سونگ چینگ لینگ

از دانشنامه ملل
سونگ چینگ لینگ

سونگ چینگ لینگ (Soong Qing Ling)( 1893تا 1981)، سیاستمدار، فعال اجتماعی و یکی از رهبران مهم جمهوری خلق چین بود. وی در سال1913میلادی از دانشگاه ایالت جورجیای آمریکا فارغ‌­التحصیل و در سال 1915 با دکتر سون یات ­سِن ازدواج کرد. او در سال1925، و پس از درگذشت سون یات سِن، هم­چنان بر سیاست حفظ ارتباط با روسیه، حزب کمونیست و کمک به دهقانان و کارگران پایبند بود.

در سال­های1927 و 1929، به عنوان رییس افتخاری اجلاس اتحادیه‌­ی مبارزه با امپریالیسم بین­‌المللی انتخاب و به یکی از رهبران عمده­‌ی کمیته­‌ی مبارزه با فاشیسم جهان تبدیل شد.

وی در سال1931 به چین بازگشت و به امور رفاهی اجتماعی پرداخت و در مبارزه علیه ژاپن و نجات کشور چین فعالانه مشارکت کرد و دولت ملی حزب«کومین تانگ» را به خاطر تسلیم شدن در مقابل ژاپن مورد انتقاد قرار داد.

در پایان سال1932، وی «اتحادیه‌­ی تضمین حقوق دموکراتیک چین» را تشکیل و در سال 1933، به عنوان رییس شعبه­‌ی اتحادیه‌­ی ضد امپریالیسم و ضد جنگ خاور دور در چین انتخاب شد. خانم سونگ پس از آغاز جنگ مقاومت ضد ژاپنی در چین، در هنگ­ کنگ«اتحادیه­‌ی دفاع از چین» را تشکیل و با جمع آوری کمک‌­های دارویی و جنسی از مقابله­‌ی مردم چین در برابر ژاپن حمایت کرد. پس از پیروزی چین در برابر ژاپن در سپتامبر سال 1945، وی مردم آمریکا را به مخالفت از حمایت دولت آمریکا از جنگ داخلی«چیانگ کای­شِک» دعوت کرد. وی هم­چنین، با تأسیس«صندوق رفاه اجتماعی چین» به امور رفاهی زنان و کودکان پرداخت.

پس از تأسیس جمهوری خلق چین وی به­ عنوان معاون دولت مرکزی انتخاب و بعدها به سمت معاون رییس جمهوری، نایب رییس کمیته­‌ی دایمی مجلس ملی نمایندگان خلق، رییس افتخاری فدارسیون زنان و رییس کمیته­‌ی دفاع از کودکان خلق چین منصوب شد. در سال1950 میلادی، او در نخستین اجلاس کنفرانس مشورت سیاسی خلق چین سخنرانی و به عنوان کمیسر کمیسیون صلح جهانی انتخاب شد. در سال 1951 میلادی جایزه­‌ی«توسعه‌­ی صلح جهان» را کسب و در سال 1952 میلادی، به ­عنوان رییس کمیته­‌ی ارتباطات صلح در آسیا و اقیانوسیه انتخاب شد.[۱]

نیز نگاه کنید به

زنان سیاستمدار معاصر چین؛ سون یات سن، بنیانگذار جمهوری چین؛ کنگره ملی نمایندگان خلق چین

کتابشناسی

  1. سابقی،علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد1، ص.338-339.