۱۰ بشکه در روز رسید که بیشتر درآمد حاصل از آن مجددا صرف اکتشاف گردید. این امیرنشین در همان سال احداث خط لوله انتقال نفت از میدان دریائی سیلا را به پایان رسانید. این خط لوله نفت از این خط لوله به یک مخزن ۰۰۰، ۵۰۰ بشکه ای و یک پالایشگاه LPG بظرفیت 1000 بشکه در روز در رأس الخیمه منتقل می شد. تولید نفت در این امیرنشین بعدها به ۸۰۰ بشکه در روز کاهش یافت<ref name=":5" />


اوپک در ماه اوت سال ۱۹۹۰ بدنبال تجاوز عراق به کویت برای جبران کمبود قطع تولید عراق و کویت سهمیه های تعیین شده را لغو کرد. امارات متحده عربی در سال ۱۹۹۰ با تولید روزانه ۱/۲ میلیون بشکه ۱۵ میلیارد دلار درآمد کسب کرد و سال بعد با تولید ۴/۲ میلیون بشکه در روز به ۱۴ میلیارد دلار دست یافت. اوپک در ماه مارس سال ۱۹۹۲ سهمیه امارات را ۲/۲ میلیون بشکه تعیین نمود. بنظر می رسد امارات از این سهمیه تبعیت نمود. امارات متحده عربی در ماه مارس سال ۱۹۹۱ اعلام کرده بود که با اجرای یک برنامه توسعه چند میلیارد دلاری قصد دارد ظرفیت تولید خود را تا اواسط سال های ۱۹۹۰ به ۴ میلیون بشکه در روز برساند. (Ibid: 114)
عملیات اکتشاف و حفاری در عجمان، ام القیوان، و الفجیره به نتیجه مهمی نرسید. بخشی از هزینه های این عملیات توسط دولت فدرال تأمین گردید.


'''امارات متحده'''
==== استفاده از خشکی[<nowiki/>[[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&veaction=edit&section=17|ویرایش]] | [[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&action=edit&section=17|ویرایش مبدأ]]] ====
در کشور [[امارات متحده عربی|امارات]] تنها از 6/0 درصد به عنوان محل سکونت اعراب یعنی افراد بومی [[امارات متحده عربی|امارات]] استفاده می شود و 3/2 درصد از کل خشکی های [[امارات متحده عربی|امارات]] اختصاص به کشت و زراعت دائمی پیدا کرده است و چیزی در حدود 720 کیلومتر مربع از خشکی­های امارات امکان آبیاری وجود دارد<ref name=":5" />


'''ابوظبی'''
==== [[فاکتورهای محیطی امارات متحده عربی|فاکتورهای محیطی]][<nowiki/>[[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&veaction=edit&section=18|ویرایش]] | [[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&action=edit&section=18|ویرایش مبدأ]]] ====
طوفان شن و گرد و غبار از پدیده های غالب و تکرارپذیر این کشور شیخ نشین و بیابانی می­باشد که مشکلات و معضلاتی را نیز با خود به همراه دارد از جمله کاهش شدید دید.


ابوظبی برای اولین بار در سال ۱۹۳۹ امتیاز استخراج نفت در منطقه خود را به شرکت تروشیال کوست دولوپمنت اویل کمپانی(۱) (این شرکت در سال ۱۹۶۲ به شرکت نفت ابوظبی یا ADPC تغییر نام داد) داد. نفت در این منطقه در سال ۱۹۶۰ کشف شد و تولید و صادرات نفت دریائی از سال ۱۹۶۲ و نفت خشکی از سال ۱۹۶۳ آغاز گردید. شرکت ملی نفت ابوظبی (ADNOC) در اوایل سال های ۱۹۷۰، ۶۰ درصد از سهام شرکت نفت ابوظبی را خریداری نمود. شرکت نفت ابوظبی در سال ۱۹۸۷ با تغییر اساسنامه خود مسئولیت عملیات در مناطق خشکی ابوظبی را بعهده گرفت. شرکت نفت ابوظبی در اواخر سال های ۱۹۸۰ باقیمانده سهام خود را به این شرح واگذار نمود: بریتیش پترولیوم، رویال داچ شل، و کامپاین فرانسیس دس پترولس هر کدام ۵/۹ درصد ؛ موبایل اویل و اکسان هر یک ۷۵/۴ درصد ؛ و پارتکس ۲ درصد (۲). میادین عمده خشکی عبارت بودند از بوالحسا، باب، و العصاب. تولید نفت میادین خشکی در سال ۱۹۸۰ برابر ۲۶۷ میلیون بشکه بود.  
جزایر کوچکتری که در خلیج فارس وجود دارد(علاوه بر جزایر مرجانی و شنهای روان) تهدیدی بزرگ برای کشتیرانی در آبهای این کشور محسوب می شود.


این امیر نشین در سال ۱۹۵۳ امتیاز اکتشاف نفت در مناطق دریائی که تحت پوشش شرکت نفت ابوظبی نبودند را به شرکت انگلیسی دی آرکی اکسپلوریشن کمپانی(۳) واگذار نمود. شرکت ابوظبی مارین اریاز(۴) که یک کنسرسیوم چند ملیتی بود در سال ۱۹۵۵ این امتیاز را خریداری کرد. این شرکت به اولین اکتشاف اقتصادی خود در سال ۱۹۵۸ دست یافت و تولید و صادرات نفت را از سال ۱۹۶۲ آغاز نمود. این شرکت و شرکت ملی نفت ابوظبی در سال ۱۹۷۷ توافق کردند شرکت ابوظبی مارین اریاز آپریتینگ کمپانی (۵) (ADMA-Opco) را برای فعالیت در مناطق دریائی تأسیس نمایند. در اواخر سال های ۱۹۸۰، ۶۰ درصد از سهام این شرکت به شرکت ملی نفت ابوظبی ؛ ۱۲ درصد به شرکت [[ژاپن]] اویل دولوپمنت کمپانی(۶) ؛ ۷/۱۲ درصد به شرکت بریتیش پترولیوم ؛ و ۳/۱۳ درصد به شرکت کمپین فرانسیس دس پترولس تعلق داشت. ام الشیف، زقوم السفلی، دالما,ام الدلخ از جمله میادین نفت دریائی ابوظبی هستند. جزیره داس واقع در شمال شرقی جزیره دالما بعنوان مرکز فعالیت های دریائی تعیین گردید. (Abed, 2001:99)
ازجمله تهدیدهای دیگر ناوبری در [[سواحل امارات متحده عربی]] جزر و مد­های بسیار سنگین و شدید و گردبادهای بزرگی است که بارها باعث ایجاد سوانح دریایی و غرق شدن کشتیهایی شده است که نزدیک سواحل [[امارات متحده عربی|امارات]] به حرکت درآمده اند. وجود گیاهان نمک زدا که با خواص ویژه جداکنندگی نمک از آب شور کمک به بهبود کمبود منابع آب شیرین در [[امارات متحده عربی|امارات]] می­نماید اما پدیده کویرزدایی(سرزمین هایی که به مرور زمان به صورت کویر در می­آید) و سواحلی که بر اثر ریختن زباله توسط مسافرین و افرادی که به مسایل زیست محیطی اهمیت نمی­دهند و همچنین ریختن نفت­­ های ته نشین شده کشتی ها به دریا و بعضی از نقاط خشکی مشکلات عدیده­ای را بوجود می ­آورد<ref>Potts, Daniel, (2003), Archaeology of the United Arab Emirates, Trident press.</ref>


ابوظبی در سال ۱۹۹۲ برخلاف آنچه که در بین کشورهای خلیج فارس معمول بود ادعای مالکیت کامل بر تمام صنعت نفت خود را نداشت. شرکت ملی نفت ابوظبی در سال ۱۹۷۱ تأسیس شد. این شرکت علاوه بر در اختیار داشتن اغلب سهام شرکت نفت خشکی ابوظبی و شرکت ابوظبی مارین اریاز وظیفه تولید، پالایش، توزیع و حمل گاز را نیز بعهده دارد. ۵۱ درصد از سهام شرکت گاز مایع ابوظبی به شرکت ملی نفت ابوظبی تعلق دارد. از سال ۱۹۷۷ تا کنون از تأسیسات این شرکت واقع در جزیره داس گاز طبیعی و گاز مایع به کشور ژاپن صادر می شود. در سال ۱۹۸۸ در تأسیسات داس ۵/۲ میلیون تن LNGکه از میادین دریائی استخراج شده بود تولید گردید. شرکت ملی نفت ابوظبی ۶۸ درصد از صنایع گاز ابوظبی را در اختیار دارد. در این صنایع پروپان، بوتان و میعانات گازی از میادین خشکی بوالحسا، باب، و العصاب استخراج و در پالایشگاه الرویس پالایش می شود. (Gonzalez, 1999:43)
==== زمان منطقه ­ای[<nowiki/>[[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&veaction=edit&section=19|ویرایش]] | [[جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی&action=edit&section=19|ویرایش مبدأ]]] ====
[[امارات متحده عربی]] از نظر زمانی اختلاف 4 ساعتی با ساعت بین المللی گرینویچ دارد که این اختلاف مثبت می باشد یعنی 4 ساعت جلوتر از گرینویچ است<ref name=":2" /><ref>کشاورز شکری، عباس، اقبالی، ابوالفضل (1392). آشنایی با [[امارات متحده عربی]]. تهران: [https://www.icro.ir سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] ( در دست انتشار)</ref>


پالایشگاه های ام النار والرویس در ابوظبی نیز تحت کنترل شرکت ملی نفت ابوظبی می باشند. کل ظرفیت پالایشگاه های ابوظبی در سال ۱۹۹۱ روزانه ۱۸۵,۰۰۰ بشکه بود که از این مقدار ۱۰۰,۰۰۰ بشکه قابل صدوربه خارج بود. بازاریابی و توزیع توسط یکی از شرکت های تابعه شرکت ملی نفت ابوظبی انجام می شود. شرکت ملی نفت ابوظبی و شرکت سرمایه گذاری ابوظبی برای خرید پالایشگاه و پمپ های بنزین مشترکا” شرکتی بنام شرکت بین المللی سرمایه گذاری نفت(۱) (IPIC) تأسیس کرده اند. ۲۰ درصد از سهام پالایشگاه مادرید در سال ۱۹۸۹ متعلق به این شرکت بود. نفت این امیرنشین از طریق ترمینال های جبل الزانه و جزیره داس صادر می شود. ترمینال کوچکی هم در المبرز وجود دارد. (Abed, 2001:117)
== نیز نگاه کنید به ==
[[جغرافیای طبیعی روسیه]]؛ [[جغرافیای طبیعی سودان]]؛ [[جغرافیای طبیعی اردن]]؛ [[جغرافیای انسانی ژاپن|جغرافیای طبیعی ژاپن]]؛ [[جغرافیای طبیعی کانادا]]؛ [[جغرافیای طبیعی کوبا]]؛ [[جغرافیای طبیعی در چین]]؛ [[جغرافیای طبیعی تونس]]؛ [[جغرافیای طبیعی مصر]]؛ [[جغرافیای طبیعی ساحل عاج]]؛ [[جغرافیای طبیعی مالی]]؛ [[جغرافیای طبیعی افغانستان]]؛ [[جغرافیای طبیعی فرانسه]]؛ [[جغرافیای طبیعی سوریه]]؛ [[جغرافیای طبیعی اسپانیا]]؛ [[جغرافیای طبیعی اوکراین]]؛ [[جغرافیای طبیعی تایلند]]؛ [[جغرافیای طبیعی آرژانتین]]؛ [[جغرافیای طبیعی قطر]]؛ [[جغرافیای طبیعی امارات متحده عربی]]؛ [[جغرافیای طبیعی سیرالئون]]؛ [[جغرافیای طبیعی اتیوپی]]؛ [[جغرافیایی طبیعی سنگال]]؛ [[جغرافیای طبیعی زیمبابوه]]؛ [[جغرافیای طبیعی بنگلادش]]؛ [[جغرافیای طبیعی سریلانکا]]؛ [[جغرافیای طبیعی تاجیکستان]]


'''دبی'''
== کتابشناسی ==
 
شرکت نفت عراق(۸) (IPC) از سال ۱۹۳۷ تا ۱۹۶۱ مجوز اکتشاف و استخراج نفت در دبی را در اختیار داشت. شرکت کمپین فرانسیس دس پترولس و یک شرکت اسپانیائی به نام هیسپانویل(۹) در سال ۱۹۵۴ شرکتی به نام دبي مارین اریاز تأسیس و امتیاز اکتشاف و استخراج نفت در دبي را اخذ کردند. شرکت نفت کنتینانتال در سال ۱۹۶۳ امتیاز شرکت نفت عراق را خریداری و شرکت نفت دبي (DPC) را تأسیس نمود. در همان سال شرکت نفت دبي ۵۰ درصد از سهام شرکت دبي مارین اریاز را خریداری و بخشی از سهام خود را به سایر شرکت ها واگذار نمود. نفت در آب های دبي در سال ۱۹۶۶ کشف و تولید آن از اواخرسال ۱۹۶۹ شروع شد. دولت دبي در سال ۱۹۷۵، ۶۰ درصد از سهام شرکت نفت دبي را خریداری کرد.
 
ذخائر نفت دبي در سال ۱۹۹۱ حدود ۴ میلیارد بشکه برآورد می شد. سیاست تولید نفت اوپک در اغلب اوقات نادیده گرفتن سهمیه اوپک بوده است. دبي بیشتر بر استخراج مؤثر از میادین نفت این امیرنشین تمرکز داشته است. این بدان معناست که تولید در اغلب اوقات با حداکثر ظرفیت یا در همان حدود انجام شده است. میادین عمده نفتی دبي عبارتند از: فتح، رشید، مرقام و فلاح در دریا. (Parker, 2007:94)
 
دولت دبي در سال ۱۹۷۵ شرکت گاز دبي (Dugas) را بمنظور پالایش گاز حاصل از میادین دریائی تأسیس نمود. این شرکت در اوائل سال های ۱۹۹۰ برای پالایش گازهای میدان خشکی مرقام نیز برنامه ریزی کرد. شرکت سیمیتار اویل (۱۰) که وابسته به شرکت کانادائی سانینگ دال اویلز (۱۱) بود با شرکت گاز دبي مشارکت داشت. پالایشگاه شرکت گاز دبي درمینا جبل علی قرار دارد. در سال۱۹۸۰ روزانه ۲۰,۰۰۰ بشکه گاز طبیعی مایع (پروپان، بوتان، و مایعات سنگین) و ۱/۲ میلیون بشکه گاز خشک (متان) از طریق لوله به این پالایشگاه منتقل می شد. گاز خشک با لوله به شرکت آلومینیوم دبي فرستاده میشود تا در آن جا بعنوان سوخت در نیروگاه برق و تصفیه خانه آب به مصرف برسد. بخش کمی از گاز مایع طبیعی بصورت کپسول گاز در داخل مصرف می شد و بیشتر آن به ژاپن صادر می گردید. ترمینالی ویژه گاز در سال ۱۹۸۰ در مینا جبل علی ساخته شد که می تواند به کشتی های حامل گاز با ظرفیت ۴۸,۰۰۰ تن خدمت ارائه کند. میزان ذخائر گاز این امیرنشین ۱۲۵ میلیارد مترمکعب برآورد می شود. (برگرفته شده از سایت ویکی پدیا)
 
'''شارجه'''
 
امیرنشین شارجه در سال ۱۹۶۹ امتیاز اکتشاف و استخراج نفت در مناطق دریائی را بمدت ۴۰ سال به یک کنسرسیوم امریکائی به نام شرکت کرسنت اویل کمپانی(۱۲) داد.
 
نفت در سال ۱۹۷۳ در میدان مبارک واقع در آب های جزیره ابوموسی کشف شد و تولید از آن میدان از سال ۱۹۷۴ آغاز گردید.
 
'''سایر امیرنشین ها'''
 
ذخائر نفت و گاز در امیرنشین رأس الخیمه محدود است. این امیرنشین از اوائل سال های ۱۹۸۰ مورد اکتشاف قرار گرفت. تولید نفت در این منطقه در سال ۱۹۸۶ به ۰۰۰، ۱۰ بشکه در روز رسید که بیشتر درآمد حاصل از آن مجددا صرف اکتشاف گردید. این امیرنشین در همان سال احداث خط لوله انتقال نفت از میدان دریائی سیلا را به پایان رسانید. این خط لوله نفت از این خط لوله به یک مخزن ۰۰۰، ۵۰۰ بشکه ای و یک پالایشگاه LPG بظرفیت 1000 بشکه در روز در رأس الخیمه منتقل می شد. تولید نفت در این امیرنشین بعدها به ۸۰۰ بشکه در روز کاهش یافت. (Parker, 2007:79)
 
عملیات اکتشاف و حفاری در عجمان، ام القیوان، و الفجیره به نتیجه مهمی نرسید. بخشی از هزینه های این عملیات توسط دولت فدرال تأمین گردید.
 
'''استفاده از خشکي'''
 
در کشور امارات تنها از 6/0 درصد به عنوان محل سکونت اعراب يعني افراد بومي امارات استفاده مي شود و 3/2 درصد از کل خشکي هاي امارات اختصاص به کشت و زراعت دائمي پيدا کرده است و چيزي در حدود 720 کيلومتر مربع از خشکي­هاي امارات امکان آبياري وجود دارد.(همان)
 
'''فاکتورهاي محيطي'''
 
طوفان شن و گرد و غبار از پديده هاي غالب و تکرارپذير اين کشور شيخ نشين و بياباني مي­باشد که مشکلات و معضلاتي را نيز با خود به همراه دارد از جمله کاهش شديد ديد.
 
جزاير کوچکتري که در خليج فارس وجود دارد(علاوه بر جزاير مرجاني و شنهاي روان) تهديدي بزرگ براي کشتيراني در آبهاي اين کشور محسوب مي شود.
 
ازجمله تهديدهاي ديگر ناوبري در سواحل امارات متحده عربي جزر و مد­هاي بسيار سنگين و شديد و گردبادهاي بزرگي است که بارها باعث ايجاد سوانح دريايي و غرق شدن کشتيهايي شده است که نزديک سواحل امارات به حرکت درآمده اند. وجود گياهان نمک زدا که با خواص ويژه جداکنندگي نمک از آب شور کمک به بهبود کمبود منابع آب شيرين در امارات مي­نمايد اما پديده کويرزدايي(سرزمين هايي که به مرور زمان به صورت کوير در مي­آيد) و سواحلي که بر اثر ريختن زباله توسط مسافرين و افرادي که به مسايل زيست محيطي اهميت نمي­دهند و همچنين ريختن نفت­­هاي ته نشين شده کشتي ها به دريا و بعضي از نقاط خشکي مشکلات عديده­اي را بوجود مي­آورد. (Potts, 2000:81)
 
'''زمان منطقه­اي'''
 
امارات متحده عربي از نظر زماني اختلاف 4 ساعتي با ساعت بين المللي گرينويچ دارد که اين اختلاف مثبت مي باشد يعني 4 ساعت جلوتر از گرينويچ است.(برگرفته شده از سایت ویکی پدیا)

نسخهٔ ‏۹ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۳۶

از نظر موقعیت می توان کشور امارات متحده عربی را در شبه جزیره عربستان دانست جایی بین کشور عمان و کشور عربستان سعودی و از سمت شمال نیز در حاشیه خلیج عمان و خلیج فارس قرار دارد و در مرکزی پر مناقشه و مهم و استراتژیک تنگه هرمز البته بخاطر شرایط ساحلی این تنگه، تسلط ایران بر تنگه هرمز بیشتر از امارات می باشد.

وسعت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

دولت امارات متحده عربی کل منطقه را 83600 کیلومتر مربع تخمین زده است که اینها به غیر از سه جزیره در تنگه هرمز می باشد. از این بین ابوظبی که بزرگترین شیخ نشین امارات متحده عربی می باشد وسعتی در حدود 67350 کیلومتر مربع دارد[۱]

مرز خشکی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

با توجه به آخرین برآوردهای مشخص شده در مرزهای خشکی کشور امارات متحده عربی 867 کیلومتر کل مرز خشکی این کشور می باشد. از این مقدار امیرنشین های مرز عمان در شمال و شرق 410 کیلومتر مرز خشکی آنها می باشد و در مرز مشترک امارات و عربستان سعودی در غرب و جنوب 457 کیلومتر مرز مشترک وجود دارد[۱]

اختلافات مرزی و منطقه ای کشور امارات متحده عربی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

شیخ نشین ابوظبی در سال 1974 میلادی با کشور عربستان سعودی بر سر منطقه مورد مناقشه ابوقریب و سایر مناطق جنوب به یک توافق رسیدند اما این توافق اولیه به هیچ عنوان مورد تایید دولت امارات متحده عربی قرار نگرفت. البته علت اصلی عدم توافق بر سر این مرزبندی سازماندهی نمودن آن توسط کشور عربستان بود که به صورتی تقریباً یک طرفه به نفع آن کشور طراحی شده بود.

کشور امارات متحده عربی در سال 2003 میلادی توافق نامه مرزی را با کشور عمان امضا کرد که در آن مرزها و مناطق مورد مناقشه دو طرف که شامل جزیره موسندان عمان و منطقه تحت محاصره مرجانها می باشد، قرار داشت. اما این توافق نامه نیز به علت مغایرت با نقشه های ملی مورد تایید قرار نگرفت و در نهایت به تفاهم نرسیدند.

حاکمان دولت امارات متحده عربی مدعی هستند که ایران در سال 1992 میلادی بصورت یک طرفه کنترل کامل سه جزیره تنگه هرمز را بدست گرفته است که شامل جزایر تنب بزرگ، کوچک و ابوموسی می باشد. آنها مدعی هستند این جزایر جایی است که متعلق به شیخ نشین شارجه بوده که از سال 1971 در آن سهیم بوده اند ولی به اینکه پیش از آن این جزایر به کدام کشور تعلق داشته اشاره ­ای نکرده اند[۱]

در ماه دسامبر سال 2006 میلادی سران کشورهای عربی شرکت کننده در اتحادیه خلیج[۲] بیان کردند که سه جزیره مورد مناقشه به امارات تعلق بیشتری دارد تا ایران و ایران بایستی بطور صلح آمیز اختیار اداره آنها را به امارات واگذار نماید. همچنین 22 عضو شورای پارلمانی اتحادیه عرب[۲] در سال 2007 دوباره تصریح کردند که این سه جزیره به امارات تعلق دارد و می بایستی بوسیله مذاکره تقسیم و یا بوسیله اسناد و مدارک و شکایت در دادگاه­هابین المللی این مسئله را پیگیری کرد و اینها دقیقاً مطالبی است که ایران به هیچ عنوان قبول ندارد و تاکید می کند که با توجه به اسناد تاریخی این جزایر از دیرباز متعلق به ایران بوده و به هیچ کشوری اجازه تعرض به آنها را نخواهد داد.[۱]

طول خط ساحلی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

امارات متحده عربی چیزی در حدود 1318 کیلومتر خط ساحلی دارد که کل این خطوط ساحلی در امتداد خلیج فارس و خلیج عمان قرار دارد.

اختلافات دریایی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

امارات متحده عربی مدعی است که منطقه­ای 12 مایلی برای کشتیرانی در اختیار دارد و یک منطقه یکپارچه 24 مایلی کشتیرانی و در قسمتی دیگراز خط ساحلی خود منطقه انحصاری اقتصادی را راه­اندازی نموده است که در حدود 200 مایل کشتیرانی می باشد. در مجموع چیزی در حدود 436 مایل دریایی کل منطقه ادعایی دریایی کشور امارات می باشد[۱]

مکان شناسی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

کشور امارات متحده عربی در اصل یک بیابان هموار و کاملاً مسطح می باشد و در قسمتی دیگر از این کشور کرانه هایی است که منتهی به سواحل جنوبی خلیج فارس می شود همچنین کشور امارات دشت های نمکی بسیاری دارد که بخشی از آنها جزایر کوچکی را تشکیل داده است. این دشت ­ها یکی از اماکن گردشگری مهم امارات شده است و بزرگترین بندرگاه طبیعی امارات که در دبی قرار دارد. گستره­ی امارات متحده عربی در طول خلیج عمان در حدود 90 کیلومتر می­باشد که این منطقه با عنوان التبیناح شناخته می شود. جالب توجه است اگر بدانید که بلندترین نقطه امارات متحده عربی 1537 متر نسبت به سطح دریا ارتفاع دارد[۱]

کوه یبیر یا جبل یبیر(Jabalyabir) جایی در برآمدگی های رشته کوه­های سنگ القریب قرار دارد این نقطه دقیقاً جایی است که کشور امارات متحده عربی از سمت شمال به جنوب از هم جدا می شود و در جایی که شمالی ترین شیخ نشین­ ها قرار دارند، مرز کشور عمان و امارات متحده عربی آغاز می شود.

این مرز از روی کرانه­ های خلیج فارس کشیده می شود و از شبه جزیره موسندان می گذرد و از روی کوه­ های حجرالقریب به سمت جنوب شرقی امارات امتداد پیدا می کند و چیزی در حدود 150 کیلومترمربع تا جنوبی ترین نقطه مرزی با عمان کشیده شده است. به طور کلی بخش اعظم این سرزمین از صحرا تشكیل شده است و گاهی واحه هایی در آن یافت می شود. با این وجود دو رشته كوه نیز در این كشور وجود دارد. سواحل این كشور، كه اكثر جمعیت در آن ساكنند، عمدتا پوشیده از نمكزار است[۱]

رودخانه های مهم[ویرایش | ویرایش مبدأ]

با توجه به شرایط اقلیمی ایالات متحده عربی و قرار گرفتن در منطقه ­ای خشک بیابانی بطور عمده در این کشور رودخانه دائمی وجود ندارد، اما در منطقه بیابانی شیخ نشین ابوظبی که منطقه ­ای بین دو کویر می باشد. منابع زیر زمینی آب وجود دارد که از نظر این شیخ نشین و بطور کل این کشور بسیار مهم می باشد البته وقتی به این منابع زیر زمینی در دل کویر توجه کنید متوجه اهمیت بسیار زیاد آن می شوید، این منابع به حدی است که از آنها در آبیاری مزارع علاوه بر استفاده خوراکی نیز استفاده می شود.

البته آبادی های دیگری نیز در امارات متحده عربی به خاطر وجود منابع آبی بوجود آمده است. آبادی هایی مانند واحه پهناور الیوا(Alliwa) در جنوب کشور امارات نزدیک مرز عربستان سعودی و آبادی هایی در قسمت شرقی کشور امارات متحده عربی و آبادی هایی که نزدیک مرز عمان با امارات وجود دارد که همه آنها به خاطر وجود منابع آب زیر زمینی شکل گرفته است.

آب و هوا[ویرایش | ویرایش مبدأ]

آب و هوای کشور امارات متحده عربی عموما گرم و خشک و ماه های تابستان(جولای و آگوست میلادی) جزء گرمترین ماه های این کشور است، با دمایی بالغ بر 40 درجه سانتی گراد. وقتی این گرما بیشترآزاردهنده می شود که با رطوبت بالای این کشور اجین می ­شود. و این هم مسئله ای است که عمومیت بیشتری دارد یعنی هوایی شرجی وگرم[۳]

میانگین دما در زمستان(ژانویه و فوریه میلادی) چیزی حدود 17 الی 20 درجه سانتیگراد می باشد و فقط در نقاط مرتفع امارات مانند کوه­­ های الحجرالقریب دما پایین­تر بوده و خنک می شود. این مناطق جزء منطقه ­های خوش آب و هوا و ییلاق امارات محسوب می شود.

میانگین بارش سالیانه باران در مناطق ساحلی امارات به نسبت آنچه که تصور می­شود پایین تر می­باشد. چیزی مابین 100 تا 200 میلیمتر. اما در برخی از مناطق کوهستانی امارات این آمار صورت بهتری پیدا می­کند یعنی چیزی در حدود 350 میلیمتر. همین باران کمی هم که در منطقه ساحلی می­­بارد بسیار کوتاه اما سیل آسا و مخرب می باشد و بصورت پی در پی می ­بارد[۱]

منابع طبیعی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

کشور امارات متحده عربی هم مانند بسیاری دیگر از کشورهای حوزه­ ی خلیج فارس از منابع غنی نفت و گاز بهره می­ برد و این صنعت در امارات بسیار با اهمیت و استراتژیک می­با­شد.

نفت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

ابوظبی در سال ۱۹۶۶ به عضویت اوپک[۴] درآمد. سپس در سال ۱۹۷۱ با تشکیل کشور امیرنشین فدراتی و این عضـویت به امـارات متحده عربی انتقال یافـت. گرچه ابوظبی سایر امیـرنشین ها را نمـایندگی می کند. امـا نمـی تواند بر آن ها اعمال قدرت نماید زیرا هر امیرنشین منابع زیر زمینی خود را تحت کنترل دارد. حق صدور مجوز اکتشاف، استخراج و توسعه میادین نفتی در هر امیر نشین در اختیار حاکم همان منطقه است. بنابراین وزارت نفت[۵] و منابع طبیعی فدرال برای سیاست گذاری و برنامه ریزی همه جانبه قدرت محدودی دارد. اداره نفت و هیئت مدیره شرکت نفت ابوظبی در سال ۱۹۸۸ منحل گردید. وظائف این نهادها (اداره و نظارت بر امور نفت کشور) به شورای عالی نفت که جدیدا تأسیس شده بود واگذار گردید. این شورا یازده عضو داشت و ریاست آن را بعهده شیخ خلیفه ابن زیاد آل خلیفه به عهده گرفت[۶]

اکتشافات انجام شده در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ میزان ذخائر نفت و گاز امارات متحده عربی را به نحو چشمگیری افزایش داد. بیشتر ذخائر نفت خام ثابت شده امارات متحده عربی تا سال ۱۹۹۲ در چهار امیرنشین واقع بود. میزان ذخائر این امیرنشین ها ۹۸ میلیارد بشکه نفت و ۲/۵ تریلیون مترمکعب گاز است. بخش عمده این ذخائر در ابوظبی قرار دارند[۶]

ابوظبی و سایر امیرنشین های تولید کننده نفت هر یک با توجه به میزان ذخائر و برنامه های خود برای تولید نفت در دراز مدت سیاست های جداگانه ای را دنبال می کنند. ابوظبی با توجه به ذخائر عظیمی که در اختیار دارد برنامه های توسعه تولید و اقتصادی خود را بیشتر برای دراز مدت طراحی می کند. این امیر نشین به ندرت تولید و قیمت را فدای مقاصد نهائی خود می نماید. سایر امیرنشین ها که ذخائر نفت و گاز کمتری دارند بیشتر در پی تولید و کسب منافع خود در کوتا مدت هستند.

ابوظبی در سال های ۱۹۸۰ سهمیه اوپک[۴] را رعایت می کرد اما دبی از سهمیه خود تجاوز کرد. با این حال سهمیه ابوظبی و دبی هر دو بعد از سال ۱۹۸۷ افزایش یافت. بعنوان مثال در اوایل سال ۱۹۸۷ اوپک[۴] سهمیه ابوظبی را ۶۸۲,۰۰۰ بشکه در روز و سهمیه دبی را ۲۲۰,۰۰۰ بشکه در روز تعیین نمود. اما تولید ابوظبی به ۱,۰۸۲,۰۰۰ بشکه در روز (۶۴ درصد بیش از سهمیه) و تولید دبی به ۳۶۵,۰۰۰ بشکه در روز(۶۰ درصد بیش از سهمیه) رسید. درنتیجه اوپک[۴] کمیته ای را برای نظارت بر تولید کشورهائی مانند امارات که سهمیه خود را رعایت نمی کنند تعیین نمود. امارات در پاسخ اظهارداشت که میزان سهمیه این کشور با توجه به ذخائر گسترده نفتی که در اختیار دارد در مقایسه با سایر کشورها کم است[۶]

اوپک[۴] سهمیه تولید امارات متحده عربی را چندین بار افزایش داد و در ماه مارس سال ۱۹۹۰ به ۱/۱ میلیون بشکه در روز رسانید. در آن زمان هم امارات با زیرپا گذاشتن سهمیه اوپک تولید خود را به ۱/۲ میلیون بشکه در روز رسانید. قیمت نفت در جولای سال ۱۹۹۰ به بشکه ای ۱۴ دلار سقوط کرد. سرانجام امارات موافقت کرد تا با سهمیه تولید ۵/۱ میلیون بشکه در روز آن را رعایت کند. در آن زمان مقامات عراقی بر این اعتقاد بودند که کویت و امارات با افزایش تولید باعث سقوط قیمت نفت شده و از این طریق عراق را که شدیدا” به درآمد نفتی خود نیاز دارد از حق خود محروم کرده اند[۶]

اوپک [۴]در ماه اوت سال ۱۹۹۰ بدنبال تجاوز عراق به کویت برای جبران کمبود قطع تولید عراق و کویت سهمیه های تعیین شده را لغو کرد. امارات متحده عربی در سال ۱۹۹۰ با تولید روزانه ۱/۲ میلیون بشکه ۱۵ میلیارد دلار درآمد کسب کرد و سال بعد با تولید ۴/۲ میلیون بشکه در روز به ۱۴ میلیارد دلار دست یافت. اوپک[۴] در ماه مارس سال ۱۹۹۲ سهمیه امارات را ۲/۲ میلیون بشکه تعیین نمود. بنظر می رسد امارات از این سهمیه تبعیت نمود. امارات متحده عربی در ماه مارس سال ۱۹۹۱ اعلام کرده بود که با اجرای یک برنامه توسعه چند میلیارد دلاری قصد دارد ظرفیت تولید خود را تا اواسط سال های ۱۹۹۰ به ۴ میلیون بشکه در روز برساند[۶]

امارات متحده[ویرایش | ویرایش مبدأ]

ابوظبی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

ابوظبی برای اولین بار در سال ۱۹۳۹ امتیاز استخراج نفت در منطقه خود را به شرکت تروشیال کوست دولوپمنت اویل کمپانی (این شرکت در سال ۱۹۶۲ به شرکت نفت ابوظبی یا (ADPC)[۷] تغییر نام داد) داد. نفت در این منطقه در سال ۱۹۶۰ کشف شد و تولید و صادرات نفت دریائی از سال ۱۹۶۲ و نفت خشکی از سال ۱۹۶۳ آغاز گردید. شرکت ملی نفت ابوظبی (ADNOC) [۵]در اوایل سال های ۱۹۷۰، ۶۰ درصد از سهام شرکت نفت ابوظبی را خریداری نمود. شرکت نفت ابوظبی [۷]در سال ۱۹۸۷ با تغییر اساسنامه خود مسئولیت عملیات در مناطق خشکی ابوظبی را بعهده گرفت. شرکت نفت ابوظبی[۷] در اواخر سال های ۱۹۸۰ باقیمانده سهام خود را به این شرح واگذار نمود: بریتیش پترولیوم، رویال داچ شل، و کامپاین فرانسیس دس پترولس هر کدام ۵/۹ درصد ؛ موبایل اویل و اکسان هر یک ۷۵/۴ درصد ؛ و پارتکس ۲ درصد. میادین عمده خشکی عبارت بودند از بوالحسا، باب، و العصاب. تولید نفت میادین خشکی در سال ۱۹۸۰ برابر ۲۶۷ میلیون بشکه بود.

این امیر نشین در سال ۱۹۵۳ امتیاز اکتشاف نفت در مناطق دریائی که تحت پوشش شرکت نفت ابوظبی[۷] نبودند را به شرکت انگلیسی دی آرکی اکسپلوریشن کمپانی واگذار نمود. شرکت ابوظبی مارین اریاز که یک کنسرسیوم چند ملیتی بود در سال ۱۹۵۵ این امتیاز را خریداری کرد. این شرکت به اولین اکتشاف اقتصادی خود در سال ۱۹۵۸ دست یافت و تولید و صادرات نفت را از سال ۱۹۶۲ آغاز نمود. این شرکت و شرکت ملی نفت ابوظبی [۵]در سال ۱۹۷۷ توافق کردند شرکت ابوظبی مارین اریاز آپریتینگ کمپانی(ADMA-Opco)[۵] را برای فعالیت در مناطق دریائی تأسیس نمایند. در اواخر سال های ۱۹۸۰، ۶۰ درصد از سهام این شرکت به شرکت ملی نفت ابوظبی[۵] ؛ ۱۲ درصد به شرکت ژاپن اویل دولوپمنت کمپانی؛12/7 درصد به شرکت بریتیش پترولیوم ؛ و13/3 درصد به شرکت کمپین فرانسیس دس پترولس تعلق داشت. ام الشیف، زقوم السفلی، دالما,ام الدلخ از جمله میادین نفت دریائی ابوظبی هستند. جزیره داس واقع در شمال شرقی جزیره دالما بعنوان مرکز فعالیت های دریائی تعیین گردید[۱]

ابوظبی در سال ۱۹۹۲ برخلاف آنچه که در بین کشورهای خلیج فارس معمول بود ادعای مالکیت کامل بر تمام صنعت نفت خود را نداشت. شرکت ملی نفت ابوظبی[۵] در سال ۱۹۷۱ تأسیس شد. این شرکت علاوه بر در اختیار داشتن اغلب سهام شرکت نفت خشکی ابوظبی و شرکت ابوظبی مارین اریاز [۵]وظیفه تولید، پالایش، توزیع و حمل گاز را نیز بعهده دارد. ۵۱ درصد از سهام شرکت گاز مایع ابوظبی به شرکت ملی نفت ابوظبی[۵] تعلق دارد. از سال ۱۹۷۷ تا کنون از تأسیسات این شرکت واقع در جزیره داس گاز طبیعی و گاز مایع به کشور ژاپن صادر می شود. در سال ۱۹۸۸ در تأسیسات داس ۵/۲ میلیون تن (LNG)که از میادین دریائی استخراج شده بود تولید گردید. شرکت ملی نفت ابوظبی[۵]۶۸ درصد از صنایع گاز ابوظبی را در اختیار دارد. در این صنایع پروپان، بوتان و میعانات گازی از میادین خشکی بوالحسا، باب، و العصاب استخراج و در پالایشگاه الرویس پالایش می شود[۸]

پالایشگاه های ام النار والرویس در ابوظبی نیز تحت کنترل شرکت ملی نفت ابوظبی[۵] می باشند. کل ظرفیت پالایشگاه های ابوظبی در سال ۱۹۹۱ روزانه ۱۸۵,۰۰۰ بشکه بود که از این مقدار ۱۰۰,۰۰۰ بشکه قابل صدوربه خارج بود. بازاریابی و توزیع توسط یکی از شرکت های تابعه شرکت ملی نفت ابوظبی[۵] انجام می شود. شرکت ملی نفت ابوظبی [۵]و شرکت سرمایه گذاری ابوظبی برای خرید پالایشگاه و پمپ های بنزین مشترکا” شرکتی بنام شرکت بین المللی سرمایه گذاری نفت (IPIC) [۹]تأسیس کرده اند. ۲۰ درصد از سهام پالایشگاه مادرید در سال ۱۹۸۹ متعلق به این شرکت بود. نفت این امیرنشین از طریق ترمینال های جبل الزانه و جزیره داس صادر می شود. ترمینال کوچکی هم در المبرز وجود دارد[۱]

دبی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

شرکت نفت عراق(IPC)[۱۰] از سال ۱۹۳۷ تا ۱۹۶۱ مجوز اکتشاف و استخراج نفت در دبی را در اختیار داشت. شرکت کمپین فرانسیس دس پترولس و یک شرکت اسپانیائی به نام هیسپانویل در سال ۱۹۵۴ شرکتی به نام دبی مارین اریاز تأسیس و امتیاز اکتشاف و استخراج نفت در دبی را اخذ کردند. شرکت نفت کنتینانتال در سال ۱۹۶۳ امتیاز شرکت نفت عراق[۱۰] را خریداری و شرکت نفت دبی (DPC)[۱۱]را تأسیس نمود. در همان سال شرکت نفت دبی[۱۱] ۵۰ درصد از سهام شرکت دبی مارین اریاز را خریداری و بخشی از سهام خود را به سایر شرکت ها واگذار نمود. نفت در آب های دبی در سال ۱۹۶۶ کشف و تولید آن از اواخرسال ۱۹۶۹ شروع شد. دولت دبی در سال ۱۹۷۵، ۶۰ درصد از سهام شرکت نفت دبی[۱۱] را خریداری کرد.

ذخائر نفت دبی در سال ۱۹۹۱ حدود ۴ میلیارد بشکه برآورد می شد. سیاست تولید نفت اوپک[۴] در اغلب اوقات نادیده گرفتن سهمیه اوپک[۴] بوده است. دبی بیشتر بر استخراج مؤثر از میادین نفت این امیرنشین تمرکز داشته است. این بدان معناست که تولید در اغلب اوقات با حداکثر ظرفیت یا در همان حدود انجام شده است. میادین عمده نفتی دبی عبارتند از: فتح، رشید، مرقام و فلاح در دریا[۶]

دولت دبی در سال ۱۹۷۵ شرکت گاز دبی (Dugas)[۱۲] را به منظور پالایش گاز حاصل از میادین دریائی تأسیس نمود. این شرکت در اوائل سال های ۱۹۹۰ برای پالایش گازهای میدان خشکی مرقام نیز برنامه ریزی کرد. شرکت سیمیتار اویل که وابسته به شرکت کانادائی سانینگ دال اویلز بود با شرکت گاز دبی مشارکت داشت. پالایشگاه شرکت گاز دبی[۱۲] درمینا جبل علی قرار دارد. در سال۱۹۸۰ روزانه ۲۰,۰۰۰ بشکه گاز طبیعی مایع (پروپان، بوتان، و مایعات سنگین) و2/1 میلیون بشکه گاز خشک (متان) از طریق لوله به این پالایشگاه منتقل می شد. گاز خشک با لوله به شرکت آلومینیوم دبی[۱۳] فرستاده میشود تا در آن جا بعنوان سوخت در نیروگاه برق و تصفیه خانه آب به مصرف برسد. بخش کمی از گاز مایع طبیعی بصورت کپسول گاز در داخل مصرف می شد و بیشتر آن به ژاپن صادر می گردید. ترمینالی ویژه گاز در سال ۱۹۸۰ در مینا جبل علی ساخته شد که می تواند به کشتی های حامل گاز با ظرفیت ۴۸,۰۰۰ تن خدمت ارائه کند. میزان ذخائر گاز این امیرنشین ۱۲۵ میلیارد مترمکعب برآورد می شود[۳]

شارجه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

امیرنشین شارجه در سال ۱۹۶۹ امتیاز اکتشاف و استخراج نفت در مناطق دریائی را بمدت ۴۰ سال به یک کنسرسیوم امریکائی به نام شرکت کرسنت اویل کمپانی داد.

نفت در سال ۱۹۷۳ در میدان مبارک واقع در آب های جزیره ابوموسی کشف شد و تولید از آن میدان از سال ۱۹۷۴ آغاز گردید.

سایر امیرنشین ها[ویرایش | ویرایش مبدأ]

ذخائر نفت و گاز در امیرنشین رأس الخیمه محدود است. این امیرنشین از اوائل سال های ۱۹۸۰ مورد اکتشاف قرار گرفت. تولید نفت در این منطقه در سال ۱۹۸۶ به ۰۰۰، ۱۰ بشکه در روز رسید که بیشتر درآمد حاصل از آن مجددا صرف اکتشاف گردید. این امیرنشین در همان سال احداث خط لوله انتقال نفت از میدان دریائی سیلا را به پایان رسانید. این خط لوله نفت از این خط لوله به یک مخزن ۰۰۰، ۵۰۰ بشکه ای و یک پالایشگاه LPG بظرفیت 1000 بشکه در روز در رأس الخیمه منتقل می شد. تولید نفت در این امیرنشین بعدها به ۸۰۰ بشکه در روز کاهش یافت[۶]

عملیات اکتشاف و حفاری در عجمان، ام القیوان، و الفجیره به نتیجه مهمی نرسید. بخشی از هزینه های این عملیات توسط دولت فدرال تأمین گردید.

استفاده از خشکی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

در کشور امارات تنها از 6/0 درصد به عنوان محل سکونت اعراب یعنی افراد بومی امارات استفاده می شود و 3/2 درصد از کل خشکی های امارات اختصاص به کشت و زراعت دائمی پیدا کرده است و چیزی در حدود 720 کیلومتر مربع از خشکی­های امارات امکان آبیاری وجود دارد[۶]

فاکتورهای محیطی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

طوفان شن و گرد و غبار از پدیده های غالب و تکرارپذیر این کشور شیخ نشین و بیابانی می­باشد که مشکلات و معضلاتی را نیز با خود به همراه دارد از جمله کاهش شدید دید.

جزایر کوچکتری که در خلیج فارس وجود دارد(علاوه بر جزایر مرجانی و شنهای روان) تهدیدی بزرگ برای کشتیرانی در آبهای این کشور محسوب می شود.

ازجمله تهدیدهای دیگر ناوبری در سواحل امارات متحده عربی جزر و مد­های بسیار سنگین و شدید و گردبادهای بزرگی است که بارها باعث ایجاد سوانح دریایی و غرق شدن کشتیهایی شده است که نزدیک سواحل امارات به حرکت درآمده اند. وجود گیاهان نمک زدا که با خواص ویژه جداکنندگی نمک از آب شور کمک به بهبود کمبود منابع آب شیرین در امارات می­نماید اما پدیده کویرزدایی(سرزمین هایی که به مرور زمان به صورت کویر در می­آید) و سواحلی که بر اثر ریختن زباله توسط مسافرین و افرادی که به مسایل زیست محیطی اهمیت نمی­دهند و همچنین ریختن نفت­­ های ته نشین شده کشتی ها به دریا و بعضی از نقاط خشکی مشکلات عدیده­ای را بوجود می ­آورد[۱۴]

زمان منطقه ­ای[ویرایش | ویرایش مبدأ]

امارات متحده عربی از نظر زمانی اختلاف 4 ساعتی با ساعت بین المللی گرینویچ دارد که این اختلاف مثبت می باشد یعنی 4 ساعت جلوتر از گرینویچ است[۳][۱۵]

نیز نگاه کنید به

جغرافیای طبیعی روسیه؛ جغرافیای طبیعی سودان؛ جغرافیای طبیعی اردن؛ جغرافیای طبیعی ژاپن؛ جغرافیای طبیعی کانادا؛ جغرافیای طبیعی کوبا؛ جغرافیای طبیعی در چین؛ جغرافیای طبیعی تونس؛ جغرافیای طبیعی مصر؛ جغرافیای طبیعی ساحل عاج؛ جغرافیای طبیعی مالی؛ جغرافیای طبیعی افغانستان؛ جغرافیای طبیعی فرانسه؛ جغرافیای طبیعی سوریه؛ جغرافیای طبیعی اسپانیا؛ جغرافیای طبیعی اوکراین؛ جغرافیای طبیعی تایلند؛ جغرافیای طبیعی آرژانتین؛ جغرافیای طبیعی قطر؛ جغرافیای طبیعی امارات متحده عربی؛ جغرافیای طبیعی سیرالئون؛ جغرافیای طبیعی اتیوپی؛ جغرافیایی طبیعی سنگال؛ جغرافیای طبیعی زیمبابوه؛ جغرافیای طبیعی بنگلادش؛ جغرافیای طبیعی سریلانکا؛ جغرافیای طبیعی تاجیکستان

کتابشناسی

  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ ۱٫۵ ۱٫۶ ۱٫۷ ۱٫۸ ۱٫۹ Vine, Paula and Ibrahim Al Abed (2001), United Arab Emirates: A New Perspective, U.K.: Trident Press
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ https://arabmpi.org/en/home
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ https://fa.wikipedia.org
  4. ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ ۴٫۳ ۴٫۴ ۴٫۵ ۴٫۶ ۴٫۷ ۴٫۸ https://www.opec.org/
  5. ↑ ۵٫۰۰ ۵٫۰۱ ۵٫۰۲ ۵٫۰۳ ۵٫۰۴ ۵٫۰۵ ۵٫۰۶ ۵٫۰۷ ۵٫۰۸ ۵٫۰۹ ۵٫۱۰ ۵٫۱۱ https://www.adnoc.ae/
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ ۶٫۳ ۶٫۴ ۶٫۵ ۶٫۶ ۶٫۷ Parker, 2007
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ ۷٫۲ ۷٫۳ https://www.adpc.net/
  8. ↑ Gonzalez, G. (2007). Facing HumanCapital Challenges of the 21st Century: Education and Labor Market Initiatives in Lebanon, Oman, Qatar,and the United Arab Emirates,  Rand-Qatar Policy Institute.
  9. ↑ https://www.ipic.com
  10. ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ https://www.paralympic.org
  11. ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ ۱۱٫۲ https://liquipedia.net
  12. ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ https://www.dugas.fr
  13. ↑ https://dubalholding.ae
  14. ↑ Potts, Daniel, (2003), Archaeology of the United Arab Emirates, Trident press.
  15. ↑ کشاورز شکری، عباس، اقبالی، ابوالفضل (1392). آشنایی با امارات متحده عربی. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی ( در دست انتشار)
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=جغرافیای_طبیعی_امارات_متحده_عربی&oldid=46540»