قبیله تیگرای
قبیله تیگرای از قبایل مهم کشور اتیوپی محسوب میشود و بیشتر مردمان تیگرای اتیوپی در ایالات تیگرای و مناطق مرتفع شمال کشور زندگی میکنند. بخشی از مردمان تیگرینیا نیز در ایالات پیشین بگمدرا (گوندا) (Begemder) و «وولوو» (wollo) که در حال حاضر عمدتا بخشهایی از منطقه امهارا را در بر میگیرند، استقرار دارند. زبان بومی مردمان تیگرای «تیگرینیا» نامیده میشود. جمعیت کنونی مردمان تیگرای در حدود 5/7 میلیون است و آنان تقریبا 6 درصد از جمعیت کشور اتیوپی را به خود اختصاص دادهاند. قبیله تیگرای (تیگرینیا) از قبایل قدیمی و تاریخی کشور اتیوپی به شمار میرود و آنان از حدود دوهزار سال قبل از میلاد مسیح در سرزمین کنونی اتیوپی حضور داشتهاند. براساس برخی افسانهها تیگرایها پیشینه خود را به امپراطور منلیک فرزند حضرت سلیمان و ملکه سبا نسبت میدهند.
شغل اصلی مردمان تیگرای کشاورزی و گلهداری است و بسیاری از آنان در مناطق روستایی زندگی میکنند با این حال برخی از تیگرایهای اتیوپی به کار در کارخانجات و تجارت خرده پا نیز اشتغال دارند. اکثر تیگرایها پیرو دین مسیحیت بوده و در حدود 95 درصد از آنان از کلیسای ارتدوکس اتیوپی تبعیت مینمایند. این در حالی است که علیرغم ریشه دار بودن دین اسلام در بین تیگرایها و مسلمان شدن برخی از آنها توسط نخستین مسلمانان پناهنده به دربار نجاشی (در زمان حضرت محمد «ص») در حال حاضر تنها 4 درصد از آنها از دین اسلام پیروی مینمایند. تیگرایها نقش مهمی در تحولات سیاسی دو دهه اخیر کشور اتیوپی ایفا نموده و نخست وزیر سابق این کشور آقای ملس زناوی که موفق به سرنگونی دولت نظامی سرهنگ منگیستو هایله ماریام گردید از اعضاء این قبیله بود که طی یک جنگ داخلی خونین و خشونت بار حاکمیت را در این کشور در دست گرفت.
لازم به ذکر است بخش قابل توجهی از مردمان تیگرای (تیگرینیا) در کشور اریتره زندگی میکنند و علیرغم مناسبات تیره سیاسی دو کشور؛ ارتباطات دیرینه قومی تمدنی و فرهنگی بین تیگرایهای اتیوپی و اریتره وجود دارد[۱][۲].
نیز نگاه کنید به
نظام اجتماعی اتیوپی؛ گروه های قومی اتیوپی؛قبیله ارومو؛ قبیله امهارا؛ قبیله گوراگه؛ قبیله سیداما؛ قبیله مورسی؛ ساختار قومیتی در اتیوپی
کتابشناسی
- ↑ برگرفته از http://www.everyculture.com/Tigrinya/2011
- ↑ عرب احمدی، امیر بهرام، کریمی، مهرداد (1392). جامعه و فرهنگ اتیوپی. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص 39-40.