زبان فارسی در ژاپن
در زمینه زبان فارسی در ژاپن، در بحث تاریخ روابط دو کشور به حضور مورهای مسلمان در ژاپن در دوره ادو اشاره کردیم، تاجرانی که به زبان فارسی صحبت می‌کردند. در اینجا و در بحث زبان فارسی در ژاپن ما دو مقوله آموزش زبان فارسی در ژاپن و ترجمه آثار فارسی به ژاپنی را به اجمال مورد بررسی قرار می‌دهیم.
آموزش زبان فارسی در ژاپن
چنان که قبلا هم اشاره شد، شروع آموزش فارسی در ژاپن به راه اندازی آموزش زبان فارسی در مدرسه زبان‌های خارجی اوساکا در سال 1925 به عنوان زبان دوم و زبان کارآموزی رشته زبان هندی بر می‌گردد. با این همه پیش از این هم ما شاهد فعالیت ژاپنی‌هایی در عرصه یادگیری زبان فارسی هستیم. یوشی‌ئه از شیگه‌رو آراکی (荒木茂/Araki Shigeru(1884-1932)) و کامه‌تارو یاگی (八木亀太郎/Yagikametarō(1908-1986)) به عنوان پیشروان مطالعات زبان فارسی در ژاپن یاد می‌کند.[۱] آراکی سال 1905 [1284 ش] برای تحصیل زبانشناسی به آمریکا رفت و سال 1910 [1289] در رشته زبان فارسی دانش آموخته شد. بعد به مدت شش سال نزد ویلیامز جکسون (Abraham Valentine Williams Jackson(1862-1937)) متخصص آمریکایی زبان‌های هند و اروپایی و نخستین ایران‌شناسی بزرگ آکادمیک آمریکا در دانشگاه کلمبیا شاگردی کرد تا دکترای ادبیات از این دانشگاه بگیرد. آراکی بعد از بازگشت به ژاپن، در دانشگاه توکیو تحقیقات خود در زمینه زبان فارسی را ادامه داد. وی مجموعه‌ای ارزشمند در زمینه مطالعات زبان فارسی جمع آوری کرد که اکنون در دانشگاه توکیو نگهداری می‌شود.[۱] او سال 1922 [1301 ش] کتاب «تأملی در تاریخ ادبیات فارسی» (『ペルシア文学史考』/Perusha bungakushi kō) را منتشر کرد که در آن اشارتی هم به اوستا و زبان فارسی میانه دارد. این کتاب را می‌توان نخستین کتاب اصولی در زمینه معرفی زبان فارسی به حساب آورد.[۱]
کامه‌تارو یاگی هم که شاگرد آراکی بود، در مقاله‌ای 61 صفحه‌ای با عنوان «زبان فارسی» با استناد به دستاوردهای محققین غربی به توصیف زبان فارسی از دوره باستان تا زمان حال حاضر پرداخت.[۲] در ادامه هم چنانکه ذکر شد، نخست مدرسه زبان‌های خارجی اوساکا زبان فارسی را به عنوان زبان دوم و بعد دانشگاه مطالعات خارجی اوساکا و دانشگاه مطالعات خارجی توکیو رشته زبان فارسی را راه اندازی کردند. به گفته یوشی‌ئه، ری‌ایچی گامو را احتمالا بشود نخستین مؤلف کتاب درسی در زمینه آموزش زبان فارسی به حساب آورد.[۲] گامو که به عنوان یک محقق پیشرو در زمینه اسلامشناسی و ایران‌شناسی مطرح است و تألیفات و ترجمه‌هایی هم در زمینه تاریخ و فرهنگ ایران و اسلام دارد، سال 198 [1362 ش] کتاب «درآمدی بر دستور زبان فارسی» (『ペルシア語文法入門』/Perusha go Bunpō nyūmon) را منتشر کرد. بعد از گامو می‌توان از تِسونه‌ئو کورویاناگی نام برد که تألیفات و ترجمه‌های بسیار ارزشمندی در زمینه زبان و ادبیات فارسی دارند. مهمترین و معروفترین کار او در زمینه آموزش زبان فارسی لغتنامه‌های ژاپنی به فارسی و فارسی به ژاپنی است.
در حال حاضر دو دانشگاه مطالعات خارجی توکیو و دانشگاه اوساکا دو دانشگاه اصلی آموزش زبان فارسی هستند که هر کدام سالانه حدود پانزده دانشجو جذب می‌کنند. علاوه بر این دو دانشگاه، بیش از ده دانشگاه دیگر از جمله دانشگاه توکیو، دانشگاه کیوتو، دانشگاه کیوشو، دانشگاه ناگویا، دانشگاه کی‌ئو، دانشگاه واسِدا و... هم زبان فارسی را به عنوان رشته اختیاری ارائه می‌دهند.[۲] در زمینه کتاب‌های فارسی هم، به گفته یوشی‌ئه، از دهه 1970 [دهه 1350 ش] به بعد است که ما شاهد انتشار کتاب‌های دستور زبان فارسی، آموزش مقدماتی فارسی و از دهه 1980 [دهه 1360 ش] به بعد هم شاهد انتشار مجموعه مکالمات فارسی، مجموعه لغات فارس و... هستیم که دلیل آن هم بی شک ایجاد علاقه به منطقه خاورمیانه به خاطر انقلاب اسلامی ایران و بعدتر حضور کارگران ایرانی در ژاپن بود.[۳]
علاوه بر آنچه ذکر شد، امروزه به خاطر پیشرفت ارتباطات و شکل گیری آموزش مجازی، تأسیس رایزنی فرهنگی ایران در ژاپن و...، آموزش زبان فارسی در ژاپن خارج از نظام دانشگاهی هم وجود دارد. برای نمونه می‌توان به دوره‌های آموزش زبان فارسی به ژاپنی‌ها اشاره کرد که بطور مرتب توسط رایزنی فرهنگی ایران در ژاپن با همکاری بنیاد سعدی برگزار می‌شود.[۴]
نیز نگاه کنید به
آموزش زبان فارسی در دانشگاه های کانادا؛ زبان فارسی در تونس؛ آموزش زبان فارسی در لبنان؛ زبان فارسی در دانشگاه های مصر؛ زبان فارسی در چین؛ آموزش زبان فارسی در سنگال؛ زبان و ادبیات فارسی در مصر؛ زبان فارسی در فرانسه؛ زبان و ادبیات فارسی در اوكراین؛ زبان فارسی در اسپانیا؛ زبان فارسی در قطر؛ زبان فارسی در کوبا؛ زبان و ادبیات فارسی در بنگلادش؛ زبان و ادبیات فارسی در تایلند
کتابشناسی
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ Yoshie, S (2018). Nihon ni okeru Perushiago jijō Honyaku to Gaikokugo kyōiku no genjō wo Chūshin ni. Fukugengo Tagengo kyōiku kenkyū, Nihon gaikokugo suishin kikōkaishi, Dai 6 gō. P96.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ Yoshie, S (2018). Nihon ni okeru Perushiago jijō Honyaku to Gaikokugo kyōiku no genjō wo Chūshin ni. Fukugengo Tagengo kyōiku kenkyū, Nihon gaikokugo suishin kikōkaishi, Dai 6 gō. P97.
- ↑ Yoshie, S (2018). Nihon ni okeru Perushiago jijō Honyaku to Gaikokugo kyōiku no genjō wo Chūshin ni. Fukugengo Tagengo kyōiku kenkyū, Nihon gaikokugo suishin kikōkaishi, Dai 6 gō. P98.
- ↑ پالیزدار، فرهاد، ذاکری، قدرت اله (1402). «ایران و ژاپن». در پالیزدار، فرهاد، ذاکری، قدرت اله. جامعه و فرهنگ ژاپن، تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. ص.316- 340.