مساجد زیمبابوه
در همهی ادیان مؤسسات وابسته به آنان میکوشند اعتقادات، فرهنگ، آداب، رسوم و هویتهای دینی پیروان خود را حفظ نمایند. مسلمانان زیمبابوه نیز از اواخر دههی چهل با ساخت مساجدی فعالیتهای فرهنگی و دینی خود را شروع کردند. محور فعالیت آنان در زیمبابوه، آموزش تعلیمات دینی به مسلمانان به ویژه جوانان در مساجد و مدارس بوده هم اکنون نیز این مؤسسات فرهنگی - اسلامی با رهبری و کمک علما، تجار و جوانان مسلمان، فعالیت خود را ادامه میدهند.
در شهرهای بزرگ زیمبابوه مسجد جامعی برای برپایی نماز جمعه بنا شده که در آنها مانند سایر مساجد علوم قرآنی، احکام، احادیث و عقاید اسلامی آموزش داده میشود. در حراره 18 مسجد، در بولاوایو 8 مسجد و نیز بیش از چهل مسجد در شهرهای دیگر مانند کوئه کوئه، مگونیگور، موتاره، کادوما و روستاها وجود دارد که توسط مسلمانان برای اجتماعات دینی و اقامهی نماز ساخته شده است. اولین مسجدی که در زیمبابوه بنا شده مسجد "حراره" است و این مسجد هر روز پذیرای هزاران نمازگزار میباشد.
مدارسی که در کنار این مساجد ساخته شدهاند توسط علما و استادان مسلمان هندی و پاکستانی که برای تبلیغ به زیمبابوه آمدهاند، اداره میشود. شمار اندکی از آفریقاییها نیز متولی و رئیس هیأت امنای مساجد هستند و مساجد کوچکی که توسط مالزیاییها ساخته شده توسط خودشان اداره میشود. مشکل اساسی پیش روی این مساجد عدم تأثیر گذاری مناسب علما و استادان مدعو میباشد. مهمترین دلایل آن عبارتند از:
1-عدم شناخت کافی و جامع از مردم و فرهنگ منطقهی جنوب آفریقا و مسلمانان آفریقایی به ویژه زیمبابوه؛
2-عدم آشنایی با علوم جدید و آکادمیک و ناآگاهی نسبت به مسایل اجتماعی منطقه؛
3- تفاوتهای عمیق فرهنگ شبه قاره با فرهنگ پیچیده زیمبابوه.
مسجد ریجیویو
مسلمانان هندی به دلیل برخورداری از امکانات اقتصادی بسیار قوی توانستهاند مراکز، مساجد و مدارس بسیاری راتأسیس نمایند. بزرگترین مسجد کشور با گنجایش دو هزار نماز گزار در منطقه "ریجیویو"ی حراره، متعلق به مسلمانان هندی بوده و خدمات بسیاری از جمله فعالیتهای فرهنگی – اسلامی برای آموزش دینی کودکان و نوجوانان مسلمان ارائه میکند. برگزاری نماز جمعه با شرکت جمعیتی بالغ بر هشتصد تا هزار نفر که اکثراً مهاجرین هندی و پاکستانی هستند، از فعالیتهای این مسجد میباشد.
امامت جمعه و جماعت مسجد اکثراً با رؤسای مجلس العلما میباشد. یک مدرسه دینی برای کودکان (که تنها مدرسه اسلامی است) در مسجد تأسیس شده و برای نوجوانان و جوانان کلاسهای آموزش قرآن و اصول عقاید به سبک و سیاق وهابیها برگزار میکند[۱].
مسجد مدینه
دومین مسجد بزرگ زیمبابوه است و به هندیهای شافعی مذهب قبیله کاتری تعلق دارد. آنها مخالف وهابیون بوده و با ج.ا.ایران نیز چندان همراه نیستند. دراین مسجد همه ساله، مراسم میلادالنبی(ص) با شکوه خاصی برگزار میشود.
مسجد مرکزی حراره
این مسجد در مرکز تجاری شهر قرار گرفته و تحت نفوذ مجلس العلما میباشد. این مسجد محل برگزاری اجتماعات و نماز جمعه توسط شیخ موسی منک میباشد. عمده افرادی که در این مسجد نماز به جای میآورند، از سیاهپوستان بومی کشور بوده و امام جماعت معمولاً فردی هندی تبار میباشد.
مسجد هایفیلد
این مسجد در محله فقیرنشین سیاهان قرار دارد. سالها امامت نمازها در آن بر عهده شیخ اسماعیل تیپانی بود. وی در سال 1387 فوت نمود[۲].
مسجد امباره
مسجدی بسیار بزرگ است که در محله فقیر و سیاهپوست نشین امباره واقع شده است. معمولاً جمعیت زیادی در این مسجد به اقامه نماز میپردازند.
مساجد مرکزی شهرهای گوئرو، بولاوایو، ماشوینگو و موتاره
این مساجد نیز دارای اهمیت بوده از مساجدی هستند که به وفور مورد استفاده مسلمانان زیادی قرار میگیرند.
مسجد چینویی
این مسجد توسط رایزنی فرهنگی و با حمایتهای جمهوری اسلامی ایران در شهر چینویی احداث و نام مرکز اسلامی امام خمینی (ره) بر آن گذاشته شد. در ساخت این مسجد، سنگهای زیبای ایرانی به کار رفته بود. در اوایل دههی 90 نفوذ برخی از طرفداران وهابیها و اقدامات "آژانس مسلمانان آفریقا" موجب گردید مسجد چینویی از دست ایران خارج و آژانس کنترل و نظارت بر آن را به دست گیرد. بعدها نام امام خمینی (ره) توسط وهابیها از سر در مسجد برداشته و تابلویی با عنوان "مسجد عمر بن خطاب" بر آن نهاده شد.
مساجد دیگری نیز در شهر حراره و دیگر شهرها وجود دارند که از اهمیت کمتری برخوردارند. از جمله این مساجد میتوان به مساجد آرکادیا، زنگزا، سکه، تافارا، موفاکوسی، زراسکوا، هاتفیلد، سنتمری و اپورت اشاره کرد[۳].
نیز نگاه کنید به
مساجد شیعه افغانستان؛ مساجد در چین؛ مساجد تونس؛ مساجد فرانسه؛ مساجد تایلند؛ مساجد قطر؛ مساجد سیرالئون؛ مساجد اتیوپی؛ مساجد روسیه؛ مساجد سنگال؛ مساجد تاریخی سوریه
کتابشناسی
- ↑ برگرفته از https://en.icro.ir/National-News
- ↑ مفرحی، احمد(1388).زیمبابوه. تهران: اداره نشر وزارت امور خارجه، ص. 41.
- ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.143-146.