پیشینه رسانه های ارتباطی فرانسه: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''سير تحولات:''' از سال 1964 تا 1974.م. شبكه راديو و تلويزيون فرانسه توسط مديريت بخش راديو و تلويزيون فرانسه اداره مىشد كه اين اداره خود تحت نظارت و سرپرستى وزارت اطلاعات فرانسه قرار داشت. سپس جاى خود را به هفت شركت دولتى داد و در سال 1982.م. وظايف آن...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
''' | ==='''[[پیشینه رسانه های ارتباطی فرانسه|سیر تحولات]]'''=== | ||
از سال 1964 تا 1974.م. شبکه رادیو و تلویزیون [[فرانسه]] توسط مدیریت بخش رادیو و تلویزیون فرانسه اداره می‌شد که این اداره خود تحت نظارت و سرپرستى وزارت اطلاعات فرانسه قرار داشت. سپس جاى خود را به هفت شرکت دولتى داد و در سال 1982.م. وظایف آنان به یک کمیته نه نفره سپرده شد. در سال 1986.م. پس از به قدرت رسیدن جناح راست، وظایف این کمیته به کمیسیون 13 نفره ملى ارتباطات آزاد سپرده شد. به دنبال آن یک سلسله انتصابات جدید در شبکه رادیو و تلویزیون فرانسه صورت گرفت که این امر از طرف احزاب مخالف مورد انتقاد قرار گرفت. زیرا این امر را حربهاى به منظور نفوذ دولت در رادیو و تلویزیون مىدانستند. تا سال 1989.م.، 58 فرستنده رادیویى و 25 فرستنده تلویزیونى در فرانسه وجود داشت. دو کانال تلویزیونى دولتى ، چهار کانال تلویزیون خصوصى و دو شبکه تلویزیونى تجارى در فرانسه برنامه داشتند که بیش از 20 ساعت در روز برنامه پخش مىکردند. کانال‌هاى خصوصى تلویزیون فرانسه بودجه خود را از طریق مشترکان خود تأمین مىکردند.از سال 1984.م. برنامههاى فرانسه، بلژیک و سوئیس از طریق "ساتلیت" براى یکدیگر پخش مىشدند. در همان سال فرانسه با لوکزامبورگ به توافق رسید که مشترکاً از طریق ساتلیت برنامههاى تلویزیونى یکدیگر را دریافت کنند. بنابر این 4 کانال تلویزیونى با 16 کانال صوتى ایجاد شد که هر کانال تلویزیونى مىتوانست با زبانهاى مختلف برنامههاى کشورهاى ذکر شده را دریافت کند. از سال 1989.م. از طریق ساتلیت دیگرى برنامههاى تلویزیونى چند کشور دیگر اروپایى براى فرانسه پخش مىشود.دولت فرانسه از سال 1984.م. برنامه توسعه شبکه تلویزیونى از طریق [[کابل]] را دنبال کرد. جناح راست حکومت در سال 1986.م. مسئولیت ساخت شبکه کابل تلویزیونى را به شرکت‌هاى خصوصى سپرد. در 1987.م. اعلام شد که شبکه کابل تلویزیونى مىتواند در 52 شهر فرانسه گسترش یابد و در اکتبر همان سال مقررات جدیدى براى استفاده این سیستم ایجاد شد. این شبکه حداکثر 50 کانال تلویزیونى را مىتوانست در برگیرد. همچنین شبکه کابل تلویزیونى خصوصى نیز با برنامههاى ویژه در فرانسه ایجاد شد. <ref>نعیمی گورابی ، محمد حسین ، جامعه و فرهنگ فرانسه ، [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و بین المللی الهدی] ، تهران ، 1392 .ص510-511.</ref> | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی آرژانتین]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اتیوپی]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اردن]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اسپانیا]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی افغانستان]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اوکراین]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی تایلند]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی تونس]]؛[[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی روسیه]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی زیمبابوه]]؛ [[رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی ژاپن]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی کوبا]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی فرانسه]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی مالی]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی ساحل عاج]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی سیرالئون]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی لبنان]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی مصر]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی قطر]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی کانادا]]؛ [[رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی سودان]] | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ ۲۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۲۰
سیر تحولات
از سال 1964 تا 1974.م. شبکه رادیو و تلویزیون فرانسه توسط مدیریت بخش رادیو و تلویزیون فرانسه اداره می‌شد که این اداره خود تحت نظارت و سرپرستى وزارت اطلاعات فرانسه قرار داشت. سپس جاى خود را به هفت شرکت دولتى داد و در سال 1982.م. وظایف آنان به یک کمیته نه نفره سپرده شد. در سال 1986.م. پس از به قدرت رسیدن جناح راست، وظایف این کمیته به کمیسیون 13 نفره ملى ارتباطات آزاد سپرده شد. به دنبال آن یک سلسله انتصابات جدید در شبکه رادیو و تلویزیون فرانسه صورت گرفت که این امر از طرف احزاب مخالف مورد انتقاد قرار گرفت. زیرا این امر را حربهاى به منظور نفوذ دولت در رادیو و تلویزیون مىدانستند. تا سال 1989.م.، 58 فرستنده رادیویى و 25 فرستنده تلویزیونى در فرانسه وجود داشت. دو کانال تلویزیونى دولتى ، چهار کانال تلویزیون خصوصى و دو شبکه تلویزیونى تجارى در فرانسه برنامه داشتند که بیش از 20 ساعت در روز برنامه پخش مىکردند. کانال‌هاى خصوصى تلویزیون فرانسه بودجه خود را از طریق مشترکان خود تأمین مىکردند.از سال 1984.م. برنامههاى فرانسه، بلژیک و سوئیس از طریق "ساتلیت" براى یکدیگر پخش مىشدند. در همان سال فرانسه با لوکزامبورگ به توافق رسید که مشترکاً از طریق ساتلیت برنامههاى تلویزیونى یکدیگر را دریافت کنند. بنابر این 4 کانال تلویزیونى با 16 کانال صوتى ایجاد شد که هر کانال تلویزیونى مىتوانست با زبانهاى مختلف برنامههاى کشورهاى ذکر شده را دریافت کند. از سال 1989.م. از طریق ساتلیت دیگرى برنامههاى تلویزیونى چند کشور دیگر اروپایى براى فرانسه پخش مىشود.دولت فرانسه از سال 1984.م. برنامه توسعه شبکه تلویزیونى از طریق کابل را دنبال کرد. جناح راست حکومت در سال 1986.م. مسئولیت ساخت شبکه کابل تلویزیونى را به شرکت‌هاى خصوصى سپرد. در 1987.م. اعلام شد که شبکه کابل تلویزیونى مىتواند در 52 شهر فرانسه گسترش یابد و در اکتبر همان سال مقررات جدیدى براى استفاده این سیستم ایجاد شد. این شبکه حداکثر 50 کانال تلویزیونى را مىتوانست در برگیرد. همچنین شبکه کابل تلویزیونى خصوصى نیز با برنامههاى ویژه در فرانسه ایجاد شد. [۱]
نیز نگاه کنید به
رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی آرژانتین؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اتیوپی؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اردن؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اسپانیا؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی افغانستان؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی اوکراین؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی تایلند؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی تونس؛رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی روسیه؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی زیمبابوه؛ رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی ژاپن؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی کوبا؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی فرانسه؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی مالی؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی ساحل عاج؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی سیرالئون؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی لبنان؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی مصر؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی قطر؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی کانادا؛ رسانه‌ها و وسائل ارتباط جمعی سودان
کتابشناسی
- ↑ نعیمی گورابی ، محمد حسین ، جامعه و فرهنگ فرانسه ، موسسه فرهنگی هنری و بین المللی الهدی ، تهران ، 1392 .ص510-511.