قانون اساسی امارات متحده عربی

کشور امارات متحده عربی از یک انجمن عالی حاکمان که شامل کلیه امیران 7 شیخ نشین امارات و یک انجمن ملی فدرال(متحد) مشورتی که وظیفه قانون­ گذاری را دارند تشکیل شده است. کلیه قوانین این کشور توسط این انجمن که به اختصار( FNC) نامیده می­شود وضع شده و پس از تصویب انجمن عالی حاکمان به هیأت وزیران امارات ابلاغ می­ شود. همان قوانین آتش بس سال 1971 که توسط 6 متحد اولیه برای مدت زمان 5 سال بنا نهاده شده بود که بعد هم متحد 7 نیز بر آنها مهر تأیید زد چندین بار تهدید شد تا با اصلاحیه­ های انجمن (FNC) به صورت یا قانون مدون درآمد. در ضمن کلیه قوانین که مربوط به مسایل قضایی و اداره ­ی کشور امارات می­باشد را این انجمن تهیه و تنظیم می­نماید و همانطور که گفته شد پس از تصویب شورای عالی امیران صورت اجرایی پیدا می­ کند. کلیه قوانینی که این انجمن تصویب می­کند می­بایستی براساس قوانین شریعت بوده(به عنوان قانون ثابت) و تا هیچ یک از قوانین نمی­بایستی شروع مقدس اسلام را نقض کند. براساس قانون مصوب انجمن (FNC) ابوظبی بعنوان پایتخت دائم کشور امارات متحده عربی انتخاب شده است.

نیز نگاه کنید به

قانون اساسی روسیه؛ قانون اساسی تایلند؛ قانون اساسی چین؛ قانون اساسی تونس؛ کمیسیون قانون اساسی ژاپن؛ قانون اساسی کانادا؛ قانون اساسی کوبا؛ قانون اساسی لبنان؛ قانون اساسی مصر؛ قانون اساسی افغانستان؛ قانون اساسی سنگال؛ قانون اساسی فرانسه؛ قانون اساسی اسپانیا؛ قانون اساسی کشور مالی؛ قانون اساسی ساحل عاج؛ قانون اساسی سودان؛ قانون اساسی اردن؛ قانون اساسی زیمبابوه؛ قانون اساسی سوریه؛ قانون اساسی اتیوپی؛ قانون اساسی اوکراین؛ قانون اساسی گرجستان؛ قانون اساسی تاجیکستان؛ قانون اساسی بنگلادش؛ قانون اساسی قزاقستان؛ قانون اساسی قطر؛ قانون اساسی سیرالئون