هنر اتیوپی

موسیقی

موسیقی در کشور اتیوپی به دو بخش سنتی و مدرن تقسیم می‌گردد. موسیقی سنتی این کشور که از تنوع زیادی برخوردار است نیز به نوبه خود به بخش های متنوعی از جمله موسیقی عامه - فولکلوریک- و موسیقی سنتی مذهبی (سازهای زهی و سازهای بادی) تقسیم می‌گردد.

موسیقی فولکلوریک اتیوپی، بسیار گوناگون و متنوع است و تقریبا هریک از قبایل هشتادگانه این کشور دارای موسیقی های خاص خود می باشند که در مراسم و مناسبت های آنها از جایگاه استواری برخوردار است. آهنگ‌ها و نواهای این سبک موسیقی که دارای دو سبک آرام و ریتمیک است بخشی از فرهنگ شفاهی این سرزمین باستانی را در خود جای داده اند. مهم ترین آلات و ادوات موسیقی سنتی اتیوپی اعم از موسیقی فولکلوریک و موسیقی مذهبی عبارتند از: شیپور، فلوت، طبل، چنگ، عود و نوعی ویلون محلی.

سازهای زهی سنتی

سازهای زهی سنتی که در انواع موسیقی های سنتی و مذهبی اتیوپی کاربرد وسیعی دارند عبارتند از:

ماسنکو (ماسینکو) (Masenqo):

ماسنکو ساز تک زه شبیه عود است که با آرشه نواخته می شود و از این نظر می توان گفت به کمانچه نیز شباهت دارد. زه این ساز از موی اسب ساخته می شود. ماسنکو مورد علاقه بومیان اتیوپی است و الحان شاد و غمگین آن در مناسبت های مختلف نقش های متفاوتی برعهده می گیرند.

کرار (Krar):

کرار یکی از از مشهورترین و قدیمی ترین ادوات موسیقی سنتی اتیوپی بشمار می رود که قدمت آن را در این کشور بالغ بر 2000 سال دانسته‌اند.این آلت موسیقی با دارا بودن شش سیم بلند به چنگ و بربط شباهت زیادی دارد. بدنه کرار از چوب مدوری ساخته می شود که رشته های آن از روده گاو تهیه شده و شکل حرف «V» می‌باشند. آهنگ‌های زیبای نوازنده کرار شنوندگان خود را دچار وجد زایدالوصفی می‌نماید. کرار معمولا به صورت افقی بر روی چارچوب محافظ خود نواخته می‌شود.

بگنا (Begena):

بگنا نیز همچون کرار به چنگ یا بربط شباهت زیادی دارد و دارای ده ردیف سیم نازک و بلند است که از طریق نواختن این سیم‌ها الحان و آهنگ‌های با صلابتی پدید می‌آید. بگنا معمولا با انگشتوانه ای از عاج یا استخوان به صدا درمی آید و چون صدای سنگین و مرتعشی دارد در مراسم رسمی و باشکوه از آن استفاده می‌کنند. در گذشته‌های دور از بگنا بیشتر در دادگاه‌ها و هنگام اعلام احکام و قوانین استفاده می‌شده است. گفته می شود این ساز به تقلید از چنگ داوود ساخته شده است.

دیتا (Dita):

دیتا ساز بربط مانند دیگری با پنج سیم است که به همراه سازهای زهی آرشه ای - شامل انواع غیر متعارف سازهای دارای سه زه- در جشن‌ها و مناسبت‌های محلی مورد استفاده قرار می‌گیرند. دیتا و دیگر انواع سازهای زهی بیشتر در جنوب اتیوپی کاربرد دارند.

سازهای بادی

واشینت (Washint):

واشینت (از سازهای بادی مشهور اتیوپی) فلوتی ساخته شده از نی بامبو است که در سرتاسر این کشور و به ویژه در نواحی مرتفع اتیوپی رواج دارد. این ساز لوله مانند دارای چهار حفره کوچک در اندازه های مختلف است که از طریق نواختن در آن و نهادن و برداشتن انگشتان بر این سوراخ های ریز اصوات متنوعی بوجود می‌آید. بسیاری از چوپانان اتیوپی در هنگام چرای گله‌های گاو و گوسفند بر واشینت خود دمیده و محیط اطراف خویش را غرق در نواهای خوشی می‌سازند.

امبیلتا (Embilta):

امبیلتا نوعی فلوت سنتی است که معمولا از فلز و نی بامبو ساخته می‌شود. این فلوت فاقد سوراخ است و نوازندگان آن که می بایست از مهارت قابل توجهی برخوردار باشند تنها با نواختن دو نت آهنگ‌های زیادی را بوجود می‌آورند.

ساز مالاکات (Malakat):

ساز بادی مالاکات صرفا در برخی مراسم مذهبی مورد استفاده کشیشان و روحانیون مسیحی قرار می‌گیرد.

هلدودوا (Holdudwa):

این ساز بادی شیپور مانند از شاخ حیوانات ساخته می‌شود و بیشتر مورد استفاده قبایل جنوبی اتیوپی قرار می‌گیرد.

شوفار (Shofar):

این ساز بادی که به شیپور شباهت دارد عمدتا در مراسم مذهبی مورد استفاده یهودیان بتا اسرائیل کاربرد دارد.

فانتا (Fnta):

فانتا نوعی فلوت بومی است که قبیله «کونسو» و دیگر ساکنان نواحی جنوبی اتیوپی معمولا در جشن‌ها و مناسبت‌های سنتی و دینی خود این فلوت را بکار می‌برند.

سازهای کوبه ای

آتامو (Atamo):

آتامو طبل دستی کوچکی است که از گل رس و سفال و کشیدن پوست خشک شده گوسفند و بز ساخته می‌شود. طبالان معمولا اشیای کوچکی از قبیل سنگ یا دانه هایی ریز را در درون این طبل قرار می‌دهند و با زدن ضربات انگشتان بر آن، اصوات هیجان انگیزی ایجاد می‌کنند. نواختن آتامو در میان قبیله گوراگه و سایر مردمان جنوب اتیوپی رایج و متداول است.

توم (Toom):

توم سازی متشکل از تیغه های فلزی است که از برخورد این تیغه های فلزی با هم، صدایی شبیه تق تق برمی‌خیزد. استفاده از توم در نواحی جنوبی اتیوپی و در بین قبایل نوئر، آنواک، ماجانگیر و سرورما رواج دارد.

نگاریت (Negarite):

نگاریت طبلی ساخته شده از چوب یا فلز است که آن را با یک قطعه چوب خمیده می‌نوازند. طبل نگاریت در گذشته های نه چندان دور بیشتر در دربار سلطنتی یا اعلام عمومی خبرها مورد استفاده قرار می‌گرفت ولی امروزه عمدتا به جشن‌ها و مراسم عروسی اختصاص یافته است. طبل نگاریت در اریتره نیز کاربرد وسیعی دارد.

کبه رو (Kabero):

کبه رو نوعی طبل در اندازه های بزرگ و کوچک است که هم در مراسم مذهبی کلیسای ارتدوکس و هم در جشن‌های سنتی قبایل مختلف کاربرد دارد.

موسیقی دینی

موسیقی دینی اتیوپی دربرگیرنده عناصری از مسیحیت ارتدوکس؛ دین یهود و دین اسلام است که در موسیقی سنتی این کشور جای گرفته و برخی از آلات و ادوات موسیقی این کشور را عمیقا متاثر از خود ساخته‌اند بطوری که برخی از سازهای بادی و کوبه ای اتیوپی امروزه بیشتر در خدمت مراسم دینی ادیان مختلف این کشور قرار گرفته اند.

سناسل (Senasel) که در اصل نوعی عود مصری می باشد یکی از سازهای دینی کشور است که در جشن ها و آئین های کلیسای ارتدوکس اتیوپی کاربرد دارد. در مراسم مذهبی کلیسای ارتدوکس از سازهای کلگری (Glegry) و ماکوامیا (Maqwamia) نیز برای همراهی شرکت کنندگان و برقراری ریتم سرودهای مذهبی استفاده می‌شود.

علاوه بر آن در کلیساهای قدیمی ارتدوکس در مناطق روستایی؛ برای دعوت مؤمنان به مراسم عبادی؛ سازی به نام دوال (Dawal) -که از صفحات استخوانی یا قطعات چوبی ساخته می شود- مورد استفاده قرار می‌گیرد. یهودیان بتا اسرائیل نیز در هنگام برگزاری مراسم مذهبی در کنیسه‌ها ساز کوچک زنگ مانندی به نام کچل (Qachel) و طبل‌های کبه رو و ناگاریت (Nagarit) را برای همراهی موسیقی مذهبی بکار می‌گیرند.

مسلمانان اتیوپی نیز در هنگام برگزاری جشن‌های مذهبی خود همچون عید قریان و عید فطر از ادوات موسیقی همچون دف، طبل کبه رو و فلوت امبیلتا استفاده می کنند.

موسیقی مدرن

تاریخ موسیقی مدرن و استفاده از ابزارهای موسیقی غربی به دهه 1930 و اشغال کوتاه مدت این کشور توسط ایتالیا باز می‌گردد. در این دوره گروه‌های موسیقی ایتالیایی برای سربازان و برخی اتباع ایتالیایی که در این کشور سکونت داشتند برنامه‌هایی اجرا می‌کردند و بتدریج مردم این سرزمین با سبک موسیقی غربی آشنا شدند. نخستین گروه موسیقی به سبک جدید در دهه 1950 بدستور امپراطور هایلا سلاسی در این کشور تاسیس شد و بتدریج اقدام به برگزاری کنسرت‌هایی در مراسم و مناسبت‌های ملی نمود. در دهه 1960 و با انجام کنسرت‌هایی توسط گروه های مشهور موسیقی آمریکا مانند گلن میلر و سول موسیقی مدرن جاز و پاپ اتیوپی بتدریج شکل گرفت و گروهی از جوانان نیز جذب این سبک از موسیقی روز شدند. پس از کودتای نظامیان گروه‌های موسیقی غربی در این کشور تحت نظر دولت قرار گرفتند و بدلیل دیدگاه های کمونیستی هایلا ماریام فعالیت آنها محدود گردید با این حال از زمان سرنگونی دولت نظامی ماریام در سال 1991 و ایجاد فضای نسبتا باز سیاسی در کشور موسیقی نوین نیز بار دیگر فعالیت خود را در این کشور آغاز کرد که این وضعیت تاکنون ادامه یافته است. با وجود علاقه برخی از جوانان شهری به موسیقی های متداول غربی و تقلید هنرمندان اتیوپی از این سبک‌ها؛ موسیقی غربی از جایگاه عمیقی در بین مردم این کشور برخوردار نیست و اکثر مردم اتیوپی بویژه روستاییان موسیقی سنتی را بر موسیقی غربی ترجیح داده و روی آوردن برخی از جوانان و نوجوانان شهری به موسیقی پاپ را نمادی از تهاجم فرهنگی غرب به ساختارهای سنتی خود می دانند.

تئاتر و هنرهای نمایشی

تئاتر در کشور اتیوپی ریشه در تاریخ و تمدن کهن این سرزمین دارد و اجرای نمایش های فرهنگی از گذشته های بسیار دور در این کشور رواج داشته است به گونه ای که قبایل مختلف اتیوپی همواره در مراسم و مناسبت های سنتی خود، علاوه بر رقص و حرکات موزون نمایشی، تئاترهایی سنتی را نیز اجرا کرده و از این طریق بخشی از سنت‌های کهن به ارث رسیده توسط اجداد و پیشینیان خود را نیز حفظ کرده اند.

وضعیت سنتی هنر نمایش در این کشور تاریخی تا اوایل قرن بیستم به همان سبک قومی قبیلگی ادامه پیدا کرد. در جریان اشغال کوتاه مدت اتیوپی توسط ایتالیا در سال های 1936-1941 میلادی، ایتالیایی ها چند سالن تئاتر در این کشور (و از جمله در استان ارتیره که در سال 1993 موفق به اخذ استقلال خود از اتیوپی گشت) احداث کردند و هنر تئاتر در اتیوپی به تدریج از حالت سنتی و قبیلگی به سبک نوین و امروزی متمایل گشت.

پس از پایان جنگ جهانی دوم به تدریج تئاتر نوین در اتیوپی شکل گرفت و چند گروه تئاتری در آدیس آبابا فعالیت خود را آغاز کردند. این نمایشنامه‌ها که تلفیقی از نمایش‌های سنتی قومی قبیلگی و تئاتر جدید محسوب می‌شدند پس از تأسیس نخستن گروه آواز اتیوپی توسط شهرداری آدیس آبابا در سال 1946 و با بهره گیری از ارکستر جدید حالت رسمی به خود گرفته و مقدمات تأسیس نخستین تئاتر ملی اتیوپی را که تلفیقی از گروه ارکستر و تئاتر بود فراهم آوردند. در سال 1955 ساختمان سینمای مارکونی آدیس آبابا که عملیات ساخت آن در زمان اشغال کشور توسط ایتالیایی‌ها آغاز و به صورت نیمه کاره رها شده بود با دستور امپراطور هایله سلاسی تکمیل شد و سالن تئاتر ملی اتیوپی نام گرفت. مدت کوتاهی پس از آن نیز شهرداری آدیس آبابا با استخدام پروفسور فرانس زلوکر هنرمند و آهنگساز اطریشی فرآیند تثبیت تئاتر نوین را در این کشور سرعت بخشید. در اثر اقدامات این آهنگساز و هنرمند اروپایی نخستین گروه‌های تئاتری اتیوپی که قرار بود در مراسمی مهم با حضور امپراطور هنرنمایی کنند تشکیل شدند و پس از آن و در دهه 1960 چند گروه تئاتری دیگر نیز در این کشور شکل گرفتند.

هنر تئاتر در دوره حاکمیت هایله ماریام تحت کنترل دقیق دولت قرار گرفت و دولتمردان از انجام هرگونه نمایش انتقادی علیه اقدامات دولت و ورود این هنر به سمت سیاست به شدت ممانعت می کردند. پس از سرنگونی دولت هایله ماریام هنرمندان تئاتری فعالیت خود را توسعه بخشیدند و نمایشنامه هایی در ارتباط با حماسه‌های جنگجویان راه آزادی و جنایات دولت هایله ماریام را بروی صحنه بردند که با استقبال عموم مردم مواجه گشت. با این همه بتدریج و با اعمال محدودیت‌هایی علیه هنر تئاتر هنرمندان از ورود به مسائل سیاسی منع گردیدند و دامنه فعالیت آنها به مضامین فرهنگی و هنری متمرکز گشت.

در حال حاضر اجرای تئاترهای کلاسیک در سالن های تئاتر کوچک و بزرگ در آدیس آبابا و دیگر شهرهای کشور ادامه دارد. با این حال به دلیل مشکلات ناشی از کمبود بودجه و عدم حمایت مؤثر وزارت فرهنگ اتیوپی از این هنر، صنعت تئاتر در اتیوپی نیز همچون دیگر کشورهای آفریقایی زیر خط صحرای بزرگ با مشکلات فراوانی مواجه است. با این حال این هنر از طرفداران فراوانی در داخل کشور برخوردار است.

لازم به ذکر است مهم ترین گروه های تئاتری در حال حاضر تحت نظارت تئاتر ملی اتیوپی قرار دارند و نمایشنامه‌هایی که به روی صحنه می‌برند دربرگیرنده بخش هایی از تاریخ گذشته این کشور به همراه برخی سنت ها و آداب و رسوم قومی قبیلگی اتیوپی است.

سفر گروه‌های نمایشی به خارج

با توجه به جذابیت های خاص گروه‌های تئاتری این کشور (بویژه گروه های نمایشی سنتی) طی یک دهه گذشته و ارائه تسهیلاتی از سوی برخی کشورهای غربی؛ برخی از این گروه‌ها قطعاتی را در کشورهای آمریکا، کانادا، فرانسه و انگلستان اجرا کرده اند که با استقبال گسترده علاقمندان مواجه شده‌اند. موضوع اکثر نمایشنامه‌هایی که در کشورهای غربی به روی صحنه رفته اند را تاریخ قدیم این کشور باستانی و برخی مراسم سنتی اتیوپی تشکیل می‌دهند.

صنعت سینما و فیلم سازی

تاریخچه هنر هفتم در کشور اتیوپی به دوره حاکمیت نظامیان به رهبری منگستو هایله ماریام باز می‌گردد و از سال 1975 به بعد به تدریج صنعت سینما در این کشور شکل گرفت. تنها سابقه ای که از سینما در دوره قبل از حکومت هایله ماریام در این کشور وجود دارد فیلم مستندی است که در دهه 1960 توسط فیلم سازی اتیوپیایی در مورد فقر و گرسنگی مردم این کشور تهیه شد و علیرغم کیفیت هنری پایین آن، به دلیل ترسیم صحنه‌های تکان دهنده ای از زندگی پر محنت و رنج مردم اتیوپی با استقبال شبکه های تلویزیونی غربی مواجه شد و بسیاری از کانال‌های تلویزیونی کشورهای اروپایی و آمریکای شمالی آن را پخش کردند.

پس از استقرار نظامیان بر اتیوپی در سال 1974، هایله ماریام سانسور شدیدی را بر صنعت در حال رشد سینما حاکم ساخت و تلاش زیادی انجام داد تا آن را در خدمت اهداف کمونیستی خود و تبلیغ حاکمیت خویش قرار دهد. با وجود محدودیت‌های دوره 15 ساله رژیم هایله ماریام، سینمای اتیوپی به تدریج به پیشرفت های قابل توجهی نایل آمد و کارگردانان بزرگی همچون هایله گریما (Haile Gerimaa) فیلم‌های ارزشمندی در ارتباط با تاریخ و فرهنگ اتیوپی تولید کردند که سبب شهرت سینمای اتیوپی در سطح قاره آفریقا شد. پس از سرنگونی هایله ماریام و به وجود آمدن آزادی نسبی در کشور فیلم‌های مستند و سینمایی متعددی در دهه‌های 1990 و 2000 میلادی در این کشور تولید شدند و چند سینمای بزرگ مطابق با استانداردهای بین المللی نیز در آدیس آبابا و دیگر شهرهای بزرگ اتیوپی احداث گردیدند.

علیرغم پیشرفت‌های صورت گرفته در هنر سینما و اعطای برخی جوایز جشنواره های فیلم آفریقایی و بین المللی به فیلم‌های ساخته شده توسط فیلم سازان اتیوپیایی، صنعت سینما در این کشور همچون دیگر کشورهای آفریقایی از نظر فناوری و تکنولوژی روز در سطح پایینی قرار دارد که بخش عمده این امر به عدم حمایت دولت از صنعت سینما و فقدان سرمایه گذاری بخش خصوصی باز می‌گردد. از سوی دیگر انبوه فیلم های آمریکایی، هندی، اروپایی و نیجریه ای که از سینماهای کشور نمایش داده می‌شوند رقیب جدی اندک فیلم سازان اتیوپی به شمار می روند که می بایست با بودجه ای بسیار اندک به رقابت با این فیلم‌ها بپردازند. علاوه بر آن هنوز مؤسسات و انستیتوهایی که به صورت علمی هنر سینما و فیلم سازی را به علاقمندان آموزش دهند در این کشور وجود ندارد و معدود کارگردانان اتیوپیایی نیز عمدتا در کشورهای اروپایی تحصیل و اطلاعات خود را در دانشگاه‌های این کشورها به دست آورده اند. با این همه طی چند سال گذشته حرکت نوینی در صنعت سینمای اتیوپی آغاز شده و دولت نیز با در نظر گرفتن بودجه ای محدود، معدود فیلم سازان کشور را به خلق آثاری حماسی به ویژه در ارتباط با تاریخ و تمدن عظیم اتیوپی فراخوانده است.

صنایع دستی

کشور اتیوپی سابقه ای طولانی در تولید آثار ماندگار و منحصر به فرد در زمینه هنرهای دستی دارد و از این نظر در سرتاسر قاره آفریقا از شهرت بالایی برخوردار است. پیشینه ساخت صنایع دستی در این کشور به هزاران سال پیش باز می گردد و هرچند در حال حاضر صنایع دستی اتیوپی بیشتر برای فروش به گردشگران خارجی ساخته می‌شوند با این حال این اشیاء بخشی از سنت های عمیق قبایل مختلف کشور را در خود جای داده و آداب و رسوم غنی و کهن این سرزمین باستانی را متجلی می سازند.

مشهورترین صنایع دستی اتیوپی از دیرباز تاکنون عبارتند از:

ماسک، مجسمه، سه پایه‌های معروف به سه پایه‌های جیما (که از چوبی یک تکه ساخته می شوند)، تابلوهای نقاشی، سبدهای حصیری، سبدها و حصیربافی، آثار نقره ای(صلیب و نشانه‌های مذهبی) پارچه، نقاشی‌ها و خط نوشته‌های تزئینی مذهبی، کدو قلیایی‌های نقاشی شده، ظرف های سفالی، کوزه‌های گلی، سپر و نیزه، کمان و ...

ساخت مجسمه‌های سنگی و چوبی دربرگیرنده تمثیل ها و نمادهایی مختلف همچون انسان، حیوانات، طبیعت و بخش‌هایی از زندگی روزمره؛ از زیباترین جلوه‌های هنری صنایع دستی اتیوپی بشمار می‌روند که معمولا با ابزارهایی بسیار ساده همچون تیشه، قلم، درفش و سوهان ساخته می‌شوند.

اتیوپیایی‌ها از مهارت فراوانی در حصیربافی و سبد بافی نیز برخوردارند و از الیاف‌های گیاهی مختلفی برای این کار استفاده می کنند. سبک بافت حصیرها و سبدهای سنتی در این کشور با اتصال مفتول های باریک از گیاهان به هم بسیار هنرمندانه است و قدمت این هنر را که نسل به نسل انتقال یافته به نمایش می گذارد. ظرف ها و کوزه های ساخته شده از الیاف گیاهی نیز در این کشور شهرت دارند و هنوز در روستاها از این ظروف برای نگهداری غذا استفاده می‌شود. شهر تاریخی حرار به عنوان مرکز بافت بهترین سبدهای سنتی در نظر گرفته می‌شود و در بین مردمان حرار، از قدیم مرسوم بوده است که 14 نوع سبد به عنوان جهیزیه به فرزندان خود اهداء نمایند. در منازل شهری و روستایی شمال اتیوپی معمولا قطعاتی از حصیرهای رنگین و قدیمی نیز به عنوان تفاخر به دیوارها آویخته می‌شوند که از قیمت بالایی برخوردارند. صلیب‌های نقره ای با نقوش پیچیده از دیگر صنایع دستی اتیوپی بشمار می‌روند که از اهمیت بسیاری برای مسیحیان امهارا و تیگرای برخوردارند. هرچند این صلیب‌ها امروزه بیشتر جنبه تزئینی یافته اند با این حال صلیب‌های کوچک نقره ای هنوز در مراسم مذهبی کلیساها مورد استفاده قرار می‌گیرند. طراحی‌های خلاقانه بکار رفته بر روی این صلیب‌ها از زیبایی خیره کننده ای برخوردار است. اکثر این صلیب‌ها از قدیم الایام تاکنون در شهرهای قدیمی اتیوپی نظیر آکسوم، لالی بالا و گوندار ساخته می‌شوند و برای فروش به گردشگران خارجی عرضه می‌گردند.

پارچه‌های دست باف کتانی این کشور نیز از دیگر هنرهای دستی اتیوپی بشمار می‌روند و معمولا برای دوخت لباس های سنتی مردان و زنان شهری و روستایی تولید می‌گردند. فرش‌های تزئینی که در کارگاه‌ها و بوسیله نخ‌های پشمی عمدتا به رنگ های قهوه ای کمرنگ و تیره بافته می‌شوند با دارا بودن طرح های اغلب ساده و اشکالی‌های شبیه به شیر یا آب نیز از دیگر صنایع دستی ارزشمند اتیوپی محسوب می‌گردند.

ساخت ظروف سفالی از گل های تیره رنگ (سیاه) توسط برخی از بازماندگان یهودی های اتیوپی فالاشا ساکن در حومه شهر گوندار و روستاهای حاشیه آکسوم و شمال کشور از دیگر جلوه های صنایع هنری این کشورند. هرچند یهودیان فالاشا این ظروف سفالی را برای استفاده در زندگی روزمره خود می‌سازند و بر آنها نقش ستاره داوود را می‌نهند با این حال بسیاری از آنها را به عنوان اشیاء تزئینی به گردشگران خارجی عرضه نموده و بخشی از زندگی روزمره خود را از این طریق تامین می‌کنند.

کدو قلیایی‌های خشک شده از دیگر هنرهای سنتی اتیوپی بشمار می روند که هنوز در روستاهای نواحی جنوبی و غربی اتیوپی برای حمل و نگهداری مواد خوراکی یا مایعات مورد استفاده قرار می‌گیرند. روستاییان قسمت بالایی این کدوها را قطع نموده و از تلفیق کدوها با سبدها و مهره‌های شیشه ای به همراه نقوش هندسی، اشیاء زیبایی را خلق می‌کنند.

جواهرات، ظروف سنگی منقش به تصاویر خیالی از حضرت سلیمان و ملکه سبا، کهربا و شیشه های رنگی - در قالب زیور آلات زنان و مردان - از دیگر هنرهای سنتی این کشور محسوب می گردند.

معماری

در کشور اتیوپی سه نوع معماری وجود دارد. نوع اول احداث بناها و عمارات مجلل با معماری و مهندسی مذهبی است که امروزه کاربرد چندانی ندارد و در گذشته ها بیشتر در ساخت کلیساها و برخی مساجد و قصرهای پادشاهان قدیم مورد استفاده قرار می‌گرفته است. بقایایی از این نوع معماری در کاخ های باستانی سلاطین اتیوپی در آکسوم بچشم می‌خورند.

نوع دیگر معماری در اتیوپی استفاده از سنگ‌های تراشیده شده از کوه ها است که در اصطلاح به آن معماری سنگی گفته می‌شود. در این نوع خاص از معماری گاه بخش‌هایی از کوهستان حفر شده و منازل یا کلیساهای کوچکی بطور کاملا هنرمندانه در داخل کوه احداث می‌گردد. این نوع معماری در اتیوپی، معماری سنگ تراشیده نام دارد و منازل و کلیساهایی که بدین گونه احداث می‌شوند از زیبایی طبیعی خاصی برخوردارند. تردد در منازل و کلیساهای سنگ تراشیده معمولا از طریق نردبان های خاص ساخته شده از طناب و یا چوب صورت می‌گیرد. تعدادی از کلیساها و صومعه‌ها در مناطق شمالی اتیوپی، از صخره های سخت و بزرگ تراشیده و ساخته شده اند که به عنوان نمونه می‌توان به دوازه کلیسایی که از صخره‌های یکپارچه در لالی بالا بنا گردیده اند اشاره کرد.

نوع سوم معماری در این کشور که بیشتر در مناطق صحرایی و بیابانی مورد استفاده قرار می‌گیرد بهره گیری از خشت و خاک رس و ساخت کلبه‌ها و منازل گلی است که از استحکام خوبی برخوردار است. این نوع معماری تاثیرپذیر از معماری سنتی کشورهای مالی و نیجر است و سقف‌های گنبدی و دیوارهای کلفت آن مانع نفوذ گرمای محیط به داخل منازل می‌شود.

در روستاهای این کشور ساخت کلبه‌های مخروطی با سقف حصیری نیز کاربرد وسیعی دارد. این خانه‌های سنتی دایره وار با دیوارهای استوانه ای شکل از شاخه و جگن اندود و درزگیری شده اند. سقف این کلبه‌ها مخروطی شکل و پوشیده از کاه و پوشال هستند که بر دیرکی استوار شده اند. دیرک های مرکزی در میان بیشتر قبایل از جمله ارومو، گوراگه، امهارا و تیگرینیا مفهومی مقدس دارند. در این شیوه معماری سنتی که در دیگر کشورهای آفریقای سیاه نیز رایج است معمولا چند کلبه در کنار یکدیگر ساخته می‌شوند که به زن و شوهر و فرزندان آنها اختصاص دارند.

در بیشتر مناطق شهری اتیوپی آمیزه ای از روش‌های سنتی و مدرن معماری بچشم می‌خورند. منازل محقر فقرا اغلب خانه‌هایی بسیار محقرانه با سقف هایی از جنس ورقه‌های حلبی یا فولادی و دیوارهایی گلی می‌باشند، در مقابل اشخاص ثروتمند در حومه آدیس آبابا صاحب خانه‌هایی چند طبقه و ساخته شده از بتن و آجر به سبک کاملا غربی اند.

مجسمه سازی

هرچند هنر مجسمه سازی در این کشور از پیشینه درخشانی برخوردار است و خرابه ها و آثار تاریخی عظیم سنگی برجای مانده در آکسوم و دیگر شهرهای اتیوپی حکایت از اوج هنر مجسمه سازان این سرزمین باستانی در خلق آثاری بی بدیل در هزاره‌های قبل دارد با این حال هنر ساخت مجسمه‌های سنگی بزرگ و کوچک در قرون اخیر دچار افول تدریجی شده و تقریبا منسوخ گشته است.

جدای از مجسمه‌های سنگی؛ تراشیدن قطعاتی از چوب های جنگلی و ساخت مجسمه‌های چوبی نیز از دیرباز در بین قبایل و اقوام مختلف این کشور رواج داشته و هرچند تا اوایل قرن بیستم به عنوان نمادی از هنر اصیل این سرزمین درنظر گرفته می‌شده ولی هم اکنون بیشتر برای فروش به گردشگران خارجی تولید می‌شوند. مجسمه‌های چوبی اتیوپی از ظرافت خاصی برخوردارند و هنرمندان بومی با ابزارهایی ساده مجسمه‌هایی بسیار زیبا از انسان، حیوانات مختلف، طبیعت و زندگی روزمره بوجود می‌آورند.

نقاشی

نقاشی در کشور اتیوپی عمدتا نمایانگر بخش مهمی از آداب و رسوم این کشور است که از قدیم الایام در مناطق استقرار قبایل و اقوام اتیوپی وجود داشته و در گذشته های دور بنوعی زبان نوشتاری مردمان قبایل مختلف کشور را تشکیل می‌داده و اقوام کهن اتیوپی از این طریق سنت‌های خود را برای نسل‌های آینده بیادگار گذاشته اند. هنر نقاشی در این کشور عمدتا به چند بخش مجزا شامل نقاشی عامیانه، نقاشی صخره ای، نقاشی دیواری و نقاشی مذهبی تقسیم می‌گردد. سبک نقاشی عامیانه اتیوپی که در کلیساها و سایر مناطق این کشور بوفور به چشم می‌خورد دربرگیرنده صحنه هایی از زندگی روزمره اقوام گوناگون از گذشته‌های دور تاکنون است. این سبک نقاشی در طول قرن های گذشته تغییر چندانی نکرده است.

نقاشی های صخره ای نیز از سبک‌های بسیار قدیمی هنری این کشور است که عمدتا بر روی صخره‌های مرتفع و کوهستان‌ها ترسیم شده و صحنه هایی از زندگی مردمان اتیوپی در گذر زمان اعم از شکار، جشن، عبادت، سوگواری و ... را به تصویر کشیده‌اند.

نقاشی مذهبی (نقاشی کلیسایی) اتیوپی نیز دازای پیشینه ای طولانی بوده و با ترسیم داستان‌هایی مذهبی از کتاب مقدس و سایر منابع بومی، مفاهیم عمیقی را به سادگی برای آشنا کردن مردم با سنت های مذهبی و میراث فرهنگی خود به تصویر می‌کشند .

سابقه نقاشی دیواری در اتیوپی به چند دهه اخیر باز می گردد و دولت های وقت از طریق خلق صحنه هایی حماسی از جنگ‌های اتیوپی با ایتالیا، مبارزات مردم با نظامیان حاکم بر کشور در دهه‌های 1970 و 1980 و سازندگی در دهه‌های 1990 و 2000 تلاش کرده‌اند بخش‌هایی از تاریخ معاصر اتیوپی را ترسیم نمایند.

اتیوپی در دهه‌های اخیر شاهد ظهور نقاشان بزرگی بوده است. آفورک تکه (Afework Tekle) از نقاشان برجسته معاصر این کشور است که به دلیل آثار ارزشمند خود شهرتی جهانی کسب کرده است. نقاشی های پر طراوت تکه که بیشتر بر روی بوم‌های بسیار بزرگ کشیده شده اند در موزه ها، گالری ها و همچنین تمبرهای پستی و کارت پستال های اتیوپی به چشم می‌خورند. اسکندر بغوسیان از دیگر نقاشان معاصر اتیوپی است که در لندن و پاریس تحصیل کرده و قبل از مهاجرت به آمریکا در اوایل دهه 1970، چهارسال در اتیوپی به تدریس اشتغال داشته است. یکی از روش‌های منحصر بفرد این نقاش برجسته بداهه سازی بر روی طومارهای پوستی با حروف گیز یا امهریک است.

ووسن کاسروف (Wosene Kosraf)، گرمای هیوت (Girmay Hiwet) و الیزابت اتنافو (Elisabeth Atnafu) از دیگر نقاشان برجسته این کشورند که در خارج از مرزهای اتیوپی هنر خود را دنبال می‌کنند.

نیز نگاه کنید به

• هنر آرژانتین
• هنر اردن
• هنر اسپانیا
• هنر اوکراین
• هنر تایلند