جامعه و نظام اجتماعی روسیه

جامعه و نظام اجتماعی روسیه

جامعه روسیه از سده هیجدهم به تدریج گام در مسیر نوسازی غربی نهاد. در عین حال، مدرنیسم روسی موجب نشد تا سنت ها و فرهنگ ملی و بومی نادیده گرفته شود و به ویژه از سال های پس از شوروی تا کنون توجه به سنت های روسی افزایش یافته و دولت نیز آن را تشویق نموده است. مدرنیسم تحمیلی از سوی حکومت ها، چه در دوره پتر و چه کمونیسم و نیز گسیختگی های ناشی از فروپاشی کمونیسم، جامعه روسیه را در دو دهه اخیر با مسائل و مشکلاتی رویارو نموده که آن را به لحاظ بسیاری از شاخص های جهانی در ردیف جوامع مشکل دار قرار داده است. در نبود ساختارهای اجتماعی سرمایه داری، ضعف نهادهای مدنی، مانند اتحادیه های تجاری، و نهادهای تخصصی، کثرت گرایی سیاسی نیز محدود مانده است. در روسیه، طبقه متوسط شهری هنوز جایگاه واقعی خود را پیدا نکرده و به لحاظ سیاسی نیز تجربه دو دهه اخیر برای گذار از تلاطم های پسا شوروی، شرائط را به تدریج بهبود بخشیده و نظام مردم سالاری خاصی در قواره شرائط و مردمان سختی کشیده آن رقم زده است که در حد فاصل نظام ایدئولوژیک پیشین و آمال و آرزوهای غیر عمل گرا قرار می گیرد. در این بخش به نظام اجتماعی و سیاسی روسیه امروز می پردازیم.

گروه‌ها و نهادهای اجتماعی

روسیه یکی از گسترده ترین تنوعات قومی در جهان را داراست، اما قومیت روس با حدود 80 در صد از کل جمعیت اگثریت مطلق را تشکیل می دهند. تاتارها  حدود 4 درصد از کل جمعیت روسیه هستند. جمعیت غیر روس  کمتر از 20 درصد جمعیت را شامل می شوند. اوکراینی ها و چاوش ها تنها اقلیت های  دیگر هستند که بیش از 1 در صد جمعیت را شامل می شوند. دیگر اقلیت ها شامل بلاروس ها یا روس های سفید، آلمان‌ها، باشقیرها، و یهودیان (که در روسیه یک گروه قومی به حساب می آیند) هستند. در روسیه یک نهاد اجتماعی از سال 2005 به نام اتاق اجتماعی شکل گرفته است. شکل گیری اتاق اجتماعی در روسیه درسه مرحله است. اولین 42 نفر عضو اتاق با دستورات رئیس جمهور کشور مشخص می شوند. آنها به نوبه خود 42 نماینده از سازمان های اجتماعی کل روسیه هستند. کاندیداهای برگزیده توسط مناطق و سازمان های اجتماعی بین مناطق اتاق های دوم و سوم را تشکیل می دهند. اتاق اجتماعی نه تنها ساکنین کلان شهرها و افراد مشهور برای تمام روس‌ها بلکه متخصصین و کارشناسانی که با مشکلات روسیه آشنا هستند شرکت خواهند داشت. اصول جدید شکل گیری اتاق اجتماعی همچنین باعث ایجاد ساختار اجتماعی منطقه ای می شود. یک شکل کنترل اجتماعی در کشور ، شورای اجتماعی است.

روسیه در دو دهه اخیر در معرض پدیده شکل گیری جامعه مدنی بوده و نهادهای گوناگونی در آن شکل گرفته اند. با اجرای سیاست گلاسنوست از دوران گورباچف، رسانه های گروهی در اتحاد شوروی به طرح و بررسی مسائل گوناگونی پرداختند که پیش از آن اجازه بحث در مورد آنها وجود نداشت. آزادی بیان که بازتاب آن در انتشار نشریه های گوناگون ظاهر شد، با اجرای اصلاحات اقتصادی با دشواری‌های مالی همراه شد. حتی نشریه های مهمی چون پراودا (حقیقت) و ایزوستیا (اخبار) نیز با ضرورت کاهش تیراژ خود مواجه شدند. برخی از آن‌ها نیز برای تأمین منابع مالی خود به کمک‌های خارجی روی آوردند. مرکز اطلاعات فدرال نیز برای تنظیم سیاست‌های دولتی تشکیل شد، ولی این نگرانی همچنان وجود داشته که عملکرد رسانه های روسیه را به طور کامل تحت نفوذ خویش قرار دهد. پس از سرکوب پارلمان توسط ریاست جمهوری، فشار شدید بر نشریات مخالف دولت وارد شد. سردبیران برخی از آنها برکنار و افراد جدیدی جای آنان را گرفتند. این محدودیت‌ها برای شبکه های تلویزیونی بیشتر بود. اقدام‌های دولت در محدودسازی فعالیت رسانه های جمعی سبب طرح انتقادهای شدید شد و اعمال سیاست‌های دوران کمونیستی محکوم شد. ولی فعالیت آزاد رسانه ها در روسیه، بیش از آنکه از سوی سانسور دولتی تهدید شود، از سوی باندهای مافیایی مورد تهدید قرار گرفته است. با توجه به نفوذ گسترده این گروه‌ها در منابع اقتصادی، سیاسی و اجتماعی روسیه، آنها نفوذ خود را در رسانه‌های این کشور نیز توسعه می‌دهند. به همین دلیل بزرگترین تهدید برای وسایل ارتباط جمعی در روسیه از این ناحیه است. در سال 1993 دست‏‌کم 25 روزنامه نگار در روسیه به قتل رسیدند. نیاز شدید مالی روزنامه ها و دیگر رسانه های ارتباط جمعی نفوذ باندهای مافیایی در آنها تسهیل می کند. بیشتر نهادهای جامعه مدنی روسیه مرتبط با نهادهای غربی بوده و این موضوع حساسیت زیادی را در دولت روسیه ایجاد کرده است و به ویژه پس از موج انقلاب های رنگی در کشورهای گرجستان، اوکراین و قرقیزستان این نگرانی افزایش یافت. همچنین، موج جدید جنبش های مردمی و جوانان در کشورهای خاورمیانه موسوم به بیداری اسلامی یا بهار عربی، گستره نگرانی ها را افزایش داده است. تحرکات این نهادها در انتخابات سال 2004 موجب شد پوتین انها را دشت نشانده بیگانه بنامد. از این رو قوانینی برای محدود سازی آنها وضع شده است. در سال 2005 دوما قانون منع ثبت شاخه های نهادهای مدنی خارجی و لغو پروانه نهادهایی که حاکمیت، استقلال، یکپارچگی سرزمینی، اتحاد و اصالت ملی میراث فرهنگی و منافع ملی را به خطر افکند، را تصویب کرد. 

سازمان های مردم نهاد در انتخابات پارلمانی و ریاست جمهوری سال های اواخر 2011 و اوائل 2012 نیز فعال شده و به یک مشکل برای حکومت تبدیل شدند. تا جایی که بار دیگر مجلس دومای این کشور، طرح نظارت بر سازمان‌های مردم نهاد را که از بودجه‌های خارجی ارتزا‌ق می‌کنند را تصویب کرد و پس از تایید شورای فدراسیون به امضای رییس جمهور رسید. به گفته مقام‌های پارلمان روسیه بر اساس این مصوبه تغییری در فعالیت‌های سازمان‌های اجتماعی غیردولتی اعمال نخواهد شد بلکه سمت و سوی آن‌ها تغییر خواهد کرد. ارائه این طرح پس از آن صورت گرفت که «ولادیمر پوتین» رئیس‌جمهور روسیه فعالان مخالف دولت را به دریافت دستمزد از وزارت امور خارجه آمریکا برای تامین منافع دولت این کشور متهم کرد. بر اساس بخشی از این مصوبه سازمان‌های مردم نهاد غیردولتی که از بودجه‌های خارجی ارتزاق می‌کند را بر آن خواهد داشت که نام خود را در میان فهرست «سازمان‌های خارجی» ثبت کنند. بر اساس این مصوبه همچنین، تمامی این سازمان های مردم نهاد روسیه مشمول نظارت مقام های روسیه قرار می گیرند. همچنین هرگونه دریافت کمک از خارج به معنای جاسوسی برای دشمن تلقی می شود.

توسعه روابط اجتماعی در جامعه امروز روسیه از ویژگی های اجتماعی فرهنگی برخوردار است. تحولات اجتماعی فرهنگی به نوعی اعمال تغییرات در جامعه به عنوان سیستم اجتماعی فرهنگی است. مجموعه این تغییر و تحولات را به عنوان پروسه گذار بررسی می كنند كه كل سیستم را در بر می گیرد، به همین خاطر، روند این پروسه و نتایج آن تا حد زیادی به نوع عملكرد گروه های اجتماعی بستگی دارد. تحولات مذكور ممكن است منجر به شكل گیری نوع جدیدی از آداب رفتاری و همچنین توسعه روابط در جامعه شود و یا حتی روند عكس داشته باشد. جهانی سازی نیز می تواند تغییر و تحولات در سطح جهانی ایجاد كند، اما تغییرات به صورت خطی و دنبال هم نخواهند بود، بلكه این تغییر و تحولات تا حد زیادی غیرقابل پیش بینی و چندبعدی هستند. در روسیه این اعتقاد وجود دارد كه اگر جامعه غرب را به عنوان سیستم اجتماعی در نظر بگیریم، در آن صورت گرایش بیشتر به سمت یكسان سازی قدرت عناصر برای ایجاد توازن در سیستم خواهد بود، اما در جامعه روسیه در طول تاریخ، سیستم به صورت دیگری بوده و عناصر قدرت در سمت دولت حاكمه قرار داشته است. تجزیه و تحلیل مقایسه ای از اولویت های استراتژیک سیاست های اجتماعی و موضوعات نگران كننده در جامعه نشان می دهند كه جامعه و دولت در بسیاری مسایل مهم زندگی اجتماعی سخنان یكدیگر را نمی شنوند و درك نمی كنند. جامعه شناسان روس در مركز راگس (РАГС ) سال 2009 پژوهشی تحت عنوان «زندگی در روسیه چگونه است؟» (زیر نظر پروفسور و.ك. لِواشوف) انجام داده اند. در این پژوهش از افراد سوال شده كه «آیا شما درك كاملی از اهداف سیاست های اجتماعی تهیه شده توسط دولت فدرال روسیه در دو سال اخیر دارید؟ (منظور سیاست های اجتماعی مربوط به شرایط و سطح زندگی مردم است). پاسخ ها به این ترتیب است: ‌13،5% «بله، كاملا برایم روشن است»، 52،2% «نه به طور كامل»، 26،2% «خیر» و نهایتا 7،8% «نمی توانم پاسخ بدهم». بدین ترتیب، نصف بیشتر مردم كشور از محتوای اصلاحاتی كه دولت در جامعه اعمال كرده است، آگاهی كامل ندارندРоссийская академия. 

واضح است كه جامعه و دولت به زبان های مختلف با یكدیگر گفتگو می كنند. جهت گیری و اولویت های آن‌ها در تعیین مسایل مهم اجتماعی و ترتیب قرار گرفتن آنها با یكدیگر تلاقی ندارد. دولت همچنان به استراتژی تحلیل های سیاسی و سیاست های عملگرایانه در بخش اقتصادی ادامه می دهد. و جامعه در اندیشه تغییرات اجتماعی به شكلی دیگر است و نمودارهای مجازی در بخش اقتصادی نمی توانند نگرانی های مردم را در زندگی روزمره برطرف سازند. دولت تصمیمات و اهداف خود را بر مبنای نظریات سیاست مداران تعیین می كند و ایدئولوژی خود را در جهت تحكیم قدرت حكومت قرار می دهد، بدون احتساب درخواست های جامعه. جامعه نیز با مسایل زندگی مبارزه كرده و استراتژی بقاء را در پیش می گیرد. نتایج تحقیقاتی كه در بالا به آن اشاره شد نشان می دهند كه انگیزه سیاسی در نهادهای دولتی در حدی نیست كه بتواند مردم را برای نوآوری و تحولات در جامعه تشویق كند. به همین خاطر، سیاست اعمال اصلاحات و تغییرات منجر به ایجاد فاصله میان دولت و جامعه شده، به دنبال آن تضادهای اجتماعی و سیاسی در اهداف دولت و منافع مردم در جامعه رخ می دهد. كشور نیاز به سیستم سالم در روابط اجتماعی – سیاسی دارد. در عین حال باید در نظر داشت كه جامعه امروز روسیه تضاد طبقاتی و تفاوت های فاحش اجتماعی در بحث مالكیت و توزیع درآمد برخوردار است. شرایط به وجود آمده در ساختار روابط اجتماعی روسیه، موجب شده كه جامعه روسیه و دولت به دو بخش مجزا تقسیم شوند(Чичканов А.В. "Социальные отношения в современном Российском обществе, социологический анализ , доктор социологических наук, (.Москва, 2010г.  http://www.smolsoc.ru/index.php/2010-09-01-18-29-21).

مطالعات اجتماعی مركز راگس نشان می دهند كه جامعه روس دولت را به عنوان مدافع و محافظ منافع خویش نمی‌­بیند. تحقیقات انجام گرفته در قالب یك جدل به صورت زیر آمده است:

نظرات مردم در رابطه با سیاست های اجتماعی دولت نسبت به جامعه

پاسخ اقشار مختلف	2007 г.	2010 г.
كارمندان دولتی	45,9	48,9
كارفرمایان شركت های بزرگ تجاری و مالی	44,5	43,8
كارمندان ارگان های مجری قانون	8,8	17,6
منافع مردم به طور كل	-	12,9
نظامی ها	3,2	7,5
نمایندگان تجارت كوچك و بزرگ	8,9	7,3
بازنشستگان	4,4	5,9
افراد در مشاغل پزشكی، معلم، دانشمند و ...	-	4,6
كارگران و كاركنان شركت ها و موسسات دولتی و خصوصی	3,5	1,8
كشاورزان	1,2	1,1
از هیچ حقوقی حمایت نمی شود	10,7	14,8
نمی توانم پاسخ بدهم (نمی دانم)	16,4	13,9

نتایج حاصله از این مطالعات و تحلیل ها در پیش بینی های اجتماعی ما را به این نتیجه می رسانند كه افكار عمومی در بحث مشكلات اجتماعی در آینده نزدیك تغییر نخواهد كرد و شاهد اقدامات مثبتی در سیاست های اجتماعی نخواهیم بود.

هنجارها و ارزش ها

ارزشها و هنجارهای جامعه روسیه تا پیش از دوره پتر کبیر از سنت های آیینی باستانی و مهم تر از آن از مسیحیت ارتدوکس گرفته شده بود. از زمان پتر به تدریج در میان نخبگان و دربار و طبقه شهرنشین روسیه، ارزش های نو غربی مطرح شد و از زمان انقلاب اکتبر 1917 هم ارزش های سوسیالیستی از طریق آموزش، تشویق و اجبار گسترانیده شد. در جامعه امروز روسیه، طیلف متنوعی از ارزش های دینی، مدرن و غربی رواج دارد و ارزش های اقتصادی مانند رفاه و اشتغال از جایگاه مهمی در میان ارزش های اجتماعی برخوردارند. روس ها به نقش و جایگاه دین در جامعه نیز نگرش مثبتی داشته و بیشتر آنها خواستار گسترش نقش دین در جامعه می باشند. اما گرایش های دینی آنها کمترین تاثیر را در جهت گیری های سیاسی آنها داشته است. به بیان ساده تر رابطه دین و سیاست بسیار ضعیف است. در یک نظرسنجی در سال 2010، از میان پاسخ دهندگان 83 درصد خود را به عنوان ارتدوکس دانسته اند. بررسی پیمایش های طولانی نشان می دهد مردم روسیه از سال 1991 تا سال 2010 حدود دو برابر بیشتر خود را دین دار می دانند. حکومت تلاش دارد تا ارزش های معنوی از طریق آثار نویسندگان سنت گرای روس، مانند تولستوی، سولژنیتسین و دوگین ترویج شود. پس از مرگ سولژنیتسین، پوتین وزیر آموزش و پرورش را مامور کرد تا آثار او را وارد درس ها و متون تاریخی و ادبی کند. در سال های گذشته، به دلایل سیاسی و امنیتی، ناهنجاری ها در جامعه گسترش یافته بود و دولت تلاش کرده تا با تنظیم مقررات و اجرای آن، از دامنه گستره این ناهنجاری ها بکاهد. قانون انتقال قمارخانه ها به بیرون شهرها و در محدوده های مشخص، قانون محدود سازی استفاده از مشروبات الکلی در انظار عمومی، و اقدامات پیشگیرانه برای جلوگیری از آمد و شد نوجوانان بین ساعت ده شب تا شش بامداد در رستوران ها، مراکز تفریحی و اماکن مصرف مشروبات الکلی در راستای کنترل اخلاقی جامعه بوده است. دولت تمام قمارخانه ها و کازینوها را از شهرهای بزرگ مسکو و سن پترزبورگ به تنها چهار محدوده دور از شهر در استان های پریموریه، آلتای، کالینین گراد و روستوف منتقل کرد.

طبقات و قشرها

از زمان فروپاشی اتحادیه‌ی شوروی در سال 1991 تمایز میان طبقات اجتماعی بسیار بیشتر شد. خصوصی سازی مالکیت و تجارت عمدتا در دست اندک گروه امتیاز یافته بود. گروه‌های رسمی زیادی از حکومت و کمونیست، از قدرت سیاسی خود برای کنترل فرآیند خصوصی سازی و بدست آوردن شراکت کمپانی ها، سود جستند. برخی از افراد شانس سرمایه گذاری فساد انگیز، ثروتمند شدند. رهبران جنایت های سازمان یافته از طریق اخاذی، قاچاق مواد مخدر و دیگر فعالیت های غیر قانونی، به منفعت رسیدند. هرچند، تعداد زیادی از روسیه ای ها نیز با نوآوری ، اختراع و دیگر فعالیتهای کارآفرینانه ثروتمند شدند. ثروتمندانی که به عنوان قشر مرفه جدید یا روس های جدید شناخته می شدند اغلب زندگی واقعا عجیبی دارند. اکثریت دیگری که در فقر زندگی می کنند، شامل بخش زیادی از سالمندان هستند که با در آمد های  ثابت همچون حقوق بازنشستگی دولتی زندگی می کنند. سایر روس ها درآمدی دارند که آنها را مابین این دو گستره قرار می دهد و این افراد طبقه متوسط را در بر می گیرند. تعداد زیادی از روس های طبقه ی متوسط در اوایل دهه  1990 از طریق خصوصی سازی مسکن که با آنها اجازه می داد تا آپارتمان‌هایشان را با قیمتی به مراتب کمتر از بازار بخرند، بهره بردند. به تبع این امر، آنها توانستند بخش زیادتری از درآمدشان را که صرف کرایه خانه هایشان نمی شد را برای خرید غذا و دیگر کالاها اختصاص دهند. طبقه ی متوسط اغلب منحصر به شهر های بزرگی همچون مسکو هستند. در تعداد زیادی از مناطق روستایی افراد کمی از طبقه ی متوسط حضور دارند، و تفاوت درآمدها بسیار بیشتر است.

در روسیه‌ی امروز، قشر بالای جامعه‌ی بورژوازی تکوین یافته است. این طبقه پنج‌درصد جامعه را تشکیل می‌دهد. بورژوازی در امر سازماندهی خود، از دیگر طبقات اجتماعی، آگاهانه‌تر عمل می‌کند. این طبقه توانسته است اتحادیه‌های صنفی، باشگاه‌های گوناگون، تشکیلات نیرومند و امکانات رفاهی ویژه‌ی خود را به‌وجود آورد. بورژوازی روسیه‌ی معاصر توانسته است خود را به‌مثابه‌ی یک طبقه‌ی مستقل سازماندهی کند و هدف‌ها و وظایف خود‌خواهانه‌ی خویش را درک کند. در قطب دیگر جامعه، یعنی در پایین‌ترین بخش‌های آن، یک قشر حاشیه‌ای و لمپن شکل گرفته است. این قشر از زندگی واقعی توده‌های مردم دور شده است. ویژگی آشکار این قشر آن است که با شرایط حقارت‌آمیز خود کنار آمده، با آن پیوند یافته و دیگر تمایلی به تغییرات اجتماعی ندارد. این قشر نه‌تنها از تغییر و دگرگونی می‌هراسد بلکه به دفاع از وضع موجود پرداخته است. تحلیل‌گران اجتماعی، این قشر اجتماعی را، ده تا پانزده درصد جمعیت کشور تخمین می‌زنند. این قشر به ویژه در انتخابات، از حکومت و نامزدهای آن حمایت می‌کند. تحلیل‌گران اجتماعی حتی در دوران «بوریس یلتسین» دریافته بودند که حامیان یلتسین و حزب‌ها و سازمان‌های طرفدار او به طور عمده در میان دو گروه اجتماعی قرار دارند: ثروتمند‌ترین و فقیرترین بخش‌های جامعه، تجربه‌های مبارزاتی نشان می‌دهد که این قشر یعنی لمپن‌ها، از مبارزان راه عدالت اجتماعی که به دفاع از حقوق اجتماعی آن‌ها برخاسته‌اند؛ حمایت نمی‌کنند. آن‌ها از اقشار و طبقاتی دفاع می‌کنند که به‌اصطلاح «زرنگ» بوده، موفق شده و ثروت بیش‌تری کسب کرده‌اند. گرایش اصلی لمپن پرولتاریا، به‌طور دقیق به سمت قشر فوقانی بورژوازی کشور است. بین این دو بخش اجتماعی- یعنی بخش فوقانی بورژوازی و اقشار لمپن- بخش‌های دیگری نیز وجود دارند که در شرایط بی‌ثباتی و ناپایداری قرار دارند.

یکی از اقشار مهم جامعه روسیه جوانان هستند که در سال های اخیر مورد توجه بیشتری واقع شده و در حال حاضر از آزادی‌های بیشتری نسبت به گذشته برخوردارند. در روسیه از سال‌های دهه 1990 تاکنون جمعیت به سوی پیر شدن پیش می رود، چراکه میزان زاد و ولد در حد بسیار پایینی قرار دارد. از سال 1987 تا 1996، تعداد جوانان سنین 16 سال به میزان 10% کاهش یافت. فعلا میزان اشتغال در سطح جامعه جایگاه خود را برای نسل قدیمی تر حفظ کرده است. اما طی ده سال آینده، تعداد جوانان با نیاز جامعه به کار هماهنگی نخواهد داشت. در جامعه امروز روسیه تناقضاتی به چشم می خورد که نشان دهنده همین بازتاب ها هستند. 20سال بعد از پایان كمونیسم، نخستین نسلی كه پس از دوره اتحاد جماهیر شوروی شكل گرفته، روسیه را متحول كرده است و رهبران روسیه چه بخواهند و چه نخواهند باید این را به‌عنوان یك واقعیت قبول كنند. حتی منتقدین غرب گرا هم بر این باورند که تاكنون هیچ نسلی در روسیه به اندازه نسل کنونی از آزادی برخوردار نبوده است. آن‌ها مفهوم سوسیالیسم را از كتاب‌ها می‌آموزند. در سال 1993 میلادی و هنگامی كه یلتسین دستور داد تانك‌ها را به سمت ساختمان پارلمان روسیه شلیك كنند آن‌ها به‌دنبال تصویب قانون اساسی‌ای بود كه به رئیس‌جمهور قدرتی نامحدود بدهد. در آن زمان كودكان سركش دوره پوتین هنوز در قنداق بودند. وقتی والدین این بچه‌ها تمام پول و پس‌اندازشان را در بحران اقتصادی 1998 روسیه از دست دادند، آن‌ها تازه دوره ابتدایی را شروع كرده بودند. كودكان دیروز روسیه كه جوانان امروز هستند به هم سن و سال‌هایشان در اروپا و آمریكا شباهت بیشتری دارند و كارها و رفتارهایشان اصلا شبیه پدر و مادرشان نیست. اكنون در واقع مرز بین شرق و غرب دارد ناپدید می‌شود.

در سال2012 میلادی بسیاری از كودكان دوره پوتین از فقر و فلاكت درآمده‌اند و اكنون جزو طبقه متوسط جدید روسیه به حساب می‌آیند. خاطرات آنها از سختی‌های گذشته مانند احساساتشان از دوران كودكی از بین رفته است. كاخ كرملین هنوز هم از تلویزیون دولتی استفاده می‌كند تا تبلیغاتش را به خانه مردم ببرد و به آن‌ها اعلام كند كه چگونه باید از پوتین به‌خاطر صلح و ثباتی كه در روسیه برقرار كرده است تشكر و قدردانی كنند. اما جوانان روسیه كمتر تلویزیون نگاه می‌كنند و در عوض بیشتر وقتشان را در دنیای آزاد اینترنت می‌گذرانند و اطلاعاتشان را به دست می‌آورند و از طریق وبلاگ، فیس‌بوك و توییتر گروه‌هایشان را سازماندهی می‌كنند. این برای نخستین‌بار در دهه‌های گذشته است كه جوانان روسیه می‌توانند مسیرشان را از تبلیغات دولت مسكو جدا كنند و نگذارند كه كاخ كرملین بر بیشتر بخش‌های زندگی آن‌ها كنترل و نفوذ داشته باشد. این موضوع كاملا جدیدی به حساب می‌آید و باعث شده است كه ارزش‌ها و دیدگاه‌های جامعه روسیه تغییر كند. اكنون تعداد كودكانی كه در دوره پوتین به‌دنیا آمده‌اند بسیار زیاد است. آن‌ها باورها و عقاید متفاوتی دارند و دیگر از هیچ‌چیز نمی‌ترسند. آن‌ها از ایده‌آل‌هایشان حمایت می‌كنند و امیدشان رسیدن به دمكراسی و مطبوعات آزاد است. بعضی از جوانان روسیه می‌خواهند در آینده سیاستمدار یا خبرنگار شوند. عده‌ای دیگر هم‌ رؤیای رسیدن به یك روسیه ملی‌گرا را در سر می‌پرورانند.

سطح تقاضای تولیدات امروز بیش از توانایی فیزیکی نسل جوان است. تنها 10% از فارغ التحصیلان مدارس از سلامت کامل برخوردارند، 45-50% آنان دچار انحرافات هستند. آمار پزشکی تایید کننده این تحقیقات اجتماعی هستند. به عنوان مثال، طبق تحقیقات اجتماعی «تصویر اجتماعی دانشجوی امروز»، که در سال 1999 توسط محققین اوان ای ال انجام گرفته است، 90% پاسخ دهندگان به سوالات محققین، خود را در کمال سلامتی معرفی کرده و راضی هستند در حالی‌که واقعیت چیز دیگری نشان می دهد. ضمن تجزیه و تحلیل های صورت گرفته، می توان گفت که تناقضی عینی میان تصورات دانشجویان از احساسات خود و شرایط واقعی آن‌ها در خصوص سلامتی‌شان وجود دارد. شرایطی که جوان ضمن آن وارد فضای آموزشی و اشتغالات اقتصادی می شود، بدون اینکه خود متوجه شود، تضعیف می شود و به دنبال آن امکاناتش در زندگی دستخوش تغییر و تحول می گردد. چنین تصور می شود که این مساله آنقدر که تحت تاثیر عوامل عینی و متعدد اجتماعی قرار دارد، تحث تاثیر عدم فراهم بودن امکانات مادی نیست. سطح تقاضاهای روانی - اجتماعی در جامعه امروز بیش از امکانات تجربی اجتماعی جوانان است. یکی از نشانه های این تناقضات، رخ دادن ترس از بیکاری در میان جوانان است. این احساس ترس حتی در میان قشر قوی اجتماعی نیز قابل مشاهده است. پاسخ ها به این سوال «چه چیز تو را بیش از همه در حال حاضر نگران می کند؟» طی تحقیقات «دختر جوان دانشجو در فضای اقتصادی» که در یکی از شهرهای سیبری غربی زندگی می کند (نووسیبیرسک، آکادم گارادک، کراسنو اوبسک، بردسک، بارنائول، تومسک) در میان فارغ التحصیلان مدرسه این مساله را تایید می کند. نتیجه تحقیقات ما نشان می دهند که بیش از همه فارغ التحصیلان نگران ورود به موسسات آموزش عالی هستند (9/90% از میان پاسخ دهندگان)، هر چه قسمت بخواهد (7/48%)، بدست آوردن کار در آینده (6/47%)، سایر پاسخ ها بسیار کم بودند. 

انقلاب، کودتا، تغییر نظام یا حوادث فراگیری مثل جنگ، یکی از عوامل تحول در جامعه است. بی‌تردید پرورش نسل جدید پس از هر رویداد تاریخی از مهم‌ترین پدیده‌های جامعه شناختی به شمار می‌آید. چه این که رشد و بالندگی این نسل ها در پرتو رخداد بزرگ اجتماعی، تفسیر می‌شود و فرآیندی دوسویه است؛ از یک سو اندیشه حاکم پس از انقلاب، کودتا، نظام جدید و پایان جنگ با شکست یا پیروزی، سنگ بنای تربیتی و پرورشی جوانان را تعیین می‌کند و از دیگر سو، این نسل می‌تواند بین پذیرش وضع موجود، سابق یا جدید، گزینش‌گر باشد. رخداد بزرگی که در جامعه روسی مورد توجه است، فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و تغییرات سیاسی در کشور روسیه می‌باشد. فرو ریختن ابهت و اقتدار قطب شرق و تجزیه آن به کشورهای کوچک با توجه به مرکزیت مسکو، در جامعه روسی تفاوت و تغییرات ویژه‌ای در پی دارد. جوانان روسی ناگهان چند گزینه را از دست می‌دهند و به چند گزینه جدید می‌رسند. قدرت جهانی را همراه با استبداد تعریف شده از دست می‌دهند؛ تفکر جهان شمول را همراه با غرور ملی و نظام کمونیستی را همراه با نظم اجتماعی و فرهنگی. بزرگسالان روسیه بر چند دسته‌اند؛ وفاداران به کمونیزم، میراث خود را به تاراج رفته می‌بینند و عامل آن را آمریکا و نفوذی‌های غرب‌زده می‌دانند. دسته‌ای دیگر که بیشتر مذهبی هستند ناباورانه شاهد برگشت رنگ و بوی مذهب به زندگی هستند. دسته سوم نیز تعلق خاطر خاصی ندارند و منتظر شرایط جدید می‌مانند؛ چه آنها که به لنین و استالین عشق می‌ورزند و چه آنها که در طول عمر خود در خفا به آیین مذهبی خود پرداخته‌اند و با نگاه حسرت‌آلود به ساختمان‌های اداری و تجاری که قبلاً کلیسا و مسجد بوده نگریسته‌اند و چه آنان که شرایط زندگی و رفاه اجتماعی برای‌شان مهم است، هر سه، عمر مفید خود را پشت سر گذاشته‌اند و دیگر طرز لباس پوشیدن، روابط عمومی، معماری و سخن گفتن‌شان تغییر زیادی نخواهد کرد. آنها تا لحظه آخر وفاداران کمونیزم، دین داران پرهراس و مردمانی در پی نان خواهند ماند. همان طور که قابل تصدیق است، روسیه، پس از فروپاشی شوروی، در طیف جوانان روسی برای بررسی و تأمل، جذابیت بیشتری دارد. باید از نزدیک گزینش‌های نسل جوان در روسیه را مطالعه کرد تا به میزان تحول ناشی از رخداد فروپاشی پی برد. بدین منظور ابتدا به داشته های این نسل می‌پردازیم: بازماندگان نظام کمونیستی شوروی اکنون سه ارثیه بزرگ دارند؛ اول ارتش بزرگ و مجهز، دوم سازمان اطلاعاتی بسیار پیشرفته KGB و سوم دانشمندان و نهادهای علمی بسیار غنی. اما میراث داران جوان روسیه به رهبری یلتسین پیر، تمام ارث خود را به تاراج می دهند. رویه جدید نیازی به لشکر بزرگ و مجهز ندارد. چون دیگر نه تنها خود را در مقابل غرب نمی بیند، بلکه دست اندازی به کشورهای منطقه چون افغانستان هم برای آن مضحک است. نیروهای اطلاعاتی این کشور نیز که بر شالوده تفکر کمونیستی برپا شده ساختار خود را از دست داده و در جامعه‌ای که نسبت به نظام سابق حب و بغض دارد، حل می‌شود. دانشمندان این کشور نیز به سرعت جذب کشورهای دیگر می‌شوند؛ تا جایی که فرانسه تنها به کمک استادان هنر روسی، سه دانشگاه هنر راه‌اندازی می کند. روسیه در این دوره بدترین شرایط را تجربه می‌کند؛ یلتسین و دولتمردان روسی با پذیرش شکست، دست‌ گدایی به سوی آمریکا و بانک جهانی دراز می‌کنند. آمریکا تنها به کمک‌های روبنایی و فرهنگی اکتفا می‌کند و از تحقیر روسیه ابایی ندارد. یک هواپیمای باربری آمریکا پر از داروهای تاریخ مصرف گذشته، نمادی از نوع اندیشه همدردی غرب و آمریکا نسبت به شرق و روسیه است. وضعیت دیگر کشورهای اتحاد جماهیر شوروی نیز به همین منوال است. رقابت و جنگ سیاسی در روسیه فرسایشی شده و یلتسین با تمام ابزار قانونی و غیر قانونی در برابر فشارهای داخلی و خارجی و پارلمان ایستادگی می‌کند. کشور را هرج و مرج فرا گرفته و وادادگی بر افکار عمومی حکومت می‌کند. رئیس جمهور در دیدارها و سفرهای خارجی آن قدر شراب خواری می‌کند که مایه ننگ روسیان می‌شود. جوانان روسی در این شرایط به بیکاری، تبهکاری و میخوارگی پناه برده‌اند. پدرانی که تا دیروز با پذیرش یک نظام سخت‌گیر مقتدر و مستبد به نظم اجتماعی و قدرت جهانی رسیده بودند، اکنون فرزندانی دارند که در خلأ قدرت، نظم و غرور ملی گرفتار شده‌اند؛ این دوره شکننده و رنج‌آور همراه با بحران‌های داخلی، چون قضایای چچن تا پایان حضور سیاسی یلتسین و ظهور پوتین ادامه یافت. ولادمیر پوتین چهره جوان‌تر سیاسی روسیه است که گذشته اطلاعاتی و نظامی دارد. او سابقه مثبتی در بحران چچن دارد و زندگی سیاسی جدید خود را بر ویرانه سازمان اطلاعاتی روسیه بنا کرده است. او با کمک دوستان قدیمی خود، در اوج بحران سیاسی، اقتصادی و اجتماعی روسیه به قدرت می‌رسد. مهم‌ترین ویژگی‌اش، شناخت او از روسیه است. رئیس جمهور جدید، حلقه اتصال گذشته و آینده روسیه است. او به کمونیزم پایبند نیست، اما به دستاوردهای نظام سابق احترام می‌گذارد. قدرت، افتخار و غرور ملی، دانشمندان و مراکز علمی، ارتش کوچک‌تر، اما کارآمد و سازمان بازسازی شده اطلاعات، از مواردی است که بدان اهتمام می‌ورزد. حضور دین در مظاهر گوناگون شئون اجتماعی روسیه جلوه‌گر می‌شود. رابطه رئیس جمهور با رهبر مسیحیان ارتودکس و رهبر اقلییت مسلمان روسیه محکم‌تر از هر زمانی است. پوتین به رفاه اجتماعی هم اهمیت می‌دهد و با آزادسازی سرمایه و تجارت و بهره‌گیری از فرصت‌های اقتصادی، درآمد خانواده‌های روسیه را بالا می‌برد و به آموزش، بهداشت و امنیت اجتماعی اهمیت فراوانی قائل است. در این دوره است که جوانان روسی در حال تجربه گزینه‌های متفاوت هستند. اکثر جوانان دل خوشی از نظام کمونیستی ندارند؛ به راحتی به معاشرت می‌پردازند و به شدت به رشد علمی و فنی علاقه‌مندند. در خیابان‌های مسکو کمتر می‌توان جوانی را دید که به علافی و شراب‌خواری مشغول باشد. در هر کابین مترو ده نفر یافت می‌شود که به مطالعه سرگرم‌اند. مشاهیر و بزرگان روسیه الگوی قابل احترامی برای آنهاست. رئیس جمهور هم به نمادهای افتخار کشور نظر خاصی دارد، مثلاً اولین زن فضانورد جهان را مورد توجه قرار می‌دهد و او را دوباره به افکار عمومی باز می‌گرداند تا یادآور دوران قدرت باشد. رئیس جمهور امروز، یک مشروب‌خوار نیست، بلکه ورزشکار است و میانسال. او سال جاری میلادی را سال زبان روسی نامگذاری کرده است. جوانان روسی اکنون یک دوره از تحول را پشت سر گذاشته‌اند؛ دوره بحرانی از پیله درآمدن. اما مسئله این جاست که جامعه روسی این توانایی را ندارد غذای پروانه ها را تأمین کند. 70 درصد شبکه‌های ماهواره‌ای به فیلم‌های آمریکایی تعلق دارند و به همراه تبلیغات کالای غربی ترجمه می‌شوند. رسانه های روسیه نیز امروز در مالکیت صهیونیزم است. پدران و مادران که به خاطر نظام کمونیستی، کار و حقوق ثابت و مشخصی داشتند، بیشتر وقت خود را سر میز غذا می‌گذرانند. امروز خیابان‌ها مغازه‌های جدیدی در خود دارند. مک _ دولاند روسیه را فتح کرده است و دختران و پسران دراین فروشگاه‌ها که به اینترنت رایگان نیز مجهز است، وقت گذرانی می‌کنند. تغذیه ساندویچی، نماد زندگی غربی است که به علت مشغله فراوان، دقت کافی برای تغذیه وجود ندارد. اکنون این فرهنگ در روسیه بی‌هیچ سنخیتی جا افتاده است. در روسیه به ازای هر 11 دختر، 9 پسر وجود دارد و ازدواج کردن بسیار آسان و کم هزینه است. ارتباط جنسی قبل از ازدواج امری معمولی تلقی می‌شود. یک دختر روسی به پرسش پژوهشگران در این باره می‌گوید: «فقط گوریل‌ها باکره می‌مانند!». دختران به دنبال شوهر هستند تا جایگاه محترم‌تری در جامعه داشته باشند؛ برای همین حتی به اغفال مردان متأهل دست می‌یازند و طلاق و ازدواج جدید در عرض یک هفته صورت می‌پذیرد. بنابراین بنیان خانواده در روسیه بسیار سست است. مردان متأهل به راحتی ارتباط نامشروع دارند و زنان، بیشتر تلاش می‌کنند، باور نکنند! مراسم عروسی هم در حد دعوت از یک یا دو دوست و در اماکن عمومی و باستانی مثل موزه و کاخ‌ها صورت می‌پذیرد. بسیار دیده می‌شود که جوانی کم سن و سال با یک زن بیوه ازدواج می کند تا پسر به امکانات زن دست یابد و زن نیز به جایگاه اجتماعی؛ وصلتی که پس از مدتی با هوسی دیگر به جدایی خواهد رسید. دختران و زنان روسی با توجه به سفیدی مفرط رنگ پوست و زیبایی اندام که به نژاد و فرهنگ و تغذیه سالم و ورزش همگانی وابسته است، مورد طمع کشورهای اروپایی و آمریکا هستند. بنابراین تعدادی از آنان به روش‌های مختلف از روسیه خارج می‌شوند. همچنین آمریکایی ها با پرداخت پول‌های گزاف، نوزادان روس را از مادران می‌خرند و به کشور خود منتقل می‌کنند. در برخی موارد نیز دختران روسی با اجاره رحم خود به پرورش نطفه آمریکایی‌ها می‌پردازند! این تحول نیز پیامد رهایی جامعه روسیه از کمونیزم و نیافتن قالب جدید است؛ همان طور که گسترش مالکیت خصوصی باعث خرید خودرو و معضل ترافیک سنگین در مسکو شده است. 

هویت ملی و عناصر مقوم و شکل دهنده آن

بر اساس یافته های دانش اجتماعی، در هر دوره‌ای اساس‌ هویت‌ یك‌ واحد سیاسی موضوع‌ خاصی بوده‌است‌. مذهب‌، سرزمین‌، قومیت‌ و ملت‌ از مهمترین‌ مؤلفه‌های شكل‌دهنده‌ هویت‌ جمعی بوده‌اند. هویت ملی بر اساس یگ نگاه فاشیستی بر اساس قومیت قرار دارد اما بر مبنای واقعیت های جهان، هویت ملی مدنی جای هویت قومی را گرفته است. در واقع، در هیچ کشوری امکان ابتنای هویت ملی بر یک قوم وجود ندارد و از این رو مفهوم ملت فراتر از قوم و بر بنیان همزیستی و تجربه مدنی مشترک مدنی قرار دارد. در مورد روسیه‌، آنچه‌ كه‌ هویت‌ او را شكل‌ داده‌ در چهار عنصر قومیت‌، مذهب‌، نظام‌ سیاسی، جغرافیا و تجربه مشترک زندگی اجتماع نهفته است. در واقع، ویژگی‌های خاص‌ قومی روس‌ ـ اسلاو، مذهب‌ ارتدوكس‌، نظام‌ استبدادی تزار و مشخصات‌ جغرافیایی آسیایی اروپایی مهم ترین اصول هویت ملی روسیه بوده اند. میان‌ این‌ عناصر در بسیاری مواقع‌، همزیستی وجود داشته‌، اما گاه‌ نیز به‌ تعارضاتی اساسی رسیده‌اند. احساس‌ هویت‌ ملی، نخست‌ براساس‌ قوم‌ روس‌ در درون‌ قوم‌ اسلاو شرقی شكل‌ گرفت‌، اما با هجوم‌ مغولان‌، كلیسای ارتدوكس‌ محوری بود كه‌ احساس‌ مشترك‌ روس‌ها پیرامون‌ آن‌ جمع‌ گردید و سپس‌ با ورود افكار جدید از غرب‌، به‌ تدریج‌ نقش‌ مذهب‌ در مقابل‌ قومیت‌ اسلاو سست‌ گردید و با انقلاب‌ كمونیستی، ایدئولوژی موعودگرای سوسیالیسم‌ جای‌ مذهب‌ و قومیت‌ را گرفت‌. آنچه‌ كه‌ در روسیه‌ جدید طی سال‌های اخیر مطرح‌ شده‌است‌ نشان‌ می‌دهد كه‌ در روسیه‌ هنوز اساس‌ هویت‌ ملی در مراحل‌ ابتدایی آن‌ است.‌

در سده دهم میلادی دولت کی یف، دین مسیحی ارتدوکس را پذیرفت و از آن زمان تا کنون این دین نقش مهمی در بنیان هویتی این مردمان داشته است و به ویژه تا اواخر سده هفدهم، و پیش از دوره اصلاحات پتر، روس بودن مساوی با مذهب ارتدوکس بود. اما پس از رنسانس و بویژه جنگ‌های مذهبی اروپا و كنگره وستفالیا، مفهوم دولت ملی جدید در اروپا مطرح شد و در روسیه نیز مسأله هویت ملی از مسائلی شد كه روس‌ها به طور جدی درگیر آن شدند. پتركبیر از اواخر قرن 17 و اوایل قرن 18، كوشید مبنایی جدید برای امپراتوری خود بیابد. با سست شدن مبنای مذهبی هویت در روسیه، به دلیل كشورگشایی تزار در قرون 17 به بعد، ساختار دولت روسیه به یك امپراتوری چند ملیتی تبدیل شد كه دیگر نمی‌توانست صرفاً بر مبنای مذهب استوار باشد. از سوی دیگر، اندیشه‌های جدید غربی دو جریان اسلاوگرایی و سوسیالیسم را در روسیه در پی داشت كه اولی در قرن 19 و دومی در قرن 20 به صورت گفتمان غالب درآمده و مانع گسترش ملی گرایی و شكل‌گیری هویت ملی شدند. بنیانگذار اصلی دولت‌ روسی و نماد هویت‌ روسی را ایوان‌ مخوف‌ (از 1547 تا 1605) دانسته‌اند، و بعد ها در مقابل‌ ورود افكار جدید از غرب‌ و آنچه‌ كه‌ موج‌ غرب‌گرایی و التقاط‌ نامیده‌ شده‌، ایوان‌ مخوف‌ پادشاهی جبار است‌ كه‌ برای حفاظت‌ از روح‌ روسیه‌ در مقابل‌ دست‌اندازی بیگانه‌ به‌ یك‌ نمونه‌ آرمانی تبدیل‌ می‌گردد. آنچنان‌كه‌ مسكو نماد فرهنگ‌ و هویت‌ سنتی روس‌ بود، سن‌پترزبورگ‌ پنجره‌ای گشوده‌ به‌ سوی غرب‌ پنداشته‌ شد كه‌ به‌ دوره‌ سنتی روسیه‌ در مسكو خاتمه‌ داد.

             نخستین دولت متمرکز روسی، بیشتر هویت‌ خود را از ضرورت‌ وحدت‌ در مقابله‌ با اقوام‌ مهاجم‌ خارجی كسب‌ می‌كرد. اما از زمانی كه‌ پرنس‌ ولادیمیر ــ كه‌ از سال‌ 908 تا 1015 حكومت‌ می‌كرد ــ مسیحیت‌ ارتدوكس‌ را پذیرفت‌، روسیه‌ از اروپا و حتی سایر اسلاوهایی كه‌ كاتولیك‌ مذهب‌ بودند منزوی شد و ایده‌ یك‌ دولت‌ روسی متفاوت‌ و نوعی حس‌ هویت‌ ملی پدید آمد. اما این‌ هجوم‌ مغول‌ها و سپس‌ سقوط‌ امپراتوری بیزانس‌ بود كه‌ مذهب‌ ارتدوكس‌ را به‌ مهمترین‌ شاخصه‌ هویت‌ روسی تبدیل‌ كردند. در دوره‌ تاتارها، مسیحیت‌ ارتدوكس‌ عامل‌ تعیین‌كننده‌ای برای حفظ‌ هویت‌ در مقابل‌ یك‌ فاتح‌ بیگانه‌ بود. صومعه‌هایی كه‌ در شمال‌ روسیه‌ ایجاد شد به‌ پناهگاهی برای مردم‌ تبدیل‌ گردید و تنها جایی بودند كه‌ "فرهنگ‌ ملی" در آنجا پایدار ماند. صومعه‌ معجزات‌ كرملین‌ و صومعه‌ سن‌ ـ ترینیه‌ نشانه‌های محكمی از هویت‌ دینی و ملی به‌ روس‌ها می‌دادند. به‌ دلیل‌ خشونت‌ مغول‌ها، مسیحیت‌ ارتدوكس‌ برای فرد روس‌ نماد آزادی از دست‌ رفته‌ شد و بدل‌ به‌ دنیایی گردید كه‌ بی‌رحمی‌اش‌ از دنیای مغولان‌ بسی كمتر بود. در واقع‌، مغول‌ها به‌ دنبال‌ كاركردهای تاریخی خود در جامعه‌ روس‌، بدون‌ آن‌كه‌ كاملاً از میان‌ بروند، جاده‌ صاف‌ كن‌ نهاد كلیسای ارتدوكس‌ برای ایفای نقش‌ اول‌ در فرهنگ‌ و هویت‌ روسی می‌گردند. نقشی كه‌ صومعه‌ها در نوزایش‌ ملی ایفا كردند و صلیبی كه‌ در نبرد رهایی‌بخش‌ با مغول‌ها، بیرق‌ها را تزیین‌ می‌كرد،  در گسترش‌ وجدان‌ پیرامون‌ ایده‌ مسیحی سهیم‌ بودند. در واقع‌، كلیسای ارتدوكس‌ بر بستر شرایط‌ ایجاد شده‌ از یوغ‌ مغول‌ به‌ بخشی جدانشدنی از هویت‌ ملی روس‌ تبدیل‌ شد و ماندگار ماند. اما این‌ سقوط‌ امپراتوری بیزانس‌ بود كه‌ مكمل‌ پایان دوره تاتاری شد. درهم‌ شكستن‌ دروازه‌های قسطنطنیه‌ ــ به‌ عنوان‌ بزرگترین‌ دولت‌ مسیحی ارتدوكس‌ جهان‌ ــ و تبدیل‌ بزرگترین‌ كلیسای ارتدوكس‌ به‌ مسجد از سوی سلطان‌ محمد فاتح‌ در سال‌ 1453، دولت‌ روسیه‌ را به‌ عنوان‌ یگانه‌ دولت‌ ارتدوكس‌ و تنها حامی آن‌ مطرح‌ ساخت‌. در واقع‌، تمامی اقتدار كلیسای روم‌ شرقی (روم‌ دوم‌) به‌ مسكو منتقل‌ و نقش‌ امپراتور بیزانس‌ به‌ پادشاه‌ مسكو داده‌ شد و ازدواج‌ ایوان‌ سوم‌ با برادرزاده‌ آخرین‌ امپراتور بیزانس‌ در سال‌ 1472، آن‌ را تثبیت‌ نمود. بدین‌ ترتیب‌، میان‌ مادر كلیساهای شرِ (كلیسای‌ ارتدوكس‌ قسطنطنیه‌) كه‌ مدتی بسیار طولانی بر دنیای مسیحیت‌ حاكم‌ بود و مسكو، پیوندی ماهرانه‌ برقرار شد كه‌ آن‌ را نه‌ تنها به‌ سبب‌ اوضاع‌ و احوال‌ خارجی، بلكه‌ همچنین‌ به‌ سبب‌ پیشرفت‌ كلیسای ملی‌اش‌، به‌ مقام‌ "رم‌ سوم‌" ارتقا می‌دهد. در سال‌ 1510 یك‌ اسقف‌ مسیحی به‌ نام‌ فیلوتی پسكوف‌ در نامه‌ای به‌ ایوان‌ سوم‌ نوشت‌: «پس‌ از آن‌كه‌ كلیسای روم‌ غربی دچار بدعت‌ گردید و كلیسای قسطنطنیه‌ (روم‌ شرقی) این‌ بدعت‌ را پذیرفت‌، و با تصرف‌ به‌ وسیله‌ ترك‌ها به‌ عقوبت‌ رسید، اینك‌ كلیسای مسكو تنها مركز مسیحیت‌ در جهان‌ است‌ و جانشینی نخواهد داشت‌.» او دولت‌ مسكو را "روم‌ سوم‌" و سرزمین‌ مقدس‌ دانست‌. بدین‌ ترتیب‌، در دولت‌ تزاری مسكو، دین‌ و دولت‌ درهم‌ آمیخت‌ و مردم‌ روسیه‌ در خدمت‌ تزاریسم‌ مذهبی درآمدند. با سیطره‌ عثمانی‌ها بر سایر مناطق‌ ارتدوكس‌ مذهب‌ در بالكان‌، و وجود همسایگان‌ غیرارتدوكس‌ برای مسكو (دولت‌های غرب‌ روسیه‌ دارای مذهب‌ كاتولیك‌ و ملل‌ جنوب‌ و شرِ مسلمان‌ بودند)، مذهب‌ برای این‌ كشور كاملاً جنبه‌ ملی پیدا كرد. به‌ طوری كه‌ وقتی یك‌ نفر خارجی به‌ ارتدوكس‌ می‌گرائید، می‌گفتند كه‌ روس‌ شده‌است.

              عوامل‌ مذكور موجب‌ شدند تا هویت‌ روسیه‌ براساس‌ مذهب‌ بنا شود و جامعه‌ روسیه‌ در طول‌ تاریخ‌ خود به‌ جامعه‌ای مذهبی تبدیل‌ شد و ابعاد ناسیونالیستی كلیسای ارتدوكس‌ روسیه‌، آن‌ را از یك‌ نیروی اجتماعی و معنوی صرف‌ خارج‌ كرده‌ و به‌ عنوان‌ نگهبان‌ معنوی یك‌ دژ ملی كه‌ وضعیت‌ آن‌ با سرنوشت‌ نژاد اسلاو گره‌ خورده‌ بود، مطرح‌ ساخت‌. كلیساها تنها محلی بودند كه‌ احساسات‌ ملی روس‌ها در آنجا دلایل‌ و نمادهایی برای بقا می‌یافت‌.  در واقع‌، كلیسای ارتدوكس‌ به‌ آئینه‌ای از فرهنگ‌، ادبیات‌، سیاست‌ و آنچه‌ كه‌ روح‌ روسی نامیده‌ می‌شود، تبدیل‌ شد. به‌ بیان‌ میچل‌ چرنیاوسكی، روح‌ و روان‌ روسی رنگ‌ و بوی ارتدوكسی دارد. تحت‌ تأثیر مذهب‌ ارتدوكس‌، تمدن‌ بیزانس‌ نیز تأثیر خود را بر روسیه‌ گذاشت‌: باور به‌ برحق‌ بودن‌ همیشگی روسیه‌ و نمایندگی از سوی خدا و باطل‌ بودن‌ دشمنان‌ آن‌. حكام‌ روسیه‌، جنگ‌های این‌ كشور را جنگ‌ برای خدا و مقدس‌ می‌دانستند. برخی از ویژگی‌هایی كه‌ مسیحیت‌ بیزانس‌ به‌ روسیه‌ داد، هرگز كلیسای كاتولیك‌ به‌ اروپا نداده‌ بود. تفاوت‌ كلیسای ارتدوكس‌ روسیه‌ با كلیسای ارتدوكس‌ بیزانس‌ و كلیسای كاتولیك‌ در آن‌ بود كه‌ بجای اینكه‌ دولت‌ در خدمت‌ آن‌ باشد، خود در خدمت‌ دولت‌ روس‌ قرار داشت‌ و بویژه‌ از پایان‌ قرن‌ 16، رابطه‌ كلیسای مسكو با خارج‌ قطع‌ و كاملاً ملی شد. به‌ طور كلی، تا قبل‌ از پتركبیر، كلیسای روسیه‌ از خودمختاری بیشتری برخوردار بود، اما در این‌ دوره‌، كلیسا از یك‌ نهاد نسبتاً مستقل‌ به‌ یك‌ اداره‌ كمابیش‌ دولتی تبدیل‌ شد و در دوره‌ كمونیسم‌، كاملا منقاد گردید.

              از قرن‌ 17 به‌ بعد دو عامل‌، هویت‌ مبتنی بر مذهب‌ را به‌ مبارزه‌ طلبیدند كه‌ شامل‌ كشورگشایی تزارها و تحولات‌ فكری در اروپا بود. كشورگشایی در قرون‌ 16 و 17 به‌ خاطر آنكه‌ به‌ سوی مناطق‌ بسیار كم‌ جمعیت‌ و یا خالی از سكنه‌ سیبری بود، اختلال‌ زیادی در تعادل‌ جمعیتی (كه‌ هویت‌ آن‌ تا حد زیادی به‌ مذهب‌ وابسته‌ بود) ایجاد نكرد. اما از نیمه‌ قرن‌ 17، این‌ امپراتوری تا مناطقی توسعه‌ یافت‌ كه‌ ساكنان‌ آن‌ نه‌ روس‌ بودند و نه‌ ارتدوكس‌. در سال‌ 1654، ضمیمه‌ شدن‌ اوكراین‌ با افزایش‌ نفوذ قابل‌ توجه‌ فرهنگ‌ لاتین‌ و كاتولیك‌ همراه‌ بود. در نبرد بزرگ‌ شمال‌ علیه‌ سوئد (1721 ـ 1700) سرزمین‌های آلمانی پروتستان‌ بالتیك‌ به‌ شمال‌ غربی این‌ امپراتوری ضمیمه‌ شد. در جنوب‌، پیروزی‌های پشت‌سرهم‌ بر ترك‌های مسلمان‌ عثمانی در 1783 با ضمیمه‌ شدن‌ كریمه‌ به‌ امپراتوری به‌ اوج‌ خود رسید، در حالی كه‌ در غرب‌، سه‌ بخش‌ لهستان‌ نه‌ تنها كاتولیك‌های بیشتر، بلكه‌ تعداد قابل‌ توجهی یهودی را نیز با خود به‌ همراه‌ آورد. توسعه‌ بیشتر در درون‌ آسیای مركزی در دهه‌های 1860 و 1870 نیز مسلمانان‌ زیادتری را وارد امپراتوری كرد. در واقع‌، این‌ كشورگشایی‌ها، موجب‌ شد تا روند شكل‌گیری ملت‌ روسیه‌ ناكام‌ بماند و آنگونه‌ كه‌ سرگئی ویت‌ گفته‌است‌: «از زمان‌ پتر كبیر و كاترین‌ كبیر تاكنون‌، چیزی به‌ اسم‌ ملت‌ روسیه‌ وجود نداشته‌ است‌، بلكه‌ صرفاً یك‌ امپراتوری روسیه‌ وجود داشته‌ است‌.» ماركس‌ از تعبیر بهتری برای امپراتوری روسیه‌ استفاده‌ كرده‌ و آن‌ را "زندان‌ ملت‌ها" نامیده‌ است.

              ظهور مفهوم‌ دولت‌ ـ ملت‌ در قرن‌ 17 در اروپا و سپس‌ مفهوم‌ حاكمیت‌ ملی و مبتنی بر مردم‌ پس‌ از انقلاب‌ فرانسه‌، موجب‌ تحول‌ در مبنای هویت‌ دولت‌ها شد و با غلیان‌ امواج‌ ناسیونالیسم‌، هویت‌ ملی جای اشكال‌ پیشین‌ هویت‌ را برای دولت‌ها گرفت‌. در روسیه‌، نخست‌ در دوره‌ پتر بود كه‌ تحت‌ تأثیر غرب‌، نقش‌ مذهب‌ ارتدوكس‌ كم‌رنگ‌ گردید، اما این‌ روند با تحولات‌ قرن‌ 19 تكمیل‌ شد. در ابتدای این‌ قرن‌ آخرین‌ مرحله‌ بروز هویت‌ كهن‌ روسی با غلبه‌ بر ناپلئون‌ و قرارگرفتن‌ روسیه‌ به‌ عنوان‌ سنگر نظام‌های پادشاهی در برابر تحولات‌ جدید ناشی از انقلاب‌ فرانسه‌ ایفای نقش‌ نمود. مفهوم‌ "اتحاد مقدس‌" در 1815 به‌ اندازه‌ كافی گویای این‌ مطلب‌ بود. اما با گسترش‌ امواج‌ انقلاب‌ فرانسه‌، روسیه‌ نیز خود بستر جدال‌های فكری شد و اسلاوگرایی در جهت‌ احیای مفاهیم‌ كهن‌ هویت‌ جمعی روس‌ ظهور یافت‌. اما به‌ طور كلی، ناسیونالیسم‌ با سنت‌ روس‌ همچنان‌ بیگانه‌ ماند، چرا كه‌ به‌ طور تاریخی، همواره‌ بر حفظ‌ دولت‌ تأكید شده‌است‌. كلیامكین‌ در این‌ مورد می‌نویسد كه‌ "ناسیونالیسم‌ در ذهنیت‌ و نگرش‌ روسیه‌ شكل‌ نگرفته‌ است‌، و برخلاف‌ غرب‌، به‌ وسیله‌ روس‌ها با تردید درك‌ شده‌است‌، و میهن‌پرستی روسی اساساً در وابستگی به‌ خاك‌ مطرح‌ شده‌است‌ و اسلاوگرایی بر وجود یك‌ جامعه‌ فراملی شكل‌ گرفته‌ تاریخی در گستره‌ سرزمین‌ اوراسیا تأكید می‌كند. در قرن‌ 19، ظهور چالش‌های سیاسی برای نظام‌ تزاری و مجادله‌ میان‌ اسلاوگراها و غربگرایان‌ بر سر مسأله‌ هویت‌ در مركز سیاست‌ امپراتوری بود. تا اواخر قرن‌، آشفتگی ناسیونالیستی به‌ وسیله‌ روشنفكران‌ و ورود یك‌ سیاست‌ حساب‌ شده‌ روسی‌سازی به‌ وسیله‌ حكومت‌، شروع‌ به‌ تسهیل‌ یك‌ مفهوم‌ هویت‌ ملی روسیه‌ در میان‌ توده‌های مردم‌ كرد. درنتیجه‌، با وجود فقدان‌ اجماع‌ میان‌ نخبگان‌ درمورد گستره واقعی "روسیه‌ مادر"، ناسیونالیسم‌ روسی به‌ عنوان‌ یك‌ هویت‌ سیاسی مهم‌ آغاز به‌ ظهور كرد.

              با وجود این‌، اگرچه‌ ابعاد قومی ـ ملی مبهمی نسبت‌ به‌ این‌ روند موجود بود، آشكار بود كه‌ ظهور یك‌ هویت‌ ملی روسی در سطح‌ ملی‌ بر یك‌ نگرش‌ چند فرهنگی و جهان‌وطنی از روسی بودن‌ مبتنی بود كه‌ به‌ تدریج‌ جایگزین‌ وفاداری سنتی به‌ تزار و مذهب‌ ارتدوكس‌ می‌شد. بنابراین‌، اگرچه‌ سال‌های آخر امپراتوری تزار به‌ وسیله‌ یك‌ خود آگاهی ملی روزافزون‌ مشخص‌ شده‌بود، اما این‌ هویت‌ جدید مبهم‌ باقی ماند. حتی در دوره‌ بلافاصله‌ پیش‌ از انقلاب‌ اكتبر، میهن‌پرستان‌ روسی احتمالاً كل‌ دولت‌، و نه‌ فقط‌ سرزمین‌های محل‌ سكونت‌ روس‌ها (سرزمین‌ پدری) را تعیین‌ كردند، و یا بخش‌های مهمی از روشنفكران‌ روس‌ همان‌ اندازه‌ كه‌ برای ایده‌ قومی ناسیونالیستی اهمیت‌ قائل‌ بودند، برای دولت‌ هم‌ همین‌ اندازه‌ اهمیت‌ قائل‌ بودند. علاوه‌ براین‌، با وجود انگیزه‌ قوی برای تقویت‌ هویت‌ قومی كه‌ به‌ طور مستقیم‌ به‌ وسیله‌ سیاست‌های روسی‌سازی و به‌ طور غیرمستقیم‌ به‌ وسیله‌ نوسازی سریع‌ فراهم‌ شده‌بود، مفاهیم‌ قومیت‌ روسی به‌ عنوان‌ یك‌ مانع‌ اساسی برای تحول‌ ناسیونالیسم‌ قومی، با روس‌هایی كه‌ به‌ انواعی از گروه‌های فرعی قومی جغرافیایی تقسیم‌ شده‌بودند، به‌ گونه‌ای ضعیف‌ توسعه‌ یافت‌. این‌ جریان‌ هیچ‌گاه‌ به‌ نتیجه‌ نرسید و با انقلاب‌ اكتبر 1917، انحرافی اساسی در سیر تحول‌ هویت‌ روسی ایجاد شد. در واقع‌، با ضعف‌ تدریجی هویت‌ مبتنی بر مذهب‌ از قرن‌ 17 به‌ بعد، یك‌ هویت‌ ملی جدید كه‌ معمولاً مبتنی بر قوم‌ است‌، نتوانست‌ تثبیت‌ گردد و جای آن‌ را یك‌ هویت‌ ایدئولوژیك‌ جهان‌ شمول‌ گرفت‌ كه‌ آن‌ هم‌ نتوانست‌ مسأله‌ هویت‌ ملی روس‌ را به‌ سرانجام‌ رساند، به‌ طوری كه‌ گفته‌ می‌شود «نه‌ امپراتوری تزار و نه‌ اتحاد شوروی هیچ‌ یك‌ دولت‌ ـ ملت‌ به‌ مفهوم‌ متعارف‌ آن‌ نبودند.

              اتحاد شوروی خود را به‌ عنوان‌ یك‌ دولت‌ بین‌المللی مبتنی بر همبستگی طبقاتی و همگنی اجتماعی اعلام‌ كرد. اما یك‌ دولت‌ ماند كه‌ در آن‌ وابستگی‌های قومی به‌ عنوان‌ ملیت‌ سركوب‌ شد و ناسیونالیسم‌ مهمترین‌ تهدید سیاسی برای ماهیت‌ بین‌المللی دولت‌ بود. موفقیت‌ این‌ سیاست‌ درحذف‌ مسائل‌ قومی به‌ عنوان‌ یك‌ دستاورد مهم‌ نظام‌ سوسیالیستی نگریسته‌ می‌شد، چرا كه‌ در این‌ دوره‌، كل‌ سرزمین‌ اتحاد جماهیر شوروی میهن‌ تلقی می‌شد. لنین‌ دشمن‌ ناسیونالیسم‌ روس‌ بود و آن‌ را بیشتر یك‌ مسأله‌ شووینیستی می‌دانست‌. او مهد هویت‌ ملی سنتی روسیه‌ یعنی‌ كلیسای ارتدوكس‌ را سركوب‌ و كنترل‌ كرد. سیاست‌ ملیت‌ها در دوره‌ لنین‌ آن‌ بود كه‌ مقامات‌ محلی به‌ نخبگان‌ غیر روس‌ در مناطق‌ خودشان‌ واگذار شود. نظام‌ دهقانی ــ به‌ عنوان‌ ستون‌ فقرات‌ ملت‌ روسیه‌ و منبع‌ سنت‌های روحی و فرهنگی ژرف‌ آن‌ ــ نابود گشت‌ و سیاست‌ پاكسازی فكری دوره‌ استالین‌، روشنفكران‌ قدیم‌ را به‌ عنوان‌ منبع‌ عصر زرین‌ دستاوردهای فرهنگی میانه‌ قرن‌ 19 از میان‌ برداشت‌. اگرچه‌ در جنگ‌ جهانی دوم‌، به‌ طور فزاینده‌ای از ناسیونالیسم‌ روس‌ به‌ عنوان‌ ابزاری برای مشروع‌ سازی دوباره‌ نظام‌ كمونیستی بهره‌برداری شد، اما این‌ عنصر از هرگونه‌ پویایی فرهنگی و تاریخی محروم‌ ماند. هویت‌ روسیه‌ در شوروی حل‌ گردید و جلو آگاهی ملی روس‌ و دولت‌ ـ ملت‌ بودن‌ آن‌ گرفته‌ شد. جالب‌ آنكه‌ سیاست‌های خروشچف‌ كه‌ خود او مخالف‌ ناسیونالیسم‌ بود، علت‌ عمده‌ احیای مجدد ناسیونالیسم‌ شد و از دهه‌ 1960، ناسیونالیسم‌ جدید روس‌ به‌ وسیله‌ دركی ژرف‌ از بحران‌ ــ كه‌ در آن‌ ملت‌ روسیه‌ خود را می‌یافت‌ ــ نسبت‌ به‌ از دست‌ رفتن‌ سنت‌های ملی روس‌ واكنش‌ نشان‌ داد. سولژنیتسین‌ در این‌ دوره‌ استدلال‌ می‌كرد كه‌ روسیه‌ هزینه‌ زیادی برای یك‌ امپراتوری دروغین‌ پرداخته‌ است‌ و منابع‌ زیادی را به‌ هدر داده‌است‌. طی دوران‌ ركود زمان‌ برژنف‌، یك‌ ناسیونالیسم‌ رسمی روسی برای پشتیبانی از رژیم‌ رو به‌ زوال‌ شكوفا گردید. در فضای جدید ایجاد شده‌ و در نتیجه‌ سیاست‌ گورباچف‌، ناسیونالیسم‌ روس‌ جان‌ تازه‌ای گرفت‌. به‌ طوری كه‌ در ژوئن‌ 1988، نخستین‌ هزاره‌ پذیرش‌ مذهب‌ ارتدوكس‌ در روسیه‌، با نشانه‌هایی از گرایشات‌ ملی‌گرایانه‌ جشن‌ گرفته‌ شد. در این‌ دوره‌، جنبش‌های قومی در سایر جمهوری‌های شوروی نیز آغاز شد كه‌ علاوه‌ بر ضدیت‌ با شوروی، ضد روس‌ نیز بودند.

               آگاهی روس‌ها به‌ هویت‌ جمعی خود همواره‌ وجود داشته‌ و ناسیونالیسم‌ كهن‌ روس‌ ــ اگر بتوان‌ آن‌ را ناسیونالیسم‌ نامید، چرا كه‌ اساساً ناسیونالیسم‌ مفهومی جدید و مربوط‌ به‌ قرن‌ 18 به‌ بعد است‌ ــ كه‌ متكی به‌ مذهب‌ بود، همین‌ وقوف‌ جمعی است‌. به‌ طوری كه‌ ادعا شده‌ ملیت‌ روس‌ زودتر از دیگر ملیت‌های اروپایی پدید آمده‌است‌. اما این‌ ناسیونالیسم‌، بیشتر مفهومی روحی یا فرهنگی و بی‌بهره‌ از نهاد سیاسی بوده‌ و رابطه‌ لازمی با دولت‌ و تكامل‌ سازمان‌ سیاسی جامعه‌ نداشته‌ است‌. اما آنچه‌ برای ما مهم‌ می‌باشد، این‌ است‌ كه‌ از اواخر قرن‌ 17، با ضعیف‌ شدن‌ مبنای اساسی ناسیونالیسم‌ كهن‌ روسی، همین‌ هویت‌ جمعی روس‌ نیز به‌ سستی گرایید، اما جای آن‌ را یك‌ هویت‌ ملی نگرفت‌ و از آن‌ زمان‌ تاكنون‌ روسیه‌ با چنین‌ مشكلی دست‌ به‌ گریبان‌ بوده‌است‌ به‌ طوری كه‌ گفته‌ شده‌ روس‌ها به‌ لحاظ‌ تاریخی این‌ فرصت‌ را نداشته‌اند كه‌ هویت‌ ملی راسخ‌ و مداوم‌ خود را داشته‌ باشند. به‌ طوری كه‌ ساكوا صراحتاً می‌گوید: «روسیه‌ هرگز یك‌ دولت‌ ـ ملت‌ نبوده‌ و هنوز هم‌ نیست‌.» در این‌ مورد كه‌ چرا روس‌ها نتوانستند دولت‌ ملی خود را تشكیل‌ داده‌ و به‌ یك‌ هویت‌ ملی دست‌ یابند، مسائل‌ مختلفی ذكر شده‌است‌.

              همان‌طور كه‌ گفته‌ شد، تا زمان‌ پتركبیر روسیه‌ از همگونی بسیار بیشتری به‌ مفهوم‌ قومی و فرهنگی برخوردار بود. یك‌ پادشاهی محصور در خشكی و بدون‌ دسترس‌ به‌ دریا در داخل‌ سرزمین‌های بسیار محدودتر از آنچه‌ كه‌ بعداً به‌ وجود آمد كه‌ نخست‌ پیرامون‌ كیف‌ و سپس‌ مسكوی تشكیل‌ شده‌ بود. عنصر كلیدی نوع‌ تزاری تعیین‌ هویت‌ (بویژه‌ از اواخر قرن‌ 15 كه‌ یوغ‌ مغول‌ پایان‌ یافت‌)، مذهب‌ ارتدوكس‌ و نظام‌ استبدادی بود كه‌ سمبل‌ آن‌ ایوان‌ مخوف‌ بود. اما از نیمه‌ قرن‌ 17، كم‌ كم‌ مشكلاتی جدی برای این‌ هویت‌ ایجاد گردید كه‌ در درجه‌ نخست‌ از تصرفات‌ سرزمینی ناشی می‌شد. اگرچه‌ تصرفات‌ از قرن‌ 16 شروع‌ شده‌ بود، اما پیشروی به‌ سوی مناطق‌ گسترده‌ خالی سیبری در قرون‌ 16 و 17، اختلال‌ زیادی در تعادل‌ قومی و جمعیتی كشور ایجاد نكرد. اما از نیمه‌ قرن‌ 17، این‌ امپراتوری تا مناطقی گسترش‌ یافت‌ كه‌ ساكنان‌ آن‌ نه‌ روس‌ بودند و نه‌ ارتدوكس‌. در این‌ مورد می‌توان‌ به‌ ضمیمه‌ شدن‌ اوكراین‌ با افزایش‌ نفوذ قابل‌ توجه‌ فرهنگ‌ لاتین‌ و كاتولیك‌، سرزمین‌های آلمانی پروتستان‌ بالتیك‌، ضمیمه‌ شدن‌ اوكراین‌، انضمام‌ سه‌ بخش‌ لهستان‌ و مناطق‌ مسلمان‌نشین‌ آسیای مركزی و قفقاز اشاره‌ كرد. از این‌ رو، گسترش‌ فزاینده‌ سرزمین‌های امپراتوری روس‌ به‌ عنوان‌ یكی از موانع‌ مهم‌ تكوین‌ هویت‌ ملی روس‌ عمل‌ نمود.

              یكی از نویسندگان‌ دیگر كه‌ به‌ موانع‌ شكل‌گیری هویت‌ ملی روسیه‌ پرداخته‌، ریچارد پایپ‌ است‌. از نظر او پدیده‌ ناسیونالیسم‌ دارای دو عنصر اساسی است‌: احساس‌ پیوند با افرادی كه‌ وابسته‌ به‌ یك‌ گروه‌ هستند و احساس‌ تمایز از بیگانگانی كه‌ خارج‌ از آن‌ گروه‌ می‌باشند. عنصر نخست‌ به‌ میهن‌پرستی و عنصر دوم‌ به‌ بیگانه‌ هراسی می‌انجامد. از نظر او، تجربه‌ تاریخی نشان‌ می‌دهد كه‌ دولت‌ مدرن‌ دو كار انجام‌ می‌دهد: به‌ شهروندانش‌ فرصت‌ احساس‌ رضایت‌ فردی می‌دهد، و هم‌ زمان‌، توانایی متقاعد ساختن‌ آن‌ها به‌ فداكردن‌ تمام‌ یا برخی منافعشان‌ را بخاطر خیر عمومی ــ چه‌ با پرداخت‌ مالیت‌ و چه‌ با از جان‌ گذشتگی ــ دارد. وفاداری اجتماعی یكی از كاركردهای اساسی دولت‌ مدرن‌ است‌. در دو قرن‌ گذشته‌، این‌ وفاداری بیشتر بر هویت‌ قومی متمركز بوده‌است‌. تمام‌ دولت‌های موفق‌، به‌ وسیله‌ این‌ تمایز و هویت‌ قومی شناخته‌ شده‌اند. پایپ‌ معتقد است‌ كه‌ بیگانه‌ هراسی در روسیه‌ كه‌ از مذهب‌ سرچشمه‌ گرفته‌ و امری مربوط‌ به‌ پیش‌ از دوره‌ جدید است‌، بر وفاداری ملی سایه‌ افكنده‌ است‌. روسیه‌ پیش‌ از دوره‌ مدرن‌ همانند اروپای آن‌ دوره‌، هویت‌ خود را از مذهب‌ می‌گرفته‌ است‌. اما برخلاف‌ كاتولیك‌ و پروتستان‌، مذهب‌ ارتدوكس‌ یك‌ دین‌ ملی بوده‌است‌، و بویژه‌ پس‌ از تصرف‌ قسطنطنیه‌ و بالكان‌ به‌ دست‌ عثمانی‌ها، روسیه‌ به‌ عنوان‌ تنها دولت‌ ارتدوكس‌ در جهان‌ باقی ماند و به‌ این‌ دلیل‌، برای روس‌ها طبیعی بود كه‌ مذهبشان‌ را با ملیت‌ و دولت‌ خود هم‌ سنگ‌ بدانند. برای آنها روس‌ بودن‌، همان‌ ارتدوكس‌ بودن‌ تلقی می‌شد و هر ارتدوكسی تبعه‌ تزار بود. پس‌، منبع‌ بیگانه‌ هراسی روس‌ ریشه‌ در این‌ تاریخ‌ منحصربه‌فرد دارد كه‌ از تمام‌ جوانب‌ به‌ وسیله‌ كاتولیك‌ها، پروتستان‌ها، و مسلمان‌ها محاصره‌ شده‌ بودند. چنین‌ نگرشی تا قرن‌ بیستم‌ تداوم‌ یافت‌. آنها به‌ وسیله‌ كمونیسم‌، سكولار شدند و به‌ آنها این‌ درك‌ تلقین‌ شد كه‌ نخستین‌ مردم‌ برگزیده‌ تاریخ‌ هستند كه‌ به‌ یك‌ جامعه‌ بی‌طبقه‌ وارد می‌شوند. پس‌، احساس‌ روس‌ها از هویت‌، بیشتر به‌ وسیله‌ آنچه‌ كه‌ نیستند تعیین‌ شده‌است‌ تا اینكه‌ به‌ وسیله‌ آنچه‌ كه‌ هستند. در واقع‌، جنبه‌ سلبی هویت‌ ملی برای آنها مطرح‌ بوده‌است‌ و نه‌ جنبه‌ مثبت‌ آن‌، چرا كه‌ آگاهی از متفاوت‌ بودن‌ از دیگران‌ و یكی بودن‌ با خود دو مسأله‌ است‌. حكومت‌های روسی این‌ موضوع‌ را كه‌ احساسات‌ ضدبیگانه‌ را در میان‌ مردم‌ تحریك‌كننده‌ بیشتر به‌ نفع‌ خود می‌دیده‌اند. پایپ‌ در مورد ناكامی تحول‌ مبنای هویت‌ از مذهب‌ به‌ قوم‌ و عدم‌ شكل‌گیری هویت‌ ملی را علاوه‌ بر مسائل‌ بالا، به‌ قلمرو پهناور و تنوع‌ قومی مربوط‌ دانسته‌است‌. از سوی دیگر، حكومت‌ تزاری یك‌ امپراتوری ایجاد كرد تا اینكه‌ یك‌ ایدئولوژی ملی، و در مدارس‌ و ارتش‌، به‌ جای آموزش‌ وفاداری به‌ میهن‌، صرفاً وفاداری به‌ شخص‌ تزار را آموختند. او همچنین‌ باید به‌ عدم‌ توسعه‌ نهادهایی كه‌ بتوانند میان‌ گروه‌های اجتماعی جدا از هم‌، یك‌ احساس‌ سرنوشت‌ مشترك‌ ایجاد كنند، و دهقانان‌ جدا و پراكنده‌ در سرزمین‌های پهناور را به‌ سوی شهروندانی با درك‌ قومی هدایت‌ كند، اشاره‌ كرد.

بسیاری از تحلیلگران‌ مسائل‌ روسیه‌، یكی از ویژگی‌های دولت‌ روسی را  موعودگرایی دانسته‌اند. این‌ ویژگی به‌ اشكال‌ مختلف‌ امكان‌ شكل‌گیری هویت‌ ملی را مانع‌ شده‌است‌. موعودگرایی روسیه‌ در ابتدا در قالب‌ مذهبی به‌ شكل‌ "رم‌ سوم‌" ظهور یافت‌. در قرن‌ 19 در برابر تحول‌ هویت‌ دولت‌های اروپایی، شكل‌ "اسلاوگرایی" به‌ خود گرفت‌، و سرانجام‌ در قرن‌ بیستم‌ به‌ "بین‌الملل‌گرایی" سوسیالیست‌ تبدیل‌ شد. در مورد موعودگرایی مسیحی پیش‌ از این‌ بحث‌ شد. اما یكی از موانع‌ اصلی‌ شكل‌گیری هویت‌ ملی در روسیه‌ بویژه‌ در سده‌های 19 و 20 موعودگرایی به‌ دو شكل‌ اسلاوگرا و بین‌الملل‌گرا بود. اسلاوگرایی نخست‌ در برابر اصلاحات‌ پتر شكل‌ گرفت‌ و مقاومت‌ شدیدی از این‌ ناحیه‌ نشان‌ داده‌ شد. آنها سیاست‌های پتر را خیانت‌ به‌ مبانی ملی روس‌ و مخالف‌ روند پیشرفت‌ قوم‌ روس‌ تلقی می‌كردند و بر ارزش‌ها و سنت‌های روسی بویژه‌ مذهب‌ ارتدوكس‌ تكیه‌ می‌كردند.  از نظر اسلاوگرایان‌، فرهنگ‌ غرب‌ نباید ذات‌ تغییرناپذیر روسیه مادر را كه‌ نشانه‌های آن‌ ارتدوكس‌ روسی و یك‌ دولت‌ قدرتمند متمركز است‌، آلوده‌ كند.

اسلاوگرایی هم اشكال‌ متعددی داشته است. یك‌ شكل‌ آن‌، اتحاد ملل‌ اسلاو بود كه‌ البته‌ در بیشتر مواقع‌، مركزیت‌ آن‌ خارج‌ از روسیه‌ بود. هرگاه‌ كه‌ لهستان‌ سردمدار این‌ جریان‌ بود، اسلاوگرایی حتی جنبه‌ ضدروسی نیز پیدا می‌كرد. در شكل‌ دیگر آن‌، به‌ یك‌ اصل‌ سازمان‌ دهنده‌ و به‌ عنوان‌ شیوه‌ای برای بسیج‌ مردم‌ روسیه‌ در حمایت‌ از سیاست‌های توسعه‌طلبانه‌ دولت‌ بود. اما، در بسیاری موارد، صرفاً شعاری بود كه‌ از سوی دولت‌ روسیه‌ به‌ منظور تحریك‌ ملیت‌های اسلاو داخل‌ امپراتوری اطریش‌ و عثمانی برای تضعیف‌ آن‌ها در برابر روسیه‌ بود. اما آنچه‌ كه‌ در این‌ رابطه‌ به‌ بحث‌ اصلی ما برمی‌گردد آن‌ است‌ كه‌ گو اینكه‌ اسلاوگرایی می‌توانست‌ شكلی از ملی‌گرایی برای ایجاد یك‌ هویت‌ ملی برای روسیه‌ باشد، اما تأكید آن‌ها بر مذهب‌ ارتدوكس‌ به‌ عنوان‌ وجه‌ مشترك‌ میان‌ اسلاوها، خود به‌ خود به‌ مانعی برای آن‌ تبدیل‌ گردید. تئوری‌های ناسیونالیسم‌ روسی در دوره‌ اسلاوگرایی دارای سه‌ ویژگی اصلی بود. اول‌ وابستگی به‌ ارتدوكس‌ روس‌ بود كه‌ متفكران‌ آن‌ تئوری‌هایی برای توجیه‌ اقتدار معنوی منحصربه‌فرد و اصالت‌ رهبران‌ آن‌ ابداع‌ كردند ــ كه‌ موازی همان‌ ادعاهای غیردینی انجام‌ شده‌ به‌ نفع‌ ناسیونالیسم‌ روس‌ و ماهیت‌ این‌ پیوستگی و ائتلاف‌ متغیر بود. در حالی كه‌ برخی ناسیونالیست‌ها معتقدانی مؤمن‌ و پیرو فلسفه‌های مذهبی پیچیده‌ای بودند، دیگران‌ می‌خواستند كه‌ كلیسا فقط‌ به‌ عنوان‌ یك‌ عامل‌ كنترل‌ اجتماعی عمل‌ كند. دوم‌، علاقه‌ عمیق‌ به‌ تاریخ‌ قرون‌ میانه‌ روسیه‌ و بویژه‌ دوره‌ مسكوی آن‌، كه‌ بسیاری از ناسیونالیست‌ها معتقد بودند هنوز به‌ بسیاری از فرهنگ‌های بیگانه‌ای كه‌ پتر كبیر آنها را وارد روسیه‌ كرد آلوده‌ نشده‌ بود. سوم‌، اعتقاد به‌ دهقانان‌ روس‌ به‌ عنوان‌ یك‌ نیروی اخلاقی در جهت‌ خیر و نیكی كه‌ تجسم‌ عینی آن‌ در شیوه‌ زندگی اجتماعی و نحوه‌ اداره‌ امور آنان‌ قابل‌ مشاهده‌ بود.  

روسیه جدید  از همان ابتدا با یک بحران‌ هویتی روبرو بود و گذار از وضعیت‌ امپراتوری و هویت‌ مبتنی بر ایدئولوژی، مسأله‌ دولت‌ ملی و تقارن‌ دولت‌ و ملت‌ و مشكلات‌ ناشی از فقدان‌ آن‌، مسأله‌ هویت‌ ملی را به‌ طور اساسی مطرح‌ ساخت‌. از سوی دیگر، وانهادن‌ نظام‌ سیاسی و اقتصادی سوسیالیستی و تلاش‌ برای همكاری و سپس‌ ادغام‌ در غرب‌، مسأله‌ جایگاه‌ روسیه‌ را در جهان‌ و بویژه‌ در ارتباط‌ با اروپا و غرب‌ مطرح‌ كرد. و نیز از دست‌ دادن‌ نقش‌ یك‌ ابرقدرت‌ و رهبر بلوك‌ نظامی ـ سیاسی با مأموریتی جهانی، ابهاماتی اساسی را در دوره‌ نقش‌ آتی روسیه‌ در سطوح‌ جهانی و منطقه‌ای به‌ پیش‌ كشید. از نظر مقامات‌ رسمی، قرار بود "دولت‌ ملی روسیه‌"، یك‌ "عضو برابر ملل‌ متمدن‌" باشد و به‌ عنوان‌ یك‌ "قدرت‌ بزرگ‌ جهانی در نهادهای اروپایی و غربی" حضور یابد و نقش‌ درخور خود را بازی كند. اما میان‌ این‌ تصورات‌ با واقعیت‌های داخلی و خارجی فاصله‌ زیادی وجود داشت‌. در داخل‌، آشفتگی زیادی درمورد تعریف‌ هویت‌ وجود داشت‌ و نخبگان‌ و گروه‌های متعددی بودند كه‌ هریك‌ درك‌ خاص‌ خود را از هویت‌ كشور داشتند و آرمان‌ها و آرزوهای متفاوتی را در سر می‌پروراندند و هیچ‌گونه‌ اجماعی حاصل‌ نشد. در خارج‌ نیز مسائلی پیش‌ آمد كه‌ تصورات‌ اولیه‌ مقامات‌ روسی را با واقعیت‌های سخت‌ محك‌ زد. ناكامی دولت‌ در حل‌ مشكلات‌ داخلی و تحقیر آن‌ در مسائل‌ بین‌المللی، هویت‌ آرمانی رسمی را به‌ بن‌بست‌ رسانید و وضعیت‌ را آشفته‌تر ساخت‌. اما از سال 2000 با اقداماتی که انجام شد، بسیاری از مشکلات دهه 1990 حل شد و در روسیه یک حس اعتماد به دولت و افتخار به هویت ملی تقویت شد که اوج آن را در سال های پس از 2005 دیده ایم  و انتخاب سه باره پوتین با رای بالای 60 درصد هم در سال 2012 ناشی از اعتماد به او به عنوان بازیابنده حس هویت ملی روسیه جدید است.

از مجموع‌ مباحثی كه‌ در مورد هویت‌ ملی روس‌ مطرح‌ شد، نتیجه‌ می‌گیریم‌ كه‌ داستان‌ تحول‌ هویت‌ ملی در روسیه‌ حكایت‌ ناكامی ملت‌ روس‌ از دستیابی به‌ دولت‌ ملی به‌ مفهوم‌ معاصر اروپایی آن‌ است‌، و زمانی كه‌ اتحاد شوروی از هم‌ پاشید، روسیه‌ جدید خود را درگیر یك‌ مسأله‌ حل‌ ناشده‌ تاریخی یافت‌ که تاثیرات مهمی بر مسائل داخلی و رفتار های خارجی آن داشت. در عین حال مجادله پیرامون این هویت و نا مشخص بودن حدود و ثغور آن به معنای نبود هویت ملی نیست و در روسیه، میان بخش مهمی از مردم و به ویزه اکثریت روس تبار آن گرایشات و علاقه مندی به افتخار و عظمت ملی امری عینی و واقعی است. این هویت ملی، نمادها، شعارها و تجلیات خاص خود را داشته و در شرائط گوناگون و به ویزه در سختی و شدائد روزگار خود را نشان می دهد.
نهاد خانواده

خانواده همیشه یک رکن مهم جامعه روسیه بوده و تا سال های پایان دوره تزاری هم همچنان جایگاه مهمی داشت.  از آن زمان به تدریج پابه پای مدرن شدن جامعه از سده نوزدهم و آموزه های کمونیستی و نتایج عملی اقدامات نوسازانه آن دوره، از نقش خانواده کاسته شد و به ویژه بحران های اجتماعی و اقتصادی متعاقب فروپاشی شوروی، ضرباتی را بر نظام خانواده روسی وارد کرد. برقراری اقتصاد بازار آزاد و تنزل سطح زندگی و وضعیت نابسامان اجتماعی و خدمات و مشکل دسترسی به وسائل پزشکی لطمه ای جدی به خانواده ها زد تا جایی که طبق آمارها حدود دوسوم خانواده از هم می پاشیدند. از سال 2004 به بعد در روسیه موضوع بحران خانواده به یک تم غالب در رسانه های مربوطه تبدیل شد و دولت طرح ها و برنامه های گوناگونی را برای تقویت نظام خانواده در دستور کار قرار داد و به ویزه دست یاری به سوی کلیسای روسیه دراز کرد. حتی برای بچه دار شدن خانم ها مشوق های مالی مهمی ارائه شد و برخی آمار ها نیز از موفقیت نسبی دولت در این زمینه حکایت می کنند و نگرانی هایی در مورد پیامدهای تزلزل نظام خانواده برای آینده جامعه و وضعیت امنیتی و اقتصادی آن ابراز شده است. دولت روسیه سال 2008 را سال خانواده نامید و کوشید تا از طریق برخی اقدامات به احیای سنت ها و سالم سازی اخلاقی بپردازد. یکی از برنامه های دولت روسیه، تصویب سند نظریه سیاست جمعیتی فدراسیون روسیه تا سال 2025 است. همچنین کمیته اجتماعی ملی خانواده روسی نیز تشکیل شده است.

در روسیه از مدت‌ها پیش سنت ازدواج در سن پایین مرسوم بوده است. در سال 1744 كلیسا سن ازدواج را برای زنان 13 سال و برای مردان 15 سال تعیین كرد و ازدواج دختران بین 13 - 14 و پسران 15-16 ساله تا قرن 19 قانونی بود. از صد سال پیش تشكیل خانواده دچار تغییراتی شد، ولی باز سن ازدواج پایین‌تر از امروز بود (زنان به طور متوسط، در بیست سالگی و مردان در 22سالگی ازدواج می‌كردند) و درصد كمی تا قبل از 25سالگی ازدواج می‌كردند. در سال‌های اخیر، تحت تاثیر غرب، آرام‌آرام به این سو حركت می‌كنند. جوان‌ها می‌گویند: قبل از ثبت ازدواج لازم است مدتی با هم زندگی كنیم و یكدیگر را بشناسیم. امروز چیزی در حدود 45 درصد مردان و 30درصد زنان سنین 24-20 و 20درصد مردان و زنان سنین 39- 25 بدون ازدواج رسمی با یكدیگر زندگی می‌كنند. البته هر چه سن و سال بالاتر است، تمایل به زندگی سنتی و داشتن خانواده با تمام مشخصات شایسته آن بالاتر می‌رود و به آماری در حدود 90درصد افراد این سن می‌رسیم.  

در میان خانواده‌های روس، زوج‌هایی كه با هم زندگی می‌كنند، 74 درصد جمعیت را تشكیل می‌دهند كه از آن میان 28درصد فرزندی ندارند. برخلاف اروپا كه هسته اصلی خانواده را تنها پدر، مادر و فرزند تشكیل می‌دهند، در روسیه 30درصد والدین با خانواده‌های خود یعنی پدر و مادر زن و شوهر، بچه‌ها و نوه‌ها در ارتباط دایم هستند. این حفظ ارتباط نه تنها به دلیل وجود سنت، كه به دلیل بالا بودن هزینه‌های زندگی نیز بوده است. از سال 1990 قیمت ملك در روسیه به شدت بالا رفت، به طوری كه همسران جوان جایی برای زندگی پیدا نمی‌كردند. بنابراین مساله فقط حفظ ارزش‌های سنتی نیست، بلكه مشكلات دوران پس از پروسترویكا نیز از عوامل دخیل در پرواز این مشكلات به شمار می‌رود.‌ در غالب موارد خانواده ناكامل یعنی مادر یا پدر تنها با خانواده زندگی می‌كنند. مادران تنها نیز مساله دیگری هستند كه در روسیه با آن روبرو هستیم. تقریبا یك كودك از میان چهار كودك روس در خانواده كامل پرورش نمی‌یابد و 75 درصد از آن‌ها تنها با مادر زندگی می‌كنند. پدران برای تربیت فرزند كم سن خود نیاز به كمك فعالان پدر و مادر خود دارند و مادران تنها نیز غالبا نیازمند حمایت مالی از طرف والدین خود هستند.

امروزه در روسیه وضعیت اقتصادی سختی حاكم است و از این رو بسیاری از زوج‌های جوان در همان ابتدا نمی‌خواهند بچه‌دار شوند. از طرف دیگر، در ذهن شهروند روس یك قاعده اجتماعی تعریف شده است که در خانواده باید حداقل یك بچه وجود داشته باشد. در سال‌های اخیر دولت روسیه درصدد انجام اقدامات گوناگونی در جهت بالا بردن میزان موالید می‌باشد. كمك خرج برای فرزندان به میزان 4-2 برابر افزایش یافته و مدت آن را تا یك سال و نیم افزایش داده‌اند، همچنین برنامه‌هایی نیز برای تامین مسكن خانواده‌های دارای فرزند در حال انجام است. در روسیه اقدامات خاصی برای ایجاد انگیزه در خانواده‌ها تدوین شده كه هنگام تولد فرزند به اجرا در می‌آید و نام آن سرمایه‌گذاری مادر است. این سرمایه‌گذاری شامل مبلغی بالغ بر 300 هزار روبل (برابر با یازده هزار دلار) می‌باشد كه در حسابی به نام مادر یا فرزند سپرده می‌شود و پس از تولد پرداخت می‌شود و سرمایه اولیه‌ای برای فرزند محسوب می‌گردد كه صرفا باید برای فرزند مصرف شود و پدر و یا مادر نمی‌توانند از آن برای سایر حوایج استفاده كنند و حق دارند برای سه سال كودك آن را به‌كار ببرند، اما تنها برای پرداخت محل سكونت، تحصیل كودك و آنچه كه به وی مربوط می‌شود. و پس از تولد ماهانه 4000 روبل (برابر با دویست دلار) تا هفت سالگی به عنوان كمك هزینه نگهداری فرزند پرداخت می‌شود و پس از هفت سالگی به مرور این مبلغ كاهش می‌یابد. روسیه دارای بالاترین نرخ طلاق در جهان است و در حدود 5.38 درصد از ازدواج ها در این کشور به طلاق می انجامد. بسیاری از کارشناسان دلیل این نرخ بالای طلاق در کشور روسیه را بداخلاقی مردان روسی می دانند. مسائلی همچون ضرب و شتم زنان، خیانت به همسران و عدم پرداخت هزینه های زندگی از طرف شوهران از جمله دلایل بالا بودن نرخ طلاق در این کشور است. بسیاری معتقد هستند که به همین علت است که بسیاری از زنان روس ترجیح می دهند با مردان خارجی ازدواج کنند.

در زمان کمونیسم و مثلا در سال‌های دهه 1960 میلادی، از هر یکصد ازدواج 12 مورد آن به جدایی می انجامید. در سال 1990 این رقم به 42 مورد رسید. اما در سال 2005 از هر 10 ازدواج 6 مورد آن به طلاق منجر شده است. طبق آخرین گزارشات، حدود هفتاد درصد ازوداج ها در روسیه با طلاق به پایان می رسد و این آمار بالای طلاق از آسیب های اجتماعی در روسیه محسوب می شود. علاوه بر گسترش فرهنگ وارداتی غرب و پایبند نبودن به مسایل اخلاقی ؛ تبلیغ تجمل گرایی در رسانه ها را از دیگر علل افزایش طلاق در روسیه ذکر شده است. طبق آمار؛ در سال 2010 میلادی 185هزار مورد ازدواج در کنار 153 هزار و 406 مورد طلاق در روسیه ثبت شد.

به گزارش شبکه تلویزیونی راشاتودی، 65 درصد ازدواج ها در روسیه به طلاق منجر می شود. با توجه به بالا بودن میزان جدایی زوج ها در روسیه ، مردان و افراد مشهور به طور فزاینده ترجیح می دهند پیش از ازدواج با طرف مقابل قراردادهایی امضا کنند تا مطمئن شوند مال و اموال شان را با طلاق همسرشان از دست نخواهند داد. در روسیه حدود 40% قتل‌ها و جنایات فجیع در سطح خانواده رخ می دهند. سالانه بیش از 10000 زن بدست شوهر و یا شریک جنسی اش کشته می شود (در حالی‌که اتحاد جماهیر شوروی در جنگ با افغانستان در طول 10 سال، 17000 نفر را از دست داد) و از هر سه زن، یک نفر در روسیه بخاطر خشونت های فیزیکی از سوی شوهر رنج می کشد.

وضعیت زنان

  در دو دهه اخیر وضعیت زنان و موقعیت آن‌ها کمابیش دستخوش تغییر و دگرگونی شد.  اساسا روسیه از زمان کمونیسم ابعاد گوناگون مدنیسم را پذیرفت و حزب کمونیسم مساله برابری زن و مرد را به شکل گسترده ای ترویج نمود. از آن زمان زن روس همانند مرد روس در عرصه کار و فعالیت های اجتماعی حضور موثری دارد و تفاوت چندانی میان مرد و زن در عرصهء کارهای اجتماعی وجود ندارد و تقریبآ در تمام مشاغل دیگر حضور مساوی زن و مرد به چشم می خورد. زنان شاغل دوماه قبل و دو ماه بعد از زایمان مرخصی با حقوق دارند. در زمان کمونیسم زنان تا یک سال بعد از زایمان می توانستند از مرخصی بدون حقوق استفاده کنند. که در این حالت شغل و مرتبه کاری ان‌ها همچنان حفظ می شد.در حال حاضر نیز بنا به محلی که در آنجا شاغل هستند می توانند از مزایای خاصی استفاده کنند. میزان اشتغال زنان در بخش آموزش 79 درصد، بهداشت و خدمات اجتماعی 83 درصد، تجارت و تغذیه عمومی 76 درصد، ارتباطات 71 درصد، و فرهنگ و هنر 72 درصد است. سطح تحصیلات زنان شاغل در روسیه 13 درصد بیشتر است. اما بیکاری در میان زنان بیشتر است. در زمان شوروی نرخ اشتغال زنان در آن کشور یکی از بالاترین ارقام جهان و حدود 90 درصد بود. در دهه 1970، این رقم 53 درصد بود اما تا سال 1990 به 48 درصد رسید. 60 درصد متخصصان،  58 درصد مهندسان، 67 درصد پزشکان و 91 درصد کتابداران زن بودند.

حضور زنان در عرصه سیاسی کشور هم در دوره شوروی جالب بود. در سطح ملی نرخ حضور زنان یک سوم و در سطح محلی یک دوم بود. یک سوم نمایندگان در مجمع یازدهم شورای عالی اتحاد جماهیر شوروی در سال های 1984 تا 1989 زنان بودند. این رقم در سال 1989 به 15.7 درصد رسید. در انتخابات کنگره ملی روسیه در سال 1990، فقط 5.5 درصد زنان بودند. سپس در 1993 به 8.13 و در مجمع فدرال به 10.8 درصد و در دومای دولتی به 13.1 درصد رسید. در دومای چهارم نیز 9/8 درصد نمایندگان زن بودند. در شورای فدرال روسیه در سال 2006 از 176 سناتور فقط 10 نفرشان زن بودند. به لحاظ کیفی هم زنان در سیاست روسیه جدید نقش اندکی دارند و بجز موارد محدودی مانند یکاترینا لاکوا و یلنا میزولینا در دوما و والنتینا ماتوینکو وزیر رفاه اجتماعی تا 2002 و سپس  استاندار سنت پترزبورگ تا سال 2010 و پس از آن در ریاست شورای فدرال، کمتر حضور موثری در قدرت و تصمیم گیری سیاسی دارند. به هر حال، در نظام سیاسی روسیه، منافع زنان چندان مشخص و منظم تعریف نشده و نهادهای زنانه ضعیفند. نهادهای موجود هم کمتر توانسته اند هماهنگ عمل کنند و از این رو کمتر موضوع زنان وارد مجادلات سیاسی روسیه جدید شده است. در رقابت های سیاسی انتخاباتی سال 2011 و 2012 هم این موضوع نتوانست جایگاهی پیدا کند. در مجموع، زنان روس به ویژه از اواخر سده نوزدهم و بیشتر در مرکز شهری بزرگ زنان آزادی بوده اند، اما امروزه وضعیت سختی دارند. مردان روس اغلب کم مسئولیت و مشروب خوار هستند. مشروب خواری و دائم الخمری مردان عمده ترین مشکل زنان روس است. در برخی موارد، عمدهء درامد مردان روس برای خرید مشروب و بازی قمار به هدر می رود, و بعد از مشروب خواری هم بد رفتاری ها شروع می شود. وضعیت امنیت در روسیه برای زنان خوب است و یک زن می تواند به راحتی ساعت یک شب به تنهایی به منزلش برگردد و یا در خیابان قدم بزند.

خشونت علیه زنان در خانواده در روسیه بیداد می‌كند. در روسیه هر سال 14 هزار زن بر اثر ضرب و شتم در درون خانواده جان خود را از دست می‌دهند. میزان اعمال خشونت بر علیه زنان در خانواده در روسیه در سطحی بسیار نگران كننده و در عین حال هشدار دهنده است. چنان‌كه هر ساله در این كشور 14 هزار زن بر اثر ضرب و شتمی كه در درون خانواده علیه وی اعمال می شود جان خود را از دست می‌دهند. در گزارش موسسه غیر دولتی روس موسوم به "آننا" كه در رابطه با خشونت درون خانواده در روسیه تهیه شده آمده است كه میزان اعمال خشونت درون خانواده علیه زنان چنان است كه هر سال 14000 زن جان خود را از دست می‌دهند. همچنین هر ساله بیش از 650 هزار زن نیز به سبب مورد ضرب و شتم قرار گرفتن به مراجع قانونی مراجعه می كنند. این گزارش در ادامه افزود: مارینا پیسكلا كووا رئیس موسسه روسی "آننا" یادآور شد كه مرگ‌های این چنینی زنان روس بر اثر شدت ضرب و شتم اعمال شده از طرف شوهران آنها و یا مردانی كه در خانه ایشان حضور دارند رخ می‌دهد. وی همچنین گفت: كارشناسان اظهار می‌دارند كه این آمار مرگ و میر زنان روس از سال 1995 تا كنون تقریبا بدون تغییر بوده است                                

آسیب‌ های اجتماعی

در دو دهه گذشته، مشکلات اجتماعی زیادی در روسیه به وجود آمد و در نتیجه تغییرات اجتماعی و اقتصادی سریع، قشرهای آسیب پذیرتر به خصوص زنان و کودکان تحت فشار بیشتری قرار گرفتند. نابسامانی های اجتماعی مختلف که در دوره ی اتحادیه ی شوروی وجود نداشته و یا بسیار نادر بودند در روسیه ی معاصر مسئله ای مهم به شمار می آمدند. استفاده از داروهای غیر قانونی به دلیل فقدان عملکرد اجرایی و افزایش خریدو فروش داروها، به گونه ای اساسی رشد یافته است. میزان مصرف الکل نیز افزایش یافته است. مسمومیت ناشی از الکل یکی از علل مرگ و میر است. بخصوص الکل هایی که خانگی بوده یا توسط مخازن صنعتی رقیق شده اند. این مسئله عامل مهم در کاهش سن امید به زندگی روسیه ، بخصوص برای مردان است. استفاده از مواد مخدر موجب تسریع در گسترش ایدز است، زیرا ویروسی که مسبب بیماری ایدز است یعنی HIV به صورت عمده ای از طریق درون وریدی (موجود در سیاهرگ) مصرف کننده ی مواد مخدر از سرنگ تزریقی مشترک، منتقل می شود. در سال‌های اخیر شیوع چندین بیماری واگیردار دیگر افزایش یافته است. مرض و دیگر بیماری‌های قابل درمان به دلیل درمان ناقص بیماران و فقدان بازشناسی علائم بیماری‌ها در میان دیگر مبتلایان، گسترش یافته است. بیماری‌های مقاربتی نیز به سرعت افزایش می یابد. در جهت مثبت، دولت مبارزه بر علیه بیماری های دیفتری و فلج اطفال را به صورت موفقیت آمیزی هدایت کرده است.

به هر حال، اعتیاد در جامعه روسیه گسترش یافت و تعداد معتادان به مواد مخدر به طور چشمگیری در مراکز شهری قابل دیدن بود. این مشکل بخاطر نبود مبارزه جدی و قابل دسترسی بودن در دوران بعد از شوروی به طور جدی به ویژه بین جوانان رو به افزایش رفت. همچنین تولید و مصرف مشروبات الکلی به شکل غیرقانونی افزایش یافت و پابپای استعمال مواد مخدر شیوع بیماری ایدز نیز دامن‌گیر جامعه شد. علت اصلی ابتلا این است که معتادان بیمار و سالم از سرنگ مشترک استفاده می کنند. موارد ابتلا به چند بیماری دیگر واگیردار نیز طی سال های اخیر افزایش یافته است. مرض سل و دیگر بیماری های قابل معالجه در نتیجه عدم معالجه باید و شاید بیماران و ناتوانی از تشخیص بیماری بین مبتلایان بشدت رایج شده اند. بین موارد مثبت می توان به مبارزه موفقیت آمیز حکومت با بیماری های دیفتری اشاره نمود.

تعداد افراد ولگرد بطور بسیار محسوس بالا رفت و بیکاری و نیمه بیکاری به میزان بحرانی رسید. یکی دیگر از مظاهر زندگی روس ها مصرف بیش از اندازه مشروبات الکلی است آنچه از دیرباز ثابت شده علاقه شدید روس ها به مصرف مشروبات الکلی است. هیچ فرد روسی حاضر نیست فرصت باده نوشی را از دست بدهد و در این کشور رد دعوت به باده نوشی توهین به حساب می آمد و این خصوصیات تا به آنجا ریشه دوانده بود که حتی سفیران تزار در کشورهای بیگانه نمی توانستند دست از میگساری بردارند. معروف بود کسی که میهمان را مست به خانه نفرستد از میهمان خوب پذیرایی نکرده است.روزگاری در روسیه، افزایش روز افزون میخانه‌ها باعث زیاد شدن جرم شد. سپس دولت شروع به بستن آن‌ها کرد و فروش مشروبات الکلی را در اختیار فروشگاه های معین قرار داد. مصرف مشروب در غیر از روزهای تعطیل در روزهای روزه ممنوع شد. مستی که در روزهای روزه دیده می شد به زندان روانه می شد و شلاق می‌خورد. امروزه نیز یکی از جلوه‌های زننده در روسیه تعدد می فروشی‌ها و مگسارهاست. همه ساله در زمستان های طولانی مسکو صدها نفر جان خود را به همین دلیل از دست می دهند. آنان پس از میگساری تا پاسی از نیمه شب، راهی منزل خود می شوند و به دلیل افراط، در کنار خیابان و کوچه بر زمین می افتند و بدون آن که خود بدانند در بیهوشی ناشی از الکل از سرما یخ می زنند و به دیار عدم می روند.

آن دوره درهای روسیه بر روی مواد مخدر گشوده شد. همان زمان نمایندگان شورای عالی فدراسیون روسیه پیگرد اداری و جزایی در ازای مصرف و نگهداری مواد مخدر بدون مقاصد تجاری (مصرف خصوصی) را رفع كردند. در جلسه شورای فدراسیون آمار و ارقام وحشتناكی ذكر شد كه نتیجه اعمال “آزادی” در این زمینه حساس را نشان داد. سال‌ها پیش، در دوران شوروی، ارگان‌های انتظامی مواد مخدر را به اندازه چند گرم كشف می‌‎كردند (در اتحاد شوروی دلالان واقعی مواد مخدر وجود نداشتند) ولی در “روسیه نوین” یکباره 40 تن مواد مخدر مصادره شد. به عقیده كارشناسان، این تنها 15 درصد مواد مخدری است كه در كشور در گردش است. طی مدت كوتاهی بیش از دو میلیون شهروند روسیه به هروئین، افیون و مواد مخدر به اصطلاح “سنگین” دیگر معتاد شده‌‎اند.این تنها آمار رسمی است. در روسیه مواد مخدر به مسأله بزرگ اجتماعی تبدیل شده است. میلیون‌ها دیوانه بدبخت و خشن، از زندگی اجتماعی حذف شده‌‎اند. آن‌ها نمی‌‎توانند كار و تحصیل بكنند و بچه‌دار شوند. بسیاری از آن‌ها به بیماری ایدز مبتلا هستند. تنها در مسكو و حومه شهر 13 هزار جوان مشمول خدمت به خاطر اعتیاد به مواد مخدر نمی‌توانند به ارتش احضار شوند.نمی‌توان گفت كه در كشور با مواد مخدر مبارزه نمی‌کنند. ولی این مبارزه بسیار غیرفعالانه است. در روسیه كمیسیون‌ها و بنیادهای گوناگونی تشكیل شده‌اند ولی فعالیت آن‌ها نتیجه چندانی نمی‌دهد. طبق اطلاعات اخیر، بیش از 60 درصد معتادان را افرادی در سنین 30-16 سالگی تشكیل می‌دهند در حالی که 20 درصد آن‌ها هنوز شاگردان مدارس هستند. از اطلاعات وزارت بهداشت روسیه معلوم می‌‎شود كه میانگین سن آغاز اعتیاد در روسیه 17-15 سال استولی مصرف مواد مخدر توسط كودكان 13-11 ساله افزایش یافته است. بر اثر اعتیاد والدین، هم‌اکنون در مسكو مصرف مواد مخدر توسط كودكان 7-6 ساله هم به ثبت رسیده است. مدارس و اماكن تفریحی جوانان به خصوص دیسكو و كلوپ شبانه، مراكز اساسی پخش مواد مخدر هستند. نظرسنجی دانموزان مدارس مسكو و سنت‎پطرزبورگ در بهار سال 2000 نشان داده است كه 70 درصد آنها در همین اماكن با مواد مخدر آشنا شده‌‎اند. توجه ویژه به مسأله مواد مخدر ناشی از آن است كه در سال‌های اخیر معتادان عامل اصلی رشد بیماری ایدز شده‌‎اند. در سال‌های 1998-1997 بیش از 90 درصد موارد ابتلا به بیماری ایدز ناشی از مصرف مواد مخدر به صورت آمپول و كاربرد سرنگ‌های مشترك بود. بدترین وضعیت در كالینینگراد، سنت‎پطرزبورگ، كراسنودار و مسكو مشاهده می‌شود. در سال 1999 وضع كمی اصلاح شد. از 8 هزار نفری كه به ایدز مبتلا شدند، تنها 3865 (764 زن و 3101 مرد) یعنی كمتر از 50 درصد بر اثر مصرف مواد مخدر این بیماری را گرفتند.اما در سال 2000 ما دوباره شاهد رشد شدید موارد ابتلا به بیماری ایدز از طریق كاربرد سرنگ‌های مواد مخدر شدیم. برای مثال، در مسكو معتادان 95 درصد مبتلا شدگان به این بیماری را تشكیل دادند. در شهر سامارا این رقم به 98 درصد رسید. اكنون در زندان‌ها 5/3 هزار نفر مبتلا به ایدز نگهداری می‌شوند كه بسیاری از آن‌ها حتی در شرایط زندان به مواد مخدر دسترسی دارند. اكثر این بیماران به جرم تولید، توزیع و فروش مواد مخدر (ماده 228 قانون كیفری) محكوم شده‌اند.

گسترش مواد مخدر در نیروهای مسلح روسیه نیز یكی از مسایل خطرناك زمان اخیر است. هر سال تعداد بیشتر مشمولین خدمت معتاد از آب در می‌آیند. طبق اطلاعات اخیر، تقریباً یك هشتم مشمولین به گونه‌ای مزه مواد مخدر را چشیده‌اند. در سال 1998 در نیروهای مسلح روسیه 112 جرم در رابطه با توزیع و مصرف مواد مخدر به عمل آمد. در سال 1999 این رقم به 200 مورد رسید. متأسفانه، مصرف مواد مخدر توسط نظامیانی كه اكنون در چچن خدمت می‌كنند، افزایش می‌یابد.قاچاقچیان مواد مخدر سعی می‌كنند از نظامیان ارتش روسیه برای انتقال مواد مخدر استفاده كنند. اعتیاد به مواد مخدر موجب افزایش تعداد نظامیان مبتلا به بیماری ایدز می‌‎شود، به خصوص در میان افرادی كه قبل از احضار به خدمت به این بیماری مبتلا شده بودند. در سال 1999 در بیمارستان وزارت دفاع در شهر پودولسك كه در تشخیص بیماری ایدز تخصص دارد، 200 نفر مبتلا كشف شدند. طی 6 ماه اول سال 2000 این رقم به 260 نفر رسید. به گفته ب. لازانكو رئیس این بیمارستان نظامی، تعداد ده برابر بیشتر بیماران در ارتش خدمت می‌كنند و كشف نمی‌شوند.

گرایش توسعه سریع هروئین و برتری انواع گران‎تر و قو‎ی‌تر مواد مخدر در بازار مشاهده می‌شود. توسعه بازار هروئین و مواد مخدر قوی دیگر به علت تشدید اعتیاد نوجوانان بسیار خطرناك به نظر می‌رسد. ورود گسترده هروئین به بازار روسی باعث شده است كه طی چند سال اخیر قیمت یك گرم هروئین خالص در مسكو از 240 تا 45-40 دلار افت كند. هروئین بیشتر از همه مواد مخدر سنگین دیگر در دسترس معتادان قرار می‌گیرد. می‌‎توان گفت كه اكنون هروئین به ماده مخدر “سراسری ملی” تبدیل شده است. طی چند سال اخیر قاچاقچیان مواد مخدر بارها تلاش كرده‌اند مقادیر زیاد مواد مخدر و به خصوص هروئین را به فدراسیون روسیه وارد كنند. در سراسر كشور مواد مخدر زیادی به بازار عرضه می‌شود.در نزد گروهی از تاجیك‌ها در منطقه نوگورود 6/14 كیلوگرم هروئین كشف شد. افراد پلیس و سازمان فدرال امنیت در شهر سن‎پترزبورگ 2500 عدد قرص “اكستازی” را مصادره كردند كه بهای كلی آن بالغ بر 50 هزار دلار است. فهرست توقیف محموله‌های مواد مخدر می‌تواند بسیار طولانی باشد.

ولادیمیر پوتین بارها به اهمیت مبارزه با گسترش مواد مخدر در چارچوب مبارزه با تروریسم بین‌‎المللی اشاره كرده است. تصویب قانون فدرال “درباره مواد مخدر” در سال 1998، گام اساسی در جهت حل بسیاری از مشكلات در این زمینه شد. بدین وسیله مبنای مناسبی برای فعالیت ارگان‌های انتظامی و ارگان‌های بهداشتی فراهم شد. اولین مركز كمك به معتادان در شهر كالینینگراد گشایش یافت (در این شهر بیش از 2500 بیمار معتاد به ثبت رسیده‌اند) كه به عقیده پزشكان و ارگان‌های انتظامی، فعالیت این مركز بسیار امیدبخش بوده است. اما وضعیت عمومی كمك پزشكی به معتادان به علت كمبود تأمین مالی این عرصه رضایت‌بخش نیست. در سال 1999 در سراسر كشور نیازهای این بخش به میزان 21-17% ارضا شد و در برخی مناطق تأمین مالی آن از 14% حد نیاز تجاوز نكرد. در سال 2000 این وضع بهبود نیافت. طبق برآوردهای كارشناسان، مانند گذشته حداكثر 20% اختصاصات مالی لازم در اختیار این مراكز قرار می‌گیرد. با این حال باید به یك گرایش مثبت اشاره كرد و آن این است كه مقامات منطقه‌‎ای و محلی صرف نظر از مشكلات مالی به مسأله مواد مخدر توجه بیشتری می‌‎کنند. در یك سوم مناطق فدراسیون روسیه قوانین مكمل منطقه‌‎ای در زمینه تشدید مبارزه با مواد مخدر وضع شده است. در قریب به 200 مدرسه مسكو برنامه تخصصی پیشگیری از مواد مخدر اجرا شده است.

برخورد با توزیع كنندگان مواد مخدر شدیدتر شده است و در سال‌های اخیر رشد همكاری ارگان‌های انتظامی و گمركی فدراسیون روسیه برای مبارزه با مواد مخدر اهمیت فراوانی داشته است. در سال 1998 مركز مشاركت بین‌نهادی مبارزه با مواد مخدر وابسته به وزارت كشور روسیه تأسیس شد. در سال 1998 به منظور هماهنگی بیشتر همكاری با سرویس‌های مربوطه بلوروسی، قزاقستان و قرقیزستان در نمایندگی‌های سازمان گمرك روسیه در این كشورها، افسران ارتباطی در زمینه مبارزه با مواد مخدر منصوب شدند. یكی از روش‌های اساسی همكاری كمیته دولتی گمرك روسیه با سرویس‌های گمركی و ارگان‌های انتظامی كشورهای خارجی، اجرای تحویلات كنترل شده مواد مخدر به منظور افشای تمام شبكه پخش مواد مخدر است. علل اساسی این وضع به قرار زیر است:

الف. وخیم‌‎تر شدن اوضاع اجتماعی و اقتصادی در بسیاری از مناطق كشور ( در سطح كشور حدود 2 میلیون كودك بی‌‎سرپرست وجود دارند)؛

ب. تشدید گرایشات منفی سیاسی و اجتماعی-اقتصادی در برخی كشورهای جامعه مشترك المنافع به خصوص تاجیكستان كه موجب رشد شدید حجم انتقال مواد مخدر به فدراسیون روسیه خواهد شد؛

ج. امكانات محدود سازمانی، فنی و مالی ارگان‌های گمركی روسیه در جهت جلوگیری از ورود غیرقانونی مواد مخدر به كشور؛

د. افزایش قابل توجه علاقه مافیای بین‌المللی مواد مخدر به بازار روسی مواد مخدر و استفاده از روسیه به عنوان یكی از كانال‌های اساسی انتقال مواد مخدر از افغانستان، پاكستان و آسیای میانه به اروپای غربی و ایالات متحده؛

ه. پردرآمد بودن معاملات با مواد مخدر برای گروه‌های جنایی روسیه و كشورهای خارجی؛ و

و. وضعیت بسیار نابسامان تأمین مالی نهادهایی كه به مبارزه با مواد مخدر و معالجه معتادان می‌پردازند. می توان گفت كه خطر واقعی برای روسیه از سوی قاچاقچیان مواد مخدر و حتی “تروریسم مواد مخدر” سرچشمه می‌‎گیرد.

بر اساس گزارشات موجود، از سال های 2005 به بعد دولت توانست از طریق برنامه ها و اقدامات گوناگون، رشد اعتیاد به مواد مخدر را کاهش دهد. بر اساس آماری که روزنامه راسیسکایا گازیتا، تعداد معتادان روسیه هشت و نیم میلیون نفر برآورد شده است. در سال 2012 تعداد 105 هزار جنایت مرتبط با مواد مخدر کشف شده و حدود 90 هزار پرونده جنایی باز شده است و بیش از 70 درصد جنایات در روسیه مرتبط با مواد مخدر و اعتیاد می باشند. بر اساس این گزارش، سن اعتیاد بسیار کاهش یافته و و حتی نوجوانان در سنین 11 تا 12 ساله نیز مواد مخدر را امتحان می کنند. وزیر کشور روسیه، ولادیمیر کولوکولتسف اعتیاد را تهدیدی برای امنیت ملی روسیه دانسته است.

یکی دیگر از مشکلات اجتماعی در روسیه، فساد اداری است و در فهرست بین‌‎المللی كشورها از نظر فساد مالی 99 كشور وجود دارد كه روسیه در مقام هشتاد و سوم قرار گرفته است. قبل از روسیه اكوادور، بولیوی، ارمنستان، ویتنام، ونزوئلا، اوكراین و مولداوی قرار دارند. وضعیت بدتر در آلبانی، گرجستان، قزاقستان، قرقیزستان، پاكستان، اوگاندا، كنیا و یوگسلاوی مشاهده می‌شود. كارشناسان معتقدند كه این فهرست كه بر اساس نظرخواهی‌ها تدوین شده، تا اندازه زیادی جوابگوی وضعیت عمومی است. این بیماری اجتماعی كاملاً آشكار است و عده زیادی سعی می‌کنند آن را معالجه كنند. در روسیه بزرگ‎ترین طرح در این زمینه كه نام آن “تشخیص بیماری فساد مالی در روسیه” است، توسط بنیاد “ایندم” تحت ریاست گئورگی ستاروف، مشاور سابق رئیس جمهور روسیه، طراحی می‌‎شود. فساد مالی تا حدی در سیستم روابط اجتماعی، اقتصادی و سیاسی رخنه كرده است كه نابودی شدید و قطعی آن تمام سیستم روابط مذكور را از بین خواهد برد. در میان كارمندان دولت و سیاستمداران كلمات خاصی وجود دارد. می‌توان آن‌ها را از روی كلماتی تشخیص داد كه آن‌ها به كار نمی‌برند. این افراد كلمه “فساد مالی” را دوست ندارند. یكی از اصطلاحاتی كه در این زمینه به كار گرفته می‌شود، “باید كمك كنیم” است. برای مثال، نماینده دوما می‌‎تواند به وزیر بگوید: “كار خوبی است، كالای خوبی تولید خواهد شد، باید به آن‌ها كمك كرد!” این امر با ذهنیت قشر كارمندان روسیه ارتباط دارد. بهترین و مؤثرترین راه این است كه به فروشنده بلیط قطار بگوییم: من به كمك شما نیازمندم. نه بلیط بلكه كمك می‌خواهیم. یك كارمند از این فكر كه باید به طور اتوماتیك و مطابق با وظایف كاری خود برای انسان كاری بكند، متنفر است. ولی كمك به نزدیكان، مسأله دیگری است. اصطلاح مهم دیگر “بنیادهای غیربودجه‌‎ای” است. هر دفعه كه در قانون پیشنهاد می‌‎شود یك بنیاد ویژه غیربودجه‌‎ای تشكیل شود، شما می‌توانید مطمئن باشید كه در اینجا زمینه برای فساد مالی به وجود خواهد آمد.  بسته بودن هر چیزی هم باید در این ردیف گذاشته شود. در بودجه سال جاری ماده بسته‌‎ای درباره وزارت مطبوعات گنجانده شد.  اگر در جایی حالت بسته بودن غیرمنطقی وجود داشته باشد، این امر به معنی وجود فساد مالی است.

   بر اساس گزارش سازمان شفافیت بین الملل نمودار میزان فساد در روسیه طی سال های 1377 تا 1386 تقریباً با افزایشی نسبی سطح ثابتی را نشان می دهد. طبق این گزارش روسیه در سال 1379 با کسب رتبه ی 1/2 بالاترین و در سال 1383 با کسب رتبه ی 8/2 پایین ترین میزان فساد خود (عدد صفر؛ فساد کامل و عدد 10؛ بدون فساد) را تجربه کرده است. روسیه در سال 1386 با کسب رتبه ی 3/2 (مشابه سال های پایانی ریاست جمهوری یلتسین (78-1377)) در میان 179 کشور مورد بررسی، پایین تر از کشورهای گامبیا، اندونزی و توگو و بالاتر از سوریه و آنگولا در رتبه ی 143 قرار گرفت. مرور این آمارها و همچنین گزارش های سایر نهادهای بین المللی، ضمن عنایت به گسترده شدن قابل ملاحظه ی حجم اقتصاد روسیه نسبت به دوره ی یلتسین، حاکی از افزایش قابل توجه دامنه ی فساد در دوره ی پوتین نسبت به دوره ی یلتسین است.(3) آمارهای رسمی دولت روسیه نیز حاکی از صحت ادعاها در خصوص فراگیری فساد طی سال های اخیر است. یوری چایکا دادستان وقت کل روسیه دی 1385 اعلام کرد؛ دادستانی این کشور طی 9 ماهه ی اول سال 1385 تعداد 9500 مورد پرونده ی فساد را مورد بررسی قرار داده، که این رقم در کل سال 1384 تعداد 9000 مورد بوده است. طبق اظهار الکساندر بوکسمن معاون اول وقت چایکا؛ فساد طی سال های اخیر به طور تقریبی 240 میلیارد دلار در سال برای دولت هزینه داشته که این مبلغ با کل درآمدهای دولت برابری می کند.

   پدیده ی رشوه مشهودترین مظهر فساد در روسیه است که تقریباً به تمام ابعاد دولت و جامعه از اقتصاد تا اخلاق اجتماعی رسوخ کرده و این عرصه ها را به صورت منفی زیر تاثیر قرار داده است. کریل کابانف رئیس کمیته ی ملی غیردولتی مبارزه با فساد روسیه در این خصوص اظهار داشت؛ «فساد در تمام ابعاد زندگی مردم نفوذ کرد، فساد از مامور ترافیک که در ازاء آزادی یک راننده ی مست 1000 روبل طلب می کند آغاز و به ماموری که در ازاء 1500 روبل به تروریست ها اجازه سوار شدن به هواپیما می دهد ختم می شود».(5) در بررسی های نهادهای بین المللی بر این نکته تاکید شده که هر چند طی سال های اخیر از کمیت موارد فساد از جمله از تعداد موارد رشوه اندکی کاسته شده، اما کیفیت آن‌ها به نحو قابل ملاحظه ای افزایش یافته است. بر اساس اعلام بانک جهانی «مالیات رشوه»(6) طی سال های اخیر در روسیه از 4/1 به 1/1 درصد سطح درآمدها کاهش یافته، اما مقدار رشوه ها 50 درصد افزایش یافته است. گئورگی ساتاروف مدیر ایندم(7) در مقام یکی از منتقدین سیاست ضدفساد پوتین نیز معتقد است میزان فساد اقتصادی در روسیه به ویژه در سال های 1380 و 1384 به نقطه ی «فاجعه» رسیده است. طبق ادعای او در سال 1380 فردی با دریافت سطح متوسط رشوه امکان خرید 30 متر مربع آپارتمان را می یافت، در حالی که این میزان در سال 1384 به 209 مترمربع رسید. بر اساس تحقیقات مرکز مطالعات وی میزان متوسط پرداخت حق حساب در قراردادهای دولتی به دیوان سالارهای مرتبط در سال 1380 حدود 15 – 10 درصد کل میزان قراردادها بوده که این مقدار در سال 1384 به 35 -30 و در سال 1386 حتی به 70-50 درصد رسیده است. بر اساس این مطالعات طی این سال ها میزان تقاضای رشوه از سوی دیوان سالارها در فعالیت های اقتصادی که نیاز به مجوز دولتی دارد نیز سه برابر افزایش داشته است. بنا به برخی گزارش ها این وضعیت در بخش های نظامی که نظارت های مالی کمتری بر آنها اعمال می شود، بدتر است به نحوی که میزان سوءاستفاده های مالی در طرح ها نظامی به حدود 80 درصد منابع اختصاص یافته تخمین زده می شود.

به همین دلیل است که بسیاری باور دارند که زندگی كردن در كشوری مانند روسیه كه به بیماری مزمن فساد دچار شده به معنای زندگی در كشوری است كه گویی هیچ راه حل ریشه ای برای مشكلاتش پیدا نخواهد شد.  برای مثال وزارت كشور كاری جز این ندارد كه میزان حوادث در راه ها را كاهش دهد. برای این عمل تنها وسیله ای كه مفید به نظرش می رسد افزایش نرخ جریمه هاست. غافل از آنكه افزایش بهای جرایم به مشكل دیگری یعنی پرداخت رشوه تبدیل می شود. از سوی دیگر افزایش جریمه ها بیشتر دامن طبقات ضعیف جامعه را می گیرد حال آنكه به طبقات با درآمدهای بالا از این موضوع آسیبی نمی بینند زیرا با دادن اندكی رشوه به نیروهای پلیس به راحتی می توانند اهداف خود را محقق كنند. در بخش آموزشی و دانشگاهی نیز فساد به وفور ملاحظه می شود. در روسیه شایع است كه با پرداخت مبلغی بین 500  تا هزار دلار به یك استاد ناظر می توان بهترین تز دانشگاهی را پاس كرد و نمره قبولی گرفت. عجیب اینكه درخواست هایی مبنی بر رشوه غالبا از سوی دانشجویان نیست كه مطرح می شود بلكه خود اساتید هستند كه چنین درخواست هایی را مطرح و حتی تهدید می كنند در صورت عدم پذیرش پیشنهادشان دانشجو را مردود خواهند كرد. اكثر كارهای اداری در روسیه بدون پرداخت رشوه تسریع و تسهیل نمی شود. بر سر معاملات رسمی نیز غالبا موانعی تخیلی گذاشته می شود كه تنها با پرداخت رشوه می توان آنها را برداشت. مالیات ها به جای دولت به صورت رشوه به كاركنان دون پایه پرداخت می شود از این رو  طبعا پولی كه از طریق همین مالیات ها باید به صندوق های بیمه اجتماعی یا بازنشستگی ریخته شود، ریخته نمی شود و درآمدهای مالیاتی اندك خواهد بود. دراین میان متضرر اصلی همان شهروندان عادی خواهند بود. این وضعیت تاسف بار اثری منفی بر یك شهروند روس می گذارد. طبق آمارهای بین المللی كشور روسیه از نظر عدم شفافیت رتبه 143 را در بین 183 كشور دارد و این مساله میزان فساد را به خوبی در این كشور نشان می دهد. پیوسته از جوانان روسی شنیده می شود كه قصدشان رفتن به خارج و زندگی در سایر كشورهاست. آنها از وضعیت كشورشان ناراضی هستند و وقتی زندگی در روسیه را با سایر كشورهای اسكاندیناوی مقایسه می كنند به این نتیجه ساده می رسند. درست است كه تاكنون تلاش هایی برای مبارزه با این پدیده در جامعه روسیه صورت گرفته است اما به خاطر اینكه مبارزه با چنین مساله ای به دولت سپرده شده بازخوردی نداشته است. برخی رسانه ها بخصوص در فضای مجازی گزارش هایی را منتشر می كنند كه از پرونده های فساد پرده بر می دارد. در یك مورد خاص آلكسی ناوالنی كه یك فعال مستقل و مخالف در عرصه سیاسی روسیه است وبلاگ مشهوری دارد كه در این باره به صورت مرتب اطلاعاتی راجع به فساد مقامات روسیه منتشر می كند. اخیرا در سینماهای روسیه فیلمی به نمایش درآمد به نام «قصص» كه ساخته میخاییل سیگال بود و بخش هایی از فساد جامعه جدید روسیه را بر پرده منعكس می كرد. در این فیلم از ردیف های پایین جامعه تا بالا  رشوه داده می شود و این روند در كل جامعه جریان دارد به طوری كه همه یا رشوه دهنده یا رشوه گیرنده هستند. بزرگ ترین خطری كه روسیه را از درون تهدید می كند و قطعا در صورت تداوم آن به موجودیت این دولت آسیب خواهد رساند این است كه روسیه هرگز به مسایل داخلی خود به اندازه مسایل خارجی توجه نشان نمی دهد. روشنفكران روسیه نیز مانند گذشته های دور به بلندپروازی های توسعه طلبانه روسیه توجه می كنند اما به همان میزان به مسایل روز جامعه توجه نشان نمی دهند و این مساله ای است كه تا امروز جریان داشته است(  الحیات به نقل از:   www.shafaqna.com).

اخیرا ولادیمیر مارکین سخنگوی کمیته بازپرسی روسیه از افزایش 30 درصدی جرایم مرتبط با فساد مالی در این کشور در نیمه نخست سال جاری میلادی در مقایسه با مدت مشابه سال قبل خبر داده است. به گزارش خبرگزاری اقتصادی ایران(econews.ir)،مارکین روز جمعه در جمع خبرنگاران گفت: در شش ماه نخست سال جاری بازپرسان دادستانی روسیه به 15 هزار و 800 فقره پرونده فساد مالی رسیدگی کردند که نسبت به زمان مشابه سال گذشته بیش از 5 هزار فقره افزایش نشان می دهد. او در همین حال به رشد میزان شفافیت در مبارزه و رسیدگی به پرونده های فساد مالی در روسیه اشاره کرد.فساد مالی از عوامل اصلی بازدارنده در مسیر توسعه اقتصادی روسیه محسوب می شود و بر اساس تحقیقات سازمان شفافیت بین المللی (IT) روسیه در سال 2011 از نظر فساد مالی در بین 182 کشور در مکان 143 قرار گرفت. دمیتری مدودیف نخست وزیر روسیه در چهار سال ریاست جمهوری، مبارزه با فساد مالی را در اولویت برنامه های خود قرار داد اما در ماه ژانویه گذشته اعتراف کرد که به موفقیت های مورد نظر در این زمینه دست نیافته است. بر اساس اطلاعات منتشر شده در رسانه های خبری روسیه، ارزش فساد مالی در روسیه سالانه به بیش از 40 میلیارد دلار می رسد و این مسئله چالش بزرگی برای مسکو محسوب می شود. دولت روسیه از سال گذشته مجازات های سختی را علیه ارتشا و دیگر مصادیق فساد مالی در این کشور وضع کرده است. بر اساس قانون جدید روسیه، رشوه خواری با توجه به مبلغ رشوه به چهار بخش شامل رشوه ساده با رقم کمتر از 800 دلار، رشوه قابل توجه به میزان 800 5000 دلار، رشوه کلان از پنجهزار تا 33 هزار دلار و رشوه بسیار کلان به ارزش بیش از 33 هزار دلار طبقه بندی می شود. بنا بر تصریح قانون جدید مبارزه با رشوه خواری روسیه، جریمه نقدی برای رشوه خواری ساده از 12 تا 60 برابر مبلغ رشوه تعیین شده است و فرد متهم باید ضمن پرداخت این رقم تا سه سال از تصدی مقام های مشخص محروم یا همین مدت به حبس محکوم می شود. گسترش جرائم، وجود فساد اداری، ناکارآمدی قانون، نابرابری و تبعیض از ویژگی های امروز جامعه روسیه است که عزم و اراده دولت هم نتوانسته آن را گره گشایی نماید.

گفتار هشتم. وضعیت اقتصادی و معیشتی

بر اساس قانون اساسی فدراسیون روسیه، اقتصاد آزاد در این کشور به رسمیت شناخته شده است. در ماده هشتم بر یکپارچگی فضای اقتصادی، جریان آزاد کالا، خدمات و سرمایه، حمایت از فعالیت های رقابتی و تضمین آزادی فعالیت های اقتصادی و مالکیت خصوصی، دولتی، اجتماعی(تعاونی)، و اشکال دیگر  تاکید شده است. در عمل هم آنچه که امروز در حوزه اقتصاد ساری و جاریست، یک اقتصاد ترکیبی با نقش پر رنگ دولت در حوزه های راهبردیست و گاه از آن به عنوان سرمایه داری دولتی یاد می شود. با تحول نظام اقتصادی از برنامه‌ریزی متمركز دوره شوروی به اقتصاد بازار در سال های دهه 1990،  روسیه جدید وارث یك اقتصاد ورشكسته شد كه برنامه‌های تیم اقتصادی یلتسین (موسوم به شوك درمانی) و استقراض 60 میلیارد دلار از غرب نیز نتوانست تغییر چندانی در این وضع ایجاد كند. طی این سال‌ها شرایط برای زندگی مردم مشكل‌تر شد و گرایش مردم در سال‌های 1993و 1996 به حزب كمونیست و نیز ملی‌گرایان افراطی تا حد زیادی نتیجه این شرایط بود. از پائیز 1997، بحران اقتصادی بطور جدی آغاز شد و در اواسط 1998 به اوج رسید كه سقوط نرخ سهام شركت‌های روس، كاهش اعتماد اعتبار دهندگان بین‌المللی،‌ كاهش درآمدهای نفتی و مالیاتی و سقوط ارزش روبل از مهم‌ترین مظاهر آن بود. بطور كلی، تولید ناخالص داخلی روسیه از سال 1991 تا 1999 بیش از 40 درصد كاهش یافت. در این سال 40 درصد مردم روسیه زیر خط فقر زندگی می‌كردند و یك سوم جمعیت آن درآمدی كمتر از 40 دلار در ماه داشتند. با وجود تلاش‌ها برای حركت به سوی اقتصاد آزاد، كماكان قیمت‌ها دچار اختلال بوده و نظام بازار جا پای خود را محكم نكرد. این وضعیت، نومیدی شدیدی در مردم روسیه ایجاد كرد. اما از سال 2000 به بعد اوضاع به تدریج متحول شد. تحول سیاسی كشور، افزایش قیمت نفت، افزایش صادرات، ‌انضباط مالی در بودجه، مازاد تجاری و افزایش ذخایر ارزی كمك كردند تا تولید ناخالص داخلی در همان زمان تا 8/6 درصد رشد كند و كشور با یك مازاد بودجه 100 میلیارد روبلی و یك مازاد ارزی 40 میلیارد دلاری مواجه شود. در سال 2005، روسیه رتبه 60 را در میان كشورهای صادركننده جهان از آن خود كرد و در میان وارد كنندگان نیز رتبه هشتم را داشت. در حال حاضر، روسیه نخستین صادر كننده گاز در دنیاست و مقام دوم تولید نفت خام را دارد. از این رو،‌ پوتین مدعی است كه كشورش «ابر قدرت انرژی»‌ است. در سال 1991 روسیه 8 درصد از انرژی دنیا را تامین می‌كرد اما در سال 2005 به 14 درصد افزایش یافته است. درآمد روسیه از محل انرژی در سال 2006، 130 میلیارد دلار بوده است. سهم صادرات نفت و گاز در كل صادرات روسیه 35% می‌باشد. نرخ رشد در سال 2006،‌ 8/6 درصد بوده كه برای سالهای 2007 و 2008 نیز رقم 6 و 5/5 درصد پیش بینی شده بود. درآمد ناخالص ملی در سال 2004، 488 میلیارد دلار (رتبه 16 جهان) و درآمد سرانه 3400 دلار (رتبه 94 جهان) بوده است. در سال 1980 روسیه هفتمین اقتصاد جهان به لحاظ درآمد ناخالص ملی بود. ذخایر طلای روسیه در سال 2005 در جهان، در رتبه سوم (پس از چین و ژاپن) بوده است. تجارت با آمریكا در سال 2003، 7 میلیارد دلار و ‌با اروپا، 94 میلیارد دلار و در مجموع، 55/2 درصد تولید خالص كنونی جهان را به خود اختصاص داده است(Portyakov,  2006: 124-5).

ولادیمیر پوتین توانست یك "دولت توسعه مدار در حال پیشرفت" را ایجاد کند. این مدل بر شرائط تاریخی خاص روسیه و فهم بنیادی تركیب انباشت به مثابه قدرت و شیوه سرپرست محور بازتولید روابط اجتماعی تاكید دارد. عناصر اصلی این مدل عبارتند از: ثبات رهبری، سامان اجتماعی و رشد اقتصادی  (Иноземстев, 2010: 8-9) .  اما مشكل اصلی این الگو آن است كه بیش از اندازه به صادرات مواد خام وابسته است و روسیه را به مثابه یك پمپ گاز بزرگ چینی-اروپایی تنزل داده است. رشد اقتصادی دهه گذشته نیز به شدت متاثر از این عامل بوده است. در واقع، روسیه بسیار شبیه كشورهای در حال توسعه دارای منابع طبیعی فراوان شده است. دولت در یافتن راه‌هایی كه بتواند از آن روش درآمدهای نفتی را به جریان اندازد تا بدین وسیله نقاط ضعف اقتصاد ملی را برطرف كند، كالاهای عمومی را تولید كند و در بخش تولیدی سرمایه‌گذاری كند، با شكست مواجه شده است. ماهیت دولت نیز نه یك دموكراسی و نه یك دیكتاتوری، بلكه نوع مردم‌سالاری نظارتی است (Рижков, 2010: 8) .

پس از بحران اقتصادی سال‌های 2008 تا 2010، روسیه آسیب‌های زیادی دید. کاهش رشد اقتصادی و بلکه رشد منفی، کسری بودجه پس از هشت سال، سقوط بورس، بیکاری گسترده و بیش از 2 میلیون نفری، کاهش ذخایر طلا و ارز، تورم 8/8 درصدی و مهمتر از همه کاهش سرمایه گذاری خارجی از مهم ترین پیامدهای این بحران بودند( ماه پیشانیان، 1389: 18). رئیس جمهور جدید مدودیف،مشكل را در ضعف فناوری‌های جدید دید از این رو، بارها و بارها بر مدرنیزاسیون تاكید كرد. او در آبان 1388 در نطق سالانه خود در شورای فدراسیون، بر تغییر نظام اقتصادی تاكید كرد: " ما به جریان سرمایه، فناوری‌های جدید و ایده‌های نو برای نظام اقتصادی جدید نیاز داریم." از نگاه او، كشور به نظام اقتصادی جدیدی نیاز دارد كه هوشمند، بر اساس برتری فكری و تولید دانش‌های منحصر به فرد در راستای بهبود زندگی مردم باشد. اما در عمل گام‌های لازم برای این هدف برداشته نشده است (Рижков, 2010: 8).   پوتین توانست با متمرکز کردن قدرت و رهبری قطعی و قدرتمند کشور را به وضعیت بهتری برساند. مدل او نوسازی سریع و فراگیر از بالاست تا کشور را به مقام قدرت جهانی برساند و انسجام ملی را حفظ کند. در واقع، این وضع یک دولت استبدادی روشنگر با اهداف بلند پروازانه ملی معرفی می شود. از دیگر وجوه مدل پوتین، وطن پرستی کورکورانه، غرب ستیزی و شعارهایی درباره بزرگی بی نظیر روسیه و دفاع از اصالت و هویت و تأکید بر مردم روستایی و شهرهای کوچک است (شکیبی، 1390: 35). اما مدل پوتین مشکلات زیادی دارد؛ نه سابقه تاریخی، فرهنگی و دینی تزار را دارد و نه قدرت ایدئولوژیک و عملی مارکسیسم را، و این مدل بدون پوتین نمی تواند دوام بیاورد (همان، 36). مدل توسعه روسیه امروز را می توان مدل توسعه آمرانه ژئوپلیتک محور دانست که در جهانی شدن غیر منصفانه به رهبری امریکا و غرب، جایی برای پیشرفت روسیه و نوسازی آن قائل نیست. روسیه برای این که بتواند مدل توسعه خود را پیش ببرد شکل گیری یک اتحادیه اوراسیایی را مطرح کرده است. در این مدل، اقتدار پول ملی، قدرت انرژی و ژئوپلیتک (همجواری شهرهای جدا شده از شوروی) نقش اول را دارد. شکل اصلی در این مدل وابستگی به فناوری غرب است (بی نیاز، 1390: 65-64). از سوی دیگر اقتصادی روسیه، یک اقتصاد رانتی و مافیایی است که امکان توسعه آمرانه را محدود می سازد. اسلوند از نظام اقتصادی روسیه در این دوره با عنوان "سرمایه دولتی" یاد می‌كند و آن را بر محور سیاسی صنعتی، مداخله‌گرایی گسترده دولتی، مدیریت كلان متمركز، سرمایه‌گذاری دولتی، یارانه‌ها، مقررات تجاری و قیمت‌گذاری، مالیات صادراتی و جایگزینی واردات تعریف می‌كند. از نگاه این اقتصاددان، مدل پوتین به نوعی بازگشت به مدل نیكلای دوم است Aslund, 2007: 272)).

در روسیه امروز، همچنان فاصله اقتصادی و شکاف فقیر و غنی وجود دارد و با داشتن 375 هزار میلیونر ساكن این كشور در رتبه شانزدهم جهان از نظر داشتن تعداد میلیونرها قرار دارد كه در یك دهه آینده با سه پله ترقی به رده سیزدهم صعود خواهد كرد. بر اساس آمار منتشره، روسیه از لحاظ تعداد میلیاردرها در رتبه نخست جهان قرار داشته و علاوه بر آن مسكو با داشتن 79 میلیاردر و پیشی گرفتن از نیویورك (58 میلیاردر)، پایتخت میلیاردرهای جهان لقب گرفته است. افزایش شمار میلیونرهای روسیه در حالی اتفاق می افتد كه شكاف درآمدی این كشور در سال های اخیر سیر صعودی داشته و به عبارت دیگر ثروتمندان در روسیه ثروتمندتر و فقرا، فقیرتر شده اند. تحلیلگران مسایل اقتصادی و اجتماعی می گویند كه نابرابری درآمدی به دلیل فراتر رفتن آن از حد آستانه طبیعی، نقش طبیعی خود به عنوان محرك اجتماعی را در جامعه روسیه از دست داده و به عاملی برای افسردگی و بی تحركی طیف وسیعی از اقشار جامعه تبدیل شده است. یكی از نگرانی های اصلی فعالان اجتماعی روسی از عمیق شدن شكاف نابرابری درآمدی در این كشور آن است كه بالاترین درآمدها در این كشور نه به تجار و بازرگانان و فعالان حرفه ای بخش های مختلف اقتصادی، بلكه به كسانی تعلق دارد كه مسوولیت بازتوزیع ثروت در جامعه روسیه را به عهده دارند. بر اساس آمار منتشره از سوی سازمان فدرال آمار دولتی روسیه موسوم به "روس استات" در زمان حاضر یك سوم درآمدها در این كشور تنها به 10 درصد از ثروتمندترین قشر جامعه اختصاص دارد ، در حالیكه 10 درصد فقیرترین قشر جامعه روسیه تنها 9/1 درصد مجموع درآمدهای این كشور را در اختیار دارند.

نكته جالب توجه در خصوص شكل توزیع درآمد در روسیه، ثابت ماندن آن در دو سال گذشته از یك سو و افزایش مداوم ضریب جینی - نسبت بین درآمد بالاترین دهك جامعه با پایین ترین دهك آن از نظر كسب ثروت - در فاصله سال های 1992 تا 2008 میلای از سوی دیگر بوده است. افزایش ضریب جینی به عنوان شاخص سنجش شكاف درآمدی از این رو حایز اهمیت است كه نشان می دهد ثروتمندان روسیه در طول مدت یاد شده ثروتمندتر و فقرا، فقیرتر شده اند. در این حال كارشناسان اقتصادی تاكید می كنند كه نابرابری اجتماعی در جامعه روسیه از مدت ها قبل در سطح بالایی تثبیت شده و حتی افزایش بی سابقه حقوق بازنشستگی و مزایای اجتماعی نیز نمی تواند این روند را تغییر دهد. از نظر آنان شاخص های اقتصادی رسمی به درستی قادر به توصیف واقعیت های شكاف درآمدی در جامعه روسیه نبوده و تفاوت بین درآمدهای دهك های بالا و پایین این كشور به 20 تا 22 برابر می رسد.  در چند سال اخیر، سطح فقر در روسیه تغییری نداشته و دامن 13 درصد از جمعیت این كشور را گرفته است. كارشناسان مسایل اقتصادی با اشاره به تغییرناپذیری خط سیر شكاف درآمدی روسیه از تغییر تركیب جمعیتی دهك بالای این كشور به عنوان دغدغه خاطر اصلی خود در این زمینه یاد می كنند. طبق آمار های رسمی میزان مردم زیر خط فقر در سال های 1992 و 2007 به ترتیب 10 و 15 درصد بوده است(Sakwa,2008: 327 ). آمارهای بین المللی عدد 20 درصد زیر خط فقر را نشان می دهند. آنان ابراز نگرانی می كنند كه در حال حاضر حرفه ای ها، بازرگانان و تجار به تدریج از تركیب 10 درصدی ثروتمندترین های روسیه كنار رانده شده و جای خود را به كارمندان و نمایندگان ساختار اداری می دهند كه این روند گویای ناسالم بودن محیط رقابت برای ارتقای شغلی و كسب درآمد بالاتر در جامعه روسیه می باشد. شاید بتوان بارزترین مصداق این وضعیت را در صحبت های اخیر میخائیل دلیاگین رییس موسسه مطالعات جهانی سازی روسیه دید كه با استناد به نتیجه مطالعات صورت گرفته درباره خرید املاك منطقه اعیان نشین روبلووكا مسكو در سال 2004 میلادی اظهار داشت: نتیجه مطالعات نشان داد كه تنها 30 درصد املاك این منطقه توسط تجار و بازرگانان و 70 درصد بقیه توسط كارمندان دولت خریداری شده اند. اظهارات دلیاگین به خوبی نشان دهنده خط سیر توزیع درآمدها در روسیه و تغییر شكل كسب درآمد بالا از طریق فعالیت های اقتصادی واقعی به تحصیل درآمد از راه های غیررقابتی می باشد. البته تحلیلگران مسایل اقتصادی با اشاره به اینكه در زمان حاضر دولت به عنوان تنها بستر ارتكاب فساد اداری در روسیه كاغذبازی را ترویج می كند، این وضعیت را دور از انتظار نمی دانند. در همین حال آنان پیش بینی می كنند كه ادامه روند فعلی می تواند به بحران دامنه داری در روسیه منجر شود. به این معنا كه شكاف درآمدی چرخ توسعه اقتصادی این كشور را متوقف كرده و به عاملی بازدارنده در این مسیر تبدیل شود. در چنین شرایطی، هر گونه انتظار برای تغییر در ساختار درآمدی، حمایت از افزایش رقابت میان اقشار مختلف جامعه و كاهش شكاف طبقاتی آب در هاون كوبیدن است.. تحقیقی كه اخیرا از سوی مدرسه عالی اقتصاد روسیه انجام شد، نشان می دهد كه درآمد60 درصد مردم این كشور در زمان حاضر نسبت به دو دهه قبل (زمان فروپاشی شوروی سابق) تفاوتی نكرده و در بعضی مواقع حتی بدتر هم شده است. نتایج تحقیق یاد شده همچنین حاكی از آن است كه رشد نابرابری درآمدی روسیه در فاصله سال های دهه 1980 تا اواخر دهه 2000 میلادی هشت برابر بیشتر از مجارستان و پنج برابر بیشتر از جمهوری چك بوده است. از سوی دیگر بنا بر اعلام سازمان های مالی معتبر جهان، ضریب جینی به عنوان شاخص جهانی پذیرفته شده برای سنجش نابرابری درآمدی در روسیه دو برابر بیشتر از سوئد بوده و با كشورهایی مانند تركمنستان، لائوس، مالی و نیجریه برابر است. تصمیم سازان روسیه با مشكلی اقتصادی- اجتماعی به نام نابرابری درآمدی مواجه می باشند كه گذر از آن نیازمند شفاف سازی اداری، كاهش كاغذبازی، فراهم كردن فضای سالم رقابتی در حوزه فعالیت های اقتصادی و در نهایت سپری شدن زمان طولانی است ( fararu.com/fa/news/80800).

در پایان سال 1999 زمانی که ولادیمیر پوتین به ریاست جمهوری روسیه انتخاب شد، دولت تقریباً در مرز ورشکستگی قرار داشت و تورم رقم 37% در طول یکسال را نشان می داد. اما امروز 4 مارس 2012 بار دیگر پوتین در مقابل صندوق های رأی قرار گرفته؛ با این تفاوت که وضعیت روسیه بسیار متفاوت تر از روزهای پایانی قرن بیستم است. تورم مهار شده، بدهی عمومی تقریبا از بین رفته و رشد اقتصادی نیز رقم قابل توجه 7% درصد را طی سالهای 2000 تا 2008 نشان می دهد. هرچند کارنامۀ پوتین طی این سالها قابل توجه بوده اما با این حال روسیه در طول این مدت نتوانسته به اقتصاد خود تنوع ببخشد و از وابستگی به صادرات مواد خام رها شود. در طی این سالها روسیه نیز همانند بسیاری از کشورهای نفت خیز از افزایش قیمت نفت به شدت منتفع شده اما متأسفانه در سال 2010 بخش نفت 60 درصد از کل صادرات کشور را تشکیل داده است و این بیانگر وابستگی شدید کشور به صادرات مواد خام است. روسیه با مشکلات اقتصادی زیادی به ویژه پس از بحران جهانی اقتصادی رویارو بود .مدودیف در توصیف وضعیت کشورش از مفاهیمی نظیر "اقتصاد نا کار آمد،فضای اجتماعی شبه شوروی ، دموکراسی نارس،روند های جمعیتی منفی و قفقاز نا امن" یاد می کند.(medvedev,2009 ) روسیه در واقع ، توانسته بود که به یک « ابر قدرت انرژی » تبدیل شود ، اما این وضعیت ، آن را نه به یک همتای قدرت های صنعتی ، بلکه به" ابر قدرت جهان سوم" تبدیل کرده بود؛ در واقع، این روند را می توان "جهان سومی شدن روسیه " دانست . شاهد این وضعیت ، تحول روسیه از دهه 1980 تا 2010 بود که در مرحله نخست 80 درصد تولیدات و صادرات روسیه را کا لاهای صنعتی و در مرحله بعد 80 درصد آن را مواد خام و بویژه صدور انرژی تشکیل می داد و این یعنی « جهان سومی شدن روسیه » و تبدیل آن به بزرگترین اقتصاد حاشیه ای جهان. مدودف همچنین از نقش زیاد دولت انتقاد نموده و می گوید : "روسیه بیش از این نمی تواند برپایه صنعتی کهنه ی دوره شوروی تکیه کند و در آمد خود را از صادرات نفت و گاز بدست آورد .  حیثیت و رفاه ملی ، نمی تواند برای همیشه وابسته به دستاوردهای دوره ی گذشته باشد . رکود اقتصادی در روسیه بیشتر از دیگران آسیب زده است ".  او در فراز دیگری از سخنان خود ، از جهان سومی شدن اقتصاد روسیه اظهار نگرانی می کند :" در جهان کنونی  نمی توان  به سادگی صادرات مواد خام را اقتصاد نامید . این موضوع ، رشد چشمگیر و پایدار و رفاه ملی را تضمین نمی کند . روسیه به اقتصاد جدیدی نیاز دارد . اقتصادی هوشمند بر اساس برتری اندیشه و تولید دانش های منحصر به فرد در راستای بهبود زندگی مردم و افزایش سطح و کیفیت زندگی مردم از طریق فن آوری های جدید ،و براساس چنین اقتصادی است که ما نمی توانیم روسیه کنونی را قدرت جهانی بدانیم" .(ria.novosti.ru)

از این رو ، به نظر می رسد که روسیه به در سال2008 ، از بحران اقتصادی جهان تاثیرات زیادی پذیرفته و به خاطر افزایش انتظارات مردم در دوره ی رشد چشمگیر در آمد های نفتی ، در دوره بحران اخیر و تا کنون از مشکلات زیادی رنج می برد. افت 5/8 دصدی تولید ناخالص داخلی در سال 2009 ، بیکاری 2 میلیون نفری ، خروج 53 میلیارد دلاری سرمایه از کشور در طول 5 ماه ،کاهش بودجه 70 میلیارد دلاری ، و  مصرف 200 میلیارد دلاری از ذخایر طلا و ارز خارجی مشکلاتی را در داخل ایجاد کرده است . کاهش در آمدهای روسیه از محل صدور انرژی و مشکلات همراه با اقتصاد مبتنی بر صدور مواد خام ، مقامات روس را به ضرورت توسعه صنعتی و نیاز به فن آوری و ایده های نو واداشته است . سهم روسیه در تولید ناخالص جهانی 5/2 درصد است و مسکو می کوشد تا سال 2020 این رقم را به 4 درصد برساند. به گفته بوریس نمتسوف کاهش نرخ تولیدات صنعتی در روسیه در مقایسه با همسایگانش بیسار بیشتر بوده و با سقوط 14.8 درصدی در نیمه نخست سال 2009 رویاروی  بوده است که بیشترین میزان سقوط در میان کشورهای مشترک المنافع به حساب می آید. در واقع در طول سالهایی که پوتین قدرت را در دست داشته، کشور یک دوره کامل رکود را تجربه کرده است. به باور آندریاس اسلود بحران مالی جهانی نشان داد که اقدامات پوتین برای ایجاد رفاه مردم ناچیز بوده و رشد اقتصادی بالای روسیه عمدتاً به خاطر قیمت بالای نفت بوده است این بحران آسیب های جدی به روسیه وارد کرده است. (دوتکویچ،113-114). از طرفی روسیه متعاقب بحران اقتصادی جهانی از سال 2008 تا 2012 ، بیش از سایر کشورهای نوظهور آسیب دیده است. اقتصاد این کشور متعاقب نوسانات در قیمت نفت در سال 2009، 7.9% کاهش را تجربه کرد.افزایش قیمت نفت طی این سالها به رغم همۀ چالشهایی که برای کشور به همراه داشت، مزیت خوبی را برای روسها به ارمغان آورد و آن رشد قابل توجه طبقۀ متوسط بود. امروز در شهرهای بزرگ اعم از مسکو و سن پترزبورگ تعداد بیشتری از افراد را می توان دید که تبلت و یا کتاب الکترونیک در دست دارند و در حال رفت و آمد هستند که شاید حتی تعدادشان بیش از پاریسی ها باشد. دستمزدها طی سالهای 1999 تا 2007 از 10% به 15% افزایش یافته است. میزان مصرف در کشور افزایش یافته اما این مسئله سبب تسریع حرکت موتور تولید در کشور نشده است. عرصۀ رقابت در تولید زیاد نیست و از سویی عدم تمایل مصرف کننده سبب چندین برابر شدن حجم واردات به کشور شده است.

یکی از اقدامات مهم دولت پوتین، روسیه به یازده منطقه بزرگ اقتصادی تقسیم می شود كه عبارتند از: منطقه شمال غربی، منطقه شمالی، منطقه مركزی، منطقه ولگا-ویاتكا، منطقه مركزی-زمین‌های سیاه، منطقه كرانه ولگا، منطقه قفقاز شمالی، منطقه اورال، منطقه سیبری غربی، منطقه سیبری شرقی و خاور دور. استخراج نفت و گاز در سیبری غربی متمركز است، تولید برق توسط نیروگاههای آبی، متالورژی فلزات غیرآهنی و چوب جنگلی در سیبری شرقی رونق دارد. خاور دور مركز تولید طلا، الماس، ماهی و فرآورده‌های دریایی است. در منطقه شمالی در وهله اول استخراج زغال سنگ، نفت، گاز، آپاتیت، نیكل و دیگر فلزات و همچنین تولید چوب و صید ماهی برتری دارد. مناطق شمال غربی، مركزی، ولگا-ویاتكا، اورال و كرانه ولگا ماشین آلات سازی، صنایع شیمیایی، صنایع سبك، صنایع غذایی، تولید انرژی و خدمات پیشرفته دارد. در حال حاضر آمار فقر در روسیه به شدت کاهش یافته و از 20% در سال 2003 به 16% در سال 2011 تقلیل یافته اما هنوز بخش قابل توجهی از مردم در فقر زندگی می کنند. آمار گویای آنست که 40% از روسها احساس فقر می کنند که در واقع این همان رقم سال 1999 را تأیید می کند. در کنار همۀ این چالشها، فساد سرِ دیگر مشکلات روسیه است. در صورتی که پوتین مجدداٌ انتخاب شود، باید برنامۀ مدونی را برای مقابله با فساد در کشور ارائه کند. خصوصی سازی صنایع دولتی از جمله بخش انرژی از دیگر ملزومات اقتصاد روسیه است. دولت در همۀ بخش های صنعتی و دولتی سایۀ خود را گسترانده و همین مسئله مانع از توسعه و رشد این کشور شده است. از سویی نوسانات موجود در بازارهای جهانی متعاقب بحران اقتصادی و همچنین بحران یورو سبب کاهش سرمایه گذاری خارجی در روسیه شده است؛ به طوری که بسیاری از سرمایه گذاران در سال 2011 از این کشور خارج شده اند که خسارات قابل توجهی را به کشور وارد کرده اند. (http://www.khabaronline.ir/detail/202082).

در حال حاضر میلیون نفر در روسیه زیر خط فقر در رابطه با شاخصهای جمعیتی روسیه باید گفت، جمعیت روسیه همچنان در حال كاهش است، هرچند آهنگ مرگ و میر كاهش یافته است. بر اساس آمار اول نوامبر، در روسیه 142 میلیون نفرزندگی میكنند . در حالی كه در روسیه میزان درآمد با آهنگی سریع در حال رشد است، ولی تعداد افراد فقیر در این كشور كاهشی آهسته دارد و هنوز 15 درصد از مردم این كشور در زیر خط فقر بسر می‌برند. بر اساس گزارشات موجود بیش از 22 میلیون نفر از مردم روسیه، یعنی در واقع 15 درصد از مردم این كشور زیر خط فقر زندگی می كنند، یعنی در واقع درآمدی كمتر از 3809 روبل دارند. البته بطور رسمی طی دو سال گذشته اعلام شده كه فقر در روسیه كاهش پیدا كرده است. در حقیقا تعداد افراد فقیر در روسیه در مقایسه با سال 2005 ، 1.9 درصد كاهش یافته است. این در حالیست كه درآمد مردم روسیه با آهنگ نسبتا بالایی در حال رشد است و تنها در سال جاری این رشد به 10 درصد رسیده است. به نوشته این روزنامه، البته برخلاف كشورهای غربی در وسیه اكثرافراد كم بضاعت ( 48 درصد آنها) از قشر كارگر هستند. در اغلب كشورهای جهان كسی كه كار می كند، دیگر فقیرنیست و قادر است خرج خود و خانواده اش را بدست آورد. در واقع امر فقیر به كسانی گفته می شود كه مریض بوده و یا قادر به تامین مالی خود نباشند. در روسیه 31.6 درصد از مردم روسیه به این قشر تعلق می گیرند. در میان آنان بخش قابل توجهی افرادی هستند كه قابلیت انجام كار را دارند. 19 درصد از این قشر نیز كودكان زیر 15 سال هستند. اینها به اقشار كم درآمد جامعه تعلق دارند كه 30 درصد از آنان گروههای غیر فعال جامعه اقتصادی هستند كه بطورمرسوم درآمدی زیر حد متوسط دارند:مانند زنان خانه دار، بازنشستگان و دانشجویان مشغول به تحصیل. قشر فعال اقتصادی در روسیه در حال حاضر 75 میلیون نفراست كه حدود 53 درصد از جمعیت كل كشور را شامل می شود. در رابطه با شاخصهای جمعیتی روسیه باید گفت، جمعیت روسیه همچنان در حال كاهش است، هرچند آهنگ مرگ و میر كاهش یافته است. بر اساس آمار اول نوامبر، در روسیه 142 میلیون نفرزندگی میكنند . از ابتدای سال جاری نیز تعداد جمعیت كشور به میزان 207 هزار نفر كاهش یافته كه در مقایسه با سال گذشته به میزان 480 هزار نفر كاهش داشته است. در عین حال در سال جاری در اكثر مناطق روسیه تعداد زاد و ولد افزایش و تعداد مرگ و میر كاهش داشته، ولی با وجود این همچنان در مقایسه با افرادی كه به دنیا می آیند، تعداد بیشتری از مردم در روسیه می میرند(http://vazeh.com/n-267711.html).

بنا بر گزارش های رسمی در حال حاضر  1.22 میلیون نفر در روسیه بیکارند. در حالی که این رقم در پایان نوامبر 2010 به 1.5 میلیون نفر رسیده بود که این آمار حاکی از کاهش 300 هزار نفری تعداد بیکاران در روسیه دارد. نرخ رشد بیکاری در 65 ناحیه روسیه تقریبا ثابت است. اخیرا نرخ بیکاری در 17 منطقه روسیه روند نزولی به خود گرفته است که بیشترین کاهش نرخ بیکاری مربوط به مناطق چواشیا، چچن، کاراچای-چرکسیا و بوریاتیا بوده است. از آغاز اکتبر 2008 تا کنون، تعداد افرادی که در روسیه از کار بیکار شده اند، به 2 میلیون و 49 هزار نفر رسیده که 641 هزار نفر از آنها با کمک کارفرمایان خود موفق به یافتن شغلی دیگر شده اند( http://news.tebyan-zn.ir/article از 28 نوامبر تا 26 دسامبر سال 2012 تعداد بیکاران روسیه که در آژانس های کاریابی ثبت نام کرده اند، چهار و هفده صدم درصد افزایش یافت و به یک میلیون و پنجاه هزار تن رسید. واحد پول روسیه روبل است. اقتصاد روسیه صنعتی و نیز وابسته به منابع بزرگ انرژی این کشور به ویژه گاز است. و راههای ترابری این کشور نیز بسیار مهم هستند. روسیه با تولید ناخالص داخلی 1500 میلیارد دلاری دهمین اقتصاد بزرگ جهان است اما از آنجا که بنای اقتصاد این کشور بر در آمد صادرات مواد خام و به ویژه انزی قرار دارد آن را ابر قدرت جهان سومی می نامند. از این رو، از 4 سال پیش که بحران اقتصادی شدیدی در روسیه ایجاد شد، موضوع نوسازی فنی و صنعتی و نیاز به خروج از وضعیت تک محصولی و تنوع بخشی به تولید و صادرات به یک مسئله مهم تبدیل شده است(Gustafson, 2012: 83). روسیه در سال های ده گذشته توانست که به یک « ابر قدرت انرژی » تبدیل شود ، اما این وضعیت ، آن را نه به یک همتای قدرت های صنعتی ، بلکه به" ابر قدرت جهان سوم" تبدیل کرده بود؛ در واقع، این روند را می توان "جهان سومی شدن روسیه " دانست . شاهد این وضعیت ، تحول روسیه از دهه 1980 تا 2010 بود که در مرحله نخست حدود 70 درصد تولیدات و صادرات روسیه را کا لاهای صنعتی و در مرحله بعد  حدود 70 درصد  آن را مواد خام و بویژه صدور انرژی تشکیل می داد و این یعنی « جهان سومی شدن روسیه » و تبدیل آن به بزرگترین اقتصاد حاشیه ای جهان. نخست وزیر روسیه نیز بارها بر نیاز روسیه به تکنولوژی های جدید تأ کید کرده است . او از لزوم تغییر نظام اقتصادی روسیه ،  و یک سیاست خارجی عمل گرا با هدف جذب سرمایه و تکنولوژی و بهبود استاندارد زندگی به جای" اقدامات آشوبگرانه ناشی از نو ستالژی و تعصب" سخن گفته است . مدودف همچنین از نقش زیاد دولت انتقاد نموده و می گوید : "روسیه بیش از این نمی تواند برپایه صنعتی کهنه ی دوره شوروی تکیه کند و در آمد خود را از صادرات نفت و گاز بدست آورد .  حیثیت و رفاه ملی ، نمی تواند برای همیشه وابسته به دستاوردهای دوره ی گذشته باشد . رکود اقتصادی در روسیه بیشتر از دیگران آسیب زده است ". او در فراز دیگری از سخنان خود ، از جهان سومی شدن اقتصاد روسیه اظهار نگرانی می کند :" در جهان کنونی  نمی توان  به سادگی صادرات مواد خام را اقتصاد نامید . این موضوع ، رشد چشمگیر و پایدار و رفاه ملی را تضمین نمی کند . روسیه به اقتصاد جدیدی نیاز دارد . اقتصادی هوشمند بر اساس برتری اندیشه و تولید دانش های منحصر به فرد در راستای بهبود زندگی مردم و افزایش سطح و کیفیت زندگی مردم از طریق فن آوری های جدید ،و براساس چنین اقتصادی است که ما نمی توانیم روسیه کنونی را قدرت جهانی بدانیم" .(ria.novosti.ru)

از این رو ، به نظر می رسد که روسیه به در سال2008 ، از بحران اقتصادی جهان تاثیرات زیادی پذیرفته و به خاطر افزایش انتظارات مردم در دوره ی رشد چشمگیر در آمد های نفتی ، در دوره بحران اخیر و تا کنون از مشکلات زیادی رنج می برد. افت 5/8 دصدی تولید ناخالص داخلی در سال 2009 ، بیکاری 2 میلیون نفری ، خروج 53 میلیارد دلاری سرمایه از کشور در طول 5 ماه ،کاهش بودجه 70 میلیارد دلاری ، و  مصرف 200 میلیارد دلاری از ذخایر طلا و ارز خارجی مشکلاتی را در داخل ایجاد کرده است . کاهش در آمدهای روسیه از محل صدور انرژی و مشکلات همراه با اقتصاد مبتنی بر صدور مواد خام ، مقامات روس را به ضرورت توسعه صنعتی و نیاز به فن آوری و ایده های نو واداشته است . سهم روسیه در تولید ناخالص جهانی 5/2 درصد است و مسکو می کوشد تا سال 2020 این رقم را به 4 درصد برساند . این در حالی است که سهم امریکا 10 برابر روسیه است .جدول صفحه بعد وضعیت اقتصادی دو کشور را مقایسه می کند. به گفته بوریس نمتسوف کاهش نرخ تولیدات صنعتی در روسیه در مقایسه با همسایگانش بیسار بیشتر بوده و با سقوط 14.8 درصدی در نیمه نخست سال 2009 رویاروی  بوده است که بیشترین میزان سقوط در میان کشورهای مشترک المنافع به حساب می آید. در واقع در طول سالهایی که پوتین قدرت را در دست داشته، کشور یک دوره کامل رکود را تجربه کرده است. به باور آندریاس اسلود بحران مالی جهانی نشان داد که اقدامات پوتین برای ایجاد رفاه مردم ناچیز بوده و رشد اقتصادی بالای روسیه عمدتاً به خاطر قیمت بالای نفت بوده است این بحران آسیب های جدی به روسیه وارد کرده است (دوتکویچ،113-114). در کل، وضعیت اقتصادی روسیه در سال 2012 بهبود یافته و با کاهش بیکاری و نرخ تورم روبرو شده است. رشد اقتصادی 3/3 درصدی نیز امید به وضع بهتر را برای اقتصاد در سال های آینده افزایش داده است.

گفتار نهم. ورزش

ورزش های اروپایی که در طی دوره ی اتحادیه ی جمهوری روسیه رسما سست و بی ارزش بود ( ورزشهایی همچون تنیس)، به طور قابل توجهی در میان طبقات مرفه تر رواج دارد. بازیها و ورزشهای سنتی همچون شطرنج و فوتبال  هنوز هم در میان توده ی مردم وجود دارند. کنسرت های گروه های موسیقی غربی در مسکو و سایر شهر ها ی بزرگ تبدیل به مکانهایی متداول شده اند و تعداد زیادی از گروههای پاپ روسی با سبک غربی رقابت می کنند، اگرچه گروه های اندکی هنوز هم با عناصر موسیقایی سنتی روسی پیوستگی دارند. وضعیت ورزش در فدراسیون روسیه نسبت به وضع پیشین تغییرات زیادی کرده است. در حال حاضر با اینکه ساختار امور اداره ورزش ظاهرا شکل سابق را دارد ( کمیته دولتی تربیت بدنی و ورزش و کمیته ها و ادارات مربوطه در جمهوری های عضو فدراسیون روسیه و در استان ها و مناطق و شهر ها و شهرستانها، فدراسیون های ورزشی در رشته های بخصوص ورزش، کمیته المپیک، سیستم موسسات آموزشی در زمینه ورزش و تربیت بدنی و باشگاه ها و  تاسیسات ورزشی مربوطه و غیره)، در واقع سیستم ورزش به عنوان یک نوع جنبش مردمی و اجتماعی به دو بخش تقسیم گردید: در چهارچوب بخش تحت اداره و سرپرستی دولت (کمیته دولتی تربیت بدنی و ورزش و ادارات منطقه ای مربوطه) فعالیت های ورزشی متعلق به گروه های سنی مدرسه و نوجوانان و نیز موسسات آموزشی و تربیت معلم ورزش باقی ماند در صورتی که باشگاه های ورزشی و تاسیسات بزرگ ورزشی در اقلب موارد خصوصی شده  و تعداد زیاد مدارس ورزشی برای انواع بخصوص ورزش با هدف تربیت ورزشکاران حرفه ای بوجود آمد اقلب ورزشکاران سرشناس و تیم های ورزشی و باشگاه های مربوطه حرفه ای شده و بر اساس انتفاعی فعالیت می کنند و فقط معدودی از انواع ورزش که نمی توانند تماشاچیان یا طرفداران بسیاری را جلب نمایند (مانند شطرنج یا مدل سازی) تحت پوشش و حمایت دولت می باشند(Engelmann , 2008).

فعالیت های ورزشی در روسیه بر اساس قانون فدرال "در باره تربیت بدنی و ورزش در فدراسیون روسیه مورخ 29 آوریل 1999 تنظیم و هماهنگ می شود که در چهارچوب این قانون اصول سیاست دولت در امور تربیت بدنی، ورزش، جنبش المپیک تعیین و مبانی قانونی، سازمانی، اقتصادی و اجتماعی فعالیت های سازمانها و موسسات ورزشی مشخص می گردد. بر اساس این قانون فعالیت های ورزشی و تربیت بدنی دست جمعی و انفرادی ، ورزش آماتوری و حرفه ای، در چهارچوب سازمان ها و جمعیت ها و باشگاه های اجتماعی و خصوصی و نیز سازمانهای دولتی و موسسات آموزشی و تولیدی مربوطه طبقه بندی و تفکیک می شود که سازمان ها و ادارات مربوطه دولتی و منطقه ای بر رعایت و اجرای این قانون نظارت می نمایند. از طرف دولت هزینه های مربوط به گسترش تربیت بدنی و ورزش در کشور، جنبش ورزشی و جنبش المپیک تامین می گردد از جمله هر سال بودجه مربوط به اقدامات ورزشی مختلف، تربیت و آماده نمودن ورزشکاران برای شرکت در بازی های المپیک و دیگر مسابقات بین المللی اختصاص داده می شود. همچنین کمک های مالی و مادی برای سازمانهای ورزشی و کارگاه های صنایع وسایل ورزشی جهت بکارگیری منابع فنی و اطلاعاتی و دست آوردهای تحقیقات علمی در زمینه ورزش و تکنولوپی مربوطه اختصاص داده می شود.

امور نگهداری و بهره برداری از تاسیسات ورزشی متعلق به فدراسیون روسیه از منبع بودجه دولت تامین می گردد. دولت موظف است برای احداث تاسیسات ورزشی در حوزه های شهری شرایط مناسبی را ایجاد و خدمات مربوطه را ارائه دهد. ایجاد موجبات جهت ازدیاد تعداد مدارس ورزشی مخصوص نوجوانان و باشگاه های ورزشی در مناطق مسکونی و تاسیس اردوگاه های ورزشی و توانبخشی مخصوص نوجوانان و جوانان و درمانگاه های پزشکی ورزشی و بهبود سازی تجهیزات آنها جزو وظایف دولت است.  همچنین  سازمانهای دولتی صدور مجوز های مربوط به فعالیت های ورزشی را ترتیب می دهند و نیز امور کنترل الزامی  فنی و طبی کیفیت تجهیزات و وسایل ورزشی را اداره می نمایند.  در زمینه پشتیبانی از روابط خارجی اقتصادی سازمانهای ورزشی دولت نقش بسزائی دارد. جهت گسترش و توسعه فعالیت های ورزشی در کشور  برنامه های مخصوص در سطح دولت تنظیم میشود که برای اجرای این برنامه ها از منابع مالی بودجه دولت و خارج از بودجه و درآمدهای ناشی از قرعه کشی های ورزشی و دیگر منابع استفاده می گردد. بودجه مخصوص آماده سازی و شرکت ورزشکاران در بازی های المپیک در اختیار ارگان فدرال اجرایی در رشته تربیت بدنی و ورزش (در حال حاضر – کمیته دولتی تربیت بدنی و ورزش فدراسیون روسیه) و در اختیار کمیته المپیک روسیه گذاشته می شود. 

دسامبر سال 2002 شورای دولتی در امور تربیت بدنی و ورزش تحت ریاست رئیس جمهور فدراسیون روسیه تشکیل شد که مرکب از جمعی از رجال سیاسی و ورزشی کشور است از جمله ویاچسلاف فتیسوف رئیس کمیته دولتی تربیت بدنی و ورزش فدراسیون روسیه  بعنوان معاون ریاست این شورا انتخاب گردید. هدف از تشکیل این شورا در سطح بسیار بالا – بهبودی وضع امور تربیت بدنی و ورزش در کشور ، بالا بردن سطح آموزش در زمینه ورزش و فراهم آوردن شرایط لازم جهت بدست آوردن بهترین جا و مقام در فعالیت های ورزشی در سطح بین المللی است. انواع ورزش در روسیه به سه گروه تقسیم می شود: انواع ورزش های المپیک تابستانی،  انواع ورزش های المپیک زمستانی و انواع ورزش غیر المپیک. از نقطه نظر جلب تماشاچی  بدون شک مانند کشورهای دیگر فوتبال مقام اول را دارد. اما با توجه به اینکه روسیه کشور شمالی است و دوره زمستان در آن طولانی می باشد بازی هاکی معروفیت فوق العاده ای دارد و می توان گفت که در فصل تابستان مقام اول متعلق به فوتبال است و در فصل زمستان – بازی هاکی. همچنین انواع ورزش های تابستانی مربوط به دو و میدانی،  ورزش های آبی (شنا، پرش به آب، پاروزنی، قایق رانی و غیره را  باید نام برد. از میان ورزش های زمستانی – اسکی بازی، اسکیت بازی هنری، پرش با اسکی از سکو و ... طرفداران متعددی دارد. در میان جوانان انواع کشتی، وزنه برداری، بکس و بدن سازی نیز طرفداران زیادی را دارند. همچنین ورزش های باصطلاح فنی (اتومبیل رانی و موتورسیکلت و چتر بازی از معروفیت خاصی برخوردارند. مسابقات بزرگ سراسر روسیه و مسابقات مختلف بین المللی تماشاچی زیاد جلب می نماید. ورزشکاران روسیه سالهای متمادی مقامهای اول را در انواع مختلف فعالیتهای ورزشی داشتند و دارند از جمله مدال و مقام های اول و افتخاری در بازی های المپیک تابستانی و زمستانی و در مسابقات جهانی رشته های متفاوت . مثلا شرکت ورزشکاران روسیه در بازی های المپیک زمستانی سال 2002 در شهر سلت لیک سیتی در مسابقات اسکی و اسکینگ هنری و بی آتلون و هاکی (مردانه) موفقیت آمیز  بود.

گفتار دهم. شیوه گذراندن اوقات فراغت

سطح زندگی مردم روسیه به میزان زیادی به سطح در آمد آنها وابسته است. برای فقرای روسی، زندگی گذران یکنواخت روزمره است و افراد زیادی ساعات هر روزه ی خود را به فروش متعلقات و دیگر کالاهایشان در خیابان، می گذرانند. سبک زندگی ثروتمندان روسیه تا حد زیادی متناسب با زندگی غربی شده است؛ محصولات و تفریحات به سبک آمریکایی تولیداتی عوام پسند بویژه در شهر های بزرگ هستند. نگاه کردن تلویزیون و نوار ویدئویی شکل عوامانه ای از سرگرمی است. تلویزیون روسیه هم اکنون شامل برنامه هایی به سبک اروپایی است، برنامه های چون؛ شوها و نمایش های تلویزیونی یا رادیویی کم ارزش. مطالعه به گونه ای وسیع عامه پسندانه است، همانگونه که در طول دوره ی اتحادیه ی جمهوری شوروی بود، اما می توان گفت مطالعه ادبیات به طور قابل ملاحظه ای تغییر کرده است. کلاسیک های روسی فرصت خود را با جستجو در مورد رمانها، افسانه ها، داستانهای علمی تخیلی و رمانهای عاشقانه، از دست داده اند. بخش زیادی از مردمان روسی آخر هفته ی خود را در خانه های تابستانی شان (dacha) که در حواشی شهر است، سپری می کنند. حد متوسط این خانه ها تنها کلبه ی ساده ایست و روی قطعه ی بسیار کوچکی از زمین بنا شده است. برخی از این خانه های گرانبها و جدید چند اتاقه بوده و با استخر و دیگر ریزه کاریهای گران قیمت استقرار یافته اند. اغلب صاحبان این خانه ها در کلبه ی تابستانی خود باغچه ی خانگی دارند، این باغچه فضاییست که در آن سبزیجات و میوه هایی به عنوان مکمل غذایی پرورش می یابند. سفر برای کسانی که استطاعت آن را دارند امری عمومی است، در طی دوره اتحادیه ی شوروی سابق حکومت با محدود کردن مقصد اصلی به دولتهای اروپای شرقی و دیگر کشورهای کومونیست، به گونه ای سخت گیرانه سفر ها را کنترل می کرد. اکنون ترکیه و قبرس مقاصد عمومی در میان طبقه ی متوسط هستند در حالیکه پشت سر گذاشتن بیشتر مقاصد در میان افراد ثروتمند، عمومیت یافته است، برخی از آنها دوره های طولانی از زندگی خود را دور از خانه سپری می کنند(Engelmann , 2008).

جامعه امروز روسیه در كلان شهرها تحت تاثیر شدید تحولات جهانی قرار گرفته و ارزش هایی سنتی تا حد كنار رفتن ضعیف شده اند. در این شرایط گذران اوقات فراغت در میان جوانان بر حسب علاقه، نیاز، ارزشها، درآمد و میزان وقت آزاد پس از فراغت از تحصیل یا كار روزانه انتخاب می شود. بخش عمده جوانان زمان آزاد چندان زیادی ندارند، اما نوجوانان از فرصت بیشتری برای استراحت برخوردار بوده و معمولا این زمان را به شكل فعال نمی گذرانند. بیشتر وقت نوجوانان را تماشای تلویزیون، گوش دادن به موسیقی و تفریح با دوستان به خود اختصاص می دهد. این در حالی است كه جوانان به نمایشگاه یا كنسرت می روند. جوانان روس كه در سنین بالای 30 سال قرار دارند از امكانات خود برای گذران اوقات فراغت چندان راضی نیستند. افراد بالای 35 سال بیشتر به تماشای برنامه های خبری می نشینند، جوان تر ها برنامه های موسیقی و سرگرم كننده را تماشا می كنند. طی پنج سال گذشته، توجه مردم به فیلم های هنری ساخت روسیه بسیار بیشتر شده است. یكی از مسایلی كه امروز در جامعه مطرح است و مسلما تنها خاص كشور روسیه نیست،‌ ترویج الگوهای رفتاری از طریق برنامه های تلویزیونی می باشد. حتی تبلیغات نیز بر نسل در حال رشد از نظر انتخاب شیوه لباس پوشیدن، انتخاب موسیقی و واژگان در حین گفتار تاثیر زیادی دارند. معمولا در كانال های تلویزیونی كمتر فیلم های جدی نمایش می دهند و غالب موارد فیلم های جنایی – پلیسی،‌ كمدی، یا خیال بافی های افتضاح و اروتیك بخش می شود كه مضمون خاصی ندارند(С.Адалятгызы "Лови уходящее время", 2010).

یكی دیگر از مسایل مربوط به استراحت و گذران اوقات فراغت در روسیه این است كه نیم بیشتر نوجوانان روس وقت آزاد خود را در خیابان ها و معاشرت با هم سن و سالانشان سر می كنند. مشكل «خیابان» سبب بالارفتن میزان جرم و جنایت، استفاده از مواد مخدر و انحرافات جنسی می شود. بسیاری از نوجوانان و جوانان از واژه های نامانوس استفاده می كنند. اگرچه انتخاب نوع استراحت در میان نوجوانان محدودیت های زیادی دارد، آنها اعتراضی نسبت به آن ندارند. استراحت از نوع ارزان قیمت در دسترس همه است و این مساله با سطح درآمد پایین خانواده ها همخوانی دارد(С.Адалятгызы "Лови уходящее время", 2010). در شهرستان های روسیه مساله فقر، بیكاری و سطح پایین تحصیلات نیز مشاهده می شود. طی سال های اخیر، دانشجویان شهرستان ها فقط برای گرفتن تحقیق های آماده به كتابخانه مراجعه می كنند كه حاصل از سطح پایین زندگی و گذران وقت در خیابان ها یا مقابل تلویزیون است. جوانان كمتر به ورزش می پردازند و بازی در كلوپ های اینترنتی را ترجیح می دهند. جوانان روس در شهرستان ها چندان به تئاتر و ادبیات علاقه نشان نمی دهند. با مقایسه جوانان شهرستان و پایتخت، متوجه می شویم كه در مسكو امكانات فوق العاده بیشتری برای گذران اوقات فراغت وجود دارد؛ كلوپ های بیشمار، دیسكو، مراكز بازی و تفریح، استادیوم، كافه، پارك و حتی سیرك و باغ وحش. هر كس با حضور در یكی از این مراكز می تواند از فشارهای روزمره رهایی یافته و احساس نشاط كند. به طور كل می توان گفت كه در جامعه امروز روسیه كتابخانی و مطالعه مجلات به مرور كم و كمتر می شود. روسیه را دیگر نمی توان كتابخوان ترین كشور دنیا به حساب آورد. جوانان علاقه ای به تلاش برای رشد فكری ندارند. حتی دانش جویان نیز اوقات فراغت خود را به صورت غیرفعال می گذرانند. رفتن به نمایشگاه، تئاتر و موزه و غیره مانند قبل نیست و استفاده از كامپیوتر، گفتگو با اینترنت نیز هنوز در تمام مناطق این كشور جا نیفتاده است. و در این میان واضح است كه اولویت های اخلاقی و معنوی در شخص به شدت تنزل پیدا می كند. با شدت گرفتن مشكل تفریحات «خیابانی»، بسیاری از مدیران مراكز آموزش عالی تصمیم گرفتند برنامه ای برای اوقات فراغت دانشجویان ترتیب بدهند. بدین ترتیب مسابقات مختلف و جشنواره هایی را برگزار می كنند كه طی آن دانشجویان مجسمه های ساخت دست خود، نقاشی ها و سایر آثارشان را در مسابقه شركت می دهند و یا در مسابقات شعر سرایی شركت می كنند(Драчева А.И. "Ценностные ориентации современной молодёжи", Екатеринбурк, 2010).

گفتار یازدهم. وضعیت بهداشت و سلامت

در دوره اتحاد شوروی حدود 3.6 درصد از تولید ناخالص ملی را به امر بهداشت اختصاص می دادند که در حدود نیمی از مبلغ مربوطه در اروپای غربی و یک سوم امریکا بود. این وضع در دوره یلتسین کاهش بیشتری داشت و در سال 1994 به 1.8 درصد رسید. از سال 2000 شالوده و بنیان بهداشت و درمانی بهبود یافت و تا سال 2007، در کشور برای هر یک هزار نفر به تعداد 4.3 پزشک رسید و این بیش از میزان موجود در اروپا بود که شاخص 3.9 را نشان می دهد( Sakwa, 2008: 327 ).

اینک دروسیه از نظر امید به زندگی در مقام 62 و از نظر شاخص توان انسانی در مقام 32 جهانی (عمدتاً به حساب بالای آموزش دوران شوروی ) قرار دارد. رئیس جمهور روسیه در پیام های خود به مجلس فدرال اولویت های سیاست اجتماعی را تعیین کرده است که در چارچوب این سیاست رشد تامین مالی بخش های اجتماعی مشاهده می شود. ولی نتیجه کار دیوان محاسبات فدراسیون روسیه نشاندهنده آن است که به موازات رشد امکانات ، کارایی استفاده از این امکانات توسط نهادهای قدرت همه سطوح افت می کند . به عقیده اکثر کارشناسان ، فقدان برخورد سیستمی و اشکالات در سیستم اداره پروژه باعث این وضع می شود . به عنوان مثال ، پروژه ملی « تندرستی » به ظاهر به خوبی برنامه‌ریزی شده است . ولی توسعه بخش های مختلف خدمات پزشکی بر اساس آمار و داده های پزشکی پیش‌بینی شده که انتخاب فناوری ها و توزیع پول بر همین اساس صورت می گیرد . از نظر منطق درونی پروژه ملی مذکور، اقدامات مالی در جهت تشویق زاد وولد، ساخت مراکز پزشکی و کمک مالی به تولید داروها جهت کاهش قیمت دارو، می‌توانند موثر باشند ولی در مجموع فایده کمی دارند .اگر نه تنها جنبه امروزی بیماری‌ها بلکه قابلیت حیات بالقوه مردم در نظر گرفته شود، راهبردی که انتخاب شد،می تواند کاملاً نادرست از آب درآید . از این نظر، موفقیت های علم ژنتیک جهانی و درونی در زمینه شناسایی تغییر هویت حلقه های کد ژنتیک و خطر بروز بیماری ها، در زمینه داروسازی اختصاصی و اتخاذ اقدامات پیشگیرانه امکانات اصولاً جدیدی فراهم می کنند. در دیوان محاسبات روسیه گروه کاری ویژه ای تشکیل شده است که همراه با متخصصین شورای اجرای پروژه های ملی و سیاست جمعیتی وابسته به رئیس جمهور روسیه به طراحی شاخصه های اصلی توسعه مردم روسیه و طراحی بودجه مطابق با این اهداف خواهد پرداخت .

در اوایل سالهای 1990 شبکه ی امنیت اجتماعی نامتمرکز دولت فدرال روسیه، نظارت بر مراقبت بهداشتی و دیگر برنامه های رفاهی را به فرمانداریهای محلی واگذار کرد. در سال 1993 دولت سیستم جدیدی از بیمه سلامت اجباری را بنا نهاد تا آن را جایگزین سیستم مراقبت بهداشتی عمومی و با پشتوانه ی دولتی کند که از دوره ی اتحادیه ی شوروی به جای مانده بود. فرض این برنامه بر این بود که با ترکیبی از بودجه اخذ شده از کارفرمایان و شهرداری، سرمایه گذاری بیمه تامین شود، هرچند، مشکلات مربوط به بودجه و فساد در همه ی سطوح علتی برای شکست این سیستم است. شهروندان بیکار  از آنجا که عایدی سلامتی آنها منحصرا توسط اعانه شهرداری، پشتیبانی می شود، بیشتر از این کمبود رنج می برند. بر خی از امتیازات موجود  بخشی از بقایای نظام پیشین هستند. کمک هزینه های خانواده، مادری، و بیکاری و حقوق بازنشستگی به گونه ی جزئی به زنان و مردانی که برای دوره ی حداقلی کار کرده باشند و در سن نیازمندی به سر می برند، تفلق می گیرد. هرچند بازنشستگان در حفظ این آهنگ حرکتی با توجه به افزایش چشمگیر هزینه ی زندگی که پیرو فروپاشی شوروی سابق بود، ناموفق اند.

گفتار دوازدهم. مسائل مهاجرت، پناهندگی و جمعیتی

روسیه مهاجرت اساسی رو به شرق را قبل از سال 1917 و پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال 1945، بخصوص در جنوب و شرق سیبری تجربه کرد. این چنین مهاجرتی به شدت توسط حکومت اتحادیه شوروی که قصد ساختن مراکز صنعتی در شرق کوههای اورال، بعد از جنگ را داشت، مورد تشویق و تقویت قرار گرفته بود. در سالهای اخیر، این مهاجرت با ترک کردن شمال سیبری و شرق روسیه به سمت روسیه ی اروپایی توسط شهروندان آنها، معکوس شده است. همچنین در طول دوره ی اتحادیه ی شوروی، هزاران گروه قومی روسی به دیگر جماهیر اتحادیه ای مهاجرت کردند. این جریان از نیمه ی سال 1970 شروع به معکوس شدن کرد، و فروپاشی اتحادیه ی روسیه در سال 1991 منجر به بازگشت تعداد باز هم بیشتری از گروههای قومی روس به فدراسیون روسیه،شد. جنوب شرقی روسیه ( از شمال قفقاز تا جنوب شرقی سیبری)، مسکو و سن پترزبورگ، مقصد اصلی برای مهاجرین شده بودند. ملیت های خارجی مثل چینی ها، در تعداد به نسبت کمتری، به سمت شرق روسیه و شهر های بزرگ مهاجرت کردند. این مهاجرت ها برای جبران کاهش سراسری جمعیت روسیه نا کافی بودند.

ریاست سرویس فدرال مهاجرت به اجرای دستور ولادیمیر پوتین مبنی بر تبدیل روسیه به كشوری جالب برای كارگران خارجی پرداخته‌اند.رئیس جمهور پوتین به این نكته توجه جلب كرد كه “جمعیت مستعد به كار روسیه به سرعت كاهش می یابد كه این امر در آینده نزدیك بر رشد اقتصادی و امكان اجرای تعهدات اجتماعی اثر بسیار منفی خواهد گذاشت”. رئیس جمهور هدف ایجاد هرچه سریع‌تر شرایط بهتر برای جلب افرادی كه بتوانند در توسعه روسیه سهم مثبتی ایفا كنند،را مطرح كرد. در هر حال، ریاست سرویس فدرال مهاجرت مایل است پایگاه حقوقی سیاست مهاجرتی جاری را تكمیل كند. قانون “ تابعیت” و “اقامت اتباع خارجی در فدراسیون روسیه” مورد بازنگری قرار دهد. مطابق آن هر كارگر مهاجری كه وارد روسیه شد، باید به ثبت رسمی برسد و كسی نمی تواند به او جواب رد بدهد)روزنامه “ورمیا-نووستی”، 24 نوامبر 2004(.

یکی از مسایل اجتماعی روسیه کاهش جمعیت بوده است و این موضوع به یک نگرانی و دغدغه مهم برای دولتمردان در آمده است. طی سال های جاری تعداد فارغ التحصیلان مدارس به میزان بیش از 40% كاهش یافته و به تناسب آن،پذیرش دانشجویان به همه مؤسسات آموزشی حرفه‌ای نیز كاهش خواهد یافت. وضعیت جمعیتی کنونی باعث می‎شود كه در سال 2008 كرسی‎های همه دانشگاههای روسیه برای همه فارغ التحصیلان مدارس كفایت كند.طبق اطلاعات وزارت آموزش، چند سال بعدفقط 800 هزار نفركلاس یازدهم دبستانها را تمام خواهند كرد. جهت مقایسه، چند سال قبل بیش از دو میلیون نفر داوطلب انواع مختلف آموزش در دانشگاههای روسیه شده‌اند. در این شرایط این سئوال بروز می‌كند كه چه تناسبی میان كرسی‎های پولی و رایگان دانشگاهها بر قرار خواهد شد در حالی كهاكنون گرایش رشد (ولو نه چندان زیاد) تعداد فرصت‌های آموزشی رایگان (180 نفر به ازای هر 10 هزار نفر به جای 159 نفر طی چند سال اخیر) مشاهده می‎شود. شاید در آینده فرصت‎های دانشجویی رایگان بیشتر شوند؟ولی وزیر آموزش روسیه جواب منفی این سئوال را دادچرا كه رقم 180 نفر به ازای 10 هزار نفر تغییر نخواهد كرد.از اینجا مسأله دیگری سرچشمه می‌گیرد و آن این است كه دانشگاهها به مرور زمان امكان دریافت درآمد از طریق اخذ حق آموزش را از دست می‌دهند. به عقیده وزارت آموزش، در این شرایط مالی بهترین راه حل برای دانشگاهها این است كه به فروش پژوهشهای علمی خود بپردازند.

نظامیان مستعفی كه میزان آن‎ها در حال حاضر برابر 85.5% است، بیكاران (38.8%) و مهاجران (50%)مصرف كنندگان اساسی خدمات در زمینه دانش‌افزایی حرفه‌ای هستند.  به عقیده ولادیمیر مائو، در حال حاضر دانش‌افزایی كادرهای متخصص به صورت غیر متمركز در چارچوب مؤسسات آموزشی، سازمانهای تجاری و شركت‎های تربیت كادرها صورت می‌گیرد. بهتر است كه سیستم آموزش شبكه‎ای در چارچوب یك برنامه گنجانده شود. به منظور تشویق سازمانهای تجاری به شركت در این برنامه پیشنهاد شده است شرایطی ایجاد شود كه هر سازمانی موظف شود درصد مقرر درآمد خود را به بنیاد ارتقای سطح تخصص كارمندان واریز كند (چنانچه این فعالیت در چارچوب همان شركت انجام بگیرد).اگر سازمانی در این زمینه فعالیت نكند، این مبلغ به بنیاد دولتی تجدید آموزش و دانش‌افزایی كادرهای متخصص واریز خواهد شد. این برنامه طراحی و تكمیل شده و جهت بررسی تسلیم دولت روسیه شد.

حفظ جمعیت کشور، هدف واقعی سیاست دولتی است که در چارچوب پروژه های ملی حائز اولویت عملی می شود . به گزارش کمیته دولتی آمار، تا سال2020 شمار جمعیت روسیه برابر136.2 میلیون نفر خواهد شد یعنی نسبت به سال 2005 به میزان 7.3 میلیون نفر کاهش خواهد یافت. این در حالی است که رشد نرخ زاد و ولد پیش بینی می شود .کاهش جمعیت، موجب افزایش میانگین سن مردم روسیه می شود . از 2005 تا2020 جمعیت مستعد به کار کشور به میزان 13.6 میلیون نفر کاهش خواهد یافت که اثرات منفی این وضع تنها به بخش اقتصاد محدود نخواهد شد . کاهش کلی جمعیت، تقلیل تراکم جمعیت تا سطح 3 برابر کمتر از سطح جهانی، خطر کاهش نفوذ سیاسی، اقتصادی و نظامی روسیه در جهان را به دنبال دارد . همین امر مساله حفظ جمعیترا شدت بخشیده است . واقعیت این است که جمعیت کشورمان هر چه کمتر باشد، میزان استقلال و توانایی کشور نیز کمتر می شود . از اینجا معلوم می شود که سیاست جمعیتی از حدود آمار پا فراتر گذاشته و ابعاد گسترده تری دارد . گفتنی است که میخاییل لومونوسوف ، دانشمند بزرگ روس، حدود دو قرن و نیم پیش بررسی این مساله را نه ازجنبه‌های جمعیتی بلکه از بررسی سوء استفاده ها و رشوه خواری کارمندان دولت شروع کرده بود. وی نقطه نظرات خود را در کتاب « تفکراتی چند درباره تکثیر و حفظ مردم روسیه » بیان کرد. هدف « تکثیر و حفظ مردم روسیه » پیچیده تر از گذشته شده است . به همین دلیل توسعه ملت باید به عنوان هدف اساسی سیاست ما تلقی شود که مستلزم اتخاذ یک سری اقدامات در زمینه سیاسی، قانونگذاری، اقتصاد و غیره است(استپاشین،2007: 60).

راهکارهای دولت روسیه برای برون رفت از بحران جمعیتی روسیه با آنکه کشوری اروپائی است ولی تاثیر پذیری‌اش از شرق به ویژه در زمینه فرهنگی و اجتماعی را نمی‌توان انکار کرد، چه آنکه از دیر باز آموزه‌های اجتماعی و فرهنگی روسیه در تعامل نزدیک با شرق بوده است و اساسا در تعاملات سیاسی نیز همواره ترجیح می‌داده است تعاملاتش با شرق را حفظ کند. نیم نگاهی به گذشته تعاملات این کشور پهناور، گویای آن است که از زمان حکومت تزارها و پس از آن واز سال 1917 میلادی و سر کار آمدن بلشویک‌ها همواره کوشیده است مناسبات خود را با کشورهای بلوک شرق گسترش دهد و در مواردی ریسک حمایت از آنها را در برابر غرب به عنوان استراتژی بلند مدت خود، بپذیرد.

اکنون نگرانی از کاهش جمعیت جوان کشور، و کاهش زاد ولد وپیش بینی کاهش جمعیت از یکصد و پنجاه میلیون نفردر سال 2008 میلادی به یکصد و بیست میلیون نفر در سال 2030 میلادی سبب گردیده است تا دولت روسیه با بهره‌گیری از نظرات کارشناسان مربوطه راهکارهای عملی را برای جلوگیری از این بحران جستجو کند. نگرانی از کاهش جمعیت تا سال 2030 میلادی سبب گردیده است تا اکنون برای تشویق والدین به فرزندآوری مبلغ یازده هزار دلار به عنوان «سرمایه گذاری مادر» به والدینی که فرزندشان متولد شود پرداخت شود و تا رسیدن هریک از فرزندان متولد شده به سن هفت سالگی، ماهانه دویست دلار هزینه نگهداری ،سلامت و بهداشت نیز به والدین پرداخت شود و اگرچه اکنون تمایل والدین به فرزند دارشدن در مقایسه با دهه نود میلادی که بحران اقتصادی روسیه تمایل آنان رابه فرزند دارشدن کاهش داده بود، بیشتر شده است ولی نگرانی دولت همچنان باقی است چه آنکه هزینه‌های روزمره زندگی و گرانی روسیه که پایتختش برای سومین سال پیاپی به عنوان گرانترین پایتخت جهان شناخته شده است، ممکن است این تمایل را بازستاند و بحران جمعیتی همچنان لا ینحل باقی بماند. از این رو ترویج آموزه‌های شرقی به عنوان یک راهکار جدی در تمایل به حفظ کانون خانواده وافزایش زاد و ولد، اتخاذ گردیده است و اکنون در روسیه در جهت تشویق به تشکیل خانواده، حفظ خانواده‌های تشکیل شده، و افزایش تمایل به فرزند دارشدن، تبلیغات وسیعی صورت می‌پذیرد و دولت بر این باور است که باید هرچه زودتر این بحران را مدیریت کند.

یکی از مسائل مهم دیگر در جامعه روسیه که سرچشمه بسیاری از مجادلات سیاسی نیز شده، نیروی کار مهاجر در روسیه است که آمار آن را تا 10 میلیون نفر نیز برآورد کرده اند.از کشور ازبکستان دو میلیون و 300 هزار نفر، ‌اوکراین یک میلیون و 400 هزار نفر،‌ تاجیکستان یک میلیون و 60 هزار نفر،‌ آذربایجان 620 هزار نفر و قرقیزستان 540 هزار نفر نیروی کار در روسیه حضور دارند. اداره خدمات مهاجرت تاجیکستان اعلام کرده است که طی ماه های ژانویه تا نوامبر سال 2012 میلادی از این کشور 824 هزار نفر به روسیه رفته و در همین مدت 576 هزار نفر از روسیه به کشور خود برگشته اند. به گفته مسوولین اقتصادی تاجیکستان 50 درصد نیروی کار این کشور هفت میلیون نفری به روسیه و دیگر کشورهای مشترک المنافع مهاجرت کرده اند که رقم بالایی است و با آمار اداره مهاجرت تناقض دارد. بانک جهانی در گزارش اخیر خود اعلام کرده بود که مهاجران تاجیکستان بعد از ازبکستان بیشترین میزان ارز را به کشورشان انتقال داده اند. بر اساس گزارش این بانک، مهاجران تاجیک در سال 2011 از روسیه و دیگر کشورهای مشترک المنافع سه میلیارد دلار به تاجیکستان انتقال داده بودند که در سال 2012 میلادی  به ببش از سه و نیم میلیارد دلار افزایش یافت. این رقم به اندازه 50 درصد درآمد محصولات داخلی این کشور است. بر اساس آمار اداره خدمات مهاجرت روسیه 12 میلیون و 500 هزار مهاجر از سراسر جهان در روسیه به سر می برند.

  در سال 2012  ‌دولت ‌روسیه ‌مصوبه ‌654 ‌درباره ‌مقررات ‌ثبت ‌مهاجران ‌در ‌روسیه ‌را ‌منتشر ‌کرد ‌که ‌این سند ‌اساسی ‌در ‌زمینه ‌اجرای ‌قانون ‌فدرال ‌در ‌باره ‌ثبت ‌مهاجرتی ‌می‌باشد. ‌نکته مهم در ‌این ‌سند ‌شامل ‌حال ‌خارجیانی ‌که ‌برای ‌کار ‌می‌آیند ‌و ‌نیز ‌گردشگران ‌سازمان ‌نیافته ‌خواهد شد. ‌آن‌ها ‌از ‌این ‌به ‌بعد ‌می‌توانند ‌در ‌خاک ‌روسیه ‌یک ‌هفته ‌(به ‌جای ‌سه ‌روز) ‌بدون ‌ثبت ‌در ‌سازمان های ‌مربوطه ‌محلی ‌اقامت ‌داشته ‌باشند ‌در ‌حالی ‌که ‌متخصصین ‌درجه ‌بالا ‌می‌توانند ‌سه ‌ماه ‌بدون ‌ثبت ‌رسمی ‌در ‌خاک ‌روسیه ‌کار ‌کنند. ‌مطابق ‌با ‌مقررات ‌جدید، ‌این ‌افراد ‌و ‌اعضای ‌خانواده‌های آن‌ها ‌موظف ‌نیستند ‌تا ‌گذشت ‌3 ‌ماه ‌از ‌زمان ‌ورود ‌به ‌خاك ‌فدراسیون ‌روسیه ‌مشغول ‌ثبت ‌رسمی ‌خود ‌شوند. ‌اگر ‌در ‌خاک ‌روسیه ‌شغل عوض ‌کرده ‌و ‌در ‌محل ‌جدید ‌کمتر ‌از ‌یک ‌ماه ‌کار ‌کرده ‌باشند، ‌نباید ‌دوباره ‌ثبت ‌شوند (یعنی ضرورت ثبت بعد از گذشت یك ماه از زمان تغییر محل كار فراهم می‌شود). ‌در ‌همه ‌موارد ‌دیگر ‌باید ‌ظرف ‌مدت ‌7 ‌روز ‌به ‌ثبت ‌برسند. ‌این ‌امر ‌در ‌عمل ‌بدان ‌معنی ‌است ‌که ‌این گونه ‌متخصصین ‌باید ‌ظرف ‌مدت ‌100 ‌روز ‌از ‌روز ‌ورود ‌به ‌خاک ‌فدراسیون ‌روسیه ‌به ‌ثبت ‌برسند ‌که ‌در صورت ‌جابجایی ‌در ‌داخل ‌روسیه ‌این ‌مدت ‌برابر ‌40 ‌روز ‌است.

برای ‌متخصصین ‌با ‌تخصص ‌پایین‌تر ‌(که ‌اغلب ‌از ‌جامعه ‌مشترک ‌المنافع ‌می‌آیند) ‌نیز ‌تسهیلات ‌پیشبینی ‌شده ‌است. ‌این ‌گروه ‌قبلاً ‌مجبور ‌بودند ‌تا ‌سه ‌روز ‌بعد ‌از ‌ورود ‌به ‌روسیه ‌سرویس ‌فدرال ‌مهاجرت ‌را از حضور خود در خاك روسیه ‌مطلع ‌کنند ‌ولی ‌در ‌مقررات ‌جدید ‌این ‌مدت ‌تا ‌7 ‌روز ‌افزایش ‌یافته ‌است. ‌به ‌گزارش ‌کمیته ‌دولتی ‌آمار، ‌در ‌سال ‌2010 ‌تنها از ‌کشورهایی ‌که ‌با ‌روسیه ‌رژیم ‌روادید ‌دارند، ‌4.4 ‌میلیون ‌نفر ‌وارد ‌روسیه ‌شدند. ‌قواعد ‌جدید ‌شامل ‌حال ‌گردشگران ‌«غیر ‌منظم» ‌نیز ‌می‌شود. ‌این ‌افراد ‌با ‌ویزای ‌توریستی ‌آمده ‌ولی ‌در ‌هتل‌ها ‌زندگی ‌می‌کنند. ‌آن‌ها ‌هم ‌باید ‌به ‌سرویس ‌مهاجرت ‌مراجعه ‌کنند. ‌ولی ‌در ‌میان ‌گردشگران ‌واقعی ‌چنین ‌افرادی ‌کم ‌هستند ‌زیرا ‌90% ‌آن‌ها ‌در ‌هتل ‌زندگی ‌می‌کنند. نحوه ‌جدید ‌حذف ‌فرد ‌خارجی ‌از ‌ثبت ‌در ‌محل ‌اقامت ‌نیز ‌شایان ‌ذکر ‌است. ‌طبق ‌مقررات ‌گذشته، ‌هنگامی ‌که ‌فرد ‌خارجی ‌به ‌شهر ‌دیگر ‌در ‌خاک ‌روسیه ‌منتقل ‌می‌شد، ‌طرف ‌میزبان ‌بایستی ‌برگ ‌مخصوص ‌اطلاعیه ‌ورود ‌وی ‌به ‌خاک ‌روسیه ‌را ‌پر ‌کرده ‌و ‌با ‌ذکر ‌تاریخ ‌رسیدن ‌به ‌محل ‌جدید ‌کار ‌به ‌سرویس ‌مهاجرت ‌ارسال ‌نماید. ‌ولی ‌از ‌این ‌به ‌بعد ‌چنین ‌چیزی ‌لازم نخواهد شد. ‌سرویس ‌فدرال ‌مهاجرت ‌بعد ‌از ‌دریافت ‌اطلاعات ‌درباره ‌محل ‌جدید ‌اقامت ‌فرد ‌خارجی ‌در ‌خاک ‌روسیه ‌یا ‌خروج ‌وی ‌از ‌سرزمین ‌فدراسیون ‌روسیه ‌از ‌ارگان های ‌نظارت ‌مرزبانی، ‌افراد ‌خارج ‌شده ‌را ‌به ‌صورت ‌اتوماتیک ‌از ‌ثبت خود ‌حذف ‌خواهد ‌کرد. مقررات ‌جدید ‌آزادتر ‌شده ‌و ‌هدف ‌آن، ‌مشروعیت ‌بخشیدن ‌به ‌اقامت ‌مهاجران ‌در ‌روسیه ‌و ‌کاهش ‌فساد ‌مالی ‌در ‌این زمینه ‌است. ‌نیکلای ‌کوردیوموف ‌رئیس ‌شورای ‌اتحادیه ‌بین ‌المللی ‌مهاجرت ‌کاری ‌گفت: ‌«مهاجران ‌معمولاً ‌از ‌مقررات ‌ثبت ‌اطلاع ‌کافی ‌ندارند. ‌سه ‌روز ‌برای ‌درک ‌همه ‌خواست‌های ‌قوانین ‌روسیه ‌کافی ‌نیست. ‌به ‌همین ‌دلیل ‌آن‌ها ‌مجبورند ‌به ‌واسطه‌ها ‌پول ‌بپردازند. ‌و ‌حالا ‌برای ‌پیدا ‌کردن ‌محل ‌اقامت ‌فرصت ‌بیشتری ‌دارند ‌که ‌در ‌این ‌شرایط ‌استفاده ‌از ‌آدرس‌های ‌خریده ‌شده ‌کمتر ‌خواهد ‌شد». ‌البته ‌با ‌توجه ‌به ‌اینکه ‌تغییرات ‌اصولی ‌برنامه‌ریزی ‌نشده ‌است، ‌افزایش ‌ورود ‌مهاجران ‌به ‌روسیه ‌پیشبینی ‌نمی‌شود.

تحلیل گران اقتصادی بر این باورند که بدون کارگران مهاجر خارجی قادر نیست تا رشد اقتصادی و افزایش جمعیتی خود را تامین کند. ویاچسلا وپولتانین گفته است که به دلیل نابسامانی های اقتصادی ناشی از فروپاشی شوروی، روسیه سالیانه حدود یک میلیون نفر از جمعیت خود را از دست می دهد. از سوی دیگر، جوانان این کشور تمایلی ندارند در بخش های صنعت و تولید، کشاورزی، ساختمان سازی و راه کار کنند. از این رو ما مجبور هستیم از کارگران مهاجر آسیای مرکزی استفاده کنیم. بر اساس آمار رسمی، در حال حاضر در روسیه، کارگران مهاجر خارجی 10 درصد از مجموع تولیدات ناخالص ملی این کشور را به خود اختصاص داده اند که شاخص بالایی به حساب می آید. کارفرمایان روسی، به خاطر تمایل نداشتن شهروندان کشورهای آسیای مرکزی به مشروبات الکلی ترجیح می دهند این افراد را استخدام کنند و این، برای کارگران مهاجر امتیاز محسوب می شود.

دمیتری مدویدیف رئیس جمهور روسیه اعلام نموده کارگران مهاجر هم امید روسیه و هم دردسر آن است. به گزارش نوواستی؛ وی طی گفتگو با خبرنگاران منطقه‌ای گفت این نیروها برای برخی شهرها و بطور اخص شهرهای نسبتاً کوچک که مهاجران میتوانند بسادگی بازار کار آنها را متلاشی کنند «واقعاً مسئله بزرگی هستند. اما در مورد کل اوضاع باید گفت مهاجران هم امیدبخش هستند و هم مشکل زا زیرا از یک طرف باید توازن نیروی کار در کار باشد و از طرف دیگر ما در مناطقی که با کسری نیروی کار مواجه میشوند مشکل داریم و این مشکل را نمیشود بدون کارگران مهاجر تنظیم کرد. رئیس جمهور گفت از 15 میلیون مهاجری که وارد روسیه شدهاند فقط 5 میلیون اقامت خود را ثبت کردهاند. وی خاطر نشان نمود فقط 3% جنایات در روسیه توسط اتباع بیگانه ارتکاب میشود ولی اغلب آنها پروندههای جنجالی هستند و به همین دلیل احوالات ضد مهاجران بروز میکند. وی در هر حال تأکید نمود که این جنایات باید بدقت بازرسی شود. پوتین نیز در مقاله ای در بهمن ماه 1390، نوشت که برای جلوگیری از تبدیل روسیه به فضای خالی، سالانه باید 300 هزار مهاجر وارد کشور شود. او از ضرورت یک سیاست معقول مهاجرتی یاد کرد که در درجه نخست باید معطوف به روس های مقیم خارج و کارگران ماهر خارجی و جوانان با استعداد باشد.