جغرافیای طبیعی و انسانی مصر: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲: خط ۲:


=== [[جغرافیای طبیعی مصر|جغرافیای طبیعی]] ===
=== [[جغرافیای طبیعی مصر|جغرافیای طبیعی]] ===
[[پرونده:محل قرارگیری مصر در قاره آفریقا.png|بندانگشتی|محل قرارگیری مصر در قاره آفریقا. برگرفته از سایت ماجراجویی مصری باستر، قابل بازیابی از https://lsintspl3.wgbh.org/en-us/lesson/ilwgbh17-buster-ilegypt/2]]
[[پرونده:محل قرارگیری مصر در قاره آفریقا.png|بندانگشتی|محل قرارگیری مصر در قاره آفریقا. برگرفته از سایت lsintspl3.wgbh، قابل بازیابی از https://lsintspl3.wgbh.org/en-us/lesson/ilwgbh17-buster-ilegypt/2]]
سرزمین [[مصر]] در شمال شرقی قاره آفریقا قرار گرفته و از شمال به دریای مدیترانه، از شرق به دریای سرخ، [[خلیج عقبه]] و سرزمین فلسطین، از غرب به کشور لیبی و از جنوب به کشور [[سودان]] ش[[مالی]] محدود شده است. نقشه سرزمینی [[مصر]] تقریبا مربع شکل است. وسعت این کشور حدود 1002000 کیلومتر مربع است که تنها 7.8% آن قابل سکونت است.
سرزمین [[مصر]] در شمال شرقی قاره آفریقا قرار گرفته و از شمال به دریای مدیترانه، از شرق به دریای سرخ، [[خلیج عقبه]] و سرزمین فلسطین، از غرب به کشور لیبی و از جنوب به کشور [[سودان]] ش[[مالی]] محدود شده است. نقشه سرزمینی [[مصر]] تقریبا مربع شکل است. وسعت این کشور حدود 1002000 کیلومتر مربع است که تنها 7.8% آن قابل سکونت است.


خط ۲۰: خط ۲۰:
سرزمین [[مصر]] در شمار سرزمین­‌های بیابانی و کم ارتفاع است و ارتفاعات اندک آن، بیشتر در نواحی شرقی و جنوب غربی آن قرار دارد. مرتفع ­ترین بلندی در [[مصر]]، قله کاترینا با ارتفاع 2637 در میان رشته کوه­‌های سرخ رنگ اطراف دریای سرخ و پس از آن ارتفاعات کوه طور با بلندی 2280 متر و در همان منطقه قرار دارد.<ref name=":0" />
سرزمین [[مصر]] در شمار سرزمین­‌های بیابانی و کم ارتفاع است و ارتفاعات اندک آن، بیشتر در نواحی شرقی و جنوب غربی آن قرار دارد. مرتفع ­ترین بلندی در [[مصر]]، قله کاترینا با ارتفاع 2637 در میان رشته کوه­‌های سرخ رنگ اطراف دریای سرخ و پس از آن ارتفاعات کوه طور با بلندی 2280 متر و در همان منطقه قرار دارد.<ref name=":0" />
=== [[رودهای مصر]] ===
=== [[رودهای مصر]] ===
[[پرونده:مهمترین رودخانه مصر رودخانه نیل است.png|بندانگشتی|مهمترین رودخانه مصر رودخانه نیل است. برگرفته از سایت الفانگو، قابل بازیابی از https://www.elephango.com/index.cfm/pg/k12learning/lcid/13418/The_Nile_River]]
[[پرونده:مهمترین رودخانه مصر رودخانه نیل است.png|بندانگشتی|مهمترین رودخانه مصر رودخانه نیل است. برگرفته از سایت elephango، قابل بازیابی از https://www.elephango.com/index.cfm/pg/k12learning/lcid/13418/The_Nile_River]]
مهمترین رودخانه [[مصر]]، نیل است که محیط زیست ویژه‌­ای را در این کشور پدید آورده است. این رودخانه از جنوب وارد سرزمین [[مصر]] شده و پس از طی مسافت 1536 کیلومتر به سمت شمال، به دریای مدیترانه می‌­ریزد.<ref>موسوعة مصر الحدیثة (1996). [[مصر]]: الهيئة العامة للكتاب، [https://www.moc.gov.sa/ وزارة الثقافة]، ج 3، ص16.</ref>رودخانه نیل در شمال [[قاهره]] به دو شاخه تقسیم شده و مثلث دلتای نیل را تشکیل می‌­دهد که از حاصل­خیزترین زمین‌­های کشاورزی [[مصر]] است .که با احداث سد اسوان در سال 1960 تشکیل شده و حدود 4000 کیلومتر مربع مساحت دارد. دریاچه ناصر در [[مصر]] علیا از مهمترین دریاچه­‌های [[مصر]] و یکی از بزرگترین دریاچه­‌های مصنوعی جهان است که با احداث سد اسوان در سال 1960 تشکیل شده و حدود 4000 کیلومتر مربع مساحت دارد. دریاچه قارون هم با حدود 230 کیلومتر مربع مساحت، یکی از قدیمی­ترین دریاچه‌های طبیعی جهان است و در استان فیوم قرار گرفته است.<ref>بازیابی شده در 2014 از https://www.capmas.gov.eg.</ref>
مهمترین رودخانه [[مصر]]، نیل است که محیط زیست ویژه‌­ای را در این کشور پدید آورده است. این رودخانه از جنوب وارد سرزمین [[مصر]] شده و پس از طی مسافت 1536 کیلومتر به سمت شمال، به دریای مدیترانه می‌­ریزد.<ref>موسوعة مصر الحدیثة (1996). [[مصر]]: الهيئة العامة للكتاب، [https://www.moc.gov.sa/ وزارة الثقافة]، ج 3، ص16.</ref>رودخانه نیل در شمال [[قاهره]] به دو شاخه تقسیم شده و مثلث دلتای نیل را تشکیل می‌­دهد که از حاصل­خیزترین زمین‌­های کشاورزی [[مصر]] است .که با احداث سد اسوان در سال 1960 تشکیل شده و حدود 4000 کیلومتر مربع مساحت دارد. دریاچه ناصر در [[مصر]] علیا از مهمترین دریاچه­‌های [[مصر]] و یکی از بزرگترین دریاچه­‌های مصنوعی جهان است که با احداث سد اسوان در سال 1960 تشکیل شده و حدود 4000 کیلومتر مربع مساحت دارد. دریاچه قارون هم با حدود 230 کیلومتر مربع مساحت، یکی از قدیمی­ترین دریاچه‌های طبیعی جهان است و در استان فیوم قرار گرفته است.<ref>بازیابی شده در 2014 از https://www.capmas.gov.eg.</ref>


خط ۳۰: خط ۳۰:
بادهای گرم و غبارآلود از ویژگی­‌های جوی این کشور است. این بادها با سرعت می‌­وزند و گاه سرعت آنها به 140 کیلومتر در ساعت می‌­رسد و مقادیر بسیاری شن و گردوخاک را از بیان‌­ها جابجا می­‌کند. وزش این بادها گاه چند روز ادامه دارد و موجب خسارت به اماکن مسکونی و مزارع و اختلال در زندگی روزمره می­‌شود.
بادهای گرم و غبارآلود از ویژگی­‌های جوی این کشور است. این بادها با سرعت می‌­وزند و گاه سرعت آنها به 140 کیلومتر در ساعت می‌­رسد و مقادیر بسیاری شن و گردوخاک را از بیان‌­ها جابجا می­‌کند. وزش این بادها گاه چند روز ادامه دارد و موجب خسارت به اماکن مسکونی و مزارع و اختلال در زندگی روزمره می­‌شود.
====بارندگی====
====بارندگی====
نسبت بارش‌­ها در مناطق همجوار ساحلی دریای مدیترانه از سایر مناطق [[مصر]] بیشتر است. متوسط سالانه بارش در [[شهر اسکندریه مصر|شهر اسکندریه]] 200 م.م و در [[قاهره]] 25 م.م و کمترین نسبت بارش‌ها در مناطق جنوبی است؛ به گونه­‌ای که در شهرهای اسیوط، قنا و اسوان به یک میلیمتر می‌­رسد. در شبه جزیره سینا در حالی که این نسبت در شهر العریش در شمال این شبه جزیره 105 م.م است، در شهر الطور در جنوب آن به 10 م.م می‌­رسد. در مناطق شمالی بیشترین بارش‌­ها مربوط به ماه­‌های ژانویه و فوریه است. در شهر اسوان در جنوب هم، اوج باران­‌ها در ماه آوریل است. [[سواحل دریای سرخ]] نیز در ماه نوامبر بیشترین بارش ­ها را دارد.<ref>موسوعة مصر الحدیثة (1996). [[مصر]]: الهيئة العامة للكتاب، [https://www.moc.gov.sa/ وزارة الثقافة]، ج 3، ص38 - 39.</ref>[[پرونده:20230121-Wadi-al-Hitan-DSC06374.jpg|بندانگشتی|دشت نهنگ‌­ها در مصر. برگرفته از سایت وست واردز، قابل بازیابی از https://westwards.de/egypt/]]
نسبت بارش‌­ها در مناطق همجوار ساحلی دریای مدیترانه از سایر مناطق [[مصر]] بیشتر است. متوسط سالانه بارش در [[شهر اسکندریه مصر|شهر اسکندریه]] 200 م.م و در [[قاهره]] 25 م.م و کمترین نسبت بارش‌ها در مناطق جنوبی است؛ به گونه­‌ای که در شهرهای اسیوط، قنا و اسوان به یک میلیمتر می‌­رسد. در شبه جزیره سینا در حالی که این نسبت در شهر العریش در شمال این شبه جزیره 105 م.م است، در شهر الطور در جنوب آن به 10 م.م می‌­رسد. در مناطق شمالی بیشترین بارش‌­ها مربوط به ماه­‌های ژانویه و فوریه است. در شهر اسوان در جنوب هم، اوج باران­‌ها در ماه آوریل است. [[سواحل دریای سرخ]] نیز در ماه نوامبر بیشترین بارش ­ها را دارد.<ref>موسوعة مصر الحدیثة (1996). [[مصر]]: الهيئة العامة للكتاب، [https://www.moc.gov.sa/ وزارة الثقافة]، ج 3، ص38 - 39.</ref>[[پرونده:20230121-Wadi-al-Hitan-DSC06374.jpg|بندانگشتی|دشت نهنگ‌­ها در مصر. برگرفته از سایت westwards، قابل بازیابی از https://westwards.de/egypt/]]


=== [[جاذبه های طبیعی مصر]] ===
=== [[جاذبه های طبیعی مصر]] ===

نسخهٔ ‏۱۶ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۱:۵۴

جغرافیای طبیعی و انسانی کشور مصر شامل دو بخش جغرافیای طبیعی مشتمل بر مناطق جغرافیایی، آب و هوا، رودها، ارتفاعات و جاذبه های طبیعی مصر است و بخش جغرافیای انسانی مشتمل بر جمعیت و اقلیت های قومی مصر است که در ذیل شرح داده شده است:

جغرافیای طبیعی

محل قرارگیری مصر در قاره آفریقا. برگرفته از سایت lsintspl3.wgbh، قابل بازیابی از https://lsintspl3.wgbh.org/en-us/lesson/ilwgbh17-buster-ilegypt/2

سرزمین مصر در شمال شرقی قاره آفریقا قرار گرفته و از شمال به دریای مدیترانه، از شرق به دریای سرخ، خلیج عقبه و سرزمین فلسطین، از غرب به کشور لیبی و از جنوب به کشور سودان شمالی محدود شده است. نقشه سرزمینی مصر تقریبا مربع شکل است. وسعت این کشور حدود 1002000 کیلومتر مربع است که تنها 7.8% آن قابل سکونت است.

مناطق جغرافیایی

سرزمین مصر به چهار اقلیم تقسیم شده است:

الف- دره نیل و دلتا که حدود 4% از کل مساحت مصر را شامل می­‌شود و در شمال کشور و جنوب سواحل مدیترانه قرار گرفته است. رودخانه نیل از این اقلیم عبور کرده و به دریای مدیترانه می­‌ریزد.

ب- صحرای غربی با مساحت 680/000 کیلومتر مربع، حدود 68% از کل مساحت این کشور، از دره نیل تا مرزهای لیبی گسترده است. صحرای بزرگ شن به طول 500 کیلومتر و عرض مابین 160 و180 کیلومتر در این ناحیه قرار دارد.

ج- صحرای شرقی با وسعت حدود 225000 کیلومتر مربع و 22% از کل مساحت این کشور از دره نیل تا کانال سوئز، دریای سرخ و خلیج سوئز و مرزهای سودان امتداد دارد.

د- شبه جزیره سیناء، مساحتی درحدود 61000 کیلومتر مربع دارد و حدود 6% از کل مساحت مصر را در بر گرفته است. قاعده این شبه جزیره مثلثی شکل در شرق مصر، بر کرانه‌­های مدیترانه و رأس آن در ناحیه رأس محمد در کناره دریای سرخ قرار گرفته و یک ضلع آن در امتداد سرزمین فلسطین و خلیج عقبه وضلع دیگر آن در امتداد خلیج و کانال سوئز قرار دارد.[۱]

ارتفاعات مصر

سرزمین مصر در شمار سرزمین­‌های بیابانی و کم ارتفاع است و ارتفاعات اندک آن، بیشتر در نواحی شرقی و جنوب غربی آن قرار دارد. مرتفع ­ترین بلندی در مصر، قله کاترینا با ارتفاع 2637 در میان رشته کوه­‌های سرخ رنگ اطراف دریای سرخ و پس از آن ارتفاعات کوه طور با بلندی 2280 متر و در همان منطقه قرار دارد.[۱]

رودهای مصر

مهمترین رودخانه مصر رودخانه نیل است. برگرفته از سایت elephango، قابل بازیابی از https://www.elephango.com/index.cfm/pg/k12learning/lcid/13418/The_Nile_River

مهمترین رودخانه مصر، نیل است که محیط زیست ویژه‌­ای را در این کشور پدید آورده است. این رودخانه از جنوب وارد سرزمین مصر شده و پس از طی مسافت 1536 کیلومتر به سمت شمال، به دریای مدیترانه می‌­ریزد.[۲]رودخانه نیل در شمال قاهره به دو شاخه تقسیم شده و مثلث دلتای نیل را تشکیل می‌­دهد که از حاصل­خیزترین زمین‌­های کشاورزی مصر است .که با احداث سد اسوان در سال 1960 تشکیل شده و حدود 4000 کیلومتر مربع مساحت دارد. دریاچه ناصر در مصر علیا از مهمترین دریاچه­‌های مصر و یکی از بزرگترین دریاچه­‌های مصنوعی جهان است که با احداث سد اسوان در سال 1960 تشکیل شده و حدود 4000 کیلومتر مربع مساحت دارد. دریاچه قارون هم با حدود 230 کیلومتر مربع مساحت، یکی از قدیمی­ترین دریاچه‌های طبیعی جهان است و در استان فیوم قرار گرفته است.[۳]

آب و هوای مصر

بیشتر خاک مصر روی مدار گرم و خشک زمین قرار گرفته و البته مناطق شمالی از آب و هوای مدیترانه‌­ای برخوردار و دارای تابستان­‌های نسبتا معتدل است.

مصر به لحاظ آب و هوایی به طور کلی دارای دو فصل است؛ فصل تابستان که گرم و خشک است و ماه­‌های مه تا اکتبر را شامل می­‌شود و فصل زمستان که دارای آب و هوایی معتدل و کم باران و از ماه نوامبر تا آوریل ادامه دارد.[۱]

بادهای گرم و غبارآلود از ویژگی­‌های جوی این کشور است. این بادها با سرعت می‌­وزند و گاه سرعت آنها به 140 کیلومتر در ساعت می‌­رسد و مقادیر بسیاری شن و گردوخاک را از بیان‌­ها جابجا می­‌کند. وزش این بادها گاه چند روز ادامه دارد و موجب خسارت به اماکن مسکونی و مزارع و اختلال در زندگی روزمره می­‌شود.

بارندگی

نسبت بارش‌­ها در مناطق همجوار ساحلی دریای مدیترانه از سایر مناطق مصر بیشتر است. متوسط سالانه بارش در شهر اسکندریه 200 م.م و در قاهره 25 م.م و کمترین نسبت بارش‌ها در مناطق جنوبی است؛ به گونه­‌ای که در شهرهای اسیوط، قنا و اسوان به یک میلیمتر می‌­رسد. در شبه جزیره سینا در حالی که این نسبت در شهر العریش در شمال این شبه جزیره 105 م.م است، در شهر الطور در جنوب آن به 10 م.م می‌­رسد. در مناطق شمالی بیشترین بارش‌­ها مربوط به ماه­‌های ژانویه و فوریه است. در شهر اسوان در جنوب هم، اوج باران­‌ها در ماه آوریل است. سواحل دریای سرخ نیز در ماه نوامبر بیشترین بارش ­ها را دارد.[۴]

دشت نهنگ‌­ها در مصر. برگرفته از سایت westwards، قابل بازیابی از https://westwards.de/egypt/

جاذبه های طبیعی مصر

کشور مصر علیرغم دارا بودن آب و هوایی گرم و خشک و بیابانی بودن، از جاذبه­‌های طبیعی بسیاری برخوردار است و برخی از جاذبه­‌های این کشور از اشتهار جهانی برخوردارند که از جمله آنها مناطق حفاظت شده طبیعی «رأس محمد»، «سانت کاترین»، «دشت نهنگ‌­ها» و «دریاچه قارون» است. رأس محمد در محل تلاقی خلیج سوئز و خلیج عقبه در جنوب شبه جزیره سیناء قرار دارد. این منطقه طبیعی حفاظت شده از ویژگی­‌هایی چون: سواحل مرجانی، دارا بودن ماهی‌­های رنگی، لاک­پشت­‌های دریایی کمیاب، نرم‌­تنان و جلبک­‌های دریایی برخوردار و یکی از زیباترین اماکن غواصی در جهان است.

همچنین در بخش‌­های خشکی آن پرندگان و حیواناتی چون: شاهین، عقاب، لک لک، بز کوهی، آهوی مصری و خرگوش کوهی قابل مشاهده است. منطقه سانت کاترین نیز از جاذبه­‌های طبیعی و دیدنی مصر و یکی از پناهگاه‌­های طبیعی و منحصربه­فرد گیاهان کمیاب صحرای سینا است. اطراف این منطقه با کوه­‌هایی با ارتفاع متفاوت قرار گرفته است. از جمله این کوه‌ها، کوه موسی است با سنگ‌­های سرخ رنگ که طلوع خورشید در این مکان از زیبایی و جذابیت ویژه‌­ای برخوردار است. همچنین چشمه­‌های آب معدنی متعدد از ویژگی­‌های آن است. دشت نهنگ­‌ها در استان فیوم، منطقه‌­ای حفاری شده است که عمر آن به چهل میلیون سال می­‌رسد. طی کاوش‌­ها و حفاری­‌های صورت گرفته در این دشت، مجموعه­‌ای از سنگواره‌­های نهنگ و دندان کوسه و صدف و دیگر آبزیان کشف شده است. اهمیت این دشت طبیعی حفاظت شده آن است که پناهگاهی طبیعی برای حیوانات در معرض خطر انقراض همچون: آهوی سفید، آهوی مصری و برخی پرندگان مهاجر کمیاب از قبیل انواع عقاب، اردک و بلدرچین است.

این منطقه در سال 2005 در فهرست میراث طبیعی جهانی یونسکو به ثبت رسیده است. دریاچه قارون در شمال شهر فیوم یکی از قدیمی­ترین دریاچه‌­های طبیعی جهان است که حدود 55 هزار فدان مساحت (هرفدان حدود4200 مترمربع) و 12/5 متر عمق دارد. در شمال شرق این دریاچه تالاب‌­هایی با مجموعه‌­ای از گیاهان متنوع وجود دارد. همچنین سنگواره قدیمی­ترین نوع میمون و برخی درختان در بخش شمالی این دریاچه کشف شده است. این دریاچه مقصد مهاجرت بسیاری از پرندگان در فصل زمستان و محل زیست بسیاری از انواع ماهی­‌ها است.[۱]

منطقه الاحراش، الزرانیق، وادی الریان، طابا، وادی دجله، وادی الجمال از دیگر مناطق طبیعی حفاظت­ شده مصر است. سواحل و جزایر رودخانه نیل، (144 جزیره)، سواحل دریای مدیترانه و صحرای بزرگ شن در غرب مصر نیز از جمله جاذبه­‌های دیدنی این کشور است. صحرای بزرگ شن با مساحت حدود 82000 کیلومتر مربع سومین صحرای بزرگ دارای تپه­‌های شنی در جهان است. همچنین آبادی‌­های طبیعی صحرایی (واحه) در مصر وجود دارد که با چاه­‌ها و چشمه­‌ها و درختان خود در دل صحرا انعکاسی از زیبایی‌­های طبیعت است. از جمله این واحه‌ها می­‌توان به واحة الخارجة در جنوب اسیوط، واحة الداخلة در شمال غرب واحة الخارجة، واحة الفرافرة در 30 کیلومتری واحة الداخلة و نیز واحة سیوة اشاره کرد. واحه اخیر که در 350 کیلومتری جنوب بندر مرسی مطروح و در شمال صحرای بزرگ شن قرار دارد از انبوه درختان نخل و زیتون، چشمه­‌های طبیعی و نیز بلندی­‌های مشرف به آن برخوردار است.[۱][۵]

جغرافیای انسانی

پراکندگی جمعیت در مصر. برگرفته از سایت ویکی مدیا، قابل بازیابی از https://en.m.wikipedia.org/wiki/File:Egypt_2010_population_density1.png

جمعیت مصر در اول ماه ژانویه 2015، 87963276 نفر بوده است که از این تعداد، 44880233 نفر مرد و 43083043 نفر زن بوده‌اند. جمعیت استان­‌های مصر تفاوت­‌های بسیای با هم دارد؛ استان قاهره (کلانشهر قاهره) با جمعیتی حدود 9278441 نفر، بیشترین جمعیت و پس از آن استان جیزه با جمعیت 7585115 نفردر مرتبه دوم، استان شرقیة با جمعیت 6485412 نفر در مرتبه بعد و استان جنوب سیناء با جمعیتی حدود 167426 نفر دارای کمترین جمعیت بوده است.[۶]

تراکم جمعیت در مصر، 1130 نفر در هر کیلومتر مربع از مناطق قابل سکونت است. بالاترین تراکم جمعیت در استان قاهره با 47285 نفر در هر کیلومتر مربع و پایین‌ترین آن در استان سوئز با 67 نفر در هر کیلومتر مربع است.

اقلیت های قومی مصر

نژاد مردم امروز مصر، عمدتا عرب، قبطی و نوبه­ای است که 99.4% از کل جمعیت مصر را تشکیل می­‌دهند. عرب­‌ها عموما با ورود اسلام به مصر به این سرزمین مهاجرت کردند و در طول قرون متمادی با امتزاج با دیگر نژادها، جمعیت آنان رو به افزایش گذاشت. قبطی­‌ها که مهمترین اقلیت نژادی در مصر به شمار می­‌آیند، از بقایای مردم مصر قدیم‌­اند که پس از ورود اسلام، همچنان بر دیانت مسیحی باقی ماندند. نوبه­ای­‌ها نیز که از مهاجران آفریقایی‌­اند، در گذشته­‌های نه چندان دور، عمدتا در مناطق جنوبی مصر سکنی داشتند که با احداث سد اسوان ناگزیر از مهاجرت به مناطق دیگر شدند و امروز علیرغم تلاش برای حفظ آداب و سنت‌­های خود، کم و بیش جذب جامعه و فرهنگ مصری شده‌­اند. نوبه­ای­‌ها نسبت به اعراب و قبطی­‌ها، چهره تیره‌­تری دارند.

بدوها، قبایلی عرب‌­اند که در گذشته عمدتا صحراگرد بوده­ و به چوپانی روزگار می­‌گذراندند و از ویژگی­‌های فرهنگی و اجتماعی خاصی برخوردار بودند. بدوها از دهه‌­های اولیه قرن بیستم و در پی تحولات اجتماعی کم و بیش در جامعه مصر ادغام شده‌­اند.[۷]

گروه‌­های دیگری از نژادهای غیر مصری نیز از قرون گذشته در این سرزمین سکنی داشتند. از جمله آنها نژادهای اروپایی است که در دوره‌­های مختلف تاریخی به این سرزمین آمدند و به تدریج در جامعه مصر استحاله شدند. از مشهورترین اقلیت­‌های نژادی که در جامعه مصری ادغام شده‌­اند، ارمنی­‌ها و یونانی­‌ها هستند.[۸]

مهاجرت‌­های داخلی

مهاجرت­‌های داخلی، یکی از مسائل عمده و تأثیرگذار در رشد جمعیت مصر است که خود یکی از مهمترین و خطیرترین مسائل جامعه و عامل مستقیم بسیاری از مشکلات اقتصادی و اجتماعی است. دو مسئله عمده جمعیتی در مصر، رشد رو به افزایش و دیگری توزیع نامتوازن جمعیت است که مهاجرت­‌های داخلی ارتباط مستقیم با آن دارد. موضوع مهاجرت­‌های داخلی به عنوان یک پدیده قابل ملاحظه اجتماعی و اقتصادی از اوایل قرن بیستم مورد توجه قرار گرفت. روند مهاجرت­‌های داخلی را در طول قرن بیستم می­توان به 5 مرحله تقسیم کرد:

مرحله 1907 تا 1944 در این سال‌­ها، حجم مهاجرت­‌ها تقریبا ثابت بود. دلیل این مهاجرت­‌ها هم کاهش فرصت­‌های شغلی در پی اشغال مصر توسط انگلیس و بحران جهانی اقتصاد در دهه 30 قرن گذشته بود.

مرحله دوم، 1945 تا 1951 است. مهاجرت‌­ها با آغاز جنگ جهانی دوم رو به رشد گزارد و همزمان با جنگ موج مهاجرت از روستاها به مراکز مهم شهری (قاهره، اسکندریه و شهرهای اطراف کانال سوئز) آغاز و با ادامه جنگ افزایش یافت، به گونه‌­ای که حجم مهاجرت­‌ها در سال 1947 به 1/7 میلیون نفر با معدل تقریبی 9% رسید.

مرحله 1952 تا 1966 مصر شاهد گسترش و افزایش میزان مهاجرت­‌ها بود. تحولات پس از انقلاب 1952 و اجرای پروژه­‌های بزرگ توسعه محور دولتی به امواج دیگری از مهاجرت­‌ها دامن زد. گروه‌های مهاجران از دلتای نیل به سوی مناطق جدید صنعتی و مراکز شهری روی آوردند. گروه­‌هایی هم به سمت جنوب (اسوان و السد العالی) و وادی الجدید مهاجرت کردند. حجم این مهاجرت‌­ها در سال 1960 به حدود 3 میلیون نفر و معدل 11/5% جمعیت رسید که بالاترین نرخ مهاجرت داخلی مصر در طول قرن بیستم بود.

مرحله 1967 تا 1972، مرحله کوچ‌­های اجباری بود. جنگ ژوئن 1967 مصر و اسرائیل که به نابودی شهرهای اطراف کانال سوئز و تعطیل شدن تردد کشتی­‌های تجاری در کانال منجر شد، مهاجرت بسیاری از ساکنان­ این مناطق را (حدود یک میلیون نفر) در پی داشت.

مرحله 1973 تا 1996، مرحله مهاجرت معکوس بود. به دنبال سازش مصر و اسرائیل و سپس بازگشایی کانال سوئز و فعال شدن مراکز تجاری، صنعتی و گردشگری در شهرها و مناطق اطراف آن، پدیده مهاجرت در این مناطق شکل معکوس به خود گرفت. میزان مهاجرت‌­های داخلی مصر از 11/5% در سال 1960 به 6/5% در سال 1996 کاهش یافت.[۸]

مهاجرت­‌ها عموما در ترکیب جمعیتی مناطق مهاجرفرست و مهاجرپذیر، تغییراتی را پدید آورده­است که مهمترین آن، افزایش جمعیت شهرهای قاهره و اسکندریه و شهرهای اطراف کانال سوئز است. علاوه بر آن، این مهاجرت­‌ها، به افزایش معدل آسیب­‌های اجتماعی در شهرها و مناطق مهاجرپذیر انجامیده است.[۸]

پیش­بینی می‌­شود با اجرای طرح­‌های توسعه (شامل ایجاد مجتمع‌­های زراعی، صنعتی، سیاحتی و معدنی) با هدف آبادسازی مناطق صحرایی و مهمتر از آن، جذب جمعیت از وادی و دلتای نیل که به نظر می­‌رسد تا نیمه­‌های قرن بیست ­و یکم، بسیاری از اهداف این طرح تحقق یابد، به شکل­‌گیری امواج دیگری از مهاجرت­‌های داخلی در این کشور بیانجامد که البته، کاهش حجم مهاجرت­‌ها رابه شهرهای قاهره بزرگ، اسکندریه و منطقه کانال سوئز در پی خواهد داشت.[۸][۹]

نیز نگاه کنید به

جغرافیای طبیعی و انسانی لبنان؛ جغرافیای طبیعی و انسانی کانادا؛ جغرافیای طبیعی و انسانی تونس؛ جغرافیای طبیعی و انسانی کوبا؛ جغرافیای طبیعی و انسانی افغانستان؛ جغرافیای طبیعی و انسانی فرانسه؛ جغرافیای طبیعی و انسانی سوریه؛ جغرافیایی طبیعی و انسانی سنگال؛ جغرافیای طبیعی و انسانی روسیه

کتابشناسی

  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ بازیابی شده در 2014 از https://www.sis.gov.eg.
  2. ↑ موسوعة مصر الحدیثة (1996). مصر: الهيئة العامة للكتاب، وزارة الثقافة، ج 3، ص16.
  3. ↑ بازیابی شده در 2014 از https://www.capmas.gov.eg.
  4. ↑ موسوعة مصر الحدیثة (1996). مصر: الهيئة العامة للكتاب، وزارة الثقافة، ج 3، ص38 - 39.
  5. ↑ صدر هاشمی، سید محمد (1392). جامعه و فرهنگ مصر. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص 15 - 20.
  6. ↑ بازیابی شده از https://www.misrintranet.capmas.gov.eg/lang=1.
  7. ↑ موسوعة مصر الحدیثة (1996). مصر: الهيئة العامة للكتاب، وزارة الثقافة، ج 3، ص34.
  8. ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ ۸٫۲ ۸٫۳ حسانین، محمد احمد علي (2010). الهجرة الداخلية في مصر (الطبعة الاولي). بيروت: مركز دراسات الوحدة العربية، ص 44.
  9. ↑ صدر هاشمی، سید محمد (1392). جامعه و فرهنگ مصر. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص20 - 24.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=جغرافیای_طبیعی_و_انسانی_مصر&oldid=58604»