نهادها و مراکز دینی غیرمسلمانان قطر: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
دولت [[قطر]] در چارچوب ایجاد تفکر باز دینی و فرصت همزیستی مسالمت آمیز ادیان و مذاهب، به مسیحیان اجازه داد در این کشور یک کلیسا تأسیس کنند و شعائر دینی خود را آزادانه برگزار نمایند. در [[قطر]] اتباع کشورهای مختلفی با ادیان و مذاهب متفاوت از مغربی و سومالیایی و یمنی گرفته تا کشورهای شرق دور و اروپای غربی و شرقی، آمریکای ش[[مالی]] و جنوبی تا استرالیا زندگی میکنند. | دولت [[قطر]] در چارچوب ایجاد تفکر باز دینی و فرصت همزیستی مسالمت آمیز ادیان و مذاهب، به [[مسیحیان مصر|مسیحیان]] اجازه داد در این [[کشورها و مجامع تاثیرگذار دینی مذهبی در ساحل عاج|کشور]] یک [[کلیساها در مصر|کلیسا]] تأسیس کنند و شعائر دینی خود را آزادانه برگزار نمایند. در [[قطر]] اتباع کشورهای مختلفی با [[ادیان در افغانستان|ادیان]] و مذاهب متفاوت از مغربی و سومالیایی و یمنی گرفته تا کشورهای شرق دور و اروپای غربی و شرقی، آمریکای ش[[مالی]] و جنوبی تا استرالیا زندگی میکنند. | ||
نخستین بار در عید «پسه» سال 1997 میلادی، «پاتریک تیروس»، سفیر وقت [[آمریکا]] در [[قطر]]، «تیوویلوس»، از اسقفهای بیت المقدس را به دوحه دعوت کرد و ضمن کسب موافقت مقامهای دولت [[قطر]]، آیین ویژهی آن روزها را در منزل خویش برپا داشت. در سال 1999 میلادی نیز «دیودروس اول»، اسقف بزرگ قدس، در رأس یک هیئت رسمی از کشیشها، از قطر دیدن کرد و این گونه رفت و آمدها ادامه یافت تا سرانجام در سال 2003 و همزمان با آغاز برگزاری همایش سالانهی ادیان، دولت قطر رسماً با برپایی شعائر دینی ادیان غیر اسلامی در این کشور موافقت کرد و از سال بعد شعائر دینی مسیحیت «ارتودوکس»، شامل مسیحیان عرب، قبارصه، | نخستین بار در [[عید قربان در بنگلادش|عید]] «پسه» سال 1997 میلادی، «پاتریک تیروس»، سفیر وقت [[آمریکا]] در [[قطر]]، «تیوویلوس»، از اسقفهای بیت المقدس را به [[شهر دوحه|دوحه]] دعوت کرد و ضمن کسب موافقت مقامهای دولت [[قطر]]، [[آیین بودا در بنگلادش|آیین]] ویژهی آن روزها را در منزل خویش برپا داشت. در سال 1999 میلادی نیز «دیودروس اول»، اسقف بزرگ قدس، در رأس یک هیئت رسمی از کشیشها، از [[قطر]] دیدن کرد و این گونه رفت و آمدها ادامه یافت تا سرانجام در سال 2003 و همزمان با آغاز برگزاری همایش سالانهی ادیان، دولت [[قطر]] رسماً با برپایی شعائر دینی ادیان غیر اسلامی در این [[کشورها و مجامع تاثیرگذار دینی مذهبی در ساحل عاج|کشور]] موافقت کرد و از سال بعد شعائر دینی [[مسیحیت در اردن|مسیحیت]] «ارتودوکس»، شامل [[مسیحیان آشوری سوریه|مسیحیان]] عرب، قبارصه، [[یونانی های اوکراین|یونان]]، روم و روس، به طور منظم برگزار شد. سرانجام کلنگ تأسیس نخستین [[کلیساهای ارامنه کاتولیک سوریه|کلیسا]] در سال 2008 میلادی در جنوب شرق [[شهر دوحه]]، به [[زمین شناسی در سوریه|زمین]] زده شد و سال بعد گشایش یافت. | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
== منبع اصلی == | == منبع اصلی == | ||
احمدی، محمد مهدی(1393). جامعه و فرهنگ قطر. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی](دردست انتشار). | |||
== نویسنده مقاله == | == نویسنده مقاله == | ||
محمد مهدی احمدی | محمد مهدی احمدی | ||
نسخهٔ ۲۷ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۲۰:۰۴
دولت قطر در چارچوب ایجاد تفکر باز دینی و فرصت همزیستی مسالمت آمیز ادیان و مذاهب، به مسیحیان اجازه داد در این کشور یک کلیسا تأسیس کنند و شعائر دینی خود را آزادانه برگزار نمایند. در قطر اتباع کشورهای مختلفی با ادیان و مذاهب متفاوت از مغربی و سومالیایی و یمنی گرفته تا کشورهای شرق دور و اروپای غربی و شرقی، آمریکای شمالی و جنوبی تا استرالیا زندگی میکنند.
نخستین بار در عید «پسه» سال 1997 میلادی، «پاتریک تیروس»، سفیر وقت آمریکا در قطر، «تیوویلوس»، از اسقفهای بیت المقدس را به دوحه دعوت کرد و ضمن کسب موافقت مقامهای دولت قطر، آیین ویژهی آن روزها را در منزل خویش برپا داشت. در سال 1999 میلادی نیز «دیودروس اول»، اسقف بزرگ قدس، در رأس یک هیئت رسمی از کشیشها، از قطر دیدن کرد و این گونه رفت و آمدها ادامه یافت تا سرانجام در سال 2003 و همزمان با آغاز برگزاری همایش سالانهی ادیان، دولت قطر رسماً با برپایی شعائر دینی ادیان غیر اسلامی در این کشور موافقت کرد و از سال بعد شعائر دینی مسیحیت «ارتودوکس»، شامل مسیحیان عرب، قبارصه، یونان، روم و روس، به طور منظم برگزار شد. سرانجام کلنگ تأسیس نخستین کلیسا در سال 2008 میلادی در جنوب شرق شهر دوحه، به زمین زده شد و سال بعد گشایش یافت.
نیز نگاه کنید به
نهادها و مراكز دينی غيرمسلمان اسپانیا؛ نهادها و مراکز دینی غیر مسلمانان اردن
منبع اصلی
احمدی، محمد مهدی(1393). جامعه و فرهنگ قطر. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی(دردست انتشار).
نویسنده مقاله
محمد مهدی احمدی