قانون اساسی بنگلادش: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
قانون اساسی [[بنگلادش]] در ۴ نوامبر ۱۹۷۲ به تصویب رسید و از ۱۶ دسامبر همان سال اجرا شد. این [[قانون اساسی بنگلادش|قانون اساسی]] در طول زمان با اصلاحیه‌های متعددی روبرو شده است که در سال‌های ۱۹۷۳، ۱۹۷۴، ۱۹۷۵، ۱۹۷۷، ۱۹۷۹، ۱۹۸۱، ۱۹۸۸، ۱۹۸۹ و ۱۹۹۱ صورت گرفته‌اند. [[قانون اساسی بنگلادش|قانون اساسی]] [[بنگلادش]] در یازده فصل و ۱۵۳ ماده تنظیم شده است. | |||
۱. مبانی اولیه در ابتدای تصویب [[قانون اساسی بنگلادش|قانون اساسی]]، سیاست دولت بر اساس ناسیونالیسم، سوسیالیسم، دموکراسی و سکولاریسم استوار بود. اما در اصلاحیه سال ۱۹۷۷، واژه «اسلام» جایگزین «سکولاریسم» شد و متن قانون به صورت زیر تغییر یافت: «کشور بر مبنای توکل و ایمان به خدا، ناسیونالیسم، دموکراسی و سوسیالیسم هدایت خواهد شد». در اصلاحیه بعدی در سال ۱۹۸۸، «اسلام» به عنوان دین رسمی کشور اعلام شد. | ۱. مبانی اولیه در ابتدای تصویب [[قانون اساسی بنگلادش|قانون اساسی]]، سیاست دولت بر اساس ناسیونالیسم، سوسیالیسم، دموکراسی و سکولاریسم استوار بود. اما در اصلاحیه سال ۱۹۷۷، واژه «اسلام» جایگزین «سکولاریسم» شد و متن قانون به صورت زیر تغییر یافت: «کشور بر مبنای توکل و ایمان به خدا، ناسیونالیسم، دموکراسی و سوسیالیسم هدایت خواهد شد». در اصلاحیه بعدی در سال ۱۹۸۸، «اسلام» به عنوان دین رسمی کشور اعلام شد. | ||
نسخهٔ ۳۰ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۹:۲۹
قانون اساسی بنگلادش در ۴ نوامبر ۱۹۷۲ به تصویب رسید و از ۱۶ دسامبر همان سال اجرا شد. این قانون اساسی در طول زمان با اصلاحیه‌های متعددی روبرو شده است که در سال‌های ۱۹۷۳، ۱۹۷۴، ۱۹۷۵، ۱۹۷۷، ۱۹۷۹، ۱۹۸۱، ۱۹۸۸، ۱۹۸۹ و ۱۹۹۱ صورت گرفته‌اند. قانون اساسی بنگلادش در یازده فصل و ۱۵۳ ماده تنظیم شده است.
۱. مبانی اولیه در ابتدای تصویب قانون اساسی، سیاست دولت بر اساس ناسیونالیسم، سوسیالیسم، دموکراسی و سکولاریسم استوار بود. اما در اصلاحیه سال ۱۹۷۷، واژه «اسلام» جایگزین «سکولاریسم» شد و متن قانون به صورت زیر تغییر یافت: «کشور بر مبنای توکل و ایمان به خدا، ناسیونالیسم، دموکراسی و سوسیالیسم هدایت خواهد شد». در اصلاحیه بعدی در سال ۱۹۸۸، «اسلام» به عنوان دین رسمی کشور اعلام شد.
۲. اصلاحیه‌های مهم
- اصلاحیه ۱۹۷۷: افزودن عبارت «بسم الله الرحمن الرحیم» به ابتدای قانون اساسی و جایگزینی اسلام به جای سکولاریسم.
- اصلاحیه ۱۹۸۸: اعلام اسلام به عنوان دین رسمی کشور.
- اصلاحیه ۱۹۹۰: اختصاص ۳۰ کرسی برای زنان در مجلس نمایندگان.
- اصلاحیه ۱۹۹۱: تغییر سیستم ریاست جمهوری به سیستم پارلمانی که انتخاب رئیس جمهور از طرف مجلس[i] صورت خواهد گرفت [۱].
۳. فصول و مواد قانون اساسی بنگلادش دارای ۱۱ فصل و ۱۵۳ ماده و چهار ضمیمه است.
فصول یازده‌گانه شامل عناوین زیر است:
- فصل اول: اصول سیاست بنیادین کشور
- فصل دوم: حقوق اساسی
- فصل سوم: قوه مجریه
- فصل چهارم: قوه قضائیه
- فصل پنجم: قوه مقننه
- فصل ششم: قوه حزب ملی
- فصل هفتم: انتخابات
- فصل هشتم: بازرسی و حسابرسی
- فصل نهم: نیروهای مسلح و رفاه عمومی
- فصل دهم: مقررات ویژه و فوق‌العاده
- فصل یازدهم: متمم اصلاح قانون اساسی[۲][۳].
قانون اساسی بنگلادش به عنوان یک سند اساسی و بنیادین، چارچوب سیاسی و حقوقی کشور را تعیین می‌کند و تغییرات آن نشان‌دهنده تکامل و تحول در سیستم حکومتی بنگلادش است.
نیز نگاه کنید به
قانون اساسی روسیه؛ قانون اساسی تایلند؛ قانون اساسی چین؛ قانون اساسی تونس؛ کمیسیون قانون اساسی ژاپن؛ قانون اساسی کانادا؛ قانون اساسی کوبا؛ قانون اساسی لبنان؛ قانون اساسی مصر؛ قانون اساسی افغانستان؛ قانون اساسی سنگال؛ قانون اساسی فرانسه؛ قانون اساسی اسپانیا؛ قانون اساسی کشور مالی؛ قانون اساسی ساحل عاج؛ قانون اساسی سودان؛ قانون اساسی اردن؛ قانون اساسی زیمبابوه؛ قانون اساسی سوریه؛ قانون اساسی اتیوپی؛ قانون اساسی اوکراین؛ قانون اساسی گرجستان؛ قانون اساسی تاجیکستان؛ قانون اساسی قزاقستان؛ قانون اساسی قطر؛ قانون اساسی سیرالئون؛ قانون اساسی امارات متحده عربی
پاورقی
[i]کثریت آرا
کتابشناسی
- ↑ Lewis, 2011, 41-72
- ↑ Banglapedia , National Enlyclopedia of Bangladesh , Asiatic Society of Bangladesh , February 2006
- ↑ توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ [[بنگلادش]]. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)
[[رده:قانون اساسی]]