جغرافیای طبیعی و انسانی ساحل عاج

از دانشنامه ملل

جغرافیای طبیعی و انسانی کشور ساحل عاج شامل دو بخش جغرافیای طبیعی مشتمل بر موقعیت جغرافیایی، آب و هوا، رودها و دریاچه ها، سواحل، ارتفاعات،پوشش گیاهی و پوشش جانوری و نیز جغرافیای انسانی مشتمل بر جمعیت، سیاست جمعیتی، ساختار و پراکندگی جمعیتی و مهاجرت و پناهندگی در ساحل عاج است که به شرح زیر است:

جغرافیای طبیعی

نقشه کشور ساحل عاج

ساحل‌ عاج کشوری است واقع در نیم‌کره شمالی، در غرب آفریقا و به‌‌ شکل یک چهارضلعی نامنظم که 3110 کیلومتر مرز مشترک با پنج کشور آفریقایی دیگر دارد: از شمال با کشورهای مالی و بورکینافاسو، از غرب با لیبریا و گینه کوناکری و از شرق با کشور غنا هم‌مرز است. از جنوب نیز خلیج گینه، آن را با ساحلی به‌‌ طول 512 کیلومتر، به دومین اقیانوس بزرگ جهان، اقیانوس اطلس، متصل می‌نماید. مساحت آن برابر با 322462 کیلومترمربع است و از نظر وسعت، در میان شانزده کشور واقع در غرب آفریقا، رتبه چهارم را به خود اختصاص داده است. از این مقدار، 4462 کیلومترمربع، یعنی معادل 1/38 درصد از کل مساحت آن را آب پوشانده است.

در ناحیه جنوب‌‌غربی ساحل‌ عاج، منطقه‌ای وجود دارد به‌‌ نام ساساندرایِ سفلی که «ساساندرا»(Sassandra)، یکی از شهرهای مهم آن به‌‌ شمار می‌رود و زیباترین سواحل کشور نیز در همین منطقه قرار می‌گیرند. برخلاف ناحیه جنوب‌شرقی و منطقه ابیجان، این ناحیه تنها جایی در خلیج گینه است که شنا در آن تقریباً بی‌خطر است. این ناحیه همچنین به‌ واسطه بندر سان پدرو که پس‌ از بندر ابیجان، دومین بندر کشور به‌حساب می‌آید، از غنی‌ترین مناطق ساحل‌ عاج محسوب می‌شود؛ اما ساساندرای علیا در بخش مرکزی‌تر جای می‌گیرد و منطقه‌ای را شامل می‌گردد که به‌‌ نام «کمربند کاکائو» شناخته می‌شود. در ناحیه جنوب‌شرقی و در مرز غنا، تالاب‌های وسیعی وجود دارد که مهمترین رودهای کشور به آنجا سرازیر می‌شوند.

ابیجان، پایتخت اقتصادی کشور، با بیش‌ از چهار میلیون جمعیت و با داشتن تقریباً تمام صنایع کشور، در همین ناحیه تالابی قرار دارد. شرق ساحل‌ عاج، پارک ملی «کوموئه» (Comoé) را نیز در خود دارد که حفاظت‌گاه دسته‌هایی از فیل‌هاست. در غرب کشور، در استان هجده‌‌کوه، رشته‌ کوه‌های «مان» (Man) قرار دارند که «تونکویی»، (Tonkoui) با 1189 و «نیمبا»،(Nimba) با 1752 متر ارتفاع، بلندترین قله‌های آن هستند. تونکویی در شمال‌غربی شهر مان واقع شده و در زبان بومیان این ناحیه، یعنی زبان «یاکوبا»(Yacouba)، به معنی کوه بزرگ است. این سلسله‌‌ جبال، از لحاظ اقتصادی و اقلیمی اهمیت ویژه‌ای دارند؛ زیرا در این ناحیه، انواع درختانی همچون «پالم» (نوعی نخل) یافت می‌شوند که روغن آن برای صادرات استخراج می‌گردد. کوه نیمبا سرشار از معادن آهن است و در دامنه آن، زیستگاه طبیعی معروفی قرار دارد که به‌‌ دلیل تنوع گیاهان و جانورانش، از سوی یونسکو، در فهرست میراث جهانی قرار گرفته است. همچنین آب‌وهوای نسبتاً معتدل آن، محل مناسبی برای استراحت و تفریح شده است.

به‌‌ طور کلی، بیشتر مساحت ساحل‌ عاج را، همچون سایر مناطق غرب آفریقا، دشت‌های وسیع و مسطح و فلات‌های کم‌‌ ارتفاع تشکیل داده‌اند که عموماً ارتفاع آن‌ها، از چهارصدمتر تجاوز نمی‌کند. رودهای بزرگ و کوچک بسیاری که اغلب جریان‌های تندی دارند نیز سراسر این سرزمین را سیراب می‌کنند. این رودها، از شمال به جنوب سرازیرند و مهمترین آن‌ها «کوموئه»، «بانداما» و «ساساندرا» هستند که از فلات مرتفع شمال سرچشمه می‌گیرند. رود کوموئه، با در ازای معادل 1160 کیلومتر، طولانی‌ترین رود ساحل‌ عاج محسوب می‌شود. رود مهم دیگری به‌‌نام «کاوالی»، قسمتی از مرز این کشور با لیبریا را می‌سازد. این رود تنها رودی است که بخشی از آن قابل‌‌ کشتیرانی است. یک رود دیگر نیز به‌‌ نام «باگوئه» (Bagoé) قابل‌ ذکر است که از ساحل‌ عاج و مالی می‌گذرد.

همچنین ساحل‌ عاج، کشور تالاب‌هاست. (Lagune) معروف‌ترین آن‌ها «اِبریه» (Ebrié) نام دارد که شهرهای بزرگ ابیجان، گراند بسام و بنژرویل، در حاشیه آن قرار دارند. نابیل زورکوت (Nabil Zorkot) اخیراً کتاب بسیار جالبی درباره تالاب‌های این کشور به‌‌ نام «تالاب‌های ساحل‌ عاج از آسینی تا ساساندرا» منتشر نموده است که به کمک عکس‌هایی دیدنی، این سرزمین را از طریق تالاب‌های آن به‌‌تصویر می‌کشد. شایان‌ذکر است از 520 کیلومتر ساحلی که این کشور با دریا دارد، 60 درصد آن پوشیده از تالاب است. به این تالاب‌های آب شیرین، در زبان فرانسه «لاگون» گفته می‌شود و یک عارضه جغرافیایی و زیست‌ محیطی منحصر به‌ فرد در حاشیه خلیج گینه است. در برخی فصول، سطح این لاگون‌ها پوشیده از گیاهان و گل‌های مردابی، با ریشه‌های شناور می‌شود. در داخل این لاگون‌ها، چند جزیره نیز وجود دارد که بعضی از آن‌ها، مثل «جزیره بوله» در ابیجان، به تفرج‌گاه توریستی تبدیل شده‌اند.

سه دریاچه بزرگ نیز، یکی در مرکز، با نام «کوسو»(Kousso)؛ دیگری در جنوب‌‌غربی، موسوم به «بویو» (Buyo) و آخری در شرق، موسوم به «ایامه» (Ayamé) دیده می‌شوند. استانی که یاموسوکرو، پایتخت ساحل‌ عاج، در آن قرار گرفته، به‌ نام استان دریاچه‌ها خوانده می‌شود؛ به‌‌ طور کلی، میزان منابع آبی کشور رضایت‌بخش است و به حدود 81/41 کیلومتر مکعب در سال می‌رسد که به‌ طور متوسط، سرانه‌ آب برای هر نفر از جمعیت ساحل‌ عاج، بیش‌ از چهار هزار مترمربع می‌شود. این سرانه، به‌ ویژه در مقایسه با کشورهای واقع در اروپای سبز، همچون آلمان که میزان آب برای هر نفر 1850 مترمربع و فرانسه با 3300 مترمربع، قابل‌ توجه است. البته الگوی فصول بارش در ساحل‌ عاج، به‌‌ جهت اثرات گرمایشی کره زمین، نسبت به گذشته، کمی نامنظم شده است.[۱]

ساحل عاج دارای آب و هوایی گرمسیری و مرطوب در امتداد ساحل (در جنوب) و آب و هوایی نسبتاً خشک و اقلیمی ساوان و نیمه بیابانی در شمال است.

شرایط اقلیمی

ساحل‌ عاج در مدار 5 الی 10 درجه‌ عرض جغرافیایی واقع است؛ بنابراین، آب‌ و هوای آن در کل گرم و مرطوب است؛ اما این آب‌ و هوای گرم و مرطوب، در مناطق شمالی و جنوبی واجد تفاوت‌های عمده‌ای‌‌ است. در نگاه کلی، شمال دارای آب‌ و هوای گرم و خشک استوایی و جنوب در معرض آب‌ و هوای گرم و مرطوب حاره‌ای‌‌ است. نیمه جنوبی را جنگل پوشانده؛ درصورتی‌که این کشور، از شمال، به‌ واسطه وجود مرغزارهایی وسیع، به کشورهای جنوب صحرای آفریقا متصل می‌شود.

منطقه جنوب صحرا را منطقه ساحل نیز نامیده‌اند؛ منطقه ساحل شامل نواری است از دریای سرخ تا اقیانوس اطلس شمالی که تمام یا قسمتی از چندین کشور آفریقایی، مثل اریتره، سودان، چاد، نیجر، مالی و موریتانی را شامل می‌‌شود. مناطق مرزی شمال ساحل‌ عاج نیز از لحاظ جغرافیایی و پوشش گیاهی به منطقه ساحل شبیه است.

اما در مورد فصول گوناگون در مناطق مختلف ساحل‌ عاج، پیش‌تر اشاره شد که الگو، شدت و زمان بارش‌های فصلی در این کشور کمی تغییر کرده است؛ ولی به‌ طور سنتی، در اکثر منابع، این فصول بدین شرح تقسیم‌بندی می‌شوند: در جنوب چهار فصل وجود دارد؛ دو فصل بارانی بلند و کوتاه و دو فصل بلند و کوتاه خشک. از ماه آوریل تا اواسط جولای، فصل باران‌های بسیار و باد و طوفان‌های شدید است؛ سپس تا ماه سپتامبر، به‌رغم ابری ‌‌بودن آسمان، بارانی نمی‌بارد و از این‌رو، با فصلی خشک روبه‌رو هستیم. پس‌ از آن تا ماه نوامبر، فصل کوتاه باران‌های گاه‌به‌گاه آغاز می‌شود و بالاخره فصل بلند خشک شروع می‌گردد که تا پایان ماه مارس به‌‌ طول می‌انجامد. این فصل، به‌رغم نامی که دارد، نسبت به سایر فصول، به لطف بادهای شرقی، از مطبوعیت بیشتری برخوردار است.

در قسمت شمالی، آب‌وهوا خشک‌تر است و از آن به‌ نام «آب‌وهوای سودانی»[I] یاد می‌شود؛ اقلیم این ناحیه شامل یک فصل مرطوب و یک فصل بلند خشک می‌شود. فاصله کوتاه ماه ژوئن تا سپتامبر، فصل باران‌هاست و پس‌ از آن تا ماه می، خبری از باران نیست یا به‌ ندرت باران می‌بارد. شایان‌ ذکر است که در مجموع، آب‌ و هوای مناطق شمالی، به‌رغم گرما، مطلوب‌تر و بهتر است؛ زیرا دست‌کم رطوبتی در هوا وجود ندارد. به‌ طور میانگین، دمای هوا در نواحی ساحلی بین 28 تا 37 درجه سانتیگراد متغیر است و هر چه به‌‌ سمت شمال حرکت کنیم، این تغییرات و تفاوت دما بیشتر می‌شود و بین 13 و 35 درجه سانتیگراد نوسان دارد.

صفت سودانی چندین‌‌بار در این کتاب استفاده شده است و بهتر است همین ابتدا توضیحی درباره آن بدهیم. در گذشته دو کشوری که اکنون به‌ نام «سودان» و «سودان جنوبی» می‌شناسیم، به‌ نام «سودان بریتانیا» معروف بودند که زبانشان عربی و انگلیسی است. پیش‌تر در مستعمرات فرانسوی هم منطقه شمال ساحل‌ عاج و مالی و چند کشور این منطقه را «سودان فرانسوی» می‌خواندند. واژه سودانی هنوز در بسیاری از اصطلاحات مربوط به معماری مساجد یا مسائل فرهنگی استفاده می‌شود؛ به‌ طور مثال، «مسجد کنگ» در ساحل‌ عاج، معرف کاملی برای سبک معماری سودانی است.[۲]

پوشش گیاهی ساحل عاج؛ برگرفته از https://www.niksalehi.com/gardeshgari/ivory-coast-sights.html

پوشش گیاهی و جانوری

پوشش گیاهی ساحل‌ عاج در طول سالیان دراز، تغییرات عمده‌ای داشته است؛ اما در کل، دو گونه پوشش جنگلی، سطح آن را فراگرفته است: جنگل‌های متراکم و مرطوب که یک‌سوم وسعت کشور را در جنوب و در غرب تشکیل می‌دهند و جنگل‌های کم‌پشت یا همان مرغزارها که شامل درختچه‌ها و بیشه‌ها می‌شوند و باقی این سرزمین، از مرکز تا شمال را دربر می‌گیرند. البته در این میان، نقطه‌به‌نقطه مناطقی نیز یافت می‌شوند که از گیاهان مناطق خشک پوشیده شده‌اند. این تغییر تراکم درختان را هنگام پیمایش جاده‌های محور جنوب به شمال، به‌ راحتی می‌توان مشاهده کرد.

شایان‌ذکر است که جنگل‌های ساحل‌ عاج، از منابع مهم درآمد و ثروت این کشور (صادرات چوب) محسوب می‌شوند، اما از آغاز دوره‌ استعمار، تحت تأثیر عوامل انسانی و با انگیزه‌های استثماری، از تراکم جنگل‌ها کم شده است تا به امروز که سطح پوشش جنگلی ساحل‌ عاج به شش‌‌ میلیون هکتار می‌رسد. البته باید اذعان کرد که بیشتر این تخریب جنگل‌ها، در دوره پس‌ از استقلال ساحل‌ عاج رخ داده است.

از جالب‌ترین گیاهان موجود در این سرزمین، به‌ ویژه باید به «اقاقیا» و انواع «ارکیده»‌ اشاره کرد. همچنین در جای‌جای آن می‌توان درختان شگفت‌انگیز استوایی را دید که گرچه به فراوانی یافت می‌شوند، اما هیچ‌گاه چشم مسافر از دیدن آن‌ها خسته نمی‌شود. درخت‌های چندصد ساله و بلند بالای «فرومژه» (Fromager) شکوه جنگل‌های ساحل‌ عاج را به رخ بازدید کننده خارجی می‌کشد. حتی یکی از استان‌های ساحل‌ عاج، به ‌نام این درخت نام‌گذاری شده است. «باغ گیاه‌شناسی بنژرویل»، همه این گونه‌های گیاهی ساحل‌ عاج را به‌خوبی در خود جای داده است که بازدید از آن، می‌تواند اطلاعات سرشاری را در اختیار توریست‌های علاقه‌مند به این مباحث قرار دهد.

اما درباره درختان میوه باید گفت که ساحل‌ عاج، به‌ ویژه به‌‌ خاطر کشتزارهای وسیع قهوه، کاکائو، نخل‌های روغنی (پالم) و درختان موز مشهور است؛ از این‌رو، گاه آن را موتور محرک اقتصاد غرب آفریقا می‌نامند. کشت قهوه و کاکائو، به‌ ویژه در جنوب، جنوب‌‌غربی و در مناطق ساحلی انجام می‌گیرد؛ این ناحیه برای زراعت آناناس و موز نیز مناسب است؛ اما در جنوب‌غربی، با یکی از شگفتی‌های آفریقا روبه‌رو می‌شویم: جنگل‌های قدیمی یا بدوی که در پارک ملی «تائی» (Taï) محصور گشته و از سوی یونسکو، در فهرست میراث جهانی ثبت شده‌اند. «پارک ملی تائی» در نزدیکی گینه و لیبریا و در وسعتی معادل 3500 کیلومترمربع گسترده شده است. این پارک، به‌ ویژه محل زندگی پستانداران بزرگ و حیواناتی است که در معرض خطر انقراض قرار دارند. البته برخی روستاهای قبایل سنتی نیز هنوز در دل این جنگل‌های حفاظت‌شده قرار دارند؛ اما هرچه به‌‌ سمت شمال و جنگل‌های کم‌پشت و مرغزارها می‌رویم، مزارع برنج و پنبه، جای محصولات دیگر را می‌گیرند.

در این گستره طبیعی، گونه‌های حیوانی بسیاری زیست می‌کنند. از مشهورترین آن‌ها باید به فیل اشاره کرد که نماد ساحل‌ عاج است و همان‌گونه که پیداست، نام کشور نیز ریشه در وجود این حیوان عظیم‌الجثه دارد. شایان ذکر است که نام‌گذاری ساحل‌ عاج، بیشتر به‌‌ علت وجود تجارت عاج در ساحل این منطقه بوده است و نه وجود خود فیل‌ها که در نواحی دیگر شکار می‌شدند و عاجشان از طریق این ساحل صادر می‌شده است؛ اما در هر حال، گونه فیل‌ها که زمانی در سایر نقاط کشور هم یافت می‌شد، به‌ دلیل شکار بیش‌ از اندازه، در معرض تهدید قرار گرفت؛ به‌ گونه‌ای که هم‌اکنون به تعداد بسیار کم، فقط در مناطق حفاظت‌شده، پارک‌ها و برخی نقاط معدود دیده می‌شود.[II]

از دیگر گونه‌های حیوانی که زمانی به‌وفور در ساحل‌ عاج دیده می‌شدند، اما امروزه دیگر نشانی از آن‌ها، جز در حفاظتگاه‌ها دیده نمی‌شود، کرگدن و زرافه هستند. امروزه فقط یک کرگدن متولد خاک ساحل‌ عاج که والدینش از آفریقای جنوبی به ساحل عاج آورده شده بودند، در این کشور وجود دارد. این کرگدن آن‌قدر در رسانه‌ها معروف شده است که در سال 2018، برای جابه‌جایی‌اش از محیط نزدیک به مناطق روستایی به مناطق حفاظت‌شده، پوشش رسانه‌ای بین‌المللی صورت گرفت.

از دیگر حیوانات این سرزمین همچنین باید به اسب آبی، شیر، بوفالو و انواع میمون‌ها، از جمله شامپانزه و میمون‌های قرمز و سبز، همچنین به خزندگانی چون مار نپتون و کروکودیل اشاره کرد. کروکودیل و اسب آبی در بسیاری از رودها و آبگیرهای کشور دیده می‌شوند. جالب اینکه پرورش کروکودیل برای مقاصد تجاری رواج دارد. این کروکودیل‌‌ها که به «کَئیمان» معروف‌اند، بومی منطقه کارائیب هستند و به‌ طور مصنوعی، در دوره هوفوئه بوآنی، به ساحل‌ عاج آورده شدند و تکثیر یافتند. دریاچه کَئیمان‌‌ها در کنار مقبره هوفوئه بوآنی در یاموسوکرو، از جاذبه‌های گردشگری این شهر به‌ حساب می‌آید. البته سالی چند مورد حمله کئیمان‌ها به انسان‌ها نیز گزارش می‌شود. همچنین پرندگان متنوع و پرشماری در این سرزمین یافت می‌شوند؛ برای مثال، «کالائو» پرنده مقدس سنوفوهاست که تمثیل‌هایش در نقوش و هنرهای دستی این قوم فراوان یافت می‌شود. سنوفوها، این پرنده را حمل‌کننده ارواح می‌دانند. پرنده شکاری «اِپِرویه» که نوعی شاهین کوچک است هم در آسمان ساحل‌ عاج فراوان دیده می‌شود. از میان سایر پرندگان، خفاش‌ها، برخلاف انتظار و به‌ وفور در سایر نقاط این کشور، حتی در مناطق شهری دیده می‌شوند. برای مسافری که نخستین‌‌بار به شهر ابیجان سفر کرده است، یکی از شگفتی‌های غیرمعمول، حضور پرشمار همین خفاش‌های عظیم‌الجثه در جای‌جای شهر، به‌ خصوص درمیان درختان منطقه پلاتو است. این خفاش‌ها عمدتاً میوه‌خوار هستند.[۳]

جغرافیای انسانی

برگرفته از https://fa.wikipedia.org/wiki/

جمعیت

همچون اغلب کشورهای در حال‌ توسعه، ساحل‌ عاج نیز با رشد جمعیت بالایی روبه‌روست. اگر به سرشماری دهه‌های گذشته دقت کنیم، نرخ بالای رشد به‌خوبی مشاهده می‌شود. آخرین سرشماری عمومی در ساحل‌ عاج، در سال 2014 انجام شد. بر طبق این سرشماری که نتایج آن را مؤسسه ملی آمار ساحل‌ عاج اعلام کرد، نرخ رشد جمعیت در این کشور، 2/6 درصد می‌باشد. جمعیت ساحل‌ عاج در این تاریخ، برابر با 22671331 نفر بوده است که از این تعداد، 51/6 درصد جمعیت مردان و 48/4 درصد جمعیت زنان بوده است. جمعیت روستایی ساحل‌ عاج، 49/7 درصد و جمعیت شهرنشین، 50/3 درصد جمعیت کل کشور بوده است. همین مرکز برای سال 2017، جمعیت ساحل‌ عاج را 24571044 تخمین زده است. شاخص باروری زنان، 4/6 کودک برای هر زن ساحل‌ عاجی است. نرخ باسوادی برای مردان، بین 15 تا 49 سال، رقم 63/8 درصد و برای زنان همین رده سنی، رقم 47/2 درصد را نشان می‌دهد. منابع بین‌المللی، جمعیت ساحل‌ عاج در سال 2021 را بالغ‌ بر 27 میلیون نفر برآورد کرده‌‌اند.

آمار و ارقام، بالاترین نرخ زادوولد را در فاصله سال‌های 1960 تا 1981 نشان می‌دهد. در این سال‌ها، نرخ باروری زنان در سنین مختلف بالاست و حتی پس‌ از 40 سالگی نیز زنان بسیاری بچه‌دار شدند. همچنین بین سال‌های 1978 تا 1981، با افزایش یک بچه در ازای هر زن روبه‌رو هستیم؛ اما بعد از این تاریخ و تا سال 2000، با کاهش نرخ زادوولد نسبت به دوره پیش مواجه می‌شویم. در این دوره تعداد بچه‌ها برای هر زن، از 7/4 به 5/1 کاهش می‌یابد که یکی از دلایل آن روی آوردن دختران جوان به تحصیل برشمرده می‌شود. هم‌اکنون نیز این نرخ، 4/1 برای هر زن است. در سال 2017 نرخ مرگ‌ومیر 10/04 اعلام گردیده است. البته این نرخ برای کودکان بسیار بالاست و در همین سال 2017، عددی معادل 66/09 درصد بوده است. البته فوت مادران در حین زایمان هم به‌ ویژه در مناطق روستایی، نرخی بالا را نشان می‌دهد.[۴]

مهاجرت

رشد خوب اقتصادی در دو دهه نخست پس‌ از استقلال، یعنی دهه‌‌های 1960 و 1970 موجب افزایش سریع مهاجرت از کشورهای همسایه به ساحل‌ عاج بوده است. این افزایش البته از سوی حکومت مطلوب تلقی گردیده؛ چراکه دولت، خود سیاست مهاجرپذیری، تشویق خارجی‌ها برای ورود به این کشور و کمک به توسعه آن را اعمال نموده است. به‌ منظور تسهیل ورود مهاجران به ساحل‌ عاج، رئیس‌جمهور وقت، هوفوئه بوآنی، در سال 1966 پیشنهاد نمود تا به اتباع کشورهای آفریقای غربی که فرانسه‌‌زبان هستند، تابعیت ساحل‌ عاجی نیز اعطا گردد تا آنان نیز به ملتش احساس تعلق داشته باشند؛ به این ترتیب، با اعمال این سیاست که در بین کارشناسان خارجی به‌ نام Melting Pot (ظرف ذوب) معروف شده است، ساحل‌ عاج در عرض کمتر از سی‌‌ سال، به نخستین کشور مهاجرپذیر آفریقا بدل شد.

در سال 1965، یعنی تنها پنج‌‌ سال پس‌ از استقلال، تعداد 700 هزار مهاجر وارد ساحل‌ عاج شدند، رقمی که از کل جمعیت گابن در آن روز بیشتر بوده است. در سرشماری سال 1998، نرخ مهاجرت بیگانگان، رقمی معادل 26 درصد کل جمعیت را تشکیل می‌داده است. این جمعیت ده‌‌ سال بعد، دو برابر می‌شود و در سال 1988 از هر سه‌‌ نفر در ساحل‌ عاج، یک‌‌ نفر خارجی است. بخش اصلی و عمده این مهاجران را ساکنان کشورهای همسایه و عضو جامعه اقتصادی کشورهای غرب آفریقا، از جمله مالی، لیبریا، غنا، سنگال، گینه و بورکینافاسو تشکیل می‌دهند. از این میان، مهاجران سه کشور مالی، گینه کوناکری و بورکینافاسو، بیشترین تعداد مهاجر را تشکیل می‌دهند و بنابر آماری در ابتدای دهه‌ 80، تعداد اتباع این سه کشور، بیش‌ از 80 درصد خارجیان حاضر در ساحل‌ عاج بودند؛ در حال حاضر نیز مهاجران بورکینافاسویی، با 2 میلیون نفر، در صدر قرار دارند. به‌رغم بحران سال 2002 و بنابر سرشماری سال 2008، همچنان جمعیت زیادی تا این سال از این مناطق به‌ سوی ساحل‌ عاج مهاجرت می‌کردند؛ اما در حال حاضر، نرخ مهاجرت به این کشور کاهش یافته است[۵]

به این شمار بسیار مهاجران که تاکنون وارد ساحل‌ عاج شده‌اند، همچنین باید تجار لبنانی و سوری (که عموماً برای تجارت به ساحل عاج می‌آیند) و آسیایی‌های دیگر (ویتنامی‌ها و چینی‌ها) و نیز اروپایی‌ها را اضافه کرد. در کل، تعداد بیگانگانی که تابعیت ساحل‌ عاج را به‌‌ دست می‌آورند، حدود 0/6 درصد از کل جمعیت را تشکیل می‌دهند. شایان‌ ذکر است، بر اساس آمار سال 2007، حدود 26400 نفر پناهنده در این کشور وجود دارد که اکثریت آن‌ها از لیبریا، در پی جنگ‌های داخلی در فاصله‌ سال‌های 1989 تا 2004، به این سرزمین مهاجرت کرده‌اند . در مجموع، نزدیک به 26/5 درصد از کل جمعیت ساحل‌ عاج را مهاجران تشکیل می‌دهند. بر اساس سرشماری 2014، تعداد خارجی‌های مقیم ساحل‌ عاج، 5490222 نفر بوده است. از این حیث، ساحل‌ عاج در بین کشورهای دنیا کم‌نظیر است.

لازم به یادآوری‌‌ست که مهاجرت‌ها، به‌ ویژه پیش‌ از آغاز بحران سیاسی و نظامی ساحل‌ عاج، عمدتاً به‌ دلیل پیشرفت اقتصادی نسبتاً سریع آن بوده که شمار زیادی را برای زندگی بهتر، به‌ سوی این سرزمین کشانده است. طبیعتاً در این میان، تعداد مردهایی که به‌ منظور کار در پروژه‌های عمرانی روانه‌ ساحل‌ عاج می‌شدند، خیلی بیشتر از زنان بوده و در نتیجه، در فاصله سال‌های 1960 تا 1980، با افزایش بی‌رویه تعداد مردان و در نتیجه بحران در ساختار جمعیتی روبه‌رو هستیم. نکته‌ دیگر اینکه افزایش سریع تعداد مهاجران به این سرزمین، باعث رشد سریع شهرها و جمعیت آن‌ها شد. در سال 1975، اتباع خارجی، بیش‌ از 40 درصد جمعیت شهری در ساحل‌ عاج را تشکیل می‌دادند. بین سال‌های 1978 تا 1979 از هر سه خارجی، دو نفرشان به‌‌ سمت شهرها مهاجرت می‌کردند و از این تعداد نیز 41 درصد به ابیجان می‌آمدند. در این میان، اتباع کشور مالی، بیشترین تعداد کسانی را که به شهرها روی می‌آوردند تشکیل می‌داد و یک‌چهارم از جمعیتشان در ابیجان ساکن می‌شدند. در عوض بورکینایی‌ها در نواحی کشاورزی و اهالی سنگال و نیجریه، عمدتاً در پایتخت، یعنی شهر یاموسوکرو، اقامت می‌گزیدند. این ترکیب و الگو تا به امروز تغییر چندانی نکرده است.

اکثریت جمعیت ساحل‌ عاج را جوانان تشکیل می‌دهند. در سرشماری سال 1998، حدود 43 درصد زیر پانزده سال و تنها 4 درصد از جمعیت، مسن بودند. این میزان در سال 2011 نیز قابل‌ توجه است؛ به‌‌ طوری که در این سال، جمعیت زیر 15 سال کشور، 39/8 درصد کل جمعیت اعلام شده است. بر طبق سرشماری 2014، جمعیت زیر 18 سال ساحل‌ عاج، 8170209 نفر بوده است[۶].

همچنین این جمعیت به‌‌ شکلی بسیار ناموزون، در سراسر کشور پراکنده است. این پراکندگی، از ناحیه‌ای به ناحیه‌ دیگر و نیز از شهر به روستا متغیر است. در واقع برخلاف ناحیه شمالی، در جنوب، غرب و شرق کشور، افزون بر خارجی‌ها، غیربومیان بسیاری زندگی می‌کنند که در جستجوی زمین‌های قابل‌ کشت برای محصولاتی چون کاکائو و قهوه، مجبور به عزیمت و جابه‌جایی شده‌اند. البته بحران سیاسی و نظامی سال 2002 نیز در تشدید اختلاف جمعیت در شمال و جنوب بی‌تأثیر نبوده است. از دلایل افزایش بی‌رویه جمعیت شهرها، باید به مهاجرت روستاییان و به‌ ویژه جوانان جویای کار، اشاره کرد؛ به‌‌ طور کلی تراکم نسبی جمعیت در ساحل‌ عاج، 48 نفر در کیلومترمربع است؛ اما استان لاگون‌‌ها (Lagunes) (تالاب‌ها)، با مرکزیت ابیجان، بیشترین تراکم جمعیت را دارد. 57 درصد در مناطق روستایی زندگی می‌کنند و 47 درصد در شهرها[۷].

(درحال به روز رسانی و ویرایش)

نیز نگاه کنید به

جغرافیای طبیعی و انسانی روسیه؛ جغرافیای طبیعی و انسانی کانادا؛ جغرافیای طبیعی و انسانی تونس؛ جغرافیای طبیعی و انسانی کوبا؛ جغرافیای طبیعی و انسانی افغانستان؛ جغرافیای طبیعی و انسانی فرانسه؛ جغرافیای طبیعی و انسانی سوریه؛ جغرافیایی طبیعی و انسانی سنگال؛ جغرافیای طبیعی و انسانی مصر؛ جغرافیای طبیعی و انسانی لبنان؛ جغرافیای طبیعی و انسانی اتیوپی؛ جغرافیای طبیعی و انسانی سیرالئون؛ جغرافیای طبیعی و انسانی ژاپن؛ جغرافیای طبیعی و انسانی تایلند؛ جغرافیای طبیعی و انسانی بنگلادش؛ جغرافیای طبیعی و انسانی گرجستان؛ جغرافیای طبیعی و انسانی تاجیکستان؛ جغرافیای طبیعی و انسانی سریلانکا؛ جغرافیای طبیعی و انسانی قزاقستان؛ جغرافیای طبیعی و انسانی زیمبابوه؛ جغرافیای طبیعی و انسانی اسپانیا؛ جغرافیای طبیعی و انسانی مالی؛ جغرافیای طبیعی و انسانی امارات متحده عربی؛ جغرافیای طبیعی و انسانی قطر؛ جغرافیای طبیعی و انسانی سودان؛ جغرافیای طبیعی و انسانی چین؛ جغرافیای طبیعی و انسانی اوکراین؛ جغرافیای طبیعی و انسانی آرژانتین؛ جغرافیای طبیعی و انسانی اردن

پاورقی

[I]. صفت سودانی چندین‌‌بار در این کتاب استفاده شده است و بهتر است همین ابتدا توضیحی درباره آن بدهیم. در گذشته دو کشوری که اکنون به‌ نام «سودان» و «سودان جنوبی» می‌شناسیم، به‌ نام «سودان بریتانیا» معروف بودند که زبانشان عربی و انگلیسی است. پیش‌تر در مستعمرات فرانسوی هم منطقه شمال ساحل‌ عاج و مالی و چند کشور این منطقه را «سودان فرانسوی» می‌خواندند. واژه سودانی هنوز در بسیاری از اصطلاحات مربوط به معماری مساجد یا مسائل فرهنگی استفاده می‌شود؛ به‌طور مثال، «مسجد کنگ» در ساحل‌ عاج، معرف کاملی برای سبک معماری سودانی است.

[II]. در حال حاضر، بیشتر عاجی که از قاره آفریقا قاچاق می‌‌شود، مربوط به کشور گابن است؛ ولی این کالا به‌‌شکل غیرقانونی، در بازار صنایع‌دستی ساحل‌ عاج همچنان عرضه می‌‌شود. کارشناسان از طریق آزمایش دی ان ای، به‌راحتی می‌‌توانند مصدر عاج‌های قاچاق‌‌شده را کشف کنند.

کتابشناسی

  1. حسینی، روح الله، خان آبادی، سعید(1400). جامعه و فرهنگ ساحل‌ عاج. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،ص.19-23.
  2. حسینی، روح الله، خان آبادی، سعید(1400). جامعه و فرهنگ ساحل‌ عاج. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،ص.23-24.
  3. حسینی، روح الله، خان آبادی، سعید(1400). جامعه و فرهنگ ساحل‌ عاج. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،ص.24-28.
  4. حسینی، روح الله، خان آبادی، سعید(1400). جامعه و فرهنگ ساحل‌ عاج. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،ص.28-29.
  5. برگرفته از http://www.ins.ci
  6. بر گرفته از .http://www.statistiques-mondiales.com
  7. حسینی، روح الله، خان آبادی، سعید(1400). جامعه و فرهنگ ساحل‌ عاج. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،ص. 29-33.