قوه مجریه زیمبابوه: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:رئیس جمهور زیمبابوه، امرسون منانگاگوا.jpg|پیوند=https://wikimelal.ir/%D9%BE%D8%B1%D9%88%D9%86%D8%AF%D9%87:%D8%B1%D8%A6%DB%8C%D8%B3%20%D8%AC%D9%85%D9%87%D9%88%D8%B1%20%D8%B2%DB%8C%D9%85%D8%A8%D8%A7%D8%A8%D9%88%D9%87%D8%8C%20%D8%A7%D9%85%D8%B1%D8%B3%D9%88%D9%86%20%D9%85%D9%86%D8%A7%D9%86%DA%AF%D8%A7%DA%AF%D9%88%D8%A7.jpg|بندانگشتی|رئیس جمهور زیمبابوه، امرسون منانگاگوا(1403). برگرفته از سایت ویکی پدیا، قابل بازیابی از https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D9%85%D8%B1%D8%B3%D9%88%D9%86_%D9%85%D9%86%D8%A7%D9%86%DA%AF%D8%A7%DA%AF%D9%88%D8%A7]]
[[پرونده:امرسون منانگاگوا.png|بندانگشتی|رئیس جمهور زیمبابوه، امرسون منانگاگوا(1403). برگرفته از سایت فرارو، قابل بازیابی از https://fararu.com/fa/news/369504/]]در حکومت‌های آفریقایی اعمال فشار و محدودیت بر قوه مجریه بیشتر از جانب احزاب سیاسی فعال و مهم صورت می‌گیرد. جدایی بین قوای [[قوه مقننه زیمبابوه|مقننه]] و مجریه در بدنه‌ی حکومتی در بیشتر کشورهای این قاره به افزایش قدرت رؤسای جمهور منجر شده است. برتری و اقتدار الگوی تک حزبی که معمولاً با برگزاری انتخابات توأمان و هم زمان ریاست جمهوری و مجلس تثبیت می‌شود، ویژگی قدرت انحصاری رئیس جمهور را تشدید می‌کند<ref>برگرفته از https://www.tandfonline.com/2015</ref>.
در حکومت‌های آفریقایی اعمال فشار و محدودیت بر قوه مجریه بیشتر از جانب احزاب سیاسی فعال و مهم صورت می‌گیرد. جدایی بین قوای [[قوه مقننه زیمبابوه|مقننه]] و مجریه در بدنه‌ی حکومتی در بیشتر کشورهای این قاره به افزایش قدرت رؤسای جمهور منجر شده است. برتری و اقتدار الگوی تک حزبی که معمولاً با برگزاری انتخابات توأمان و هم زمان ریاست جمهوری و مجلس تثبیت می‌شود، ویژگی قدرت انحصاری رئیس جمهور را تشدید می‌کند<ref>برگرفته از https://www.tandfonline.com/2015</ref>.


ساختار حکومت در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] نیز به شدت از این الگوی نظری تبعیت می‌کند و اگر چه حکومت به ظاهر دو حزبی است، اما حزب حاکم به ریاست رئیس جمهور همراه با قدرت مجریه تعیین کننده‌ی نهایی امور سیاسی است.
ساختار حکومت در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] نیز به شدت از این الگوی نظری تبعیت می‌کند و اگر چه حکومت به ظاهر دو حزبی است، اما حزب حاکم به ریاست رئیس جمهور همراه با قدرت مجریه تعیین کننده‌ی نهایی امور سیاسی است.

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۱ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۰۵

رئیس جمهور زیمبابوه، امرسون منانگاگوا(1403). برگرفته از سایت فرارو، قابل بازیابی از https://fararu.com/fa/news/369504/

در حکومت‌های آفریقایی اعمال فشار و محدودیت بر قوه مجریه بیشتر از جانب احزاب سیاسی فعال و مهم صورت می‌گیرد. جدایی بین قوای مقننه و مجریه در بدنه‌ی حکومتی در بیشتر کشورهای این قاره به افزایش قدرت رؤسای جمهور منجر شده است. برتری و اقتدار الگوی تک حزبی که معمولاً با برگزاری انتخابات توأمان و هم زمان ریاست جمهوری و مجلس تثبیت می‌شود، ویژگی قدرت انحصاری رئیس جمهور را تشدید می‌کند[۱].

ساختار حکومت در زیمبابوه نیز به شدت از این الگوی نظری تبعیت می‌کند و اگر چه حکومت به ظاهر دو حزبی است، اما حزب حاکم به ریاست رئیس جمهور همراه با قدرت مجریه تعیین کننده‌ی نهایی امور سیاسی است.

ساختار قوه مجریه

در ساختار قوه مجریه زیمبابوه، رئیس جمهور در رأس امور قرار داشته بالاترین مقام اجرائی کشور و فرمانده کل قوا محسوب می‌گردد. رئیس جمهور طی رأی گیری عمومی برای مدت پنج سال به این سمت منصوب و هیئت دولت شامل دو معاون رئیس جمهور، وزرا و معاونان وزرا را انتخاب می‌کند. مهم‌ترین وظایف رئیس قوه مجریه، نظارت بر حسن اجرای قانون اساسی، مراقبت و حفظ استقلال، وحدت ملی، صلح و ثبات کشور و نیز ریاست کل نیروهای نظامی می‌باشد.

از دیگر وظایف مهم رئیس جمهور طبق قانون اساسی می‌توان به موارد ذیل اشاره نمود:

  • اعتقاد و احترام به ارزش‌های مبارزات آزادی بخش؛
  • ضمانت مراقبت از رعایت حقوق بشر، آزادی و حاکمیت قانون؛
  • احترام به تنوع فرهنگی و قومی کشور[۲].

پست نخست وزیری زیمبابوه که بعد از هشت سال بر طبق قانون اساسی حذف شده بود، به دنبال تحولات سیاسی کشور در دهه 2000 در انتخابات ریاست جمهوری سال 2008 دوباره ایجاد شد. در قانون اساسی جدید مصوب سال 2013 پست نخست وزیری دوباره حذف شده است.

هیئت وزیران

طبق ماده 104 قانون اساسی، انتخاب وزراء و تعیین حدود اختیارات آنان و وظایف هر یک از وزارتخانه‌ها بر عهده رئیس جمهور بوده اما در صورت لزوم و بنا بر تشخیص وی تصمیمات نهایی در امور محوله به وزراء با رئیس جمهور خواهد بود. رئیس جمهور می‌تواند معاونین وزراء را برای انجام مسئولیت‌های خاصی منصوب نماید. وزراء و معاونین آن‌ها از میان نمایندگان مجلس ملی انتخاب می‌شوند ولی در صورت لزوم و بر حسب مهارت و تخصص مورد نیاز، حداکثر تا پنج نفر از وزرا می‌توانند غیر از اعضای مجلس باشند. رئیس جمهور در نصب وزراء و معاونین موظف است مقتضیات و نیازهای منطقه‌ای و نیز توازن جنسیت آن‌ها را مد نظر قرار دهد. وزرا و معاونین وزرایی که از اعضای مجلس نمی‌باشند، امکان حضور و نطق در صحن مجلس را دارند اما در هیچ یک از مجالس ملی و سنا حق رأی ندارند.

برابر ماده 105 قانون اساسی، کابینه دولت از رئیس جمهور به عنوان رئیس هیئت دولت، معاونین وی و وزرا تشکیل می‌شود. جلسات هیئت دولت می‌تواند توسط رئیس جمهور و یا در صورت عدم حضور وی از طرف معاونین وی و در صورت غیبت آن‌ها توسط یکی از وزراء تشکیل و اداره شود[۳]. موگابه، در تاریخ دهم سپتامبر 2015 اقدام به ترمیم کابینه نمود. وزارت خانه‌های فعلی کشور با توجه به تغییرات اخیر عبارتند از:

نیز نگاه کنید به

قوه مجریه تایلند؛ قوه مجریه روسیه؛ نهادهای مشورتی و قانونگذار در چین؛ قوه مجریه تونس؛ قوه مجریه ژاپن؛ قوه مجریه کانادا؛ قوه مجریه کوبا؛ قوه مجریه لبنان؛ قوه مجریه مصر؛ قوه مجریه افغانستان؛ قوه مجریه سنگال؛ قوه مجریه آرژانتین؛ قوه مجریه ساحل عاج؛ قوه مجریه فرانسه؛ قوه مجریه اسپانیا؛ قوه مجریه سوریه؛ قوه مجریه اردن؛ قوه مجریه قطر؛ قوه مجریه سیرالئون؛ قوه مجریه اوکراین؛ قوه مجریه اتیوپی؛ قوه مجریه مالی؛ قوه مجریه گرجستان؛ قوه مجریه تاجیکستان؛ قوه مجریه بنگلادش؛ قوه مجریه قزاقستان

کتابشناسی

  1. ↑ برگرفته از https://www.tandfonline.com/2015
  2. ↑ برگرفته ازhttps://www.constituteproject.org/constitution/Zimbabwe_2013.pdf
  3. ↑ برگرفته از http://www.pindula.co.zw/
  4. ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی. ص. 78-82.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=قوه_مجریه_زیمبابوه&oldid=61546»