فرهنگ عمومی بنگلادش

آداب و رسوم

در مراسم «شب برات» (نیمه شعبان) ، مردم مسلمان بنگلادش غذاهای مختلف از جمله كیك، نان، حلوا و غذاهای شیرین درست می کنند و در میان محتاجان و فقیران تقسیم می كنند. همچنین غذاهای مختلف برای نزدیكان و آشنایان می فرستند.

از مراسم دیگری كه مردم بنگال انجام می دهند، پختن غذایی است به نام «كچوری» ،كه از برنج و بعضی حبوبات تهیه می شود. این غذا در روز محرم تهیه و بین مردم فقیر تقسیم می شود. این غذا آمیخته با گوشت قربانی است.

14 آوریل هرسال مصادف با «نوروز بنگال» است. به گفتة محققان بنگالی، امیر فتح اله شیرازی، دانشمند ایرانی الاصل، به دستور اكبر شاه برای تسهیل اخذ مالیات و خراج زمین در ایالت بنگال تقویمی به وجود آورد. وی بر اساس تقویم خورشیدی، سال جدید بنگالی را پایه گذاری کرد. به حساب تقویم وی، نوروز 2012 را در بنگلادش برابر با 1419 سال محاسبه کرده بود.

مردم روز اول سال بنگالی را پاس می دارند و فقط در این روز، رئیس جمهور و نخست وزیر و رهبران محلی و رسانه ها پیام هایی به مردم می دهند و این روز تعطیل رسمی مـــی بــاشد. مردم در پارك ها جشن های بوبشاكی ( روز نخستین ماه ) را برگزار می كنند. در این روز مسابقات مردمی مانند كشتی و انواع بازی های دیگر و نمایشگاه صنایع دستی برگزار می شود .

شایان ذکر است که همه كارهای دولتی و مردمی بر اساس سال میلادی انجام می شود و تقویم میلادی، تقویم رسمی دولتی است.

غذاهای سنتی

غذاهای سنتی بنگلادش شباهت بسیار زیادی با غذاهای بنگال غربی در هند دارد. معروف ترین غذاهای بنگلادش، غذاهای گوشتی، فرآورده های دریایی و غذاهای تهیه شده از سبزیجات هستند. این ها عبارت اند از:

غذاهای گوشتی و دریایی

کالیا (گوشت گوساله با ادویه های مخصوص بنگالی)، چکن مکانی (مرغ با ادویه)، رزالا (گوشت بره در ماست)، پراون کاری (میگو با کاری مخصوص)، ماکر تو کاری (ماهی با کاری)، ماهی دوپیازه، باپالیش پتی (خوراک ماهی مخصوص بنگلادشی)، ماهی با روغن خردل، رشمی کباب، تیکه کباب، ویندالو (کباب مخصوص بنگالی).

غذاهای غیر گوشتی

بنگلادشی ماسور دال (دال عدس بنگالی)، ساکر گنتو، فولکو پیر باتی جال، اسفناج بنگالی، شاکتو.

دسر و سس های مخصوص بنگالی

میستی دوی (ماست شیرین)، منگو لاسی (ماست انبه)، کاسترد کارامل (پودینگ تخو مرغ)، توشا حلوا، لمون کرد (ماست لیمو)، اگ حلوا (حلوا تخو مرغ)، شاندش (دسر پنیر تازه)، شیمای سویت ورمیشلی، تمتو چاتنی (سس گوجه فرنگی)، چری چاتنی (سس گیلاس)، کیوی چاتنی.بازی های محلی معروف

مــــردم بنگلادش علاقة زیادی به ورزش دارند و بیشتر اوقات فراغت خود را به ورزش می گذرانند. تماشای ورزش در كنار بازی های ورزشی نیز علاقه مندان زیادی دارد و جزو اصلی سرگرمی عموم می باشد.لباس سنتی

نظر به اینکه، اقوام مختلفی از سرزمین هند عموما و کشورهای دیگر خصوصا ترکیب جمعیتی این کشور را تشکیل می دهند، رسمی ترین لباس سنتی مردان، «کورتا شلوار» و زنان، «قمیص شلوار» است، که هردو شامل پیراهنی بلند و شلواری نسبتا گشاد شبیه به پوشاک مردم پاکستان و ناحیه پنجاب هند است. با این وجود بسیاری از زنان بنگلادشی از «ساری/سارنگ» هندی نیز استفاده می کنند.مراسم خواستگاری و ازدواج

ازدواج در حقیقت پیوند قانونی میان زن و مرد است. معمولاً مردان بنگلادش قبل از 35سالگی و زنان قبل از 25 سالگی ازدوج می كنند. بر اساس تحقیقات و مطالعاتی که ICDDr/B  انجام داده است، در سال 1975، میانگین ازدواج دخترها در مناطق روستایی 6/16 بود كه در سال 1992 به 8/20 افزایش یافته است. مساله ازدواج در میان مردم مسلمان و هند و بنگلادش دارای سه خصیصه مهم است:

اول ؛ به پیشنهاد خانواده پسر (داماد)، مراحل نخستین یعنی تماس با خانواده عروس صورت می گیرد.

دوم ؛ پس از توافق طرفین، ازدواج در منزل عروس انجام می شود.

سوم ؛ عروسی را والدین عروس و داماد، فامیل، دوستــــان و آشنـــایان شركت كننده، برگزار می کنند.

در میان مسلمانان، میزان مهریه تعیین شده توسط داماد یا خانواده اش به عروس پرداخت شود. مبلغ فوق در نكاح نامه دقیقاً ذكر می شود. این امر در خصوص ازدواج های قانونی و شرعی است.

در میان هندوها، داماد موظف به تهیه وسایل مشخص است و پرداخت مبلغ معین به نام «پان» (pan) و یا هزینه مراسم ازدواج، به پدر عروس صورت می گیرد. معمولاً در جشن عروسی مبلغ زیادی از مهریه مطالبه می شود. قسمتی از مهریه در روز جشن عروسی دریافت می شود و در روز جشن دامادی نیز مقداری جواهر آلات با نام هدیه ازدواج به عروس داده می شود. البته داماد می تواند مابقی مهریه را به صورت مدت دار پرداخت كند.

در مراسم هندوها، تمامی مبالغ تعیین شده به طور نقد در روز مراسم ازدواج دریافت می شود.در میان رسوم ازدواج هندوها، آنان حق ازدواج با patri – family ( نسبت های فامیلی ) را ندارند. در بعضی موارد به آن patri- clan نیز گفته می شود.

بر اساس قوانین اسلامی، طبق آیین نامه 1961 ،كه در سال 1986 اصلاح شــــد، مــــردان می توانند زن دوم را به شرط رضایت و موافقت همسر اول به عقد خود در آورند.

در آیین هندوها، اجازه طلاق به زن و شوهر داده نشده است، اما می توانند در صورت ناسازگاری در زندگی، از یكدیگر جدا شوند.جشنواره «زردچوبه زنی» برای جشن ازدواج 

این جشن در حال حاضر جزو مراسم ازدواج بنگالی ها محسوب می شود. این فرهنگ نیز برگرفته از آداب و رسوم هندوهاست.

حدود یك روز پیش از مراسم اصلی ازدواج، این رسم برگزار می شود. درقسمتی از این جشنواره، دخترانی از جانب دو خانواده با لباس های زردرنگ به نام ساری در منزل مورد نظر جمع می شوند، سپس ماده ای زرد رنگ درست كرده و آن را در سبدی مخصوص تزیین می كنند. پس از انجام این قسمت از مراسم، همه آن ها استحمام می کنند و شیرینی می خورند.

در همان روز از خانوادة عروس، دختران جوانی با ساری های قرمز رنگ روانة منزل مزبور می شوند و به لاك زدن و رنگ زدن دست ها و پاهای حاضرین در این مراسم می پردازند.

توضیح اینكه، مراسم زردچوبه زنی به گونه ای است كه حاضرین در منزل گاهی اوقات اعضای مختلف بدن خود را به زردچوبه آغشته می كنند و پس از ساعاتی چند استحمام می كنند.اساطیر و افسانه ها و قصه های عامیانه

اسطوره های مردم بنگلادش، همانند همه ملل ریشه در تاریخ حماسی دارد و از آن جا که تاریخ باستان و دوران حماسی بنگلادش عینا برگرفته از دوران مشابه در هند باستان است، بنابراین، هستی شناسی بنگالی با هستی شناسی هندی گره خورده و منبعی جز «وداها» و «پوراناها» در دست نیست. به بخشی از این مطالب در فصل تاریخ باستان بنگلادش اشاره کردیم که برای جلوگیری از تکرار مطالب، به همان بسنده می شود.

معروفترین قصه های عامیانه بنگلادش، «تاکورماجولی» یا قصه های مادر بزرگ است که مجموعه ای از قصه های عامیانه و افسانه های ملی و مردمی بنگلا ها است. «داکشینا رانجان میترا مجمدر» نخستین کسی است که به جمعاوری افسانه ها و قصه های بنگالی پرداخت و آن ها را در مجموعه موصوف در 1907م منتشر کرد. بر اساس این کتاب شخصیت هایی مانند بیانگومی-بیانگوما به شخصیت های افسانه ای در میان کودکان و نوجوانان تبدیل شدند. کتاب های دیگری نیز بعدها به تقلید از این مجموعه منتشر شد، مانند: تاکور ددر جولی (قصه های پدر بزرگ ساک)، دادا موشایر تولی (داستانهای پدر بزرگ پدری ساک)، تاندیدیر تولی (داستانهای مادر بزرگ پدری ساک).

جشن ها و سرودها

مردم بنگلادش به بازی و مسابقات و برگزاری جشنواره های فرهنگی از جمله موسیقی، فیلم، تئاتر، رقص و آواز اهمیت وتوجه خاصی دارند و معمولاً برگزاری چنین مراسم و برنامه هایی در ایام خاصی برگزار می شوند.

 معمولاً مردم بنگلادش، اوقات فراغت خود را به ورزش می گذرانند و حضور چشمگیر مردم برای تماشای بازی ها، مسابقات و جشنواره هایی متعدد از جمله نكات درخور توجه است.

  ورزش «كبدی» كه یك ورزش خانگی است، از جمله ورزش های ملی بنگلادش به حساب می آید.  فوتبال، كریكت، شنا، تنیس، بدمینتون، هاكی و شطرنج از جمله ورزش های رسمی این كشور است.

آخرین چهارشنبه

آخرین چهارشنبه ماه صفر در بنگلادش، هر سال تحت همین عنوان ( آخرین چهارشنبه ) مراسم خاص دینی برگزار می شود. بنابر روایت برادران اهل سنت، پیامبر گرامی اسلام (ص ) در ماه صفر بیمار شده بودند و درآخرین چهارشنبه آن ماه كمی احساس بهبودی نموده و برای آخرین بار در زندگی خود غسل كرده و در مسجد نبوی حضور یافتند و با مردم نمازگزاردند. به شكرانه آن صحت و سلامتی رسول گرامی اسلام، اصحاب آن حضرت با اهدای صدقات و انجام نیایش و شكرگزاری به درگاه پروردگار اظهار خوشحالی کردند. اکنون به یادبود آن روز شیرین،  مسلمانان بنگلادش هر ساله در این روز غسل می کنند و آن را تبرك می دانند(The Daily Ittefag Newspaper , 20 December 2001 , Dhaka , Bangladesh. ).

7. 3. 2.  21 فوریه

همه ساله به مناسبت سالروز اكوشه (21 فوریه ) روز قیام دانشجویان برای دفاع از زبان مادری، به نخبگان فرهنگی كشور كه در زمینه احیا و گسترش ادبیات و فرهنگ بنگالی تلاش کرده و آثار و نوشته هایی به جامعه عرضه کرده و می کنند، مدالهایی اهدا می شود.

   شخص نخست وزیر همه ساله در این روز، كه روز زبان مادری نیز گفته می شود، طی مراسمی خاص، « مدال اكوشه » را، كه بزرگ ترین مدال فرهنگی ملی بنگلادش می باشد، به نخبگان در رشته های ادبیات، روزنامه نگاری، موسیقی، آموزشی، فرهنگی، فیلم و تئاتر اهدا می کند.

    مدال مذكور شامل یك نشان طلا و مبلغ 40000 تاكا پول نقد و یك تقدیر نامه رسمی است.

جایگاه سرودهای سنتی در فرهنگ بنگلادش

با توجه به رشد چشمگیر ترانه ها و سرودهای اجرا شده به سبك مدرن و علاقه مندی نسل جوان فعلی به این نوع سبك از موسیقی و سرود، باید اذعان داشت كه سرودهای سنتی جایگاه قبلی خود را از دست داده اند و به كارگیری این نوع سرودها امروزه بسیار كم رنگ تر شده است. بعضی از سرودها مربوط به دوره اسلامی و بعضی مربوط به دوره قبل از اسلام بنگلادش است.

  در حال حاضر سرودهای سنتی، كه به آن ها غزل گفته می شود، بیشتر در محافل و برنامه های فرهنگی روستاها و یا شهرها اجرا می شوند و معمولا بدون استفاده از آلات موسیقی است. این نوع غزل ها دارای مزامین عشق به خدا و پیامبر اكرم (ص ) است. معمولاً توسط علمای مدارس علوم دینی در مناسبت های خاصی از جمله ماه مبارك رمضان و به هنگام سحر از طریق بلند گوهای مساجد این گونه سرودها را بدون نوا پخش می کنند، زیرا علمای اهل سنت موسیقی را جایزه نمی دانند. معمولاٌ وسعت بهره گیری و خواندن این نوع غزل ها درزبان اردو بسیار بیشتر از زبان بنگالی است.

   از مشهورترین غزل خوان ها در شبه قاره ، آقای مهدی حسن است كه غزل های بسیار جذابی را سروده است و اغلب خوانندگان حرفه ای وخوش نام غزل خوان، از وی تقلید می كنند.

   در گزارش روزنامه جاناكانتا، تاریخ 24/4/1381 ه‍. ش، آمده است كه سلطان صلاح الدین یكی از خوانندگان مشهور در یكی از برنامه های فرهنگی كشور به مدت سه ساعت به خواندن سرودی كه برگرفته از غزل های مهدی حسن بود، پرداخته است. این گزارش اشاره به جایگاه خاص این گونه سرودها در میان مردم دارد.

   علاوه بر غزل، قصیده خوانی نیز در میان سرودهای سنتی مردم مسلمان بنگلادش و عمدتاً در بخش قدیمی شهر داكا، در ایام ماه مبارك رمضان جایگاه ویژه ای دارد. قصیده ها محتوای اسلامی دارند و دامنه استفاده از آن ها در سرودهای سنتی بیشتر از غزل است. در غزل بیشتر به فضایل و عشق به پیامبر اكرم ( ص ) و در قصیده بیشتر به فضائل ماه مبارك رمضان پرداخته می شود.

     معمولاً اینگونه قصیده ها در دو بخش است، كه بخش اول مربوط به نیمه اول ماه مبارك رمضان و دارای محتویات شادی است، اما بخش دوم كه مربوط به نیمه دوم این ماه می شود، بیشتر از مضامین غم انگیز برخوردار است، كه علت آن را وداع با این ماه گفته اند.

  در روزنامه انقلاب 28/8/1381 ه‍ . ش چاپ بنگلادش آمده است، سنت قصیده خوانی در داكا در دوره حكومت مغول ها به ویژه در زمان شایسته خان استاندارد بنگال كه ایرانی الاصل و شیعه بود، در داكا رواج یافت. 

    معمــــولاً قصیـــده ها به طور دسته جمعی، مركب از یك گروه 20 نفره، در مراسم ها خوانده می شود. درماه مبارك رمضان، مسابقه های قصیده خوانی در سطح شهر برگزار می شود و به برندگان نیز جوایزی داده می شود.

7. 3. 3.قوالی

نوع دیگر از سرودهای دینی سنتی بنگلادش، قوالی است، كه معمولاً برای ستایش خداوند و عشق به پیامبر اكرم (ص ) خوانده می شود. قوالان قصاید و اشعار را به زبان اردو می خوانند که بیش از زبان بنگالی رایج است و عموماً در بخش قدیمی شهر داكا و شهر چیتاگنگ طرفداران زیادی دارد.

7. 3. 4.سرودهای مرشدی ( معرفتی )

سرودهای مذهبی سنتی كه معمولاً در مناطق روستایی بنگلادش رایج است، به نام سرودهای «مرشدی » یا « معرفتی » مشهور است و همراه با موسیقی و به طور دسته جمعی اجرا می شوند.

   اینگــونه سرودها بیشتر در خصوص آن دسته از « پیرها» كه غالباً از شریعت پیروی نمی كنند و دارای فلسفه خاصی برای خود هستند و معتقد به وحدت خدا و پیامبر اكرم (ص ) و وحدت خالق و مخلوق و یا وحدت پیر و خدا هستند و پیرها را نجات دهنده می دانند، سروده می شود.

7. 3. 5.بائول

از دیگر سرودهای عرفانی، بائول نام دارد كه همراه با موسیقی خوانده می شود. در میان طرفداران فرهنگ مدرن، بائول جایگاه خوبی دارد.  معمولاً اینگونه سرودها ریشه در تزكیه نفس و تفكرات تصوف اسلامی و هندو دارد. طرفداران این تفكر، معتقدند كه جسم انسان خانه خدا است و پیروان همه ادیان را یكسان می دانند. آنان به شریعت اعتقادی ندارند. خواندن سرود توسط تركیبی از زنان و مردان و به طور دسته جمعی برگزار می شود.

   مردمی كه دارای اعتقادات اسلامی هستند، با اینگونه سرودها كه معمولاً باحمایت وهدایت دولت از طریق رادیو و تلویزیون و یا در سینما پخش می شود، مخالف هستند.

7. 3. 6.شاری گان

یك نوع سرود روستایی است كه تا قبل از استقلال بنگلادش در مناطق روستایی بسیار رایج بود. این سرودها دارای اشعار طولانی است كه به طور دسته جمعی در جلسات برنامه های تفریحی و یا به هنگام كار كشاورزان خوانده می شود و دارای مضامین اسلامی و ملی است.

7. 3. 7.جاری

از دیگر سرودهای سنتی این كشور، سرود «جاری» است كه از فارسی گرفته شده است. تا قبل از استقلال بنگلادش، اینگونه سرودها در شهرها و روستاها از محبوبیت خاصی در میان مردم داشت که به صورت داستان های مذهبی از جمله واقعه كربلا آمده است. آغاز این سرود با ستایش خدا و نعت پیامبر (ص ) و منقبت حضرت علی (ع )، حضرت فاطمه (س ) و حضرت امام حسن (ع) و حضرت امام حسین (ع ) و مدح پیروان و اولیای خدا آغاز می شود. در ابتدای سرود، چند پند و نصیحت و سپس اصل داستان ابتدا به صورت سرود توسط یك نفر، كه «بیاتی» گفته می شود، و مشتق از كلمه بیت یا شعر است، خوانده می شود. سپس در طول اجرا، ابیات خاصی از آن به صورت دسته جمعی (شبیه به کر) خوانده می شود. در حال حاضر رونق گذشته را ندارد و در روستاها كم تر برگزار می شود.

7. 3. 8.رقابت شاعری

از دیگر سرودهای سنتی، رقابت شاعری است كه در واقع مشاعره میان دو شاعر توانا است كه به صورت سؤال و پاسخ در قالب شعر و در حضور حضار و علاقه مندان برگزار می شود. در حال حاضر انجام این برنامه ها كه تا سال های اولیه استقلال بنگلادش رایج بود، اهمیت گذشته خود را از دست داده است.

7. 3. 9.واتیالی

این نوع سرودها كه سنتی و بومی است، اساساً میان قایقرانان و ملوانان لنج ها به هنگام قایقرانی كه به نام جزری نیز معروف است، خوانده می شود. در سروده های آنان، اشعاری پیرامون زندگی مردم ساحلی، عشق، سیل و طوفان و ... خوانده می شود. این نوع سرودها معمولاً از طریق رادیو و تلویزیون نیز برای مردم پخش می شود.

7. 3. 10.ووانیا

این نوع سرودها توسط مردمان روستایی و بیشتر توسط درشكه چیان به زبان محلی خوانده می شود. اخیراً بعضی از خوانندگان به همراه موسیقی، از اینگونه اشعار در سرودهای خود بهره گرفته اند ( The Daily Jugantor , 24 April 2002 , Dhaka, Bangladesh.).

7. 3. 11.جشن «لالّن و حسن» در بنگلادش

یکی از جشن های مردمی است که هر ساله در ماه می برگزار می شود. این جشن بر اساس نام دو تن از شعرای صوفی بنگالی زبان، نامگذاری شده است. «لالن» مخفف نام « لالن فقیر» و «حسن» مخفف نام « حسن راجا » است. « لالن فقیر» از اهالی شهرستان كوشتیا واقع در غرب و «حسن راجا» از اهالی شهرستان سیلهت واقع در شمال شرقی بنگلادش بود. مشهور است که این دو  آواز می خواندند و شعر می سرودند، اما اشعارشان از غنای عارفانه برخوردار نبود. لالن فقیر و حسن راجا، هر دو مشی صوفیانه در پیش گرفتند و عقاید خود را در قالب سرودهای صوفیانه ابراز كردند، هر چند بین افكار و عقاید آنان از یك طرف وعمل آنان از سوی دیگر بسیار تفاوت وجود داشت. « لالن فقیر » از سواد خوبی برخوردار نبود و در روستاها زندگی می كرد و از نظر مالی تقریباً زندگی متوسطی داشت. وی پیرو مكتب نوعی از تصوف بود كه آمیخته از عقاید صوفی گری اسلامی، هندویی و بودایی بود و این مكتب بعدها به نام « بائول » مشهور گشت.

   « بائول ها » بر این اعتقاد هستند كه خدا در درون انسان سكونت دارد و در واقع خالق و مخلوق یكی است. لذا برای شناخت خدا، باید خود را شناخت.

   مكتب بائول بر این باور است كه حضرت محمد (ص ) همان خداست كه تغییر نام داده و سفر به دنیای مادی كرده است. این مكتب معتقد است بین مسلمان و هندو فرقی نیست.

    در بعضی از منابع متعلق به قرن نوزدهم آمده است كه « بائول ها » همه اشیاء و موجودات جهان را اعم از طاهر و نجس یكسان می بینند و تفاوتی از نظر ماهیت قائل نیستند و برای تثبیت عقاید خود، مدفوع و ادرار و حتی خون را می خورند.

   هر چند مدارك قابل قبول تاكنون در باره عقایدلالن فقیر ارائه نشده است، سروده ها و عقاید او كاملاً بیانگر عقاید غیر اسلامی وی و به دور از شریعت اسلام است. لذا محافل اسلامی افكار و عقاید «بائول» را مردود می دانند. البته كسانی كه دارای افكار غیر اسلامی و یا مخالف اسلام بوده اند و تكیه گاه فكری آنان مادی است، معمولاً احترام خاصی برای بائول قائل هستند.

  اما در خصوص « حسن راجا » باید گفت كه وی ابتدا مالك و زمین دار و دارای ثروت فراوانی بود ولی بعدها زندگی اشرافی را رها کرد و به شیوه ساده زیست و مشی صوفیانه را برگزید. وی مقداری شعر سروده كه ازاشعار و گفته هایش چنین بر می آید كه معتقد به معرفت خداوند از راه شناخت خود شده است و همین كافی است و فردی كه همیشه و در هر حال به خدا فكر می كند ، نیازی به عمل و یا پیروی از شریعت ندارد؛ لذا « حسن راجا » خواندن نماز و یا روزه گرفتن را زائد می دانست و ضرورتی برای آن قائل نبود.

   گفتنی است كه همه ساله جشنی از سوی سازمان های فرهنگی غیر دولتی در داكا و بعضی از شهرهای بنگلادش برای بزرگداشت این دو تن برپا می گردد كه معمولاً مورد حمایت افراد ماتریالیست قرار می گیرد.

  در اینگونه جشن ها، زن ها و مردها به طور دسته جمعی و به صورت مختلط با هم به رقص و آواز و پایکوبی می پردازند. در قالب اشعاری كه توسط زنان به صورت گروهی یا به صورت تك خوانی خوانده می شود، آیین اسلام را زیر سؤال برده و مسلمانان را به باد تمسخر می گیرند. به همین منظور محافل و اجتماعات این افراد مورد نفرت و خشم مسلمانان این كشور بوده و معمولاً منجر به درگیری وتشنج می شود.

7. 3. 12.برگزاری مسابقه كشتی سنتی در چیتاگنگ

كشتی محلی و سنتی رایج در میان مردم به نام « بالی » معروف است و كلمه بالی یك كلمه بنگالی است به معنی « قدرت ». دلیل این نام گذاری در مسابقه كشتی، قدرت فردی متكی به قدرت بازوی اوست.

   می گویند یكی از تجار این شهر به نام عبدالجبار، در سال 1909 چنین مسابقه ای را بنیان نهاد و از همان زمان تاكنون ادامه دارد، به همین دلیل این مسابقه و رقابت را « بالی جبار » نیز می نامند.

  مسابقه بالی جبار در سراسر كشور از محبوبیت فراوانی برخوردار است و بهمین جهت رسانه های خبری بااهمیت ویژه به موضوع می پردازند و ضمن پوشش خبری وسیع، گزارشات این مسابقه را به صورت مصور برای خوانندگان خود منتشر می سازند.

  گفتنی است كه كلمه « كشتی » در زبان فصیح بنگالی، « كوشتی » است كه ریشة این كلمة در واقع فارسی است. ورزش كشتی از جمله ورزش هایی است كه از سرزمین ایران به این منطقه آورده شده و به منزله نمادی از فرهنگ ایرانی شناخته شده است. این ورزش در دوران گذشته در میان مردم  با شكوه خاصی انجام می شد، اما در حال حاضر از رونق آن كاسته شده است و فقط در جشن ها و در میان روستاییان برگزار می شود(The Daily Ittefag , Newspaper , 10 March 2002 , Dhaka , Bangladesh).

7. 3. 13.قصیّ

قصی، جشنواره ای است كه آداب آن برگرفته از فرهنگ هندوهاست. در حقیقت این جشنواره، توسط هندوها در سطح وسیعی انجام می شود و مسلمانان نیز به شكلی محدودتر آن را برگزار می كنند.

  مسلمانان این مراسم را صرفاً به منظور سرگرمی و شادی انجام می دهند، اما هندوها این جشن را جزو آداب و رسوم خود دانسته و به آن پایبند هستند.

  این فستیوال از نیمه شب آغاز می شود و تا نزدیكی های صبح ادامه دارد. پیش از انجام برنامة اصلی، همة لوازم ونیازهای ضروری پیش بینی وتهیه می شود. شركت كنندگان حدود یك ماه قبل از مراسم، تخم پالم [1] هندی را كه در زمین كاشته بودند، از زمین بیرون آورده و بر روی سبدی مخصوص [2] می گذارند، سپس داخل همان سبد را مزین به انواع میوه های مختلف، صدف ها و مرواریدهای گوناگون می كنند. پس از تزئین سبد مخصوص، اطراف آن را غذاهای خوشمزه و خوراكی های متنوع می گذارند و تا سپیده صبح به صرف خوراكی ها می پردازند.

   در همان شب مراسم، همة حاضرین تكه هایی از چوب، از درختان مختلف را برداشته و آن ها را بر روی آب به طور شناور می ریزند و طی مدت شب، چوب ها در آب خیس می شوند؛ سپس زمانی كه خورشید طلوع كرد، حاضرین در مراسم در همان آب استحمام می كنند. آن ها معتقدند كه استحمام در این آب، مصونیت از امراض را برای مدت یكسال به همراه خواهد داشت.

  از فعالیت های دیگر كه برای شب مراسم انجام می دهن،د این است كه یك روز پیش از مراسم، نزدیكی عصر، مقداری علف های آبی بر روی بركه های آب ریخته تاخیس شوند و در نیمه های شب مراسم، خودشان علف ها را جمعاوری كرده و سپس بر روی رودخانه های مختلف روانه می كنند. آن ها معتقدند كه علف ها به رودخانة اصلی، بعد به دریا و در نهایت به سوی اقیانوس روانه می شود. مسلمانان به این اعتقادند كه راهشان و هدفشان به خواجه خضر منتهی می شود.

    پس از اتمام شب و روشنایی روز، كلیة حاضرین به نیت پاكی و خلوص و مصونیت از امراض مختلف، در همان آب استحمام می كنند و سپس به تناول خوراكی ها و میوه جات تزئین شده می پردازند.

   برای هندوها، سبد مزین شده به منزلة خدای رفاه و آسایش است و برای مسلمانان جبنة تفریحی دارد. برگزاری این مراسم به منزله پیك نیك و تفریح مطرح است. در حقیقت این مراسم در میان مسلمانان و هندوها رواج دارد و در حال حاضر یكی از آداب رایج بنگالی ها است كه از فرهنگ هندوها سرچشمه گرفته است.

7. 3. 14. نوبانا ( جشنواره دروكردن )

برگزاری این جشن جزو یكی از رسوم بنگالی هاست و برپایة آیین دینی خاصی نیست. این جشن در اواخر پاییز در بنگلادش اجرا می شود، زیرا فصل پاییز وقت درو كردن است و در این فصل كشاورزان برنج های طلائی را درو كرده و روانة خانه هایشان می شوند و با حاصل درو كردة خود پشته هایی درست می كنند. این اوقات برای آن ها و خانواده شان شادی بخش است و برای بزرگداشت و ثبت این ایام جشنی مجلل تدارك می بینند. این جشن پیرامون مناطقی كه درو شده است، برگزار می شود. همسران كشاورزان انواع غذا و كیك های خوشمزه ای از برنج های درو شده تهیه می كنند. آن ها همسایگان، نزدیكان و آشنایان خود را برای شركت در مــــراسم دعـــــوت می كننـــد و همه تا پاسی از شب به خوردن و شادی و سرور می پردازند. همچنین از خوانندگان جهت اجرای آوازهای بومی دعوت به عمل می آورند. عمدتا این مراسم در مناطق روستایی بنگلادش برگزار می شود.

7. 4. تقویم سالانه؛ تاریخچه و مبنای سال نو؛ تعطیلات رسمی

7. 4. 1.تاریخچه سال نو بنگالی ( نوروز )

سال بنگالی (پهیلا بیشاخ )، همچنان که پیشتر اشاره شد، در 14 آوریل 2012 م قدم به سال 1419 خود نهاد. پروفسور دكتر قاضی دین محمد، استاد بازنشسته بخش ادبیات بنگالی دانشگاه داكا و نایب رئیس سابق دانشگاه آسیایی بنگلادش، در خصوص اینكه تقویم سال بنگالی از چه زمان و یا دوره هایی آغاز شده است، می نویسد:

  « سال و یا تقویم بنگالی بر اساس سال هجری قمری تنظیم گردیده است. پیامبر گرامی اسلام(ص ) در 20 سپتامبر سال 622 م مطابق با 12 ربیع الاول از مكه به مدینه هجرت کردند. سپس در سال 638 م خلیفه دوم به یاد بود واقعة هجرت، تقویم هجری قمری را پایه گذاری و بنیان نهاد. ( در این محاسبه به جای 12 ربیع الاول، اول ماه محرم یعنی 16 جولای 622 م مبنای محاسبه آغاز سال قرار گرفت). بدین ترتیب برای حفظ منظم ماه های سال ، 2 ماه و چهار روز پیشتر از 12 ربیع الاول، كه فی الواقع زمان هجرت رسول اكرم (ص ) بود، به جلوه کشیده شد تا روز اول ماه محرم به منزله آغاز سال جدید هجری قمری برای مسلمانان شناخته شود.

   « حاكمان مسلمان در شبه قاره تقویم هجری قمری را رایج كرده بودند و در بنگال از زمان فتح بنگال توسط اختیار الدین محمد بختیار خلجی در سال 600 هجری قمری برابر با 1203 م تا زمان حكومت اكبر شاه به سال 1233 م از حاكمان مقتدر مغول، تقویم هجری قمری همچنان ملاك عمل بود. در آن زمان مالیات از محصولات رعایا گرفته می شد. این محصولات با فصل ها ارتباط داشت ولی سال هجری قمری دائم متغیر بود و با فصل برداشت محصول تطابق پیدا نمی كرد. از طرف دیگر همان گونه كه همه می دانند هر سال زمان هجری قمری حدود 11 روز به پیش می رود و در هر 5/32 سال، نسبت به سال شمسی یك سال اضافه می شود. مثلاً ماه رمضان در امسال بعد از 5/32 سال در همین فصل خواهد بود. این مشكلی جدی بود در رابطه با اخذ مالیات محصولات كشاورزی از رعایا كه در زمان حكومت اكبر شاه حل وفصل یافت. زمانی هم كه اكبر شاه بر تخت دهلی نشست، در شبه قاره تقویم های شكابدو، كلابدو، بیكرمابدو، پالابدو، گوفتابدو، و سن جلالی و سن سكندری و ... رواج داشت، ولی هیچ كدام جنبه عمومی و ملی نداشته بلكه منطقه ای ومحلی و بعضاً قومی بود. بدین خاطر اكبر به یكی از ندیمان خویش بنام امیر فتح ا... شیرازی، كه نجوم شناس و از اهالی شیراز ایران بود، دستور داد تقویمی بر اساس زمان شمسی ترسیم كند تا اخذ مالیات از محصولات رعایا میسر شود.

  « اكبر شاه در 14 فوریه 1556 م مطابق با 28 ربیع الثانی 963 ه‍ ق به حكومت رسید. برای زنده و جاوید نگهداشتن تاریخ به حكومت رسیدن اكبر شاه، امیر فتح ا... شیرازی تدوین گر تقویم بنگالی، همان سال را یعنی سال 963 ه‍.ق را به منزله مبدأ سال بنگالی در نظر گرفت و گرفتن مالیات از محصولات كشاورزی توسط حاكمان از این تاریخ قرار داده شد و آن سال مبدأ سال بنگالی نامگذاری شد. روزی كه سال بنگالی تولد یافت، در حقیقت سال 963 بود. به عبارت دیگر، سال بنگالی ها در واقع دوبار تعیین گردید. یك بار در سال 622 م و بار دیگر در سال 963 هجری قمری برابر با 1556م. اكنون 447 سال از آن زمان ( مبدأ سال بنگالی ) گذشته است. با توجه به این که هر ماه قمری 29 روز و 12 ساعت و 40 ثانیه را در بر می گیرد، پس با گذشت هر 354 روز و 9 ساعت، یك سال قمری محاسبه می شود و از طرف دیگر 365 روز و 5 ساعت و 47 دقیقه و 46 ثانیه شامل یك سال شمسی می شود. لذا تفاوت تعداد روز در محاسبه سال قمری نسبت به سال شمسی، 11 روز زیادتر است. به این دلیل سال قمری نسبت بــــه سال شمسی كوچك تر می شود و در هر 5/32 سال یك سال به تقویم قمری اضافه می شود. بهمین علت در 447 سال گذشته، تقویم بنگالی بیش از 14 سال نسبت  به سال هجری قمری كم شده است» ( روزنامه انقلاب،  14 آوریل 2003 م ).  

   اسامی روزها و ماه های تقویم بنگالی عمدتاً از شوكابدو تقویم قدیمی هند گرفته شده است. روزهای هفته بر اساس اسامی ستاره ها و اسامی ماه ها بر اساس منظومه سیاره ها نامگذاری شده است.  در تقویم شمسی عمدتاً تاثیر 27 سیاره مشهود است. شایان ذكر است در زمان اكبر هر روز از ماه به یك نام جداگانه نامگذاری شده بود و تا زمان جهانگیر این امر ادامه داشت. بعداً در زمان شاه جهان هر ماه به چهار قسمت تقسیم شد و برای هر روز هفته، نام های جداگانه انتخاب گردید. در حال حاضر نام هفت روز هفته در بنگلادش عبارت اند از :

رابی ( خورشید )

شوم ( ماه )

منگل ( مریخ )

بود ( عطارد )

بریهشپتی ( مشتری )

شوكرو ( زهره )

شونی ( زحل )

7. 5. مناسبت های ملی و مذهبی

این مناسبت ها با توجه به تعداد مذاهب مختلف در بنگلادش به شرح زیر است:

7. 5. 1.نمازجمعه

نمازجمعه در عین حال كه در نظر عموم مردم از اهمیت خاصی برخوردار است، روش برگزاری آن باعث شده تا فقط مفهوم عبادی مد نظر باشد و از طرح مسایل سیاسی خبری نیست.

    به طـــور كلی در همه مساجد کشور، که جمعا حدود دویست هزار مسجد می شوند، در روز جمعه هر هفته، هم زمان نماز جمعه برگزار می شود. در روستاها 99 درصد مردم مسلمان و در شهرها 90 درصد و در پایتخت در حدود 80 درصد مردم مسلمان در نمازهای جمعه شركت می كنند.

    ائمه مساجد و یا جمعه از طرف نمازگزاران و یا كمیتة مدیریت مسجد مربوطه، به طور دائمی و به صورت حقوق بگیر استخدام می شوند. فقط خطیب و ائمه جماعت « مسجد بیت المكرم »، مسجد ملی بنگلادش در پایتخت، و نیز امام جماعت مسجد جامع شهر چیتاگنگ، از طرف دولت و از طریق بنیاد اسلامی دولتی منصوب می شوند.

   تقریباً در تمام مساجد، خطبه های نماز جمعه از روی كتابی قدیمی خوانده می شود. در این كتاب برای هر ماه 4 یا 5 خطبه پیش بینی و نگارش شده است. محتوی این خطبه ها مسائل اعتقادی،  اخلاقی و معاد می باشد و جنبه های مذهبی را در بر می گیرد.

   در مسجد بیت المكرم و چند مسجد مهم دیگر، خطبه های نماز جمعه را خطیب و امام جمعه آن مساجد می نویسند و می خوانند. شایان ذكر است كه بجز یكی دو مسجد، در همه مساجد خطبه های نماز جمعه به زبان عربی خوانده می شود. در یكی دو مسجد مذكور كه كاملاً به دست جماعت اسلامی است، خطبه به زبان بنگالی ایراد می شود. معلوم است كه خطبة عربی را اكثر مردم نمی فهمند و هیچ رابطه ای با زندگی مردم ندارد؛ به همین دلیل از انعكاس آن در مطبوعات هیچ اثری نیست. البته از یكی دو دهة پیش این سنت به همه مساجد ترویج شده است كه قبل از خطبة عربی، خلاصة خطبه و یا مسایل ضروری را امام جمعه در سخنان قبل از خطبه به زبان بنگالی بیان کند، ولی عملاً به علت ضعف علمی وكمبود اطلاعات و یا مشكلات دیگر، به آن عمل نمی شود.

  دو روزنامه در داكا ( یعنی روزنامه های سنگرام و ملت ) خلاصة خطبه نماز جمعه مسجد بیت المكرم را كه اكثراً مربوط به مسائل دینی و اجتماعی روزمره می باشد، منعكس می كنند. مولانا عبید الحق، امام جمعه بیت المكرم، بزرگ ترین خطیب مساجد بنگلادش است. وی نیز از طرف دولت برگزیده و استخدام شده است.

   نمازهای جمعه در بنگلادش به جز چند نمونه، در رادیو و تلویزیون منعكس نمی شود. حتی در مطبوعات كشور نیز انعكاس ندارد. البته در چند نمونه كه بعد از نماز جمعه مراسم سیاسی و یا سخنرانی های بزرگ سیاسی مذهبی در محوطة بیرونی مسجد ملی كشور برگزار  می شود، خبر آن در مطبوعات به چاپ می رسد كه در خصوص نماز جمعه فقط جنبة اشاره و فرعی دارد. این نكته را نباید از نظر دور داشت كه علت اصلی آن نداشتن مركزیت واحد برای نماز جمعه می باشد و اصولاً در نماز جمعه مطلب مهمی بیان نمی شود كه مطبوعات بدان بپردازند.

7. 5. 2.ماه مبارك رمضان

حلول ماه مبارك رمضان در هرسال را كمیته فقهی رسمی، از طرف بنیاد اسلامی بنگلادش، به نام «كمیته رؤیت هلال ماه» اعلام می کند.

   افطاری دادن در این ایام برای مردم این سرزمین بسیار اهمیت دارد و مردم معتقد هستند كه افطاری دادن سبب افزایش بركت روزی آن ها خواهد شد. افطاری نیز، خود برای این مردم اهمیت خاصی دارد و به محض غروب آفتاب و شنیدن اذان، افطار می کنند. افطاری دادن در میان دستگاه های دولتی، احزاب، گروه ها و انجمن های فرهنگی بسیار چشمگیر است و هر دسته و گروهی سعی دارد در این مهمانی الهی سهیم باشد.

    یكی از سنت های رایج در این كشور برای بیدار كردن مردم به هنگام سحر، آژیری است كه از كارخانه ها برای بیداری مردم به صدا در می آورند.

  از نگاه جماعت اهل تسنن، « اعتكاف» در مسجد در روزهای آخر ماه مبارك مستحب بوده و حتی یك نفر بعد از روز بیستم ماه مبارك باید از سوی اهالی محل در مسجد اعتكاف كند، در غیر این صورت ترك سنت شده است.

  شب های قدر در فرهنگ مذهبی مردم بنگلادش بسیار مهم است و شب 27 رمضان را شب زنده داری می كنند. هفدهم رمضان را روز جنگ بدر می دانند و مراسمی را نیز برای بزرگداشت آن ترتیب می دهند. نماز تراویح نیز  ازجایگاه بسیار والایی بین اهل سنت برخوردار است. نماز تراویح هر شب ماه مبارك رمضان خوانده می شود و بیست ركعت می باشد که بایستی به جماعت خوانده شود. در این نماز هر شب یک جزء از قرآن کریم توسط امام حافظ قرآن خوانده می شود. این نماز از نظر فقهی مستحب است اما مردم عاشقانه گاهی تا یك ساعت ونیم ایستاده این نماز را به جا می آورند.

  عید فطر نیز یكی از بزرگترین اعیاد مذهبی این كشور است و معمولاً سه روز تعطیل رسمی از سوی دولت اعلام می شود. از نیمــــه دوم مـــاه مبارك رمضان مردم به خرید عید می پردازند و در روز عید لباس نو می پوشند و صله رحم به جا می آورند و شیرینی مخصوص عید و انواع غذاها را مهیا می كنند. رادیو و تلویزیون نیز در این ایام برنامه های مخصوص پخش می كنند.

7. 5. 3.عید قربان ( عید الاضحی )

عید سعید قربان، دومین عید بزرگ مذهبی مسلمانان است كه با شكوه هر چه تمام تر در كشور برگزار می شود. آداب و رسوم این عید سعید در شبه قاره، به ویژه در بنگلادش  جلوه خاصی داردكه به شرح مختصری از آن پرداخته می شود.

7. 5. 4.كمیته رؤیت هلال

بنیاد اسلامی بنگلادش كه بزرگ ترین سازمان دولتی اسلامی بنگلادش محسوب می شود، برای اعلام تاریخ شرعی رؤیت هلال ماه شوال ( عید فطر ) و عید قربان و... كمیته ویژه ای دارد كه به ریاست وزیر مذهب و با عضویت علما و رجال دینی كشور تشكیل می شود. در بیست و نهمین روز از هر ماه قمری كمیته فوق تشكیل جلسه می دهد. چنانچه رویت هلال ماه در یكی از نقاط كشور با شواهد عینی معتبر رؤیت شود، كمیته مذكور آغاز ماه جدید را اعلام می كند، در غیر این صورت بعد از پایان 30 روز كامل، اولین روز ماه جدید قمری آغاز می شود. معمولاً رویت هلال در آسمان بنگلادش با ایران یكسان است.

7. 5. 5.تاریخ و نمازعید قربان

باتوجه به اینكه اكثریت مطلق مردم بنگلادش اهل تسنن ( حنفی مذهب ) هستند، آداب و سنت های عید سعید قربان مطابق با همان فقه برگزار می شود. نماز عید قربان دارای دو ركعت و هر ركعت دارای سه تكبیر می باشد. نماز عید قربان طبق فقه اهل سنت، واجب عینی است. نماز عیدین ( عید فطر و عید قربان) طبق فقه اهل سنت باید در مصلی بزرگ ( عید گاه ) برگزار شود؛ ولی مدت ها است كه این سنت حسنه در بنگلادش نادیده گرفته شده است.

    اجتماع اصلی نماز عید در عیدگا ه ملی كشور، با امامت خطیب مسجد ملی بیت المكرم برگزار می شود.

قربانی

   افراد مستطیع موظف هستند در عید قربان بعد از اقامه نماز عید به نیت تقرب به خداوند متعال، حیوانی حلال گوشت را،كه عمدتاً گوسفند یا بز یا گاو می باشد، ذبح كنند. طبق فقه اهل سنت هفت نفر می توانند یگ گاو و یا شتر را مشتركاً قربانی كنند. ولی گوسفند و یا بز را یك نفر می تواند قربانی كند. در روز عید قربان اكثر مردم مسلمان بنگلادش، مانند سنّتی، ذبح گوسفند یا گاو را برخورد فرض می دانند و به آن اهتمام ویژه دارند. این روز حال وهوای یك جشن بزرگ ملی و مذهبی را دارد.

7. 5. 6.گوشت قربانی

مستحب است كه گوشت قربانی را به سه قسمت تقسیم كنند، یك قسمت برای خود، یك قسمت برای بستگان و قسمت سوم برای فقرا و مستمندان. پوست گاو و گوسفند ذبح شده باید به ایتام و فقرا،  صدقه داده شود. گفتنی است عید قربان معمولاً سه روز تعطیل رسمی است و دفاتر كلیه روزنامه ها در این ایام تعطیل است و اكثر مردم به روستاها و شهرها رفته و ایام عید را با بستگان خود می گذرانند.

7. 5. 7.عاشورا و كربلا در فرهنگ بنگلادش

با عنایت به اسلامی بودن کشور، فرهنگ مردم بنگلادش فرهنگی است كه در آن تاریخ، سنت ها، عقاید، اندیشه ها، سلیقه ها و باورهای جمع شده تحت تأثیر ارزش های اسلامی است. از این رو، از روزی كه نور اسلام برای اولین بر این سرزمین تابید، اهمیت ماه محرم و روز عاشورا نیز در فرهنگ جمعی مردم این سرزمین جاری شد.

    قبل از اینكه ایام روزه ماه مبارك رمضان واجب شود، رسول مكرم (ص ) خود روزه های عاشورا را می گرفت و طبق دستور، اصحاب گرامی نیز این روزها را روزه می گرفتند. در ماه شعبان سال دوم هجری قمری حكم روزه برای ماه مبارك رمضان نازل شد. پیامبر گرامی اسلام (ص ) در كنـــــار گـــرفتن روزه در ماه مبارك رمضان، روز عاشورا در ماه محرم را نیز روزه می گرفتند. بنابراین به تبعیت از این سنت، از بدو تبلیغات اسلام در سرزمین بنگلادش، آن هائی كه به اسلام گرویدند، سعی کردند تا روز عاشورا را روزه بگیرند؛ كه این سنت هنوز ادامه دارد.

   مراسم عمومی دیگر این روز، سخنرانی و وعظ و خطابه واعظین مذهبی در اجتماعات عمومی پیرامون این رخداد عظیم تاریخی است. آن ها همچنین نقل می كنند كه قیامت در روز عاشورا برپا خواهد شد. این سخنرانی ها در اذهان مردم اثر مثبتی می گذارد.

   به طور تخمینی پس از گذشت هفتاد سال از ظهور اسلام، در روز دهم محرم سال 61 هجری مطابق با سال 680 میلادی حضرت امام حسین علیه السلام در دشت كربلا به مرتبه شهادت رسید. حادثه كربلا در بین مسلمانان بنگلادش، الهامی را به وجود آورد كه در مبارزه برای اقامه حق و عدالت در صورتی كه نیاز باشد باید جان را فدا كرد. در پی تأثیرگذاری در شیعیان وتحت تأثیر قرار گرفتن مردم بنگلادش، مراسم مخصوص برگزاری روز عاشورا به وجود آمد. از جمله راهپیمایی تعزیه وتأسیس امام باره ( حسینیه) بود كه هنوز هم رواج دارد و این ها تأثیرات مذهب تشیع را در بنگلادش نشان می دهد.

     در سال 1609 میلادی شهر داكا تبدیل به مركز استان بنگال ( حكومت مغول در شبه قاره هند ) شد و به نام شهر « جهانگیر نگر » ( شهر جهانگیر ) مشهور شد. جهانگیر نگر از بدو تأسیس تحت تأثیر عقاید تشیع قرار گرفت و با برگزاری مراسم عاشورا این تأثیر بیشتر نمایان شد.

   شایان ذكر است كه در سراسر شبه قاره هند به جز دكن هند ( جنوب هند ) فقط در شهر داكا قدیمی ترین امام باره به نام « حسینیه دالان » وجود دارد كه معماری آن متاثر از سنت فرهنگی بنگلادش است. امام باره دیگری را نیز حاجی محمد محسن معروف به « قهرمان بذل وبخشش » در محلی بنام مورالی، تابع شهرستان جیسور ( واقع در غرب بنگلادش ) تأسیس کرد که هنوز باقی مانده است.  همچنین در منطقه خاركی، تابع شهرستان جیسور، محلی وجود دارد که به «كربلا» معروف است. در منطقه عظیم پور ( واقع در قسمت غربی ) شهر داكا نیز جائی به نام كربلایی وجود دارد.

   از آغاز پیدایش اسلام در سرزمین بنگلادش تا به امروز، اسامی تعداد بی شماری از كودكان را به نام مبارك حضرت امام حسین علیه السلام مزین می کنند. پدران و مادران اسامی فرزندان خود را طوری تعیین كرده اند كه اسم حضرت امام حسین علیه السلام در  تركیب اسم ها وجود داشته باشد، مانند: علاء الدین حسین شاه، شهادت حسین، سجاد حسین، حسین علی، منیر حسین، انور حسین، ذاكر حسین، ارشاد حسین، مشرف حسین، ابوالحسین، فدا حسین و .... حتی به نام پسران حضرت امام حسین (ع)، اسم بسیاری از كودكان مزین به نام هایی از این قرار است : زین العابدین، علی اصغر، علی اكبر و .... اسم های سكینه، زینب و فاطمه نیز به مناسبت رخداد كربلا برای دختران انتخاب می شود. واقعه غم انگیز كربلا و روز عاشورا و نیز شهادت حضرت امام حسین (ع) و اصحاب و یارانش در ذهن و اندیشه مردم مسلمان بنگلادش متجلی است و بخشی از باورهای مردمی و به معنایی فرهنگ دینی بنگلادش را تشكیل داده است. همین عوامل است كه نشان دهنده سیمای واقعی فرهنگ بنگلادش است.

   به مناسبت واقعه كربلا تصورات زیادی نیز در میان مردم وجود دارد كه بخشی از اجزای  فرهنگ این كشور را تشکیل می دهد. مثلاً اگر در موقع غروب در آسمان ابر قرمز دیده شود، مردم تصور می كنند كه آن ابر از خون شهدای كربلا به وجود آمده است ( قرمز شده است). گرچه ایــن تصور اساس ندارد، اما آن خاطره شهادت كربلا را در اذهان مردم عامه و روستانشین زنده می سازد. در بسیاری از خانواده های مسلمان بنگلادش قسمتی از گوشت قربانی عیدالاضحی را با روش خاصی تا روز عاشورا نگه می دارند و در آن روز می خوردند.

   در ادبیات بنگـــالی كتاب هایی تحت عنوان « جنگنامه » به رشته تحریر در آمده است. این كتاب ها به صورت منظوم نوشته شده اند و نوعی اشعار طولانی هستند که در اصطلاح محلی « پونتی » گفته می شود. نیـــز ادبیـــات مرثیه، جاری، قصیده، غزل و ... در زبان بنگالی رشد پیدا كرده اند و این آثار مردم بنگال را با حادثه كربلا مانوس می کنند. نوحه ای است كه با این جملات آغاز شده است: «ای شمر ! خنجرت را آهسته بر گلویم بزن تا بتوانم ناله زین العابدین را بشنوم». این نوحه در بین مردم روستائی بنگال، در همه خانواده ها شهرت پیدا كرده است. هر كس این نوحه را می شنود اشك در چشمانش جاری می شود.

    در مورد رخداد غم انگیز كربلا كتاب های زیادی به نظم و نثر به زبان بنگالی نوشته شده است . در قرن هفدهم شاعر بنگالی شاغریب الله كتابی با عنوان جنگنامه بزرگ صحیح را نوشت. در این كتاب منظره شهادت حضرت امام حسین علیه السلام منعكس شده است؛ به ویژه منظره جدا سازی سر مبارك آن حضرت توسط شمر، وقتی که بر سینه مبارك آن حضرت نشست و سر امام را جدا ساخت و از جمله عرش، لوح و قلم، بهشت و دوزخ و ... شروع به نالیدن كردند و آسمان و زمین وحتی كوه ها و باغ ها  و دشت كربلا ناله كردند، خورشید و ماه همه سیاه شدند و جانوران بر این حادثه نالیدند.

   در قرن هفدهم با همین مضمون شاعر دیگری به نام محمد خان كتابی منظوم با عنوان مقتل حسین (ع) نوشت که توجه همگان را جلب كرد.

   در سال های مختلف كتاب های دیگری نیز با عنوان جنگ نامه ( در مورد حادثه كربلا) نوشته شد. در آثار قرن نوزدهم، در نوشته های مربوط به محرم، عاشورا و كربلا بعضی از تعبیرات هنری ادبی مشاهده می شود. در این عصر ادبیات نثر رشد پیدا كرد و نوشتن شعر ونظم ( با جنبه های هنری جدید ) ادامه یافت و ادیبان، واقعه غم انگیز كربلا را در قالب نثر آغاز كردند. در اواخر قرن نوزدهم، میر مشرف حسین كتاب بزرگ  دریای غم  را در باره حادثه كربلا نوشت که نظر همگان را جلب كرد و مردم  از آن به طور گسنرده استقبال کردند. در واقع این كتاب نیمی تاریخی و نیمی تخیلی است، یعنی نه كاملاً تاریخ است نه كاملاً داستان، بلكه شبه داستان یا شبه تاریخ است. با وجود این، هنوز این كتاب محبوب مردم مسلمان بنگال است و تقریباً در همه خانه ها نسخه های آن پیدا می شود. زمانی در روستاهای سراسر بنگال مرتباً مجالس برای خواندن و شنیدن دریای غم تشكیل می شد. یك نفر این كتاب را می خواند و دیگران گوش می کردند؛ شنوندگان در حین شنیدن، احساساتی و غمگین می شدند. محبوبیت این كتاب هنوز در میان عموم باقی است. كتاب دیگری در زبان بنگالی یافت نمی شود كه مانند كتاب دریای غم در باره واقعه كربلا موردتوجه و پذیرش عمومی قرار گرفته باشد.

  ما می دانیم حضرت امام حسین علیه السلام كه سردار بزرگ حق و عدالت و انصاف بود، در روز دهم محرم سال 61 هجری قمری در كربلا در ساحل رود فرات علیه ارتش بزرگ حاكم ظالم وقت، یزید شجاعانه جنگید و شهادت را به جان خرید و شهادت آن حضرت الگوی مسلمانان قرار گرفت و در تاریخ اقامه حق وعدالت، غایت روشن و شكوهمند ایثارگری گشت و به مقام سیدالشهدا رسید. وی ضمن قربانی کردن جان پاک خود در دشت كربلا، به اثبات رساند كه قافله حق در حركت خودتسلیم نمی شود. حادثه كربلا به مردم مسلمان الهام می بخشد تا متحد شوند و برای اجرای حق و عدالت و علیه بی عدالتی و ستمگری و ظلم قیام كنند. در انقلابی كه در سال 1857 میلادی علیه انگلیسیها  (در سراسر شبه قاره ) آغاز شد، تأثیر عاشورا کاملا مشهود است. راهپیمایان شركت كننده در مراسم عاشورا در شهر داكا، به پادگان انگلیسی ها در آرمانیتولا حمله و آنجا را تخریب كردند.

  از آغاز رشد ادبیات بنگالی تا به امروز، در مورد حادثه كربلا بسیار نوشته شده است و كتاب ها و كتابچه ها به تعداد زیادی منتشر شده است؛ برای نمونه به چند كتاب اشاره می کنیم: قتل قاسم و نجات زین العابدین به قلم ابوعلی محمد حامد علی، كربلا به قلم محمد عبدالباری، كربلا  از خیره الله،  جنگ كربلا  از ضمیر حسین القادری، مراسم محرم از خان بهادر عابد علی، زمینه تاریخی و دریای غم از عبدالغفور صدقی،  ادبیات مرثیه بنگالی، از دكتر غلام ثقلین،  داستان كربلا از ا، ن، م، بذل الرشید،  تاریخنامه جنگ كربلا و خانواده پیامبر  و  تاریخنامه كربلا و خانواده امام  از محمد بركت الله. نیز تعداد زیادی از كتابچه ها تحت عنوان « حسن و حسین ع» و «كربلا» به زبان بنگالی منتشر شده است. شاعران بنگالی از جمله شهادت حسین، غلام مصطفی، قاضی نذرالاسلام، فرخ احمد و ... در باره محرم و كربلا اشعار ارزنده ای را سروده اند. شاعر شهادت حسین در شعر خود با عنوان « شهید كربلا»  می سراید ( برگردان به فارسی):

ای مردم بشنوید كه صدای ناله در سراسر گیتی بلند است، آه ! آه ! یا حسین ! در آسمان بلند است، آنكه جایش در جنات است، در دشت كشته می شود، و ناله رودخانه به ساحل می رسد.

و در شعر دیگری با نام « محرم » می سراید (برگردان به فارسی) :

این همان محرم است، غم آنروز ای مسلمانان ! فراموش كرده اید ؟، دین شما اسلام است، ...

  شاعر ملی بنگلادش قاضی نذر الاسلام با كلمات زیبا و منظوم، محرم را در اشعار بنگالی تقدیم كرده است (برگردان به فارسی):

امروز همان ماه محرم باز آمده است، ایثارگری می خواهیم نه مرثیه و ناله را ...

   فروخ احمد شاعر معروف در شعر خود تحت عنوان « شهید كربلا» می گوید (برگردان به فارسی):

توشه ها را بردار،  ببین در پیش رویت دشت كربلا و اسب سواران را،  شن ها  در آن دشت مثل دوزخ می سوزانند، و نشانی از سبزه و گیاه ندارند، ماتم در آسمان و هوا بلند می شود، درختان و سنگ ها نیز در ماتم هستند، امروز ما آمده ایم در دشت كربلا ، ای حسین ! ...

شاعران و ادیبان بنگالی تلاش كرده اند تا ضمن بیان تاریخ ایثارگری در محرم، ملت را به همان مكتب سوق دهند. قاضی نذر الاسلام در نوشته های خود می گوید: ای مسلمانان بیدار شوید، فریاد حیدری (یا علی ) بزنید، بگذارید همه چیز باخون شهید سرخ شود ...

   به مناسبت محرم و عاشورا بسیاری از سازمان ها و انجمن های اجتماعی و فرهنگی، سمینارها، اجتماعات، سخنرانی های مذهبی، مجالس دعا و نیایش، مجالس درود رسانی به پیامبر اكرم (ص ) و غیره تدارك دیده می شود. در مساجد، مزارها و خانقاه ها، جلسه ها و محفل های ویژه برگزار می شود. روزنامه ها و مجلات، مقالات و اشعاری به مناسبت محرم وعاشورا منتشر می كنند. در بعضی جاها نمایشگاه هایی به مناسبت عاشورا ومحرم تشكیل می شود. رادیو و تلویزیون برنامه های ویژه پخش می كنند. البته این برنامه ها بدون موسیقی پخش می شوند. در واقع عاشورا و محرم در فرهنگ این سرزمین، مثل حسی انقلابی، در جریان است (روزنامه انقلاب – داكا : 10 ژوئن 1995 م – نویسنده استاد حسن عبدالقیوم).

7. 5. 8.عید میلاد النبی (ص)

بنیاد اسلامی بنگلادش ( اسلامیك فاوندیشن ) كه از طرف دولت، بر امور مسائل كشور نظارت دارد، برنامه های گوناگونی را بدین مناسبت تدارك می بیند و هر ساله در این روز، مراسم بزرگ همراه با سخنرانی و نعت برگزار می کند. لازم است پیش از صحبت درباره عید میلاد النبی (ص)، اشاره کوتاهی به عکس العمل وهابیت تحت عنوان «سیره النبی» در برابر این عید بشود.

7. 5. 8. 1. سیرة النبی

   دلیل اینكه بعضی از دسته جات و یاگروه ها از عنوان و اصطلاح « سیره النبی » در مقابل «میلادالنبی » (ص ) استفاده می كنند، این است كه چون این افراد تحت تأثیر افكار وهابیت قرار دارند و از طرفی هم نمی خواهند رو در روی افكار عمومی قرار گیرند؛ آن ها برگزاری روز عید و جشن را نوعی « بدعت » می دانند، بنابراین، از این روز به نام « سیره النبی » یاد می كنند.

    طرفداران حزب جماعت اسلامی و بعضی از پیروان مكتب وهابیت حامی « سیره النبی » هستند و پیروان پیرها و اهل تصوف و سنی ها طرفدار « میلادالنبی (ص)» هستند. منطق این گروه این است كه طبق حدیث پیامبر، فقط عید فطر و عید قربان عید های مسلمانان تلقی می شوند و عید دیگری وجود ندارد.

7. 5. 8. 2.تاریخ میلاد النبی (ص)

بنا بر روایت مشهور اهل سنت، دوازدهم ماه ربیع الاول روز تولد و روز وفات حضرت ختمی مرتبت (ص) است، ولی با توجه به گفته پیامبر اكرم (ص ) كه فرموده اند تولد و وفات من برای شما باعث سعادت است، چنین روزی جشن گرفته می شود.

7. 5. 8. 3.چگونگی مراسم

مراسم عید « میلاد النبی (ص)» و « سیره النبی » به صورت همایش، سخنرانی های مذهبی در مساجد و محافل عمومی و مردمی برگزار می شود. سازمان ها و مراكز فرهنگی و ادبی هر یك متناسب با برنامه های خود  اقدام به مسابقه های قرائت قرآن، نعت خوانی، سرود، مقاله نویسی و ... می كنند.   گفتنی است كه جشن میلاد النبی (ص ) در بعضی نقاط از سه تا هفت روز ادامه دارد.

7. 5. 9. جشن جلوس

سنـــی های تند رو اقدام به برگزاری راهپیمایی مردم به نام « جشن جلوس عیدالنبی » (ص ) می كنند. در این راهپیمایی پیروان آن ها به صورت گسترده شركت می كنند و آن را باعث ثواب و اجر و نشانه عشق ومحبت نسبت به رسول خدا تلقی می كنند. پیش آهنگ برگزاری چنین رسمی، پیروان مكتب «احمدیه سنیه طیبیه » می باشند كه پیر این سلسله اهل پاكستان است و در این ایام به بنگلادش سفر می كند. نام وی سید شاه محمد طاهر از منطقه سیالكوت پاكستان می باشد.  بزرگ ترین راهپیمایی جشن جلوس عید میلادالنبی در شهر چیتاگنگ هر ساله در 12 ربیع الاول برگزار می شود.

   مردم معتقد به این روز ( به غیر از پیروان وهابیت)، به مناسبت عید میلاد النبی (ص ) در خانه های خود غذاهای متنوعی پخته و در میان فقرا و نیازمندان تقسیم می كنند. در مناطق مختلف چیتاگنگ، برای برگزاری این مراسم مذهبی، گاو ذبح می كنند و گوشت آن را در بین اقوام تقسیم می کنند؛ زیرا این عمل را نوعی تبرك می دانند.

7. 5. 10. ملاحظات

در سال های گذشته در این روزت، فقط مراكز آموزشی و غیر دولتی تعطیل بودند، اما از سال 2001 دولت اقدام به تعطیل رسمی کرد. اعلامیـــه های تبــــریك این روز از ســـوی رئیس جمهوری، نخست وزیر و مسئولین دولتی و شخصیت ها بازتاب مطبوعاتی یافته است. این روز در شبه قاره هند همیشه با قرائت قرآن و محفل میلاد، که روز شادی و عید است، برگزار می شود. در دوره تسلط انگلیسی ها، این روز تعطیل رسمی بود و به نام روز « فاتحه دوازدهم » شهرت داشت و مردم در آن روز جشن می گرفتند. ظاهراً تا قبل از استقلال پاكستان از هند، همین نام کاربرد داشت، اما پس از استقلال پاكستان، این روز به نام « عید میلاد النبی » (ص ) تغییر یافت. در این روز، مردم با خواندن سرود و شعر و ابیات نغز و بسیار معروف شیخ مصلح الدین سعدی شیرازی علیه الرحمه، یعنی:

«بلغ العلی بكماله/ كشف الدجی بجماله/ حسنت جمیع خصاله/ صلو علیه و آله»، محافل جشن و شادمانی و سخنرانی خود را گرم و پرنشاط می سازند. همچنین خواندن اشعار دیگر فارسی در این مراسم رواج دارد. گروهی هم دست به راهپیمایی می زنند و از این طریق سرور و شادی خود را بروز می دهند یا  با پخش شیرینی، شادی خود را نشان می دهند.

ریشه اختلاف برای نام گذاری چنین روزی را باید در تلاش طرفدارانی دانست كه طرفدار افكار وهابی هستند.

طرفداران عید میلادالنبی (ص ) معتقدند كه اگر پیامبر خدا خلق نمی شد، هیچ مخلوقی هم خلق نمی شد، لذا این عید بزرگترین عید جهان است و باید قدر آن شمرده شود؛ از این رو معتقدند این روز حتی اگرنوعی بدعت هم شمرده شود، بدعت خوبی است و باعث افزایش روحیه اسلامی و اخوت در جامعه می شود.

7. 5. 11. نماز عیدین  

نماز عید فطر و عید قربان در بنگلادش و عموماً در كشورهای شبه قاره ، اهمیت ویژه ای دارد و هر شهری معمولاً دارای مصلای مخصوص ( عیدگاه ) می باشد كه نماز عید اصلی در آنجا برگزار می شود. رسانه های گروهی مانند رادیو و تلویزیون و مطبوعات به صورت كامل خبر بــــرگــزاری مراسم را پخش می كنند. مطبوعات با چاپ عكس های ویژه ای از هر نماز، گوشه هایی از عظمت آن را به تصویر می كشند. تلویزیون بیشترین اهمیت را در اخبار سراسری خود به گزارش های مصور نمازهای عید از پایتخت و شهرستان ها می دهد. در بعضی مصلاها جمعیت نمازگزاران به بیش از یك میلیون نفر می رسد.

  علی رغم پخش وانتشار گزارش های كامل مصور از نمازهای عید، متأسفانه فقط به ظاهر امر پرداخته می شود. اصولاً مسائل سیاسی، اجتماعی مسائل جهان اسلام، به ندرت در خطبه ها مطرح می شود. در چند سال اخیر تلویزیون بنگلادش سعی كرده است كه اخبار مراسم نمازهای عید كشورهای اسلامی از جمله ایران، مالزی، اندونزی و غیره را نشان دهد.؛ مراسم نماز عید ایران که با شكوه خاصی برگزار می شود، توجه و تحسین مردم را بر می انگیزد.

7. 5. 12. شب برات

شب نیمه شعبان در میان اكثریت قاطع مسلمانان بنگلادش، « شب برات » شناخته شده است. بدین مناسبت اكثر مردم، شب را در مساجد و در حال تعبد و نیایش می گذرانند. مردم به زیارتگاه ها می روند و مزار اولیا و بزرگان مذهبی در این شب رونق خاصی پیدا می كند.

  « شب برات » واژه ای فارسی است و نشانگر نفوذ فرهنگ فارسی در این منطقه است. طبق روایات اهل سنت، بعد از شب قدر، شب نیمه شعبان بزرگ ترین و پربرك ترین شب سال محسوب مــی شود كـــه در آن شب خداوند (جل و علا) حیات و ممات و روزی بندگان را مقدر می كنـــد  وگنـــاه گنهكاران را به اغماض می نگرد. خداوند بندگان خود را مخاطب قرار می دهد و می فرمایدكه آیا كسی هست كه از من مغفرت طلب كند تا من او را عفو نمایم؛ آیا كسی هست كه از من طلب رزق كند تا من به او رزق بدهم. در این باب روایات زیادی دركتب اهل سنت وجود دارد. هر چند طرفداران وهابیت این روایات را جعلی تلقی می كنند. « شب برات » در جامعة بنگلادش سنتی حسنه است و به فرهنگی ریشه دار تبدیل شده است. مردم ترجیح می دهند كه آن شب را در مساجد در بیداری و عبادت بگذرانند. روزنامه های بنگلادش گزارش ها و مقاله های ویژه ای در این رابطه انتشار می دهند.  این روز تعطیل رسمــــی است و شیعیان این شب را که سالروز تولد حضرت ولی عصر (عج ) است، گرامی می دارند (روزنامه انقلاب ، 7 فوریه 1999 م ، داكا ، بنگلادش).

7. 5. 13.مراسم مذهبی هندوها به مناسبت بزرگداشت سالروز تولد شری كریشنا

مراسم مذهبی هندوها به مناسبت بزرگداشت سالروز تولد شری كریشنا، خدای آیین هندو، در مجامع هندوها در سراسر بنگلادش در 12 اوت مطابق با 21 مرداد بــــرگزار می شود. جامعه هندوهای بنگلادش با راهپیمایی در خیابان ها، این روز مذهبی را گرامی می دارند.

    به گزارش روزنامه اتفاق، «شری كریشنا» برای سركوب نیروهای شر و سرپرستی از نیروهای خیر به دنیا آمده بود. گفته های وی دركتاب  بهگوادگیتا ( نغمه های آسمانی)، كتاب مذهبی هندوها جمعاوری شده است. منابع هندو حاكی از آن است كه تولد شری كریشنا در 1506 ق .م صورت گرفته است. به عقیدة آن ها، زمانی كه دنیا پر از ظلم و بی دینی شده بود، شری كریشنا، در شهر متورا در هند متولد شد. نام مادر او ودیبوكی و پدر او بشن دیو بود. جامعه هندوهای بنگلادش در این روز با راهپیمایی مذهبی خود، این روز را گرامی می دارند و تعطیل رسمی است.

7. 5. 14. مراسم آیینی دورگاپوجا

بزرگ ترین عید هندوها در بنگلادش مراسم آیینی دورگا است. این مراسم در ماه كارتیك طبق تقویم بنگالی در فصل پاییز از 6تا9 كارتیك برگزار می شود. بدین مناسبت بت های رنگارنگ در معابد هندوها نصب می شود. بت اصلی این عید که همدوها آن را پرستش می کنند، « دورگا » نام دارد كه مادر، دختر و یا الهه زن « حافظ خلقت » نامیده می شود. پرستش از روز ششم ماه كارتیك شروع می شود. روز هشتم معتقدین از صبح تا غروب گرسنگی می کشند و چیزی نمی خورند و در روز نهم خدای دورگا به همراه ولوله جشن و شادی هندوها روی دست آنان حمل شده و به رودخانه «بوری گانگا » انداخته می شود و بدین ترتیب بزرگ ترین جشن هندوهای بنگلادش به پایان می رسد.

    در مقاله « جشن پاییزی پرستش دورگا و چند كلام » به قلم آنیندوآكاش، که در روزنامه اتفاق در 23 اكتبر 2001 م به چاپ رسیده است، مطالبی درباره دورگا نوشته شده است. در این مقاله آمده است كه در زمان قدیم جنگی بین خدایان شر و خدایان خیر رخ داده بود كه خدایان خیر شكست خورده و از بهشت رانده شدند. بعداً خدایان رانده شده نزد خدای شیوا و ویشنو رفته و از آن ها كمك خواستند. بعد از شنیدن شرح مظالم خدایان شر، این دو خدا خشمگین شده و در پی آن، از چهره های آن دو نوری درخشید و از خدایان دیگر بنام برهما، ایندرا و ... نور ساطع شد و از مجموعه این نورها، خدای دورگا در هیئت الهه ای زیبا به وجود آمد. این دورگا در عصرهای گوناگون برای سركوب بدان و پرورش خوبان در این جهان نزول می كند؛ اساس و مبنای پرستش دورگا در این ایام در بنگلادش ریشه در این اسطوره دارد.

   طبق اظهارات این نویسنده قبلاً این جشن مخصوص اربابان جامعه بوده و بعدهاً جنبه مردمی یافته است. به مناسبت جشن پرستش دورگا، ادارات یك روز و دانشگاه ها و مدارس كشور در بنگلادش  به مدت هفت روز تعطیل می باشند.

مراسم مذهبی آبتنی هندوها ( آشتومی ) در بنگلادش 

پیروان مذهب هندو در بنگلادش، در آبراه « لانكال بند» در ناراین گنج، در حومة جنوب شرق شهر داكا، مراسم تاریخی آیینی خود به نام « آبتنی هشتمین » را جشن می گیرند. مكان این مراسم ویژه آبتنی در ساحل رود « براهماپوترا » به وسعت سه كیلومتر می باشد.

   این مراسم هر ساله در ماه «چوبترا» ( آخرین ماه به تقویم بنگالی)، مطابق با هشتم ماه هجری، برگزار می شود. در این منطقه 10 معبد، 6 آستانه ،3 پناهگاه و 13 جایگاه آبتنی هندوها وجود دارد. در این مراسم علاوه بر هزاران هندو از داخل بنگلادش، جمعیت بی شماری از هندوستان و نپال نیز شركت می كنند. این مراسم در حدود سه روز طول می کشد (روزنامه بنگلادش آبزرور ، داكا – بنگلادش ، 24/3/99 ).

7. 5. 15. جشن های ملی بودائی های عشایر

جشن های بوداییان بنگلادش هر ساله به مناسبت آغاز سال نو بنگالی برگزار می شود. مهم ترین آن ها به شرح هستند.

7. 5. 15. 1.جشن بدر پرو بار ونا

پیروان آیین بودا در بنگلادش باعشق و علاقة خاص مذهبی خود جشن بدر پرو بار ونا را،كه بزرگ ترین عید مذهبی آنان محسوب می شود، برگزار می كنند. از جمله برنامه های این روز پرتاب بادبادك های آتش به هوا و رعایت سكوت برای طلب خیر همگان است. در این روز در معابد بودائی ها، مراسم اعطای خرقة مذهبی به روحانیون بودایی صورت می گیرد (روزنامه اتفاق ، 25 اكتبر 1999 م ، داكا ، بنگلادش).

7. 5. 15. 2.بودا پورنیما

در 29 آوریل هر سال، پیروان آیین بودا، بزرگ ترین جشن مذهبی خود را به نام «پورنیما » برگزار می كنند. بدین مناسبت سازمان های مختلف بودایی برنامه های گوناگونی تدارك می بینند. دولت بنگلادش نیز این روز را تعطیل رسمی اعلام كرده است. بنا به روایت بودایی ها در چنین روزی «بودا » بنیانگذار آیین بودایی، متولد شده است (روزنامه اتفاق ، داكا، بنگلادش، 29 آوریل 1999/9 اردیبهشت 78 ).

7. 5. 15. 3.   29 آوریل، اولین ماه از سال

بودایی ها دراولین ماه سال بنگالی بزرگترین عید خود را با نام جشن «بدر كمال» برگزار می كنند و بدین مناسبت یك روز تعطیل است.

7. 5. 15. 4.  16مارس، سالروز تولد شیخ مجیب الرحمان 

سالروز تولد شیخ مجیب الرحمان بنیانگزار استقلال بنگلادش، بعد از روی كارآمدن دولت خانم شیخ حسینه دختر ایشان، بنگلادش این روز را تعطیل رسمی اعلام كرده است.

7. 5. 15. 5.  26مارس، روز استقلال ملی بنگلادش

در 26 مارس 1970 ارتش پاكستان به ارتش بنگلادش در داكا یورش برد و اقدام به سركوب آزادیخواهان كرد و در نهایت منجر به استقلال بنگلادش شد. به یادبود آن روز، در تاریخ بنگلادش این روز، روز استقلال و ملی شناخته می شود و تعطیل رسمی است.

7. 5. 15. 6.  16دسامبر، روز پیروزی 

در چنین روزی در پی جنگ 9 ماهه داخلی در 1971، نیروهای پاكستان از ارتش هند، كه پشتیبان چریك های آزادیبخش بنگلادش بودند، شكست خوردند و مجبور به  ترک بنگلادش شدند. به همین مناسبت این روز را روز پیروزی نامیده اند و تعطیل رسمی است.

7. 5. 15. 7. اولین ماه مه، روز كارگر

اولین روز ماه مه سال میلادی همچون كشورهای دیگر جهان، روز كارگر و به نام روز مه برگزار می شود و بدین مناسبت یك روز تعطیل رسمی است.

7. 5. 15. 8. 15 اوت، روز سوگواری ملی

از زمان روی كارآمدن دولت خانم شیخ حسینه، روز قتل مجیب الرحمان به دست كودتاچیان نظامی در سال 1957، روز سوگواری ملی نامیده شده و تعطیل رسمی است.

7. 5. 15. 9.  14آوریل ،روز بنگال 

روز اول سال بنگالی است و تعطیل رسمی است.

7. 5. 15. 10.آخرین چهارشنبه ماه صفر 

آخرین چهارشنبه ماه صفر به عنوان یادگار روز بهبود نسبی كسالت رسول خدا (ص ) در بستر بیماری، این روز تعطیل اختیاری رسمی است، یعنی ادارات دولتی باز است و فقط مؤسسات آموزشی تعطیل است.

7. 5. 15. 11.فاتحه یازدهم، 11ماه ربیع الثانی 

سالروز وفات شیخ عبدالقادر جیلانی ( گیلانی ) یك روز تعطیل رسمی است و بدین مناسبت مؤسسات آموزشی كشور نیز تعطیل و مابقی مراكز اختیاری است.

7. 5. 15. 12.  27ماه رجب، شب معراج

این روز به نام یادگار معراج النبی (ص ) برگزار می شود و یك روز تعطیل رسمی اختیاری است، به خصوص مؤسسات آموزشی تعطیل است.

7. 5. 15. 13.تعطیلات دیگر

علاوه بر روزهای مذكور، برای پیروان مذهب هندو 10 روز، برای مسیحیان 8 روز و برای بودایی ها 5 روز تعطیل در نظر گرفته شده است.

شایان ذكر است كه برای مؤسسات آموزشی در بنگلادش در سال یك ماه تعطیلات در فصل تابستان است و ماه رمضان را نیز عموماً در تعطیلی به سر می برند.

7. 6. موزه ها

ریشه های تاریخی و تمدنی بنگلادش را باید در زمان های گذشته جستجو کرد. موزه‌های متعدد در این کشور، نشانگر میراث فرهنگی قوی آن است.

    «موزه تحقیقاتی ورندا»[3] در شهر راجشاهی، در سال 1910 تأسیس شد. این موزه زیر نظر خانواده «کومارسرات کومارروی»[4] اداره می شود. خانواده «نرندرا نارایان روی» [5] و «چودری بالده»، مؤسس موزه دیگری است که به نام «بالده‌ها»[6] خوانده می شود و در شهر داکا در سال 1925م تأسیس شده است.

    موزه های دیگر عبارتند از: «موزۀ داکا»، «موزه رامالا» و «موزه کومیلا» که در سال 1913م تأسیس شده اند. «موزه داکا ساهیتاپریشاد» [7] ، «موزه رانگ پور» [8] ، «موزه ساهیتا پریشاد» و «سیلهت پریشاد» را باید به لیست موزه‌های قبل از سال های 1947 افزود که بنگال هنوز جزو مستعمرۀ بریتانیا بود.

    اولین موزه‌ای که به شیوۀ معماری سنتی ساخته شد، موزه شهر پهارپور[9] است که در سال 1957 بنا شد. در سال های بعد یعنی 1966 و 1967 به ترتیب موزه‌هایی به همین سبک در کومیلا و بهارپور احداث شد.

    خانه شاعر معروف زبان بنگالی، «رابیندرانات تاگور»، که به «کوتی باری» [10] معروف است، در «شیلی دها» [11] در منطقۀ کوشتیا در سال 1957 ساخته شد و بعدها آن را توسعه دادند و نهایتاً به صورت موزه درآمده است. در چیتاگنگ، موزه‌ای در سال 1967 ساخته شد که ویژه صنایع محلی و سنتی است. در دیناچ‌پور نیز موزه‌ای در سال 1961 ساخته شده است. موزۀ مرکزی در سال 1966 میلادی در شهر داکا ساخته شد و موزۀ داکا در سال 1975، به این موزه الحاق و با نام «موزۀ مرکزی بنگلادش»  خوانده شد. در 20 سپتامبر 1983م، ساختمان جدیدی در شاه باغ ساخته شد و همۀ اشیاء موجود در موزه داکا به این موزه یعنی «موزه ملی بنگلادش» انتقال یافت. در حال حاضر بیش از هشتاد موزه در کشور بنگلادش وجود دارد که اسامی معروفترین آن ها به این شرح است:

موزه آزادی (جنگ برای آزادی و استقلال بنگلادش)

مؤسسه فرهنگی عشایری قومی دررانگاماتی

موزه قصر نواب در داکا

موزه ضیاء، درخانه چیتاگنگ (محلی است که رئیس جمهور بنگلادش در آنجا کشته شده است).

موزه یادبود عثمانی در سیلهت که در منطقه داکانگری می‌باشد.

موزه لالان[12] در چیئوریا [13] و موزه «حسن راجا» در سونام گنج[14] . مقبره دو نفر از شعرای بزرگ حماسی سرای بنگلادش در این دو موزه بنا شده و از این حیث معروفند.

لیست موزه‌های موجود در مراکز شهرها

شهر بوگرا(Bogra)

موزه زیلا پریشاد (Zila Parishad)

شهر چیتاگنگ (Chittagong)

موزه نژادها و فرهنگ شناسی

موزه انستیتو تحقیقاتی جنگلی

موزه دانشگاه چیتاگنگ

موزه ماهی ها

شهر چاندپور (Chandpur)

موزه ماهیها

شهر کامیلا (Comilla)

موزه رامالا

شهر کوکس بازار (Coxs Bazar)

موزه ماهیها

شهر داکا (Dhaka)

موزه ملی بنگلادش

موزه فرهنگ و آداب رسوم سنتی در آکادمی بنگلا

قلعه لال باغ

موزه علوم و تکنولوژی

موزه ملی هنر شیل پاکالا آکادمی

موزه کارت پستال

موزه زین‌العابدین شیشو چیتراشالا

موزه گیاه شناسی بنگلادش

موزه تعاونیهای روستایی – صنعتی

گالری طراحی نساجی، کاشی، سرامیک وصنایع دستی

موزه بچه‌ها در شیشو آکادمی

داکانگر جادوگر

موکتی جودا، جادوگهر

موزه شیخ مجیب الرحمن در بنگاباندا

موزه پلیس

موزه علوم

شهر دیناج پور

موزه دیناج پور

شهر زیدپور

موزه زید پور

شهر کوشتیا

شهر میمنسینگ

موزه میمنسینگ

موزه زین‌العابدین سنگراشالا

شهر کیشوگنج

موزه کیشو گنج

شهر راجشاهی

موزه تحقیقاتی ورندا

آکادمی کلکسیون

شهید لسمیتری سنگراشالا دردانشگاه راجشاهی

شهر رانگ پور

موزه رانگ پور

شهر رانگاماتی

مؤسسه فرهنگی قومیت‌ها

شهر ستم گنج

موزه راجاحسن

لیست موزه‌های خارج از مراکز شهری:

سونارگان

موزه هنرهای فولکوریک بنگلادش در نزدیک شهر داکا

بیریسیری

موزه آکادمی فرهنگی آپاجاتیا نزدیک شهر میمنسینگ

چیوریا

موزه لالان نزدیک شهر کوشتیا

شیری دها

موزه یادبود تاگور در شیری‌دها کاتوبوری کوشتیا

ماهاشتانا

هنرهای معماری ماهاشتانا نزدیک شهر بوگرا

شاه جادپور

موزه یادبود کاچیربوری نزدیک پابنا

پهارپور

موزه هنرهای معماری در نزدیک شهر ناگودان

گوروداسپور(خابجی پور)

موزه چالان‌بی در منطقه راجشاهی

مینی ماتی

موزه هنرهای معماری نزدیک شهر کومیلا

موزه جنگ آزادیبخش

لیست فوق شامل همۀ موزه‌های کشور نمی‌شود، زیرا دانشگاه ها، کالج‌ها و مؤسسات آموزشی بنگلادش هر یک برای خود موزه‌های مخصوصی دارند.

7. 7. کتابخانه های عمومی

مسلماً رشد کتابخانه‌ها رابطۀ مستقیم با توسعۀ آموزش در کشور دارد. کتابخانه‌ها در بنگلادش به چهار گروه تقسیم می‌شوند:

1. کتابخانه‌های آکادمیک

2. کتابخانه‌های عمومی

3. کتابخانه ملی

4. کتابخانه ویژه

     قرن نوزدهم مصادف با تأسیس کتابخانۀ عمومی و کتابخانه درکالج‌های کشور است. هر یک از این کالج‌ها به نوبۀ خود دارای مجموعه‌ای از کتب مفید و ارزشمند هستند که دانشجویان و علاقه‌مندان از آن بهره مند می شوند.

   طرح تاسیس کتابخانۀ عمومی در بنگلادش به نیمۀ قرن نوزدهم باز می‌گردد. در سال 1854 چهار کتابخانۀ بزرگ عمومی به نام های کتابخانه عمومی «وودبرن» [15] در بوگرا، کتابخانه عمومی «جیسور»[16]، «کتابخانه عمومی باریسال»[17] و کتابخانۀ عمومی «رنگپور»[18] گشایش یافتند.

   دولت در سال 1958، کتابخانۀ عمومی مرکزی در شهر داکا را تأسیس کرد. دانشگاه داکا در سال 1921 تأسیس شد که با رشد کتابخانه آکادمی بنگلادش همراه بود. در کتابخانه کالج بیش از 18000 جلد کتاب وجود داشت که هستۀ مرکزی کتابخانه دانشگاه داکا را تشکیل می‌داد. این کتابخانه در طول عمر 91 ساله خود، بزرگ ترین کتابخانۀ آکادمی کشور است. در این میان باید اذعان داشت که کتابخانه آکادمی دانشگاه های دیگر نیز از رشد خوبی برخوردار بوده‌اند.

    در زمینۀ کتابخانه‌های ویژه، ذکر این نکته ضروری است که از نیمه‌های دهه 60 قرن بیستم، «کتابخانه ویژه» (اختصاصی) و مراکز اسناد و اطلاعات، توانسته‌اند در زمینه‌های مختلف تحقیقاتی خدماتی، با کمک افراد و شخصیت‌ها و آژانس‌های تخصصی، رشد و توسعه درخور توجهی پیدا کنند.

   «کتابخانه ملی» که مخزن مرکزی همۀ انتشارات و اسناد در بنگلادش است، دقیقاًٌ پس از استقلال این کشور توانسته‌ است جایگاه مهمی برای خود کسب کند.

    در دهۀ سوم قرن بیستم نیز تعداد زیادی کتابخانۀ خصوصی به ابتکار خانواده های زمیندار تأسیس شد که از میان آن ها کتابخانه‌های خاندان «زمینداربلده»[19] ،«مهاراجه»[20]و «دیناجپور»[21] درخور توجه هستند. کتاب های این کتابخانه ها بعدهاً در اختیار کتابخانۀ مرکزی عمومی بنگلادش قرار داده شد.

    از نظر آماری، تعداد کتاب های موجود در کتابخانه های دانشگاه های معروف بنگلادش به شرح زیر است (تا زمان نگارش این کتاب):

نام کتابخانه	تعداد کتب	سال تأسیس
کتابخانه دانشگاه داکا	550000جلد	1921م
کتابخانه دانشگاه راجشاهی	300000جلد	1953م
کتابخانه دانشگاه مهندسی و تکنولوژی بنگلادش	150000جلد	1961م
کتابخانه دانشگاه کشاورزی بنگلادش	200000جلد	1961م
کتابخانه دانشگاه چیتاگنگ	150000جلد	1966م
کتابخانه دانشگاه جهانگیر نگر	100000جلد	1970م
کتابخانه دانشگاه اسلامی	10000جلد	1986م
کتابخانه دانشگاه شاه جلال	10000جلد	1991م
کتابخانه دانشگاه خولنا	10000جلد	1991م

از میان کتابخانه‌های فوق، کتابخانه دانشگاه داکا دارای نادرترین کتاب ها است و مجموع کتاب های این کتابخانه، به زبانهای بنگالی، سنسکریت، فارسی و عربی می‌باشد.

کتابخانه‌های عمومی

کتابخانه عمومی داکا، در سال 1958 تأسیس شد. به دنبال تأسیس این کتابخانه، در شهرهای چیتاگنگ، کولنا و راجشاهی نیز کتابخانه‌های عمومی تأسیس شد.

   در سال 1962 کتابخانۀ مرکزی به نام «کتابخانه مرکزی پاکستان» باهدف جمعاوری مواد انتشاراتی، درداکا تأسیس شد که پس از استقلال این کشور، به «مرکز کتابخانه عمومی بنگلادش» تغییر نام داد.

    در وزارت فرهنگ بنگلادش، بخشی  به نام «کتابخانه‌های عمومی» در سال 1983 تأسیس شد. کتابخانه‌هایی که در نیمۀ قرن نوزدهم تأسیس شده‌اند، شامل کتابخانه‌های راجشاهی (1871م)، داکا(1874م)، کومیلا(1884م)، پابنا(1890م)، ناکالی(1871م)، سیهلت(1871م)، چیتاگنگ(1904م)، کوکس بازار(1906م)،منشی گنج(1908م)، کیشور گنج(1909م)، کوشتیا(1914م)، فریدپور(1914م)، کولنا(1914م)، دیناجپور(1930م)و میمنسینگ (1930م) می‌باشند که ابتدا توسط افراد خیر و غیر دولتی تأسیس شدند و سپس تحت پوشش و حمایت دولت قرار گرفتند. در حال حاضر تعداد اینگونه کتابخانه‌ها در سطح کشور به 883 باب رسیده است. تعدادکتب در هر یک از کتابخانه‌های فوق، حدود 1500 جلد می‌باشد. «کتابخانه ملی بنگلادش» تحت نظارت «مدیریت آرشیو ملی کشور» در وزارت امور فرهنگ قرار دارد و محلی برای جمعاوری همۀ اسناد و انتشارات کشور می باشد.

کتابخانه‌های اختصاصی

بیش از یکصد کتابخانۀ اختصاصی وابسته به ارگان ها و سازمان ها ومراکز دولتی و غیر دولتی تخصصی وجود دارد که بیشتر آن ها در شهر داکا وجود دارند، مانند: مرکز تحقیقات کشاورزی، بانک کشاورزی، صنایع سبک و سنگین، دایره اطلاعات آموزشی و مراکز آموزشی، انستیتو مطالعات بنگلادش، کمیسیون انرژی اتمی، دایره توسعه صادرات، کمیسیون طرح و برنامه، وزارت امورخارجه، کشاورزی، مجلس، آکادمی بنگلا، موزه، جامعه آسیایی (The Independent Bangladesh Yearbook 1991, Dhada, p.p.111-114 ).

اطلاعاتی در مورد کتابخانه عمومی داکا

این کتابخانه تحت نظارت وزارت فرهنگ می‌باشد که به منزله هستۀ مرکزی عمل می‌کند و مجموعاً در هر یک از 64 مرکز تقسیمات کشوری، یک باب کتابخانۀ عمومی دارد.

    کتابخانۀ عمومی در شهر داکا، از نظر بنا و تجهیزات داخلی، دارای سالن مطالعات، سالن برای کودکان و سالن برای عموم می‌باشد. همچنین دارای آمفی‌تئاتر بزرگی است که حدود پانصد نفر گنجایش دارد. کتابخانۀ عمومی در داکا دارای محوطۀ بزرگ و باز است که به مناسبت‌های مختلف از آن استفاده می‌شود. این کتابخانه، آمفی‌تئاتر خود را برای انجام برنامه‌های متعدد، اجاره می‌دهد و معمولاً جلسات فرهنگی و هنری و اسلامی سازمان های مختلف در این مکان برگزار می‌شود. نمایندگی فرهنگی ج.ا.ایران نیز بعضی از برنامه های فرهنگی خود را در این محل برگزار می کند.

    روزانه صدها نفر برای مطالعه و یا کارهای تحقیقاتی به این مکان مراجعه می‌کنند. تعدادی کتاب فارسی نیز در این کتابخانه وجود دارد که به علت عدم استفاده از آن ها، درحال از بین رفتن هستند.

---

[1] - پالم هندی : نوعی نخل است ومانند درخت نارگیل با برگ های پنجه ای و سوزنی است. این درخت در بعضی از مناطق هندوستان مقدس است و از میوة آن در امور طبابت محلی استفاده می كنند.

[2] - سبد یا حصیری راگویند كه از درخت بامبو درست می شود و در روستاها یا شهرهای هند و بنگلادش به عنوان برنج یا گندم و یا لپه پاك كردن بكار می رود.

132 -Varenda

133 -Kumar SaratKumar Roy

134 -Narendra Narayan Roy

135 -Baldha

136-  Dhaka sahitya parishad

137 -Rangpur Museum

138   -Paharpur

139 -Kuthibatri

140 -Shilaidaha

141 –Lalan

142 -Chheuria

143- Sunamganj

[15] Woodburn

[16] Jessore

[17] Barisal

[18] Rangpur

[19] Baldah

[20] Maharaja

[21] Dinajpur