پیشینه آموزش و پرورش در مالی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
[[ | [[پیشینه آموزش سنگال]]؛ [[پیشینه آموزش سیرالئون]]؛ [[پیشینه آموزش قطر]]؛ [[پیشینه آموزش فرانسه]]؛ [[پیشینه آموزش اسپانیا]]؛ [[پیشینه آموزش تایلند]]؛ [[پیشینه آموزش زیمبابوه]]؛ [[پیشینه آموزش آرژانتین]]؛ [[پیشینه آموزش ژاپن]]؛ [[پیشینه آموزش افغانستان]]؛ [[پیشینه آموزش کوبا]]؛ [[پیشینه آموزش تونس]]؛ [[پیشینه آموزش مصر]]؛ [[پیشینه آموزش کانادا]]؛[[پیشینه آموزش لبنان]]؛ [[پیشینه آموزش روسیه]]؛ [[پیشینه آموزش ساحل عاج]]؛ [[پیشینه ی آموزش در چین باستان]] | ||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ ۳۰ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۰۹
آموزش و پرورش در كشور مالی تا پیش از ورود استعمار فرانسه بیشتر حالت سنتی داشت. مسلمانان در كودكی به تحصیل در مدارس سنتی قرآنی پرداخته و با مقدمات علوم اسلامی و قرائت و حفظ قرآن كریم آشنایی می‌یافتند و تنها عده بسیار كمی تحصیلات خود را در حوزه‌های علمیه و مراكز اسلامی مصر، الجزایر و دیگر كشورهای اسلامی شمال آفریقا ادامه می‌دادند.
پس از ورود استعمارگران به این كشور مدارس ابتدایی به سبك جدید فعالیت خود را آغاز نمودند كه همانند دیگر كشورهای مسلمان نشین منطقه غرب آفریقا با مخالفت و بایكوت مسلمانان مواجه شدند. علت امر نیز آن بود كه بیشتر این مدارس توسط هیئت‌های میسیونری وابسته به كلیساها اداره می‌شدند و مسلمانان از آن بیم داشتند كه در صورت ثبت نام فرزندانشان در این مركز آموزشی معلمان مدارس كه اكثراً مبلغان مسیحی بودند آنها را به سوی دین مسیحیت سوق دهند. از این روی در بدو استقلال مالی بیسوادی عموم مردم یكی از مشكلات اصلی كشور بود و كمتر از بیست درصد مردم از نعمت خواندن و نوشتن برخوردار بودند[۱].
نیز نگاه کنید به
پیشینه آموزش سنگال؛ پیشینه آموزش سیرالئون؛ پیشینه آموزش قطر؛ پیشینه آموزش فرانسه؛ پیشینه آموزش اسپانیا؛ پیشینه آموزش تایلند؛ پیشینه آموزش زیمبابوه؛ پیشینه آموزش آرژانتین؛ پیشینه آموزش ژاپن؛ پیشینه آموزش افغانستان؛ پیشینه آموزش کوبا؛ پیشینه آموزش تونس؛ پیشینه آموزش مصر؛ پیشینه آموزش کانادا؛پیشینه آموزش لبنان؛ پیشینه آموزش روسیه؛ پیشینه آموزش ساحل عاج؛ پیشینه ی آموزش در چین باستان
کتابشناسی
- ↑ عرب‌احمدی، امیربهرام (1392). جامعه و فرهنگ مالی. ناظر علمی ابوالحسن شریف محمدی. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص275-276.